~

Michel (Laurent Lucas) is een goede jongen. Hij is getrouwd en heeft drie dochtertjes. Zijn vrouw mag er wel zijn, en over zijn maatschappelijke status hoeft hij zich niet te schamen. Het is niet zo dat we zouden willen ruilen met hem, maar al met al leidt hij een respectabel leven. Michel zouden we kunnen typeren als een brave burgerman, die zijn dromen en verlangens omwille de lieve vrede, aan de kant heeft geschoven.

~

Wanneer Michel met zijn gezinnetje op vakantie gaat, komt hij bij een tankstation een oud schoolgenoot tegen. Hij herkent hem niet meer, en moet erg lang denken voordat er ook maar iets begint te dagen. Zo maken we kennis met Harry (Sergi Lopez). Hij heeft de schaapjes op het droge, heeft een geile vriendin en een vette Mercedes. Harry lijkt alles te hebben waar iedere man van droomt. Harry weet van geen ophouden en helpt Michel zijn herinnering weer op het juiste pad. Uiteindelijk nodigt Michel Harry en zijn vriendin uit voor een bezoek aan zijn zomerhuis.

Eenmaal daar aangekomen, wordt Michel geconfronteerd met zijn verleden. Harry vertelt over Michel’s seksuele kwaliteiten en vooral over zijn schrijverstalent. Harry weet zelfs nog een gedicht van Michel te reciteren. Dit wordt als zeer merkwaardig opgevat, maar Harry blijft er nuchter bij en vertelt doodleuk dat dit gedicht gewoon het beste is dat hij ooit gelezen heeft. Het verbaast Harry dan ook dat Michel niets met zijn talent gedaan heeft.
En lief en aardig als hij is besluit hij Michel weer aan het schrijven te krijgen. Er moet gezegd worden dat Harry een uitstekend gevoel voor oorzaak en gevolg heeft. De redenen dat Michels schrijverschap nooit van de grond gekomen zijn duidelijk: een relatie met zijn ouders waarin Michel niet als een volwaardig mens wordt gezien, maar als een afhankelijk zielig mannetje die zonder de hulp van paps nergens is en nooit ergens zal komen. Dan ook nog zijn vrouw, die Michel’s kunnen niet naar behoren weet te waarderen. Met zulke mensen om je heen kan een talentvolle schrijver nooit tot volle wasdom komen.

~

Harry heeft dan ook het beste met Michel voor en besluit hem eens een handje te gaan helpen. Maar Harry heeft zo zijn eigen ideeën, en weet van geen wijken.
Zijn de gedichten van Michel wel zo goed, en was zijn eerste hoofdstuk van zijn pseudo sciencefiction roman “Vliegende Apen” niet van een erbarmelijke kwaliteit? Hier komt er een laag in betekenis bij. Harry fungeert als alter ego van Michel. Harry heeft de dingen gedaan waar Michel van droomde, maar niet het lef of vermogen voor had. Harry staat gedurende de hele film te dicht op Michel, om zodoende de gevolgen van een “gekozen” levenspad te contrasteren. De ontmoeting tussen Harry en Michel is de aanvang van een zoektocht naar de ware identiteit van Michel. Hij heeft Harry nodig om zijn eigen plaats te vinden en af te rekenen met het verleden.

Harry, un ami qui vous veut du bien is een buitengewoon geslaagde film. De spanningsopbouw van de film is zeer goed in de hand gehouden, hier heeft Dominik Moll goed gekeken naar Hitchcock. Ofschoon het alter ego motief wel erg voor de hand liggend is, verveelt de film absoluut niet. Sergi Lopez (Une liaison pornographique, Rien à Faire) is uitstekend als de geilachtige en kleverige Harry. Alleen al om Harry rond te zien rennen op het doek, maakt deze film een bezoek waard.

De meeste mensen kennen Paul Schrader slechts als schrijver van de klassiekers Taxi Driver en Raging Bull. Als regisseur heeft hij sinds Blue Collar (1978), Cat People (1982) en Mishima (1985) niet veel meer laten zien. Met de uit 1997 afkomstige film Affliction heeft Schrader zeer zeker een van zijn beste films gemaakt. Wonderlijk genoeg wordt Affliction nu pas in de Nederlandse bioscopen uitgebracht – wat mij betreft een goede zaak.

