Film / Films

The Lord of The Rings: The Two Towers

recensie: The Lord of The Rings: The Two Towers

.

~

J.R.R. Tolkien was een dromer, de man die een halve eeuw geleden een boek schreef over zijn ‘wereld’. Een wereld die bestond in zijn eigen hoofd, een soort alternatieve bijbel voor deze briljante man, een hoogleraar in de talen. Hij bedacht 14 verschillende talen voor zijn eigen wereld, en uit deze fascinatie ontstond The Lord of the Rings, een boek waarvan later 52 miljoen exemplaren verkocht zouden worden en wat na de bijbel het meest gelezen boek ooit werd.

Peter Jackson, discutabel de grootste Lord of the Rings-fan ooit heeft ongeveer zes jaar van zijn leven besteed aan het verfilmen van alle drie de delen van The Lord of the Rings. Eind 2001 verscheen het eerste deel van de film; The Fellowship of The Ring op het grote doek. Een overweldigend succes en Jackson deed wat van hem verwacht werd : hij creëerde een film die voor nieuwkomers het verhaal toegankelijk maakte en verzorgde voor de fans een droom die werkelijkheid werd. The Fellowship was het begin van de trilogie, en stelde ons voor aan o.a. Frodo (Elijah Wood), Aragorn (Viggo Mortensen) en Gandalf (Ian Mckellen), de sleutelfiguren uit het verhaal.

Val

Waar Tolkien het tweede boek begint met de dood van Boromir (die wij al zagen aan het einde van de eerste film), begint The Two Towers nu met een korte, fantastische flashback (met de nodige special effects) van de val van Gandalf met het groteske monster Balrog uit het eerste deel. Net als bij het begin van The Fellowship, word je hiermee weer vanaf de eerste minuut in de film gezogen.

~

Zoals iedereen weet is het genootschap van de ring uit elkaar getrokken aan het einde van deel een. Merry en Pippin zijn ontvoerd door de orks en Aragorn, Legolas en Gimli, verdrietig maar niet verslagen na het verlies van Boromir, zetten de achtervolging in op de ‘hobbitnappers’. Frodo en Sam zetten intussen koers naar Mordor.
Waar Tolkien in zijn boek deze verhalen ietwat serieel laat verlopen, kiest Jackson voor de parallelle aanpak. Hij weeft de verhalen door elkaar, en dit is natuurlijk een uitstekende manier om een film van drie uur te op stoom te houden.

Drie karakters

De essentie van The Lord of the Rings draait natuurlijk om die ene ring, en Frodo draagt de verantwoordelijkheid om deze ring te vernietigen. Het belangrijkste en tevens boeiendste verhaal van het tweede deel is dan ook die van de twee hobbits, die getergd door vermoeidheid en angst blijven vechten om de wereld te redden van totale duisternis. Zij ontmoeten het wezen Gollum (het allermooist vormgegeven computergeanimeerde karakter tot nu toe in een film) dat de ene ring jaren in zijn bezit had en daardoor compleet vervormd is geraakt. Hij wil zijn ring terug, en hoewel hij verraderlijk is en niet te vertrouwen, weten Frodo en Sam hem te strikken om hen te helpen in een weg te vinden naar Mordor. Deze drie karakters komen zo ontzettend goed tot leven in de tweede film dat het boek er zelfs beter op wordt.

~

Gimli, Legolas en voornamelijk Aragorn zijn de feitelijke helden van deze film. In hun verhaal strijden zij tegen de uitroeiing van de mens. Sauron en de tovenaar Saruman hebben een bond gesloten en willen alles wat mens is vernietigen. De drie strijden met behulp van de teruggekeerde Gandalf en de mannen van Rohan tegen dit kwaad die tot een immens spannende climax komt in het gevecht om Helm’s Deep.

