Bad Guy (Nabbeun namja)
~
(Ki-duk Kim, 2001 • Total Film)
Alweer de zevende speelfilm van de productieve en controversiële Zuid-Koreaanse regisseur Kim (The Isle, Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring), en opnieuw een moeilijk, indringend drama met wrange thematiek en een gruwelijk onderwerp. De brute pooier Han-ki (een zwijgende maar onvergetelijk intense rol van acteur Jae-hyeon Jo) dwingt een studente tot prostitutie, en in een harde omgeving van wreedheid, betaalde seks en dreigend geweld ontvouwt zich tussen de twee een even bizarre als fascinerende relatie. Kim doet dit verhaal met de voor hem gebruikelijke statische, kleurrijke beelden en stukjes visuele poëzie briljant uit de doeken. Lichamelijke pijn, hoe erg ook, is hier volkomen ondergeschikt aan geestelijke, en uit seks en geweld kan net zo goed haat als liefde spreken. Voor wie niet afgeschrikt wordt door zulke gegevens is Bad Guy een bijzonder ontroerende en aangrijpende film. Helaas ontdaan van vrijwel alle extra’s die wel op de Koreaanse en Engelse uitgaven staan. (PC)
Le Tango des Rashevski
~
(Sam Garbarski, 2003 • Homescreen)
Wanneer oma overlijdt, komt de joodse familie Rashevski bij elkaar voor de begrafenis. De tijd erna staat in het teken van de worsteling die de familie heeft met het jodendom. Aan de ene kant hebben ze zich afgewend van de orthodox-joodse kerk, maar aan de andere kant voelen ze dat hun wortels joods zijn en kunnen ze daar geen afstand van nemen. Met subtiele humor wordt een beeld gegeven van hoe de joden na de Tweede Wereldoorlog hun geloof soms verliezen maar nooit vergeten. Een hartverwarmend en humoristisch familieportret dat op de juiste momenten de doxa van religie weet te relativeren.
Op twee korte films na zijn de extra’s niet heel erg bijzonder. Er staan enkele trailers op van andere films, kerstrecepten en de complete uitvoering van de tango die in de film op de achtergrond te horen is. Ook kan je een door Garbarski geregisseerd reclamespotje zien en een klein stukje inprovisatie op de set van Le Tango des Rashevski. De twee korte films, beide geregisseerd door Garbarski, zijn beide meer dan het bekijken waard. De eerste, La Dinde (de kalkoen), is een humoristich filmpje over de Karl, kerstkalkoen van de joodse familie die het van avondeten tot huisdier schopt. Joyeux Noël Rashid gaat over een islamitisch jongetje dat zo betoverd wordt door de charme van kerst dat hij besluit met zijn eveneens islamitische vriendje Ibrahim stiekem kerstfeest te gaan vieren. De schattige manier waarop deze twee straatschoffies islamitische elementen en het katholieke kerstfeest combineren is aandoenlijk en erg humoristisch. (HdV)
Kops
~
(2003, Josef Fares • Total Film)
Jalla! Jalla! (2000) was een leuke film. Blijheid en goedmoedige humor voor de niet al te kritische kijker. Om van Kops, de tweede film van de jonge Libanees-Zweedse regisseur Josef Fares, te kunnen genieten, moet je echter wel een heel erg roze zonnebril opzetten. Wie dit niet kan opbrengen zal nog een zware kluif hebben aan deze rommelige en overdreven verzameling flauwekulscènes. Torkel Petersson en de zoon van de regisseur, Fares Fares (beiden uit Jalla! Jalla!) spelen politieagenten die in een slaperig Zweeds dorp zelf misdaad creëren om zo de sluiting van hun overbodige bureau te voorkomen. Een potentieel leuk gegeven voor een komedie, maar Fares wist zijn enthousiasme en fantasie niet binnen de perken te houden en leverde met Kops een al te absurde film af. Enkele grappen daargelaten werkt het gewoon niet, hoe hard de acteurs ook hun best doen. Hopelijk neemt Fares de volgende keer wat gas terug. Of volgt hij het voorbeeld van Lukas Moodysson, die andere begaafde Zweed die lieve komedies maakte en toen het roer volledig omgooide en zich nu op snoeiharde realistische drama’s concentreert. (PC)
A Man Apart
~
(F. Gary Gray, 2003 • RCV)
Wanneer zijn vrouw wordt vermoord door de handlangers van de zojuist door hem ingerekende drugsbaas, zet de op wraak beluste politieagent Sean (Vin Diesel) de achtervolging in. Zijn speurtocht verloopt onder een spervuur van actie, kogels, gevechten, achtervolgingen, ontploffingen en drugs (en bijbehorende bombastische soundtrack) en leidt naar een nieuw Mexicaans drugskartel dat hij ook maar eventjes oprolt.
