Film / Films

Zaadfilm

recensie: Delivery Man

David Wozniaks sperma is gebruikt om 533 kinderen te verwekken. 142 van deze kinderen spannen een rechtszaak aan tegen de spermabank: ze willen weten wie hun biologische vader is. David heeft echter een anonimiteitsverklaring getekend.

David (Vince Vaughn) is koerier binnen zijn familiebedrijf, een verantwoordelijkheid die hij niet aan kan. David komt, als nalatig en gemakzuchtig type die een bende heeft gemaakt van zijn leven, steevast te laat. Hij is criminelen geld schuldig, waardoor hij een wietplantage begint, heeft een zwangere vriendin (Cobie Smulders) én krijgt te horen dat hij de biologische vader is van 533 kinderen waarvan er 142 een rechtszaak aanspannen om zijn identiteit te achterhalen. De kinderen hebben zich verenigd als de Starbuck kinderen, naar het pseudoniem dat David gebruikte toen hij zijn sperma doneerde. Waarom je zou doneren onder een pseudoniem wanneer je een anonimiteitsverklaring tekent, wordt in het midden gelaten. 

Delivery Man is zo’n film waar de verhaallijn in de eerste vijf minuten uit de doeken wordt gedaan, waarna er niet meer van de uitgestippelde route wordt afgeweken. Het lineaire plot, de manier waarop plichtmatig de verschillende clichés worden afgewerkt en het gebrek aan humor doen deze feelgood film geen goed. Erger nog is de wetenschap dat het hier een remake betreft. En niet zomaar een remake.

Van remake

~

De film is een remake van het Canadese Starbuck dat in 2011 verscheen. Deze komische kaskraker werd geregisseerd door Ken Scott, tevens regisseur van Delivery Man. Hij kreeg een jaar later het verzoek om Starbuck nog eens dunnetjes over te doen, maar dan op zo’n manier dat Amerikanen de film ook snappen. Starbuck is namelijk een film uit Quebec (Franstalig) en je zou als Amerikaan maar een niet-Engelstalige film moeten zien met ondertitels, dat is natuurlijk geen optie.

Bij een remake van eigen werk is in een zekere mate van boven jezelf uitstijgen wel gewenst. Scott is overigens niet de eerste die een remake maakt van zijn eigen werk. Grote namen als Alfred Hitchcock (The Man Who Knew Too Much) en Michael Mann (van de serie L.A. Takedown maakte hij Heat) gingen Scott voor, maar ook ‘onze’ George Sluizer maakte van Spoorloos (1988) het niet al te best ontvangen The Vanishing (1992).

Naar slechte kopie

~

Helaas, Scott stijgt niet boven zichzelf uit. Delivery Man haalt bij lange na het niveau van Starbuck niet – een niveau dat best haalbaar is. Vince Vaughn is niet zo charismatisch als Patrick Huard en de identieke grappen komen in de remake totaal niet uit de verf. Chemie ontbreekt en de mooie Franse muziek is vervangen door Amerikaanse rock. Starbuck is ontdaan van elke vorm van originaliteit en charme. Het enige lichtpuntje – tevens de enige verbetering – is de vertederende en hartverwarmende patriarch van Davids familie, gespeeld door de Poolse acteur Andrzej Blumenfeld.

Scott zelf zei dat hij de film ook herkenbaar wilde maken voor de Amerikaanse cultuur. Dat bewerkstelligt hij door een scène waarin David naar een voetbalwedstrijd gaat – hij heeft in Starbuck onder andere een profvoetballer ter wereld gebracht – te veranderen door een scène waarin David naar een basketbalwedstrijd gaat. Is het veranderen van een sport en de taal reden genoeg voor het plakkaat ‘remake’? Er wordt niets opnieuw gemaakt, Scott kopieert slechts en stelt het kopieerapparaat in op de goedkoopste stand. Afgezien van de sportscène neemt Scott zijn film shot voor shot over. Daarnaast neemt hij niet de moeite om het script enigszins te herschrijven, waardoor de subtiele Franse grappen niet werken in de lompere Amerikaanse setting. De pijnlijke conclusie is dat Ken Scott de gemakzucht van zijn protagonist heeft overgenomen, een andere duiding is er niet voor Delivery Man.

Boeken / Fictie

Nigeriaans immigrantenepos

recensie: Chimamanda Ngozi Adichie (vert. Hien Montijn) - Amerikanah

Als er iemand in staat is om identiteits- en rassenkwesties aan te kaarten en te analyseren, dan is het wel Chimamanda Ngozi Adichie. Vlijmscherp zijn haar observaties in Amerikanah, de derde roman van deze Nigeriaanse schrijfster.

Ifemelu en Obinze zijn jeugdgeliefden, maar raken elkaar uit het oog wanneer Ifemelu naar Amerika verhuist om te studeren. Ze kan aanvankelijk moeilijk rondkomen, maar weet uiteindelijk een bestaan op te bouwen en blijft er dertien jaar. Ondertussen beproeft Obinze zijn geluk in Engeland. Na enkele jaren illegaal gewerkt te hebben, wordt hij gedwongen terug te keren naar Nigeria. Zo kruisen hun paden vele jaren later opnieuw.

