~

Jan Jaap van der Wal is zoals hij het zelf zegt: “Een vieze oude man van 24. Want zoals die meiden er tegenwoordig uitzien! Er moet een seksist bij Campina werken.” Van der Wal ziet er inderdaad ook wel een beetje uit als een vieze oude man. In het pak gehesen, glimmende schoenen aan en het halflange haar strak naar achteren gekamd. Een klassiek muziekje op de achtergrond en een fles champagne op het podium. Ik zeg nog tegen een vriend dat het vast Jip & Janneke-bubbels zijn, en ja hoor: ik had gelijk!

Zielenroerselen

~

Schaterlachen

Knap is dat alle verhalen lekker vlot lopen, met een duidelijk begin en einde. Hij blijft niet eindeloos in zijn verhalen hangen. Hij maakt goed contact met het publiek en hij is zo expressief dat hij het podium moeiteloos vult. Hij is nooit te druk of overdreven zoals sommige collega’s dat wel hebben. Het publiek vind zijn grappen duidelijk leuk, maar ik denk niet dat iemand in de zaal het niet droog heeft kunnen houden. Er wordt wel volop geschaterlacht. Maar voor het grootste gedeelte is het gewoon genieten van grappige en soms mooie verhalen. In de zaal zie ik ook zijn collega Raoul Heertje en Felix Meurders (consumentenprogramma Kassa). Maar Jan Jaap van der Wal kan gerust zijn, ik denk niet dat mensen voor deze show hun geld gaan terugvragen.

Staat wordt alleen nog tot en met 31 oktober 2004 opgevoerd.

~

Salieri was een gevierd componist toen Mozart stierf. Hij bekleedde de belangrijke functie van kapelmeester aan het Weense hof. En als je zijn tijdsgenoten mag geloven was hij een beminnelijk en bescheiden mens. Tijdens zijn leven merkte hij hoe zijn muziek verouderde én hoe de eeuwigheidswaarde van Mozarts muziek steeds meer werd onderkend. In 1825 stierf hij na een langdurige ziekte die hem geestelijk en lichamelijk sloopte.

Poppen

~

Bijfiguren

~

Muziek

In een voorstelling als deze kan muziek natuurlijk niet ontbreken. De muziek van zowel Mozart als Salieri worden met elkaar afgewisseld. En al de gespeelde muziekstukken sluiten naadloos aan bij de verhalen en de roddels die rondom Salieri zijn geweven. Het meest wonderlijke muziekstuk bevindt zich aan het begin van dit poppenthetaer-spektakel. We horen een Mis in C-mineur. In de laatste dagen van zijn leven componeerde Salieri een muziekstuk dat leven en dood verbroederde. Toen dit werk klaar was, liet hij het hoofd in zijn handen zakken en ontdekte dat het een stuk van Mozart was wat hij gecomponeerd had. Mozart had bezit van hem genomen.

Adembenemend

Adembenemend, een ander woord is er niet voor dit schouwspel. Fred Delfgaauw bespeelt in zijn eentje de creaties in zijn hand zodanig dat je er naar blijft kijken. Van een paar rode rubber huishoudhandschoenen maakt hij twee doktoren die zich buigen over het dode lichaam van Mozart en ruzie maken of ze nu gaan amputeren of aderlaten. Het zijn op dat moment geen handschoenen meer, maar levende wezens. En dat geldt voor alle personages die voorbij komen. Ik heb deze man al eens eerder mogen aanschouwen en ik heb me toen ook al verbaasd over de veelzijdigheid van deze kunstenaar. Want dat is het. Het is zo knap gedaan, dat je eigenlijk niet kan vertellen wat het met je doet. Als je er over mee wilt praten, zul je het écht zelf moeten gaan zien.

Mozart is nog te zien tot 1 juni 2005 door het hele land.

~

Soep in een buskot

De eerste tien minuten van zijn optreden ben ik een beetje in de war. Waar wil hij toch heen? Het is allemaal zo richtingloos. Het duurt even voor ik zijn humor oppik; het is allemaal wel erg absurd. Helsen vertelt verhalen, hele bizarre verhalen. Het centrale verhaal gaat over zijn heilige doel in het leven, namelijk het vinden van een vrouw met behulp van soep. Ja, soep! Iedere dag gaat hij naar een buskot om vrouwen soep te voeren uit zijn thermos. Wim doet geen balletjes in zijn soep, maar gehaktlettertjes. Deze letters in de juiste volgorde opgegeten vormen een gedicht. De vrouw die ze in deze volgorde eet zal razend verliefd op hem worden.

Flapperende schaamlippen

Terwijl hij dit verhaal vertelt, zetten allerlei bizarre hersenkronkels hem op een zijspoor. Wim Helsen is verongelijkt en verbaasd over zaken waar niemand anders zich druk over maakt. Deze verontwaardiging brengt ons bij vreemde, grappige en soms grove monologen over de seksloze Koningin Fabiola, Neanderthalers in busjes zonder contactsleutels, honden met lange tongen (“nee geen poedels, want dat zijn mini-lama’s”), Maria’s ontheiliging (“het was toch een moeder van niets”), De Wijzen uit het Oosten (“wat moet baby Jezus nou met mirre en wierrook?”), ABBF (“want ze heten toch Agneta, Benny, Björn en Frieda?”) en flapperende schaamlippen.

Moefie Moefie

De zaal is niet echt enthousiast en de cabaretier krijgt weinig respons. Op een paar schaterlachen na blijft het behoorlijk stil. Ik ben zelf ook wel wat teleurgesteld en heb niet vaak heel hard moeten lachen. Het blijft meer bij grijnzen. Op een gegeven moment wil Helsen dat de zaal hem liefkozend toeroept met de kreet: “Moefie, Moefie.” Het duurt heel lang voor het grootste deel van de zaal meedoet met deze roep van affectie.

Alles op zijn plek

Ondanks alles weet hij toch anderhalf uur te boeien. Alleen die gekke dans ergens in het midden haalde de vaart uit de show. Het had ook nergens mee te maken. Misschien was dit de pauze? Heden Soup! is volkomen dwaas en schijnbaar onsamenhangend, maar aan het einde vallen heel slim alle stukjes bij elkaar. Dit is heel knap gedaan. Alle bijverhalen en –personen krijgen een plekje. Ik heb het gevoel dat ik hem opeens snap. Maar over één ding tast ik nog in het duister: waar kwam dat schaap nou vandaan?

Heden Soup! is nog te zien tot 22 december 2004.