Land of Airplanes – Delta [Slung records]
~
Land of Airplanes is eind jaren negentig ontstaan in Almere. Het trio is groot geworden door live op te treden met een mix van grunge, blues en funk. Uit al deze invloeden hebben ze hun eigen stijl (die ze zelf “Airplane rock” noemen) ontwikkeld. Deze stijl is eigenlijk het best te omschrijven als rustige britpop met een heel duidelijke blues-invloed. De grunge hoor ik eigenlijk niet echt meer terug. De muziek is echter heel erg afwisselend. Zo staan er een aantal stevigere nummers op zoals
Johnson maar wordt het album bijvoorbeeld afgesloten met een overtuigend lang uitgesponnen ballad
We’re fading out. Wel moet de band oppassen dat de zang niet te nasaal wordt. Er is niets mis mee om de zang een belangrijke rol te geven en de zanger het verhaal te laten vertellen. Op deze demo dreigt dit echter een beetje te verwateren, maar dit kan ook komen doordat de CD niet briljant geproduceerd is. Ik heb het idee dat het geluid van de band in werkelijkheid een stuk voller is dan Delta ons doet horen. Delta is desondanks een afwisselende demo die duidelijk de veelzijdigheid van Land of Airplanes aangeeft. Het zou mooi zijn als dit in betere opnamen een keer goed te horen zou zijn.
Sanity – Sanity [Eigen beheer]
~
Sanity is begin 2000 ontstaan uit een groep vrienden die elkaar op een muziekfestival leerde kennen. Direct in 2000 bracht de band een CD met drie nummers uit (Beyond believe), maar ze kreeg pas echt aandacht toen ze in 2003 in de finale stond van het ‘Parel van de Betuwe’ festival. Als gevolg hiervan bracht de band een demo uit die internationaal aandacht en airplay kreeg. In 2003 sloot de band dan ook een deal met Musea Records in Frankrijk voor de distributie van hun debuut in ruim 50 landen. De muziek van Sanity is progressive rock, met duidelijk de kleuring van de muziek van Queenryche en Dreamtheater in zich. Een opvallend nummer op “Sanity” is
Tribute to Shaffy wat een vertaling is van
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder van Rhamses Shaffy. Deze verrassende versie van dit nummer is het hoogtepunt van het album. Verder is het album niet echt verrassend, maar is Sanity wel degelijk een goede symfonische rockband. De afwerking is professioneel en de zang van Kees van Keulen is erg toonvast. Wel zou ik graag wat meer vernieuwende elementen in de muziek terughoren. Het nummer van Shaffy was een goed begin voor de band om zich te onderscheiden. Als de band dit niet doet, ben ik bang dat de band hetzelfde lot als dat van de briljante winnaar van Rockbattle 1994, Mindscape, toe gaat komen.
Emotional Elvis – Promo [Supermarket records]
~
“Iedereen die dacht dat Elvis in 1977 overleed heeft het mis. Beu van het wereldse bestaan, vertrok hij destijds naar een onbekende planeet in ons sterrenstelsel. In feite zijn de bandleden aliens van deze onbekende planeet, en zijn ze door Elvis persoonlijk uitverkoren om zijn nieuwe soloplaat te komen vertolken op planeet aarde.” Dit is het bescheiden verhaal achter de Eindhovense band Emotional Elvis. De band die is ontstaan als soloproject van Michel Geelen, een musicus die wereldberoemd is in de thuisstad van PSV. Inmiddels is de band uitgegeroeid tot (ongeveer) zes leden met een grote diversiteit aan muzikale vaardigheden. Dit is ook een goede verklaring voor de rijke en muzikaal verrassende sound van Emotional Elvis. Elk nummer klinkt verrassend en vernieuwend. Zelfs de zang klinkt op deze demo erg goed. De eerste track van hun demo
Hiphop/breakdance knalt dan ook direct je boxen uit. Het is te vergelijken met Beck in zijn goede dagen. De mix tussen beats, keyboards en rock is tegelijk verfrissend en vernieuwend. Wat mij betreft is het enkel nog wachten tot er een platenmaatschappij opstaat die het in eigen beheer uitgebracht debuut “……the way the morning broke was quite unusual……” uit gaat brengen. Emotional Elvis is absoluut een grote belofte voor de toekomst.
Airea – The EP [Eigen beheer]
~
De ouderwetse klassieke rockmuziek is terug in Nederland met het Tilburgse Airea. De band maakt poppy rockmuziek met invloeden uit de zeventiger en negentiger jaren van de vorige eeuw. Het vijftal houdt er van om stevige rock liedjes te spelen en die zoals ze zelf zeggen “het publiek in te pompen”. Ook wil band het publiek een “te gekke tijd geven”. De vele reacties op deze optredens waren zo positief dat Airea besloten heeft om haar eerste plaat “The EP” uit te brengen. Deze plaat ademt dezelfde no-nonsense sfeer uit: een eenvoudige hoes met een vrouw met ballen voorop. De muziek van de band is zondermeer goed. Hun rock dampt niet van originaliteit, maar barst wel van muzikale beheersing en een hoorbaar goed gevoel voor optimaal vermaak van de luisteraar. Het is simpelweg een genot om deze band te horen spelen. Natuurlijk is op deze plaat ook ruimte voor de klassieke rockballad, in dit geval
Unspoken Words, ingeruimd. Het traditionele begin met akoestische gitaar afgesloten door een climax met de hele band. Grotendeels gebaseerd op sentiment, durft ik de mening aan dat Airea met haar EP een perfecte klassieke rockplaat neerzet. Niet vernieuwend, niet verrassend, maar ze doet wel wat ze belooft: de luisteraar een te gekke tijd geven.
