Film / Films

Terug bij de gekke gangsters

recensie: RocknRolla

.

De een ziet hem als een welkome aanvulling op het nouvelle violence-genre dat begon bij Tarantino’s Reservoir Dogs, de ander juist als een nabootser van dit genre. Een ding is in ieder geval zeker: Guy Ritchie kan films maken. Het Engelse wonderkind bewees dit al met zijn debuutfilm Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998), om het twee jaar later nog eens over te doen met Snatch. Hierna volgden twee mindere films: een slechte (Swept Away) en een te gekunstelde (Revolver). Maar Ritchie is met RocknRolla terug bij de gekke gangsters, waarbij van alles misgaat.

~

Net als Ritchies vorige films – Swept Away daargelaten, een film die gauw vergeten dient te worden – kent RocknRolla opnieuw een breed arsenaal aan vreemde, stoere en vooral erg grappige karakters. Van een rijke Rus met een voetbalclub (die erg op Chelsea-voorzitter Roman Abramovic lijkt – een van de beste grappen van de film) tot een ontspoorde rockster die niet zo dom is als hij zich voordoet. De plot doet er – net als in Ritchie’s eerdere gangsterfilms – eigenlijk niet zo veel toe in RocknRolla. Het gaat vooral om de dwaze situaties waarin de personages terecht komen en de leuke grappen die hieruit ontstaan. De rijke Rus heeft een schilderij dat geluk brengt, maar dat natuurlijk meteen gejat wordt wanneer hij het uitleent aan de plaatselijke gangsterbaas (Tom Wilkinson). Er volgt een miljoenendeal, waar de Rus, de accountant, de plaatselijke gangsterbaas en een groepje kleine gangsters hun aandeel in hebben en waarbij iedereen elkaar uiteindelijk bedriegt.

Vastgoedwereld

Waar RocknRolla echter duidelijk verschilt van Ritchies vorige drie gangsterfilms is het milieu waarin hij zich afspeelt. De setting is verplaatst van de gangsterwereld met zijn schietgrage en wiet stelende boeven naar de vastgoedwereld met zijn zakenmensen en miljoenendeals. Op het oog lijken het redelijke mensen, maar op den duur kom je erachter dat ze eigenlijk niet zoveel verschillen van de gangsters. Ze zijn gewoon wat sjieker – zoals ze zelf al zeggen aan het begin: “Always get receipts. This ain’t the mafia“.

~

Op bepaalde momenten is dan ook weer duidelijk te zien dat we naar een nieuwe film van Guy Ritchie aan het kijken zijn. Dynamisch camerawerk, snelle montage en slow motion. Helaas wordt vooral die slow motion enigszins misbruikt in de film. Op de meest vreemde momenten wordt deze ingezet, zonder dat het enige dramatische functie binnen het verhaal heeft. Natuurlijk ziet het er best cool uit, maar na de zoveelste slow motionbeelden van iemand die wegloopt na een gesprek heb je het idee dat een 15-jarige de regie voerde. Wel is het grappig te zien dat een van Ritchies stijlgrepen uit de bekende voetbalreclame, waarin elke wedstrijd op het veld gefilmd werd vanuit eerstepersoons perspectief, in de film tijdens een van de vele achtervolgingen terugkeert. Leuk, cool én functioneel.

Vaart

Helaas mist de film, in tegenstelling tot vooral Lock, Stock en Snatch, het eerste uur enige vaart. Dit komt deels door het wereldje waarin het verhaal zich afspeelt, waar mensen pas écht boos worden als het wel heel bont gemaakt wordt. Hierdoor moet het spektakel in het eerste uur komen van rake grappen, maar helaas is dit niet genoeg om over een lichte verveling heen te komen. Als na een uur de hel los breekt zie je weer waar Ritchie goed in is: actie en kolderieke personages in nog dwazere situaties, maar op zo’n manier dat de geloofwaardigheid binnen de setting behouden wordt. RocknRolla ontstijgt hierdoor zijn vele genrebroeders, maar haalt door het tegenvallende eerste uur het niveau van Lock, Stock en Snatch helaas niet.