We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Requiem for a Dream
Opgekropte tranen dringen zich naar buiten en in je maag zit een ongemakkelijke knoop. Alle films die ooit zoiets met je deden, vallen in het niet bij Requiem for a Dream. Het is de eerste keer dat ik bij een film ongegeneerd gehuild heb, ook na afloop nog. En nu ik deze recensie schrijf, waart de beklemming weer door mijn keel.
~
Maar deze dromen zijn verslavend, en om ze in stand te houden zijn er hulpmiddelen nodig, en ook nog in steeds grotere hoeveelheden. Wat begint als een stap in de richting van het geluk, eindigt als een nachtmerrie. Misselijkmakend, ontgoochelend, angstaanjagend en intens droevig tegelijk zien we hoe Sara geterroriseerd wordt door haar koelkast, hoe Harry en Tyrone alles op het spel zetten voor hun dagelijkse dosis en hoe Marion zich tot het uiterste vernedert om te voorkomen dat ze wakker wordt uit haar droom.
Repetitie
Het is moeilijk te beschrijven wat je precies ziet. Regisseur Darren Aronofsky blijft de kijker verrassen met technische hoogstandjes, die niet alleen symbolisch zijn, maar de kijker ook het idee geven dat hij zich in een hallucinatie bevindt. Aronofsky gebruikt splitscreens om geestelijke verwijdering te laten zien, sequenties van steeds weer dezelfde beelden om routine uit te drukken. Steeds weer zijn er die staccato shots: de voorbereiding, de spuit of het opgerolde bankbiljet en de spiegel, de verwijde pupillen. Het is een steeds terugkerend refrein in een steeds droeviger wordend muziekstuk.
~
In een allesomvattende climax waar je maag van omdraait worden tenslotte drie van de vier de dromers ruw wakkergeschud. De vierde zal zich voor altijd in een toestand tussen slapen en waken bevinden. Het is een onthutsend beeld wanneer Marion op de bank haar pakje drugs in de armen klemt om zo in slaap te vallen. Deze mensen zijn zo echt, hun ellende is zo tastbaar en hun lot is zo immens droevig, dat ik knock-out in mijn stoel zat en niets tegen al die tranen kon doen. Een chemische droomwereld houdt nooit stand. Deze hallucinatie op celluloid blijft echter dagenlang werken.
Het boek Requiem for a Dream is al evenzeer de moeite waard. Lees hier de boekrecensie
Requiem for a Dream
Regie: Darren AronofskyJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Normaal: Ik kom altied terug
.
~
Goed høken is een kunst
Samen met de andere bandleden vertolken zij al 25 jaar het leven op het platteland. Met hun plat gezongen liedjes bieden ze de jonge boerenlullen van dit land troost, hoop en erg veel lol. Lekker høken, dat is wat ze willen. Voor wie al eens bij een concert van Normaal geweest is kan vertellen dat de boerenlullen kunnen høken dat het een aard heeft. Glazen bier tegen je kop, kapotte kleren, een bloedneus en in de hoogtijdagen ook nog de kans om in de bierfontein gegooid te worden. Die verdomde studenten weten ze wel een lesje te geven. Goddomme: goed høken is nog een kunst ook.
~
Pseudo-intellectueel
Het is prachtig dat Jolink vertelt dat de plattelandslui hun teksten in één keer begrijpen. Niet dat intellectuele gelul over betekenis dit of dat, maar gewoon boem, raak… de kern van het boerenbestaan. Ook dit heeft Frank van den Engel heeft niet begrepen. Hij blijft proberen een poëtische diepgang bij Jolink te vinden, en hiermee doet hij zowel Jolink als de documentaire te kort.
