~

Extra’s
Daarom maar snel door naar de goodies. Daar zijn er zoveel van, dat er twee DVD’s voor nodig waren om ze kwijt te kunnen.
Eerst is daar het audiocommentaar onder de film van regisseur Scott, cameraman John Mathieson en editor Pietro Scalia. De drie mannen, en met name Scott, praten uitvoerig over de thematiek van het verhaal, het productieproces en historische achtergronden. Alhoewel de technische kant wat beter belicht had kunnen worden, is dit een boeiende commentaartrack zonder dode punten.
Disc twee bevat twee documentaires: de eerste is een standaard Making Of, met genoeg blikken achter de schermen en komische quotes van met name titelheld Russel Crowe om interessant te blijven. De tweede gaat over de echte gladiatoren. Hun leven wordt in historisch perspectief gezet door een stel deskundigen en is met een speelduur van bijna een uur aan de lange kant.
Interessanter zijn de deleted scenes, met optioneel commentaar van Scott, waarin hij uitlegt waarom hij (soms met pijn in het hart) bepaalde scènes heeft moeten verwijderen uit de film. De mooiste van deze scènes heet de Treasure Chest van editor Scalia, die speciaal voor de DVD-release zeven minuten ongebruikt materiaal aan elkaar heeft gesneden op muziek van Hans Zimmer. Deze “schatkist” zit vol met hele mooie shots en is een genot om naar te kijken.
Een genot om naar te luisteren is de soundtrack van Gladiator en in Hans Zimmer: Scoring Gladiator wordt Zimmer 25 minuten lang geïnterviewd over het componeerproces. Uitgebreid vertelt de componist over zijn werkwijze, het zoeken naar thema’s en het verfijnen van de score aan de hand van de gemonteerde beelden.
Naast deze drie documentaires bevat de DVD van Gladiator nog honderden stilstaande beelden in de vorm van foto’s, storyboards, promotiemateriaal en het dagboek van de jonge acteur Spencer Treat Clark, die Lucius, het neefje van de keizer, speelt.
Trailers en televisiespots zetten de spreekwoordelijke puntjes op deze mooie special edition, waar je wel een paar uurtjes zoet mee bent.

~

Kirsten Dunst is de populaire Torr Shipman die in de harde cheerocratie tot nieuwe aanvoerdster van het Rancho Carne Highschool cheerleaderrteam is gekozen. Haar team is niet zomaar een team, ze zijn al vijf keer nationaal kampioen geworden. Torr is een cheerleader met een doel. Wanneer een van de cheerleaders uit de handen van een stunter glipt en ten aarde stort wordt het dringend tijd voor een invalster. Zie hier Eliza Dushku als Missy. In de ogen van de andere cheerleaders een geboren überdyke. Maar Missy is goed, en kwaliteit komt altijd van pas.

Op de weg naar de nationale kampioenschappen stapelt het ene probleem zich op de ander: ruzie met een zwart cheerleaderteam over gestolen cheeracts, jaloezie, verliefdheden en nog veel meer van die highschool kwaaltjes. Alles is bij voorbaat bekend, maar dat is dankzij de feestelijke aanpak en invulling juist erg grappig en bevredigend.

83% van de cheerleaders schijnt gemiddeld een B of hoger te scoren op school. Het zijn harde tijden voor de liefhebbers van domme naïeve dansende meisjes. Gelukkig zijn er films.

Nu dan Frequency, een film die op een zeer originele wijze omgaat met het principe tijdreizen. John Sullivan (Jim Caviezel) is een politieagent die op een dag in zijn ouderlijk huis (dat hij geërfd heeft, en nog steeds woont) de oude radiozender van zijn vader onderin een oude doos ontdekt, en mee begint te spelen voor ‘old times sake’. Al gauw maakt hij contact met een brandweerman die bezeten is van honkbal. Snel komt John erachter dat deze man een zeer bekende is. Namelijk zijn vader Frank Sullivan (Dennis Quaid), die op dezelfde plek als John, alleen 30 jaar geleden, ook met zijn radio aan het spelen is.

Heel vreemd dus, maar Frequency slaagt er goed in om het op een duidelijke manier uit te leggen wat er precies aan de hand is. Wat is namelijk het geval, doordat het noorderlicht actief is in het gebied waar het huis staat van John (en Frank vroeger) ontstaat een grote hoeveelheid statische lading waardoor de juiste frequentie bereikt kan worden om radiocontact te maken met het verleden!
John en Frank beginnen elkaar veel te veel te vertellen over hun levens. Vooral John legt ongeveer de gehele toekomst uit voor zijn vader, inclusief dat hij snel dood zal gaan in een brand. Doordat Frank dit te weten komt, weet hij zichzelf te redden uit de brand, en dit had nu juist niet mogen gebeuren. Hij had daar in die brand om moeten komen omdat alles wat hij nu doet, invloed heeft op de toekomst. Herinneringen veranderen onmiddellijk, en nu is Frank opeens twintig jaar later doodgegaan aan kanker.
Tot zover het zeer boeiende eerste half uur van Frequency. Het gegeven dat alles wat Frank doet en zegt in het verleden, invloed heeft op het heden is fascinerend om te zien en erg goed gebracht.