Arwen

Het verhaal van Arwen (Liv Tyler) – die bovendien helemaal niet voorkomt in het boek The Two Towers – is niet nodig voor de essentie van het het verhaal en vertraagt de film onnodig. Jackson neemt op meerdere momenten in de film een “loopje” met het boek, wat soms wat vervelend kan zijn voor de fans, maar veelal wel ten goede komt aan het tempo of spanning van de film.

~

Het feit blijft, dat net als in deel een, Jackson zijn eigen creativiteit en visie met die van Tolkien samensmelt en dat het resultaat, een uitzondering daar gelaten, zeer goed uitpakt. De karakters komen nu pas echt tot leven, de gevechten zijn verdubbeld in aantal en we hebben een magnifieke Gollum erbij gekregen. Kortom, Jackson presteert het om het vervolg nog beter te maken dan deel een en dat werft veel respect. Heel veel respect.

Lees ook wat 8WEEKLY van The Fellowship of the Ring vond!

Boeken / Non-fictie

Over het autobiografisch geheugen

recensie: Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt

~

Je kent het wel: je loopt langs een snackbar, snuift de lucht van versgebakken (als het niet de Febo is althans) patat op, en een herinnering flitst door je hoofd. Of je hoort een liedje uit zoveelennegentig dat je nog steeds associeert met de eerste keer dat je een gooi- en smijtruzie met je vriendin had. Douwe Draaisma schreef over zulke associaties en andere eigenaardigheden van het menselijk autobiografisch geheugen het boek Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt.

Eigenlijk is het geen boek, maar een (bijzonder fraai vormgegeven, het moet gezegd) collectie artikelen die al in bladen als Feit & Fictie en Psychological Magazine, maar ook in NRC Handelsblad verschenen. Het karakter van de hoofdstukken vertoont daardoor onderling nogal wat variatie. Maar dat stoort op zich niet, aangezien Draaisma’s casus(sen), hoewel divers, zonder uitzondering teruggrijpen op de het centrale thema.

Familie bij de kerstboom

Die diversiteit wordt duidelijk als je je van een hoofdstuk over Idiots Savants via een gesprek met Ton Sijbrands over blind simultaandammen beweegt naar een beschrijving van de zaak-Demjanjuk en de cruciale rol die de herinneringen van kampslachtoffers daarbij speelden. Het leukste hoofdstuk is eigenlijk het minst relevante: Draaisma beschrijft hoe de foto-amateur Richard Wagner (nee, een andere Richard Wagner) vanaf 1900 elke kerstavond een foto maakte van zichzelf en zijn vrouw Anna bij de kerstboom. Wagner bleef dat doen totdat zijn vrouw overleed in 1945, en het ruim veertig jaren overbruggende foto-archief (of foto-geheugen) toont niet alleen het ouder wordende echtpaar, maar ook het wel en wee van Duitsland gedurende die periode, van welvaart (1900), via ontbering (1917) en middelbare leeftijd (1927) naar een nogal roemloos einde (1942).

~

Draaisma slaagt er goed in om voorbeelden aan te dragen die zijn verhaal op een inzichtelijke manier ondersteunen. De vergelijking met Oliver Sacks zal ongetwijfeld wel eens zijn gemaakt, maar eigenlijk staat Draaisma’s aanpak me veel meer aan. Het is minder ‘aapjes kijken’; de voorbeelden staan in dienst van het punt dat de auteur probeert over te brengen.

Reuk

Soms vraag je je wel af waar Draaisma’s keuzes op zijn gebaseerd. Bij het hoofdstuk over de rol van de reuk in het geheugen schrijft hij juist daar een grote betekenis aan toe omdat reuk een ‘primaire’ indruk achterlaat, dus niet wordt ‘gefilterd’ door interpretatie. Maar is dat echt zo? Kan geluid niet een net zo onmiddelijke en krachtige associatie oproepen als geur? En omgekeerd, zijn geuren nooit onderhevig aan interpretatie? Het punt is dat ik best van Draaisma wil aannemen dat de reuk een krachtige stimulans voor herinnering kan zijn, maar dat hij weinig moeite neemt om zijn keuze voor juist dat zintuig te rechtvaardigen.

