8WEEKLY

Time to Burn

Artikel:

.

Deze kersteditie van 8WEEKLY die ik er voor één keertje een schepje bovenop. Ik post hier 3×3 goede servers in 3 catogarieën. Hier moet ik bij zeggen dat ik niet kan garanderen dat ze altijd online zijn of dat ze altijd even snel zijn. Wees er bij de ISO’s vlot bij, die blijven de laatste tijd niet lang staan.

SERVERS

ISO’s
Rip’s
MP3
134.126.21.27
209.10.239.251
211.171.245.180
207.212.135.183
216.115.239.47
192.38.39.55
129.125.101.105
12.61.50.201
207.0.241.222

Mensen, ik wens jullie veel speelplezier en ik hoop dat jullie je nu niet meer vervelen in de vakantie.

Patrick

8WEEKLY

Eters ondervraagd door hun borden

Artikel:

.

Een Amerikaans bedrijf heeft borden ontwikkeld die de conversatie levendig moeten houden tijdens een etentje. Wie zijn bordje leeg eet vindt onder zijn karbonaadje vragen als ‘voor welk familielid vlucht jij?’ en ‘waar ben jij ooit verschrikkelijk voor gestraft?’

Ja en nee-vragen stellen de borden niet, want de conversatie moet natuurlijk wel op gang komen.

8WEEKLY

Reuzencracker

Artikel:

.

~

Dat ze in Engeland elk jaar christmas crackers laten knallen wisten we al.
Dat ze daar kunnen overdrijven en een cracker van 207 foot (63,09 meter) bouwen, weten we nu ook. Het reusachtige ding is sinds 20 december officieel wereldrecordhouder grootste christmas cracker. Twee teams van elk veertig man moesten eraan te pas komen om de cracker uit elkaar te trekken. Leden van de plaatselijke rugbyclub leenden hun spierkracht om het gevaarte uit elkaar te trekken. De cracker bestond uit hout en meer dan 800 meter karton.

In 1999 verhuisde het wereldrecord van thuisbasis Engeland naar Australië, waar het toenmalige record van 42 meter werd verpulverd door de Aussies, die een cracker van 55 meter knutselden. Moya Winter organiseerde de Britse recordpoging en was blij. “Het was een bijzondere dag en we hebben ook veel geld opgehaald voor goede doelen.”

Winter weet echter niet wat de toekomst zal brengen: “Ik heb geen idee waar en of dit nog ooit ophoudt.”

Film / Films

Serendipity

recensie: Serendipity

.

~

An affair to remember…

Sara schrijft haar naam en telefoonnummer in een boek (Liefde in tijden van Cholera). Als Jonathan dat boek ooit terugvindt bij een tweedehands boekenwinkel, dan is het kennelijk voorbestemd dat de twee samen moeten zijn. Jonathan schrijft zijn naam op een biljet van vijf dollar. Als Sara dat biljet ooit te pakken krijgt, kan zij Jonathan bellen. De twee gaan elk hun eigen weg in, en zagen elkaar tot op heden niet meer weer. Beiden hebben ze een mooie herinnering aan een perfecte avond.

~

Het is een jaar of zeven later, en Jonathan gaat trouwen met zijn vriendinnetje. Toch kan hij de herinnering aan Sara niet kwijtraken. Hij moet haar gewoon zien en gaat drie dagen voor zijn huwelijk op zoek naar haar. Sara op haar beurt staat op het punt te trouwen met een man die eigenlijk alleen voor zijn muzikale carrière leeft. Sara heeft enorme twijfels, en ze besluit Jonathan te gaan zoeken.

Gewoon het einde verklappen

De ervaren filmkenner weet natuurlijk al wat de rest van het plot in gaat houden. Veel bijna-ontmoetingen, toevalligheden, twijfels: alle doorsnee mogelijkheden van het romantische genre worden ongegeneerd uitgebuit. Cusack speelt net als in America’s Sweethearts wat op de automatische piloot, en ook Beckinsale zal zeker geen Oscar winnen. Wel leuk is Eugene Levy (American Pie, oftewel Jim’s Dad) als verkoper.
Serendipity zal nergens ook maar een beetje verrassend uit de hoek komen. Ik kan het einde eigenlijk gewoon paginagroot uit gaan schreeuwen: ZE KRIJGEN ELKAAR!!! Geen mens ter wereld zal daar voor hij/zij de film gaat zien over twijfelen. Wat maakt dit soort films dan aantrekkelijk voor mensen? Het is makkelijk, het loopt op zeker goed af, en past wellicht bij de kerstdagen.