Geen single story
In een klassiek-geworden TED Talk legt Adichie de gevaren uit van wat zij een single story noemt. Ze merkt dat Afrika in de rest van de wereld vaak op slechts één manier gerepresenteerd wordt: er zijn prachtige natuurgebieden en mooie dieren te vinden, maar de mensen zijn arm en maken veel ellende mee door ingewikkelde politieke conflicten. Dat veel niet-Afrikanen dit beeld hebben komt niet voort uit desinteresse, maar uit het feit dat dit het verhaal is dat telkens opnieuw verteld wordt.

Amerikanah is dan ook alles behalve een single story. Adichie schetst een veelzijdig beeld van het hedendaagse Nigeria en haar inwoners. Ifemelu en Obinze verlaten Afrika niet als vluchtelingen die omkomen van de honger, maar als welopgevoede jongvolwassenen die meer willen bereiken in het leven. Een verfrissende kijk op Nigeria voor de Westerse lezer, die gewend is geraakt aan verhalen over oorlog en ziekte in Afrika.

Kroeshaar- vs. stijl
Haardracht is een belangrijk thema in de roman. Om haar kansen op de arbeidsmarkt te vergroten, begint Ifemelu haar haar te’ relaxen’. Het werkt: vanaf het moment dat ze stijl haar heeft, krijgt ze inderdaad een baan. Maar al snel ontwikkeld ze een afkeer voor het chemische middel dat haar hoofdhuid doet branden en haar haren doen uitvallen. Ze vraagt zich af waarom het vanzelfsprekend is dat succesvolle zwarte vrouwen zo hun best doen om Westerse schoonheidsidealen na te streven.

Het is een van de onderwerpen waarover ze schrijft in haar succesvolle blog, getiteld ‘Rassenweetjes of Diverse observaties over Amerikaanse zwarten (degenen die vroeger bekendstonden als negers) door een niet-Amerikaanse zwarte’. In Nigeria was Ifemelu zich nooit bewust van het concept ‘ras’. In Amerika ondervindt ze deze gevoelige kwestie echter aan den lijve. Een aantal van Ifemelu’s blogposts zijn opgenomen in de roman, wat het verhaal nog meer diepgang geeft.

Toch is Amerikanah meer een liefdesverhaal dan een politiek pamfet. Met name na de hereniging van Ifemelu en Obinze is de roman maar moeilijk neer te leggen. Dit is het talent van Adichie: ze is bovenal een verhalenverteller, politiek is ondergeschikt aan het naratief.

Film / Films

Een never-ending vaginamonoloog

recensie: Nymphomaniac

.

Nu, twee jaar later, zijn de verwachtingen rondom het vier uur durende tweeluik Nymphomaniac hooggespannen. De grootse publiciteit is alom aanwezig, de trailers laten niet veel informatie los en de enfant terrible zelf plakt zijn mond dicht met tape. Maar alle ophef ten spijt is Nymphomaniac niets meer dan een tragisch verhaal over een vrouw met een seksuele afwijking. Ja er zitten inderdaad veel expliciete seksscènes in de film, maar sexy is heel wat anders.

Nymphomaniac is een literaire film en geen softporno, zoals velen zullen denken. In acht hoofdstukken vertelt de film het verhaal van de zelfgediagnosticeerde nymfomaan Joe (Charlotte Gainsbourg). Maar nog interessanter zijn de talloze uiteenlopende zijpaden die Von Trier bewandelt om het karakter van Joe voor de kijker toegankelijker te maken. Aan de ene kant provoceert Von Trier opnieuw door net als met The Idiots (1998) de grenzen op te zoeken van wat de samenleving beschouwt als afwijkend seksueel gedrag. Aan de andere kant maakt hij juist de weg vrij voor mensen met een seksuele afwijking of verlangens die nu eenmaal onderdeel uitmaken van deze maatschappij. Von Trier maakt van Joe geen weerzinwekkende persoon maar juist een vereenzaamde, gekwelde ziel zonder hoop.

Vrouwelijk zeer

~

Op een sneeuwachtige ochtend treft Seligman (Stellan Skarsgård) een gewonde vrouw, Joe, aan in een steeg. Omdat ze geen politie erbij wil hebben, neemt Seligman haar mee naar zijn grauwe appartement en zet een kopje thee voor haar. In flashbacks vertelt Joe aan Seligman haar verhaal over haar seksuele ontwikkeling. Om de haverklap wordt ze door Seligman onderbroken die met een theoretische onderbouwing komt om haar gedrag te verklaren, zoals vliegvissen of Zeno’s paradox. In het eerste deel van de film vertelt Joe hoe haar nymfomanie tot ontwikkeling is gekomen. Het begint bij haar jeugd waarin ze voornamelijk haar relatie met haar vader en zijn liefde voor bomen uitgebreid aan bod laat komen. Als tiener (gespeeld door Stacy Martin) rebelleert ze samen met een groepje meiden tegen de liefde omdat ze vinden dat liefde alleen maar draait om jaloezie. Een wedstrijdje meeste mannen afwerken in de trein past dan ook geheel binnen hun rebellie. Joe wordt ouder en haar leven bestaat uit een saai baantje en het bed delen met zes tot tien mannen per dag. Totdat ze op een dag verliefd denkt te worden op Jerôme (Shia LaBeouf), de jongen die haar ook heeft ontmaagd. Deel twee begint waar deel een eindigde met Jerôme. Joe merkt dat ze geen verlangen meer heeft en haar lust is verloren. Ze probeert aan haar ‘afwijking’ te werken maar zonder succes. Ze zoekt de extremen op en komt terecht in de duistere kant van de onderwereld.

