De grootste fout die de meeste drugsdealers maken is dat ze te veel ambities koesteren terwijl ze daarvoor niet de benodigde talenten bezitten. Het lijkt allemaal zo mooi en spannend en vooral makkelijk. Zij die gezegend zijn met een roekeloze onverschilligheid, oneerlijkheid, grenzeloze onverantwoordelijkheid en zich niet om de tuin laten leiden door vrouwen, vriendschappen en zogenaamd vertrouwen maken kans het ver te schoppen in de door debielen geregeerd wereldje van de drugs.

George Jung werkte zich in de jaren ’70 op tot een van de grootste drugshandelaars van Amerika, om vervolgens zijn hele bestaan ineen te zien storten. Hij begon wat zakgeld te verdienen met de import en distributie van marihuana. Een op het eerste gezicht charmante manier om in je onderhoud te voorzien. Wanneer Jungs handel begint te groeien, stijgen de risico’s exponentieel. Jung wordt opgepakt met driehonderd kilo weed en mag vervolgens bijleren in de

gevangenis. In de gevangenis leert hij alles over het smokkelen en distribueren van cocaïne. Gezegd moet worden dat de logistieke wereld van de cocaïne niet zo complex lijkt, en grotendeels afhangt van goede timing en brave handlangers. Jung komt in contact met Escobar en dan begint het grote geld binnen te stromen, zelfs zoveel dat er op een gegeven moment geen plaats meer in huis is om de dozen met geld kwijt te kunnen. Maar hoogmoed komt voor de val. Vermeende partners zien zelf de ongebreidelde mogelijkheden van de zuivere Colombiaanse cocaïne en werken zich ten koste van Jung op. Zoals Jung opklom in de wereld, zo mag hij tot 2014 uitrusten van zijn teloorgegane dromen en kan hij blijven treuren om het verloren contact met zijn dochter.

Het levensverhaal van een drugshandelaar is bij nadere inspectie niet echt bijzonder te noemen. Het werk is niet boeiend, interessant of spannend te noemen, het leven eromheen is slecht een schim van wat geluk mag heten. Oppervlakkig zoveel mogelijk geld uitgeven, niet als status, noodzaak of plezier, maar slechts als de kleinst mogelijke rechtvaardiging van het bestaan.

Uit het bovenstaande zou opgemaakt kunnen worden dat Blow een zeer matige film is, maar dit is niet het geval. Blow is ten eerste een zeer goed geschreven film. Nick Cassavetes en David McKenna hebben een uiterst coherent scenario geschreven naar het gelijknamige boek van Bruce Porter. De acteerprestaties zijn uitmuntend te noemen. Ray Liotta, die de hardwerkende vader van George speelt is prachtig als toonbeeld van onvoorwaardelijke liefde voor zijn zoon. Penélope Cruz is uiteraard zoals gewoonlijk beeldschoon. Zij is de vrouw van George en erg sterk in het tonen van uiterste emoties. En natuurlijk Johnny Depp die gedurende de film zovele gedaantes van een enkele man weet aan te nemen dat een simpel compliment niet voldoende lijkt te zijn.

Blow is een goedgemaakte, goedgeacteerde en bovenal goedgeschreven film over een helaas niet echt bijzondere man. Dat drugsdealers geen grote en boeiende persoonlijkheden zijn wisten we al, en Blow heeft dit voor ons nogmaals bevestigd.

De korte versie van deze recensie zou uit vijf woorden bestaan: “Being John Malkovich is geniaal.” Punt.

De lange (maar behoorlijk saaie) versie zou een opsomming zijn van alle personen die iets te maken hebben gehad met de productie van deze film, gevolgd door de woorden “is geniaal”. De eerste alinea van deze versie zou er dan zo ongeveer uit hebben gezien: “Spike Jonze is geniaal. Charlie Kaufman is geniaal. John Cusack is geniaal. John Malkovich is geniaal. Zelfs Cameron Diaz–“
You get the point.

Laat ik me dan maar beperken tot een middellange recensie waarin ik probeer uit te leggen waarom Being John Malkovich geniaal is.
Allereerst is daar het waanzinnige en volstrekt originele script van Charlie Kaufman. Het verhaal op zich is al te absurd voor woorden: het gaat over een poppenspeler die een deur ontdekt waarmee hij vijftien minuten in het hoofd van de acteur John Malkovich kan kijken. Dit gegeven wordt door regisseur Spike Jonze gelukkig niet op slapstick-achtige wijze uitgewerkt, maar wordt door de verbluffend goed spelende acteurs gebracht alsof het de gewoonste zaak van de wereld betreft, wat de surrealistische sfeer van de film alleen maar versterkt.