Film / Films

The Lord Of The Rings: The Fellowship Of The Ring

recensie: The Lord Of The Rings: The Fellowship Of The Ring

.

~

Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat de film niet als film te beoordelen is. Het is tenslotte een film, maar wat voor één! Om te beginnen is de film een visuele triomf. Aan elk beeldje van de film is te zien hoeveel tijd en liefde regisseur Peter Jackson en zijn team van ontwerpers, kunstenaars en vaklieden in de kleinste details hebben gestopt. De visuele effecten lopen naadloos over in de sets en landschappen en de acteurs zijn niet alleen perfect gekozen voor hun rol, de meesten zijn eenvoudigweg het personage dat ze spelen.

~

Tot zover niets nieuws, want het voorgaande heb je in alle recensies al kunnen lezen. Maar de film is niet perfect. Van kleine momenten waarin ik dacht: “dat had ik anders gedaan” (met als duidelijkste voorbeeld de scènes in het elfenkoninkrijk Lothlorien) tot grotere, meer structurele problemen is The Fellowship of the Ring niet het vlekkeloze meesterwerk waar de meeste fans op hadden gehoopt.
De – overigens bloedmooie – soundtrack van Howard Shore wordt in de film te veel gebruikt waardoor er op den duur een overkill ontstaat. Vrijwel elke regel dialoog is voorzien van muziek, en de momenten waarop het stil is voelen aan als pauzes tussen twee CD-tracks.

Een ander probleem is het tempo van de film. De meeste scènes volgen elkaar in sneltreinvaart op waardoor er te weinig tijd wordt genomen voor de relaties tussen verschillende personages. Degenen die daar het meest onder te lijden hebben, zijn de hobbits Pippin en Merry en het tweetal Legolas en Gimli. Maar dit zal in volgende twee delen vast opgelost worden, aangezien deze personages nog een grote rol zullen spelen in het verloop van de rest van het verhaal.

~

Het al eerder genoemde Lothlorien, in het boek een magisch rustpunt waar de leden van de Fellowship hun emotionele batterijen op kunnen laden, krijgt hier krap aan tien minuten toebedeeld en voegt voor de kijker die het boek niet heeft gelezen weinig toe aan de plot. Maar The Fellowship of the Ring wordt evenwel naar het einde toe steeds beter en is op sommige punten verrassend emotioneel.

De klok is weer begonnen met aftellen; nog drie maanden voor we de eerste trailers van deel twee, The Two Towers, kunnen verwachten, nog twaalf maanden voordat we kunnen zien hoe het verder gaat met onze helden.

Muziek / Album

Dido – No Angel

recensie: No Angel (Repackage)

.

Iedereen kent No Angel van Dido uiteraard al. De zangeres trad opeens naar voren als de vrouw die Stan van Eminem zo mooi maakte. Toen ze daarna de cd No Angel uitbracht, kreeg deze onmiddellijk veel aandacht en scoorde Dido hits als Here With Me en Thank You. De laatste tijd hoorden we minder van haar, maar nu is No Angel in een zogenaamde repackage opnieuw uitgebracht, wat inhoudt dat aan de originele cd een extra cd’tje is geplakt met een nieuw nummer, vier remixes, een videoclip en twee nummers in een live registratie.

De vier remixes zijn eveneens zeer de moeite waard. De eerste, een Lukas Burton bewerking van Here With Me, is de meest bekende. Deze is regelmatig op de radio gedraaid. Het is geen opvallende remix die met heel veel beats het nummer door elkaar gooit. Lukas Burton is dicht in de buurt van het origineel gebleven. Hij heeft alleen een aantal andere accenten in de muziek gelegd, waardoor de remix mijns inziens nét iets mooier is dan het origineel.

