8WEEKLY

Warcraft 3: Reign of Chaos

Artikel: Warcraft 3: Reign of Chaos

WarCraft, een fenomeen bij Real-Time-Strategy fans. Het is al twee jaar geleden dat Blizzard zijn nieuwste telg in de serie aankondigde; dit betekende natte dromen voor vele fans. Het uitbrengen van WarCraft 3 werd echter keer op keer uitgesteld en natte dromen veranderden in nachtmerries, veroorzaakt door extreme frustratie. Nu heeft Blizzard een betaversie van het spel uitgebracht. Hoog tijd voor een preview.

~

Beta

WarCraft 3 is nog een work-in-progress, we zullen dus nog even geduldig een paar maandjes moeten wachten voordat het spel in de winkels ligt. De laatste beta die Blizzard uitbracht bevat alleen een online multiplayer-optie, dus nog geen singleplayer en geen tutorial. Deze online-multiplayer geeft gelukkig wel een goed idee over wat we van het gehele spel mogen verwachten zodra het af is.

Rassen

In WarCraft 2 had je nog de beschikking over ‘slechts’ twee rassen, de Humans en de Orcs. Deze zijn weer terug, maar nu vergezeld door de Undead en de Night Elfs. De rassen verschillen van elkaar wat betreft items en strategie, de verschillen zijn echter goed uitgebalanceerd zodat geen ras beter is dan het andere. Iedereen die dit spel een tijdje speelt zal vanzelf een ras tot zijn of haar favoriete benoemen. De Orcs en Humans zijn makkelijke rassen voor de newbies. Voor de professionals onder ons zijn de meer complexe Night Elfs en Undead misschien interessanter.

~

Gameplay

De gameplay van deze RTS lijkt op het eerste gezicht erg standaard; het bekende werk met behulp van resources units en gebouwen maken. Dit is echter een vergissing. Het spel heeft echter veel meer diepgang dan de gemiddelde RTS. Zo heeft elk ras een aantal verschillende Heroes (naast de gewone krijgers), speciale units die steeds hogere levels kunnen bereiken. Deze levels bereik je door het killen van tegenstanders. Natuurlijk betekent een hoger level dat de Hero sterker wordt en daarnaast kunnen de Heroes ‘spells’ leren naarmate ze hogere levels bereiken. Deze magische spreuken kunnen op hun beurt ook weer ge-upgrade worden. Hier komt dus een RPG-element om de hoek kijken.

Graphics

Om dit spel te draaien moet je beschikken over een stevige PC, tenminste een Pentium 3(600) met 128MB RAM en een flinke 3D kaart. Ik speelde het spel op een nog veel vettere PC, en dan zijn de graphics mooi, heel erg mooi. Je kan bij dit spel ver inzoomen en pas dan valt op hoe hoog het detail eigenlijk is. Zo hebben de bomen van de Night Elfs gezichten en heeft een hero van de Orcs schedels aan zijn hoorns hangen.

Conclusie

WarCraft 3 is nu al een spel om je vingers bij af te likken. De graphics zijn geweldig evenals het geluid. We zullen even moeten wachten tot het spel af is, maar de online-multiplayer is al super. Dankzij de diepgang van de gameplay, en de verschillende rassen is dit een spel dat niet snel zal vervelen. Het is alleen nog even afwachten of de single player net zo goed zal worden als de multi-player, maar als ik terugdenk aan WarCraft 2, en kijk naar de nu al legendarische multiplayer denk ik dat er weinig te vrezen valt.

8WEEKLY

Championship Manager 2001-2002

Artikel: Championship Manager 2001-2002

.

~

In den beginne…

Toen ik nog een vervelend pubertje was speelde ik erg veel computerspelletjes. Het waren de tijden van SEGA en Nintendo. Mijn favoriete spel was echter een PC game: CM Italy 93. Mijn grootste bezwaar tegen management spelletjes was vaak dat de speler zich te veel met randverschijnselen van het voetbal bezig moest houden. Ik wil helmaal geen individuele trainingschema’s maken! Ik wil helemaal geen fanshopartikelen beheren! Ik wil simpelweg aankopen, opstellen, en spelen! CM Italy was een verslavend spel. Je kocht en verkocht, je pielde wat met een opstelling, en het bood de speler een echt gevoel. Toen CM2 uitkwam met een versie over de Nederlandse competitie was ik helemaal verkocht.

