De mensheid staat in ieder geval op het punt van uitsterven. Skynet, het geavanceerde netwerk van vernietigende robots, is weer klaar voor de strijd. De nieuwe vrouwelijke Terminator, killing machine T-X (gespeeld door Kristanna Loken) heeft als opdracht John Connor (Nick Stahl) te elimineren. Connor, die inmiddels in de twintig is en het leven even niet meer ziet zitten, beseft dat het bestaan van de mensheid nog altijd in zijn handen ligt en hij zal moeten vechten tegen de machines. Maar niet alleen uiteraard. Hij wordt uit de armen van bitchy T-X gered en bijgestaan door de T-101 (Arnold Schwarzenegger). De tijd dringt, want ditmaal komt Judgment Day wel erg dichtbij.

Spetterend

Echt verassend is de film niet. Het concept is bekend en daar wordt ook gretig gebruik van gemaakt zonder gedurfde wendingen. Regisseur Jonathan Mostov (U-571), die het stokje heeft overgenomen van James Cameron, hecht niet zoveel waarde aan uitgediepte thema’s, maar aan actie. En dus moet deze Terminatorfilm het daarvan hebben. Het beste voorbeeld is de achtervolgingsscène met de kraanwagen, die goed bedacht en uitgewerkt is. Verder wordt er regelmatig gebruik gemaakt van special effects, die mooi van het doek af spetteren. Het tempo van de scènes ligt hoog waardoor je je zeker niet verveelt, maar je proeft weinig sfeer. In tegenstelling tot deel 1 en 2 is in deze derde film wel meer humor verwerkt. Een aparte keuze, want de vraag is of je tijdens deze film wel zit te wachten op ‘geforceerde’ humor.

Spierbundel

Terminator 3 wordt zeker weer gemaakt door de 50-plus acteur Schwarzenegger. Met zijn droogkloterige humor en zijn Engels met een vet accent is hij nog altijd vermakelijk. Toch is het ook dit keer geen rozengeur en maneschijn voor hem en moet hij het tegen wil en dank opnemen tegen een vrouw. En wat voor één: dit is niet goed voor zijn ego! Tijdens de confrontaties met de terminator-babe krijgt hij het zwaar te verduren. Zonder pardon beukt de T-X hem met zijn hoofd door een betonnen muur in het herentoilet. Het zit de spierbundel niet mee. Maar Arnie, zoals hij liefkozend wordt genoemd, doet gewoon waar hij goed in is en zet weer een prima terminator neer.

Snufjes

Zijn tegenspeelster, oud-model Kristanna Loken, mag er zeker zijn. Ze heeft weinig tekst (zoals dat bij een terminator hoort), maar als blikken konden doden, dan waren er heel wat meer mensen gestorven tijdens deze film. Ze speelt haar rol erg cool en overtuigend. En dat ze qua technische snufjes boven de mannelijke terminator staat is origineel. Nick Stahl (In The Bedroom) zet een John Connor neer waarmee je als kijker helaas weinig hebt. Je voelt niet die band met hem zoals in Terminator 2. En dan zijn ’toekomstige’ vrouw: Katherine Brewster (Claire Danes), een personage dat er maar een beetje bijhangt in het verhaal en bijna niet wordt uitgewerkt.

Manco

Het moge duidelijk zijn: het grote manco aan deze film is een diepliggend, goed uitgewerkt verhaal. Terminator 3 kan daarom niet tippen aan zijn voorgangers. Deze film moet het vooral hebben van het nostalgiegevoel en de actiescènes. Maar uiteindelijk is de film wel vermakelijk en zeker niet slecht te noemen. Schwarzenegger maakt veel goed. De makers van een eventueel vervolg mogen in ieder geval de volgende keer (stel dat er een deel 4 komt, want dat is mogelijk) wel een beter uitgewerkt verhaal bedenken. Tot die tijd: Hasta la vista, baby!

A Hard Day’s Night is een rommelige (fans zouden zeggen: “documentaire-achtig”) en zeer Britse kijk op anderhalve dag uit het leven van de Beatles, die toen net aan het begin van de wereldwijde Beatlemania stonden. De Engelse humor is vandaag de dag wel erg droog, en de vele visuele vondsten zijn inmiddels al vele malen vaker – en beter – gedaan. Daar komt nog bij dat het verhaal niet meer is dan een kapstok voor een eindeloze stroom grappen, en de vier Beatles zijn ook geen begenadigde acteurs.