Razor crusade – Infinite water [Reflections]
~
Het label Reflections lijkt er een sport van te willen maken om met uniek vormgegeven albums voor de dag te komen. De eerste single van Razor Crusade
Are you wired? van een paar maanden geleden was al een goudkleurig schijfje met een mooi uitvouwbare verpakking en ook het debuutalbum van de band ziet er ook weer heel flitsend uit. De ondergaande zon op de voorkant doet een romantische plaat vermoeden. De muziek van de band is echter stevig gepeperd en de groep lijkt met een grote haast door het half uur durende album te willen racen. De muziek barst van de energie maar mist daardoor helaas ook nuance. In de teksten worden veel zinnige dingen gezegd zoals bijvoorbeeld in
Europeanly adorable: Tempered thoughts but we’re still thirsty / for a change / our fathers fought for elements / but we’re still thirsty. Dergelijke boodschappen verdwijnen echter achter een muur van geluid. Het mengsel van grunge, hardrock en metal dat Razor Crusade ten gehore brengt is echter wel weer erg speciaal en fascinerend agressief. Het is energieke rock die muzikaal zeker niet veel wensen over laat. Een erg mooi nummer is
I wish you were me waarin wel meer de tijd wordt genomen om een verhaal te vertellen. Het nummer wordt rustig opgebouwd om de klap aan het einde extra hard te laten aankomen. Dit zorgt er voor dat het verhaal dat de band te vertellen heeft een stuk indrukweekender aankomt dan in de rest van de songs.
Snowball – You know [Supermarket records]
~
Het Eindhovense Snowball is in 2000 ontstaan uit een aantal leden van band Plunk. Deze band had drie studioalbums achter haar naam staan en heeft bijvoorbeeld op het Groningse Noorderslag op het podium gestaan. Snowball heeft echter inmiddels zelf ook al de nodige podiumervaring opgedaan. De band won sinds hun oprichting de Eindhovense muziekprijs en stond in de finale van Nu of Nooit (de ‘Grote Prijs van Limburg’). De promo-cd
You know is in januari en februari 2004 opgenomen en moet de opmaat vormen voor de debuutcd van de band die in het najaar van 2004 zal verschijnen. De bandleden halen hun uitspiratie uit onder andere Motorpsycho, Cure, Muse, Counting Crows en Weezer. Deze indrukwekkende opsomming van helden resulteert in een viertal popliedjes. “Popliedjes met de hoofdletter P” noemt de band ze zelf. De muziek is dan ook vederlicht, maar daardoor ook niet echt speciaal. De netjes vormgegeven promo spettert niet en er is geen nummer op te vinden dat zo aanstekelijk is dat het zich direct in je geheugen nestelt. Snowball zelf heeft het over nummers “die zich na één keer luisteren in je hoofd nestelen”. Helaas heb ik tussen de overigens leuke en vrolijke muziek het verslavende nummer nog niet kunnen horen. Ik hoop dan ook dat de band hun muziek nog wat aansprekender weet te maken om met een degelijk debuut naast de podia ook de platenzaken te gaan veroveren.
Talenten in de dop
/ 0 Reactiesdoor: Jenny Hoogeboom0 Sterren“Dit is een beetje als wachten in de lift,” merkt Willem de Vlam op. Met een groep van zes man zitten we in een repetitieruimte van het Gasthuis in Amsterdam. Niemand kent elkaar en het wachten is op twee vertraagde deelnemers. Begeleidsters Annemarie Slotboom en Irene Kriek zijn bezig met koffiezetten, verder is iedereen stil. Wanneer uiteindelijk de ontbrekende schakels arriveren, worden de chocoladekoekjes, zakken snoep en flessen frisdrank tevoorschijn gehaald. De schrijfworkshop die jongerentheater het Syndicaat in teken van hun Schrijversdagen organiseert, kan beginnen.
De schrijfworkshop op donderdag 20 mei is voor iedereen boven de veertien toegankelijk. Na een korte introductieronde blijkt dat elke deelnemer van de workshop in ieder geval iets heeft met schrijven. De een heeft gewerkt als journalist, de ander heeft al menig kort verhaal op zijn naam staan en weer een ander heeft al de nodige ervaring met het schrijven van toneelteksten. Eén deelnemer hoopt zelfs binnenkort zijn eerste boek te publiceren. Niet iedereen heeft echter ook iets met theater. “Daar komt hopelijk verandering in,” aldus begeleidster Annemarie Slotboom. Slotboom is een jonge dramaschrijfster die in 2003 afstudeerde aan HKU, opleiding dramaschrijven. Voor het Syndicaat schreef ze eerder Onder een donker dak en tijdens de Syndicaat Schrijversdagen, die dit jaar voor de derde keer worden georganiseerd, begeleid ze samen met dramadocente Irene Kriek de workshops.
