The Hollywood Sign is een film over drie uitgerangeerde acteurs die als bij toeval op het spoor komen van een groepje misdadigers met veel geld. Ze ontwikkelen een vaag plan om met hun acteertalent de misdadigers het geld afhandig te maken. Eén van de acteurs, Tom Greener (Tom Berenger) ontdekt dat één van de misdadigers zijn voormalige vriendin Paula is. Paula speelt een gevaarlijk spel. Ooit schreef ze een script waarin een groepje acteurs geld afhandig maken van een misdadiger, en omdat ze het script niet kon verkopen voert ze het nu in het echte leven uit. Ze wil met het script als leidraad de misdadigers oplichten. Natuurlijk gaan de acteurs en Paula samenwerken. Het zal hun gevaarlijkste optreden ooit worden. Zoals Paula het tactisch uitdrukt: ‘vroeger zou het publiek jullie na een slechte voorstelling alleen uitschelden, maar nu gaan ze je vermoorden als het verknalt.’ Een betere peptalk konden de drie acteurs zich natuurlijk niet wensen.

Rommelig
Het verhaal is niet bijster interessant, en is over het algemeen rommelig. Wat de film het aanzien waard maakt is dat Berenger, Reynolds en Steiger een sympathieke prestatie neerzetten als uitgerangeerde filmsterren. Vooral Steiger (The Hurricane, Mars Attacks!) is erg op dreef. Zijn performance is vooral een vette knipoog naar Marlon Brando.

Toch mist de film ‘drive’: de gemiddelde kijker zal snel de aandacht verliezen door het zoals eerder gezegd rommelige script. Dat maakt dat ik deze film voor een bioscoopbezoek niet kan aanraden. Als je echt geïnteresseerd bent zou ik wachten op de videorelease. Mijn vriendin viel overigens niet in slaap.

De film roept juist vragen op. Met welke van de drie hoofdpersonages moet je jezelf als kijker identificeren? Met Mason Verger, de man die door Lecter verleid werd zijn eigen gezicht eraf te snijden en nu verminkt door het leven gaat? Hij wil wraak, een alleszins redelijke eis. Met Clarice Starling, die verbeten blijft geloven in de scheidslijn die de FBI trekt tussen goed en kwaad? Het goede hoort te overwinnen. Of met Lecter zelf? Hij lacht je charmant toe, imponeert met zijn helder opmerkingsvermogen, maar hij blijft de brute moordenaar.

Hannibal is geen thriller. Verwacht geen bloedstollende scènes in een duistere kelder, want deze film gaat over hoe fascinerende mensen je leven kunnen gaan bepalen. “Denk je ooit nog aan hem?” vraagt de verzorger van de inrichting aan Clarice. “Elke dag zeker een halve minuut. Hij maakt deel uit van mijn leven.”

Clarice’s leven is zo vervlochten met dat van Lecter, dat de twee moeilijk nog te scheiden zijn als Goed en Kwaad. Ze spelen een spel dat boven elk waardeoordeel komt te staan. Verger, de mismaakte engel der wrake, valt daar al gauw buiten. De schrijvers hebben ervoor gekozen om de man die de meeste sympathie zou moeten opeisen neer te zetten als een sadist, die de dood wellicht nog meer verdient dan Lecter.

De kijker volgt, en wordt meegezogen in de wisselwerking tussen sympathie en antipathie. Mag Clarice deze innemende figuur wel overdragen aan het botte rechtssysteem, dat van een mythe als Lecter weinig over zal laten? Maar Hannibal mag ook niet ontsnappen, dat zou ondermijning zijn van elk gezag en bovendien ingaan tegen alle ethische waarden die er zijn. De makers van Hannibal hadden voor een dramatische oplossing kunnen kiezen: Lecter sterft tijdens een alomvattende climax, de mythe blijft bestaan en het rechtssysteem staat nog overeind. Dat doen ze niet, en dat siert ze.

Hannibal is een film met zeer goed spelende acteurs. Julianne Moore als Clarice Starling moet even op gang komen, maar is heel overtuigend. Decor, aankleding en handelingsverloop zijn realistisch, duidelijk met grote aandacht verzorgd en passen perfect in het verhaal. Een goede soundtrack ondersteunt de film, en wordt nergens opdringerig. Anthony Hopkins moet nog oppassen dat hij zichzelf niet gaat identificeren met Lecter. Dat doet de kijker wel voor hem.

Hoofdpersoon in The Green Mile is cipier Paul Edgecomb, gespeeld door Tom Hanks, die de leiding heeft over de dodencellen in een gevangenis ergens in het zuiden van de Verenigde Staten, waarin hij wordt bijgestaan door zijn trouwe medewerkers Brutal en Dean en het vervelende ettertje Percy Wetmore.

Op een dag wordt John Coffey binnengebracht, een reusachtige neger die twee meisjes zou hebben verkracht en vermoord. Deze kinderlijke man blijkt over helende gaven te beschikken. Zo geneest hij Pauls blaasinfectie en laat hij een dood muisje weer lopen.

De film begint en eindigt in het heden met een oude Paul Edgecomb in een bejaardentehuis. Deze scènes zijn onnodig en doen afbreuk aan het wonderlijke verhaal door de clou nog eens extra te benadrukken. Daarnaast is er slechts één ander negatief punt aan de film: de visuele effecten na de verschillende genezingen van John Coffey. Dan komen er wolken zwarte vliegen uit zijn mond, die je, hoe fotorealistisch ze ook zijn, een paar cruciale momenten uit de film trekken die wel gewerkt hadden als ze iets subtieler waren uitgevoerd. De andere effecten zijn evenwel briljant en onzichtbaar, bijvoorbeeld in het geval van Mr. Jingles, de al eerder genoemde muis.