Aangezien stoere Sean ‘van de straat komt’, is hij een politieagent die de grenzen van de wet regelmatig overschrijdt. Met zijn drie octaven te lage stem kraamt hij afwisselend gespierde en vunzige taal uit. Dit staat garant voor een eerste klas spierballenfilm die ongetwijfeld enerzijds gewenste identificatie (bij zestienjarige jongetjes) en opwinding (bij dito meisjes) weet te garanderen. Regisseur Gray bewees met The Negotiator actie met intelligentie te kunnen vermengen, maar had bij A Man Apart enkel oog voor het testosteron. Dit soort films wordt voor dit soort publiek gemaakt en dat pubiek is van redelijke omvang, maar wanneer ik zeg dat de trailer van Kill Bill voor mij het hoogtepunt van de dvd was, weet je wel hoe laat het is. (HdV)
Memento Mori (Yeogo goedam II)
~
(Tae-Yong Kim & Kyu-Dong Min, 1999 • De Filmfreak)
Deze Zuid-Koreaanse dramatische horrorfilm (het tweede maar volledig losstaande deel in de trilogie Whispering Corridors) is een vreemde eend in de bijt. Op een meisjesschool pleegt een leerlinge zelfmoord. De voorgeschiedenis en het effect daarvan op de rest van de klas wordt op een trage, ontoegankelijke en soms ronduit verwarrende manier uit de doeken gedaan. Zoals wel vaker in Aziatische horrorfilms zijn hier plot, karakterontwikkeling en een lineair narratief volledig ondergeschikt aan sfeer. Dat werkt voor sommigen vervreemdend, voor anderen weer fascinerend. Wie er geen geduld voor heeft kan er beter niet aan beginnen. Maar wie genoegen neemt met zulke aanvankelijke hindernissen, zal kunnen genieten van de vaak schitterend gefilmde, uiterst sfeervolle beelden en de uitmuntende prestaties van de debuterende actrices, die de aandacht vasthouden waar het verhaal dat niet doet. (PC)
Out of Time
~
(Carl Franklin, 2003 • Dutch Filmworks)
Hoe los je een moord op wanneer al het bewijs erop duidt dat je zelf de dader bent? Daar draait het om in deze misdaadthriller met Denzel Washington. De hoofdrol die hij speelt in Out of Time is hem op het lijf geschreven, maar is toch wel onder zijn niveau. De hele film is nogal ver gezocht, en toch wordt hij best spannend zodra de race tegen de klok begint. Puur vermaak, zo moet je naar deze film kijken. Een bioscoopkaartje betalen om Out of Time te zien ging wat ver, maar deze dvd een keer thuis op de bank bekijken kan geen kwaad als je van dit genre houdt. Extra tijd hoef je trouwens niet in te lassen, want de dvd-versie biedt je verder niets (of je moet dol zijn op het bekijken van trailers van andere films). Blijkbaar was er over Out of Time niet veel meer te vertellen. What you see is what you get! (NvE)
Wereldreiziger vertelt veel, maar houdt zichzelf buiten schot
Ik ben een wereldvreemd persoon volgens mijn vrienden, omdat ik tot voor kort niet van de website letmestayforaday.com had gehoord. De Zwolse student Ramon Stoppelenburg heeft een paar jaar geleden deze site opgezet, om mensen te vragen hem een dag gratis onderdak te bieden. Deze oproep resulteert in een indrukwekkende wereldreis waarbij hij door Australië, Zuid-Afrika en Canada reisde. Dit alles dankzij welwillende bezoekers van zijn site en een aantal gulle sponsors. Ramon heeft zijn verhaal op papier gezet in een interessant boek dat vooral bol staat van weetjes over zijn reis.
Stoppelenburg begint zijn reis in Zwolle. Na een paar maanden voorbereiding om de site op te zetten, en uitnodigingen te verzamelen gaat hij via Nederland naar België. Als snel zit hij echter in het Verenigd Koninkrijk. Hij krijgt daar te maken met veel aandacht vanuit de media en deze aandacht helpt hem meteen om de broodnodige uitnodigingen en sponsoring voor elkaar te krijgen. Deze media-aandacht heeft echter ook duidelijk een keerzijde, aangezien hij regelmatig geleefd wordt door de pers.
Dronken gevoerd
Stoppelenburg publiceert tijdens zijn reis verslagen op zijn website, zodat mensen van over de hele wereld de reis kunnen volgen. Snel brengt dit een raar soort spanning met zich mee. Als je namelijk iets publiceert opent dit een totaal andere dimensie. Zo ontstaat er een heftige discussie op zijn site omdat hij door twee Ierse gastvrouwen dronken wordt gevoerd en hierover zijn beklag op de site heeft gedaan. Het kan dan ook niet anders of hij moet vanaf dat moment een soort zelfcensuur hebben ingebouwd om zijn gastheren en vrouwen niet voor het hoofd te stoten.
~
Een heilige
Tijdens het lezen van zijn boek valt ook op dat Stoppelenburg zichzelf niet kwetsbaar durft neer te zetten. Hij vertelt als een kwajongen trots zijn verhaal, maar je hoort hem zelden zeggen dat hij het niet naar zijn zin heeft. Zelfs op het moment dat zijn laptop (met zijn reisverslagen) drijfnat wordt toont hij geen spoor emotie. Ik weet ook nog steeds niet hoe hij in Noorwegen is gekomen (boot, vliegtuig, sponsor?). Misschien is dit onverklaarbare gat in zijn chronologische verhaal een minder heldhaftige episode? Hij zet zichzelf neer als een heilige die trots is over alles wat hij mee heeft gemaakt en zelden menselijke behoeftes heeft. Daardoor mist het boek veel diepgang en blijft het een trots verhaal van een man die enkel geluk heeft. Perfecte verhalen voor in de kroeg, maar meer ook niet.
Bijzaak
Ook de schrijfstijl van Stoppelenburg blijft hierdoor redelijk gedistantieerd. Zijn stukken zijn journalistiek opgezet, als was het een feitelijke weergave van alles wat er gebeurd is. Gedurende het boek merk je dat hij meer besef krijgt van wat voor de lezer hoofd,- en bijzaak is. Niet alles is namelijk even interessant voor die lezer. Hij wordt een betere verteller en schrijver, waardoor het boek niet alleen interessant wordt door de beschreven landen (die steeds verder van Nederland af liggen), maar ook door de manier waarop deze landen beschreven zijn.
