Natuurlijk is het niet erg om vergeleken te worden met een grootheid uit de Engelse popmuziek, maar gelukkig heeft Matt Taylor als gitarist al aardig zijn eigen sporen verdiend. Vooral via The Snowy White Blues Project werd Taylor een bekende.

Supergroep
The Motives is een supergroep naar het oude formaat. Dat wil zeggen dat er allemaal (super)sterren deel uitmaken van een nieuw gevormde band. De bandleden Andy Graham (bas, Ian Siegal), Jonny Dyke (keyboards, o.a. Coco Montoya, Ben E. King) en Roy Martin (drums, o.a. Aretha Franklin, Thea Gilmore) hebben net als Taylor al een carrière achter zich. Het legt de lat wel hoog als je deze achtergronden leest.

De rhythm and blues van The Motives heeft een relaxte sfeer die opnieuw de vergelijking met de voorman van The Jam oproept. Maar soms duikt ook het venijn op en dat niet op de laatste plaats door de inbreng van Ian Siegal, die zijn stembanden gebruikt in het fraaie ‘The Rules Don’t Apply’. Het piano- en keyboardspel van Jonny Dyke domineert in veel nummers. ‘Find Another Love’ begint bijvoorbeeld met mooi pianowerk, maar later in dit lied horen we tergende keyboard-/orgelklanken.

Hoge drive
Het album The Motives mag dan een debuutalbum heten, maar is dat natuurlijk niet. Als kwartet zijn ze nieuw, maar in werkelijkheid is dit een geroutineerde club. De cd loopt als de spreekwoordelijke trein en blijft spannend van begin tot einde. De afwisseling in de verschillende composities is van dien aard dat je, mits je van deze muziek houdt, het album steeds opnieuw kan draaien. De drive van de meeste van het dozijn composities is hoog. Het spelplezier dampt er vanaf. Het is ondanks de ervarenheid van de leden geen routineklus geworden. Bijna een uur lang duurt de hete rhythm and blues van The Motives, die versneden is met Chicagoblues en Britse blues. Voor wie geen genoeg kan krijgen van deze band is er onlangs ook nog een EP’tje uitgekomen met livemuziek.

Natuurlijk zijn er hele volksstammen die Bill Fay, die in 1970 debuteerde, niet kennen. Er zijn vele liefhebbers van folk, rock en roots-muziek die nog steeds niet weten wie Fay is. Toch zijn er ook vele muzikanten en liefhebbers die zijn kleine oeuvre al jaren koesteren als een groot, goed bewaard geheim. Laten we hopen dat aan die geheimzinnigheid met de release van dit nieuwe album Life is People een einde mag komen, nu Bill Fay nog onder ons is. Hij heeft een tweede kans gekregen, doordat producer Joshua Henry – na beluistering van de albums uit de collectie van zijn vader – hem bewonderde en hem opzocht om hem uit zijn teruggetrokken leven te halen. Bij eerste beluistering van het album is al duidelijk dat de man de magie nog zeker niet verleerd is. En alleen dat is al winst, als je bedenkt dat hij ruim veertig jaar geen album uitbracht.

Verschuiving
Bill Fay schuift met zijn nieuwe album op in de richting van artiesten als Randy Newman. Zijn stemgeluid is een heel stuk gezakt in die veertig jaar. De bombastische folk waarvan hij zich op zijn eerste album bediende en de wat meer experimentele rock van zijn tweede plaat hebben plaatsgemaakt voor een benadering achter de piano. Een rijk georkestreerde begeleiding en ook elektrische gitaargeluiden zijn hem niet vreemd. Luister bijvoorbeeld naar ‘Empires’ en we horen een mengeling van alle stijlen die Fay op zijn voorgaande albums gebruikte en dat verrijkt met wat hij in 2012 weet toe te voegen.

Elk nummer van dit nieuwe album klinkt doorleefd. Fay is natuurlijk een artiest met een verhaal en een leven in zijn rugzak. Enige religieuze uitingen zijn hem niet vreemd. ‘Jesus, etc.’ en ‘Thank You Lord’ zijn goede voorbeelden van een gelovig mens die zijn overtuiging in muziek weet te vangen zonder aanbidderig of vroom te zijn. Het is een moment van dankbaarheid dat is vastgelegd  in  ‘Thank You Lord’. Ook als we andere liedjes dieper beluisteren horen we referenties naar zijn overtuiging, maar dan meer doorspekt met andere onderwerpen.

Respect
In de albumopener ‘There is a Valley’ horen we een Fay die zingt met veel invloed van Bob Dylan. De zang als praten kennen we vooral van Dylan, maar Fay wisselt het al met zingen in de melodielijnen, zodat de vergelijking niet helemaal opgaat. Direct is opvallend dat het spectrum van instrumenten behoorlijk rijk is, net als op zijn eerdere albums. Orgel, strijkers, gitaar, drum, percussie, piano; het komt allemaal voorbij. Het op de voorgrond tredende cellospel in ‘Never Ending Happening’ geeft het gevoel van kamermuziek, terwijl ‘This World’ een lied van Tom Petty zou kunnen zijn: zo lekker pop/rock als het maar kan. Al heeft Fay hier ook een tikje van het nasale van Neil Young te pakken.

Life is People herbergt de muziek van een artiest die naast zijn vroege invloed van folk en rock de hele muziekhistorie tussen toen en nu in zijn mars meevoert en die een nieuw hoofdstuk toevoegt. Bill Fay is onder aanmoediging van Joshua Henry, die tekent voor de productie, er in geslaagd om een hedendaags album af te leveren met respect voor het verleden. Laten we hopen dat dat respect gedeeld wordt en hij het succes oogst dat hij verdient. De grootste verdienste van de samenwerking is het feit dat het album toegankelijker is dan het vroege werk, gebruikmakend van alle elementen die Bill Fay bijzonder maken.