Dat Normaal – Ik kom altied weer terug geen geslaagde documentaire geworden is, is niet de fout van Bennie Jolink of van de andere bandleden. Frank van den Engel heeft met de verkeerde middelen iets van Normaal proberen te maken waarmee hij Zij gelooft in mij naar de kroon had willen steken. Een portret maken van een groep als Normaal vereist iemand met beide benen op de grond, geen ambitieuze pseudo-intellectueel.
Normaal: Ik kom altied terug
Regie: Frank van den EngelJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Monkeybone
.
~
Whoopi is dood
Stu is in een soort droomwereld terecht gekomen. Zijn stripheld Monkeybone is er ook, en samen proberen ze de weg terug te vinden. Stu ontdekt dat deze wereld een soort wachtkamer is voor mensen in coma. Red je het, dan word je met een schietstoel het leven weer in gelanceerd, maar anders stuurt de dood (vertolkt door Whoopi Goldberg) je door naar het hiernamaals. Al snel komt Stu erachter dat de wereld veel gelijkenissen vertoont met zijn ergste nachtmerries. Als hij dan eindelijk zijn felbegeerde ticket naar aarde bemachtigd heeft, keert Monkeybone zich tegen hem, en gaat er met het ticket aan de haal. Op aarde komt het tekenfilmfiguurtje in het lichaam van Stu terecht…
Monkey Trouble
Op aarde gaat Monkeybone zich in Stu’s lichaam behoorlijk te buiten aan allemaal ongein. Hier krijgt Fraser de ruimte om een soort Jim Carrey-act ten beste te geven, en dat doet hij naar behoren. Monkeybone heeft een duivels plan bedacht om de hype rond zijn strip afgrijselijk uit te buiten…
Mens vs. tekenfilm
Monkeybone doet vaag denken aan Tim Burton’s The Nightmare Before Christmas. Vaag, want deze film kan niet tippen aan het brilljante sfeertje wat Burton wist op te roepen. Fraser doet zijn best en redt de film een beetje. En dat is precies wat er schort aan deze film. Want een mens die de show weet te stelen qua rare capriolen tussen diverse tekenfilmfiguurtjes, dat kan toch niet?
Monkeybone
Regie: Henry SelickJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voorspelbaar en onvoorstelbaar
Amerikanen zijn geen Engelsen. Dat wordt maar weer eens duidelijk uit de debuutroman van Lucinda Rosenfield uit New York. De titel en de voorkant van het boek deden mij even denken met een nieuwe Helen Fielding te maken te hebben, maar niets is minder waar. Waarom ze viel op en dan een hele rij namen van mannen waarmee hoofdpersoon Phoebe Fine een of andere relatie had, haalt bij lange na niet het niveau van de subtiele en humoristische Bridget Jones-boeken.
Phoebe Fine houdt er in haar leven heel wat mannen op na. Dat is ook niet verbazingwekkend, gezien haar psychologische omstandigheden, die Rosenfield zo overduidelijk als doctor Phil bij Oprah schetst. Opgegroeid in een saaie buitenwijk van New Jersey, net niet the place to be, ouders die hun geld verdienen met klassieke muziek en een zus die altijd overal beter in is. Geen wonder dat Phoebe boulimia krijgt, van preuts meisje in een nymfomane verandert en haar hart verliest aan all the wrong guys, toch?
Schotse kilt
De mogelijkheid tot identificatie is vaak een criterium voor een goed boek. Identificatie in combinatie met verbazing. Lucinda Rosenfield slaat de plank daarin mis. De verhalen over Phoebe’s jeugdliefdes in de eerste hoofdstukken zijn te voorspelbaar. Ze zouden uit mijn eigen dagboek afkomstig kunnen zijn en dat lees ik altijd met schaamrood op mijn kaken. De daarop volgende verhalen gaan weer mijn verbeeldingsvermogen te boven. Phoebe blijft een plat karakter, die het plotseling aanlegt met een anarchist in Schotse kilt, een getrouwde professor, een oude neger in een nappa jas en nog meer weirdo’s.
