~

De kerstfilm van dit jaar is How The Grinch Stole Christmas van Ron Howard. Het is een verfilming van het beroemde (doch mij onbekende) verhaal van Dr. Seuss. Het speelt zich allemaal af in Whoville, waar de mensen rare snuitjes hebben en bovendien zo materialistisch als de pest zijn. De ware essentie voor de Who’s is dan ook om zoveel mogelijk cadeautjes tegen een zo laag mogelijke prijs te kopen. Wie dit allemaal niet zo ziet is de Grinch (Jim Carrey). Hij leeft op de afvalberg van het dorp, leeft van de niet meer gewenste spulletjes van de Who’s. De Grinch is dan ook niet bepaald een graag geziene gast in het o zo gezellige Whoville. Gelukkig is er toch nog een klein schattig meisje dat zich om de Grinch bekommert en het goede in hem ziet, en niet wil dat hij met kerst alleen is.

Gaandeweg wordt ons duidelijk gemaakt waarom de Grinch niet zo blij is met kerst… en wat mij betreft heeft de Grinch daar helemaal gelijk in!
Bijzonder geestig zijn de scènes waar de levensvisie van de Grinch naar voren komt: leuke zwartgallige humor die mijn sympathie voor de Grinch wonnen. Jim Carrey huppelt vrolijk rond alsof hij op Broadway staat en is en blijft ondanks zijn pak en make-up ontzettend zichzelf.

De decors zien er uit als speelgoedwinkels en mijn god, wat is alles volgestapeld met prullaria… vandaar dat de film dan ook 123 miljoen dollar gekost heeft.

Het verhaal zit rommelig in elkaar en gaat uiteindelijk een verkeerde kant uit. Van een heus kerstgevoel zonder cadeautjes is toch niet echt sprake; ongeïnspireerd staan de Who’s hand in hand met een zogenaamd kerstgevoel.

Ondanks de hypocrisie van de Who’s is The Grinch een onderhoudende film met voldoende ‘volwassen’ grapjes om je honderd minuten te laten glimlachen.

~

Extra’s
Daarom maar snel door naar de goodies. Daar zijn er zoveel van, dat er twee DVD’s voor nodig waren om ze kwijt te kunnen.
Eerst is daar het audiocommentaar onder de film van regisseur Scott, cameraman John Mathieson en editor Pietro Scalia. De drie mannen, en met name Scott, praten uitvoerig over de thematiek van het verhaal, het productieproces en historische achtergronden. Alhoewel de technische kant wat beter belicht had kunnen worden, is dit een boeiende commentaartrack zonder dode punten.
Disc twee bevat twee documentaires: de eerste is een standaard Making Of, met genoeg blikken achter de schermen en komische quotes van met name titelheld Russel Crowe om interessant te blijven. De tweede gaat over de echte gladiatoren. Hun leven wordt in historisch perspectief gezet door een stel deskundigen en is met een speelduur van bijna een uur aan de lange kant.
Interessanter zijn de deleted scenes, met optioneel commentaar van Scott, waarin hij uitlegt waarom hij (soms met pijn in het hart) bepaalde scènes heeft moeten verwijderen uit de film. De mooiste van deze scènes heet de Treasure Chest van editor Scalia, die speciaal voor de DVD-release zeven minuten ongebruikt materiaal aan elkaar heeft gesneden op muziek van Hans Zimmer. Deze “schatkist” zit vol met hele mooie shots en is een genot om naar te kijken.
Een genot om naar te luisteren is de soundtrack van Gladiator en in Hans Zimmer: Scoring Gladiator wordt Zimmer 25 minuten lang geïnterviewd over het componeerproces. Uitgebreid vertelt de componist over zijn werkwijze, het zoeken naar thema’s en het verfijnen van de score aan de hand van de gemonteerde beelden.
Naast deze drie documentaires bevat de DVD van Gladiator nog honderden stilstaande beelden in de vorm van foto’s, storyboards, promotiemateriaal en het dagboek van de jonge acteur Spencer Treat Clark, die Lucius, het neefje van de keizer, speelt.
Trailers en televisiespots zetten de spreekwoordelijke puntjes op deze mooie special edition, waar je wel een paar uurtjes zoet mee bent.

