Het Toneel Speelt – Raak me aan
Deze toneelgroep brengt dit seizoen twee producties op de planken. Na Jozef in Egypte wordt vanaf volgend jaar februari de voorstelling Raak me aan gespeeld. Twee topacteurs (Carine Crutzen en Mark Rietman) in opnieuw een gloednieuw en emotioneel stuk van regisseur Ger Thijs, die vorig seizoen veel succes had met Het licht in de ogen. In Raak me aan ontmoeten broer en zus elkaar na jaren in hun geboortehuis. Zij is dierenarts en alom geliefd. Hij is archeoloog en beroemd. Zij is gebleven op hun geboortegrond en hij heeft over de hele wereld gezworven. In een heftige, ontroerende en ook grappige confrontatie herontdekken ze hun gedeelde en niet gedeelde verleden.
Link: www.hettoneelspeelt.nl
Najib Amhali – Most wanted
~
“Via Marktplaats zijn er recentelijk een aantal illegale plaatsen opgedoken. Dit zijn of verloren of gekopieerde plaatsen. Het probleem hiermee is dat als je deze kaarten koopt je helaas in het theater tot de ontdekking komt dat je stoelen reeds bezet zijn,” aldus de website van Najib Amhali. Aan populariteit dus geen gebrek voor deze van oorsprong Marokkaanse cabaretier. Na de shows
Veni vidi vici en
Freefight zet hij nu zijn derde voorstelling neer. Wat bij zijn shows opvalt is dat hij vanaf het eerste moment het publiek in zijn macht heeft, waardoor al zijn grappen direct raak zijn. Een must om te zien als je nog legale kaartjes kunt krijgen.
Link:
www.najibamhali.nl
Nationale Toneel – De Methode Ribadier
~
Het is lastig kiezen uit het assortiment van Nationale Toneel. Dit theaterseizoen komen ze met maar liefst acht producties. We noemen
Trouw en
Ivanov, twee in het oog springende voorstellingen. Over de laatste binnenkort meer, want deze voorstelling gaat in de eerste week van november in première. Maar een toneelstuk dat we absoluut willen tippen is
De Methode Ribadier. Een virtuoze komedie over vreemdgaan, gespeeld door onder anderen Ariane Schluter, Gijs Scholten van Aschat en Stefan de Walle. Vreemdgaan is zo oud als de weg naar Rome en komt regelmatig naar voren in toneelstukken. In
De Methode Ribadier wordt een systeem van illusionistische trucs (waaronder hypnose) ingezet om de ontrouw te maskeren. Willen we dit wel weten? Zien zeker wel!
Link:
www.nationaletoneel.nl
Arie en Silvester – 200%
~
Arie Koomen kon je pas nog zien in het sublieme BNN-programma
De Lama’s en hij is inmiddels weer in het theater te bewonderen met zijn vertrouwde collega Silvester Zwaneveld. Eerder konden we de shows
Wegens Ziekte uitgesteld,
Kloten,
Vet en
Rammen! van de heren al zien en ze zeggen het zelf eigenlijk het best op hun website: “Sommige cabaretiers zijn scherpschutters: ze wachten op een mooi moment, leggen langzaam aan, weten zeker dat ze zullen raken en pas dan halen ze de trekker over. Arie en Silvester hanteren echter mitrailleurs: ze schieten veel en meestal is het raak.” Dat is dus ook precies wat je van
200% kunt verwachten. Een overdosis aan vaak melige humor, dus zeg niet dat we je niet hebben gewaarschuwd!
Link:
www.arieensilvester.nl
Toneelgroep Amsterdam – Scènes uit een huwelijk
Na De kruistochten is dit het tweede huwelijksdrama dit seizoen door Toneelgroep Amsterdam. Daarna wordt de cyclus doorgezet met Het temmen van de feeks, waar we ook hoge verwachtingen van hebben. Maar eerst eens kijken hoe Scènes uit een huwelijk wordt gebracht. Toneelgroep Amsterdam speelt dit stuk met de schouwburg als locatie en zoekt daarbij de intimiteit van onverwachte plekken. De acteurs spelen simultaan op drie plekken in de schouwburg, het publiek ziet in drie episodes telkens een andere scène uit het huwelijk van Johan en Marianne. Wij zijn benieuwd. Ook in dit huwelijk is er trouwens sprake van ontrouw en daardoor wordt dit een stuk vol verdriet, vernederingen, vernietigingsdrang. Maar ook over de nieuwe weg die de twee zijn ingeslagen.
Link: www.toneelgroepamsterdam.nl
Jochem Myjer – Yee-ha!
~
Jochem Myjer is een veelbelovende cabaretier die na de winst van het Groninger Studenten Cabaret Festival in 1997 veel lof oogstte met zijn debuut
Gegabber. Hij is zo nu en dan ook als DJ op Radio 3FM te horen in het programma
Leuk is anders. Zijn tweede show
Adéhadé is op dvd verschenen en laat een veelbelovende en groeiende jonge cabaretier zien. Het lijkt onoverkomelijk dat Myjer spoedig één van de grootste cabaretiers van ons land wordt: de nieuwe Youp van ’t Hek of Herman Finkers. Hij zegt het eigenlijk zelf al: “Ik hóór gewoon op het podium. Dat is de plek waar ik compleet mezelf ben.” Dat blijkt dan ook uit elk woord dat hij uitspreekt en elke stap die hij zet. Zijn show is een must voor dit theaterseizoen.
Link:
www.krullenbol.nl
De Theatercompagnie – Gilgamesj
~
Ooit in je leven moet je een keer het verhaal over Gilgamesj hebben gezien. Grijp je kans nu de Theatercompagnie uitpakt met de oudste literaire stof (3000 jaar voor Christus) die ons is overgeleverd. Het verhaal over Koning Gilgamesj (Fedja van Huet), de tirannieke heerser van de stad Uruk, die niet wil sterven en met zijn beste vriend vecht tegen de vergankelijkheid van het leven. Theu Boermans maakte, als eerste Nederlandse regisseur, in 2002 een alom bejubelde
Gilgamesj bij het Weense Burgtheater, het grootste en beroemdste toneelhuis van Europa. Volgend jaar te zien in Amsterdam. Wie niet wil wachten kan in december alvast voorproeven bij het Ro Theater, dat eveneens
Gilgamesj op eigen wijze uit de kast trekt.
