~

Duister

Ondanks een sterrenensemble is Lanegan gewoon Lanegan. De man die ruim tien jaar aan de heroïne zat, zingt met een intens diepe donkere stem die doordrenkt is van de whisky over de schaduwzijde van het leven. ’s Mans stem is verschrikkelijk warm, hees en diep tegelijk, zodat het een genot is om ernaar te luisteren. Lanegan heeft de beukende gitaren blijkwaar weer herontdekt, gezien de EP en enkele nummers op deze plaat (Hit the City, Methamphetamine Blues, Sideways In Reverse, Can’t Come Down en Driving Death Valley Blues). De vijf hardere nummers zijn evenwichtig verdeeld over het album en versterken de rustige tracks.

Trip

Bubblegum luistert als een trip door de zieleroerselen van Lanegan. Zoals een junk van shot naar shot leeft, zo schrijft Lanegan zijn liedjes. De momenten van euforie, van het scoren, waarin alles als een blur is (ook de muziek): zinnen als “I don’t want to leave this heaven so soon / Rollin’ just to keep on rollin'” worden een minuut later genadeloos gecompenseerd met eenzaamheid en destructiviteit zoals het wachten op de volgende kick die maar niet komt: “One day a ship comes in / One hundred days you wait for it / Something bright / Something so good”. Net zo goed luistert Bubblegum als de soundtrack van een road movie. De eerste zin, gezongen over een Tom Waits-achtig ritme, “Did you call for the night porter” is een retorische vraag. We hebben nergens om gevraagd, maar met deze nachtportier gaan we vijftig minuten doorbrengen; “Can you stay here next to me? / We’ll just keep drivin'”. Het ene moment rijden we door Las Vegas met haar neon-lichten, het volgende moment door een uitgestorven en uitgedroogde woestijn. Het is het contrast tussen slaap en bewustzijn en de vervagende grens daartussen: “There is no morphine / I’m only sleeping”. Gelukkig is Lanegan niet helemaal alleen. Afgezien van het goede gezelschap van de luisteraar zingt PJ Harvey regelmatig begrijpend mee, zoals op het intense duet Come to Me: “Come to me / Light on my shoulder”. Dat begrip is maar goed ook want elders zingt Lanegan: “I can’t stand the thought of many more miles / but I don’t wanna go cold turkey”.

Aards

Lanegan heeft een erg gevarieerde plaat afgeleverd die ondanks de variatie een duidelijk thema heeft. Voor degenen die niet de moeite nemen om de teksten, die helaas niet in het boekje staan, op het Internet op te zoeken blijft een monumentaal album over van een absoluut sterrenensemble. Lanegan weet moeiteloos te switchen van Waits-achtige potten-en-pannenmuziek naar stonerrock. De plaat herbergt zowaar ook nog een potentiële hit in het aanstekelijke Head, dat nog het meest weg heeft van zijn oude werk met de Screaming Trees. Een topplaat.

~

Brechtiaans punk-cabaret

The Dresden Dolls bestaan uit Amanda Palmer (piano/zang) en Brian Viglione (drums). De muziek die ze maken hebben ze Brechtian Punk Cabaret gedoopt. Palmer bespeelt haar piano op soms ruwe wijze, te vergelijken met de speelstijl van een getergde Tori Amos. Haar zang heeft raakvlakken met die van Patti Smith of PJ Harvey. Op uiterst expressieve wijze zingt, fluistert of brult ze haar tragikomische, soms cynische teksten. Het drumspel van Viglione gaat prachtig mee in de verschillende hardheidsniveaus van Palmer. Ook hij neemt op het juiste moment gas terug. Met ‘Brechtian’ wordt het theatrale aspect van de muziek en de (wit geschminkte) performance geduid. Hoewel dat laatste bij Brecht (samen met Kurt Weill verantwoordelijk voor de ‘Dreigroschenoper’) juist niet zo overdadig was, is de link naar de sfeer van de Weimar-era duidelijk.

Neurotisch

De plaat opent met het fantastische Good Day waarin Palmer op meesterlijk cynische wijze de teloorgang van een relatie bezingt: ‘…even though you knew it from the start you’d rather be a bitch than be an ordinary broken heart.’ Het neurotisch/hysterische Girl Anarchronism vliegt op topsnelheid voorbij. De teksten zijn soms erg persoonlijk en worden steeds zeer gepassioneerd gebracht. De nummers zijn behoorlijk lang, waardoor de plaat halverwege enigszins kan gaan vervelen. Daarom is het prettig dat de eerste helft van de plaat betere nummers bevat. Bijvoorbeeld het fantastische Coin-Operated Boy dat geheel in overeenstemming met de tekst een mechanisch, robotachtig ritme en metrum heeft. Ergens halverwege de song haalt Palmer een meesterlijk pianotrucje uit, waardoor de plaat vast lijkt te zitten op de regel ‘…and I’ll never be alone’. Ook live wordt dit perfect opgenomen. In meerdere songs zitten grappige verwijzingen naar beroemde nummers. Zo zingt Palmer in The Perfect Fit na een instrumentaal bruggetje ‘I love you, won’t you tell me your name, Hello…’

The Dresden Dolls spelen dinsdag 21 september in de Oude Zaal van de Melkweg in Amsterdam. De perfecte plek om een bepaalde cover ten gehore te brengen. Met dusdanig sterk songmateriaal hebben ze Brel echter niet nodig om een verpletterende indruk te maken. The Dresden Dolls zijn met deze cd nu al een van de grote verassingen van 2004. Hun Brechtian Punk Cabaret is zeer origineel met een hoog tekstueel niveau. Kom er echter alstublieft niet allemaal tegelijk achter, dan blijft het ons geheim, OK?