Vrouwelijke hoofdpersonages nemen steeds meer ruimte in in Von Triers films. Na Antichrist (2009) en Melancholia (2011) is het opnieuw een vrouw die op een keerpunt van haar leven staat. Joe begint haar verhaal over hoe slecht ze is, dat ze heeft gezondigd en dat ze zich schaamt. En dat zegt ze niet voor niets, want een oversekste vrouw wordt vandaag de dag nog steeds beschouwd als een taboe. Hoewel seksverslaving vaker opduikt in films, zoals Steve McQueens Shame (2011) of Joseph Gordon-Levitts Don Jon (2013), zijn het toch weer de mannen die seksverslaafd zijn. Maar zou een man de rol van Joe overnemen, dan zou het verhaal – zoals Seligman ook stelt – erg saai en onbeduidend zijn geweest. Via Seligman ontkracht Von Trier alle oordelen over nymfomanie en stelt hij hier kritische vragen over. Joe zegt letterlijk in de film dat het niet om verzadiging draait, zoals veel mensen denken. Impliciet zegt ze dat er een leegte gevuld moet worden, maar deze leegte is jammer genoeg niet lichamelijk voor haar, zoals ze zelf denkt. Angst en verlangen liggen dicht bij elkaar en het is dát verlangen wat haar steeds dieper de afgrond meesleurt en wat haar situatie uitzichtloos maakt.

Een is beter dan twee

~

Na het zien van de twee delen lijkt de keuze voor een tweeluik erg voor de hand liggend. Waar het eerste deel nog onderzoekend en verkennend is, gaat het tweede deel meteen de diepte in met meer rauwere en explicietere beelden. Gelukkig duurt de film vier uur, in plaats van Von Triers originele versie van vijf en half uur, want halverwege het tweede deel zakt het verhaal in en bevat het hier en daar onnodige uitwijdingen. Deel een daarentegen is sterk met veel hoogtepunten, veel humor en antwoorden. Von Trier laat meteen zien dat de film niet draait om de erotische kant van seks, maar om de aard van de mens. Er is niets seksueel aan het systematische afwerken van de mannen. De bijrollen van Uma Thurman als de bedrogen echtgenote en Christian Slater als Joe’s vader zijn bijzonder goed uitgewerkt en geacteerd. William Dafoe heeft echter in deel twee geen toegevoegde waarde, net zo min als Joe’s verhaallijn als zijn compagnon. Het lijkt er op dat Von Trier teveel wil vertellen en dat hij geen keuzes kan maken.

Von Trier is ambitieus. Misschien wel iets té ambitieus wat tegelijkertijd ook zijn valkuil is. De intellectuele gesprekken tussen Joe en Seligman zijn een doeltreffende insteek. Iedere conversatie, elke scène gaat gepaard met een feit. Seligman trekt een vergelijking met alles wat Joe vertelt en kadert het om op die manier te begrijpen wat er in het hoofd van een nymfomaan omgaat. Het is briljant hoe Von Trier abjecte onderwerpen bespreekbaar maakt en met vooroordelen speelt. Maar teveel metaforisering en het teveel uitweiden naar verschillende subteksten kan ook averechts werken. Sommige onderwerpen zijn te vergezocht of niet goed uitgebalanceerd. In dit geval is ‘less is more’ voor Von Trier van toepassing.

Tussen alle pompende lichaamsdelen en naakte close-ups van genitaliën door valt er nog veel moois te zien. Er worden zelfs special effects en animaties ingezet om Seligmans theorieën kracht bij te zetten. Von Trier prikkelt daarnaast niet alleen het visuele, maar ook het gehoor. Zo opent hij de film met het toepasselijke Führe Mich van Rammstein en eindigt hij het eerste deel met een letterlijk muzikaal hoogtepunt. Maar een happy ending is niet weggelegd voor Nymphomaniac

Film / Films

Geen nieuwe kansen

recensie: Fruitvale Station

Hoe een oudejaarsavond uit de hand kan lopen blijkt wel uit Ryan Cooglers regiedebuut. De jonge Oscar heeft plannen om zijn leven te beteren, maar ongelukkige gebeurtenissen en toeval leiden tot een fatale afloop. Met een sterke rol van Michael B. Jordan.

~

Fruitvale Station toont het waargebeurde verhaal van de 22-jarige Oscar Grant, die op oudejaarsnacht 2008 betrokken raakt bij een vechtpartij in de metro. Dat het niet goed met Oscar afloopt, is al in de eerste, oorspronkelijk opgenomen camerabeelden te zien, waarbij de politie een fatale inschattingsfout maakte. Waar veel reconstructiefilms – of films die berusten op een waargebeurd verhaal – teveel neigen naar het sentiment, of de kijker juist overladen met feiten die leiden tot de gebeurtenis, blijft Fruitvale Station in zijn opzet vrij puur.

We volgen Oscar in die bewuste laatste twaalf uur van zijn leven. Hij is geen lieverdje, blijkens het feit dat hij ontslagen is, handelt in wiet en een kort lontje heeft. Maar Oscar heeft plannen om zijn leven te beteren. Hij heeft een vrouw en kind, met wie hij serieus verder wil. Diverse gebeurtenissen die dag tonen hoe hij worstelt met zijn verleden en tegelijkertijd hoe hij een nieuwe start wil maken. Een dag die gepaard gaat met mooie, tedere, maar ook pijnlijke momenten en toevalligheden, die op ongelukkige wijze samenkomen.