Briljante liedjes

Maar er is één factor die de film boven vele andere rockfilms uittilt: de muziek natuurlijk! De Beatles spelen een paar van hun beste liedjes (plus, toegegeven, een paar middelmatige deuntjes) als I Want to Hold Your Hand, She Loves You,
Can’t Buy Me Love en uiteraard het titelnummer, dat Lennon en McCartney volgens producer George Martin in één avondje schreven aan de hand van een uitspraak van Ringo. De muziek van The Beatles klinkt tegenwoordig nog net zo fris als veertig jaar geleden (!), en zal dat altijd blijven doen.

Gekte

Wat je ook van de film vindt, feit is dat A Hard Day’s Night geëerd wordt met een prachtige DVD, vol boeiende extra’s. Naast vele korte filmpjes (archiefbeelden van de premieres in zowel Londen als thuisbasis Liverpool, interviews met verschillende medewerkers en een terugblik op de carrière van “clean man” Wilfried Brambell), springt de documentaire Things We Said Today… het meest in het oog. In een half uur komt vrijwel iedereen die aan de film meewerkte (behalve de Beatles zelf) aan het woord en wordt een prima beeld gegeven van de gekte rond de productie: de Beatles waren ongekend populair en hadden ook tijdens de opnamen nog vele verplichtingen.

Overbodig

Aardig maar lichtelijk overbodig is het filmpje Private View waarin fotograaf Robert Freeman de kijker laat meebladeren door zijn fotoboek met dezelfde titel en ondertussen een paar anecdotes vertelt. Het interview met George Martin is evenwel erg interessant, omdat hij alles liedjes uit de film van commentaar voorziet. Dankzij al deze extra’s heeft de film op DVD een prachtig document meegekregen over de eerste jaren van de Beatles en de totstandkoming van een, volgens velen, klassieke muziekfilm.

Het eerste shot van Secretary is bizar en prikkelt tegelijkertijd de nieuwsgierigheid. Eén ding wordt wel meteen duidelijk: regisseur Steven Shainberg speelt in deze film over sadomasochisme met verwachtingen en draait ze om. De onderdrukte Lee Holloway (Maggie Gyllenhaal) lijkt gelukkig te zijn met het juk. Het contrast met de volgende scène, waarin we zien hoe zij zich eerder bij haar ontslag uit een psychiatrisch ziekenhuis met hangende schouders en lege blik laat omhelzen door een arts, had niet groter kunnen zijn.

Geile porno

Sec klinkt het verhaal van Secretary nogal kinky: advocaat -een extreme controlfreak- neemt zelf-mutilerende secretaresse in dienst en langzaam ontwikkelen ze een sm-relatie. Het kostte Shainberg zes jaar om de film te voltooien wegens huiverige geldschieters. Toch is Secretary bijna het tegenovergestelde van de geile pornofilm waar deze producenten voor vreesden: het met zwart leer beklede juk is het enige echte seksspeeltje dat Shainberg laat zien en bij de billenkoek die Holloway krijgt na type- of spelfouten, komt aanvankelijk geen echte seks kijken.

Barbiewereld

Ondanks de heftige onderliggende problematiek is de film bovendien verre van zwaar. Eerder zou ik hem sprookjesachtig willen noemen. Zo klopt er iets niet aan het kantoor van advocaat Grey: door de kleuren, de indeling van de kamers en de lichtval lijkt het telkens een beetje te veranderen, synchroon met de relatie tussen het stel. In Holloways wereld is het volstrekt normaal dat een romantisch etentje plaatsvindt in een wasserij. Als ze aan de rand van het zwembad bij haar huis ligt met moeder, zus en vriendinnen lijkt ze opgesloten in een barbiewereld van blond en roze. Door deze vervreemdende omgevingen, de wonderlijke metamorfose en het onwerkelijke einde steekt Shainberg met Secretary het sprookje van het lelijke jonge eendje in een nieuw en uiterst boeiend jasje.