~

Wie wil er een ploeg in Japan coachen?

De concurrentie heeft sindsdien niet stil gezeten. Player Manager en Ultimate Soccer Manager boden complexe spelen met fantastische beelden, opties en nog veel meer. Daarom moet CM wel weer met iets meer komen. Editie 2001-2002 is inmiddels de vierde upgrade van CM3. Het biedt 26 (!) landen met hun competities. Meer dan 100.000 spelers! Verder zijn de wijzigingen in het transfersysteem en nieuwe toernooien ook in het spel verwerkt.

Mist!

Een nieuwe gave optie is de “fog of war”. In de vorige versies van het spel kon je alle statistiekjes van een speler meteen opvragen, maar nu zal je (net als in het echt) eerst een scout moeten sturen om aan gegevens van een speler te komen. Dit verhoogt enerzijds wel het realisme van het spel, anderzijds is het wel weer een beperking op wat ik juist zo goed vind aan de CM-serie: het ongecompliceerde wat de vorige delen nog had. Gelukkig voor hen die dat liever zonder spelen kan de Fog-optie ook af.

Conclusie

Hoewel ik zelf CM2 97-98 nog steeds de beste versie uit de serie vind (ik update ‘m zelf elk jaar) is CM3 2001-2002 weer een geslaagde versie. Alleen zou ik mensen die al een versie van CM3 bezitten willen aanraden het daarbij te laten. Behalve een paar opties is er niet zoveel veranderd. En de updates van je oude CM3 kun je toch wel downloaden van de EIDOS pagina, dus voor die nieuwe statistiekjes hoef je het ook niet te doen. Ben je echter nog niet in het bezit van een CM spel, ren gerust naar de winkel, je zal er geen spijt van krijgen. Eidos heeft reeds aangekondigd dat CM4 in de maak is. Ik kan haast niet wachten.

Film / Films

Gosford Park

recensie: Gosford Park

Het is jammer dat er geen Oscar voor volledige cast bestaat, want Gosford Park verdient er (naast de zeven nominaties die hij wel kreeg) zeker een. Alle acteurs spelen zo goed, dat je bij het kijken naar de film al gauw vergeet dat er zo’n vijftien grote namen uit de Engelse film meedoen.

~

Het verhaal speelt in 1932 en draait om het verblijf van een groepje aristocraten op een landhuis rond een jachtpartij, waarbij na verloop van tijd een moord gepleegd wordt. De plot is echter ondergeschikt aan de milieuschildering van twee sociale klassen: die van de aristocraten en van hun bedienden. Altman is gefascineerd door de onderlinge spanningen bij de gasten (“upstairs”) en bij hun personeel (“downstairs”), en de relaties tussen de twee groepen, die strikt gescheiden blijven, maar niet zonder elkaar kunnen. Altman brengt die prachtig in beeld: kalm, subtiel, met oog voor detail, en met behulp van een vlekkeloze art direction, gepaste muziek en zoals gezegd een arsenaal aan topacteurs.

Arrogant buitenbeentje

~

In het begin van de film worden er zoveel mensen geïntroduceerd dat het moeilijk bij te houden is, maar Altman besteedt genoeg tijd en aandacht aan vrijwel elk personage om ze gaandeweg allemaal diepgang te kunnen geven. Aan de aristocraten wordt nauwgezet gestalte gegeven door o.a. Michael Gambon als de botte gastheer, Kristin Scott Thomas als zijn vrouw, Jeremy Northam (met geweldige muzikale begeleiding) als de acteur Ivor Novello en Maggie Smith als snobistische gravin. De bedienden worden gespeeld door uiteenlopende acteurs als Helen Mirren, Derek Jacobi, Alan Bates, Richard E. Grant, Clive Owen, Emily Watson en Kelly
McDonald (Diane uit Trainspotting). De enigen die een wat onwerkelijke indruk maken, zijn Stephen Fry, die voor een komisch intermezzo zorgt, en Ryan Philippe, die wel toepasselijk genoeg een arrogant buitenbeentje speelt.

