8WEEKLY

Lord of Winamp

recensie:

.

~

Zodra je de nieuwe versie installeert, verandert je vertrouwde Winamp in een echte Lord of the Rings-speler. Wanneer je op “play” drukt, begint de volledige soundtrack te streamen, dit keer in topkwaliteit (en niet in het slechte Quicktime-formaat, dat steeds haperde).

Door acties als deze wordt een zeer groot deel van de Lord of the Rings-doelgroep bereikt.
Het eerste deel van de Lord of the Rings-trilogie draait vanaf 20 december in de Nederlandse bioscopen.

Boeken / Fictie

Harry’s bekladderde leerboeken

recensie: Fantastic Beasts and Where to Find Them

.

~

Om te voorkomen dat de Harry Potterhype gaat liggen voordat het vijfde boek uit is of de eerste film uitkomt, heeft Bloomsbury, de uitgever van de originele Engelstalige versies, een tweetal tovernaarsboeken op de markt gebracht. Fantastic Beasts and Where to Find Them is er een van, en weliswaar is het niet zo dik en indrukwekkend als het in de Harry Potterboeken leek (het boekje heeft een slappe kartonnen kaft en telt maar zestig bladzijden), maar het is zeker leuk om een keer in te bladeren en het is erg Echt nagemaakt. Een voorwoord van Newt Scamander, een tweede voorwoord van Albus Dumbledore , baas van Hogwarts, en tekeningen en kattebelletjes van Harry, Ron en Hermione erin gekliederd.

In zijn voorwoord legt Dumbledore uit dat Fantastic Beasts nu ook voor de eerste keer voor Muggles wordt uitgegeven, voor mensen die geen kaas gegeten hebben van magie en tovenarij. Het is een duplicaat van Harry’s eigen boek, en hoewel hij eerst terughoudend was in het laten kopiëren van zijn boek, heeft de beroemde leerling uiteindelijk toch zijn boek afgestaan. Een deel van het verdiende geld gaat naar de armen.

Maar dat kan ons, Harry Potterfans, niet zoveel schelen. Die gaan vooral voor de schrijfsels van Harry en zijn vriendjes,

~

die lustig in het saaie voorwoord kliederen en bij sommige beschreven dieren hun eigen opmerkingen hebben. De Chimaera wordt beschreven als gevaarlijk, en de eieren van deze soort worden bestempeld als ‘Grade A Non-Tradeable Goods’. Harry’s droge commentaar: ‘Hagrid ‘ll be getting some any time now’. Hagrids voorliefde voor alles wat gevaarlijk is wordt vaker in het boek becommentarieerd. In de colofon staat dat Harry’s bedenkster J. K. Rowling zelf de schrijfsels heeft gemaakt. Ze voelt haar personages goed aan.

De commentaren gaan niet alleen over dieren. Ron Weasley kalkt in de inhoudsopgave de naam van zijn favoriete Quidditch-team erin, de Chudley Cannons. Ze spelen een keer boter, kaas en eieren en Harry tekent een karikatuur van een van Draco Malfoy’s hulpjes bij het hoofdstukje ’trollen’. Bij het kopje ‘Werewolf’ laat Harry ook nog even zijn lieve-kleine-jongetjes-sentimentele-bijna-huilen touch zien: ‘Werewolfs aren’t all bad’. En na het lezen van the Prisoner of Azkaban kan iedereen dat beamen.

Fantastic Beasts and Where to Find Them is een must voor de Harry Potter-fetisjist, een leuk hebbedingetje voor de gewone (Engels sprekende) fan en ook een leuk boekje om cadeau te geven. Het is jammer dat aan het goedkoop uitgegeven boekje niet te zien is dat het een tientje kost, maar ja: Albus Dumbledore zegt persoonlijk toe dat een deel van het geld ten goede komt aan armen over de hele wereld. Goed bezig, en ook nog eens een leuk cadeau.