Affliction is de verfilming van Russell Banks’ gelijknamige roman. Affliction is de tweede verfilming van het werk van Banks. Atom Egoyan verfilmde op succesvolle wijze The Sweet Hereafter. Beide films stammen grappig genoeg uit 1997. Ook nog met dezelfde cameraman!

Gezet in een somber winters plaatsje ergens in New Hampshire volgen we het levenspad van Wade Whitehouse (Nick Nolte). Het zit Wade allemaal niet mee: hij is geen goede sheriff, zijn ex-vrouw ziet hem als een pathetisch hoopje afval en zelfs zijn dochtertje ziet hem liever gaan dan komen. Vullen we dit nog aan met een flinke dosis achterdocht, alcohol en sigaretten en het beeld van Wade Whitehouse is compleet. Wade heeft het niet allemaal mee gehad. Onder het tirannieke bewind van zijn vader (James Coburn) groeide hij uit tot een sombere en labiele man.

Wanneer er een jachtongeluk plaatsvindt gaat Wade op eigen onderzoek uit. Affliction gaat met dit subplot jammer genoeg op een thriller lijken. Op deze manier moeten we geconfronteerd worden met de “ware” Wade. Met meer psychologie en minder thriller-elementen was Affliction nog sterker geworden. Het gevolg van zijn pijnlijke jeugd wordt op een zeer mooie manier uitgebeeld. De ontsluiering van Wade’s jeugd met grauwe grofkorrelige beelden van zijn vader, samen met de aftakeling van Wade’s persoonlijkheid zijn indrukwekkend te noemen. De film vertelt op een harde en sombere manier het proces van een eenzame man, die ondanks alle pogingen ten spijt de man wordt die hij altijd heeft verafschuwd.
De combinatie Nick Nolte en James Coburn werkt fantastisch. Coburn kreeg er zelfs de Oscar voor Beste Bijrol voor.

Het “grote filmpubliek” wil tegenwoordig slechts zo primair mogelijk vermaakt worden. De wens van de gemiddelde kijker lijkt niet verder te gaan dan snelle grappen, veel actie en een hoog tempo en het liefst zo oppervlakkig mogelijk. Dit bleek weer eens te meer toen Affliction in de Sneak Preview vertoond werd. De film kwam niet verder dan een 4. Men vond de film saai, somber, traag en niet bevredigend. Wanneer we de filmkunst zo gaan benaderen, dan rest slechts één enkel gevoel: Affliction.

Al snel groeit en verspreidt de roddel zich tot onaangename proporties. Het meisje denkt dat ze inderdaad verkracht is. Er lijkt geen weg meer terug en Gossip ontwikkelt zich hier tot een thriller met mogelijkheden. Deze elementen zouden voor een degelijke film kunnen zorgen ware het niet dat de film volgegooid wordt met zinloze twists and turns. Dit heeft tot gevolg dat er op het einde niets van de hele film overblijft; de film vernielt zichzelf.

Gossip is de debuutfilm van Davis Guggenheim en het lijkt erop dat hij teveel gewild heeft. Het verhaal is te veel van het goede. De beelden zijn eveneens too much: diepe kleuren en veel contrasten zorgen voor een ongemakkelijke sfeer die niet uitnodigt het verhaal binnen te treden. De acteurs dragen niets bij, lopen wat rond met hun vervelende kapseltje en arrogante smoeltjes en vallen weg bij beeld en muziek.
Zonder alles overhoop te halen was Gossip een redelijke film geworden. Het idee is namelijk best leuk.

Met wat meer bescheidenheid komt Davis Guggenheim vast nog wel eens met een aardige film.

De reis duurde enkele weken en Lynch neemt alle tijd om alle aspecten ervan in beeld te brengen: de mensen die Alvin tegenkomt en op wie hij bijna zonder uitzondering een indruk achterlaat, de weidse, schitterend gefotografeerde landschappen en natuurlijk het door de tijd en vele rimpels getekende gezicht van Alvin zelf.

Meer dan tien jaar lang heeft David Lynch rondgewroet in de onderbuik van de Amerikaanse samenleving met films als Blue Velvet, Wild At Heart, de televisieserie Twin Peaks en de nachtmerrie Lost Highway. Niemand had na het zien van die laatste een film als deze kunnen verwachten en toch maakt David Lynch met The Straight Story één van de mooiste films uit zijn carrière.