Perfecte schildering

Robert Altman heeft de film samen met Bob Balaban (die ook een van de gasten speelt) bedacht en geproduceerd. Enige acteurs hebben naar verluidt in de productie ook veel in de melk te brokken gehad. Het onderwerp is hen allen duidelijk ter harte gegaan, want Gosford Park is een met liefde gemaakte, nagenoeg perfecte schildering van twee werelden uit een vergane tijd.

Muziek / Concert

Nederlandse dubbelslag

recensie: Kirsten en de Dollybirds live

Wat een luxe, op één avond twee aanstormende Nederlandse acts na elkaar op het podium. Zowel de Dollybirds en Kirsten hebben zeer recentelijk een goed ontvangen album uitgebracht en bestormen nu het Nederlandse clubcircuit. De Dollybirds doen dat met leuke vrolijke liedjes met als duidelijk voorbeeld de surfmuziek van the Beach Boys, terwijl Kirsten het publiek in vervoering brengt met prachtig singer/songwriter materiaal. Maar dan net als op haar album The Chick Singer versterkt door een band.

“Er mag gedanst worden hoor!”

Soms beginnen concerten gewoon te vroeg. Met als gevolg dat het publiek er dan nog niet helemaal in zit. Terwijl de meeste bezoekers net hun eerste drankje hadden gehaald, begonnen de Dollybirds al met hun set. Voor het podium bleef het daardoor helaas gedurende het hele optreden verschrikkelijk leeg. Volkomen onterecht, want de Dollybirds zetten een energieke set neer met mooie puntige liedjes en een gezonde dosis humor. Het publiek bleef echter stilstaan, ondanks de vele smeekbeden van de muzikanten: “Er mag gedanst worden, hoor!”

Ani DiFranco

Het bleek wel dat de meeste mensen op Kirsten af waren gekomen, want het publiek was vanaf het begin enorm enthousiast over de vierentwintig jaar jonge singer/songwriter. Ze speelde ongeveer alle liedjes van haar debuut en gaf ons ook nog een extraatje in de vorm van een nummer van haar grootste voorbeeld Ani DiFranco. Dat Kirsten al behoorlijk op niveau is geraakt werd duidelijk uit het feit dat DiFranco’s nummer naadloos aansloot op Kirstens eigen nummers. Goed voorbeeld doet goed volgen.

Akoestische gitaar

Veel afwijken van de plaat deed ze niet. Ze gaf de nummers echter wel meer intensiteit, van albumstuk tot live-sensatie. Haar stem klonk fantastisch en haar gitaarspel begint werkelijk te lijken op dat van één van haar andere voorbeelden: Dave Matthews. De band speelde geweldig, maar de singer/songwriter intensiteit bleef toch bewaard door de prominente rol van de akoestische gitaar. Haar soloversie van Incompatible klonk geweldig en het kippenvel kwam aan het eind van de avond tijdens het dromerige Sleepless.

Een goede plaat en een uitstekende live performance. Het moet toch wel helemaal goedkomen met deze jonge artieste. Net als met de Dollybirds overigens. De heren maken heerlijke liedjes en hebben een podiumpresentatie waar je u tegen zegt. Altijd leuk voor een feest of een festival, als het publiek maar in the mood is, zoals bij Kirsten.

Muziek / Achtergrond
special:

Nieuw festival in Den Haag

Op 13 juni dit jaar wordt er een nieuw festival gelanceerd in Den Haag. Het festival gaat The Music in my Head heten en is een initiatief van de organisatie van het Crossing Border Festival.

Muziek staat centraal binnen het festival, al wordt er niet gezocht naar één thema, taal of discipline. Een kwalitatief hoogwaardig aanbod vormt het uitgangspunt. Verbanden worden gelegd tussen moderne muziek en de oorsprong van waaruit deze muziek afkomstig is. Invloeden uit de folk- en etnische muziek worden gekoppeld aan optredens van bekende en minder bekende artiesten. Ook wordt het werk van hieraan verbonden andere kunstenaars getoond om zo een zeer divers en multidisciplinair landschap te tonen. Dus niet 1 thema, 1 taal of 1 discipline! Gewoon The Music In My Head…

Het festival zal op 13, 14 en 15 juni plaatsvinden in Den Haag. Op 13 juni zal de openingsavond zijn in de Nieuwe Kerk en op de andere dagen staan de voorstellingen gepland in de zalen van het Theater aan het Spui. Aanvang van de avonden is 20:00, zaal open om 19:00.