De tweede remix op de bonus-cd is Thank You. Deze dikke negen minuten durende Deep dish remix is heel iets anders dan wat we kennen van Dido. Het mooie liedje is omgetoverd tot een allerlekkerst dance nummer, waarop in menig disco enthousiast gedanst kan worden. De mix begint met lekkere beats, waarbij je soms het gevoel hebt dat hier jongens van de Prodigy of Underworld achter hun computer zijn gekropen. Stukjes zang van Thank You vormen soms een een beetje zweverig intermezzo, om daarna door te gaan op de harde beats. Tegen het einde van het nummer komen er wat jungle-invloeden bij kijken, wat het muzikaal gezien niet alleen lekkerder maar ook meer interessant maakt. Dubfire & Sharam zijn verantwoordelijk voor dit stukje werk, dat niet lang genoeg kan duren. Heerlijk!

Jammer genoeg stokt het dan even bij de derde remix. Hier is MJ Cole aan het werk gezet om Hunter te bewerken. Hij heeft er een breakbeatnummer van gemaakt, dat het net niet doet bij mij. Muzikaal gezien klinkt het bijzonder aardig, alleen heb ik het gevoel dat de zang van Dido te veel in dienst van het nummer is gesteld, waardoor het er net niet lekker uit komt. De remix is niet slecht of vervelend, maar valt wel in het niet bij het voorgaande.

Als afsluiter hebben Rollo en Sister Bliss van Faithless Take My Hand onder handen genomen. Rollo is de broer van Dido en heeft ook al veel productiewerk gedaan op de originele editie van No Angel. Alles dat Faithless aanraakt, verandert over het algemeen in goud, dus is ook dit nummer helemaal niet gek. Het kan echter niet tippen aan de mix van Thank You. In het begin klinkt deze versie van Take My Hand inderdaad erg op een nummer van Faithless en ook tegen het einde komt dat gevoel weer terug. Het lijkt er echter op dat ze een beetje moeite hadden om het nummer van Dido een plaats te geven in hun eigen lekkere werk.

Te veel video en te weinig live

En dan staat er nog het videowerk op de bonus-cd: de videoclip van Hunter en All You Want en Honestly OK in een live-uitvoering. De clip van Hunter is gewoon de clip die we allemaal op MTV en TMF hebben kunnen zien en voegt dus weinig toe. Tenzij je zo’n grote fan bent dat je de clip ook graag thuis wilt spelen, maar na drie keer heb je het echt wel gezien.

Datzelfde probleem hebben de twee live-registraties ook. Het is leuk dat er livenummers op staan, maar je kunt ze alleen maar op je computer met de live beelden erbij afspelen. En dat doe je dan weer niet zo snel. Het is wel aardig te zien dat Dido met een grote en goede band op het podium staat en dat ze ook live goed in staat is om haar nummers overtuigend te brengen. Maar de toegevoegde waarde is toch maar beperkt. Te meer daar de kwaliteit van de videobeelden van de twee live nummers ook niet overweldigend is. Het is aardig dat ze het er bij hebben gedaan, maar ik had liever gezien dat de ruimte die de filmpjes in beslag nemen was gewijd aan livenummers, die je gewoon in je cd-speler kunt afspelen.

Op zich vind ik het redelijk goedkoop om zo voor de feestdagen een oude cd met een aantal nieuwe dingetjes uit te brengen. En hoewel ik wel degelijk vind dat er op deze repackage van No Angel een aantal hele mooie dingen staan, komt het allemaal toch een beetje te karig op me over. Ik had liever gezien dat de video’s er niet op hadden gestaan en dat er meer ruimte voor live nummers was ingeruimd. Maar ach; mocht je Dido wel leuk vinden en No angel nog niet hebben, besteed de platenbonnen die je van de kerstman krijgt dan gerust aan deze versie. Een miskoop is het geenszins.

Muziek / Achtergrond
special: Bands op Eurosonic/Noorderslag

Onbekend Voorspel: Di-rect

Vrijdag 11 en zaterdag 12 januari 2002 vinden respectievelijk het Eurosonic- en het Noorderslag-festival plaats. Op Eurosonic staan talentvolle bands uit geheel Europa die de potentie hebben om binnenkort helemaal door te breken, terwijl op Noorderslag het beste dat de Nederlandse popmuziek momenteel te bieden heeft zal aantreden. We introduceren hier enkele bands. Een voorspel met het onbekende.