~

Kirsten Dunst is de populaire Torr Shipman die in de harde cheerocratie tot nieuwe aanvoerdster van het Rancho Carne Highschool cheerleaderrteam is gekozen. Haar team is niet zomaar een team, ze zijn al vijf keer nationaal kampioen geworden. Torr is een cheerleader met een doel. Wanneer een van de cheerleaders uit de handen van een stunter glipt en ten aarde stort wordt het dringend tijd voor een invalster. Zie hier Eliza Dushku als Missy. In de ogen van de andere cheerleaders een geboren überdyke. Maar Missy is goed, en kwaliteit komt altijd van pas.

Op de weg naar de nationale kampioenschappen stapelt het ene probleem zich op de ander: ruzie met een zwart cheerleaderteam over gestolen cheeracts, jaloezie, verliefdheden en nog veel meer van die highschool kwaaltjes. Alles is bij voorbaat bekend, maar dat is dankzij de feestelijke aanpak en invulling juist erg grappig en bevredigend.

83% van de cheerleaders schijnt gemiddeld een B of hoger te scoren op school. Het zijn harde tijden voor de liefhebbers van domme naïeve dansende meisjes. Gelukkig zijn er films.

Nu dan Frequency, een film die op een zeer originele wijze omgaat met het principe tijdreizen. John Sullivan (Jim Caviezel) is een politieagent die op een dag in zijn ouderlijk huis (dat hij geërfd heeft, en nog steeds woont) de oude radiozender van zijn vader onderin een oude doos ontdekt, en mee begint te spelen voor ‘old times sake’. Al gauw maakt hij contact met een brandweerman die bezeten is van honkbal. Snel komt John erachter dat deze man een zeer bekende is. Namelijk zijn vader Frank Sullivan (Dennis Quaid), die op dezelfde plek als John, alleen 30 jaar geleden, ook met zijn radio aan het spelen is.

Heel vreemd dus, maar Frequency slaagt er goed in om het op een duidelijke manier uit te leggen wat er precies aan de hand is. Wat is namelijk het geval, doordat het noorderlicht actief is in het gebied waar het huis staat van John (en Frank vroeger) ontstaat een grote hoeveelheid statische lading waardoor de juiste frequentie bereikt kan worden om radiocontact te maken met het verleden!
John en Frank beginnen elkaar veel te veel te vertellen over hun levens. Vooral John legt ongeveer de gehele toekomst uit voor zijn vader, inclusief dat hij snel dood zal gaan in een brand. Doordat Frank dit te weten komt, weet hij zichzelf te redden uit de brand, en dit had nu juist niet mogen gebeuren. Hij had daar in die brand om moeten komen omdat alles wat hij nu doet, invloed heeft op de toekomst. Herinneringen veranderen onmiddellijk, en nu is Frank opeens twintig jaar later doodgegaan aan kanker.
Tot zover het zeer boeiende eerste half uur van Frequency. Het gegeven dat alles wat Frank doet en zegt in het verleden, invloed heeft op het heden is fascinerend om te zien en erg goed gebracht.

Maar vanaf dit punt lijkt de regisseur(Gregory Hoblit, bekend van films als Fallen en Primal Fear) de weg een beetje kwijt. Nu Frank is blijven leven, wordt zijn moeder door een seriemoordenaar vermoord (die nooit had geleefd als Frank was gestorven) en moeten John en Frank samenwerken om de killer te pakken te krijgen voordat hij Johns moeder vermoordt. Wat er gebeurt is dat een zeer goed principe omgevormd wordt tot een zeer matige politiefilm met een zoetsappig einde wat ontzettend voorspelbaar is en tevens de hele theorie ongeloofwaardig maakt.

Frequency. Erg goed bedacht, zeer sterk eerste deel, maar de film haalt de eindstreep jammer genoeg niet.