Verslag van een avontuur
Het avontuur van Ramon Stoppelenburg is eigenlijk te fantastisch om waar te zijn. Je hebt een goed idee en daardoor reis je gratis de wereld rond. Stoppelenburg weet zijn avontuur aardig over te brengen in het boek, hoewel hij zichzelf wel buiten schot houdt. Zijn stijl wordt een stuk levendiger gedurende het boek en je merkt dat hij al doende leert te schrijven. Misschien dat hij nu binnenkort zijn onderbroken studie journalistiek weet af te ronden? Ik ben dan benieuwd naar zijn volgende boek: “De tien moeilijkste dagen van Ramon Stoppelenburg” zou bijvoorbeeld een leuke titel zijn.
Prijs: € 14,95
Bladzijden: 264
ISBN: 90 388 6953 3
Link: Letmestayforaday.com
Misschien ook iets voor u
Videotapes op een schijfje
Ons regelmatige overzicht van dvd’s die op de een of andere reden wel de moeite waard zijn, maar te weinig extra’s bevatten om er een complete recensie aan te wijden.
Bad Guy (Nabbeun namja)
~
(Ki-duk Kim, 2001 • Total Film)
Alweer de zevende speelfilm van de productieve en controversiële Zuid-Koreaanse regisseur Kim (The Isle, Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring), en opnieuw een moeilijk, indringend drama met wrange thematiek en een gruwelijk onderwerp. De brute pooier Han-ki (een zwijgende maar onvergetelijk intense rol van acteur Jae-hyeon Jo) dwingt een studente tot prostitutie, en in een harde omgeving van wreedheid, betaalde seks en dreigend geweld ontvouwt zich tussen de twee een even bizarre als fascinerende relatie. Kim doet dit verhaal met de voor hem gebruikelijke statische, kleurrijke beelden en stukjes visuele poëzie briljant uit de doeken. Lichamelijke pijn, hoe erg ook, is hier volkomen ondergeschikt aan geestelijke, en uit seks en geweld kan net zo goed haat als liefde spreken. Voor wie niet afgeschrikt wordt door zulke gegevens is Bad Guy een bijzonder ontroerende en aangrijpende film. Helaas ontdaan van vrijwel alle extra’s die wel op de Koreaanse en Engelse uitgaven staan. (PC)
Le Tango des Rashevski
~
(Sam Garbarski, 2003 • Homescreen)
Wanneer oma overlijdt, komt de joodse familie Rashevski bij elkaar voor de begrafenis. De tijd erna staat in het teken van de worsteling die de familie heeft met het jodendom. Aan de ene kant hebben ze zich afgewend van de orthodox-joodse kerk, maar aan de andere kant voelen ze dat hun wortels joods zijn en kunnen ze daar geen afstand van nemen. Met subtiele humor wordt een beeld gegeven van hoe de joden na de Tweede Wereldoorlog hun geloof soms verliezen maar nooit vergeten. Een hartverwarmend en humoristisch familieportret dat op de juiste momenten de doxa van religie weet te relativeren.
Op twee korte films na zijn de extra’s niet heel erg bijzonder. Er staan enkele trailers op van andere films, kerstrecepten en de complete uitvoering van de tango die in de film op de achtergrond te horen is. Ook kan je een door Garbarski geregisseerd reclamespotje zien en een klein stukje inprovisatie op de set van Le Tango des Rashevski. De twee korte films, beide geregisseerd door Garbarski, zijn beide meer dan het bekijken waard. De eerste, La Dinde (de kalkoen), is een humoristich filmpje over de Karl, kerstkalkoen van de joodse familie die het van avondeten tot huisdier schopt. Joyeux Noël Rashid gaat over een islamitisch jongetje dat zo betoverd wordt door de charme van kerst dat hij besluit met zijn eveneens islamitische vriendje Ibrahim stiekem kerstfeest te gaan vieren. De schattige manier waarop deze twee straatschoffies islamitische elementen en het katholieke kerstfeest combineren is aandoenlijk en erg humoristisch. (HdV)
Kops
~
(2003, Josef Fares • Total Film)
Jalla! Jalla! (2000) was een leuke film. Blijheid en goedmoedige humor voor de niet al te kritische kijker. Om van Kops, de tweede film van de jonge Libanees-Zweedse regisseur Josef Fares, te kunnen genieten, moet je echter wel een heel erg roze zonnebril opzetten. Wie dit niet kan opbrengen zal nog een zware kluif hebben aan deze rommelige en overdreven verzameling flauwekulscènes. Torkel Petersson en de zoon van de regisseur, Fares Fares (beiden uit Jalla! Jalla!) spelen politieagenten die in een slaperig Zweeds dorp zelf misdaad creëren om zo de sluiting van hun overbodige bureau te voorkomen. Een potentieel leuk gegeven voor een komedie, maar Fares wist zijn enthousiasme en fantasie niet binnen de perken te houden en leverde met Kops een al te absurde film af. Enkele grappen daargelaten werkt het gewoon niet, hoe hard de acteurs ook hun best doen. Hopelijk neemt Fares de volgende keer wat gas terug. Of volgt hij het voorbeeld van Lukas Moodysson, die andere begaafde Zweed die lieve komedies maakte en toen het roer volledig omgooide en zich nu op snoeiharde realistische drama’s concentreert. (PC)
A Man Apart
~
(F. Gary Gray, 2003 • RCV)
Wanneer zijn vrouw wordt vermoord door de handlangers van de zojuist door hem ingerekende drugsbaas, zet de op wraak beluste politieagent Sean (Vin Diesel) de achtervolging in. Zijn speurtocht verloopt onder een spervuur van actie, kogels, gevechten, achtervolgingen, ontploffingen en drugs (en bijbehorende bombastische soundtrack) en leidt naar een nieuw Mexicaans drugskartel dat hij ook maar eventjes oprolt.
