Muziek / Achtergrond
special: Interview met Beth Hart

Muziek tegen de nachtmerries

.

Beth Hart is duidelijk een open persoon, die geen strak onderscheid maakt tussen publiek en privé. Op Leave The Light On, haar in maart uitgekomen derde album, zingt ze zonder terughoudendheid over de worsteling met haar drugs- en drankverslaving, tijdens optredens speelt ze expliciet met haar seksualiteit en ook tijdens ons gesprek blijkt Hart bereid over alles te praten. “Sommige journalisten verwijten me dat ik zo open ben. Zij vinden dat ik op Leave The Light On te persoonlijke dingen vertel, maar voor mij zijn die teksten juist heel belangrijk. Ze zijn healing.”

Beter door de drugs

~

“Toen ik verslaafd was, waren er dagen waarop ik het leven helemaal niet meer zag zitten. Ik had niet het gevoel dat ik het nog langer verdiende om te bestaan; ik speelde vaak met gedachten over de dood. Maar gelukkig was Scott, mijn huidige man, er toen altijd voor mij. Hij hield van mij, en sleepte me er steeds weer doorheen.” Verlangen naar de drugs en de drank doet ze niet meer, maar Beth Hart kent nog altijd dagen waarop ze moeite heeft met het leven. “Mijn probleem is dat ik geen zelfvertrouwen heb. Gisteren had ik een goede dag, toen was ik enthousiast en ging alles lekker. Maar vannacht had ik veel nachtmerries, daardoor zie ik erg tegen vandaag op. Het liefst zou ik heel de dag in bed blijven.”
De muziek houdt Hart op de been. Zodra het met haar verslavingen de beterende kant op ging, begon ze ook weer nummers te schrijven. “Leave The Light On komt uit die periode. Er was geen platenmaatschappij die tijdens de opnames binnen kon lopen en kon zeggen “dit moet anders en dit moet de radiosingle worden”: het was alleen maar ik en de band. Samen maakten we een pure plaat die weerspiegelt wat er in die periode speelde. Het schrijven en het opnemen van die nummers hielp me destijds echt. En nog altijd: erover praten is nog steeds goed voor me. Het klinkt misschien raar, maar achteraf bezien ben ik zelfs dankbaar voor die periode. Als je zoiets verschrikkelijks hebt meegemaakt, kom je er weer sterker uit. Ik ben nu een beter mens, ik kan nu meer liefde geven en ontvangen.”

Zonder maatschappij

Haar eerste twee albums, Immortal (1997) en Screamin’ For My Supper (1999), bracht ze uit bij Atlantic Records. Toen werd ze overal ter wereld in één keer in de markt gezet, maar dat is nu anders. “Ik had een contract voor twee platen, en daarna wilden ze me niet meer omdat ik een drugsverslaafde ben. Dat ik voor deze nieuwe plaat goede nieuwe nummers schreef interesseerde ze geen reet. Het gaat bij de grote labels alleen maar om geld: om goede muziek geven ze niks! Het gaat erom hoe vaak je op de radio wordt gedraaid en hoeveel ze aan je kunnen verdienen.

Nu moet ik in ieder land een aparte platenmaatschappij overtuigen dat ik de moeite waard ben. Leave The Light On is daardoor eerst in Nieuw Zeeland uitgebracht, daarna in Amerika, en nu dus in Nederland. Daarom ben ik momenteel ook zo veel in Nederland: de handel moet gepromoot worden. Over een paar maanden wordt de plaat in Denemarken uitgebracht. Dan zal ik daar wel weer veel gaan optreden.”

Spelen

~

En dat vele optreden werkt: haar Nederlandse reeks begon in januari met een akoestische set op Eurosonic en ging eind april, begin mei voort met een serie uitverkochte concerten in onder meer 013 Tilburg en Paradiso Amsterdam. “Dat laatste optreden was het beste optreden dat ik ooit gegeven heb. Het was zo geweldig! Paradiso is een prachtige zaal en het was helemaal uitverkocht. Ik had nog nooit voor zo’n groot publiek gespeeld dat speciaal voor mij kwam. Op festivals stond ik wel voor meer mensen, maar dit was voor mij heel bijzonder: al die mensen die hadden betaald om mij te zien.”
“Optreden vind ik het mooiste van mijn vak. Het is beter dan platen opnemen en liedjes schrijven, omdat je meteen resultaat ziet. Door de muziek kun je mensen vrolijk maken. Als ik zie dat de mensen zich tijdens een concert vermaken, dan voel ik me belangrijk. En dat is weer goed voor mijn zelfvertrouwen.”

Dat vermaken van mensen lukte goed in Paradiso. Ze maakte een grote groep fans intens gelukkig door van het podium te stappen en een nummer te zingen terwijl ze door het publiek liep. Later ging ze voor het podium op de grond zitten, waarop een groot deel van de zaal uiteindelijk gehurkt naar haar luisterde. “Dat was een prachtig moment. In juni ben ik weer in Nederland. Hopelijk kan ik dan een akoestisch optreden geven in Paradiso. Dan wil ik niet op het podium staan, maar in de zaal zitten. En dan wil ik niet alleen spelen, maar ook verhalen vertellen. Dat gaat in ieder geval gebeuren. Als het niet in juni is, dan wel in september, want dan kom ik ook weer naar Nederland.”

Anouk kicks ass

Tja, het is hard werken om de Nederlandse ziel en radio te veroveren, maar het gaat in ieder geval de goede kant op voor Hart. Ze is al geboekt voor Parkpop in Den Haag (27 juni) en speelt in Tivoli Utrecht (5 juni) en Bosuil Weert (6 juni). Het meest kijkt ze echter uit naar het optreden dat ze 8 juni in Zaandam samen met Anouk zal geven. “Anouk is een geweldig mens en een hele goede zangeres. Ze zou heel groot kunnen worden in Amerika. Ik speel straks in haar voorprogramma, maar ik hoop dat we ook samen een nummer gaan doen. En anders ben ik al blij als ik mee kan doen als achtergrondzangeres bij Anouk. She really kicks ass!