En aan het eind van het verhaal heeft zij plotseling een ontwikkeling doorgemaakt. Hoera! In drie pagina’s beseft Phoebe (die al haar psychologische kronkels op haar relaties heeft geprojecteerd) plotseling dat het anders moet. “Eind goed, al goed”, zeggen ze wel eens. Nou, in dit geval niet. Zeker niet als de schrijfster mij trakteert op het volgende: “Phoebe begon steeds meer te denken dat de beloningen op deze van ellende en vernedering vergeven aarde dun gezaaid waren.”
Maar wie Amerikaanse retoriek prefereert boven Engelse bescheidenheid, moet dit boek vooral lezen.
Bladzijden: 279 pagina's
Misschien ook iets voor u
Onbekend Voorspel: David Kitt
/ 0 Reactiesdoor: Jan Auke Brink0 SterrenVrijdag 11 en zaterdag 12 januari 2002 vinden respectievelijk het Eurosonic- en het Noorderslag-festival plaats. Op Eurosonic staan talentvolle bands uit geheel Europa die de potentie hebben om binnenkort helemaal door te breken, terwijl op Noorderslag het beste dat de Nederlandse popmuziek momenteel te bieden heeft zal aantreden. Bands als Bløf en Di-rect behoeven geen introductie, maar aangezien er erg veel, nog betrekkelijk onbekend, talent op beide dagen staat geboekt, zullen wij enkele bands hier introduceren. Een voorspel met het onbekende.
Deel 1: David Kitt
~
David Kitt wist mij daar compleet te overtuigen. Hij zette een geweldige live-show neer, waarbij hij het ene moment rockte en het andere moment de akoestische gitaar te hand nam. Na zijn set verkocht hij zelf zijn cd’s, signeerde ze en sprak even met de koper. Ook ik heb daar The Big Romance gekocht en even met hem staan praten. Hij leek me een erg aardige en sympathieke jongen, die plezier heeft in het maken van muziek graag contact heeft met zijn fans. Na het optreden van de Tindersticks kwam ik hem weer tegen in de gang. We groetten elkaar vriendelijk en mijn respect voor hem groeide.
The Big Romance is zijn eerste volledige studioalbum. Een aantal jaar geleden heeft hij de mini-CD Small Moments uitgebracht, die zeven nummers telt. Thuis gekomen gooide ik verwachtingsvol The Big Romance in de CD-speler. De plaat klonk veel minder rauw dan het optreden en rockte veel minder. In eerste instantie was ik bang voor een miskoop. Toen ik hem na een aantal dagen echter weer opzette bleek het een schitterende plaat te zijn. The Big Romance is ingetogen en geeft niet meteen alles prijs. Als je de nummers echter goed beluistert, ontdek je prachtige momenten.
David Kitt is een singer-songwriter, die in het verleden met een minidiskje met beats op het podium stond. Daar knoeide hij dan wat met het apparaatje, terwijl hij zong en de gitaar bespeelde. Tegenwoordig gaat het er echter heel anders aan toe. Over het algemeen staan er met David een toetsenist en saxofoon-/klarinetspeler op het podium. Als er echt gerockt wordt, betreedt ook de roadie het podium, die dan de vierde gitarist vormt. 23 oktober pakte hij er zelfs een stok bij waarmee hij de gitaar bewerkte. Hij sloeg het instrument op de grond en sleepte het voort. Dat zijn momenten waarbij hij wat mij betreft op zijn top is.
Ik weet dat ik hem ga bekijken en ik hoop dat jij het ook gaat doen. Want hij verdient het.
Links
De officiële site van David Kitt
Concertreview David Kitt en Tindersticks, 23 oktober
Misschien ook iets voor u
Sita verlaat K-otic!
/ 0 Reactiesdoor: Gijs Rademaker0 Sterren.