Aangezien stoere Sean ‘van de straat komt’, is hij een politieagent die de grenzen van de wet regelmatig overschrijdt. Met zijn drie octaven te lage stem kraamt hij afwisselend gespierde en vunzige taal uit. Dit staat garant voor een eerste klas spierballenfilm die ongetwijfeld enerzijds gewenste identificatie (bij zestienjarige jongetjes) en opwinding (bij dito meisjes) weet te garanderen. Regisseur Gray bewees met The Negotiator actie met intelligentie te kunnen vermengen, maar had bij A Man Apart enkel oog voor het testosteron. Dit soort films wordt voor dit soort publiek gemaakt en dat pubiek is van redelijke omvang, maar wanneer ik zeg dat de trailer van Kill Bill voor mij het hoogtepunt van de dvd was, weet je wel hoe laat het is. (HdV)
Memento Mori (Yeogo goedam II)
~
(Tae-Yong Kim & Kyu-Dong Min, 1999 • De Filmfreak)
Deze Zuid-Koreaanse dramatische horrorfilm (het tweede maar volledig losstaande deel in de trilogie Whispering Corridors) is een vreemde eend in de bijt. Op een meisjesschool pleegt een leerlinge zelfmoord. De voorgeschiedenis en het effect daarvan op de rest van de klas wordt op een trage, ontoegankelijke en soms ronduit verwarrende manier uit de doeken gedaan. Zoals wel vaker in Aziatische horrorfilms zijn hier plot, karakterontwikkeling en een lineair narratief volledig ondergeschikt aan sfeer. Dat werkt voor sommigen vervreemdend, voor anderen weer fascinerend. Wie er geen geduld voor heeft kan er beter niet aan beginnen. Maar wie genoegen neemt met zulke aanvankelijke hindernissen, zal kunnen genieten van de vaak schitterend gefilmde, uiterst sfeervolle beelden en de uitmuntende prestaties van de debuterende actrices, die de aandacht vasthouden waar het verhaal dat niet doet. (PC)
Out of Time
~
(Carl Franklin, 2003 • Dutch Filmworks)
Hoe los je een moord op wanneer al het bewijs erop duidt dat je zelf de dader bent? Daar draait het om in deze misdaadthriller met Denzel Washington. De hoofdrol die hij speelt in Out of Time is hem op het lijf geschreven, maar is toch wel onder zijn niveau. De hele film is nogal ver gezocht, en toch wordt hij best spannend zodra de race tegen de klok begint. Puur vermaak, zo moet je naar deze film kijken. Een bioscoopkaartje betalen om Out of Time te zien ging wat ver, maar deze dvd een keer thuis op de bank bekijken kan geen kwaad als je van dit genre houdt. Extra tijd hoef je trouwens niet in te lassen, want de dvd-versie biedt je verder niets (of je moet dol zijn op het bekijken van trailers van andere films). Blijkbaar was er over Out of Time niet veel meer te vertellen. What you see is what you get! (NvE)
Bad Guy, Kops, A Man Apart, Memento Mori, Out of Time en Le Tango des Rashevski
Regie: DiverseJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Gutsman: superheld en sterveling tegelijk
“Helden vind ik niet zo interessant,” heeft Erik Kriek eens in een interview geopperd. Dit motto komt dan ook heel duidelijk naar voren in zijn stripwerk. Hoewel hij zijn tekentalent op vele gebieden tentoonspreidt, is hij toch vooral bekend door zijn Gutsman Comics die in 1994 van start ging.
Hoofdpersoon binnen deze serie is de antiheld Gutsman. Deze in strak tricot gehesen sul weet de lezer keer op keer te boeien met zijn bizarre levenswandel, waar zijn moeizame relatie met de mooie Tigra als een rode draad doorheen loopt. De tijgervrouw met het voorkomen van een pin-up blijkt de ideale muze voor zowel Gutsman als Erik Kriek. Gedurende de serie zijn er vele personages geïntroduceerd. Zo hebben we kennis mogen maken met de familie van Tigra, het robotmannetje Little Andyroyd en de moeder van Gutsman.
~
Soap
In de laatste albums heeft de auteur ook zichzelf een rol toebedeeld. Regelmatig duikt hij op als rivaal van Gutsman. De strijd om Tigra’s liefde levert mooie passages op, waarin eens te meer duidelijk wordt dat de schepper dicht bij zijn creatie staat.
Wellicht kwam ook Erik Kriek tot de conclusie dat hiermee de rol van zijn oorspronkelijke held in het gedrang kwam. Om diens speelruimte te vergroten, wordt ons vanaf album nummer 5 een kijkje gegund in het verleden van onze held. De verwikkelingen, waarin heden en verleden samensmelten, krijgen het uiterlijk van een soap. Angst, verdriet, onthechting en liefdesverdriet. Voorwaar, niet echt de karaktereigenschappen die je een superheld zou willen toedichten. Maar Gutsman is meer dan dat. Hij is het archetype van de smachtende sterveling. Uiterlijk een superheld, innerlijk een bij vlagen stuurloos acteur die zijn rol in dit ondermaanse tegen wil en dank vertolkt.
Net als ieder ander beweegt hij zich door het leven als een ware evenwichtskunstenaar. Beducht op de vele valkuilen die hij op zijn pad zal vinden. En dat zijn er vele.
Het is tekenend dat Gutsman zich niet meet met bizarre superschurken. Hij heeft zijn handen vol aan zijn alomaanwezige vijand: het leven zelf. Dit onderscheidt hem van zijn Amerikaanse collega’s die het kwaad liever recht in de ogen kijken. Met name dit laatste aspect maakt van Gutsman de enige en ware superheld van de Lage Landen.