Link:
www.theatercompagnie.nl
Paul Smit – Het geheim van de Smit
Smit is nog vrij onbekend in theaterland. Maar goed: “Wat heeft Dinand van Kane wat ik niet heb?” is dan zijn heldere antwoord. Zijn show is verfrissend en vooral ontzettend hard en razendsnel. Combineer dit met een jeugdige onbezonnenheid en zijn befaamde rubberboottheorie en je weet zeker dat je een stuk veelbelovend cabaret zult gaan bekijken. Geen overdreven diepgang of filosofische beschouwingen, maar een hilarische show waarin je lachspieren geen moment rust zullen krijgen. Verrassend en vernieuwend cabaret: een aanrader.
Link: www.paul-smit.nl
Adem!
~
Annet Nieuwenhuijzen en Sacha Bulthuis, twee sterke vrouwen, spelen samen in
Adem! Het stuk is geschreven door Engelsman David Hare. De ene vrouw is een populaire romanschrijfster, de andere heeft zich na een museumloopbaan teruggetrokken op Ameland. Wat hen samenbrengt is hun liefde voor één en dezelfde man. Je begrijpt dat confrontaties niet uit de weg worden gegaan. Gooi die emoties eruit dames! Met Antoine Uitdehaag als regisseur belooft dit stuk hoge ogen te gooien.
Link:
www.impresariaatwallis.nl
Claudia de Breij – Claudia zuigt
De Breij is geen onbekende Nederlander, omdat ze al een tijd het radioprogramma Claudia d’r op en op televisie VARA laat presenteert. Toch kennen nog maar weinig mensen haar uit het theater. Tot haar zestiende was deze dame dan ook vooral bezig met “Godfried Bomans lezen, Danny Kaye-films kijken en Barbra Streisand-platen draaien,” maar die tijd is ze nu voorbij. Met drie (ook) jonge talenten en conservatoriumstudenten Sander, Rogier en Thijs staat zij het hele theaterseizoen op de planken met haar programma Claudia zuigt. Ze staat bekend om haar doordachte cabaret, al doet de titel van haar voorstelling anders vermoeden.
Link: www.claudiadebreij.nl
Paars, Fortuyn en Van Gogh: politieke cultuur in het theater
Theater over politieke cultuur, over een veranderende samenleving, over grote bekken en over het niet meer tot bedaren kunnen komen. Wat kun je er nog mee, zo vlak na de dood van Theo van Gogh? Een toneelstuk dat geïnspireerd is op de moord op Fortuyn, en op de cultuur die daarop in Nederland ontstond; heel de voorstelling lijkt opeens onlosmakelijk verbonden met de gebeurtenissen in Amsterdam.
~
Grenzen van het gewenste
Is dit dan ook meteen de boodschap van Paars? Gaat het helemaal mis met Nederland, en is dat de schuld van Fortuyn en zijn zogeheten revolutie? Nee, zeker niet. Paars kent namelijk geen eenduidige boodschap. De acteurs spelen op verschillende niveaus, spel en realiteit lopen door elkaar en iedere scène wordt een ander standpunt ingenomen. Auteur en regisseur Don Duyns tast in Paars de grenzen van het maatschappelijk gewenste af.
Chaos
De voorstelling begint met een analyse van het nog te spelen stuk. Acteurs Juda Goslinga, Dennis Költgen en Jef van Gestel zitten achter een tafel met microfoons: het beeld van een politieke persconferentie. De acteurs spelen zichzelf, of in ieder geval acteurs met dezelfde namen als zij hebben. Juda opent de persconferentie: hij vertelt aan zowel de zaal als de personen naast hem dat hij twijfelt. Hij twijfelt over de titel van stuk. ‘Paars’, het pretendeert zo veel. Hij weet niet of ze dat wel waar kunnen maken. Dit ontaardt meteen al in chaos. En de chaos duurt voort: Jef staat alleen op het podium en spreekt tegen het publiek. Tegelijkertijd neemt Harm van Geel, de vierde acteur, plaats op zijn stoel om rustig te bellen. “Godverdomme, klootzak! Kom met je klotereet van mijn klotestoel af, ja!” “Ik zit met mijn klotereet waar ik wil zitten, ja!” De toon is gezet: in Nederland is opeens iedereen mondig en dat komt ons land niet altijd ten goede. Vroeger waren de mensen bang hun mening te uiten, nu zijn ze bang zich niet te uiten. Alles moet gezegd worden, of het nu nut heeft of niet.
Politieke zevenmijlslaarzen
Door deze scène, en met de tirade tegen het puberende Holland, lijkt Paars met terugwerkende kracht sterk stelling te nemen tegen de onstuitbare drang alles te kunnen en willen zeggen. De ene grote mond lokt de andere uit, en zie wat er met Van Gogh is gebeurd. Maar hoewel dit nu de meest in het oog springende stukken zijn, wordt ook de zwijgcultuur van pre-Fortuyn gehekeld. Het kleine, kaboutereske Nederland waar alles in den minne werd geschikt, waar niets eerlijk en oprecht plaats had.
Kopspijkers
Paars stormt met zevenmijlslaarzen op soms hilarische wijze door tien jaar politieke geschiedenis. De verkleedpartijen zijn daarbij niet van de lucht, wat resulteert in prachtige typetjes. Dennis Költgen is vooral goed als hij een zielige, ongeschikte Melkert neerzet en Harm van Geel blinkt uit als Pim Fortuyn: intonatie, mimiek, handgebaren, uiterlijk: het is allemaal even echt. Als Költgen op den duur binnenstapt als Els Borst dreigt even het platte Kopspijkers-cabaret, maar dan grijpt Jef in: “Wat willen we eigenlijk met deze voorstelling?” vraagt hij zich hardop af. Alle vier de acteurs blijken iets anders te willen zeggen, en al die visies worden uiteindelijk ook geventileerd.
