Spanning tussen de cellisten
Ik stuitte bij toeval op Het Keuriskwartet: ik las een gidsje met daarin de longlist voor de AKO-literatuurprijs. Het debuut van Anja Sicking stond erbij, samen met nog één andere vrouw tussen allemaal mannen. Ik ben een bevooroordeeld lezer als het gaat om de verschillen tussen mannen- en vrouwenliteratuur, dus ik zal niks zeggen.
Sicking heeft het niet gebracht tot de shortlist. Jammer, maar dat wil niet zeggen dat Het Keuriskwartet geen goed boek is. Spannend tot de laatste letter, en aan spanning wil het in de Nederlandse literatuur nogal eens ontbreken.
Het Keuriskwartet is heel gemakkelijk te vergelijken met The Secret History van Donna Tartt. Ook hier is een groepje begaafde studenten bezig met een ambitieus project. In dit geval zijn Rudolf, Kurt, Donald en Pauline een succesvol klarinetkwartet. Meteen al op de eerste bladzijde blijkt dat drie van hen een vierde iets hebben aangedaan, en de rest van het verhaal gaat er niet om wie het gedaan heeft, maar hoe dit bizarre ongeluk plaatsvond.
Anja Sicking schrijft droog en sober proza, en vanuit de ik-figuur zien we de wereld minutieus beschreven. Pauline lijkt weinig weg op een gemiddelde vrouwelijke romanfiguur. Ze is bovengemiddeld ambitieus en competitief, serieus en sober en bijna a-seksueel. Sicking treft in Pauline de juiste toon voor deze novelle. Honderdtweeënveertig bladzijden is te weinig om het een roman te noemen, maar het verhaal is compleet en er hoeft niets toegevoegd te worden.
De enige kritiek die je op het boek van Anja Sicking kan hebben is dat Het Keuriskwartet zo ontzettend veel weg heeft van The Secret History. Het Keuriskwartet is binnen no time uit, biedt tegen de drie uur boeiend proza, maar als het uit is, is het uit. Donna Tartts werk is een stuk omvangrijker en zal daardoor ook veel langer blijven hangen. Toch is de longlist van de AKO-literatuurprijs een heel verdienstelijke plek voor Het Keuriskwartet. Van Anja Sicking zullen we nog meer horen.