Bont gezelschap
Aan de muur hangt een reeks ansichtkaarten. Op elke ansichtkaart staan opvallende mensen afgebeeld. De opdracht: bekijk de kaarten en kies een personage uit waarmee je de rest van de les zal gaan werken. Mijn oog valt op een dikke man die in een zaal vol mensen met een aanzienlijk overgewicht spieroefeningen probeert uit te voeren. Ik doop de arme man George en neem hem mee naar mijn plaats aan de met snoep, bekers koffie, flessen frisdrank en papier overladen tafel. Nu is het tijd om de uitgekozen personages een gezicht te geven. Aan de hand van een lange vragenlijst krijgen we de opdracht onze personages de vereiste diepgang te geven. Wat is zijn of haar naam, hoe zit het met onzekerheden, heeft hij/zij veel of weinig vrienden, is hij/zij zelfstandig, mist hij of zij iets in zijn of haar leven? En ga zo maar door. Het resultaat is een bont gezelschap van zeer uiteenlopende persoonlijkheden.
Gebroken hart
Zo is daar Edith, een hippe klarinetspeelster die een relatie heeft met een trompettist/huisarts en emotioneel zeer beperkt is maar doet alsof ze de sentimentaliteit zelve is. Of Jack, de half Amerikaanse, half Nederlandse huurmoordenaar die zich niet hecht, maar de wereld over reist op zoek naar klanten. En Marie, een vrouw die koos voor haar cello in plaats van voor haar grote liefde en met een gebroken hart naar het Groningse plattenland verhuisde om zich hier te storten op eten en zelfmedelijden.
180 kilo
Dan is het tijd voor post. We krijgen de opdracht drie kaarten te verzenden naar de drie personages naast ons. Deze personages zullen vervolgens de ontvangen kaarten beantwoorden. Een half uur later heeft iedereen drie kaarten gestuurd en drie kaarten ontvangen. Automatisch zijn er situaties ontstaan waarop kan worden doorgegaan. Zo blijkt mijn George een briefrelatie te hebben met de mooie Eliza, die nu toch wel nieuwsgierig raakt naar haar trouwe penvriend en hem graag wil ontmoeten. De vraag is nu hoe zij zal reageren als ze erachter komt dat George toch echt 180 kilo weegt… Deze en soortgelijke situaties moeten nu worden uitgewerkt in de grote opdracht van vandaag: het schrijven van een dialoog.
Zingende meneer
Een half uur later lezen tweetallen de dialogen voor. Soms vormen handschriften enigszins een obstakel tot een soepele voordracht, maar hier en daar komen dialogen echt tot leven. Niek van der Horst, acteur bij het Syndicaat en speler in Ineen – een experimentele voorstelling die later die avond in het Gasthuis zal worden opgevoerd, komt ook even een kijkje nemen. Samen met een deelneemster waagt hij zich aan een bijna onleesbaar handschrift wat uiteindelijk toch resulteert in een erg leuke dialoog over een verstrooide, zingende meneer genaamd Harry die graag wil dansen met een meisje, maar keihard wordt afgewezen.
Schrijvende sterren
We zijn net begonnen met het bespreken van de stukken als we de zaal moeten verlaten – de workshop is inmiddels een uur uitgelopen en de zaal is voor vanavond gereserveerd. Toch jammer dat we de bespreking van de stukken niet konden afmaken. Volgens Slotboom is een lange inleiding echter noodzakelijk. “Beginnende schrijvers kiezen zichzelf vaak als hoofdpersonage. Door de opdrachten met de ansichtkaarten voorkom je dit: mensen worden gedwongen een heel apart personage te creëren.” Hebben de begeleidsters dan toevallig een talentvol schrijver tussen de deelnemers ontdekt? “Daar heb ik helemaal niet op gelet,” zegt Irene Kriek. “Het belangrijkste doel was voor ons het enthousiasmeren van de deelnemers. De meeste doen toch echt mee voor de lol. Als het ze beviel, kunnen ze altijd contact opnemen met het Syndicaat.” Slotboom voegt er trots aan toe: “Het Syndicaat biedt jonge schrijvers een kans om dramateksten te schrijven en er ook echt wat mee te doen. Het is een ingang voor gevorderden, maar ook voor beginners. En dat vind ik erg goed.”
Misschien ook iets voor u
Emocore met een briljante zanger
“Dit is een verhaal over passie, intensiteit en eerlijkheid. Over vijf mensen die hun leven willen geven voor hetgeen waarin zij geloven. Face Tomorrow gaat niet over beroemd worden en niet over het volgen van de laatste trends. In een muzikaal landschap dat bewolkt wordt door neppe emoties, prefab troep en geldzoekers, wil Face Tomorrow het zilveren randje zijn.” Soms moet je niet denken dat je het als recensent beter kunt zeggen dan de band zelf. Face Tomorrow geeft op haar eigen website al duidelijk haar missie in de muziekwereld aan en maakt deze instelling helemaal waar. De passie voor muziek spat vanaf de eerste minuut van de CD.