Theater / Achtergrond
special:

Twaalf mannen en drieëntwintig kloten winnen Groninger Cabaretfestival

.

~

De vijftiende editie van het Groninger Studenten Cabaret Festival is gewonnen door de cabaretgroep Delfts blok. De groep werd door de jury geroemd en als “overrompelend” bestempeld. Verder stelde ze dat de groep iets op het podium bracht “dat het Nederlandse cabaret nog nooit heeft gezien”.

Per seconde wijzer

De jury kenschetste het cabaret als “oud Grieks toneel in een modern jasje”. Een speciale vermelding kreeg de parodie op de quiz “Per Seconde Wijzer”, die de jury aanprees als een “absoluut juweeltje”. Eerder zei de jury van De Pythische Spelen, het festival dat Delfts Blok vorig jaar won: “Het is jaren geleden dat ik een zaal aan ’t eind van de voorstelling zo verbijsterd zag. Delfts Blok raakt je, maakt iets los, laat je uitbundig lachen en slaat je het volgende moment keihard neer.”

Rammstein

De groep beschouwt zichzelf als “een groep van twaalf mannen. Mannen met een duidelijk doel en een duidelijke mening. Mannen met kloten. Drieëntwintig om precies te zijn.” De formatie gebruikt tijdens het optreden bijvoorbeeld muziek van Rammstein en dit zet natuurlijk dit beeld alleen maar duidelijker neer.
Tijdens het optreden van de groep in de voorronde van het festival werd al duidelijk dat zij een verfrissende blik op het cabaret geven. Scherpe en goed uitgewerkte sketches kenmerkten hun werk op die avond en de keuze van de jury mag dan ook niet verrassend worden genoemd. We hopen in de toekomst deze jongens nog vaker in het theater tegen te komen.

www.delftsblok.nl

8WEEKLY

Ken Laden

Artikel: Barbies nieuwe vriendje

.

~

De Bin Laden-humor heeft weer een nieuw hoogtepunt: de Taliban Barbie en Ken Laden actiefiguren zijn uit – kalasjnikovs en kogelriemen bijgesloten!

Natuurlijk worden deze figuren niet echt op de markt gebracht, maar betreft het weer een grappenmaker. De Bin Laden-versie is onder andere uitgerust
met een boek met vlieginstructies en een Amerikaanse vlag met aanstekertje. Als extra aanbieding wordt een auto met autobom bijgeleverd.

~

Zijn vrouwelijke weergave is uitgedost in Talibaanse kledij en voorzien van baard. Bijgeleverd worden steek- en schietwapens en munitie. Mochten de figuren opduiken in een winkel bij jou in de buurt, email de redactie dan even.

Boeken / Fictie

Spanning tussen de cellisten

recensie: Het Keuriskwartet

Ik stuitte bij toeval op Het Keuriskwartet: ik las een gidsje met daarin de longlist voor de AKO-literatuurprijs. Het debuut van Anja Sicking stond erbij, samen met nog één andere vrouw tussen allemaal mannen. Ik ben een bevooroordeeld lezer als het gaat om de verschillen tussen mannen- en vrouwenliteratuur, dus ik zal niks zeggen.

Sicking heeft het niet gebracht tot de shortlist. Jammer, maar dat wil niet zeggen dat Het Keuriskwartet geen goed boek is. Spannend tot de laatste letter, en aan spanning wil het in de Nederlandse literatuur nogal eens ontbreken.

Het Keuriskwartet is heel gemakkelijk te vergelijken met The Secret History van Donna Tartt. Ook hier is een groepje begaafde studenten bezig met een ambitieus project. In dit geval zijn Rudolf, Kurt, Donald en Pauline een succesvol klarinetkwartet. Meteen al op de eerste bladzijde blijkt dat drie van hen een vierde iets hebben aangedaan, en de rest van het verhaal gaat er niet om wie het gedaan heeft, maar hoe dit bizarre ongeluk plaatsvond.