Professioneel
Net als de verhalen is ook de tekenstijl duidelijk veranderd. De zompige inktzwarte tekeningen uit de eerste delen zijn door de jaren heen steeds meer verfijnd. Vooral het gebruik van rasters in de monochroom uitgevoerde avonturen verleent het geheel meer dimensie. Ook de introductie van de korte verhalen in kleur dragen bij aan de professionele uitstraling van de latere albums.
~
Er doen geruchten de ronde dat Gutsman nu ook in Amerika bekendheid begint te krijgen. Dat is goed nieuws, al is het wel te hopen dat onze held het niet te hoog in zijn bol krijgt. In het land van de onbegrensde mogelijkheden worden subtiele humor en zelfspot nu niet echt hoog in het vaandel gedragen. En deze eigenschappen maken het werk van Erik Kriek nu juist zo onweerstaanbaar.
Prijs: € 4,95
Bladzijden: 32
Misschien ook iets voor u
Vondels stukken: een regiekluif
.
~
Vondels Joseph in Egypten is een ingenieuze combinatie van het bekende bijbelverhaal met oriëntaalse, klassieke en Hollandse elementen. De opvoering van Het Toneel Speelt is volgens dramaturg Laurens Spoor “zo Vondel mogelijk”. De eigenzinnige, vrome Jozef is door zijn jaloerse broers verkocht aan de Egyptische koning Potifar, die hem onmiddellijk tot slaaf van het hof maakt. Potifars vrouw Jempsar – in het bijbelverhaal is ze naamloos – wordt geplaagd door gevoelens van heftige lust voor de schone vreemde. Ze raakt geobsedeerd. En als zij Jozef na vele woordenstrijden een kus probeert te ontstelen, wijst deze haar af uit respect voor de heren: Potifar en God. De vrome afwijzing maakt Jempsar zo kwaad dat ze doet alsof Jozef háár wilde aanranden. Het is een strijd tussen loyaliteit en lust.
Smeltkroes
~
Verbeeldingskracht
Verheffend is vooral de zelfbewuste taal waarover alle personages beschikken. Zinnen als “Hoe vallen die gedachten / in ’t redelijke brein?” en zinnen met de aanvoegende wijs “O ja, dat waar mijn wens.” Maar alleen wanneer acteurs hun verzen met duidelijke articulatie en gesticulatie ondersteunen kunnen wij de kracht van zulke taal aanvoelen. Dit gebeurt te weinig. Crutzen en Van Sprundel gaan zo op in hun rol dat ze onvoldoende samenspelen en geen ruimte hebben om zich tot het publiek te wenden. In mindere mate geldt dit ook voor Spijkers. Mohammed Azaay als de Rei van Engelen spreekt snel en zo zacht dat we zijn tekst vaak niet kunnen verstaan. Dat is erg jammer, want juist de Rei becommentarieert de geschiedenis (soms zelfs met spot) en geeft haar kleur. Van Eyle als voedster maakt wel gebruik van laconieke gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal. Omdat zij hierin vrijwel alleen staat wordt haar manier van spelen potsierlijk.
Understatement
Misschien was Hans Croiset bang dat een uitgesproken regie Vondels tragedie in een ironisch of niet serieus te nemen daglicht zou stellen. Maar met overtuigd spel waren alle nuances juist beter uit de verf gekomen. Nu blinken ook het op zich stemmige lichtgebruik, het povere decor en de simpele kostuums uit in understatement. Zo is de opvoering van Het Toneel Speelt geworden tot een aaneenschakeling van heus wel leuke maar losse, soms onnavolgbare, scènes, in plaats van een welbespraakt en spetterend stuk theater.
Jozef in Egypte is tot en met 11 december 2004 te zien in verschillende theaters in Nederland.
Jozef in Egypte (Het Toneel Speelt)
Artiest: Het Toneel SpeeltGezien op dinsdag 12 oktober 2004 in Stadsschouwburg Amsterdam, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
IJzersterke indiepop
.
~
Kleine spannende veranderingen
Attagirl voegt iets toe aan het oeuvre, omdat er zo nu en dan veranderingen in de muziek te horen zijn. De kleine spannende veranderingen die Berend Dubbe graag had gezien bij zijn band, komen nu langzaamaan naar voren. Bijvoorbeeld in het met samples en loops ingekleurde en dansbare Versace. Voor de rest komen de veranderingen minder duidelijk naar voren en is er sprake van een heel consistent album, met zo hier en dan een uitschieter. Er is weer genoeg hartzeer voor Van Dijk om de luisteraar keihard te raken. Bijvoorbeeld in het schitterende en nagenoeg akoestische You’ve Changed, een nummer dat zelfs het niveau van Palomine of Lamprey had verhoogd. Op deze plaat heeft Peter Visser een stapje terug gedaan, want zijn kenmerkende en fijne solo’s zijn minder prominent aanwezig, maar waar hij aanwezig is toont hij zich de meester. Voor de rest is, op de single Attagirl na, vooral de opener Dreamaniacs een uitermate sterke song.
Toevoeging aan de Nederlandse muziekgeschiedenis
Het album is over het algemeen zo krachtig dat het laatste nummer Lover I Don’t Have To Love, een cover van Bright Eyes, totaal overbodig is. Al doet het geen afbreuk aan de plaat, het voegt niet echt iets toe. Het zou zo een nummer uit de pen van Van Dijk kunnen zijn, want de Betties halen dat niveau zonder moeite. En ze bewijzen dat eens te meer op het zevende album. Ze doen opnieuw waar ze goed in zijn: ijzersterke indie-songs schrijven. Dat de band zich nog steeds in de clubs moet bewijzen is eigenlijk vreemd. De band moet eigenlijk op handen worden gedragen. Want Attagirl is een hele fijne toevoeging aan de Nederlandse muziekgeschiedenis.