Multi-talent Jonze regisseerde eerder videoclips van de Beastie Boys (o.a. Sabotage!) en Fatboy Slim en speelde samen met George Clooney in Three Kings.

John Malkovich moet absoluut geroemd worden voor de moed die hij toonde door in deze film mee te spelen. Veel andere acteurs hadden de rol ongetwijfeld geweigerd, bang om hun imago te beschadigen of te verliezen, maar Malkovich speelt zichzelf met een grote dosis zelfspot, wat hilarisch is om te zien (bijvoorbeeld als we hem via de telefoon over de kleur van badhanddoeken zien leuteren). Ook de andere acteurs zijn fantastisch: John Cusack ziet eruit als een landloper, met vettig lang haar, een groezelig baardje en een klein brilletje, Cameron Diaz heeft eenzelfde behandeling ondergaan en ziet er hier uit als Miss Ragebol met Leger Des Heils-kleren aan, terwijl Catherine Keeler de mega-bitch Maxine speelt.

Daarnaast zien we een stel hele bekende acteurs in superkleine rolletjes, zoals Charlie Sheen, Brad Pitt en Sean Penn, evenals Jonze’s vriend en collega David Fincher (regisseur van onder anderen Se7en en Fight Club, met wie hij samen het productiebedrijf Propaganda Films heeft opgericht).

O, en had ik de chimpansee-flashback al genoemd?

BJM is een film is die zich moeilijk in een recensie laat vatten. Duidelijk is dat dit een van de meest originele films is die je ooit zult zien, dus mis ‘m vooral niet.

Richard is een soort neo-hippie, die net als veel van zijn generatiegenoten het “gewone leven” voor een tijdje achter zich laat om avontuur en verlichting te zoeken in Thailand. Hij vindt allebei in overvloed nadat hij een kaart van de behoorlijk gestoorde “Daffy” krijgt. Op die kaart is de lokatie van een paradijselijk eiland aangegeven, met daarop een perfect strand.

Samen met zijn hotelgenoten Etienne en Francoise (de onwaarschijnlijk mooie Virginie Ledoyen) gaat hij naar het eiland op zoek. Als ze het vinden, lijkt het een paradijs te zijn. Maar na verloop van tijd gaan er bepaalde dingen goed mis.

Richard is geen aardige jongen en hij liegt tegen de aardigste mensen. Hierdoor identificeren we ons vrijwel niet met hem, maar blijven we observerende buitenstaanders, met als grootste effect dat we zijn motivaties en beweegredenen niet altijd goed begrijpen.

Dit is een bekend effect bij onsympathieke filmpersonages, en de regisseur moet dit in zo’n geval met andere middelen proberen te compenseren. Boyle heeft dat op visueel terrein gedaan. De film ziet er fantastisch uit: de Thaise lokaties zijn ten volle benut en het schitterende camerawerk van Darius Kondhji (vooral bekend van zijn stijlvolle werk in Se7en) bevat een paar hele mooie visuele vondsten.

Tel hierbij op een paar gruwelijk realistische make-upeffecten, één enorm schrikeffect (je weet waar ik het over heb als je het ziet) en een erg goeie soundtrack van vaste David Lynch-kracht Angelo Badalamenti, aangevuld met de Grote Vier van de Britse dancescene (Leftfield, Orbital, Underworld en de Chemical Brothers), en je hebt met The Beach een topper in handen.

Baise-moi is de eerste film in twintig jaar die in Frankrijk verboden werd. Daarmee werd Baise-moi bestempeld als pornografie. Maar ondanks de expliciete seksscènes heeft de film meer te bieden dan rauw seksueel vermaak.

Nadine (Karen Bach) pleegt in een impulsieve daad een moord. Zij vlucht en ontmoet toevallig Manu (Raffaëlla Anderson), en ook zij heeft het een en ander meegemaakt. Beide vrouwen gaan op reis door het Franse land. Ze laten alle normen en waarden varen en proberen met behulp van muziek, seks en geweld te ontkomen aan het alledaagse leven.

