Panic Room

David Koepp (regisseur van de geweldige thriller Stir of Echoes) schreef het scenario van deze film. Het uitgangspunt van een moeder met kind die geteisterd wordt door drie inbrekers is eenvoudig – een film als Home Alone is gebaseerd op hetzelfde principe. Het verloop van het verhaal bevat weinig verrassingen (en voor de verandering eens geen rigoureuze plotwending!), maar wanneer de film eenmaal op gang is gekomen, blijft hij bijzonder spannend. Dat komt in de eerste plaats door de overtuigende acteurs, waarvan sommigen weten te verhullen dat hun karakters niet bepaald geloofwaardig zijn.

Lelijkerds

De moeder in nood zou oorspronkelijk gespeeld worden door Nicole Kidman. Dat Jodie Foster haar mocht vervangen blijkt een juiste keuze – niemand anders kan met simpele gelaatsuitdrukkingen zoveel angst en spanning uitdrukken. Haar ex-man wordt gespeeld door de Belgische veteraan Patrick Bauchau. Kristen Stewart speelt Fosters koter en komt behoorlijk geloofwaardig over. Dit is niet altijd het geval bij het inbrekerstrio. De opgefokte crimineel van Jared Leto (met dreadlocks!) blijft een irritante karikatuur, terwijl lelijkerd Dwight Yoakam (uit Sling Blade) ook onder een bivakmuts wel akelig gevaarlijk overkomt. De oorspronkelijk voor die rol gecaste zanger van Tool zou het niet beter hebben kunnen doen. Forest Whitaker is met zijn immer meelijkwekkende kop weliswaar getypecast als de goedmoedige boef met gewetensbezwaren, maar speelt intens genoeg om meer dan snelle sympathie aan het publiek te ontlokken. De scenarist van Se7en, Andrew Kevin Walker, heeft een cameo als de overbuurman.

Flauwe filmgrapjes

De film blijft zoals gezegd razend spannend. Finchers heeft een snelle, heftige regie (de film wordt tegen het eind ook akelig gewelddadig) en ook de kille beelden van Darius Khondji maken indruk. Khondji was als cinematograaf ook verantwoordelijk voor o.a. Se7en en The Beach en werd op de helft van de opnamen ontslagen en vervangen door een andere grote naam, Conrad W. Hall. Maar Fincher en consorten doen je bijna vergeten dat enkele gebeurtenissen weinig realistisch zijn, en dat er verder eigenlijk helemaal niet zoveel bijzonders aan de film is. De camera die net als in Fight Club overal langs en doorheen gaat, is trouwens een leuk trucje, maar voegt meestal niets aan de film toe. Ook de flauwe filmgrapjes over Joe Pesci komen geforceerd over.

Eenvoudige thriller

Panic Room kent nogal wat minpunten (en bovendien nogal wat continuïteitsfoutjes), maar is als eenvoudige thriller uitstekend geacteerd, in principe knap gemaakt, bijzonder onderhoudend en daarmee nog altijd tien keer beter dan de doorsnee Hollywood-thriller.