Vele mensen zijn op zoek naar een ander leven. De een hoopt stiekem op roem en geld, de ander is wat bescheidener en wenst slechts wat meer vrijheid. Zo ook Rosalba (Licia Maglietta). Zij is een lieve huismoeder die haar hele leven heeft opgeofferd aan de zorg voor haar man en zoon. Zodoende is Rosalba nooit aan de dingen toegekomen waar ze eigenlijk van droomde. Wanneer tijdens een vakantie met haar gezinnetje de bus zonder haar ervan doorgaat, hoeft Rosalba niet lang na te denken… ze gaat eens een kijkje nemen in Venetië. In al die jaren is ze nog nooit alleen op vakantie geweest. Rosalba maakt van de nood een deugd.

Op een heerlijk nostalgische manier laat Soldini ons Venetië zien. De mensen zijn niet van deze tijd… of nog beter: de tijd staat stil in Venetië. Ze ontmoet prachtige figuren als Fernando, hij is een depressieve IJslandse ober bij wie Rosalba een kamer huurt. Of de anarchistische bloemenman waar Rosalba een baantje heeft. Het zijn stuk voor stuk prachtige karakters die niet meer van deze tijd zijn.

~

Pane e tulipani is een heerlijke film. De personages zijn allerliefst, het verhaal is leuk en nog belangrijker: je wordt er hartstikke blij van. Het gaat er niet om dat alles nou geloofwaardig of goed moet zijn. Hier en daar grenst het aan het clowneske, maar het zij de film vergeven. Het is een komedie zoals de Italianen dat zo goed kunnen: licht verteerbaar en vermakelijk tot en met.

Pane e tulipani was een enorme hit in Italië zelf. Bij de David di Donatello filmprijs, de grootste van Italië, won de film maar liefst negen prijzen. Het doet mij deugd dat dit soort films nog steeds aanslaat. Bij het kijken van de film betrapte ik mezelf op de uitspraak: “Jammer dat dit soort films niet meer gemaakt worden.”
Ja, Pane e tulipani neemt je eventjes mee terug in een tijd waar alles altijd goed komt en de zon altijd schijnt.

Monic Hendrickx en Jeroen Willems hebben voor Nynke gepoogd de Friese taal onder de knie te krijgen. Dat dit niet makkelijk is blijkt uit het bewonderenswaardige maar povere resultaat van deze inspanningen. Dit zal de meeste bezoekers niet opvallen simpelweg om het feit dat ze de Friese taal niet machtig zijn, maar voor de rechtgeaarde Fries komen de dialogen over als nodeloze toeristische spraakinspanningen. Afgezien van dit heikneuterige gezeik van mij valt er op Nynke eigenlijk niets negatiefs aan te merken. Het is een uitstekende film met een prachtige cast over het leven van Nynke van Hichtum, kinderboekenschrijfster en vrouw van Pieter Jelles Troelstra.

Geboren als Sjoukje Bokma de Boer(1860-1939) ontmoet ze in 1885 de politiek geëngageerde advocaat en dichter Pieter Jelles Troelstra (1860-1930). Ze lijken voor elkaar gemaakt te zijn en leven de eerste jaren in volledige harmonie en geluk met elkaar. Wanneer Pieter Jelles zich steeds meer gaat inzetten voor zijn socialistische idealen komt zijn narcistische kant naar boven. Troelstra was niet vies van eigengeilerij en zag zichzelf als een groot en belangrijk man. Hij verwachtte dat zijn vrouw aan haar huiselijke plichten voldeed, zoals dat in die tijd gangbaar was. Het geijkte en tevens beklemmende levenspad dat Nynke moest gaan, zorgde ervoor dat ze een zenuwinzinking kreeg. Aan de wieg van de psychiatrie werd dat natuurlijk als hysterie gediagnosticeerd; de vrouw die net zo in het voetlicht wil staan als haar man leek een weerloos slachtoffer te worden van de zogenaamd ongeneeslijke hysterie. Van Hichtum werd opgenomen in Groningen en onderging daar in onze ogen een macabere therapie gevuld met dikdoenerij, onbegrip en onwetendheid.

~

Veel details over het huwelijk zijn nog steeds niet bekend, vaak lijken ze elkaar ook nog eens tegen te spreken; wie wilde er nou eigenlijk scheiden of wat waren de redenen van de bedproblemen? Troelstra trouwt met de jonge Sjoukje en de oude Sjoukje gaat een leven als schrijfster tegemoet zoals ze dat wenste, ten koste van de liefde maar wel gezegend met een sterke eigen wil en onafhankelijkheid, en dat is uiteindelijk waar je het voor doet.
Nynke geeft een mooi beeld van een voorbij Friesland, een cultuur waar te weinig films over gemaakt worden. Van al die kleine en dorre levens kunnen toch prachtige films gemaakt worden? Verhoeff is een filmmaker die een goed oog heeft voor kleine details, een juist oog voor het ontleden en tonen van het Friese verleden. Hopelijk worden er in de toekomst meer van dit soort films geproduceerd, het zou fijn zijn dat Nederlandse en Friese films elkaar in grotere regelmaat zouden afwisselen.