Anja Sicking schrijft droog en sober proza, en vanuit de ik-figuur zien we de wereld minutieus beschreven. Pauline lijkt weinig weg op een gemiddelde vrouwelijke romanfiguur. Ze is bovengemiddeld ambitieus en competitief, serieus en sober en bijna a-seksueel. Sicking treft in Pauline de juiste toon voor deze novelle. Honderdtweeënveertig bladzijden is te weinig om het een roman te noemen, maar het verhaal is compleet en er hoeft niets toegevoegd te worden.

De enige kritiek die je op het boek van Anja Sicking kan hebben is dat Het Keuriskwartet zo ontzettend veel weg heeft van The Secret History. Het Keuriskwartet is binnen no time uit, biedt tegen de drie uur boeiend proza, maar als het uit is, is het uit. Donna Tartts werk is een stuk omvangrijker en zal daardoor ook veel langer blijven hangen. Toch is de longlist van de AKO-literatuurprijs een heel verdienstelijke plek voor Het Keuriskwartet. Van Anja Sicking zullen we nog meer horen.

Muziek / Concert

Therapy? live

recensie:

.

~

Even na kwart over 8 komen opeens 3 piepjonge jochies het podium oprennen met gitaren in de hand. De eerste gedachte bij het zien van dit stel jonge honden: gemiddelde leeftijd misschien 16? Vast niet ouder.
Dan betreedt een heel lief, klein, iets mollig, blond meiske het podium, en opeens wordt iedereen die tegen het podium stond een meter achteruitgeblazen door het enorme volume wat de gitaristen van Defenestration samen weten te produceren. En meteen daarna volgt een enorme grunt uit de keel van het zo lief ogende meisje! Iedereen is geschokt (op een enkeling na die de band schijnbaar al kent).
Met een overweldigende power brengt de band een achttal snelle punk-rock-achtige nummers, waarbij de zangeres afwisselend zingt en grunt. De gitaristen rennen over het podium en het meisje ijsbeert er wat tussendoor. Je zit je constant met een ontzettende big smile af te vragen hoe ze het in hemelsnaam volhouden niet te botsen! En uiteindelijk gaat het inderdaad een paar keer mis.
Het publiek wordt niet echt opgewarmd, de enige actie die er is zijn een paar knikkende hoofden en tikkende voeten op de maat van de muziek.

“You’re pretty bad!”

~

Maar dan komt het echte werk. Om half tien komt Therapy? op. Zanger/gitarist Andy Cairns verklaart dat ‘it’s good to be back in Holland Utrecht!!’ en dan barst het geweld los.
Opener is de nieuwe single Gimme back my brain van het nieuwe album Shameless, die enthousiast door het publiek wordt ontvangen (was het eerst nog zo heerlijk rustig vooraan, nu wordt men helemaal platgedrukt tegen het podium). Met een flink volume en nog meer kracht raggen de heren er lustig op los, balancerend op de versterkers. De hits als Stories, Diane en Church of Noise worden afgewerkt, maar een groot deel van de set is afkomstig van het nieuwe album. Natuurlijk zitten er wat oudere, maar zeer populaire nummers tussen zoals Teethgrinder van het eerste Therapy?-album Nurse uit 1993.
Bij een aantal nummers speelt gitarist Martin McCarrick elektrische cello, onder andere in Diane, wat een langzame, zware en logge versie wordt van de hitsingle. De hele zaal schreeuwt mee met de tekst en iedereen is even verlost van het grote aantal stagedivers dat Tivoli die avond rijk was. Als er per ongeluk een stagediver op het podium staat als nét een nummer is afgelopen en hij toch springt, krijgt hij wat grappige opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd van bassist ‘Reverend’ Michael McKeegan: ‘it’s a crime to stagedive when there’s no music’, en tot overmaat van ramp mislukt de poging van de jongen jammerlijk wanneer hij niet wordt opgevangen. De heren van Therapy? hebben lol en zingen in koor ‘You’re pretty bad!’. Het publiek vindt het allemaal fantastisch.