Met dit idee in het achterhoofd heb je al meteen een hele andere film voor je neus. Niet de geile en gewelddadige pornofilm waar je stiekem op hoopte, maar juist een grauwe vorm van realisme waar alles juist expliciet wordt benadrukt. Karen en Manu vinden geen genot in hun seksuele daden. Baise-moi, ofwel in het Nederlands ‘neuk me’, wordt het motto van de twee vrouwen. Ze neuken eerder omdat ze het goor vinden, net zo goor als hun eigen leven. Ze maken gebruik van de mannen die ze tegenkomen. De man is het zwakkere en dommere geslacht. Ze neuken ze en maken ze vervolgens af.

De droom van elke hardcore feministe? Nee: Baise-moi is allerminst een feministische film. Het gaat er niet om dat de vrouw sterker is, of dat er een statement gemaakt wordt voor de eigen wil van de vrouw. Het tegendeel is eerder het geval. De twee vrouwen zijn ernstig teleurgesteld door het leven. Ze hebben “besloten” op hun eigen harde manier het leven te bevechten. Dat dit een reis richting hel wordt geeft de film een somber en verloren gevoel. De existentiële angsten worden overwonnen door daden die bij nadere inspectie eigenlijk zo ontzettend banaal zijn dat er niets anders overblijft dan vechten. Waarvoor, dat weten Karen en Manu eigenlijk zelf ook niet meer.

Het is dan ook niet eerlijk deze film als pornografisch te bestempelen. Natuurlijk zijn de seksscènes gewoon pornografisch, maar deze vervullen een andere rol dan andere pornografische beelden. De expliciete beelden benadrukken de morele vervallenheid van de twee vrouwen. Op dit gegeven is veel commentaar geweest, het zou te makkelijk zijn om de kijker in een bepaalde hoek te duwen. Mij lijkt dat dit niet het geval is, nogmaals benadruk ik dat je deze film niet met een pornoblik moet aanschouwen. Baise-moi is gefilmd met een digitale camera. Deze geeft een rauw beeld dat uitstekend bij de film past.

Baise-moi is een eerlijke film met een hard standpunt. Maar hoe eerlijker je bent des te meer je wordt afgewezen. De film zelf is hier jammer genoeg het zoveelste voorbeeld van.

Om met de deur in huis te vallen: Autumn In New York is een vreselijke film.

Uit piëteit voor een regisseur of acteur is het lullig om alle gedane moeite in een keer weg te vegen, maar soms kan het niet anders.
Het maakt mij niet uit waar een film over gaat, zolang het maar goed gedaan wordt. Juist dit is niet het geval bij Autumn in New York. De taglines beloven veel goeds: “She learned him how to love… He learned her how to live” en ook mooi: “He fell in love for the first time… she fell in love forever.”

Maar dat is allemaal gelul, niets van dit alles klopt!

Richard Gere is de rijke, succesvolle en o zo aantrekkelijke restaurateur Will Keane. Alle vrouwen vallen natuurlijk als een blok voor hem en zien hem als de ideale man. Will denkt hier anders over, hij ziet een vrouw slechts als sexpartner, om haar na een paar keer neuken weer in te ruilen voor een nieuwe. Winona Ryder is de jonge, lieve, naïeve maar ongeneeslijke zieke Charlotte – een mooie prooi voor sexy Gere!

Wat liefde en romantiek moet worden gaat niet verder dan wat dom gegrijns en slechte seksscènes. Onze Richard Gere houdt zoveel van Winona dat hij op slag een leuke andere vrouw op het dakterras neukt (“She learned him how to love…”) En waarom? Jawel: zoete lieve Richard Gere is bang voor de liefde! Kunnen we nou echt niets beter verzinnen!? Gelukkig excuseert Gere zich uitmuntend: “You’re a kid and I’m a creep.” Touché Gere – ik had je niet beter kunnen typeren.

Maar dan komt Gere erachter dan Winona ziek is, ongeneeslijk ziek! Winona is cool en wil niet geholpen worden, maar Richard vindt dit niet leuk en gaat op reddingstocht. Maar Richard, vergeet je niet iets? “Too much sex melts the brain!”
Natuurlijk gaat Winona dood. Het allerergste is dat Richard verdrietig alleen achterblijft… Richard heeft veel geleerd van de liefde.

Eerlijk is eerlijk, de cinematografie van Changwei Gu is prachtig maar niet besteed aan deze film; het is zoiets als urine in een mooi kristallen wijnglas schenken: het ziet er mooi uit, maar valt niet te drinken.