Iwan de verschrikkelijke

Waar Draaisma bovendien zichtbaar moeite mee heeft is de vorm. Hij lijkt soms te twijfelen tussen het schrijven van een handboek en een essaybundel, wat zowel in de vorm als in het taalgebruik terug is te zien. Draaisma laat meestal iets te snel al zijn kaarten zien, waardoor de spanning – voor de geïnteresseerde leek althans – halverwege de hoofdstukken is weggenomen. De uitzondering is het deel over het proces van John (of Iwan) Demjanjuk, die in Israël door talloze overlevers van Treblinka werd aangeduid als de kampbeul ‘Iwan de verschrikkelijke’ terwijl hij later bleek dat nooit geweest te zijn – hij was even verderop, in Sobibor bezig de kampbewoners het leven zuur te maken.
Daarbij komt in het taalgebruik iets te vaak de wil om liever compleet dan interessant te zijn naar voren. Dat is prima wanneer je een studieboek schrijft dat tentamenhallen vol studenten tot competente psychologen moet opleiden, maar funest voor een boek als dit, dat net zozeer aan literaire als aan inhoudelijke maatstaven moet voldoen. Het is des te spijtiger omdat het veel van Draaisma’s kennis en enthousiasme lijkt te verhullen.

Waarom dat leven sneller gaat?

Eigenlijk weet ik niet goed wat ik hiermee aan moet. De Nederlandse pendant van Oliver Sacks of Stephen Jay Gould is Draaisma in elk geval (nog) niet. Hij heeft een fijn oog voor interessante gevallen, gebruikt ze op een nuttige manier, maar stylistisch komt het er allemaal nog niet zo lekker uit. Geen slecht boek, zeker niet; het had alleen nog een stuk beter kunnen zijn. En natuurlijk ga ik niet verklappen waarom het leven sneller gaat als je oud wordt. Daar kom je vanzelf nog wel achter.

De homepage van Douwe Draaisma

Muziek / Album

Briljante muziek voor pubers

recensie: System Of A Down - Steal This Album

.

~

Wat al ergerlijk is voordat je de CD in je speler hebt kunnen schuiven, is het feit dat de band niet trots genoeg is op de teksten om er een boekje met deze teksten bij te leveren. De teksten kun je downloaden als je met de CD een afgeschermd gedeelte van hun website bezoekt. Dat is mijns inziens wel een beetje goedkoop. Twee versies uitbrengen van de CD, met dubbel artwork, maar er geen teksten bijleveren. Maargoed, dan moeten we het dus maar doen met dat wat we kunnen verstaan.

Peaches

~

Het album begint makkelijk. Een simpel gitaarloopje en een tekst die veel weg heeft van het legendarische “Peaches”. In dit nummer wordt gewoon stevig op de gitaar geslagen. Maargoed, beter goed hakwerk, dan slecht uitgevoerde pogingen tot briljante muzikaliteit.

Het album rolt vervolgens lekker verder door in het gehoor. Ik zou bijna zeggen dat de band gewoon lekkere moderne rockmuziek ten gehore brengt, met af en toe een verrassend instrument of geluid. De muziek is goed en lekker stevig maar niet echt vernieuwend.

Subtiel

Toch spitsen je oren zich toch nog aan het einde van het album als het mooi en meeslepende Ego Brain te horen wordt gebracht. Met dit nummer laat de band horen dat ze niet alleen stevige rockmuziek kan laten horen, maar ook op de rustige momenten waar het op een goede samenklank aankomt een goed figuur kan slaan. Iets later doen ze dit nog een keer met het subtiele Roulette.