~
Hart bij K-otic
“Mijn hart is nog steeds bij K-otic. Ik sluit niet uit dat we in de toekomst nog zullen samenwerken”. Maar eerst werkt ze samen met Marco Borsato: op 18 december verschijnt Lopen op het water, een duet voor het huwelijk tussen Maxima en Willem Alexander.
Happy staat op één
Sita bezet momenteel de eerste plaats in de hitarades met haar single Happy. Begin volgend jaar komt haar solo-album uit. K-otic gaat gezellig met zes man verder – ook zij brengen begin 2002 een nieuw album uit. Het wordt spannend welke release het best gaat scoren!
Misschien ook iets voor u
Ongelooflijk krachtig
.
Requiem For A Dream is de tweede film van Darren Aronofsky, regisseur van ? (Pi) en laat de downward spirals zien van de vier hoofdpersonen die allemaal met drugs te maken krijgen. De film heeft in Amerika de gevreesde NC-17 keuring gekregen, wat meestal het commerciële einde van een film betekent omdat de meeste bioscopen hem niet willen draaien en grote kranten en tijdschriften er niet voor willen adverteren.
Toch schijnt de film de moeite waard te zijn: hij krijgt op internet uitsluitend lovende kritieken (alhoewel de gevestigde pers [Variety, Newsweek] minder enthousiast is).
Voor zijn tweede film riep regisseur Aronofsky opnieuw de hulp in van Clint Mansell, ooit voorman van de techno-rock-formatie Pop Will Eat Itself uit het begin van de jaren negentig, die hier met Requiem For A Dream een beklemmende soundtrack aflevert in samenwerking met het Kronos Quartet. Dit kwartet, bekend van hun samenwerking met componist Philip Glass, werkte voor een klein deel van hun gewoonlijke tarief mee aan deze soundtrack – meestal een goede indicatie voor de kwaliteit van een film.
In de eerste paar nummers worden de thema’s geïntroduceerd die gedurende de rest van het album terugkeren. De beste daarvan zijn die waarin de boventoon wordt gevoerd door de strijkers, die verrassend goed klinken in combinatie met Mansell’s synthesizerklanken (die soms zo ijl klinken dat je geneigd bent naar een zuurstofmasker te grijpen) en diens desolate beats, die steeds verder naar de achtergrond verdwijnen naarmate het album vordert.
Twee vrijwel identieke tracks vallen uit de toon want klinken als een opname uit een Russische kroeg met medewerking van een Mexicaanse trompettist en enkele leden van het huisorkest van de Muppet Show, terwijl sommige momenten doen denken aan de briljante Fight Club-soundtrack.
Grootste punt van kritiek zou kunnen zijn dat sommige thema’s wel erg vaak herhaald worden. Maar doordat de melodiëen zo goed zijn en de verschillende instrumenten zo goed op elkaar aansluiten is het een genot om naar deze CD te luisteren – en vaak.
Als je over een goeie computer met bijbehorende internetverbinding beschikt, moet je vooral eens gaan rondkijken op de officiele website. Geniaal gebruik van Flash zorgt voor een beleving die uniek is op het web. (De trailer is trouwens ook erg mooi!)
Clint Mansell
Album: Requiem for a DreamPrijs: €
Aantal tracks: 33
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
CD-presentatie Meindert Talma
.
Schoonouders
~
Bedenkelijke grondeekhoorn
Daarna betrad echter Gummbah het podium. Gummbah is één van de vier leden van het striptekenaarscollectief De Bedenkelijk Kijkende Grondeekhoorn, dat verantwoordelijk is voor het zeer fraai vormgegeven boekje dat bij de cd gaat.
Gummbah kondigde aan met enkele gedichten “de feestvreugde te temperen”. Zijn gedichten bleken echter grappig en de zaal vond het jammer dat het slechts bij enkele gedichten bleef. Maar daarop betrad Meindert Talma samen met de Negroes het podium. En dat was toch waar het publiek voor gekomen was.