Bettie Serveert
Album: AttagirlMisschien ook iets voor u
Drie keer Nederlands: Zeal, Joyfalds, Blimey!
.
Zeal – Moving North (Eigen beheer 2004)
~
Joyfalds – Amplify (Eigen beheer 2004)
~
Blimey!- When she’s in your head (Pias 2004)
~
Zeal, Joyfalds, Blimey!
Misschien ook iets voor u
Geslepen kiezeltje
.
De onderhand 17-jarige zangeres heeft aan veel nummers op de plaat zelf meegeschreven, en dat is ergerlijk zicht- en hoorbaar. Hoewel ze serieuzere muziek maakt, hebben haar teksten het niveau van de dichtsels van bijvoorbeeld een Pink: variërend van kinderlijk tot heel kinderlijk.
Kalverliefde
Zodoende zit er een wel een prettige consistentie in de teksten; de gedachtespinsels van het pubermeisje spreken er aardig uit. Maar daarmee zijn het alles behalve doordachte of op elkaar afgestemde nummers. In de huidige hit You Had Me, het derde nummer van het album, zingt ze bijvoorbeeld blij te zijn dat ze bij haar vriendje weg is. In Spoiled, het volgende nummer, heeft Joss er echter al weer spijt van het uitgemaakt te hebben. Of gaat dit over een andere al dan niet gefingeerde jongen? Want in nummer vijf ontmoet ze alweer een leuke jongen, maar die ziet haar steeds maar niet staan. En in nummer zes zien de jongens haar juist wel, maar zijn ze weer te opdringerig, en daar houdt de gevoelige Joss niet zo van. Allemaal leuk voor het dagboek, maar deze kalverliefdes hoeven niet met de door Soul Sessions gewonnen muziekliefhebber gedeeld.
Kweelderig
Het is de muziekliefhebber overigens sowieso af te raden de portemonnee voor Mind, Body & Soul te trekken. Van de soul die in haar debuut zo lekker klonk, is hier namelijk niets meer over. Stone kan geweldig zingen, maar laat dat veel te veel zien. Iedere noot is gladgestreken; er zit geen vuiligheidje in de plaat, terwijl dat juist is wat soul zo aantrekkelijk maakt. Stone helt volledig naar het kweelderige van Mariah Carey: van het eerlijke en rauwe blijft niets over.
Er zijn zeker wel interessante momenten op de plaat, maar Mind, Body & Soul heeft twee grote problemen: er staan simpelweg te veel ballads op en als er al iets opwindends gebeurt, is dat nooit een nummer lang. Dat komt door de vaste opbouw van wat de meer pakkende nummers zijn: ze beginnen consequent erg rustig, zo niet saai, maar dan komt er langzaam leven in de brouwerij. Joss zelf wordt dan naar achteren gemixt en neemt een soulvol koortje het over. Op die momenten swingt de plaat, maar dat is vaak van korte duur. Het volgende nummer start dan weer zo tergend saai dat het luisteren bijna een martelgang wordt. De potentie zit er met lekkere koortjes en fijne orgeltjes zeker in, maar Joss zelf zingt geen soul maar R&B: ze is geen ruige zwerfkei, maar een gepolijst kiezeltje.
Joss Stone
Album: Mind, Body & SoulMisschien ook iets voor u
De verstikkende omhelzing van je familie
In gezinnen liggen de rollen van de leden onwrikbaar vast. Al verkennen gezinsleden op eigen houtje de uithoeken van de wereld, als ze bij gelegenheid terugkomen, worden ze onvermijdelijk in hun oude rol teruggedwongen. Met dat mechanisme speelt de Amerikaanse toneelschrijfster Wendy McLeod in The House of Yes. Gezinsleden houden elkaar in de wurggreep van de vastgeroeste rolverdeling. Zoon Marty komt op Thanksgiving zijn argeloze verloofde voorstellen aan zijn totaal verknipte familie in Washington. Marty kondigt aan dat hij met zijn Leslie een nieuw leven gaat beginnen in New York. Daar komt niks van in als het aan zijn familie ligt.
~
The House of Yes opent met een hysterische dans van de dochter des huizes (Roos Hoogland), die ‘Jackie O.’ wordt genoemd. Zo lijp als een looien deur, dat is meteen duidelijk. Ze loopt in een roze Jackie Kennedy-Onassis-jurkje door Washington en verbeeldt zich dat ze met kop en schouder boven de rest van de mensheid uitsteekt. Getiktheid zit in de familie: moeder schrijdt voort in een stemmig zwart begrafenisgewaad. Als moeder iets zegt, spreidt ze haar armen in een dramatisch gebaar als een adelaar die van een hoge rots afduikt. Samen met broertje Anthony wachten zus en moeder op de thuiskomt van Marty, oudste zoon en tweelingbroer van Jackie. Maar Marty doet iets ongehoords: hij brengt voor Thanksgiving, het Amerikaanse familiefeest bij uitstek, een bezoeker mee. Een vreemde, een indringer! Liefdevol stelt Marty zijn Leslie voor aan zijn familie: zie hier zijn verloofde. Jackie O. zet het onmiddellijk op een krijsen.
Rivaal
~
Lijken in de kast
Houdt de familie van Marty (mooie rol van Hossein Mardani) voor de buitenwereld de schijn op van aanzien en rijkdom, van binnen zijn ze allemaal door en door rot. Het keurslijf waarin ze leven staat privacy niet toe; ze kijken elkaar genadeloos op de vingers. Er hangen gordijnen waarachter je je zou kunnen verschuilen. Maar die gordijnen zijn transparant, en om de twee meter zit een kier. Wie erachter verdwijnt is dus nog volop aanwezig en getuige van wat er voor de gordijnen gebeurt. Dit is een familie met een kast vol lijken: de leden hebben de vreselijkste dingen op hun kerfstok. Staat de deur van die kast eenmaal open, dan tuimelen al die duistere daden uit het verleden naar buiten. Dit is geen plek voor een meisje dat ruikt naar poedersuiker, haar onschuld moet en zal stuk gemaakt worden.
