Wong Kar-wai werd bij het grotere publiek bekend met zijn melancholische en cinematografisch overdonderende cultclassics Fallen Angels en Chungking Express. Met In the Mood for Love betreedt Wong Kar-wai op het eerste gezicht een heel ander pad, maar nadere inspectie wijst uit dat deze film een nog veel sterker enigmatisch verlangen naar liefde bezit.

Chow Mo-wan (Tony Lueng) en Su Li-zhen (Maggie Chueng) zijn buren in een flat in Hong Kong. Beiden zijn getrouwd, hun partners reizen veel vanwege het werk. Kortom ze voelen zich niet thuis in deze stad. Wanneer ze elkaar ontmoeten lijkt er weinig te gebeuren. Langzamerhand komen ze erachter dat hun echtgenoten een affaire met elkaar hebben. In een standaardfilm zouden de rapen gaar zijn, maar In the Mood for Love belicht een heel ander aspect van deze affaire. Geen wraak of impulsieve daden, juist de stilte van die eenzaamheid in combinatie met een vurig verlangen wordt benadrukt.

Kar-wai Wong laat het bedriegende koppel uit beeld. Gedurende de hele film zien we slechts een glimp, gezichtsloos en onherkenbaar. Wat volgt is een poëtische zoektocht naar de oorzaak van deze affaire met daarin een ontluikende liefde tussen de twee bedrogenen.

Wie de andere films van Wong kent, zal even moeten wennen aan de rustige beelden. Sinds Days of Being Wild (1991) is Christopher Doyle Wongs vaste cameraman. De heftige beelden uit zijn vorige films zijn niet terug te vinden in deze film. Maar dat moet ook niet. In The Mood for Love is een rijke en genuanceerde film. Doyle heeft daar zijn cinematografie haarscherp op afgesteld. De samenwerking tussen Wong en Doyle blijft hopelijk nog films lang doorgaan.

De film was een groot succes op het filmfestival in Cannes. Tony Lueng won daar de Gouden Palm voor beste acteur en Christopher Doyle de “Technical Grand Prize”.Wanneer je nog nooit iets gezien hebt van Kar-wai Wong, dan zou ik in eerste instantie niet deze film willen aanraden. Ondanks het succes van deze film lijkt het mij beter eerst andere films van hem te zien. In de betere videotheken zijn deze wel verkrijgbaar. Op deze manier krijg je een beter beeld van zijn films en zul je In the Mood for Love ook meer kunnen waarderen.

Mensen denken dat ze iets verdienen alleen al om het feit dat ze het willen. Niets kunnen en alles willen, dat is de trend momenteel. Vervelende programma’s als Big Brother, de Bus en zogenaamde talentenshows zoals Your Big Break bevestigen dat eens te meer. Een enkele reis glamourland alstublieft en mocht dat niet lukken… doe me dan maar een paar miljoen gulden.

“Maar wat is er mis met een gewoon leven?” zegt moeders op een gegeven moment. Ze heeft gelijk maar de opmerking komt te laat en niet op de juiste plaats.
Haar man Jean Verreecken denkt daar namelijk heel anders over. Een gewoon leven, wat is dat nou? Hard werken voor de baas, weinig geld en op de koop toe nog ontslagen worden ook. Jean heeft zich een ander doel gesteld; zijn dochter Marva beroemd maken. Overtuigd van haar talent reizen ze ene talentenshow na de andere af. Maar Marva is niet mooi, ze is dik en heeft bovendien geen talent De schaamte bekruipt je wanneer je Marva’s imitaties van Vanessa Paradis en Madonna ziet. Gefrustreerd en jaloers kijken Marva en Jean naar de succesvolle en talentvolle Debbie, die met haar hits miljoenen verdient. Marva denkt dan ook dat ze zich omhoog geneukt heeft… zo gaat dat in die business.