Een antwoord op de vraag hoe de maatschappij er aan toe is, biedt Paars niet, maar dat is juist de kracht van Growing up in Public. Net als in producties als The Buddha family en Mozes. De musical belicht het gezelschap actuele discussiepunten van verschillende kanten. Er wordt niet gemoraliseerd en geen mening opgedrongen: als je de zaal uitloopt ben je nog niet klaar met de voorstelling. Dan pas begint de discussie met jezelf en met de andere bezoekers.
Paars wordt nog tot en met 17 december gespeeld.
Paars (Growing up in Public)
Artiest: Growing up in PublicGezien op donderdag 28 oktober 2004 in 't Kruithuis, Groningen
Misschien ook iets voor u
“’t Is maar een spelletje!”
Meteen bij binnenkomst in het Frascati-theater in Amsterdam moeten we onze stem uitbrengen op één van de tien personages die ons met uitgeputte lichamen en uitdagende gezichten aanstaren vanaf klinische portretfoto’s op een rechthoekig bord. Bij de afbeeldingen staan steeds een nummer en een eigenschap. Zo zou nummer 3, een jongen met een kale maar krachtige kop, altijd positief zijn en blinkt nummer 4, een mooi bruin meisje met krullend haar, uit in aanpassen. Het publiek kiest wie vanavond buitenspel zal worden gezet. Namen hebben de personages niet. In Marathon draait het, zoals in elke afvalrace, alleen om het winnen.
~
Rollen
“Het leven is een speeltoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel.” Vondels gevleugelde woorden uit de zeventiende eeuw (die op de poort van de oude Amsterdamse schouwburg prijkten) zijn wellicht de grond voor elk theaterstuk. In Marathon wordt vooral “elk speelt zijn rol” geproblematiseerd. In hoeverre komen onze rollen overeen met onze verlangens? Als we onze rollen altijd maar serieus nemen, beseffen we dan wel dat ook het leven een soort spel is? En kunnen we dit spel niet blijven waarderen juist door open te staan voor veranderende verhoudingen?
Rammstein
De acteurs van DOX weten hun rollen in elk geval levensecht te vertolken. En ondanks hun strijd is het een stel sympathieke types vanwege hun uiteenlopende karakters, hun felle expressie en hun kwetsbaarheid. Ze hebben het over “sneaky” en “opzouten”, en zeggen “tsssss” met een afkeurende hoofdbeweging. Mr. Porno kronkelt zich in obscene standjes en stoot daarbij voortdurend Duitse opmerkingen uit, zoals “Hmmm, jawohl, Rammstein!” Maar als een medestander hem eens naar zijn mening vraagt, weet hij niets zinnigs te bedenken. En de jongen die zo openlijk toegeeft dat hij zich schaamt voor zijn haren en flaporen, lijkt dit te doen om de aandacht van zijn travestie weg te houden. Zo worden alle karakters op een gegeven moment hulpeloze karikaturen.
Show en ernst
Hoe realistisch de karakters, hoe nep hun omgeving. Met glimmende sporttenues staan de personages op het podium, dat er door de vloer met rood-witte cirkels uitziet als een arena. Een zwieper aan een luide bel moet elk duel beëindigen. Op de achtergrond klinken opzwepende, coole nummers als die uit Kill Bill. De sterrenhemel die door het prachtige licht het podium wordt opgeschenen maakt het schouwspel af. Ontroerend is het moment waarop show en ernst samenvallen, wanneer de travestiet op de middenstip staat en hem vliegensvlug zilveren schoenen, een glamour glitterjurk en een pruik met lange, glanzende haren worden aangetrokken.
Zinvol
Marathon vertelt geen dramatische geschiedenis. Maar het opwerpen van zinvolle vragen in een wervelende mix van dans, zang, show en licht maken het werk tot een modern-kritisch stuk. Dit keer had het publiek nummer 4 weggestemd. Ga jij kijken of het een volgende keer iemand anders is?
Marathon wordt nog tot en met 28 november 2004 opgevoerd.
Marathon (Theatergroep DOX)
Artiest: Theatergroep DOXGezien op zaterdag 30 oktober 2004 in Frascati, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Praten over schilderen
Sinds de opkomst van de conceptuele kunst in de jaren zestig zijn de kunstenaarsinterviews niet meer weg te denken uit de kunstkritiek. Omdat de werken niet meer te begrijpen zouden zijn zonder uitleg van de kunstenaar, is een interview dè methode om achter de ideeën van de kunstenaar te komen. Ook het nieuwe boek Verf van Hans den Hartog Jager, journalist en kunstcriticus voor NRC Handelsblad, bestaat uit interviews. Maar het gaat in dit boek niet zozeer over het concept achter het werk. Centraal staat de vraag hoe het werk tot stand komt.
~
De praktijk van het schilderen
Het uitgangspunt van Verf is de vorm van het schilderij. Den Hartog Jager probeert het gat te vullen tussen het lege doek en het schilderij dat af is. De schilder heeft misschien wel duizenden beslissingen moeten nemen voordat hij tot dit schilderij kwam. De aandacht gaat nu niet alleen uit naar de ideeën achter het schilderij, maar in het bijzonder naar de schilderspraktijk.
‘Getheoretiseer’
Hans den Hartog Jager legt uit dat hij voor interviews heeft gekozen omdat de kunstenaar daarbij aan het woord wordt gelaten en het geheel niet snel uitmondt in ‘getheoretiseer’. Wanneer dat wel dreigt te gebeuren, wordt Den Hartog Jager terecht gewezen, zoals in het interview met Co Westerik. Het leuke aan dit boek is dat den Hartog Jager deze discussie en soms ook de kwinkslagen gewoon laat staan.
Portretten
Den Hartog Jager stelt verschillende soorten vragen, zoals over het gebruik van welke verf, de manier waarop een idee op doek wordt gezet, wanneer een doek af is en wanneer de kunstenaar werkt. Hij werkt zijn lijstje vragen niet letterlijk af, maar heeft verschillende ideeën in zijn hoofd waarbij de interviews in de praktijk gesprekken zijn waarin de kunstenaars vertellen over hun werk.