Deel 2: Di-Rect

Di streepje rect

~

Bijgestaan worden door Dinand Woesthoff en Dennis van Leeuwen van Kane en Daniël Lohues van Skik, dat zou iedere beginnende band wel willen (succes verzekerd). Di-rect beschikt op hun plaat Discover daadwerkelijk over die luxe. Deze nog erg jonge gasten speelden dit jaar op Lowlands en zij staan in januari op Noorderslag en Eurosonic in Groningen. Dat moet dan toch wel een interessante band zijn?

De groep heet dus werkelijk Di streepje rect. Waar hebben we dat streepje toch eerder gezien? Oh ja, bij K-otic natuurlijk. En wat blijkt, deze twee acts hebben best veel met elkaar gemeen. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de albumhoezen. Net als de tieneridolen van K-otic worden de vier jongens van Di-rect zo aantrekkelijk mogelijk afgebeeld, met opvallend blauwe ogen en een T-shirt met ‘HUNK’ als opdruk. Je zou bijna de vergelijking trekken met the Backstreet Boys of Westlife, maar die maken natuurlijk geen gitaarmuziek zoals Di-rect.

De groep die schijnbaar een grote invloed heeft gehad op het werk van Di-rect is The Who, dat maak ik tenminste op uit de cover My Generation. Persoonlijk had ik op mijn zestiende nog niet zoveel ervaring met het luisteren naar dit soort oude muziek (Nirvana en Pearl Jam waren toen dé bands), maar het kan natuurlijk zijn dat de jongens van Di-rect het gitaarspel met de befaamde armslag van Pete Townsend uit duizenden herkennen. Of zou My Generation, met de zeer opstandige tekst, gewoon heel goed in het voorgeplaveide straatje van het management passen?

~

Ach, misschien is het wel niet eerlijk om een band alleen op de buitenkant te beoordelen. Ik heb het nog niet eens echt over de muziek zelf gehad. Eigenlijk zijn de liedjes best wel aardig. Ze klinken behoorlijk energiek en goed geproduceerd. Ze zijn echter zo verrassend als de grappen van André van Duin. Maar muziek hoeft blijkbaar ook niet verrassend of vernieuwend te zijn. In Amerika verkopen bands als Matchbox 20 en Train miljoenen albums met dit soort hapklare brokken. Ook Discover is een album dat het in de Verenigde Staten wel goed zou kunnen doen.

Ik doe echt enorm mijn best om deze groep alleen op hun toch wel leuke liedjes te beoordelen, maar het idee dat Di-rect een constructie à la K-otic is, overheerst. De band lijkt op van alles, maar heeft toch geen eigen geluid. Ook hoort de geliktheid van dit album niet bij wat Pete Townsend voor ogen had met My Generation. En dan die albumcover, verschrikkelijk. Misschien ben ik wel te hard in mijn oordeel, maar ik vind niet dat acts als deze een plaats mogen hebben op de toonaangevende muziekfestivals zoals Lowlands. Dit is muziek voor bij de TMF-awards, met achtduizend gillende tienermeisjes. Want voor hen is Discover misschien wèl geweldig. Eén ding is zeker: Di-rect is not my generation.

8WEEKLY

FOUT GRAPJE

Artikel:

.

~

Twee gevangenbewaarders zijn ontslagen nadat ze een gevangene hadden verteld dat zijn familie was omgekomen bij een brand. Het was een grapje.

De bewakers van Her Majesty’s Parc Prison in zuid Wales vulden een officiele verklaring in en legden die in de cel. De 20-jarige gevangene bleef twintig minuten huilend opgesloten in zijn cel voordat de bewakers hem vertelden dat het een grapje was.

Een persvoorlichter van de gevangenis verklaarde dat de twee bewakers zijn ontslagen en dat er een diepgaand onderzoek wordt ingesteld. “Het gebeurde is absoluut geen afspiegeling van hoe ons personeel zich gedraagt,” zei ze. “Dit soort gedrag wordt niet getolereerd.”

Film / Films

Familie

recensie: Familie

.

