Bowling for Columbine is een prachtig gefilmde satirische documentaire over Amerika’s obsessie voor vuurwapens, gemaakt door Michael Moore, die we onder andere kennen van films als Roger And Me (1989) en The Big One (1998), en tv-series als TV Nation en The Awful Truth.

Drama

De titel verwijst naar het drama op de Columbine High School. In het kleine plaatsje Littleton, Colorado, vond op 20 april 1999 een afgrijselijk drama plaats. Twee scholieren van de school in Littleton, Dylan en Eric, gingen op die dag door het lint en schoten met semi-automatische wapens in het rond, waarbij twaalf scholieren en een leraar gedood werden. Daarna schoten de twee scholieren zichzelf door het hoofd.

~

Geweldsdelicten

De kijker krijgt geen eenduidig antwoord op de centrale vraag, maar de documentaire probeert op een grappige manier wel aan te tonen dat de angst-obsessie van Amerikanen er iets mee te maken kan hebben. Terwijl de Canadezen schijnbaar zelfverzekerd hun deuren ’s nachts niet op slot doen, laten Amerikanen zich aanzetten tot angstgedrag, grotendeels opgewekt door de Amerikaanse media. De journaals, kranten en tv-shows zijn gevuld met het ene geweldsdelict na het andere.

Moore stelt op zijn eigen unieke wijze politieke en sociale misstanden aan de kaak. De film laat zien dat humor en serieuze kwesties goed samen kunnen gaan, mits Michael Moore iets met de productie van een dergelijke samensmelting te maken heeft. Zijn stijl maakt deze documentaire tot een klein meesterwerkje, die zijn vorige producties overtreffen.

~

De film begint als Harry Feversham (Heath Ledger), als een van de vele Britse soldaten van zijn regiment, naar de Sudan wordt gestuurd om daar de rebelse Madhi tot een halt te roepen, omdat deze een ander Engels regiment verjaagd hebben vanuit hun gebied. Feversham is net verloofd met de mooie Ethne Eustace (Kate Hudson) en wil eigenlijk helemaal geen oorlog voeren in Sudan.

~

Bloed

Harry is gek dat hij dit doet, want erg gemakkelijk gaat zijn avontuur niet. Als zijn gids in de woestijn vermoord wordt gaat hij bijna dood, en uit wanhoop snijdt hij zelfs zijn kameel open om maar wat vloeistof (lees: bloed) binnen te krijgen. Hij wordt gered door de mysterieuze Abou (Djimon Hounsou – Gladiator, Amistad) die hem beschermd en helpt met de motivatie dat god hem in zijn pad heeft gezet en hij Harry wel moet helpen.

Ledger speelt zijn rol erg goed als de verstoten soldaat die half dood, half levend in de Sudan zijn gemoedsrust wil vinden. Hounsou speelt ongeveer dezelfde rol als dat hij eerder deed in Gladiator en wederom straalt hij glorieus.

Onvoorwaardelijk

~

~

Het is tekenend voor mijn Ring-idolatrie dat ik tijdens Harry Potter verschillende scènes zag die me direct aan de Fellowship deden denken, zoals omhelzingen, diverse zinsnedes en het openen van hermetisch gesloten deuren door het mompelen van vreemde talen. Potter heeft bij vlagen ook wel wat weg van de Rings-trilogie: eenzelfde overdadig gevoel voor detail, een overweldigende fantasie en over dat alles heen een vanzelfsprekendheid die je het gevoel geeft dat je tijdens een ochtendwandelingetje echt een groepje Hogwarts-studenten kunt zien oefenen voor een les Defense Against the Dark Arts.

In het diepe

~

Traag

Geheel volgens het stramien van schrijfster Rowling wordt al meteen in het begin een raadsel geïntroduceerd. Huiself Dobby bezoekt Harry om hem te waarschuwen dat hij dit jaar niet naar Hogwarts mag gaan, omdat dat veel te gevaarlijk is. Waarom? Dat kan Dobby niet zeggen. Met deze vraag in de achterzak gaat het verhaal vervolgens langs de familie Weasley, de boodschappen in Diagon Alley en de introductie van een nieuwe leraar naar Hogwarts. Niet onbelangrijk voor de opbouw, maar het gaat allemaal heel traag. Pas wanneer de huiself Harry een tweede keer bezoekt, herinner je je het raadsel en kan het oplossen beginnen.

Wég geloofwaardigheid

Dat oplossen gaat geheel lineair. Harry, Ron en Hermione brainstormen samen over de gebeurtenissen op school, bezoeken de bibliotheek, een leraar die meer weet en tenslotte Hagrid, die ook weer een clou geeft, waardoor ze in een Donker Bos terechtkomen, waar wéér een clou klaarligt. Een potje Cluedo is verrassender. Wanneer dan als een soort Deus Ex Machina een slechterik ten tonele wordt gevoerd, is de geloofwaardigheid zoek.

Tegenstelling

Harry Potter and the Chamber of Secrets biedt kinderen veel goeds, maar voor de wat oudere kijker liggen het tempo en het niveau veel te laag. Bovendien duurt de film lang: twee uur en veertig minuten. Scènes met grote spinnen en enorme slangen bieden wel spanning en brengen in dit tweede deel een duisterder sfeertje, maar dat maakt de tegenstelling met de heldere stukken in school en op het quidditch-veld alleen maar groter.

Opwarmertje

Harry Potter and the Chamber of Secrets is een aardige film. Het boek blijft beter, omdat daar de lineaire structuur geen afbreuk doet aan de opbouw en de spanning. Wie zich echter bijzonder verheugt op The Two Towers, hoeft Harry Potter niet als opwarmertje te beschouwen.

~

Eastwood speelt een ex-FBI-agent die op zoek gaat naar de moordenaar van de donor van zijn nieuwe hart. Al gauw blijkt dat de zaak verband houdt met de crimineel die zijn eigen hartaanval van twee jaar geleden veroorzaakte. Clint heeft gelukkig zelf goed in de gaten dat hij niet meer de jongste is. De spil van de film is zijn leeftijd en zijn gebrekkige gezondheid, en de beste scènes spelen met zijn imago als übermacho, waarin hij het onderspit delft tegen zijn jongere opponenten. En toch is Eastwood zoals altijd de womanizer, de actieheld en uiteindelijk de overwinnaar. Dit is in dit geval wel acceptabel, maar absoluut ongeloofwaardig wanneer zijn tegenspeelster (Wanda de Jesús) voor zijn grijze charmes valt. Er zitten meer van zulke clichés in de film, die het meest irritant zijn in de vorm van de komisch bedoelde spanningen tussen FBI en arrogante politieagenten.

Traag

~

Schokkend

Blood Work is bij tijd en wijle ook opvallend wreed. Eastwood was degene die in de jaren 70 als Dirty Harry stof deed opwaaien met weinig subtiele extreem-rechtse denkbeelden en bijpassende praktijken. En ook hier lijkt hij het credo te handhaven dat criminelen onmenselijk zijn en vernietigd moeten worden. De boef wordt bij Eastwood niet ingerekend of voor de rechter geleid, maar in koelen bloede afgemaakt. Bij een botte actiethriller als Dirty Harry is dat wel vermakelijk, in een serieuzere film als Blood Work is het tamelijk schokkend.

Mystic River

Eastwoord is inmiddels al een nieuwe en meerbelovende misdaadfilm aan het draaien, Mystic River, opnieuw met een script van Brian Helgeland, en met een arsenaal aan topacteurs, waaronder Sean Penn, Kevin Bacon en Tim Robbins. Het is te hopen dat hij er deze keer wat spannenders van maakt.