Gat tussen voorstelling en idee
In alle interviews komt, zoals den Hartog Jager aankondigt, het ambacht van het schilderen aan bod. Hoeveel aandacht hieraan wordt geschonken verschilt per kunstenaar. Soms is er meer aandacht voor het schilderen op zich, een andere keer is er meer te lezen over het op doek zetten van een voorstelling. Tenslotte is er ook veel aandacht voor de ideeën achter het werk. Soms slaagt den Hartog Jager er minder in het gat tussen idee en voorstelling te dichten.
Staccato antwoorden
Achter bepaalde manieren van werken zit soms ook minder dan gedacht. Kunstenaars weten het af en toe zelf ook niet zo goed, of ze willen het niet vertellen. Hierin is wel een tegenstelling te zien tussen de oudere schilders, die vlak na de Tweede Wereldoorlog werkten en de jongere generaties, die zich soms beter weten uit te drukken en meer aan theorievorming rond hun werk doen. Armando is vaak erg staccato in zijn antwoorden, terwijl Robert Zandvliet echt dingen uitlegt over zijn werk en bepaalde ideeën uitspreekt over de manier waarop het werk tot stand komt.
Kijken naar schilderijen
De aandacht die zoals Den Hartog Jager aangeeft, uitgaat naar de praktische aspecten van het schilderen wordt soms overschaduwd door het concept van het schilderij. Het effect van verf voor de maker lijkt niet helemaal te kloppen met het idee van Den Hartog Jager. Soms komt dat ook doordat de kunstenaar erg afstandelijk over zijn werk praat. Dit is echter een kanttekening. Het boek is namelijk erg interessant om te lezen, het bevat niet alleen de historische ontwikkeling van de schilderkunst in de tweede helft van de 20ste eeuw in Nederland, maar ook veertien indringende portretten. Na het lezen van dit boek kan de lezer weer gaan kijken naar schilderijen. En dat zal niet meer helemaal hetzelfde zijn.
In het boek is van elke kunstenaar een aantal schilderijen in kleur afgedrukt. Dit is niet erg veel en het effect van het plaatje is minimaal. Er is echter naar aanleiding van Verf een tentoonstelling georganiseerd van werk van de geïnterviewde kunstenaars. In de Stadsgalerie in Heerlen zijn nog tot 28 november de werken op ware grootte te aanschouwen.
Prijs: € 24,95
Bladzijden: 204
ISBN: 902532259
Misschien ook iets voor u
Lekker meeblèren in het stadion
In de pers wordt momenteel hoog opgegeven van Out of Nothing, de nieuwe en vierde cd van de Britse band Embrace. Het feit wil namelijk dat Chris Martin van Coldplay veel bij de opnames van deze plaat aanwezig is geweest en zelfs het nummer Gravity heeft meegeschreven. De muziekbusiness is natuurlijk ook niet gek en heeft dit nummer meteen maar tot single gebombardeerd. Het gekke is echter dat wie Embrace al langer kent, een vrij stijlvaste Embrace-plaat hoort en niet een plaat die supersterk aan Coldplay doet denken, zoals andere recensenten wel beweren.
~
Coldbrace of Emplay?
Nou vooruit, er is toch wel heel wat aan het album dat aan Coldplay doet denken. Gravity heeft die Coldplay-klap logischerwijs meegekregen, maar ook Looking As You Are (wel een typische Embrace-titel trouwens) heeft duidelijk de invloeden van de beroemdste Britse band van dit moment. De nummers zijn erg melodisch, wat dramatisch en melodieus. Toch ga je, als je de oudere albums van Embrace er op naluistert, flink twijfelen of dit wel zo heel erg nieuw is voor Embrace. Op de tweede plaat Drawn From Memory (2000) en de derde plaat If You’ve Never Been (2001) zijn al best van dit soort rustige nummers te vinden, ook al is het galmende van Coldplay dat op het nieuwe album wel te vinden is afwezig. De vraag dringt zich daardoor op of Chris Martin zo vaak bij de opnamen van dit nieuwe Embrace-album aanwezig was, domweg omdat hij een enorme fan is en dat Coldplay juist zelf door deze band is beïnvloed?
Hopen op hernieuwd succes
Na het relatief succesvolle eerste album zijn de twee volgende werkjes van Embrace in Nederland nooit echt aangeslagen, zeg maar gerust geflopt. Door de publiciteit die de naam Chris Martin oplevert, maar ook door de aansprekende en goed in het gehoor liggende nummers van dit album is de hoop dat Out of Nothing een bescheiden succes zou kunnen worden in Nederland niet zo raar. De band verdient dat zeker. De heren zijn aan de foto’s in de hoes te zien flink ouder geworden en wat succes op leeftijd is natuurlijk wel verdiend. Toch zitten de merites van Embrace vooral in de lekker bombastische, lang uitgesponnen nummers met hun bijzondere zanglijnen die juist daardoor een heerlijke meeblèrbaarheid opleveren. Waarschijnlijk zal menig Britpopliefhebber deze band wel weer willen omarmen.
Embrace
Album: Out of NothingMisschien ook iets voor u
Schreeuwen tegen de klootzakken
.
~
Vanmiddag om 13.00 uur hield de Amsterdamse driehoek, bestaande uit burgermeester Cohen, korpschef Welten en hoofdofficier De Wit, een persconferentie. Daarbij werd bevestigd wat al de hele ochtend rondzoemde: er is een briefje op Van Goghs lichaam gevonden. Meer werd er niet over gezegd, maar op doorvragen van een journalist wilde de politie wel kwijt dat toen nog niet bekend was wat er op het papier stond. Vier uur na de moord, waar de politie naar eigen zeggen “zeer adequaat” op reageerde, was nog niet bekend wat er op het bewuste briefje stond. Heeft de dader soms heel de Koran achtergelaten en zijn ze die nu van kaft tot kaft aan het doornemen of er een aanwijzing in staat, of heeft de dader een dusdanig beroerd handschrift dat niemand het kan ontcijferen? Waarschijnlijker is dat het gerucht dat het om Arabische teksten gaat inderdaad klopt. En blijkbaar heeft de Amsterdamse politie geen mensen in dienst die in staat zijn Arabisch te lezen. Of er bestaat nu al een doofpot waar Cohen hem onwelgevallige berichten in laat verdwijnen. Eerst duurt het een aantal dagen tot de politie ontcijferd heeft wat er op het papiertje staat, in de hoop dat de media het bestaan van het papiertje vergeten. En als die dat niet doen, kan nog altijd het briefje per ongeluk in de versnipperaar verdwijnen. Of ontvlamt opeens het politiegebouw waar het briefje zorgvuldig bewaard werd. Maar laten we er van uit gaan dat Cohen ditmaal niet in zijn vaste kramp schiet en niet de allochtone minderheden koste wat kost wil beschermen. Eens moeten ook hem de ogen geopend worden dat niet iedere arabier in de hoofdstad een vredelievend mens is.