Rauw en oprecht

~

Ryan Coogler weet zijn film goed in balans te houden. Enkele momenten neigen teveel naar het benadrukken van Oscars intentie het anders aan te willen pakken, zoals een opzichtige flashback naar zijn gevangenisverleden of het zich ontdoen van zijn complete wietvoorraad. Deze scènes voelen wat overbodig aan, want Oscars dualisme – schipperend tussen snel geld verdienen met drugs of de eerlijke weg bewandelen – is van begin af aan merkbaar. Een kleine smet op een verder sterke film overigens, want op realistische wijze en zonder teveel opsmuk weet Coogler Oscars persona en handelen in beeld te brengen.

Sterke troef is Michael B. Jordan, die eerder al overtuigde in de bejubelde serie The Wire als de jonge Wallace. Jordan zet Oscars dualisme en onzekerheden ten aanzien van de toekomst overtuigend neer. Boos, onmachtig, maar ook met humor en liefde. Hij weet de kijker te raken, waarmee het fatale moment – ondanks dat je weet dat die scène er aan gaat komen – als een klap in het gezicht aan komt. Het is knap hoe Coogler gebeurtenissen uit het verleden laat versmelten met ongelukkig toeval op een oudejaarsavond die hoopvol leek. Het onrecht dat Oscar uiteindelijk wordt aangedaan blijft nog even nasudderen na het zien van de film. Geen nieuwe kansen voor deze jongen – en het was hem zo graag gegund.

Muziek / Album

Harde vuistslag

recensie: Run The Jewels - Run The Jewels

.

2013 was in sommige gevallen niet zo’n goed jaar. Bijvoorbeeld alleen al omdat het nagenoeg onmogelijk was om voor een redelijke prijs een fysiek exemplaar van een van de beste hip-hopalbums van het jaar te bemachtigen, namelijk die van Run The Jewels. Daar komt met een Europese uitgave nu eindelijk verandering in.

Screen%20Shot%202013-06-13%20at%204.45.3

Run The Jewels bestaat uit EL-P en Killer Mike, die met hun solowerk al veel indruk wisten te maken. Al meer dan een decennium lang is EL-P als producer, rapper en medeoprichter van het (inmiddels inactieve) label Definitive Jux een vaste waarde binnen de underground hip-hopscene. Killer Mike timmert wat korter aan de weg, maar zijn album R.A.P. Music kreeg veel lovende kritieken, mede dankzij de sterke producties van EL-P.
 

The tune of bruised movements
Een samenwerking tussen twee van de beste hedendaagse rappers kan bijna niet tegenvallen. En inderdaad, Run The Jewels is ijzersterk, niet in de laatste plaats omdat EL-P en Killer Mike op tekstueel gebied ontzettend goed bij elkaar passen. EL-P staat bekend om zijn orwelliaanse teksten over een elite die de massa onderdrukt en dom houdt, terwijl Killer Mike vaak het leven in Amerikaanse achterbuurten beschrijft.

Zo horen we in het nummer ‘DDFH’ (dat staat voor het sarcastisch bedoelde Do Dope Fuck Hope) Killer Mike in de eerste verse het volgende rappen: “Cops in the ghetto they move like the Gestapo / Drunk off their power and greed, they often hostile / My little homie talked shit back, and they beat him bad / That boy in the hospital now he’s lookin’ bad”. Vervolgens trekt EL-P het persoonlijke verhaal van Killer Mike wat breder door te rappen over minderheden die niet serieus genomen worden wanneer ze hun stem laten horen: “Then laugh while you’re humming the tune of bruised movements / That took a few too many tabs to prove lucid”.

Brag & boast
Vergezeld door een harde en kille beat is ‘DDFH’ een van de sterkste tracks op het album. Toch is het leven niet alleen kommer en kwel voor beide heren. Zo staan er genoeg zogenaamde brag & boast (opscheppen over hoe goed ze zelf zijn, eventueel door te verwijzen naar alle dure auto’s en sieraden die ze bezitten) nummers op het album waarin met humor gerapt wordt over hoe goed Run The Jewels is en hoe armoedig de rest van de rapscene is. Op ‘Job Well Done’ zijn bijvoorbeeld EL-P’s regels “Women dosed with ayahuasca drum circle and sing about us / Dolphins prone to rape’ll hear the tape and start to think about it” te horen.

De combinatie van beats, teksten en rapskills van beide heren zorgt er voor dat iedere track de potentie heeft om in te slaan als een bom. De afwezigheid van een rustpunt halverwege het album komt het geheel echter niet ten goede. Alles is rauw en hard, waardoor latere songs als ‘Get It’ en ‘Twin Hype Back’ niet geheel tot hun recht komen. Afsluiter ‘A Christmas Fucking Miracle’ laat echter horen dat EL-P wel degelijk in staat is tot melodieuzere producties. Een tweede subtielere track in de trant van het schitterende slotnummer had het album wellicht evenwichtiger gemaakt.