~

De conclusie is dat dit is een leuk, goed in het gehoor liggend album is voor de gemiddelde luisteraar. Niet alleen het stevige rockgeweld komt aan bod, maar de band kan ook goed met wat subtielere muziek overweg. Als je echter in de puberteit bent en als je primaire levensdoel is om je ouders over de zeik te jagen, dan is dit meer dan een uitstekende gelegenheid. Gewoon af en toe draaien en de hoes laten slingeren, zodat het provocerende taalgebruik goed overkomt, en je hebt gegarandeerd succes!

Officiele website
Sony music

8WEEKLY

Konijn met kerst

Artikel:

.

~

Arme Flappie. De ene dag nog gezellig met zes anderen in een draadgazen kooitje van 60 bij 50 centimeter, de eerste Kerstdag op je bord. Dat moet niet mogen. Stichting Wakker Dier en Stichting Vrij Konijn roepen dan ook iedereen op om hun online petitie te tekenen.

Met abrikozen en rozijnen

Als je met kerst per se konijn wilt eten, neem dan wild konijn. Dat heeft tenminste nog vrij rond mogen huppelen voordat het een schot hagel in de flank kreeg. De Koninklijke Nederlandse Jagersvereniging KNJV weet wel wat je met een lekker konijntje kunt doen: wild konijn met bier, wilde konijnebouten met abrikozen en rozijnen…Jammie!

~

Maar hoe kom je aan een wild konijn als je geen jager bent? Aanrijden, da’s de beste optie, want je kunt altijd zeggen dat je het per ongeluk hebt gedaan en dat het toch zonde is om zo’n beest dan te laten liggen. De Australiër Phil Mosies heeft er een sport van gemaakt om lekkere maaltjes te bereiden van wat eerst onder zijn wielen kwam. Op zijn site Road Kill Cookery leer je hoe je van de nood een deugd maakt.

Een kinderziel verminken

Ook kun je je kind konijnen leren schieten. Dat moet je voorzichtig doen. Koop een klein pistool en begin met namaakkonijnen. Laat die kartonnen dieren steeds meer op echte konijnen lijken en koop dan een wit konijn. Je kind schiet ‘m zo af. Hij kan een beetje huilen, maar dan moet je erover praten: “After the rabbits are dead, be sure to talk about how great it is to have another hunter in the family.

~

Gebakken eekhoorn

Ach, maar konijn is ook maar zo gewoontjes. Becky, woonachtig op Becky’s Island, heeft recepten voor veel interessantere diersoorten. Je bent gegarandeerd de enige in de straat die eekhoorntjes op het menu heeft staan, of iguana, stinkdier, eland of wasbeer. Becky waarschuwt wel: If you invite friends over and serve these recipes, make sure you have other friends!
In Australië eten ze naast de road kill ook erg smakelijk van krokodil, emoe of kangoeroe. Wat dacht je van kangoeroestaartsoep?

Entomophagie!

~

Wil je het helemaal exotisch? Probeer dan insecten! Krekels, sprinkhanen, meelwormen en andere kruipers zijn gezond, goed voor het milieu en de oplossing voor het wereldvoedselprobleem. Wat dacht je van knapperige chocolade-krekelkoekjes, sprinkhanen in gelatine of risotto met meelwormen? Als je interesse gewekt is, kun je van Aletheia Price leren hoe je zelf bugs kunt kweken. Zij begon op haar dertiende met entomophagie (een chic woord voor insecteneten) en weet er dus alles van.

Zeg het met…

Wie niet zo van knapperig houdt of vegetariër is, kan het altijd nog proberen met bloemen. Rozenblaadjescake of roerei met bloemblaadjes, gefrituurde hostabloemen; het ziet er niet alleen appetijtelijk uit, het smaakt ook nog eens zo.

Betreurenswaardig voedsel

~

Tenslotte, voor allen die het thuis niet voor het zeggen hebben en moeten eten wat de pot schaft, is hier nog een site met mooie plaatjes. Kan je moeder niet koken en ziet alles wat ze op tafel zet er smerig uit? Troost je dan met de gedachte dat ze niet alleen is. Hele kookboeken zijn gevuld met de gruwelijkste foto’s van de gruwelijkste recepten. De gallery of regrettable food heeft een curieuze verzameling vergaard. Kijk en huiver!
Aan alle anderen die zelf koken of lekker te eten krijgen: smakelijk!

