Drie keer Nederlands: Zeal, Joyfalds, Blimey!

Zeal – Moving North (Eigen beheer 2004)

Eigenlijk zijn we al half verkocht wanneer we bij de eerste demo een handgeschreven briefje aantreffen. Of we ook plaats hebben voor een e.p. in eigen beheer? Nou vooruit dan maar. Het uit Apeldoorn afkomstige vijftal Zeal laat zich volgens eigen zeggen beïnvloeden door muziekstromingen zoals emo, indie en postrock. De wens is in dit geval vast de vader van de gedachte, want die omschrijving slaat de plank behoorlijk mis. Gelukkig doet de muziek dat niet (al is de tegendraadsheid ver te zoeken, hoezo indie?). De gitaarsound is spacy en loom en enigszins vergelijkbaar met die van het grote ‘hit-monster’ dat luistert naar de naam Coldplay. De muziek is dromerig, meeslepend en melancholisch en verraadt soms wat triphop invloeden (Portishead?). We twijfelen, de concentratie begint te verslappen, de vermoeidheid slaat toe, mede doordat zangeres Yvonne Achterkamp zich niet helemaal bloot lijkt te durven geven, al zal die drie kwartier slaap de afgelopen nacht ook geen goed hebben gedaan. We missen de emotie, het had zo mooi kunnen zijn. Moving North is in eigen beheer opgenomen dus de oneffenheden zien we dit maal maar door de vingers. Volgende keer zijn we minder mild.

Joyfalds – Amplify (Eigen beheer 2004)

Deze band is duidelijk alweer een stapje verder. Muzikaal gezien tapt Joyfalds uit hetzelfde lome vaatje als Zeal: Mogwai meats Radiohead. Toch horen we hier ook wat Sonic Youth en Motorpsycho invloeden.Voorzichtig tovert zich een glimlach op mijn vermoeide gezicht. Eerst maar eens een bakje koffie erbij. De dynamiek die Zeal zo miste, heeft Joyfalds duidelijk wel bij de horens weten te vatten. Amplify bevat 4 nummers met een gemiddelde lengte van pak em beet 7,5 minuut. En die nummers blijven ongeacht de lengte stuk voor stuk fier overeind. Zo mag ik het dus graag zien. Niks op aan te merken. Het is bijna jammer dat het net is afgelopen op het moment dat je er helemaal in weg lijkt te zinken. Met andere woorden, een heerlijk demootje. Gaat zo door en dat gaat helemaal goedkomen.

Blimey!- When she’s in your head (Pias 2004)

De bekende naam in deze serie. De Nederlandse eenmansband Blimey! (live uitgebreid tot drietal) die wordt gevormd door multi-instrumentalist/alleskunner Martien van Bergen doet weer eens van zich spreken. Altijd moeilijk bij van Bergen, is het nou pop, avant-garde of gewoon rock wat de klok slaat? Maakt het eigenlijk uit? Toch maar eens proberen hoever we komen. Horen we in Winter, When she’s in your head, Flow en Train niet duidelijk de invloed van Lou Reed en zijn Velvet Underground? Is dat Tom Waits in La Maschera del monio?, en Faithless’ Maxi Jazz zal zijn stem toch niet echt hebben geleend aan Everyone goes na na na?Het is dat je wel beter weet. Deze man kan alles! Zonder twijfel het meest spannende van de drie plaatjes. Laat je leiden op een ontdekkingstocht door het muzikale landschap (die ook Deus en kort Sonic Youth aandoet) en let daarbij ook eens op de subtiele achtergrondgeluiden.