De acteerprestaties in The Green Mile zijn allemaal perfect: we geloven Tom Hanks als hij met gruwelijke pijn boven de tioletpot hangt en we lachen met ‘m mee als hij die pijn kwijtraakt. We haten Percy Wetmore en voelen medelijden bij het zien van de wegterende vrouw van één van Pauls collega’s.
Maar de meeste indruk maakt Michael Clarke Duncan, die de rol van John Coffey speelt en al eerder te zien was in Armageddon. Met een slechtere acteur in deze rol was The Green Mile heel wat minder overtuigend geweest.

De gemiddelde Nederlander is wel ergens compleet weg van. Velen onder ons dromen van snelle auto’s en lekkere wijven. Voor de een blijft het bij dromen, omdat zijn wensen bijvoorbeeld te absurd zijn, weer een ander probeert er voor te sparen in de hoop dat zijn droom ooit eens verwezenlijkt zal worden. JM, een jongeman uit Tokio, is al jaren geobsedeerd door een Citroën DS uit het jaar 1967. Op het internet vindt hij er tenslotte een. In Australië. JM besluit af te reizen om zijn droom in bezit te nemen.

Wanneer hij daar aankomt blijkt de eigenaar en zijn vrouw dood te zijn. Alleen een blind meisje, ‘genaamd’ BG, en een kind zijn nog aanwezig. Gelukkig is zijn droomauto nog wel aanwezig. BG haalt JM over en ze gaan met de Citroën op reis.

We krijgen hier een road movie voorgeschoteld met het prachtige Australische land als decor. Maar waar gaan ze naar op zoek? Wordt het een reis naar het verleden, of een reis voor de verwerking van het verleden. Dit alles wordt niet echt duidelijk gemaakt, en komt ook niet echt uit de verf. Veel thema’s passeren de revue: de maagdelijke liefde, de vernietigende werking van het verleden, het zoeken naar voldoening en zo kan ik nog wel even door gaan. Is dit niet wat veel voor een film van twee uren? Ja. Veel te veel als je het mij vraagt. Clara Law (Floating Life) probeert zoveel mogelijk onderwerpen te behandelen zonder een duidelijke en goed uitgewerkte overkoepelde thematiek. We worden geconfronteerd met allerlei pijnlijke jeugdherinneringen die mijns inziens geen duidelijk verband houden met het uitgangspunt van de film. De Citroën vervult niet de thematische functie die het had moeten doen. De auto had voor een verbindend patroon moeten zorgen, maar doet dit in het geheel niet. Misschien moeten we de betekenis dan zoeken in de aanwezigheid van de auto. Het is tenslotte een model uit het jaar 1967. Maar hierover wordt niet verder uitgeweid.

Dit alles is jammer, vooral omdat The Goddess of 1967 een werkelijk prachtig gemaakte film is. De beelden zijn schitterend, alles ziet er cinematografisch buitengewoon gelikt uit. Het ziet er zelfs zo mooi uit dat de meeste mensen die ik gesproken heb over deze film geen klachten hadden over de inhoud ervan. Ondanks de geleverde kritiek, moet gezegd worden dat The Goddess of 1967 geen slechte film is. Pas wanneer je de puzzelstukjes in elkaar wilt zetten kom je erachter dat het een en ander ontbreekt. Op deze manier blijft er nou eenmaal van het positieve beeld dat ik had op het laatst weinig over.

Commodus (Joaquin Phoenix) geeft opdracht Maximus ook te doden, maar deze ontsnapt en komt in een gladiatorenschool terecht, nadat hij heeft gezien hoe zijn vrouw en zoontje zijn gedood door Commodus’ mannen. Maximus ontpopt zich als een ware held die maar één ding wil: Commodus vermoorden om zijn vrouw en kind te wreken. In een serie uitermate gewelddadige en prachtig gefilmde gevechten werkt hij zich omhoog naar de natte droom van elke gladiator: het Colosseum in Rome.

Ondanks zijn lange staat van dienst is regisseur Ridley Scott slechts bekend door drie films: de sciencefictionmeesterwerken Alien en Blade Runner en de feministische roadmovie Thelma & Louise. De rest van zijn filmografie wordt doorgaans ergens tussen ‘middelmatig’ (Legend, Black Rain) en ‘slecht’ (G.I. Jane) geklassificeerd, met als voornaamste verwijt dat alles er prachtig uitziet, maar dat de inhoud ver te zoeken is.

Met Gladiator slaat Scott evenwel hard terug. Natuurlijk werd een groot deel van het budget opgeslokt door de production design en de visuele effecten, waardoor de film de meest authentieke visie op het oude Rome tot nu toe geeft, maar deze keer wordt de menselijke kant niet verwaarloosd: gladiator Maximus is geen hersen- en harteloze vechtmachine à la een Schwarzenegger of Stallone, maar een emotionele figuur die zwaar getroffen is door het verlies van zijn geliefden. Dit gegeven wordt alleen maar krachtiger doordat het zich afspeelt in een van de wreedste periodes van de geschiedenis van de mensheid.