De kaartverkoop start 1 mei bij het Theater aan het Spui en alle bekende voorverkoopadressen. Kaarten kosten €20 per avond (excl. servicekosten), een passepartout voor vrijdag en zaterdag kost €37,50 (excl. servicekosten).

Over het programma is nog niets bekend, maar we houden je uiteraard op de hoogte.

Meer informatie

The Music in my Head
Prinses Mariestraat 34
2514 KG Den Haag
Tel. 070-3462355
Fax: 070-3627700

Film / Achtergrond
special:

Mannelijke hoofdrol Phileine bekend

.

~

Michiel Huisman zal de tegenspeler van Kim van Kooten worden in de verfilming van Ronald Gipharts bestseller Phileine zegt sorry.

Michiel Huisman speelde in de telefilms Suzy Q. van Martin Koolhoven en Uitgesloten van Mijke de Jong en verscheidene televisieseries waaronder Blauw, Blauw en Spangen. Veel mensen zullen hem ook kennen als het broertje van Katja Schuurman in de speelfilm Costa!.

Phileine zegt sorry gaat over een meisje dat, als zij ontdekt dat haar recente liefde Max naar New York gaat om in een zeer controversieel toneelstuk te spelen, hem achterna reist. Ze zet alles in rep en roer als ze erachter komt hóe controversieel het is.

Ronald Giphart is erg tevreden met de keus voor Michiel Huisman als Max. “Michiel is de perfecte Max. Hij straalt jeugd en onervarenheid uit, maar ook het zoeken naar avontuur”. Ook Kim van Kooten is blij met de keus voor Michiel als haar tegenspeler: “Michiel is enorm gedreven en weet precies wat hij wil. Hij is een aanstormend talent.”

Film / Films

Ali

recensie: Ali

Ooit was er een bokser wiens charisma misschien wel groter was dan de kracht in zijn vuisten. Hij luisterde naar de naam Cassius Clay. Nadat Clay in contact kwam met de groepering Black Muslims veranderde hij zijn naam in Muhammad Ali. Drie keer veroverde hij de wereldtitel in de zwaargewichtklasse, onder meer in een heroïsch gevecht in Zaïre, dat later bekend zou worden als ’the rumble in the jungle’. Maar Ali’s grootste gevecht was tegen de regering van de V.S. die hem wegens dienstweigering zijn bokstitels wilden ontnemen.

~

Fresh Prince goes on a Rampage

Ali is Will Smith’s eerste gooi naar een Oscar. Of hij het felbegeerde beeldje met deze boksfilm gaat ontvangen is echter nog maar de vraag. Net als Robert de Niro in Raging Bull kwam Smith enkele kilo’s aan en trainde hij maanden lang om er als wereldkampioen boksen overtuigend uit te zien. Waar de extra kilo’s bij De Niro, Edward Norton en Rene Zellwegger er nog enigszins natuurlijk overkwamen, zorgen ze bij Smith echter voor een karikatuuraal effect. Je zit toch een beetje naar een met paintbrush bijgewerkte Fresh Prince te kijken.

~

Slechte montage

Het leven van Ali had genoeg ingrediënten om eens stevig verfilmd te worden. Met historische figuren als Foreman, Malcom X, Martin Luther King en Ali moet je toch wel materiaal hebben voor een indrukwekkend magnum opus. Regisseur Michael Mann ging dan ook vrolijk aan de slag, maar lijkt zich volledig te vertillen. De film hapert aan alle kanten. Traag verteld, een script met gaten en haperingen, slechte regie. Zelfs de openingsscène duurt al veel te lang.
De scènes die voor enkele opwinding zorgen worden weer afgeraffeld. Het lijkt wel alsof Mann (Maimi Vice, Heat, The Insider) een absolute beginneling is. Met een betere montage was de film nog wel te redden geweest. Daar boivenop komt nog dat enkele scènes historisch niet correct zijn, en Smith heeft lang niet dezelfde flair als de grote Ali zelf.