Dit lijkt ook voor hem een geschikt moment om de liberale omslag te maken. Niet meer de ontkennende sociaal-democratische mantel der liefde, maar de openheid en vrijheid die het echte liberalisme – niet te verwarren met het conservatisme van de VVD – voorstaat. De problemen aanpakken anders dan door met subsidies te strooien. Niet meer de politiek van: “Zorgt u voor problemen in de buurt? Dan trekken we toch een zak geld open om u rustig houden”, maar uitwassen keihard aanpakken. Iedereen mag alles zeggen; Bush mag je een christenhond noemen, radicale moslims geitenneukers en Theo van Gogh een stinkende ontplofte pad, voor mijn part een momenteel wegrottende stinkende pad. Maar zodra er daadwerkelijk plannen bestaan om de vrijheid van meningsuiting met geweld te belijden, moeten politie, OM en AIVD onmiddellijk ingrijpen.
Vanavond om 19.30 uur is op de Dam in Amsterdam een massale bijeenkomst. Niet om stil te zijn, maar juist om te schreeuwen. Te schreeuwen voor de vrijheid van meningsuiting. Cohen heeft al aangegeven dat hij hoopt dat vertegenwoordigers van de moslimgemeenschap daar massaal aanwezig zullen zijn. Dat hoop ik ook, maar ik hoop nog meer dat Cohen dan vanavond niet in bed ligt en denkt “Zo, die boel heb ik mooi bij elkaar gehouden”. Nu begint het pas, want naast alle goedwillende moslims die vanavond op de dam zullen staan, is er een handjevol kwaadwillende. Minister Remkes heeft vanmorgen al aangegeven dat de verdachte waarschijnlijk een bekende van de AIVD is; we kunnen er dus gerust van uitgaan dat het hier om een 26-jarige geitenneuker gaat die Nederland het liefst wil omvormen tot het Rifgebergte. Een geitenneuker die er niet voor terugdeinst een godlasterende filmmaker en columnist te vermoorden. Vind je dat ook niet kunnen? Ga dan naar de Dam en schreeuw. Schreeuw tegen deze geitenneukers, maar ook tegen de christenhonden en alle andere moralistische klootzakken. Schreeuw tegen Balkenende en Donner die nu hun afschuw uitspreken, maar eerder probeerden satire te verbieden. Schreeuw tegen de censuur en voor de vrijheid. En rook ondertussen een fijn pakje sigaretten op Theo. Ik zal hem missen!
Hamerharde noir
.
~
Kiss Me Deadly is een typische film noir qua verhaal en stijl. Alle kenmerkende eigenschappen van het genre zijn in de film terug te vinden. Een cynische hard-boiled privé-detective? Check. Verleidelijke maar onbetrouwbare vrouwen? Check. Hoofdpersonages die er een dubbele moraal op na houden? Check. Een speurtocht naar iets waardevols? Check. Veel scènes bij nacht, sigarettenrook, sinistere muziek? Check, check, double check. Uitgebracht tegen het einde van de bloeiperiode van de film noir (1945-1955), wordt Kiss Me Deadly door veel mensen gezien als de afsluiter, de grande finale, de grote film noir. Er zijn weinig noirs waar zo veel over geschreven is en die zo bewonderd is als Kiss Me Deadly.
Afpersfoto’s
~
Nat King Cole
Kiss Me Deadly is een verfilming van het gelijknamige boek van Mickey Spillane, die veel van dit soort niet erg hoogstaande literatuur (ook wel ‘Pulp Fiction’ genoemd) op zijn naam heeft staan. Je kunt echter niet zeggen dat hij geen vermakelijk verhaal heeft geschreven. Samen met de snel afwisselende gebeurtenissen (moordaanslagen, vreemde telefoontjes, een scala van lijken, een optreden van Nat King Cole, bezoekjes aan een kunstgalerie, mortuarium en het strand), zorgen de vele rare types (sexy secretaresse, politie-inspecteur, geflipte garage-eigenaar, sinistere dokter, een maffiabaas en een hysterische huisgenote) ervoor dat de het verhaal veel vaart heeft de film dus geen moment verveelt.
Koffertje
Zoals gezegd wordt Kiss Me Deadly vaak gezien als de ultieme film noir. De film heeft inderdaad alle kenmerkende eigenschappen van het genre en is op een prachtige manier gefilmd. De originele cameraposities, de sterke mise-en-scène en de grote diepte in de shots doen denken aan een klassieker als Citizen Kane. Maar om Kiss Me Deadly nou de beste film noir te noemen gaat te ver. Meeker speelt niet overtuigend genoeg en hier en daar zitten er kleine hiaten in de plotlogica. Daarnaast is het einde redelijk bizar en staat het in groot contrast met de rest van de film. Van de meerdere alternatieve eindes die de film heeft (die helaas niet als extra’s op de DVD te vinden zijn) is de afloop die op deze DVD staat hopelijk niet de beste. Het is sowieso jammer dat er bijna geen extra’s op de DVD staan, alleen een trailer. Dit neemt niet weg dat het een leuke film om te kijken is en één die representatief is voor een heel genre. En na het zien van Kiss Me Deadly weet je ook waar het koffertje uit Pulp Fiction vandaan komt…
Kiss Me Deadly
Regie: Robert AldrichJaar: 2024
Distributeur: MGM
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Heeft kuisheid nog zin?