Absurdistisch
The House of Yes heeft een Pinter-achtige plot. Sterker: zowel het verhaal als de manier waarop de gezinsleden de buitenstaander kleineren, lijken ontleend aan De thuiskomst van Harold Pinter. De thuiskomst is een akelig en bizar stuk; The House of Yes heet op papier een komedie te zijn, maar het is in deze versie ook knap akelig. Volgens toneelgroep Het Syndicaat is deze voorstelling geschikt voor jongeren vanaf veertien jaar. Daarvoor lijkt me de thematiek echter te zwaar op de hand en de psychologie van de personages te ingewikkeld. Maar voor wat meer door de wol geverfde toeschouwers is deze voorstelling beslist aan te bevelen, vooral omdat er zo mooi absurdistisch wordt geacteerd.
The House of Yes is tot en met 13 december 2004 te zien in heel Nederland.
House of Yes (Het Syndicaat)
Artiest: Het SyndicaatGezien op donderdag 14 oktober 2004 in Theater Bellevue, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Voor elke cinefiel een must-have
Akira Kurosawa is een van de meest invloedrijke niet-westerse regisseurs allertijden. De grootste regisseurs uit het westen hebben hem gekopieerd of hebben uitgesproken grote bewonderaars van zijn werk te zijn: Sergio Leone, George Lucas, Francis Ford Coppola, Martin Scorsese, om er maar enkelen te noemen. In 1998 overleed de Japanse grootmeester die er samen met Yasujiro Ozu voor gezorgd heeft dat Japanse cinema wereldwijd een hoog aanzien kreeg. Zijn belangrijkste werk (met Ran als meest opvallende afwezige) wordt in drie verzamelboxen op DVD uitgebracht. Deze maand verscheen de eerste box: vier films die samen meer dan negen uur duren. Om je vingers bij af te likken…
Seven Samurai
~
Kurosawa en zijn hoofdrolspelers zijn wereldberoemd geworden door Seven Samurai. Takeshi Shimura is indrukwekkend als de oude, moegestreden leider van de groep die toch op een dominante manier beheersing en evenwicht uitstraalt, maar Toshiro Mifune als compleet geflipte samoerai steelt de show. Maar meer dan een film over individuen is Seven Samurai een film over broederschap en opoffering.
Deze film is zo bekend, iedereen heeft hem wel gezien, erover gelezen of er veel over gehoord. En anders over de remake wel: John Sturges’ western The Magnificent Seven. Deze is bijna net zo beroemd (mede door de sterrencast) en op een epische manier ook indrukwekkend, maar valt absoluut in het niet bij Seven Samurai. De prachtige gevechten, de gechoreografeerde groepsscènes, het onvergetelijke slotstuk in de regen… Maar goed, over deze film is al veel te veel geschreven. Gewoon kijken!
Ikiru
~
De laatste drie kwartier van Ikiru, dat ‘leven’ (als werkwoord) betekent, kan sommige kijkers wat tegenvallen. Door de vertelstructuur in flashbacks komt het aangrijpende spel van hoofdrolspeler Takashi Shimura hierin minder goed uit de verf dan in de eerste anderhalf uur. Deze de vertelstructuur zit echter zo ingenieus in elkaar dat het de film uittilt boven het niveau van enkel een aangrijpend persoonlijk drama en zo ook filmisch buitengewoon sterk is.
Ikiru is eigenlijk het buitenbeentje in deze DVD-box. Deze film is geen samoeraifilm, het is de enige film waarin Mifune geen hoofdrol speelt, er wordt gebruik gemaakt van een voice-over en, helaas, de beeldkwaliteit is niet al te best. Dat neemt niet weg dat Ikiru een prachtige film is die, op dezelfde wijze als Ozu’s Tokyo Story een beeld geeft van de teleurgestelde oudere generatie in het Japan van net na de Tweede Wereldoorlog.
Yojimbo
~
Opnieuw kan het goed zijn dat dit verhaal je enigszins bekend voorkomt. In 1964 verscheen de spaghettiwestern A Fistful of Dollars van Sergio Leone die het bovenstaande verhaal bijna letterlijk vertaalde van de Japanse samoerais naar de Amerikaanse cowboys. Weer is de remake niet slecht, maar Leones film haalt het niet bij het origineel. Yojimbo is een visueel prachtige film, afwisselend afwachtend en flitsend. Tarantino zou jaloers moeten zijn op de snelheid van de adembenemende zwaardgevechten die niet onderdoen voor Kill Bill, helemaal wanneer je bedenkt dat Yojimbo zo’n halve eeuw eerder gemaakt is. Het ijzersterke verhaal en de vele kleurrijke typetjes zorgen ervoor dat de film geen ogenblik snelheid mist tot en met het prachtige einde.
Sanjuro
~
Net zoals Yojimbo is Sanjuro een prachtige film over het maken van keuzes en het hebben van vertrouwen. Ook in deze film zit veel humor, belichaamd door een stel naïeve vrouwen dat de ernst van de zaak niet helemaal door heeft en een leger aan domme knechtjes. Maar ook in de dialogen zit een soort humor dat je niet zou verwachten bij een Japanse film die meer dan veertig jaar oud is. Wanneer de negen samoerai hem letterlijk iets te dicht op de huid zitten, verzucht Sanjuro: “Plak niet zo aan me als een sliert poep aan een goudvis.” De humor is, net zoals het verhaal, nèt iets minder dan in Yojimbo maar Sanjuro is meer dan de moeite van het kijken waard.