Sting like a bee

Kan ik dan werkelijk niets positiefs melden over deze film? De acteerprestaties zijn in orde, en de jaren 60-70 sfeer komt in de beelden goed naar voren. Maar gezien het budget dat deze film had, mag de gemiddelde kijker toch wel een onsje meer verwachten. Ali sprak ooit eens: “When you’re as great as I am, it’s hard to be humble.” Helaas kan deze film over een deel van zijn leven hem geen eer aan doen. Ali is op zijn best een middelmatige film waar veel meer in had gezeten. Voor de fans van Ali: je kunt beter even zoeken naar de documentaire When We Were Kings: een absolute aanrader en bekroond met een Oscar.

Muziek / Concert

The Honourable Notwist

recensie: The Notwist live

Wie een meesterlijk album uitbrengt, wordt geacht live ook goed te presteren. De verwachtingen voor het concert van The Notwist waren dan ook hoog gespannen. Neon Golden, het nieuwe album van de band, wordt tot nu toe door vele critici gezien als de beste plaat van het jaar, de Volkskrant plaatste een veelbelovend artikel op de dag van het concert en Vera was compleet uitverkocht. Voor een beginnende band zou de druk immens zijn geweest, maar niet voor The Notwist. Het gezelschap uit het Duitse Weilheim heeft al zo’n twintig jaar ervaring en speelde enorm zelfverzekerd. Zonder ook maar een moment de jeugdige spontaniteit en experimenteerdrift te verliezen.

Subtiele schoonheid

Op Neon Golden is The Notwist het stadium van de noisy punk gepasseerd. Het album klinkt zeer ingetogen en bevat tien prachtige liedjes. Het is echter geen gemakkelijke plaat. Je moet echt een paar keer luisteren voordat de subtiele schoonheid zich openbaart. Hetzelfde is te zeggen over het optreden. Je moet de band even doorhebben. De eerste paar nummers is het nog even aftasten. Zo gauw je echter in de lijn van de muziek zit, kom je er het hele optreden niet meer uit.

Spanningsboog

The Notwist werkt wel degelijk volgens een bepaalde formule. De liedjes beginnen vaak met een melodie en een beat. De open plekken worden naar verloop van het nummer geleidelijk ingevuld door gitaarpartijen of samples. Het geheel eindigt op het podium vaak in een waanzinnige climax. De band weet op deze manier een enorme spanningsboog te creëren. Het niet imposante stemgeluid van zanger Markus Acher houdt de liedjes echter altijd ingetogen en oprecht. Hij zingt zonder overbodige uithalen en valse emoties.

Live-ervaring

Het punkverleden van The Notwist kwam ook nog wel een paar keer om de hoek kijken, vooral in een van de drie toegiften. Deze nummers waren uitschieters in een set waarin een grote rol was weggelegd voor elektronica. Vooral door het gebruik van samples en beats wisten Markus Acher en zijn band een zeer karakteristiek geluid neer te zetten. Net als Radiohead deed op het live-album I Might Be Wrong, verwerkten de heren van The Notwist tekstflarden van Acher in samples. Dit soort muzikale experimenten werkten alleen maar versterkend voor een optreden dat alleen beschreven kan worden als een live-ervaring.

Uit het ongewoon harde gejoel van de enorme Duitse fanschare die naar Groningen was gekomen, bleek wel dat The Notwist ook in eigen land zeer geliefd is. Zo geliefd dat volgens een artikel in de Volkskrant een huichelachtige Weilheimse politicus de goede naam van The Notwist misbruikte voor zijn verkiezingscampagne. Dat is zeker niet netjes, want een naam als deze hoor je na twintig jaar met eerbied uit te spreken.

Boeken / Fictie

De herinnering als mooi verhaal

recensie: Allemaal gelogen

Reisverhalen zijn niet de mooiste verhalen die er zijn. Vaak worden ze neergepend door mensen met meer verstand van verre landen dan van mooie woorden. Maar wanneer F. Springer zijn verhalen vertelt moet je luisteren. Hier schrijft iemand die weet hoe een woord te kiezen. En met de bijgeleverde cd moet je er wel naar luisteren.

~

Onder het pesudoniem F. Springer schrijft Carel Jan Schneider verhalen over verre landen. Zijn hoofdpersonen zijn allemaal diplomaten of andere regeringsfunctionarissen. Allemaal wonen ze in Angola, Bangkok of Nieuw-Guinea, en allemaal hebben ze iets onmiskenbaar gelatens. ,,Ach, je weet hoe het is met die hitte en de regering hier,” lijkt elke blondbleke, magere man in hemdsmouwen te zeggen. Je zorgen worden weggewuifd, en tegelijkertijd is nergens zoveel tijd en plaats voor zorgen als op een warm en vochtig bed in de tropen.

