Persoonlijk en openhartig

Na het grote succes van L.A. Song in 1999 raakte Beth Hart verstrikt in een web van drank en drugs, waarvoor ze uiteindelijk is opgenomen in een kliniek. In Bottle of Jesus beschrijft ze hoe de verslaving haar leven overnam; ze deed weinig meer dan rondhangen, roken, drinken, blowen en pillen slikken. Maar gelukkig eindigt het nummer goed: de lieve heer bevrijdt haar van de problemen. Want Leave The Light On is naast een openhartige beschrijving van haar problemen ook een plaat waarop Hart haar geloof belijdt. In het nummer Monkey Back zingt ze bijvoorbeeld:

Oh God know me I’m just dirty footprints at your door
Oh God hold me from one more trip and liquor store.

Storend zijn de vele verwijzingen naar haar geloof echter nooit. Dat komt vooral doordat religie voor haar even vanzelfsprekend lijkt als de drugs ooit waren. Hart gaat nergens over tot evangeliseren, maar beschrijft haar diepste gevoelens, waarbij ze zowel de duisternis als het licht niet schuwt. Ze is duidelijk oprecht in wat ze zingt, en kan het ook zingen omdat zij daadwerkelijk de diepten heeft gezien; ze is allesbehalve een braaf schoolmeisje dat haar zogenaamde liefde voor Jezus aan de wereld wil tonen.

Samen met de uitgesproken teksten is haar stem karakteriserend voor Harts muziek. Tijdens de showcase op Eurosonic droeg haar stem alle nummers en ook op de plaat maakt ze optimaal gebruik van haar mogelijkheden. Titelnummer en eerste single Leave The Light On is een mooi voorbeeld van een liedje dat rond tekst en stem is gecentreerd. Hart zelf bespeelt de piano en wordt begeleid door bas, gitaar en keyboard. Zij en haar piano bepalen echter het geluid: als ze over haar problemen zingt zijn haar stem en de piano zacht, maar haar hoop voor de toekomst schreeuwt ze haast uit. De andere instrumenten krijgen dan ook een prominentere rol.

Door deze nadruk op de tekst is Leave The Light On meer dan een willekeurige plaat die je op een willekeurig moment draait. De combinatie van Harts rauwe stem en haar directe teksten dwingen je de plaat serieus te nemen. Ondanks de zware onderwerpen die ze bezingt is het evenwel geen ontoegankelijk album. Beth Hart preekt niet, waarschuwt niet en bekeert niet, maar laat je wel nadenken over leven in het algemeen, en je eigen leven in het bijzonder.