~

The Roots

De directie van het festival had zijn best gedaan om de grote festivalnamen van dit moment vast te leggen. Daarvoor werd zelfs een derde dag toegevoegd. Coldplay kon namelijk alleen maar op vrijdag spelen. De band rond zanger Chris Martin deed dat zeer overtuigend. De bijna spastische bewegingen van Martin op het podium werken immer zeer aanstekelijk. Coldplay liet op Hurricane zien waarom zij in een jaar tijd uit zijn gegroeid tot absolute publiekslieveling. Zeer overtuigend.

Thuiswedstrijd

Natuurlijk ging er op de vrijdag nog veel aan Coldplay vooraf. Met name het bizarre Gus Gus viel op. Het altijd ultra-emotionele Starsailor stond wel erg vroeg op het hoofdpodium. Dit soort muziek heeft eigenlijk de avond nodig. Goldfrapp was prachtig, Billy Corgan’s Zwan kwam niet opdagen en het Noorse Röyksopp bewees maar weer eens dat het de beste feestband ter wereld is. De Guano Apes (dit jaar verscheen het album Walkin On A Thin Line) deden een geslaagde poging om het publiek warm te maken voor de eerder genoemde afsluiter van de avond. Een goedgespeelde thuiswedstrijd.

Bebaard

Deze zaterdag begon het programma heel wat eerder. Het publiek werd warmgemaakt met Union Youth en wat later met Good – Lifestyles of the Rich and Famous – Charlotte. Iets later op de dag stond Grandaddy in de tent. De band speelde vooral veel materiaal van het vorige maand verschenen Sumday. Veertig minuten is echter wel heel kort om in de belevingswereld van deze bebaarde, immer met pet getooide mannen terecht te komen. Grandaddy verdient wat meer tijd. Net als Anouk trouwens. Onze trots uit Den Haag was de enige Nederlandse vertegenwoordiging. Zij speelde een strakke show met veel bekende nummers, maar veertig minuten is ook voor haar echt wel te kort.

Schaamteloos

~

Skin

De andere grote rockvrouw van deze middag was Skin (ex-Skunk Anansie). Zij komt solo toch een heel stuk minder goed uit de verf als met haar voormalige band. Misschien kwam dit ook wel doordat haar versies van oude Skunk Anansie nummers net iets minder krachtig overkwamen. Met name Weak verloor alle energie in Skin’s nieuwe versie, die trouwens nog stukken beter was dan de schaamteloze versie van Birgit Schuurman voor de film Liever Verliefd.

Oermelig

Het Finse Apocalyptica deed precies wat van een cello-metal combo wordt verwacht. Veel keiharde nummers, zowel van Metallica als eigen repertoire (dit jaar verscheen Reflections). Wel waren de meegekomen zangeres en drummer een beetje overbodig. Apocalyptica is op zijn best met de vier cello’s, hieraan dankt de groep ook zijn bestaansrecht. Wel moet gezegd worden dat de aankondigingen van de nummers zo clichématig-metal zijn, dat het hier en daar wel eens op een gimmick gaat lijken. En laten we de gimmicks maar over laten aan de pretpunkgroep NOFX, die ook deze middag speelde. Fat Mike en de zijnen speelden een oermelige show, natuurlijk uitstekend geschikt voor festivals.

Het hiphopgezelschap The Roots wist behoorlijk te overtuigen op het hoofdpodium, met name hun hit The Seed deed het erg goed. Jammer dat het laatste kwartier werd volgeouwehoerd met solo’s en korte herkenbare deuntjes. Het Duitse Seeed wist in principe niet echt te boeien, wel blijkt dit collectief het wel heel goed te doen in eigen land.

Eigenzinnig

~

Björk

De meest mysterieuze act van de avond was ongetwijfeld Björk. Compleet met strijkorkest en waanzinnige kleding betoverde de IJslandse het Duitse publiek. Hoogstaand tot aan het einde, waarbij Björk eigenzinnig als ze is, zonder iets te zeggen van het podium rende, ons allen verbijsterd achterlatend. Massive Attack sloot de zaterdag af, met eenzelfde optreden als op Pinkpop. Ogen dicht en trippen.

Hilarisch

De eerste klapper op zondag begon even na enen. Danko Jones maakt ouderwetse hardrock (album: Born A Lion) en is daar verdomd goed in. Het entertainen gaat hem ook zeer goed af, hier en daar tot aan het hilarische toe. Het Duitse Console (afsplitsing van The Notwist) mocht met zijn prettig dansbare elektronica plaatsnemen op het hoofdpodium, nadat Asian Dub Foundation liet weten later te komen. Niet zo intens als The Notwist, maar zeker de moeite waard. Millencolin, de serieuze variant van NOFX, speelde een degelijke set, niet meer en niet minder.

Centimetersdik kippenvel

~

Counting Crows

Het is bekend dat Counting Crows haar depressieve karakter opzij heeft geschoven voor een iets positievere instelling, wat resulteerde in een zeer zomers geluid. Jammer, jammer, jammer. Waar de band rond beroepspessimist, maar briljant tekstschrijver Adam Duritz vroeger voor centimetersdik kippenvel kon zorgen, lijkt de grote emotiemachine nu tot stilstand te zijn gekomen. In principe is dat niet erg, ware het niet dat dit optreden dodelijk saai was. Daar helpt geen Joni Mitchell-cover meer aan.

Entertainer

Karl Hyde van Underworld had er zichtbaar zin in. Een anderhalf uur durende set vormde een prachtige opwarmer voor de hoofdact van de avond: Radiohead. De band rond Thom Yorke bracht een paar weken geleden het prachtige Hail To The Thief uit en liet een groot deel van de gespeelde set uit nieuw materiaal bestaan. Yorke was opvallend goedgehumeurd en ontpopte zich zelfs als een uitstekend entertainer. De band eindigde met twee prachtige toegiften, waarin met name het nieuwe Sail To The Moon een prachtige uitschieter was. Voor zover je bij deze band over uitschieters kan spreken. Wat een duizelingwekkend hoog niveau.

Oké, het was inderdaad allemaal niet zo goedkoop als ik had voorspeld. Het aanbod van bands en artiesten maakte echter een heleboel goed. Hurricane is zeker niet zo’n slecht alternatief voor de Nederlandse festivals. De tijd zal het echter leren.

Link:

www.hurricane.de