Film / Achtergrond
special: Ben Sombogaart, Thekla Reuten en Hanneke Niens over De Tweeling.

Eén tweeling, twee werelden

.

~

De Tweeling is in Nederland door bijna twee miljoen mensen gelezen en in Duitsland door anderhalf miljoen mensen. Een verhaal over twee vrouwen die hetzelfde zijn, maar in een wereld van verschil leven. De een in bezet Nederland, de ander in Nazi-Duitsland. Hoewel ze toenadering zoeken en elkaar weerzien, breekt de band die de tweeling heeft. Vijftig jaar na hun laatste ontmoeting zien Anna en Lotte elkaar weer; de een zoekt naar rust, de ander naar antwoorden.

Opgelucht

Ben Sombogaart: “Mijn vrouw raadde me De Tweeling aan, maar ik heb het nooit gelezen, totdat ik gevraagd werd om de film te maken. De eerste tien, twintig bladzijden was het wennen, vooral omdat al in mijn achterhoofd al meespeelde dat ik er een film van ging maken.” Het scenario werd geschreven door Marieke van der Pol, die onder meer hulp kreeg van Edwin de Vries.

“Er is veel meer druk dan bij een origineel scenario,” zegt Ben. “Hier kijkt er een schrijver over je schouder mee, ze denkt mee, ze heeft zelfs invloed op je manier van regisseren.” Ook zijn vorige film, Abeltje, was erg zwaar. “Het klinkt misschien wat cru maar we waren eigenlijk opgelucht toen Annie Schmidt doodging,” zegt Ben voorzichtig. “Je krijgt dan als regisseur meer ruimte. Tessa de Loo leeft overigens nog steeds,” haast hij zich eraan toe te voegen.

Producente Hanneke Niens: “Tessa de Loo wilde zich niet met het script bemoeien. ‘Dan ga ik van m’n stokje,’ zei ze. Ze zou zoveel dierbare dingen niet terug zien. Maar ze respecteerde wel het verschil dat er altijd is tussen een boek en een film.” Thekla Reuten, die de rol van Lotte speelt, sprak na de film met de schrijfster. “Ze vond het een mooie film. Ondanks het afscheid dat ze van veel dingen had moeten nemen. Ze vond ‘m heel mooi.”

Mevrouw Vogel

~

De Tweeling speelt in verschillende tijden. We zien hoofdpersonen Anna en Lotte als kinderen, als jonge vrouwen en als bejaarden. “We zijn begonnen met Thekla als Lotte, en met haar als uitgangspunt hebben we naar andere Lottes en Annas gezocht,” zegt producente Niens. Ellen Vogel speelt de oude Lotte. “Ik kwam mevrouw Vogel natuurlijk nooit tegen op de set,” zegt Thekla, “Maar ik heb haar voor het begin wel opgebeld. Je moet het toch met elkaar eens zijn. We hebben een uur gepraat. Als mensen nu naar me toe komen om te zeggen dat ze mevrouw Vogel en ik als dezelfde persoon geloofwaardig vonden, dan vind ik dat heel mooi om te horen.”

Wereld van verschil

Nadja Uhl speelt Anna, de Duitse helft van de tweeling. Als je een tweeling speelt, moet het wel klikken. “Ja, maar je bent ook verschillend,” zegt Thekla. “Nadja en ik zijn wel naar elkaar toegegroeid tijdens de productie, maar niet te veel. Dat moet ook, want hoewel we in de film elkaars bloed voelen stromen, leven we toch in een heel andere wereld.”

