Film / Films

Perfect entertainment

recensie: The Lord of the Rings: The Return of the King

A hell of a job, dat is waarschijnlijk wat regisseur Peter Jackson gedacht moet hebben bij het maken van deel drie van The Lord of the Rings. Hoe krijg je in godsnaam het laatste stuk van het tweede boek en het hele derde boek in één film gepropt en zorg je er ook nog voor dat het de vorige delen overtreft? Dat is eigenlijk niet te doen, zelfs niet in de 207 minuten die Jackson er nu voor uitgetrokken heeft.

~

Toch staat ook dit deel als een huis en is mogelijk nog gevarieerder dan de vorige delen. Liefhebbers van actie en een goed afgewerkt verhaal komen absoluut aan hun trekken. The Return of the King heeft alles in zich om een uitstekende film te zijn; een spannend verhaal, duidelijke thema’s, uitgebreide dialogen, prachtige special effects en boeiende personages.

Vriendschap

Een thema dat meer dan in de vorige delen uitgewerkt is, is vriendschap. Zo wordt er in de film dieper ingegaan op de relatie tussen Frodo en Sam, soms iets te sentimenteel waardoor dit stoere deel bijna zou veranderen in een tearjerker. Sam die koste wat kost trouw blijft aan zijn maat, die hem desnoods naar het eindpunt draagt, die hem zijn laatste stukje eten geeft, etc. Dan heb je nog de onafscheidelijke Merry en Pippin die in dit deel hun eigen reis zijn begonnen en trouw blijven aan elkaar, zelfs als ze door omstandigheden uit elkaar worden gehaald. En de drie musketiers Aragorn, Legolas en Gimli, die voor elkaar door het vuur gaan. Het is een mooi thema, dat duidelijk naar voren komt en net niet over de top gaat.

~

Daarnaast draait alles natuurlijk om het Goede en het Kwade. De slag rond Helm’s Deep is gewonnen, maar de oorlog om Midden-Aarde is begonnen. Frodo, Sam en Gollum zetten hun tocht voort naar Mount Doom om de Ring in de kolkende lava te gooien. Frodo lijdt steeds meer onder het dragen van de Ring en uiteraard maakt Gollum het hem niet gemakkelijk. Pippin komt door een foutje in de problemen en Gandalf neemt hem mee naar Minas Tirith waar ook gevochten zal worden.

Geesten

Eén van de heerlijke momenten in de film is als de oorlog om Midden-Aarde uitbreekt. Als je dacht dat de Two Towers niet meer te overtreffen was met z’n slag om Helm’s Deep dan had je het mis. Ook nu weer overdonderende beelden van tienduizenden Orcs die de strijd aan gaan met ridders te paard. De bomen doen nu niet meer mee; Aragorn vraagt versterking aan de geesten, wat een prachtig schouwspel oplevert. Ook Gandalf levert, als vanouds, voldoende steentjes bij aan de gevechten.

Voordat ik nu de suggestie heb gewekt dat dit derde deel alleen maar fantastisch is, wil ik je toch nog even terug trekken naar de werkelijkheid. Want helaas, ook deze film heeft zo z’n manco’s. Met het oog op de tijd moesten er wat scènes geschrapt worden, waaronder het gevecht tussen Gandalf en Saruman, wat toch geweldig had moeten zijn. Ook komen niet alle personages lekker uit de verf, uiteraard kan dat ook niet omdat er zoveel personen in de film voorkomen. Maar de Witch-King, leider van de Nazgul, heeft nu bijvoorbeeld wel erg weinig tekst. En zo zijn er nog wel meer kleinigheidjes. Op zich niet heel erg storend, maar soms wel jammer.

ZIJ

Toch stap je hier wel overheen. Waarom? Omdat de film verder evenwichtig is en er realistisch uitziet. Er is gebruik gemaakt van special effects, zonder dat er sprake is van overkill. Het ziet er gewoon gelikt uit, zelfs ZIJ (die leeft in een tunnel en Frodo tegenkomt door toedoen van Gollum) maakt indruk. En ook Gollum, waarvan we nu ook een verkort levensverhaal te zien krijgen, ziet er nog steeds levensecht uit.

~

Naast de spannende stukken valt er ook genoeg te lachen in dit derde deel. En krijg je alleen in de laatste paar minuten het gevoel dat The Return of the King nu wel lang genoeg geduurd heeft. Maar Jackson heeft ervoor gekozen om na de overwinning (wat toch het hoogtepunt is en waarna het nooit meer zo geweldig kan zijn) bijna alle personages nog netjes af te ronden. Dat zorgt een beetje voor een anti-climax, maar dat komt vooral door het gevoel dat je hebt als je al ruim drie uur op je stoel hebt gezeten. Aan de andere kant ga je nu ook wel met een goed afgerond gevoel de bioscoop uit.

Niet meer wachten

Jackson heeft het waargemaakt: The Lord of the Rings is wel degelijk te verfilmen (gelieve het wel bij deze geslaagde poging te houden), al heeft hij zich niet altijd aan het boek gehouden. Hij heeft absoluut filmgeschiedenis geschreven met deze trilogie. Het is jammer dat we volgend jaar niet meer opnieuw naar de bioscoop hoeven voor een nieuw deel van The Lord of the Rings. Dan maar wachten op de uitgebreide dvd-versie voor nog meer filmgenot. En laten we vooral uitkijken naar het volgende project van Jackson: King Kong.