~

Moeder kan niet snel genoeg dood

In Familie zien we een ouder echtpaar, Jan en Els, een chalet huren om een gezellig weekend met hun kinderen en partners door te brengen. Els heeft door kanker nog twee maanden te leven en daarom wil ze de familie nog één keer bij elkaar zien. Els wacht gedurende de film op een moment om goed nieuws te kunnen vertellen, maar dat moment lijkt maar niet te komen. Er is namelijk altijd wel weer iets aan de hand. Eerst blijkt de chalet zelf al niet echt fantastisch te zijn.
De oudste zoon Nico heeft duidelijk onverwerkte wrok jegens zijn moeder en zet het in een nabij gelegen dorp op een zuipen. Zijn vrouw probeert constant hun kinderen te bereiken, maar die nemen niet op. De zus van Nico is een nogal zweverig type die het niet met haar constant bellende schoonzus kan vinden. Haar man Von is een mislukt schrijver, iets wat hem door Els regelmatig wordt ingepeperd. De spanningen lopen gedurende de film op naar een maximaal kookpunt, en komen dan tot ontploffing. Met als gevolg scènes waarin een volwassen man zijn oude moeder toebijt: “Moeder, doe ons allemaal alsjeblieft een lol, en ga snel dood.”

Allemaal tegen moeder

Vooral de tweede helft van de film, waarin de bom van het gedwongen samenzijn barst, is magistraal. Het eerste uur zit je je echt op te vreten aan het gedwongen samenzijn van deze familie en de irritaties die maar niet echt willen loskomen. Als het dan toch gebeurt, voel je je – net als de karakters in de film – behoorlijk vrij. Wat dat betreft weet de film de juiste emoties te raken. De haat en wrok richt zich vooral jegens de zieke moeder en is werkelijk in de zaal voelbaar. Als kijker begin je Els daarom een ontzettend [censuur]wijf te vinden.

De uiteindelijke ontknoping is bedoeld om die gevoelens in perspectief te plaatsten en de kijker over zijn gevoelens na te laten denken, maar of de film daarin slaagt, daar moet je zelf maar achter komen. Voor iedereen die eens totaal iets anders van een film wil.

Film / Films

Don’t Say A Word

recensie: Don't Say A Word

.

~

Nathan Conrad (Michael Douglas) is een succesvol kinderpsychiater. Hij lijkt echt alles voor elkaar te hebben: een mooie vrouw, een leuke dochter, veel geld en alom respect. Op een avond vraagt een oud-collega (Oliver Platt) zijn hulp bij een jong getraumatiseerd meisje. Hij besluit haar pro deo te helpen. De volgende ochtend is Nathans dochter verdwenen. De kidnappers stellen een duidelijke eis: binnen 24 uur moet Nathan een zes-cijferige code uit zijn patiëntje zien te krijgen, anders wordt zijn dochter vermoord. Maar kan Nathan haar wel aan het praten krijgen?

Gemene meneer

In de jaren tachtig was ik niet echt een fan van Michael Douglas. Ik was pas een jaar of tien, en vond hem maar een gemene meneer. Nadat ik op mijn vijftiende Black Rain en Wall Street had gezien, veranderende dat behoorlijk. Douglas kan als geen ander

~

een klootzak neerzetten. Ook in deze film is hij erg op dreef, maar nu als bezorgde huisvader. Aan zijn zijde zien we ons aller Famke Janssen. Zij speelt Nathans vrouw, die aan haar bed gekluisterd is vanwege een gebroken been. In deze film zullen de fans van Famke merken dat ze haar James Bond-periode nog niet vergeten is. En als schurk hebben we Sean Bean in de aanbieding, die eigenlijk gewoon doet wat hij altijd doet. Solide, degelijk en soms een beetje saai.

Gewoon net niet

~

Don’t Say A Word begint goed. Het verhaal wordt solide neergezet, het rustige huisvaderkarakter van Nathan komt goed uit de verf, en ook aan de introductie van de andere karakters valt niets aan te merken. Het verhaal loopt als een klok, tot halverwege kan de film nog diverse kanten op, en is het allemaal zeker niet voorspelbaar te noemen. Douglas ontpopt zich na de ontvoering als een daadkrachtige en inventieve man, en leeft zich goed in zijn rol in.
Het jammere is dan ook dat de film aan het eind geen bloedstollende ontknoping heeft, maar een beetje een standaardthriller wordt, en dat is jammer. Don’t Say A Word had namelijk alles om een echte topper te worden, als de schrijvers maar de durf en fantasie hadden gehad om met een beter einde te komen. Als je echter momenteel geen zin hebt om naar Harry Pokemon – eh, Potter te gaan, en niet kunt wachten op The Lord of the Rings, Dan is Don’t Say A Word een aardig tussendoortje.