Door wat moedwil en misverstand ontvoert Jean de hitparadekoningin Debbie. Jean ruikt zijn kans schoon en stelt haar manager/producer (Victor Löw) voor, bij wijze van losgeld, een hit te maken van zijn eigen bedachte melodietje.

Iedereen beroemd verandert hier bijna in een groteske, Victor Löws rol wordt wel erg dik aangezet en hij overschreeuwt zichzelf behoorlijk. De kleinburgerlijkheid komt op de achtergrond te staan en het hele mediacircus wordt ingeschakeld. Zonder dat Jean het weet worden hij en zijn geliefde Marva al uitgebuit voordat hun droom werkelijkheid is geworden.

Iedereen Beroemd is een prachtige satire geworden. Gezegd moet worden dat het allemaal wel wat subtieler had mogen zijn: doordat alles ontzettend dik is aangezet, verliest de film enige geloofwaardigheid en gaat het hier en daar voorbij aan het satirische element. Erg is dit allemaal niet, Iedereen Beroemd is een prachtfilm geworden over de verlangens en dromen van een wanhopige maar ontzettend gewone man.

Dominique Deruddere’s vorige film (Hombres Complicados) flopte ondanks de goede kritieken. Zodra er Nederlands of Vlaams gesproken wordt in een film slaan de meeste Nederlanders op de vlucht. Dit is vaak zeer ten onrechte: een film als Iedereen Beroemd verdient nou eenmaal een groter publiek dan nu het geval is.

The Hollywood Sign is een film over drie uitgerangeerde acteurs die als bij toeval op het spoor komen van een groepje misdadigers met veel geld. Ze ontwikkelen een vaag plan om met hun acteertalent de misdadigers het geld afhandig te maken. Eén van de acteurs, Tom Greener (Tom Berenger) ontdekt dat één van de misdadigers zijn voormalige vriendin Paula is. Paula speelt een gevaarlijk spel. Ooit schreef ze een script waarin een groepje acteurs geld afhandig maken van een misdadiger, en omdat ze het script niet kon verkopen voert ze het nu in het echte leven uit. Ze wil met het script als leidraad de misdadigers oplichten. Natuurlijk gaan de acteurs en Paula samenwerken. Het zal hun gevaarlijkste optreden ooit worden. Zoals Paula het tactisch uitdrukt: ‘vroeger zou het publiek jullie na een slechte voorstelling alleen uitschelden, maar nu gaan ze je vermoorden als het verknalt.’ Een betere peptalk konden de drie acteurs zich natuurlijk niet wensen.

Rommelig
Het verhaal is niet bijster interessant, en is over het algemeen rommelig. Wat de film het aanzien waard maakt is dat Berenger, Reynolds en Steiger een sympathieke prestatie neerzetten als uitgerangeerde filmsterren. Vooral Steiger (The Hurricane, Mars Attacks!) is erg op dreef. Zijn performance is vooral een vette knipoog naar Marlon Brando.

Toch mist de film ‘drive’: de gemiddelde kijker zal snel de aandacht verliezen door het zoals eerder gezegd rommelige script. Dat maakt dat ik deze film voor een bioscoopbezoek niet kan aanraden. Als je echt geïnteresseerd bent zou ik wachten op de videorelease. Mijn vriendin viel overigens niet in slaap.

De film roept juist vragen op. Met welke van de drie hoofdpersonages moet je jezelf als kijker identificeren? Met Mason Verger, de man die door Lecter verleid werd zijn eigen gezicht eraf te snijden en nu verminkt door het leven gaat? Hij wil wraak, een alleszins redelijke eis. Met Clarice Starling, die verbeten blijft geloven in de scheidslijn die de FBI trekt tussen goed en kwaad? Het goede hoort te overwinnen. Of met Lecter zelf? Hij lacht je charmant toe, imponeert met zijn helder opmerkingsvermogen, maar hij blijft de brute moordenaar.