Surfen

Na 16 nummers vinden ze het welletjes en ze gaan weg. Maar iedereen verwacht meer, en er komt meer. De eerste toegift bestaat uit 3 nummers. Ze gaan weer af, maar iedereen verwacht nog steeds meer! En er kwam nog meer. De tweede toegift, 2 nummers lang waarop iedereen nog even uit zijn dak gaat en alle crowdsurfers nog één keer willen. Aan het eind van het laatste nummer Nowhere (van het succesvolle album Troublegum uit 1994) springen drummer Graham Hopkins en McCarrick ook het publiek in en als deze laatste lachend over komt ‘surfen’, schreeuwend dat ze hem nodig hebben backstage, is het optreden helemaal op zijn eind.

Muziek / Album

Vals Licht is wilde haren kwijt

recensie: Vals Licht - Dieseljunks

.

~

Vals Licht begon ooit als een band die in eigen beheer een aantal CD-singles uitbracht met daarop behoorlijk harde rockmuziek in de Nederlandse taal. Fraaie teksten over kleuters die stoned zijn werden afgewisseld met teksten over gefrustreerde liefdesrelatie, dit alles ingebed in een simpele grungeachtige gitaarbegeleiding. De band leek echt een soort Nederlandse Nirvana te worden, en dat was erg verfrissend om te zien.

Rustiger

Maar goed, dat is al zes jaar geleden en Vals Licht is inmiddels behoorlijk veranderd. Het album Lunapark is uitgekomen en de band heeft aan agressiviteit behoorlijk ingebonden getuige de van Dieseljunks afkomstige single Het licht, wat overigens een aardige hit was. Ook de zeer recente single In het honderd is wederom een ballade. De band lijkt duidelijk zijn wilde haren verloren te hebben en naar meer diepgang in de teksten gezocht te hebben. Prachtige teksten worden vermengd met een ingetogenere begeleiding. Warme klanken en een mooie harmonie.

Minder braaf

Toch mis ik af en toe de onbevangenheid van de eerste singles van de band. Het is mooi om leuke teksten te horen die in perfect harmonie met de muziek lopen maar ik was juist zo blij om eindelijk een echte Nederlandse rockband te zien. Na Dieseljunks moet Vals Licht zich dan ook scharen in het rijtje Bløf, Volumia en Van Dik Hout en dreigt de band de unieke kans om zich positief te onderscheiden te verliezen. Het zou toch mooi zijn als de volgende plaat iets minder braaf wordt. Laten we maar met Meatloaf spreken: “Whatever happens – Keep rocking!”.

Minder uniek – toch degelijk

Dit maakt van Dieseljunks geen slechte plaat, alleen minder uniek. De plaat is over het algemeen echt leuk om te horen, zoals eerder al werd gezegd worden volwassen teksten mooi ingebed in de begeleiding. Absoluut een must voor de echte Nederrockfan.

www.valslicht.nl

Film / Films

A Knight’s Tale

recensie: A Knight's Tale

Kataklop kataklop kataklop. Twee ridders geven hun paarden de sporen en stormen op elkaar af. Enkele meters scheiden de twee voordat de impact de houten lansen zal verbrijzelen. Met ingehouden adem wacht het publiek af wie er het beste uit de strijd zal komen. Wie door het tromgeroffel heen luistert kan het briesen van de paarden horen… Middeleeuwse toernooien waren misschien keihard, maar wel spannend.

~

En dat is precies wat er een beetje ontbreekt aan A Knight’s Tale. Het is namelijk nooit echt spannend wie er gaat winnen. Door de aard van de film aan te voelen zul je eigenlijk nooit verrast worden door de uitslag van een gevecht. En voor een film die riddertoernooien als hoofdthema heeft is dat natuurlijk een gemiste kans.