In de film strijden twee zussen eerst tegen elkaar, later met elkaar. Thekla wilde eerst graag Anna spelen. “Iedereen leeft met Anna mee, want haar lijden is het meest concreet: ze wordt in elkaar geslagen en moet overal voor vechten.” Maar de regisseur zag in Thekla meer een Lotte. “Ook zij verdient sympathie. Ze strijdt ook, al is het meer onderhuids. Ze komt inderdaad terecht in een warm bed, maar daar wil ze helemaal niet in liggen. Je moet begrip hebben voor beide kanten van de situatie. Anna heeft het zwaar, maar Lotte ook.”

Blauwogige Ariër

~

De Tweeling laat zien dat niet alle Duitsers slecht waren in de Tweede Wereldoorlog. “Het enthousiasme van de Duitse acteurs was groot,” vertelt Ben. “Het boek is ook bij hun bekend. Bovendien doet de film de Duitsers recht. De acteurs wisten waarom het nodig was dat ze ‘sieg heil’ riepen of schunnige liedjes over Joden zongen.” Roman Knizka, die Anna’s geliefde Martin speelt, is een SS-officier. “Maar hij is met opzet geen hoogblonde, blauwogige Ariër.”

Negen miljoen gulden

Ondanks het Duitse enthousiasme wordt de film in eerste instantie alleen in Nederland uitgebracht. “Er is ook geen Duitse financiering geweest. De Tweeling is een Nederlands-Luxemburgse co-productie. Ze zijn daar toch wat terughoudender in het geld besteden aan films.”
Niens: “De tweeling heeft negen miljoen gulden gekost, wat een groot budget is voor Nederlandse films. Hoe meer geld, hoe meer ruimte. Zo konden we de film bijvoorbeeld op 35mm schieten, hadden we meer draaidagen en dus ook meer rust.”

De Tweeling is geen spetterende actiefilm. “Toch hoop ik dat ook jongeren gaan kijken,” zegt Ben. Thekla: “Mensen moeten beseffen dat oorlog meer is dan krantenkoppen alleen. Het gaat om mensen. Om vaders en moeders, broers en zussen. Zolang er mensen zijn, is er oorlog. Een oorlog heeft alleen maar slachtoffers.”

Lees ook de recensie van De Tweeling.

Film / Films

De Tweeling

recensie: Een nieuwe standaard

Al vanaf de stijlvolle begintitels is het duidelijk: De Tweeling is een bijzondere film. Acht jaar namen de voorbereidingen in beslag om van de bestseller van Tessa de Loo de best mogelijke film te maken – en dat is te zien.

Anna en Lotte, de tweeling uit de titel, worden op jonge leeftijd uit elkaar gehaald. Het is het eind van de jaren dertig en Anna blijft achter in haar Duitse geboortedorp waar ze van haar tirannieke oom de varkens moet voeren en niet naar school mag. Lotte groeit daarentegen op in een beschermd Hollands milieu, leert zingen en pianospelen en gaat studeren.

~

We volgen de beide zussen tijdens de oorlogsjaren en langzaam worden de thema’s uitgevouwd. Lotte heeft verkering met een joodse jongen en walgt van de opvattingen van de Duitsers. Anna is zich ondertussen van geen kwaad bewust en trouwt zelfs met een SS’er. De Tweeling laat haarscherp en op een briljante, ingetogen wijze zien dat er geen goede of slechte zijden in een oorlog zijn: er zijn alleen slachtoffers.

Vochtige ogen

Wat opvalt aan de film is hoe subtiel het verhaal in beeld wordt gebracht: alle acteurs spelen volkomen naturel en er wordt niets dik bovenop gelegd. Daarnaast bevat De Tweeling een heel belangrijk ingrediënt dat die Grote Boekverfilming van vorig jaar zo miste: ontroering. Bestond The Discovery of Heaven uit een briljant verhaal dat bevolkt werd met personages waar je vrijwel niets om gaf, bij De Tweeling heb je in het eerste half uur al vochtige ogen.