/ 0 Reactiesdoor: Martijn Boven0 SterrenMet de film In Your Hands is Annette K. Olesen de tiende Deense regisseur die de eed van kuisheid aflegde en zich zodoende achter het Dogma 95-manifest schaarde. Nu de meesters van het eerste uur, Lars von Trier en Thomas Vinterberg, zich allang weer van het project hebben afgekeerd en andere paden zijn ingeslagen, dringt de vraag zich op of het Dogmaconcept onderhand niet hopeloos achterhaald is. In Your Hands bewijst dat dit niet het geval is en dat de Dogmaregels nog steeds kunnen inspireren tot krachtige en interessante films.
~
Terwijl de Nouvelle Vague inzette op de rol van de regisseur als auteur om daarmee de film te vernieuwen en te behoeden voor zijn ondergang, wilde Dogma 95 de macht van de regisseur juist inperken om zo de creativiteit en zelfontplooiing van de acteurs niet in de weg te staan. Toch is het Dogma-manifest niet werkelijk tegen de Nouvelle Vague gericht, integendeel: het Dogma-collectief wilde vooral een nieuwe ‘Vague’ in gang zetten. Met wisselend succes, want ondanks het feit dat er wereldwijd reeds vijfendertig Dogma-films zijn verschenen, was naast de Deense Dogma alleen het Amerikaanse Julien Donkey-Boy werkelijk geslaagd.
Publiciteitsgeil?
~
Ironische zelfbeperking
Uit het feit dat Lars von Trier en Thomas Vinterberg naar verluidt de Dogma 95-regels in een half uurtje onder vrolijk gelach in elkaar gedraaid hebben, kan al worden afgeleid dat het bij Dogma niet draait om de regels. De bombastische en quasi-religieuze toon van het manifest wijst er bovendien op dat deze regels vooral bedoeld zijn als een ironische zelfbeperking, een spel met het medium film. Een spel dat echter niet zomaar gespeeld wordt, maar dat filmische ‘zuiverheid’ tot inzet heeft. Voor de betrokken regisseurs diende het ook vooral als reinigingsritueel. Met het maken van een Dogma-film worden ze geconfronteerd met film in al z’n naaktheid, ontdaan van al zijn bombastische en schreeuwerige toevoegingen.
Reddingsactie
~
Nieuwe wegen
~
In Your Hands
~
De film gaat over de twee moeders Kate (Trine Dyrholm) en Anna (Ann Eleonora Jorgensen). Kate zit in de gevangenis omdat ze vanwege de drugs niet goed op haar kind lette en deze van de dorst omkwam. Als ze een medegevangene op miraculeuze wijze van de drugs afhelpt, doen er al snel geruchten de ronde dat Kate bovennatuurlijke gaven bezit. In dezelfde gevangenis is Anna net aangesteld als pastor. Ze blijkt tegen alle verwachtingen in zwanger te zijn. Als ze hoort dat haar nog ongeboren baby mogelijk gehandicapt is en abortus overwogen moet worden, wordt deze vrouw een ongeleid projectiel dat vernietigend door de gevangenis raast. Haar handelingen zorgen ervoor dat het opeens onduidelijk wordt wat het verschil is tussen schuld en onschuld, tussen gevangene en pastor.
In vele gevallen zou een met morele thema’s overladen plot als dat van In Your Hands tot een gedrochtelijke film gemaakt hebben, waarbij aanzwellende violen het dramatische hoogtepunt aankondigen. Door de kale manier waarop de emoties worden geregistreerd, wordt de kijker echter niet op geforceerde wijze tot ontroering gedwongen maar komt dit geleidelijk tot stand. De uiterst sterke acteerprestaties zorgen er uiteindelijk voor dat deze film, ondanks de ernstige thematiek, toch weet te boeien. Het afleggen van de eed van kuisheid kan zodoende nog steeds tot intrigerende films leiden. Toch bestaat het gevaar dat Dogma zelf ook in een formule verandert die naar eigen willekeur kan worden toegepast. In Your Hands beweegt zich daarmee op een hellend vlak, maar weet weggelijden nog net te voorkomen.
Link: Dogme 95.dk
Misschien ook iets voor u
Overspel, vergankelijkheid, een dosis humor en een snik
/ 0 Reactiesdoor: Joost van Hoek, Nathalie van Eck0 Sterren.
Het Toneel Speelt – Raak me aan
Deze toneelgroep brengt dit seizoen twee producties op de planken. Na Jozef in Egypte wordt vanaf volgend jaar februari de voorstelling Raak me aan gespeeld. Twee topacteurs (Carine Crutzen en Mark Rietman) in opnieuw een gloednieuw en emotioneel stuk van regisseur Ger Thijs, die vorig seizoen veel succes had met Het licht in de ogen. In Raak me aan ontmoeten broer en zus elkaar na jaren in hun geboortehuis. Zij is dierenarts en alom geliefd. Hij is archeoloog en beroemd. Zij is gebleven op hun geboortegrond en hij heeft over de hele wereld gezworven. In een heftige, ontroerende en ook grappige confrontatie herontdekken ze hun gedeelde en niet gedeelde verleden.
Link: www.hettoneelspeelt.nl
Najib Amhali – Most wanted
~
Link: www.najibamhali.nl
Nationale Toneel – De Methode Ribadier
~
Link: www.nationaletoneel.nl
Arie en Silvester – 200%
~
Link: www.arieensilvester.nl
Toneelgroep Amsterdam – Scènes uit een huwelijk
Na De kruistochten is dit het tweede huwelijksdrama dit seizoen door Toneelgroep Amsterdam. Daarna wordt de cyclus doorgezet met Het temmen van de feeks, waar we ook hoge verwachtingen van hebben. Maar eerst eens kijken hoe Scènes uit een huwelijk wordt gebracht. Toneelgroep Amsterdam speelt dit stuk met de schouwburg als locatie en zoekt daarbij de intimiteit van onverwachte plekken. De acteurs spelen simultaan op drie plekken in de schouwburg, het publiek ziet in drie episodes telkens een andere scène uit het huwelijk van Johan en Marianne. Wij zijn benieuwd. Ook in dit huwelijk is er trouwens sprake van ontrouw en daardoor wordt dit een stuk vol verdriet, vernederingen, vernietigingsdrang. Maar ook over de nieuwe weg die de twee zijn ingeslagen.