Dit wil overigens niet zeggen dat Run The Jewels nu een onevenwichtig geheel is dat als los zand aan elkaar hangt. Het is zeldzaam om hip-hopalbums te horen waarop iedere song raak is. Dit album behoort zeker tot die kleine groep releases. Iets meer subtiliteit en Run The Jewels was een mokerslag geweest in plaats van de (weliswaar harde) vuistslag die het nu is.

Film / Films

Voor alle dromers

recensie: The Secret Life of Walter Mitty

The Secret Life of Walter Mitty, die op 2 januari 2014 is verschenen, trapt het filmjaar veelbelovend af. Geen typische Ben Stiller film, maar zeker een film om te koesteren.

The Secret Life of Walter Mitty is (zeer) losjes gebaseerd op het gelijknamige korte verhaal dat in 1939 inThe New Yorker verscheen. De opzet is simpel: Walter Mitty (Ben Stiller, tevens regisseur), een onopvallende man van middelbare leeftijd, spendeert het grootste deel van zijn dagen aan dagdromen. De rest van zijn leven stelt, om eerlijk te zijn, weinig voor. Hij werkt in de catacomben van het tijdschrift Life, waar hij fotonegatieven verwerkt. Daarnaast lijkt hij zijn vrije tijd te spenderen aan het bijhouden van zijn huishoudboekje. Hij schrijft zich in bij een datingsite om in contact te komen met collega Cheryl Melhoff (Kristen Wiig). Wanneer Life onder de weinig bezielende leiding van Ted Hendricks (Adam Scott), een grootscheepse reorganisatie ondergaat, slaagt Walter er niet in het negatief voor de laatste voorpagina te lokaliseren. Hij besluit zijn fotograaf (een prachtige rol van Sean Penn) op te zoeken.

The purpose of life


~

Dat leidt tot een zoektocht in Groenland, IJsland en de Himalaya, want natuurlijk loopt Walter zijn fotograaf steeds ternauwernood mis. Het plot, dat overigens zeker niet waterdicht is, dient slechts als achtergrond voor het thema van de film. The Secret Life of Walter Mitty is niet in een hokje te plaatsen, wat misschien de reden is dat de film maar matig scoorde op beoordelingswebsites als Rotten Tomatoes. De film heeft de grandeur van een Hollywoodfilm met de aandacht voor detail van een arthousefilm. De manier waarop Ben Stiller het thema van de film uitwerkt, is geheel in Hollywoodstijl; eerst als motto van Life en, voor wie niet snel genoeg leest, nog eens dunnetjes overgedaan op de achtergrond wanneer Walter zijn vliegticket boekt: ‘To see the world. To find each other and to feel. That is the purpose of life.’

Chapeau


In tegenstelling tot wat de trailer doet vermoeden, betreft het zeker geen romantische komedie. Liefde en avontuur lijken zo onbereikbaar voor Walter, dat zowel Cheryl, het redden van een hond uit een brandend gebouw en het ondernemen van een sneeuwexpeditie passeren in zijn fantasiewereld. Wie verwacht een typische Ben Stiller film te gaan zien vol grappen en grollen, wordt teleurgesteld. Hoewel, zijn signatuur is zeker te herkennen in de absurditeit van Walters heroïek in diens parallelwereld. De mooie, doorgewinterde kop van Sean Penn is perfect gecast als Life’s grote fotograaf. In de film wordt in gelijke mate de draak gestoken met zowel Amerikaanse als Europese stereotypes, maar probeert tegelijkertijd de continenten van hun beste kant te laten zien in de prachtige landschappen van Groenland en IJsland en het overweldigende van stedelijk New York. Misschien geen film voor critici, maar zeker een voor reizigers en dromers. Chapeau.

Film / Achtergrond
special: The Hobbit: The Desolation of Smaug

The Hobbit: The Desolation of Smaug

.

We trappen af met The Hobbit: The Desolation of Smaug. Rachel las het boek, Wim niet. Let op: dit stuk bevat veel spoilers!

[Rachel] Om maar even met de deur in huis te vallen: ik ben zwaar teleurgesteld in de film. Er is dusdanig veel aan de verhaallijn van het boek veranderd dat ik als boekliefhebber pur sang al hoofdschuddend in de bios zat. Halverwege durfde ik bijna niet meer te kijken.

[Wim] Is het zo erg?

[Rachel] De sfeer is zo anders dan in het boek! Het boek draait vooral om de reis van de dwergen, terwijl een continue bedreiging van Orcs en Sauron ontbreekt. Het is een avonturenroman, terwijl de film een waanzinnige achtervolging is. Boself Tauriël is verzonnen, de subplots van Legolas, Radagast en Gandalf komen in het boek niet voor. De onschuld en humor uit het boek zijn ingeruild voor een grimmige sfeer en overdadige actie.

[Wim] Dat zijn wel fors wat aanpassingen.

[Rachel] Ja, en bovendien zijn de dwergen in het boek eigenlijk maar mietjes! Ze sturen Bilbo in zijn eentje op de draak af en wagen zich zelf pas naar binnen wanneer Smaug al lang en breed onderweg is naar Laketown; voordeel van die opzet is het ontbreken van de veel te lange gevechtsscène die in de film zit.