~
Het eerste nummer dat gespeeld werd was De renner, waarbij op de cd een speaker een verhaal houdt over een wielerwedstrijd. Deze speaker was ook in Vera, “maar deed helaas niet mee tijdens de presentatie, om de eenvoudige reden dat we hem niet gevraagd hebben”, kondigde Meindert het nummer aan.
Achtergrondmuziek
Zo krijg je lachers wel op je hand. Dit maskeerde echter niet dat de geluidskwaliteit veel te wensen over liet. Talma had van te voren al gewaarschuwd dat er geen tijd was geweest voor een soundcheck, wat een groot probleem bleek. De aandacht van het publiek dwaalde dan ook al snel af. Bij de eerste paar nummers werd nog goed geluisterd, maar naar gelang de middag vorderde werd de behoefte met de buurman of buurvrouw te groot en verwerd het optreden voor velen tot achtergrondmuziek. Dat is jammer, omdat een band daar toch haar vierde cd staat te presenteren. Maar het is ook erg begrijpelijk. De toegang bedroeg deze middag slechts een maandkaart a ƒ2,- die nog tot het eind van de maand geldig blijft. Het optreden was dus zo goed als gratis en als de kwaliteit van het geluid dan niet optimaal is, maken de mensen er op een andere mannier wel een gezellige middag van. En een gezellige middag was het zeker.
Meindert Talma
Album: cd-presentatiePrijs: €
Gezien op zondag 18 november 2001 in Vera, Groningen
Misschien ook iets voor u
All things must pass
/ 0 Reactiesdoor: Marloes van Wierst0 SterrenVrijdag 30 november bereikte ons het trieste bericht dat ex-Beatle George Harrison op 58-jarige leeftijd aan kanker is overleden. Veel te jong, maar daar wordt niet naar gevraagd. George werd wereldberoemd in de jaren ’60 als sologitarist van The Beatles. Zijn gitaargeluid was zeer herkenbaar, onmisbaar voor de zo beroemde “Beatle-sound”. Een bepalende factor in een bepalende band. Maar hij was meer…
Te jong
~
Mystiek
George ontpopte zich als een serieus muzikant die uren en uren op zijn gitaar oefende. Binnen de Beatles trok vooral het duo Lennon & McCartney de aandacht. Niet helemaal terecht. Met zijn belangstelling voor Indiase muziek en mystiek had Harrison een grote invloed op de sound van The Beatles in de late jaren 60. De sound die in de jaren daarna keer op keer weer geïmiteerd zou worden.
Juweeltjes
Bovendien schreef de stille George in die tijd verschillende juweeltjes die wat mij betreft tot de beste songs van de “Fab Four” gerekend mogen worden. Bloedmooie liedjes als Something, While my guitar gently weeps en Here comes the sun. Maar ook het voor Harrison ongewoon cynische Taxman en Piggies, gebaseerd op George Orwells boek Animal Farm. Zij doen niet onder voor de Lennon/McCartney composities.
Beroemde “oudjes”
Als zesentwintigjarige had George er al een carrière op zitten: de Beatles hielden het voor gezien. Maar voordat zijn eerste muzikale loopbaan goed en wel was afgerond ging hij zonder adempauze verder, met de onlangs opnieuw uitgebrachte solo-schijf “All things must pass”, waarop hij zijn liefde voor Krishna niet onder stoelen of banken stak. Er zouden nog vele platen volgen. Niet alleen solo, maar ook met beroemde “oudjes” als Bob Dylan, Roy Orbison, Tom Petty en Jeff Lynne, met wie hij in de jaren ’80 The Traveling Wilburys vormde.
Idealist
Harrison was erg begaan met de vraagstukken van het leven, met het lot van zijn medemens en met de natuur. Zijn idealisme bracht hem o.a. tot het organiseren van het legendarische benefietconcert voor Bangladesh (vrijwel direct na het uitkomen van All things must pass). In de jaren ’80 was hij actief voor de Britse natuurwetpartij, de “Natural Law Party”.