~

Het verhaal gaat over een jonge schildknaap William die zijn meester volgt en bijstaat terwijl deze aan toernooien meedoet. Tijdens een van deze toernooien komt de ridder om het leven en besluit William (Heath Ledger) zijn plaats in te nemen om zo veel geld te kunnen verdienen. Aangezien alleen mannen van adel aan toernooien mee mogen doen is dit niet zonder risico’s. Als hij gesnapt wordt, zal zijn straf niet mals zijn. Samen met de overige schildknapen van de overleden ridder gaat hij in Frankrijk riddertoernooien af, en vergaart hij veel roem als Sir Ulrich von Lichtenstein. Dit staat een zekere Graaf Adhemar absoluut niet aan. Als de jonge William ook nog eens gaat flirten met jonkvrouwe Jocelyn zijn de rapen helemaal gaar. Adhemar doet er alles aan om de onbekende sir “Ulrich” te vernederen.

De film hinkt op drie thema’s. Ergens zitten er enkele feministische knipoogjes in de film verborgen. Een vrouwelijke smid, een progressief denkende jonkvrouw, etc, etc… Echt origineel is dat allemaal niet, en het had dus allemaal gerust weggelaten kunnen worden. Bovendien maakt het romantische plotje

~

de boel nogal onevenwichtig, zodat feministische geloofwaardigheid al snel ver te zoeken is. (Sommige zinnen die de acteurs uitkramen zijn werkelijk om te schuddebuiken.) Verder is er het idee van de ridder-formule vermengd met moderne stijlelementen als rockmuziek. Dit werkt wel, maar is helaas te schaars gedaan (kijk bijvoorbeeld eens naar Plunket and MacLane, daar is het echt geweldig). En dan zijn er nog de riddergevechten die misschien niet verrassen, maar wel fraai zijn gefilmd. Verder zijn de grappen meestal redelijk getimed, en levert de cast enthousiast werk af. Daarom is A Knight’s Tale toch wel een aardige film geworden, ik heb me in elk geval prima vermaakt.

Muziek / Album

Sparklehorse – It’s a Wonderful Life

recensie: It's a Wonderful Life

.

~

Ik heb altijd heel veel respect gehad voor bands die het presteren om met elke plaat weer een meesterwerk af te leveren. Sparklehorse, onder leiding van multi-instrumentalist Mark Linkous, is zo’n band. Linkous is dé man achter Sparklehorse. Hij schrijft, arrangeert en produceert de meeste liedjes zelf. Met als resultaat: drie tot tranen toe ontroerende platen. Dat Linkous ook binnen de muziekwereld zeer gerespecteerd wordt, blijkt wel uit de medewerking van Nina Persson (the Cardigans), Polly Jean Harvey en Tom Waits op zijn laatste plaat It’s a wonderful life.

Sparklehorse laat zien dat de simpelste liedjes ook de mooiste kunnen zijn. Op alle drie de albums zijn de liedjes gebaseerd op zeer makkelijke akkoordenschema’s. Linkous weet echter steeds weer de gevoelige snaar te raken. Hij voegt simpele, maar oh zo prachtig gitaar- en pianoloopjes toe aan zijn breekbare stem. Luister maar eens naar het prachtige Eyepennies van It’s a wonderful life. De begeleiding en de zang van Linkous en Harvey zijn sober, maar adembenemend. Of luister naar Saint Mary van het tweede album Good Morning Spider. Slechts begeleid door gitaargetokkel en een achtergrondpiano, neemt Linkous je mee in zijn ziel. Prachtig.