Allemaal gelogen bevat een verzameling verhalen en gedichten die nog nooit in boekvorm verschenen. Zijn debuutverhaal Een eskimo op het dak, gedichten, herinnneringen en ook de novelle Bangkok, een elegie. Een bonte verzameling, waarin telkens een stem opklinkt: die van opa, die bedaard vertelt.

Het gaat in Allemaal gelogen niet om wat er gebeurt in die verhalen. Weinig spanning zit erin, soms een amicaal grapje met de collegae, soms een klein plot dat al mijlenver voor het einde duidelijk is. Het gaat Springer om de sfeer, en vooral om bijna vergeten herinneringen die hem even doen terugkeren naar precies die dag, dat huis, dat land. Hij doet het meesterlijk. Wanneer hij vertelt over de mistige heuveltop op Sao Tomé zie je hem in een klamme hotelkamer depressieve literatuur lezen. F. Springer is een opa waar je geduldig naar luistert. Jammer dat Liesbeth Dolk, de Springerkenner die het boek heeft samengesteld, telkens vrolijk de titel van het komende stuk in je oor schreeuwt.

~

Bij het boek zit een cd waarop Springer een selectie van zijn stukken voorleest. Zijn debuut uit 1958 over schooljongens en -meisjes komt overgewaaid uit die tijd naar het heden. Hetzelfde geldt voor zijn jeugd in Indië, waar hij gedichten over heeft geschreven. Een klein uurtje duurt de cd, en de losse verhalen in Allemaal Gelogen zijn ook niet te lang. Maar ze nemen je mee naar langvervlogen tijden. Op sommige momenten wens ik dat ik in de jaren dertig geboren was en het allemaal zelf had mogen meemaken.

Muziek / Concert

Millionaire + Fence

recensie:

.

~

De beste graadmeter voor de beoordeling van de kracht van een band blijft natuurlijk de kwaliteit en de intensiteit van het optreden. En waar komt de muziek van een ‘alternative’ act als Millionaire beter tot zijn recht dan in de Groningse underground poptempel Vera. De avond stond geheel in het teken van het Belgische Hasselt, waar zowel Millionaire als voorprogramma Fence vandaan komen. Fence speelde een frisse en energieke set met mooie, vaak vrolijke liedjes, die nog het best te vergelijken zijn met het werk van het eveneens Belgische Metal Molly. Wat het meest opviel aan de muziek van Fence was de prachtige samenzang van drie van de vier heren. Topklasse!

~

Perfecte voorman

Tim Vanhamel heeft natuurlijk al een hele kluit aan ervaring opgedaan bij dEUS en de Evil Superstars. Hij komt op het podium dan ook zeer zelfverzekerd over, ook al gieren zijn zenuwen naar eigen zeggen door zijn lichaam wanneer hij optreedt. Al springend, zingend en schreeuwend liet hij tijdens het optreden zien dat hij de perfecte voorman is. Ook de rest van de band stond in Vera als een dijk te spelen. Ja, muzikaal talent zit er zeer zeker in.

Instrumentale toegift

Bij vlagen was Millionaire briljant en zelfs beter dan verwacht. Soms werd je geheel in de muziek gezogen, om dansend weer op aarde te geraken. Maar er waren een aantal kleine minpuntjes, die het optreden iets omlaag haalden. Er moet gezegd worden dat niet alle gespeelde nummers even goed waren. Het grootste deel van de set was geweldig, maar twee of drie nummers gingen er echt aan onderdoor. En een instrumentale toegift geeft ook niet veel voldoening aan het verwende Nederlandse publiek, waar ik zeker toe behoor.

Niet briljant dus, maar toch erg goed en superstrak. Ondanks de kleine oneffenheden die Millionaire nog moet bijwerken, hebben Tim Vanhamel en de zijnen op Outside The Simian Flock en op het podium laten zien dat er wel degelijk zeer veel rekening met hen moet worden gehouden. Millionaire zal zeker geen eendagsvlieg zijn, want het West-Europese muziekpubliek is veel te slim om een dergelijke act van wereldformaat aan zijn neus voorbij te laten gaan.