Kurosawa heeft in alle vier films de keuze, de gevolgen van die keuze en de hoop op de goede afloop centraal staan. Hij doet dit op zo’n overtuigende en krachtige manier dat die keuzes vanzelfsprekend worden. Ook al is dat eigenlijk niet het geval, zoals in Yojimbo, waarbij onze ronin uit twee ‘slechten’ moet kiezen. Geen van beide strijdende partijen staat aan de goede kant van de wet maar door de manier waarop Kurosawa de aandacht op de verantwoording van de keuze legt, word je als kijker ook gedwongen een positie in te nemen en die te verantwoorden. Zijn thematiek is zo universeel dat niet alleen zijn eigen films maar ook de remakes wereldwijd succesvol waren en de status van klassiekers hebben verworven.
Deze DVD-box is echt een prachtige verzameling. De klassieker Seven Samurai is voor elke cinefiel een must-have, Ikiru is een aangrijpende en filmisch geniale film en het tweeluik Yojimbo en Sanjuro zijn flitsende films die in een uitmuntende beeldkwaliteit op prachtig breedbeeldformaat getoond worden. Dat er geen extra’s op de DVD’s staan is een enorme tegenvaller, maar dat weerhoudt mij er niet van om nu al uit te kijken naar de in november verschijnende tweede verzamelbox.
De Kurosawa Collectie: volume 1
Regie: Akira KurosawaJaar: 2024
Distributeur: Total Film
Misschien ook iets voor u
Het nieuwste shownieuws en de heetste literatuur!
/ 0 Reactiesdoor: Els Bertens0 Sterren.
~
Roddels
Laten we eerst even kijken om welke twee spelers het hier gaat. RTL Boulevard is een magazine-achtig tv-programma waarin presentatoren Beau van Erven Dorens en Albert Verlinde schalks knipogend kwinkslagen uitwisselen over zaken als entertainment, lifestyle, royalty en wat dies meer zij. Een soort roddelblad op tv, maar dan met meer pit en spot. De AKO-literatuurprijs bestaat sinds 1987 en heeft als doelstelling “het lezen van literatuur te bevorderen en de belangstelling voor boeken bij een breed publiek te vergroten.”
Op het eerste gezicht leek het een vreemd idee: een roddelprogramma dat zich inlaat met literatuur. Maar nu je de doelstelling van AKO ziet, lijkt het al een stuk minder bizar. Met de uitreiking van de literatuurprijs moeten mensen gestimuleerd worden literatuur te gaan lezen, en: er moet bij het grote publiek belangstelling gekweekt worden. Kan RTL Boulevard dat?
~
Maar laat ik niet gemeen zijn. Literatuur promoten is heus mogelijk, al moet je dan wel de goede doelgroep onder de loep nemen. Voor de mensen die al geïnteresseerd zijn in boeken zonder dat het CPNB ze aanvliegt, is een AKO-prijs een mooie gelegenheid om een extra boek aan te schaffen. Er zijn genoeg mensen die denken dat ze met een prijswinnaar een meesterwerk in handen hebben. En hoe meet je ‘bevorderen van lezen’? Als het doel is dat er meer boeken verkocht worden, dan wordt dat doel in ieder geval bereikt bij het bekroonde boek. Maar dat komt waarschijnlijk eerder door het stickertje ‘bekroond’ dan door ‘gezien in RTL Boulevard‘.
De heetste boeken
~
Er zijn wel eens eerder pogingen ondernomen om ‘niet hete’ onderwerpen op een commercieel aantrekkelijke manier te brengen. Tijdens een beruchte Soundmixshow, nog niet zo lang geleden, werden optredens van artiesten in spé afgewisseld met miniatuurdebatten tussen politici. De lijsttrekkers mochten elk een goed bedachte oneliner te berde brengen en -hop- we gingen door naar de volgende artiest of het verplichte reclameblokje. Het gevaar dreigt dat alles wat niet meteen geschikt is voor een massapubliek, dusdanig in hapklare brokjes wordt geknipt dat er van enig niveau weinig over blijft.
Debiel
Literatuur laat zich niet in oneliners vangen, want dan hadden de meeste schrijvers een oeuvre dat de honderd bladzijden niet zou overstijgen. Waarom AKO in zee is gegaan met RTL Boulevard lijkt dan ook een raadsel. Het lijkt erop dat AKO bewust meewerkt aan de debilisering – nee, ridiculisering – van alles wat ook maar een beetje naar kunst ruikt. Waarom zou AKO zijn eigen glazen ingooien?
Het kan te maken hebben met zenderpolitiek en meer van dat soort ondoorzichtige zaakjes. Het kan ook liggen aan een doorgewinterd cynisme: ach, niemand interesseert zich meer voor literatuur, dan kunnen we het net zo goed voor de leeuwen werpen. Maar het kan ook zijn dat AKO oprecht denkt het grote publiek warm te kunnen maken voor echte boeken. Zeker is dat ze een groot publiek zullen bereiken op 22 oktober. Er zijn genoeg televisiekijkers die niets weten van de prijsuitreiking. Onvoorbereid gaan ze zitten voor hun dagelijkse dosis Albert en Beau, om plotseling te ontdekken dat het dit keer over boeken gaat. Hoeveel mensen zullen wegzappen? Het uitzenden van de prijsuitreiking is niet alleen een risico voor de AKO, maar ook voor RTL Boulevard zelf.
~
Link: RTL Boulevard.nl
Misschien ook iets voor u