~
Gevarieerde plaat
The Closer You Get begint met een grunge-achtig gitaarintro, gevolgd door een mooie melodielijn in Back To The Starting Line. Een heldere en goed afgewerkte zangpartij blijkt direct het dominante kenmerk van de muziek te zijn. Zanger Jelle Schrooten weet een uitgebalanceerde combinatie van mooie melodieuze zang en ruige schreeuwpartijen neer te zetten. Het tweede nummer Sign Up doet af en toe een beetje denken aan The Offspring, terwijl bij het derde nummer Reflection op een lager tempo een degelijke rocksong wordt neergezet die eerder doet denken aan Muse. Al snel is dus duidelijk dat deze plaat erg gevarieerd is.
Helder eigen geluid
Het mooie van Face Tomorrow is dat de muziek zich niet in een hokje laat drukken en dat ze dus ook moeilijk te vergelijken is met al bestaande bands. Misschien dat The Spirit That Guides Us een beetje in de buurt komt, maar het werk van Face Tomorrow is een stuk melodischer. Voor de duidelijkheid zou je de muziek kunnen omschrijven als een combinatie van pop en punkrock, anderen noemen het ook emocore. De scherpe gitaarrock en frisse sound van de band zet een helder eigen geluid neer wat het meest tot zijn recht komt in het nummer Disappointment. Je zit niet te wippen op je stoel maar de muziek springt om je heen als een schuur vol zojuist vrijgelaten nertsen. De band slaagt er wonderwel in om je in elk nummer mee te slepen en hun geluid in je hoofd te tatoeëren.
Definitieve doorbraak
Elk nummer op The Closer You Get is uniek. Het geluid van Face Tomorrow is herkenbaar door een typische gitaarsound en de fantastische zanger, maar desondanks lijkt geen enkel van de twaalf songs op een ander. Daardoor blijft de plaat verrassen, ook als je hem al een groot aantal keer hebt gedraaid. Ik hoop dat de band tijdens de promotoer die er aan zit te komen veel succes heeft en binnenkort bij een groter publiek door mag breken. The Closer You Get is zeker het juiste album om de wereld te laten zien wat Face Tomorrow in haar mars heeft. Het ziet er dan ook naar uit dat dit album de definitieve doorbraak van de band inluidt.
Face Tomorrow
Album: The Closer You GetAantal tracks: 12
Misschien ook iets voor u
Heruitgave nog steeds briljant
Hee, er is een nieuwe Faultline uit! Oh nee, jammer, het is een heruitgave van het in 2002 verschenen Your Love Means Everything. Wel met een aantal veranderingen, die deze plaat daadwerkelijk een iets afwijkend geluid meegeven. Er is een aantal nummers verdwenen en enkele songs zijn toegevoegd. Beter? Nee, anders. Faultline is het project van de Britse producer/DJ David Kosten (o.a. Ben Christophers) die een aantal vooraanstaande vocalisten vroeg om een aantal van zijn nummers in te zingen. De plaat is voor het grootste gedeelte systematisch opgebouwd als instrumentaal/met zang/instrumentaal/met zang etc.
Your Love Means Everything, Kostens tweede plaat onder de naam Faultline, was al een van de beste platen van 2002. Een album als eenheid, met een prachtig overkoepelend, bijna buitenaards geluid. Kippenvel was het sleutelwoord. Op de nieuwe uitgave staat een cover van het Stones-nummer Wild Horses, wat bij mij nogal wat twijfel opriep omdat het nummer dat ik in gedachten had de balans op het album alleen maar zou verstoren. Toen ik echter het door songwriter Joseph Arthur ingezongen nummer hoorde, was ik om. Wat een bloedstollende, gelaagde versie en wat een prachtige toevoeging. Alleen voor dat nummer is deze heruitgave al de moeite waard.
Kosten en zijn All Stars
Verder werden nog twee andere tracks toegevoegd met Vordul Megilah en Ras B. Deze songs doen de plaat wat meer urban klinken. Vandaar dat Your Love Means Everything ook in deze nieuwe versie zeker de moeite waard is, wat een aantal nieuwe nummers en een andere volgorde wel niet kunnen doen voor een album. De plaat kent nog enkele prachtige bijdragen van Coldplays Chris Martin op het schitterende Where Is My Boy?, Flaming Lip Wayne Coyne op The Colossal Gray Sunshine en Michael Stipe van R.E.M. op Greenfields. Met zo’n line-up kun je toch niets meer fout doen?
Ook de instrumentale nummers zijn nog steeds meer dan de moeite waard in een nieuwe volgorde. De nieuwe uitgave van Your Love Means Everything is even majestueus als de eerste. Het is een plaat die opnieuw hoge ogen kan gooien wanneer de traditionele balans wordt opgemaakt aan het eind van het jaar. Of zou dat niet helemaal eerlijk zijn?
Faultine
Album: Your Love Means Everything (re-issue)Misschien ook iets voor u
Absurde Teeuwen minder shockerend en subtieler
.
~
De carrière van Hans Teeuwen (1967) begon in 1991 toen hij met Roland Smeenk Camaretten won met de voorstelling Heist. Deze voorstelling werd gevolgd door de shows Hard en Zielig (1994), Met een Breiderdeck (1996), Trui (1999) en Dat dan weer wel (2001). Naast de shows in het theater was Teeuwen ook actief met Pieter Bouwman als improviserende Mannen van de radio (bij de VPRO) en met Bouwman en Gummbah in het programma Poelmo, slaaf van het zuiden (VPRO). Tot slot speelde Teeuwen nog in de film Jezus is een Palestijn en staat hij nog met Comedytrain op het podium. Het is je moeilijk voor te stellen dat Hans Teeuwen na al deze activiteiten nog steeds creativiteit over heeft om met Industry of love een vernieuwende show neer te zetten.