~

Linkous blinkt echter niet alleen uit in de ingetogen, maar ook in de rauwere nummers. Het doorbraaknummer Someday I Will Treat You Good van het debuutalbum Vivadixiesubmarinetransmissionplot is zeer puntig en energiek, net als de single Rainmaker. Sparklehorse heeft zich een zeer herkenbaar geluid aangemeten, misschien een beetje verwant aan acts als Mercury Rev of Flaming Lips. De liedjes variëren van heftig en energiek tot zoet en hartverscheurend. Alles dat Sparklehorse doet klinkt enorm geïnspireerd. Je wordt bij het luisteren meegesleept in de wereld van Mark Linkous. Het is echte herfstmuziek, je wordt er lekker melancholisch van. De sfeer van het bos en de vallende bladeren, de eekhoorns (ook aanwezig op de website van de band) en de avonden bij de haard. Wie kent het gevoel niet?

Het is knap dat Mark Linkous zoveel schoonheid en inspiratie in zijn muziek weet te stoppen, terwijl hij zelf zoveel ellende heeft meegemaakt. Door een verkeerde combinatie van drugs stortte hij in. Hij zakte door zijn benen, die geen bloedtoevoer meer kregen. Ze vonden hem met twee verlamde benen en hij kreeg tot overmaat van ramp ook nog een hartaanval. Maar hij kwam er gelukkig weer bovenop.

Ik hoop dat alle fans van Tom Waits en P.J. Harvey de laatste plaat van Sparklehorse al hebben gekocht om naar hun eigen helden te luisteren en dat zij ook de schoonheid van deze band hebben ontdekt. Een schoonheid die iedereen zou moeten leren kennen. Koop, leen of kopieer gewoon eens een plaat van het muzikale fenomeen dat Mark Linkous heet, and you will know it’s a wonderful life.

8WEEKLY

NHL 2002

Artikel: NHL 2002

.

~

EA Sports komt zoals gewoonlijk rond het einde van het jaar weer met een hele rits van nieuwe sportgames op de markt. Zo ook dit jaar weer. In deze serie van EA beginnen we dan ook met NHL 2002.

NHL 2002 is een ijshockeygame. Voor de mensen die niet weten wat ijshockey inhoudt, zal ik het even kort uitleggen. IJshockey is een vorm van hockey dat op het ijs gespeeld wordt waarbij het niet echt uitmaakt hoe je de puck (de bal, alleen dan plat en hard) in het doel van de tegenstander krijgt. Dus als je onderweg iemand neerlegt is dat helemaal niet erg, tenzij je het gemeen doet. Maar ja, ik ben geen Amerikaan dus ik snap
ook niet waarom ik het dan verkeerd doe. Neerleggen is toch gewoon neerleggen?

Grafisch gezien is de game een meesterwerkje. Niet zozeer om alle detail dat overal inzit (en dat is al veel), maar meer vanwege de manier waarop de game “gepresenteerd” wordt. Het is namelijk net alsof je naar een wedstrijd op TV zit te kijken: de camera gaat langs het publiek in de korte pauzes, er komen allerlei statistieken onderin het beeld als er even niets te doen is, enzovoort.

~

Wat deze ervaring alleen maar beter maakt, is het sublieme commentaar dat je bij de wedstrijd krijgt. Waar de oude NHL’s allemaal zo beperkt waren in het vocabulaire van de Play-by-Play commentary, is de nieuwe NHL een heel stuk uitgebreider. Ik heb nu al een heel seizoen achter de rug en de stemmen van die twee gasten vervelen me nog steeds niet. Ter vergelijking: bij NHL 2001 had ik het na vier wedstrijden al wel gehoord.

De gameplay is mede dankzij de presentatie van de game en de sterk verbeterde AI een heel stuk beter dan de oude NHL‘s. Dat mocht ook wel, want die kwamen inmiddels achteraan in de markt wat gameplay betreft. NHL 2002 heeft die achterstand ruimschoots ingehaald.

Graphics : 8,5
Sound : 9,5
Gameplay : 8
Houdbaarheid : 6

Overall : 8