[Wim] Het krioelde inderdaad van de subplots. Het zijn er net zoveel als het aantal spinnen in Mirkwood. En om nou te zeggen dat ze iets toevoegen? Gandalf die naar Dol Guldur moet om de necromancer te verslaan (in z’n uppie! waarom?!); de vergezochte driehoeksverhouding tussen elvenchick Tauriel, dwerg Kili en Legolas; de stugge Elvenkoning Thranduil die weigert zijn koninkrijk te verlaten. Het houdt niet op. Vervolgens komen personages zoals Beorn totaal uit de lucht vallen. En kijk je naar het hoofdplot – namelijk de dwergen die Erebor willen heroveren – dan zijn Bilbo en de dwergen niet veel opgeschoten. De adelaars zetten het gezelschap aan het einde van deel 1 af met The Lonely Mountain in zicht, en na 2,5 uur film zijn ze krap binnen.

~

[Rachel] Vanuit filmisch oogpunt snap ik Jacksons keuzes overigens meestal wel. Gandalf kan niet volledig van het toneel verdwijnen en hij heeft personages nodig voor een link met Lord of the Rings (LotR). Hij heeft echter veel uit het boek aangepast dat niet nodig was. Tauriel kan wat mij betreft opmieteren en die hele orc-achtervolging ook, ten faveure van meer aandacht voor Mirkwood.

[Wim] Legolas voegt ook niets toe. Hij is weliswaar de zoon van Thranduil, maar het is een saaie vent. Zonder Gimli is er weinig aan, al slacht Legolas wel weer stijlvol een hoop orcs af. Waarom Jackson zoveel personages uit LotR terug heeft laten komen is mij een raadsel. Bilbo en Gandalf lijken me voldoende om een soepele overgang te creëren. Daar begint LotR ook mee tenslotte. Bovendien is de opgebouwde fanbase dusdanig groot dat het wel heel raar zou moeten lopen wilde The Hobbit floppen.

[Rachel] Er zijn ook wel dingen die mogen blijven hoor! Bard bijvoorbeeld, die in het boek een veel kleinere rol heeft, zorgt voor consistentie in het verhaal. En vooruit, Gandalfs subplot wil ik ook wel houden. Eigenlijk heb ik vooral kritiek vanwege het boek, dus ik ben benieuwd hoe jij de film ervaren hebt.

[Wim] Het is de vijfde keer dat je Midden-Aarde ziet, maar het blijft indrukwekkend. Het tempo van de film is goed, Legolas is een ware martial arts specialist geworden met een indrukwekkende vechtstijl, de 3D is goed geïmplementeerd en het naderende onheil dat in LotR echt gaat beginnen is al duidelijk merkbaar. Peter Jackson heeft volgens mij bewust gekozen om The Hobbit in het verlengde van LotR plaats te laten vinden, inclusief wat malafide personages en de grimmige sfeer. Wel jammer dat de personages die zo rustig werden geïntroduceerd in het eerste deel niet beter worden uitgewerkt.

[Rachel] Dat vind ik ook een punt van kritiek. Verder zijn de dwergen niet erg komisch, zoals in het boek; ik vind ze maar een stereotypisch en hebzuchtig zooitje. Ik denk dat Jackson me daarop verliest, de grimmige sfeer en het feit dat zijn personages weinig sympathiek zijn.

[Wim] Tijdens An Unexpected Journey kreeg ik juist sympathie voor de dwergen, met hun verleden en dat mooie lied in Bilbo’s huis. Nu beginnen zowel Thorin als Bilbo door respectievelijk de Arkenstone en de Ring nare trekjes te vertonen.

[Rachel] Ik vond daarnaast het eerste anderhalf uur gehaast aan doen. Ze zijn het bos nog niet binnen of ze worden al aangevallen door spinnen. In het boek reizen ze eerst weken rond.

~

[Wim] Maar toch, als je The Desolation of Smaug louter als film bekijkt, kom je op een andere conclusie. Met LotR in het achterhoofd ligt The Hobbit in het verlengde van de wereld die Jackson al eerder heeft gecreëerd en het kan een risico zijn om daar vanaf te wijken.

[Rachel] Daar ben ik het wel mee eens, ja.

[Wim] Als er geen enkel spektakel in de buurt komt van de massieve veldslagen uit LotR en de draak zonder enige poeha wordt verslagen en de dwergen hun land herclaimen, dan zou ik toch lichtelijk ontevreden de bios verlaten.

[Rachel] Ik heb nog iets positiefs gevonden! De casting! Stephen Fry is zoals altijd een genot om naar te kijken. En de draak is prachtig gemaakt. Ik was na alleen het oog in An Unexpected Journey bang dat hij tegen zou vallen, maar absoluut niet.

[Wim] Smaug ziet er erg goed uit ja! Wat verwacht je in het laatste deel aan te treffen?

[Rachel] Ik ben heel benieuwd naar deel 3, of Jackson er veel extra achtergrond uit bijvoorbeeld De Silmarillion in stopt. Dat had ik namelijk verwacht toen we drie films voor onze kiezen kregen, niet allerlei zelfbedachte opsmuk.

[Wim] Ik hoop vooral dat wanneer het voorbij is we niet weer een uur lang scènes zien waarin mensen afscheid aan het nemen zijn van elkaar. Ik zie het hele zootje al weer grienen als Bilbo terugkeert naar The Shire.

[Rachel] Conclusie?

[Wim] The Hobbit: The Desolation of Smaug is als film zeker geslaagd. Jackson creëert wederom een prachtige fantasywereld die blijft fascineren. Dat er wat overbodige personages in rond lopen en er enkele onnodige subplots zijn, kan ik hem wel vergeven.