Zelfspot
Harrison was echter niet alleen maar “een zwever” of “serieus”, hij beschikte ook over een gezonde dosis humor. Zo produceerde hij o.a. Monty Python’s Life of Brian en was mede-brein achter de geniale Beatles-parodie The Rutles, waarbij in zijn geval zelfspot niet van de lucht was. Van hem was dan ook de kwinkslag “I guess if you’re going to be in a rock group it might as well be The Beatles” afkomstig.
All things must pass
De laatste jaren van zijn leven zat het de goedhartige muzikant jammer genoeg niet mee. Twee jaar geleden werd hij bijna vermoord door een gestoorde insluiper die hem verwondde met vier messteken in zijn borst. En in de afgelopen drie jaar werd bij George Harrison maar liefst vier keer kanker geconstateerd. Een tumor in de longen werd met succes geopereerd. Maar de hersentumor, waaraan hij vermoedelijk is overleden, viel niet te genezen. En ook al sprak hij zelf de laatste maanden het hardst de geruchten tegen dat hij ongeneeslijk ziek zou zijn… all things must pass…
Meer lezen op internet over het overlijden van George Harrison? Kijk op de site van de BBC.
George Harrison
Misschien ook iets voor u
Pauline et Paulette
.
Alle kleuren roze
~
Cecile vertrok al gauw naar de stad en Paulette (Ann Petersen), de plaatselijke operettediva, begon in het dorp een kledingwinkeltje met alle gradaties van de kleur roze die je je maar kunt voorstellen.
Pauline verheerlijkt Paulette, waar ze de kans maar heeft zoekt ze Paulette op. Dit tot grote ergernis van Paulette. De mooie kleuren van Paulette’s winkeltje hebben een bijzondere aantrekkingskracht op Pauline. Martha heeft Pauline redelijk in de hand en weet alles in goede banen te leiden. Wanneer Martha plotseling overlijdt willen de twee zusters dat Pauline naar een tehuis gaat; dat zou toch het beste voor zo’n vrouw zijn? Zo makkelijk komen de zusjes er niet af. Willen ze aanspraak maken op de erfenis dan moet een van de twee Pauline in huis nemen. Cecile geeft meteen te kennen dat Martha niet bij haar kan wonen, haar nieuwe vriend is onlangs bij haar ingetrokken. Pauline is dolblij dat ze nu bij haar geliefde Paulette kan intrekken. Paulette is er absoluut niet van gediend en probeert elk initiatief van Pauline de grond in te boren. Pauline daarentegen blijft ononderbroken positief. Ze speelt met het inpakpapier, doet Paulette na in alles wat ze doet en geeft de ultieme gekleurde tuin op een briljante manier water. Paulette trekt het niet langer en besluit Pauline bij Cecile te dumpen.
Ongekende schoonheid
~
Pauline et Paulette is een film van ongekende schoonheid. Het langs elkaar heen leven van de vrouwen is met de grootste zorg uitgebeeld en uitgebuit. De dagen die ze samen doorbrengen met de liefde en bewondering van Paulette, en de irritaties van Paulette zijn een wonderlijke eenheid geworden. De emotionele invloed van Pauline op Paulette is zoveel groter dan Paulette ooit had durven dromen. Pauline wordt werkelijk briljant geacteerd door Dora van der Groen (1927). Ze forceert nooit en weet Pauline zoveel werkelijkheidswaarde mee te geven dat het grenst aan het poëtische.
Lieven Debrauer (1969) won in 1997 met Leonie op Cannes de prijs voor de beste korte film. Met de realisering van Pauline et Paulette is hij wat mij betreft voor de Belgische cinema the man to watch.
Pauline et Paulette
Regie: Lieven DebrauwerJaar: 2024
Misschien ook iets voor u