Sneue types

Actrices als Christina Ricci, Reese Witherspoon en Kate Hudson bedankten voor de rol, maar Shainberg kan er niet van wakker hebben gelegen. Zijn persoonlijke eerste keus Gyllenhaal (bijrollen in Donnie Darko en Adaption.) is geweldig en kan zich als nieuwkomer prima meten aan oude rot James Spader, die haar baas speelt. Dit sublieme acteerwerk zorgt ervoor dat de twee hoofdrolspelers met al hun psychische problemen geen sneue types zijn waar je alleen medelijden mee kunt hebben. De spanning tussen de twee is voelbaar en ze vullen elkaar op een vreemde manier precies aan. Hij zorgt ervoor dat ze haar snijspulletjes wegkiept en zij breekt door zijn barrière. Eigenlijk is Secretary dus een vrolijk gekleurde romantische komedie met een gitzwart randje. Dat vereist wel wat aanpassingsvermogen. Een beetje van sm-haters, maar vooral van de niet-romantische zielen onder ons.

Nu was Tarkovski’s versie om het zacht uit te drukken een lange zit, en Soderbergh heeft er gelukkig dan ook voor gekozen het verhaal tot zijn essentie terug te brengen en tegelijkertijd de personages alle ruimte te geven. Door deze werkwijze is Solaris een emotioneel en psychologisch meesterwerk geworden dat zich evengoed op een tropisch eiland als op een vrijwel verlaten ruimtestation had kunnen afspelen.

Vreemde verschijnselen

Want hoewel het grootste deel van de film is gesitueerd op een ruimteschip dat in een baan om de planeet Solaris draait, is de film meer een psychologisch drama dan sciencefiction. Het spaarzame verhaal begint op aarde, als psychiater Chris Kelvin (George Clooney in de rol van zijn leven) een videoboodschap van zijn vriend Gibarian ontvangt. Deze Gibarian is gestationeerd op het eerdergenoemde ruimteschip waar zich vreemde verschijnselen voordoen: herinneringen uit het verleden van de bemanningsleden komen op een vreemde manier weer tot leven en hij smeekt Kelvin een kijkje te komen nemen op het schip.

Ontroerend

Eenmaal aangekomen krijgt ook Kelvin last van hallucinaties, die door Solaris lijken te worden gegenereerd. Kelvin krijgt bezoek van zijn overleden vrouw Rheya (Natascha McElhone), en samen beleven ze, met ons, hun relatie opnieuw. Hoewel het verhaal in een paar zinnen is samen te vatten, neemt Soderbergh ruimschoots de tijd, waardoor sommige kijkers de film traag en saai zullen vinden. Laat je je echter meeslepen door het intelligente script, prachtige beelden (door Soderbergh zelf gefilmd onder het pseudoniem Peter Andrews) en de ontroerende situaties dan kun je na 99 minuten slechts concluderen dat Soderbergh met Solaris opnieuw een meesterwerk aan zijn toch al niet zwakke oeuvre heeft toegevoegd.

Intelligent

Solaris is zo’n film die je gemakkelijk tien keer kunt zien en bij elke keer alleen maar sterker wordt. Om dit aan te moedigen hebben Soderbergh en producent James Cameron een werkelijk geweldige commentaartrack ingesproken, die elke filmliefhebber zal doen watertanden. Vanaf de eerste studiologo’s praten de twee op zeer intelligente wijze over de verschillen in aanpak (Cameron zou de film eerst zelf regisseren), het montageproces (dat bij Soderbergh fascinerend en experimenteel is), de acteerprestaties en vrijwel elk ander onderwerp, zowel technisch als emotioneel. De dvd van Solaris is alleen voor dit commentaarspoor al de moeite meer dan waard.

PDF-je

Ook bijgeleverd zijn twee korte documentaires, die beter samengevoegd hadden kunnen worden, want de twee filmpjes overlappen elkaar op plaatsen. Verder is er een trailer en Soderberghs complete script, dat helaas in dvd video-formaat is en dus lastig te lezen is en niet uitgeprint kan worden. Een PDF-je op het DVD-ROM gedeelte van de schijf was al genoeg geweest. Maar dit zijn slechts kanttekeningen bij een van de beste films van het afgelopen jaar. Er zijn niet veel mensen geweest die Solaris in de bioscoop hebben gezien (ik ook niet), maar hopelijk gaat de film – terecht – een eigen leven leiden op dvd.