Sadistische trekjes
~
Publiek in een deuk
Teeuwen rolt net als in zijn vorige shows van de ene situatie in de ander, zonder ogenschijnlijke samenhang. Maar dit wordt wel constant opgezweept door batterijen gepeperde grappen en rare opmerkingen (bij Circus Baf: “…en toen ging hij met een kwastje zijn zak blauw verven”). Het publiek van de Schouwburg in Amstelveen ligt eigenlijk de hele tijd in een deuk. De humor van Teeuwen geeft je geen tijd om op adem te komen, waardoor het bij wijze van spreke het zelfs grappig is als hij het woord ‘keukenmes’ uitspreekt. Zelfs de stem van Teeuwen is dan al grappig op zich. Het is briljant om te horen hoe hij die specifieke melige sfeer zo in de zaal weet te brengen.
Het koningshuis
De show eindigt met een behoorlijk lomp onderdeel over het koningshuis. In dit laatste kwartier lijkt Hans Teeuwen direct alle harde opmerkingen te willen plaatsen. Hij heeft er hoorbaar plezier in om het publiek te shockeren. Analyseseks, met dooie dieren, bijvoorbeeld. Balkenende zou de zaal verlaten hebben: “Dus ik spoot in dat gezicht, en dat is raar, het is net of je tegen een hele grote rijksdaalder aanspuit.” Het voordeel hiervan is dat het publiek bijna hikkend van de lach het theater moet hebben verlaten, maar Teeuwen heeft het echter niet nodig, het maakt de show niet echt beter en is slecht een aardige climax.
CD-luisteraars snappen er niets van
De opnames van de CD zijn prima. Wel valt op dat je het beeld toch een beetje mist bij de show. Bijvoorbeeld bij het introductienummer Dansje en Piano hoor je alleen een aardige melodie. Wat er op het podium gebeurt moet je maar raden. Teeuwen komt er zelf ook op terug: “De CD-luisteraars snappen er niets van. Heb je nu lol met je walkman?” Natuurlijk heeft de CD weer als voordeel dat je hem overal op kan zetten, en de rijk gevulde conference van Teeuwen loont zich ook uitstekend om met grote regelmaat weer gedraaid te worden. Idealiter krijg je de DVD gratis bij de CD en andersom. Dan koop je de show en niet het medium.
Shockerend gedrag
Hans Teeuwen is minder bot geworden, maar daardoor echt niet minder grappig. Hij krijgt het publiek vooral aan het lachen door verrassende wendingen die een ‘normaal’ mens niet zomaar zou bedenken. Hierbij hoort een snelle wisselingen van accenten, typetjes en stemmetjes. Dit zorgt ervoor dat je de hele tijd in de show blijft zitten, zonder dat het je duidelijk is wat het grote verhaal is. Hans Teeuwen heeft in het begin van de show meer diepgang opgezocht en valt aan het einde toch weer terug in zijn natuurlijke shockerende gedrag. Dat heeft hij echter niet nodig en lijkt er eerder voor te zijn om het publiek nog even te geven wat ze van Hans Teeuwen verwachten. Ik hoop dat hij bij de volgende show op een originelere manier het publiek na een leuke avond naar huis weet te sturen. Die subtielere nieuwe Teeuwen bevalt mij namelijk een stuk beter en het laatste kwartier is dan redelijk overbodig.
Hans Teeuwen - Industry of love
Artiest: Hans TeeuwenMisschien ook iets voor u
De onderbroek van Christina Ricci
Woody Allen maakt sinds jaar en dag dezelfde film. Hij giet zijn verhaaltje(s) in een eenvoudig scenario, weet dat grote sterren bij hem willen spelen en acteert in door hem geregisseerde films. Ook voor Anything Else heeft Allen een behoorlijk aantal flauwe grappen op een rij gezet, een flinterdun verhaaltje verzonnen over twee komedieschrijvers, er wat liefdesperikelen doorheen gestrooid en is gaan draaien.
~
Jerry Falk (Jason Biggs) staat aan het begin van zijn carrière. Hij heeft de verkeerde vriendin, een meisje dat geeft om status in plaats van inspiratie, wordt begeleid door een foute manager en ligt op de bank bij een psychiater, die telkens dezelfde vragen stelt. Falk wordt verliefd op Amanda (Ricci) na een toevallige ontmoeting en de liefde blijkt wederzijds. De twee schrijvers ontmoeten elkaar bijna dagelijks en praten over werk, liefde en de analyses van de psychiaters. Ze krijgen een aanbieding om als team in Californië te gaan werken en hebben moeite hierover te beslissen.
Seks
Amanda gaat samenwonen met Falk. Ze slikt dieetpillen om ’s nachts de koelkast leeg te kunnen schranzen. Ze vindt dat ze dik is, maar loopt in veel scènes in onderbroek en T-shirt. Er ontstaan problemen met schoonmoeder, de huisvesting en de seks. Ricci blijkt geen orgasmen meer te kunnen krijgen en gaat vreemd om te ondervinden of mannen haar nog kunnen opwinden.