Het is triest maar waar: Polanski is zijn talent kwijt. Maakte hij in de jaren 60 en 70 tenminste vier klassiekers, waaronder Chinatown en Rosemary, in de jaren daarna zakte het peil van zijn films dramatisch, met als voorlopig dieptepunt The Ninth Gate, zijn nieuwste, met Johnny Depp in de hoofdrol.

Depp speelt Dean Corso, een expert op het gebied van zeldzame boeken, die wordt ingehuurd door de excentrieke bibliofiel Boris Balkan. Deze heeft kortgeleden één van de drie nog bestaande exemplaren van The Ninth Gate gekocht, een boek dat in 1666 (ja, je leest het goed!) werd geschreven en waarmee De Heer der Duisternis zelve met behulp van een ritueel tot leven kan worden gewekt.
Slaap je al? Het wordt nog erger: Balkan vermoedt dat slechts één van de drie boeken echt is, en stuurt Corso daarom met een hoop geld Europa in om de overige boeken
te gaan onderzoeken. Hij stuit daarbij op een nymfomane weduwe, een geblondeerde neger in een BMW en een “mysterieuze” studente die zich niet veel aan blijkt te trekken van de zwaartekracht.

Alhoewel de film erg goed begint met een zelfmoord die in een paar ingenieuze shots wordt neergezet, daalt de kwaliteit daarna met sprongen – te beginnen met de begintitels die volzitten met crappy computeranimatie.
De overige 120 minuten zitten vol met beelden en situaties die meer lachwekkend dan spannend zijn en eindigen met een absurd einde waarin in echte horrorstijl zelfs een optie wordt opengehouden voor een mogelijk deel twee.
Laten we hopen dat het nooit zover zal komen.

Aan het einde van de negentiende eeuw was het in Parijs goed toeven voor schilders, schrijvers en andere artistiekelingen. Het klimaat in de stad stimuleerde nieuwe ideeën en idealen leken daadwerkelijk een kans van slagen hebben. Van heinde en verre kwamen jonge dromers op de stad af, niet wetende dat opium en absint de enige redmiddelen voor hun dromen zouden worden. Het dagelijks bestaan had weinig plaats voor dromen, maar voor syfilis en teleurstellingen des te meer. Parijs is geen stad om in te wonen, Parijs is een stad om over te dromen.

De jonge schrijver Christian (Ewan McGregor) gaat naar Parijs om zich aan te sluiten bij de bohémiens van Montmartre. Met een enorme obsessie voor liefde, maar nog nooit verliefd geweest krijgt hij de kans van Toulouse Lautrec een show voor de Moulin Rouge te schrijven. Met de veelbelovende titel “Spectacular Spectacular” gaat Christian vrolijk aan de slag. Wanneer hij voorgesteld wordt aan Satine (Nicole Kidman), de hoofdrolspeelster van de show, is het mis. Christian is op slag verliefd en zijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Satine is het paradepaardje van de Moulin Rouge. Ze weet wat mannen willen en speelt daar genadeloos op in. Satine is zoals dat vroeger zo mooi heette een courtisane. Een courtisane had stijl, hield van stijl en oversteeg het niveau van de gewone huis-tuin-en-keukenhoer. Tegenwoordig moeten we het doen met hulpeloze Oostblokmeisjes die sip en veel te zwaar opgemaakt achter hun raampje zitten te wachten tot er een of andere boerenlul langskomt met honderd gulden. Dansjes maken zullen deze meisjes niet doen en de mannen het hoofd op hol brengen zal er ook wel niet meer bij zijn.

~

Wat een heerlijk eenvoudig liefdesverhaal. Van liefdesverhalen kennen we er genoeg, maar Moulin Rouge is in alles een unieke en schitterende film. Parijs ziet er dromerig uit als in je stoutste fantasieën. Van begin tot eind is alles zo dik en mooi aangezet dat je denkt in een sprookje rond te lopen. Alles beweegt, straalt en kookt. De beelden lopen op ongekende energieke wijze in elkaar over en zijn zeer goed gemonteerd.

Speciale aandacht verdient de muziek in Moulin Rouge. Zoals bekend speelt de film zich af aan het einde van de negentiende eeuw, en daardoor lijkt de muziekkeuze bizar: Madonna, Nirvana, Elton John, Queen, Fat Boy Slim, U2, the Beatles en ga zo maar door. Het is duidelijk dat de muziek niet strookt met de periode waarin alles zich afspeelt, maar het werkt wonderwel. Wanneer de liedjes door de acteurs gezongen worden lijkt het in die zin ook de juiste keuze voor de scène. Voor dit soort postmoderne grapjes heb je bij uitstek iemand als Baz Luhrmann nodig, die met zijn Strictly Ballroom en zijn superuitvoering van Romeo + Juliet al liet zien dat er wel degelijk leuk gespeeld kan worden met filmconventies.

Moulin Rouge is een prachtig en levendig filmisch feest geworden waarvan je eigenlijk alleen kunt zeggen: Gaat dat zien!