Hannibal is geen thriller. Verwacht geen bloedstollende scènes in een duistere kelder, want deze film gaat over hoe fascinerende mensen je leven kunnen gaan bepalen. “Denk je ooit nog aan hem?” vraagt de verzorger van de inrichting aan Clarice. “Elke dag zeker een halve minuut. Hij maakt deel uit van mijn leven.”

Clarice’s leven is zo vervlochten met dat van Lecter, dat de twee moeilijk nog te scheiden zijn als Goed en Kwaad. Ze spelen een spel dat boven elk waardeoordeel komt te staan. Verger, de mismaakte engel der wrake, valt daar al gauw buiten. De schrijvers hebben ervoor gekozen om de man die de meeste sympathie zou moeten opeisen neer te zetten als een sadist, die de dood wellicht nog meer verdient dan Lecter.

De kijker volgt, en wordt meegezogen in de wisselwerking tussen sympathie en antipathie. Mag Clarice deze innemende figuur wel overdragen aan het botte rechtssysteem, dat van een mythe als Lecter weinig over zal laten? Maar Hannibal mag ook niet ontsnappen, dat zou ondermijning zijn van elk gezag en bovendien ingaan tegen alle ethische waarden die er zijn. De makers van Hannibal hadden voor een dramatische oplossing kunnen kiezen: Lecter sterft tijdens een alomvattende climax, de mythe blijft bestaan en het rechtssysteem staat nog overeind. Dat doen ze niet, en dat siert ze.

Hannibal is een film met zeer goed spelende acteurs. Julianne Moore als Clarice Starling moet even op gang komen, maar is heel overtuigend. Decor, aankleding en handelingsverloop zijn realistisch, duidelijk met grote aandacht verzorgd en passen perfect in het verhaal. Een goede soundtrack ondersteunt de film, en wordt nergens opdringerig. Anthony Hopkins moet nog oppassen dat hij zichzelf niet gaat identificeren met Lecter. Dat doet de kijker wel voor hem.

Hoofdpersoon in The Green Mile is cipier Paul Edgecomb, gespeeld door Tom Hanks, die de leiding heeft over de dodencellen in een gevangenis ergens in het zuiden van de Verenigde Staten, waarin hij wordt bijgestaan door zijn trouwe medewerkers Brutal en Dean en het vervelende ettertje Percy Wetmore.

Op een dag wordt John Coffey binnengebracht, een reusachtige neger die twee meisjes zou hebben verkracht en vermoord. Deze kinderlijke man blijkt over helende gaven te beschikken. Zo geneest hij Pauls blaasinfectie en laat hij een dood muisje weer lopen.

De film begint en eindigt in het heden met een oude Paul Edgecomb in een bejaardentehuis. Deze scènes zijn onnodig en doen afbreuk aan het wonderlijke verhaal door de clou nog eens extra te benadrukken. Daarnaast is er slechts één ander negatief punt aan de film: de visuele effecten na de verschillende genezingen van John Coffey. Dan komen er wolken zwarte vliegen uit zijn mond, die je, hoe fotorealistisch ze ook zijn, een paar cruciale momenten uit de film trekken die wel gewerkt hadden als ze iets subtieler waren uitgevoerd. De andere effecten zijn evenwel briljant en onzichtbaar, bijvoorbeeld in het geval van Mr. Jingles, de al eerder genoemde muis.

De acteerprestaties in The Green Mile zijn allemaal perfect: we geloven Tom Hanks als hij met gruwelijke pijn boven de tioletpot hangt en we lachen met ‘m mee als hij die pijn kwijtraakt. We haten Percy Wetmore en voelen medelijden bij het zien van de wegterende vrouw van één van Pauls collega’s.
Maar de meeste indruk maakt Michael Clarke Duncan, die de rol van John Coffey speelt en al eerder te zien was in Armageddon. Met een slechtere acteur in deze rol was The Green Mile heel wat minder overtuigend geweest.