Verveling
~
Oude dag
Deze film zal zijn weg naar de fans wel weten te vinden. Ze krijgen een mager verhaaltje in een matig geacteerde film. Allen heeft in het verleden goede films gemaakt, maar het wordt tijd dat hij van zijn oude dag gaat genieten. Allen heeft met Anything Else meer van hetzelfde gefilmd. De oude regisseur lijkt vooral te hebben genoten van het ondergoed van Ricci en dit met veel zorg en verlangen in beeld gebracht.
Anything Else
Regie: Woody AllenJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Wat is nou dertig jaar?
Eerst een klein stukje geschiedenis. Er was eens een bar in New York met de naam Country Blue Grass & Blues: in het kort CBGB. Country zou de hoofdmoot gaan uitmaken van de programmering, totdat de eigenaar aan het begin van de jaren zeventig besloot underground rock te gaan aanbieden. Zo werd CBGB het hart van de New Yorkse undergroundscene en bovendien wereldberoemd als opstapplaats voor vele Amerikaanse wereldbands. CBGB werd het middelpunt van de Amerikaanse punk/new wave.
Het is leuk om te zien dat de artiesten uit die tijd tegenwoordig nog zo actief zijn. Blondie bracht vorig jaar haar comeback-plaat The Curse of Blondie uit en gaf een aantal concerten in Nederland. David Byrne van Talking Heads brengt nog steeds vele platen uit en staat geregeld op de Nederlandse podia en de New Yorkse punkvoorvaders van Television (die met Marquee Moon een standaard zetten) staan in juni in originele bezetting op The Music In My Head in Den Haag. Deze loftuiting gaat echter over die andere grote punklegende uit de hierboven geschetste geschiedenis. De vrouwelijke Jim Morrisson, the Godmother of punk en een groot voorbeeld van vele jongere artiesten als PJ Harvey en R.E.M. (Stipe zong E-Bow the Letter samen met haar): Patti Smith.
Twee punten
Smith bracht onlangs haar nieuwe plaat Trampin’ uit, bijna dertig jaar na haar klassieker Horses. Een comeback? Nee hoor, haar laatste album Gung Ho met de prachtige single Summer Cannibals stamt wel uit 2000, maar stilzitten heeft Smith nooit gedaan en ze is al helemaal niet weg te denken uit het muzieklandschap. Trampin’ is zeker niet vernieuwend. Wat je krijgt is Patti Smith die dertig jaar geleden ook zo zou klinken. Dat betekent twee dingen: ten eerste heeft er weinig verandering plaatsgevonden en ten tweede betekent het dat Smith nog steeds die enorme passie heeft en dat ze die passie kan overbrengen. Punt één is te verwaarlozen ten opzichte van punt twee.
Politiek
Smith is dus nog net zo gepassioneerd als altijd en haar zware stem klinkt is nog even bezwerend. In nummers als Radio Baghdad en Gandhi is de eeuwig betrokken Smith te horen (bezoek haar website voor meer politiek). Wat een gedrevenheid en dat een dik uur lang in een tijd waarin de meeste albums niet boven de veertig minuten uitkomen. Af en toe neemt zij wat gas terug in prachtige nummers als Mother Rose, Cartwheels en Peaceable Kingdom, wat het album nog meer kleur geeft.
Compliment
Patti Smith blijft een voorbeeld en daar neem ik mijn pet diep voor af. Wanneer je haar muziek aan iemand wilt laten horen dan kun je diegene natuurlijk verwijzen naar Horses. Je kan hem echter ook Trampin’ in de handen drukken. En dat is denk ik het grootste compliment dat je een oudgediende als Patti Smith kunt geven.
Patti Smith staat 10 juli aanstaande op Bospop in Weert naast onder meer Wilco, Solomon Burke, John Mayal, The Sheer, Di-rect, Walter Trout, Todd Rundgren en Zucchero.
Patti Smith
Album: Trampin'Misschien ook iets voor u
Aangrijpende film over leven na de dood
Wat gebeurt er met je als je sterft maar nog iets op moet lossen op de aarde? Dat is de vraag die regisseuse Emily Young inspiratie gaf voor haar film Kiss Of Life. Het wrede lot dat oorlog heet scheidt het echtpaar Helen (Ingeborg Dapkunaite) en John (Peter Mullan). Hij werkt als hulpverlener ergens in de Balkan, terwijl zij voor hun twee kinderen zorgt. Op een dag wordt het Helen allemaal teveel. Ze belt John om te vragen of hij naar huis kan komen, maar wordt even later geschept door een auto. Terwijl zij niet beseft dat ze dood is, voelt hij een onweerstaanbare drang om naar huis te gaan. Voor veel geld huurt hij een chauffeur.