[Rachel] Vooruit, we kunnen concluderen dat hij als film wel geslaagd is. Maar als boekverfilming niet. 

Muziek / Album

Bijzonder avontuur

recensie: YOM - The Empire Of Love

YOM maakt bijzondere jazzmuziek: Klezmer gemixt met elektronica en klarinetklanken. Luisteren is geloven en begrijpen dat het kan en dat het klinkt.

Yom schrijft zelf op zijn website dat het lastig is zijn muziek te typeren. Want zou je het nu omschrijven als Balkan Turbo Folk?  Middle Eastern Dance Music?  New Wave Lyrical Electro? Het dekt geen van allen de lading. YOM durft gewoon anders te zijn. Niets is meer wat het lijkt en YOM gaat zijn artistieke gang. Of dat ook zal leiden tot een commercieel succes moet de tijd maar leren.

Invloeden die langsvliegen

~

The Empire of Love opent heel langzaam met het geluid van een orgel om vervolgens de elektronische beat in te laten vallen en bijna tegelijkertijd het geluid van klarinet als een viool binnen te trekken. Klarinetten zijn tenslotte de violen van een blazersorkest, maar hier speelt de klarinet een hoofdrol. De subtiele holle klanken van een elektrische gitaar, waar losse tonen op gespeeld worden, maakt het beeld compleet. ‘Rising’ is daarmee een mooie start van een bijzonder album.

Het tweede nummer ‘The Unknown’ roept mogelijk wat meer weerstanden op. Indiase klanken vermengen zich met ruimtevaartgeluiden in een orkestrale mix die soms zo dichtslibt alsof het verzadingspunt wordt bereikt, om net op tijd terug te keren naar ruimtelijke klanken. Invloeden die langsvliegen, al is het soms maar een flard: Human League, New Order en een vleugje Jona Lewie. Al die invloeden bij elkaar maken van The Empire of Love een bijzondere en soms verwarrende luisterervaring.

Bijzondere mix
YOM schrijft op zijn eigen website dat The Empire of Love een sublieme hymne over de liefde is, als een fantasierijke psychedelische trip. Soms schieten de nummers alle kanten op. Maar met ‘Angel’ geeft Yom een bijna romantische setting weg. Een tochtje over YouTube leert dat hij deze compositie ook live heel goed realiseert. Zou daarmee ‘Angel’ kunnen uitgroeien tot een bescheiden hit als er wat airplay achter gezet zou worden? Het zou zo maar kunnen. Of Yom het haalt tot de nationale radiozenders valt nog maar te bezien. Daarvoor is het te lastig om deze muzikant in een hokje te stoppen. Het is geen jazz, geen pop, geen wereldmuziek en zeker geen klezmer volgens het boekje.

YOM maakt een bijzondere mix aan muziek waarvoor je moeite moet doen om ervan te houden. Dat geldt vooral voor het totale album, want consumptie van een enkel nummer vraagt veel minder van de luisteraar. The Empire of Love is vooral bestemd voor de open-minded muziekliefhebber die wel van een bijzonder avontuur houdt.

Muziek / Album

In nevelen gehulde waanzin

recensie: Bardo Pond - Peace on Venus

Al ruim twintig jaar tast de pyschedelische rockband Bardo Pond de grenzen af van het universum. Met hun negende album Peace on Venus brengt het kwintet uit Philadelphia een van hun meest uitgebalanceerde platen. Vijf nummers in veertig minuten; loodzware riffs en etherische vocalen, gedrenkt in gruis en fuzz.

~

Volgens gitarist Michael Gibbons – samen met zijn broer John verantwoordelijk voor de gitaarpartijen – is het album gemodelleerd naar het alchemistische principe van de Quintessence: een concept, uitgewerkt door de zestiende-eeuwse occultist Paracelsus. Zonder in obscure details te verzanden, betekent dit zoiets als less is more. Op Peace on Venus brengt Bardo Pond hun muzikale expressie terug tot de essentie, met de intentie dat dit een maximale luisterervaring oplevert. Van samengebalde energie is inderdaad sprake op dit imposante, bevreemdende album.

Supersonische juggernaut
Het lome openingsnummer heeft de treffende titel ‘Kali Yuga Blues’. De mensheid bevindt zich volgens meerdere hindoeïstische teksten in de fase Kali Yuga, waarin de mensheid het meest verwijderd is van de godheid. Dit duistere tijdperk verdient een mineurstemming. Maar zoals zangeres Isobel Sollenberger het in een melancholisch optimisme mompelend verwoordt: ‘It’s gonna be allright…’. De repeterende, trippy gitaaruitspattingen zijn hier overigens bijzonder fraai en van een bijna onaardse kwaliteit.

Het zwaartepunt en centrum van de plaat is het overweldigende derde nummer ‘Fir’, waarin psychedelische rock een bovennatuurlijk huwelijk aangaat met doom en drone. Dit ijzersterke nummer is een van de fijnste brokken gelukzaligheid ooit op plaat vastgelegd. Het verbrijzelt alles op zijn pad en laat iedereen uitgeput, maar voldaan achter. Gelukkig krijgt de luisteraar vervolgens een beetje rust met het ruim tien minuten durende ‘Chance’. Een rustig voortkabbelende jam (met fluit!) die in een gelaten tempo toewerkt naar een allesverzengende apotheose. Het afsluitende ‘Before the Moon’ gaat zo mogelijk nog een stapje verder en keert de gehele microkosmos binnenstebuiten.