Link: www.toneelgroepamsterdam.nl
Jochem Myjer – Yee-ha!
~
Link: www.krullenbol.nl
De Theatercompagnie – Gilgamesj
~
Link: www.theatercompagnie.nl
Paul Smit – Het geheim van de Smit
Smit is nog vrij onbekend in theaterland. Maar goed: “Wat heeft Dinand van Kane wat ik niet heb?” is dan zijn heldere antwoord. Zijn show is verfrissend en vooral ontzettend hard en razendsnel. Combineer dit met een jeugdige onbezonnenheid en zijn befaamde rubberboottheorie en je weet zeker dat je een stuk veelbelovend cabaret zult gaan bekijken. Geen overdreven diepgang of filosofische beschouwingen, maar een hilarische show waarin je lachspieren geen moment rust zullen krijgen. Verrassend en vernieuwend cabaret: een aanrader.
Link: www.paul-smit.nl
Adem!
~
Link: www.impresariaatwallis.nl
Claudia de Breij – Claudia zuigt
De Breij is geen onbekende Nederlander, omdat ze al een tijd het radioprogramma Claudia d’r op en op televisie VARA laat presenteert. Toch kennen nog maar weinig mensen haar uit het theater. Tot haar zestiende was deze dame dan ook vooral bezig met “Godfried Bomans lezen, Danny Kaye-films kijken en Barbra Streisand-platen draaien,” maar die tijd is ze nu voorbij. Met drie (ook) jonge talenten en conservatoriumstudenten Sander, Rogier en Thijs staat zij het hele theaterseizoen op de planken met haar programma Claudia zuigt. Ze staat bekend om haar doordachte cabaret, al doet de titel van haar voorstelling anders vermoeden.
Link: www.claudiadebreij.nl
Theatertips voor het komende seizoen
Misschien ook iets voor u
Videotapes op een schijfje
Ons regelmatige overzicht van dvd’s die op de een of andere reden wel de moeite waard zijn, maar te weinig extra’s bevatten om er een complete recensie aan te wijden.
Elling
~
(Peter Næss, 2001 • Total Film)
Dat de meest overtuigende komedies nog steeds in Scandinavië gemaakt worden, bewijst de Noorse boekverfilming Elling, afgelopen zomer nog in de bioscoop en nu al op DVD voordat de Amerikaanse remake uitkomt. De film vertelt het relaas van twee contactgestoorde psychiatriepatiënten, een 40-jarig moederskindje en een seksueel gefrustreerde lomperik, die samen moeten wonen en zelfstandig proberen te worden. Dat wordt eerder subtiel dan sentimenteel in beeld gebracht en stemt op een niet-manipulerende manier tot ontroering en lachen. Elling bouwt op een degelijke balans tussen drama en humor, en dat is iets dat je tegenwoordig niet vaak meer tegenkomt. Huren of kopen dus, voordat de Amerikanen de boel voor je verzieken. (PC)
Lees ook onze uitgebreide review van Elling.
Public Enemy (Gonggongui jeog)
~
(Woo-suk Kang, 2002 • Total Film)
Kyung-gu Sol, die in hetzelfde jaar nog zo indrukwekkend gestalte gaf aan de gehandicapte hoofdpersoon van Oasis, speelt in deze recente Zuid-Koreaanse politiefilm een foute rechercheur à la Takeshi Kitano in Violent Cop. Deze ongegeneerde hufter zit een zakenman die met een hakmes aan het moorden slaat op de huid, maar dit zwakke verhaaltje komt pas na een uur op gang. Tot die tijd mogen we ons vermaken met een hoop grof taalgebruik, de losse handjes van de politie en een aantal droogkomische scènes. Dit is een vakkundig geproduceerde en geacteerde, vlotte en botte misdaadfilm die het evengoed te zeer ontbreekt aan evenwicht, plot en solide basis om een blijvende indruk achter te laten. Dat kunnen de Koreanen beter, maar als alternatief voor een dergelijk doorsneeproduct uit het westen is Public Enemy wel weer goed te pruimen. (PC)
Cold Mountain
~
(Anthony Minghella, 2003 • Buena Vista)
Een meeslepend oorlogsdrama zonder verassingen. Cold Mountain volgt twee geliefden tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog. Je ziet wat er met hen gebeurt in de jaren dat zij uit elkaar zijn. Van de zeven genomineerde Oscars wist de film er maar één te krijgen. Misschien dacht regisseur Anthony Minghella (van het wèl met meerdere Oscars bekroonde The English Patient) er dit keer te makkelijk over: zou het wel snor zitten met zo’n goede cast? Eerlijk is eerlijk, er wordt redelijk goed geacteerd (door hoofdrolspelers Jude Law, Nicole Kidman en Renée Zellweger en vele bekende koppen in de bijrollen) en ook het filmwerk is vakkundig gedaan. Maar als de film eenmaal loopt, kabbelt het maar voort zonder ook maar iets van moeite te nemen om je te verrassen of je echt mee te nemen in de film. Het is het gewoon net niet. Qua extra’s op de dvd moet je het doen met twee trailers en een rijtje verwijderde scènes. Wel aardig, maar niet heel bijzonder en het is ook meteen duidelijk waarom deze shots de uiteindelijk, lange film niet hebben gehaald. De beste extra van de Amerikaanse editie, het audiocommentaar van Minghella en zijn vaste editor Walter Murch, mist op de Nederlandse dvd en dat is onvergeeflijk. (NvE)
Fahrenheit 9/11
~
(Michael Moore, 2004 • Paradiso)
“De meest controversiële film van het jaar” is gemaakt met maar één doel: George W. Bush beletten opnieuw president te worden. Michael Moore gaat in zijn documentaire heel ver en bracht de dvd mooi op tijd uit om miljoenen Amerikanen te bereiken. Als lokkertje monteerde hij voor de dvd nieuwe scènes in de bioscoopversie, voegde allerlei interessante interviewfragmenten toe, plus standaard-extra’s als audiocommentaar, trailers en mini-documentarires over het maken van de film. Nederland hoeft aanstaande dinsdag niet te stemmen en dus wordt ons al dit mooie bonusmateriaal onthouden: Paradiso’s dvd-uitgave bevat slechts een trailer. A damn shame. (MZ)
Lees ook onze uitgebreide review van Fahrenheit 9/11.