~
Zo begint een reis door een kapotgeschoten wereld temidden van de Kroatische steppen waaruit elk leven verdwenen lijkt te zijn. Troosteloos zwart zijn de huizen in Grahova, waar de filmmakers twee dagen verbleven om de verwoeste stad te filmen. ‘Het leven komt daar slechts langzaam weer op gang,’ aldus Young. Dor is de immense zandbak waar desperado’s jagen op eenzame reizigers. Tegenover deze fragmenten staan beelden uit het vreedzame Engeland waar innerlijke onrust de kinderen van John en Helen verscheurt. Ze beseffen nauwelijks dat hun moeder gestorven is. Evenmin trouwens als Helen zelf, die zich in een schemerwereld tussen leven en dood beweegt. Vanuit deze andere dimensie tast ze naar een wereld waarin ze haar dierbaren slechts in hun dromen kan bereiken.
Flashbacks
~
Tibetaanse dodenboek
Voor haar research putte Young onder andere uit het Tibetaanse dodenboek. Volgens dit document uit de 6e eeuw verbreekt de dood niet de onafgebroken duur van het geestelijk bewustzijn:
Hildegard von Bingen
De geest lijkt gevangen te zitten in de kooi van lichaam en gedachten. Eenmaal bevrijd neemt hij veel meer waar dan wanneer hij omfloerst wordt door het vlees. Zo ook in Kiss Of Life. Dat je daarvoor niet eerst dood hoeft te gaan, blijkt uit een brief van Hildegard von Bingen (1098-1179) aan Guilbert van Gemblours:
Het veld
In april verscheen bij Ankh Hermes Het veld van onderzoeksjournaliste Lynne McTaggart. Hierin bewijzen wetenschappers op het bestaan van een veld waarin alle tijden samenvallen. McTaggart zegt in haar boek dat alles en iedereen met elkaar verbonden is door middel van dit energieveld waarin alle informatie van alle tijden zou zijn opgeslagen. Dit zero-point-field, waar zelfs op het absolute nulpunt nog steeds energie meetbaar is, lijkt een bron te zijn van tal van verschijnselen. Van zwaartekracht tot elektromagnetisme en van de spontane genezing van een wond tot helderziendheid en telepathie. Volgens de auteur leidt het lezen van haar boek tot de conclusie dat de ‘force’ uit Star Wars echt bestaat. Of die force God is, laat ze in het midden. Wel acht ze het bewezen dat doden en levenden met elkaar verbonden zijn dankzij dat ene veld. Kiss Of Life schakelt daarin leven en dood, realiteit en verbeelding, tijdzones en landen aaneen tot een snoer vol parels met als grootste de liefde.
Kiss Of Life
Regie: Emily YoungJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Muziek tegen de nachtmerries
/ 0 Reactiesdoor: Jan Auke Brink0 Sterren.
Beth Hart is duidelijk een open persoon, die geen strak onderscheid maakt tussen publiek en privé. Op Leave The Light On, haar in maart uitgekomen derde album, zingt ze zonder terughoudendheid over de worsteling met haar drugs- en drankverslaving, tijdens optredens speelt ze expliciet met haar seksualiteit en ook tijdens ons gesprek blijkt Hart bereid over alles te praten. “Sommige journalisten verwijten me dat ik zo open ben. Zij vinden dat ik op Leave The Light On te persoonlijke dingen vertel, maar voor mij zijn die teksten juist heel belangrijk. Ze zijn healing.”
Beter door de drugs
~
De muziek houdt Hart op de been. Zodra het met haar verslavingen de beterende kant op ging, begon ze ook weer nummers te schrijven. “Leave The Light On komt uit die periode. Er was geen platenmaatschappij die tijdens de opnames binnen kon lopen en kon zeggen “dit moet anders en dit moet de radiosingle worden”: het was alleen maar ik en de band. Samen maakten we een pure plaat die weerspiegelt wat er in die periode speelde. Het schrijven en het opnemen van die nummers hielp me destijds echt. En nog altijd: erover praten is nog steeds goed voor me. Het klinkt misschien raar, maar achteraf bezien ben ik zelfs dankbaar voor die periode. Als je zoiets verschrikkelijks hebt meegemaakt, kom je er weer sterker uit. Ik ben nu een beter mens, ik kan nu meer liefde geven en ontvangen.”
Zonder maatschappij
Haar eerste twee albums, Immortal (1997) en Screamin’ For My Supper (1999), bracht ze uit bij Atlantic Records. Toen werd ze overal ter wereld in één keer in de markt gezet, maar dat is nu anders. “Ik had een contract voor twee platen, en daarna wilden ze me niet meer omdat ik een drugsverslaafde ben. Dat ik voor deze nieuwe plaat goede nieuwe nummers schreef interesseerde ze geen reet. Het gaat bij de grote labels alleen maar om geld: om goede muziek geven ze niks! Het gaat erom hoe vaak je op de radio wordt gedraaid en hoeveel ze aan je kunnen verdienen.
Nu moet ik in ieder land een aparte platenmaatschappij overtuigen dat ik de moeite waard ben. Leave The Light On is daardoor eerst in Nieuw Zeeland uitgebracht, daarna in Amerika, en nu dus in Nederland. Daarom ben ik momenteel ook zo veel in Nederland: de handel moet gepromoot worden. Over een paar maanden wordt de plaat in Denemarken uitgebracht. Dan zal ik daar wel weer veel gaan optreden.”