Heksenbrouwsel
Peace on Venus is live opgenomen (in thuisstudio ‘The Lemur House’) en dat is te horen. Het geheel zit prettig losjes in elkaar. Soms lijkt het alsof ze er net ‘naast’ zitten, maar in het gedrogeerde universum van Bardo Pond valt alles precies op zijn plek. Het fijnbesnaarde vijftal klinkt niet gelikt en modern, eerder archaïsch en primitief – in de goede zin van het woord. De uitgesponnen improvisaties op Peace on Venus lijken zowel geworteld in de hedendaagse satanisch geïnclineerde doom-metal van Electric Wizard en Esoteric als de idiosyncratische jazz van Sun Ra en de mystieke, kosmische jazz van Alice Coltrane en Pharoah Sanders (op een recent verschenen EP staat een cover van diens ‘The Creator Has a Master Plan’). Er borrelt van alles in de heksenketel die Bardo Pond heet en met dit hypnotiserende album zullen ze ongetwijfeld nieuwe zieltjes voor hun cultus winnen.

Boeken / Non-fictie

Literatuur als zachte heelmeester

recensie: Ella Berthoud en Susan Elderkin (vert. Hester Tollenaar en Roos de Wardt) - De Boekenapotheek

Het lezen van fictie maakt empathischer, zo wordt ons door de wetenschap voorgehouden. Voor de aanpak van fysieke en andere kwalen blijkt de literatuur ook een remedie te bieden. Of in ieder geval een troost. Lees en genees met De boekenapotheek.

De zelfbenoemde ‘bibliotherapeuten’ Ella Berthoud en Susan Elderkin brengen met het Engelse The Novel Cure een originele vorm om de wereldliteratuur hernieuwd onder de aandacht te brengen. In een onderhoudend bladerboek worden boektitels aangedragen – in De boekenapotheek aangevuld met Nederlandse titels door literair journalist Maarten Dessing – onder alfabetisch gerangschikte lemma’s waarmee diverse aandoeningen te lijf kunnen worden gegaan.

Het begrip apotheek moeten we ruim zien: de aandoeningen zijn zelden van fysieke aard maar bestaan veel meer uit een gemoedstoestand of andere vervelende omstandigheden. Al bladerend springen we dan van ‘misselijkheid’ naar ‘orgasmen, te veel’ en van ‘kiespijn’ naar ‘geluk, op zoek naar’ om vervolgens bij ‘kanker hebben’ uit te komen (waarbij overigens geadviseerd wordt vooral kort en krachtig geschreven proza te lezen).

Hardlopende drinker
De lemma’s worden door de samenstellers doorgaans op komische wijze beschreven en afgesloten met de voorgeschreven receptuur van te lezen boeken. Bijvoorbeeld bij ‘alcoholisme’ – een niet onbekend gegeven in de literatuur – waar een drietal titels wordt aangeraden. Om het juiste gevoel te krijgen, leze men eerst over de alcoholische neergang van de bijlzwaaiende Jack Torrance in The Shining van Stephen King, te vervolgen met de destructief zwalkende consul in Malcolm Lowry’s Under The Volcano en als uiteindelijk alternatief het verrassende Eens een hardloper van John L. Parker:

Laat dit boek je inspireren om je lichaam heel anders te behandelen. Zoek op een positieve manier je fysieke grenzen op (…) Koop een paar sneakers en trakteer jezelf na het eten op deze roman in plaats van op een afzakkertje.

Vooral deze losse manier van interpretatie maakt De boekenapotheek tot een aangenaam naslagwerk, waarbij de ironische toon altijd het midden houdt tussen een origineel advies en een glimlachopwekkende anekdote.

Placebo-effect
Een van de opvallendste beschrijvingen is die onder het lemma ‘betweterigheid’. Ook hier wordt niet zozeer een medicijn voorgeschreven als wel een merkwaardig voorbeeld gegeven: volgens de leestherapeuten is Max Havelaar van Multatuli een duidelijk geval van doorgeschoten betweterigheid. Door het aanklagen van de schokkende misstanden in koloniaal Nederlands-Indië wordt de hoofdpersoon gezien als iemand die ‘dermate overtuigd is van zijn gelijk in alle zaken des levens dat hij voor niemand aan de kant gaat’:

Doodmoe word je van die irritante betweter (…) Wie denkt alles beter te weten wordt niet aardig gevonden. Luister ook eens naar anderen. Iedereen heeft specialistische kennis op een bepaald gebied, doe er je voordeel mee en leer ervan.

Een dubieuze opvatting – in hoge mate aanvechtbaar – in een verder amusant voortkabbelende verzameling meningen over boeken waarin we allemaal wel iets van onze gading kunnen vinden. Is het niet als geneesmiddel – of als placebo – dan toch zeker als troostrijke herkenning van halfvergeten boeken die je uiteindelijk beter doet voelen. De samenstellers zelf zijn in ieder geval overtuigd van De boekenapotheek als ‘een goed startpunt voor een kritischer pad door de literaire jungle’.

Een goed boek zou, indien op het juiste moment gelezen, een opbeurende, inspirerende en stimulerende uitwerking moeten hebben en je moeten doen verlangen naar meer.