Deadly Outlaw: Rekka
~
(Takashi Miike, 2002 • Total Film)
Op het eerste gezicht is het een Japanse misdaadfilm waar er dertien van in een dozijn gaan: bendelid is uit op wraak temidden van perikelen tussen strijdende yakuza-clans. Anderhalf uur lang geschiet, intriges, smoezelige onderonsjes, macho-gedrag en haat en nijd. Hoofdrolspeler en held op slippers Riki Takeuchi heeft talloze van zulke werkjes op zijn naam staan. Maar met veelfilmer Takashi Miike als regisseur kun je er wel van uit gaan dat er meer te genieten valt. Deadly Outlaw: Rekka, een recente titel in ’s mans oeuvre, biedt in deze B-film-context wat we onderhand wel van hem gewend zijn: dramatische thema’s als buitenstaanders, opoffering en volwassen worden gecombineerd met de experimenteerdrift, bizarre humor, dynamische actiescènes en natuurlijk een flinke dosis gewelddadige kolder. “Rock and roll,” zegt een personage in een idiote scène die uit Star Wars gejat lijkt. Dat geldt voor de Japanse Deep Purple-kloon die de luide soundtrack verzorgt, maar ook voor de film zelf. Dan weer serieus, dan weer absurd, maar steeds verrassend en vermakelijk. (PC)
Taking Lives
~
(D.J. Caruso, 2004 • Warner Bros.)
Taking Lives gaat over, zoals de titel al doet vermoeden, identiteitsdiefstal. Een ongrijpbare seriemoordenaar meet zich jarenlang de identiteit van zijn slachtoffers aan. Een spannend gegeven, maar niet helemaal lekker uitgewerkt in deze film. Het vergelijkbare Seven verslaat-ie in ieder geval niet. De cast (waaronder Angelina Jolie, Ethan Hawke en Kiefer Sutherland) doet het niet slecht, maar de vreemde plotwendingen en ongeloofwaardigheden doen de film geen goed. Dan de dvd. Er staat een erg plezierige documentaire op, die je zeker moet kijken. Hij is mooi en snel gemonteerd en veel mensen die bij de film betrokken zijn (tot aan de oude vrouwelijke editor aan toe) worden aan het woord gelaten. De documentaire is in vier delen opgedeeld, die – heel netjes – ook in één keer bekeken kunnen worden. Er staan ook bloopers op, een item waar je bij zo’n film als deze niet snel aan denkt. Echte dijenkletsers zijn het dan ook niet. De deleted scènes zijn achter elkaar geplakt. Helaas zijn ze niet apart te bekijken en wordt er geen begeleidende tekst bijgeleverd. Twee van de scènes hadden niet misstaan in de film en hadden zelfs nog wat vragen kunnen beantwoorden. (NvE)
Cold Mountain, Deadly Outlaw: Rekka, Elling, Fahrenheit 9/11, Public Enemy en Taking Lives
Regie: DiverseJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Dubbelzinnige slippers scoren
Toneelstukken van de hand van Alan Ayckbourn staan garant voor een plezierig avondje uit. Deze nog levende toneelschrijver weet op een leuke manier situaties te creëren waarin personages zich in allerlei bochten moeten wringen. Als toeschouwer heb je al door hoe de vork in de steel zit (of in ieder geval een vermoeden) en de vraag is dan eigenlijk alleen nog hoe hij alle eindjes aan elkaar gaat knopen. Dat doet hij leuk, ook in Slippers.
~
In Slippers hebben alle vier de personages, een wat ouder echtpaar en een jonger stel, goede redenen om niet het achterste van hun tong te laten zien. Is het adres op het pakje sigaretten wel echt van haar ouders? Is die oude man die daar woont, en die zeker niet haar vader is, het slippertje van die jonge meid? Weet zijn vrouw daarvan? En slikt die jonge vriend van haar echt haar leugentjes? En van wie zijn toch die grote slippers die onder het bed van die jonge vrouw lagen?
Balans
~
Toneeltalenten
De acteurs in Slippers weten in ieder geval hoe ze het stuk moeten brengen. Niet te overdreven, toch met genoeg mimiek en wat lompe bewegingen en bovendien geloofwaardig. Anniek Pheifer (The Shape Of Things, Het vuil, de stad en de dood en The Prefab Four) springt er uit als kittig dametje dat iedereen voorliegt. Haar wederhelft wordt gespeeld door Romijn Conen, een jongen die het ook leuk doet op het toneel. Will van Kralingen en Peter Tuinman, die het oudere echtpaar voor hun rekening nemen, hebben verder geen uitleg nodig. Zij laten ook nu ook weer zien hoe het moet op het toneel.
Toegankelijk
Oog is er ook geweest voor de aankleding. Eenvoudig doch met wat leuke details, zoals het bijzondere tuindecor. Daarentegen storen de overdreven vogelgeluiden wel tijdens de tuinscènes. Maar het mag duidelijk zijn dat dat de pret niet zal bederven. Een lach onderdrukken is echt lastig tijdens Slippers; daarvoor is het stuk te vermakelijk. Door de goede acteerprestaties komt de voorstelling goed uit de verf en het publiek amuseert zich prima dankzij de opeenstapeling van miscommunicaties. Een erg toegankelijke voorstelling, deze geslaagde klucht.
Slippers wordt nog tot en met 28 april 2005 opgevoerd in verschillende theaters in Nederland.
Slippers (Impresariaat Wallis)
Artiest: Impresariaat WallisGezien op maandag 25 oktober 2004 in de Stadsschouwburg, Utrecht
Misschien ook iets voor u