Maar vanaf dit punt lijkt de regisseur(Gregory Hoblit, bekend van films als Fallen en Primal Fear) de weg een beetje kwijt. Nu Frank is blijven leven, wordt zijn moeder door een seriemoordenaar vermoord (die nooit had geleefd als Frank was gestorven) en moeten John en Frank samenwerken om de killer te pakken te krijgen voordat hij Johns moeder vermoordt. Wat er gebeurt is dat een zeer goed principe omgevormd wordt tot een zeer matige politiefilm met een zoetsappig einde wat ontzettend voorspelbaar is en tevens de hele theorie ongeloofwaardig maakt.

Frequency. Erg goed bedacht, zeer sterk eerste deel, maar de film haalt de eindstreep jammer genoeg niet.

Sean Connery speelt dit keer dus de rol van de leraar, William Forrester, en Rob Brown, een nieuwkomer in de filmwereld, die van de leerling Jamal Wallace. In tegenstelling tot Good Will Hunting zijn de rollen hier echter omgedraaid: Wallace komt bij toeval in aanraking met Forrester, maar die wil niks met hem te maken hebben. “Schrijf maar een opstel van 5000 woorden over dat je op moet rotten”, schreeuwt hij Wallace na, wanneer deze de kluizenaar opzoekt.

Wallace doet dit en zo breekt langzaam het ijs tussen de twee karakters. William Forrester schreef ooit het beste boek van de eeuw, maar bleef daarna anoniem in zijn met boeken overladen appartement in The Bronx. Hij brengt zijn tijd door met lezen en kijkt door zijn raam naar de tieners uit zijn buurt die op een pleintje basketballen. Een van die tieners is Jamal Wallace die gek is op lezen en schrijven. Hij verbergt zijn uitmuntendheid op het schrijfvlak echter en kiest voor basketbal om door zijn ‘peers’ geaccepteerd te worden.

Ook hierin blinkt de jonge Wallace uit en zodoende weet hij, mede door zijn hoge cijfers voor een schoolonderzoek, een beurs te krijgen bij een vooraanstaande middelbare school. De verhaallijn klinkt nogal clichématig en in feite is zij dat ook. Aan het begin van de film is het einde eigenlijk al te voorspellen. Toch blijft de film door zijn echtheid en zijn symboliek overeind staan.

Het prachtige acteerwerk van vooral Connery draagt hier echter ook aan bij. Zijn spel is groots en zeer meeslepend. In de titelrol kan hij zijn Schotse accent bovendien lekker zijn gang laten gaan. Daarnaast is het bijna opzienbarend de opstandige rapper Busta Rhymes te zien in een schattige grote broer-rol.

Een rapper zien we ook in de beginscène van de film, waarin Van Sant The Bronx treffend neerzet. De film eindigt met een medley, wat symbolisch is voor de ontwikkeling die Forrester en Wallace hebben doorgemaakt. Het is ook de symboliek die Finding Forrester meer maakt dan een ordinaire feel good-movie.

Ik zal er maar geen doekjes om winden: ik kan Anna Levine Thompson niet uitstaan. Alles aan haar irriteert me. Van haar schouders, borsten, buik, heupen, benen en voeten word ik al niet blij. Maar het allerergste vind ik toch wel haar hoofd. Daar staat ze dan op het grote witte doek met die lijzige blik in haar ogen. En als ze alleen maar zou staan, en naar ons zou staren, dan zou ik er wel vrede mee hebben. Maar Anna Levine Thompson praat ook nog eens op een belachelijke zeikerige manier. Tot mijn grote schok kwam ik erachter dat ik al zestien films gezien heb waarin Anna haar opwachting maakte. Godzijdank waren de meeste rolletjes van haar niet zo groot, anders was de kans aanwezig dat ik nooit weer een film in mijn leven zou willen zien.

Anna werd cult toen ze in Sue een werkeloze kantoorsloof speelde. Ik had helemaal niet met haar te doen, vond haar wanhoop juist zeer smakelijk. Nu is er dan weer een nieuwe film met mijn grote vriendin in de hoofdrol.

Geloof het of niet maar in Fast Food, Fast Women speelt Anna een meisje dat Bella (sic!) heet. Nou weet ik ook wel dat Wopke ook niet een naam is om mee op te scheppen, maar ik vind Bella een nog dommere naam. Zelfs voor een hond of een koe.

Bella heeft op haar vijfendertigste niet alles op een rijtje: ze neukt met een getrouwde vent die nimmer zijn vrouw zal verlaten. Haar werk is ook niet om over naar huis te schrijven, ze is een serveerster.
Het leven lijkt dan ook niet veel te bieden. Maar de mensen in een grote stad als New York blijven hun weg zoeken met immer een stil verlangen naar de liefde. Amos Kollek probeert hiervan een luchtig portret geven. Met wat droge humor en geestige voorvallen volgen we levenspad van een paar inwoners. De film ergerde mij mateloos en bereikte bij mij een hoogtepunt van pissigheid. Fast Food, Fast Women lijkt mij het meest geschikt voor geflipte typmiepen die op hun dertigste nog steeds alleen zijn, maar wel dromen van toekomstige alimentatie.