Spelen
~
“Optreden vind ik het mooiste van mijn vak. Het is beter dan platen opnemen en liedjes schrijven, omdat je meteen resultaat ziet. Door de muziek kun je mensen vrolijk maken. Als ik zie dat de mensen zich tijdens een concert vermaken, dan voel ik me belangrijk. En dat is weer goed voor mijn zelfvertrouwen.”
Dat vermaken van mensen lukte goed in Paradiso. Ze maakte een grote groep fans intens gelukkig door van het podium te stappen en een nummer te zingen terwijl ze door het publiek liep. Later ging ze voor het podium op de grond zitten, waarop een groot deel van de zaal uiteindelijk gehurkt naar haar luisterde. “Dat was een prachtig moment. In juni ben ik weer in Nederland. Hopelijk kan ik dan een akoestisch optreden geven in Paradiso. Dan wil ik niet op het podium staan, maar in de zaal zitten. En dan wil ik niet alleen spelen, maar ook verhalen vertellen. Dat gaat in ieder geval gebeuren. Als het niet in juni is, dan wel in september, want dan kom ik ook weer naar Nederland.”
Anouk kicks ass
Tja, het is hard werken om de Nederlandse ziel en radio te veroveren, maar het gaat in ieder geval de goede kant op voor Hart. Ze is al geboekt voor Parkpop in Den Haag (27 juni) en speelt in Tivoli Utrecht (5 juni) en Bosuil Weert (6 juni). Het meest kijkt ze echter uit naar het optreden dat ze 8 juni in Zaandam samen met Anouk zal geven. “Anouk is een geweldig mens en een hele goede zangeres. Ze zou heel groot kunnen worden in Amerika. Ik speel straks in haar voorprogramma, maar ik hoop dat we ook samen een nummer gaan doen. En anders ben ik al blij als ik mee kan doen als achtergrondzangeres bij Anouk. She really kicks ass!“
Misschien ook iets voor u
Meer muziek: editie mei
Het is opvallend om te zien hoeveel nieuwe bands er voortdurend weer ontstaan in Nederland. Inmiddels ligt er zelfs al een weer hoge stapel nieuwe bands te wachten om volgende maand besproken te worden. In deze Meer Muziek is er plaats voor nieuwe bands in alle stijlen, van de progressive rock van Sanity tot de stevige hardrock van het langverwachte debuut van Razor Crusade. Muziek leeft in Nederland, zoveel is duidelijk.
Land of Airplanes – Delta [Slung records]
~
Sanity – Sanity [Eigen beheer]
~
Emotional Elvis – Promo [Supermarket records]
~
Airea – The EP [Eigen beheer]
~
Razor crusade – Infinite water [Reflections]
~
Snowball – You know [Supermarket records]
~
Meer Muziek
Album: Land of Airplanes, Sanity, Emotional Elvis, Airea, Razor Crusade en SnowballLink: Sanity
Link: Emotional Elvis
Link: Airea
Link: Razor Crusade
Link: Snowball
Misschien ook iets voor u
Perfect uiterlijk = een gelukkig leven?
Een felrode chaise longue, drie flatscreen televisies en een kar met een grote bak water. Theatergroep MONK heeft voor het stuk Paradise een minimalistisch decor met een futuristische uitstraling gekozen. Is de toeschouwer in het Paradise terechtgekomen? Je vraagt het je af, vooral als een van de acteurs minutenlang ondergedompeld wordt in een bak met water. Paradise is begonnen.
~
In dat futuristische decor twee vrouwen en twee mannen. De vrouwen, beide in het wit gekleed, de een donker, de ander blond, kijken verveeld om zich heen. De een (Maartje van den Brink) heeft het wereldleed op haar schouders en kan daardoor al jaren niet goed meer slapen, de ander (Ellen Goemans) maakt zich alleen maar druk om haar uiterlijk. Een van de mannen (Rutger Kroon), ook in het wit gekleed en kaal, hangt om de vrouwen heen. De andere man (een rol van kleine man Orlando Mac-Bean) is donker, klein en in het turquoise gestoken. Hij is de huisslaaf en telt dus niet echt mee.
~
En daar zit nou precies het probleem van de voorstelling. De show is niet krachtig genoeg, er wordt heel veel aangestipt, maar er wordt nergens een punt gemaakt. Er blijft veel onduidelijk, zoals de onderlinge verhoudingen en het doel van de voorstelling, waardoor de theatermakers er niet in slagen om een coherent verhaal op de planken te brengen. Zo roept de huisslaaf af en toe dat hij het ook niet makkelijk heeft. Maar daar is geen aandacht voor. Het is maar een van de dingen die aangestipt worden en vervolgens blijven liggen. Paradise is van alles wat en daardoor blijft er maar heel weinig over. En dat is jammer, want de MONK-acteurs kunnen absoluut acteren, dus daar ligt het niet aan. De verveelde westerse maatschappij laat zich niet gemakkelijk vangen in een theaterstuk. Het onderliggende verhaal moet goed zijn en dat ontbreekt bij Paradise. De show eindigt even abrupt als ie begon en laat het publiek in verwarring achter.
Paradise is nog te zien tot en met 29 mei.
MONK - Paradise
Artiest: MONKGezien op vrijdag 14 mei 2004 in de Toneelschuur, Haarlem
Misschien ook iets voor u