Het is moeilijk originele bijvoeglijke naamwoorden te vinden om uit te drukken hoe goed De Tweeling is. Alles aan de film is met zoveel liefde gemaakt en uitgebeeld dat het bijna tastbaar wordt. De aankleding is subliem, het camerawerk perfect en de acteurs spelen de beste rollen van hun leven. Het label ‘on-Nederlands goed’ kan op elk aspect van de film geplakt worden en is daarmee in één klap overbodig geworden.

Standaard

Filmmakers van Nederland opgelet: vergeet Turks Fruit, Soldaat van Oranje of KarakterDe Tweeling zet een nieuwe standaard waaraan elke film zich voortaan moet meten. De Tweeling is simpelweg de beste film van 2002.

Lees ook het interview met de makers van De Tweeling.

Muziek / Album

Liefde, emotie en de dood

recensie: TLC - 3D

Passie, vuur en emotie zijn volgens Raimond van het Groenewoud cruciaal in de liefde voor muziek. Volgens mij heeft hij daar gelijk in; echt goede muziek wordt gemaakt uit overtuiging en liefde, en niet uit winstbejag of behoefte te shockeren. TLC heeft die passie en maakt haar muziek uit en met liefde. T-Boz, Left Eye en Chilli staan al sinds begin jaren ’90 garant voor eigenwijze albums met eigen thema’s. TLC is al jaren lang herkenbaar, zichzelf en populair.

~

Maar met het wegvallen van de L uit TLC is alles anders. Tijdens het maken van 3D overleed Lisa “Left Eye” Lopes in een auto-ongeluk, en werd TLC dramatisch gereduceerd tot TC. Gevolg is dat Lisa op slechts vier nummers te horen is; de rest van de plaat werd na haar dood opgenomen.
Dat die opnames na haar ongeluk doorgingen begrijp ik, gezien de (commerciële) belangen die overal en altijd in de muziekindustrie meespelen, maar het valt me tegen dat T-Boz en Chilli in het vervolg van het opname-proces geen aandacht aan het ongeval hebben besteed. Alle liedjes gaan, als altijd, over liefde, mannen en sterke vrouwen.

Emotie

~

Het verzwijgen van Lisa’s dood mag eigenlijk geen argument zijn in de beoordeling van een artistieke prestatie, maar bij het luisteren van 3D mis ik het onderwerp iedere keer weer. Muziek is immers emotie, dus zou zo’n ingrijpende gebeurtenis een plaats op het album moeten hebben. Nu staat slechts in het inlay-boekje te lezen hoe belangrijk Lisa binnen de groep was en hoeveel T-Boz en Chilli van haar houden, maar de muzikale herinnering aan Lisa blijft achterwege. Het schijnt wel dat Chilli en T-Boz samen met Missy Elliot aan een nummer ter nagedachtenis aan Lisa werken, maar dan vraag ik mij af waarom dat niet op 3D kon komen.

Typisch TLC?

Ondanks al deze bezwaren vind ik 3D overigens in het geheel geen slechte plaat. In een aantal bladen bestempelden recensenten de plaat als “typisch TLC”, nou lijkt me dat ietwat cru gezien het wegvallen van Lisa, maar muzikaal gezien is wel een goede typering. Alle goede ingrediënten van de drie voorgaande albums zijn in 3D ook weer aanwezig, waardoor weer een mooie afwisseling tussen lekkere dansnummers en fijne ballads is ontstaan. Vooral als je niet geremd wordt door sentimentele overtuigingen is 3D dus meer dan de moeite waard.

TLC3D.com

8WEEKLY

De dorpsgek aan de macht

Artikel: George W. Bush en de satirische sites over hem: "There ought to be limits to freedom."

.

Het Nederlandse politieke leven is een rommeltje. Lijsttrekkers komen en gaan en kiezen is weer buitengewoon moeilijk: meer dan tien partijen vragen om je stem. Nee dan Amerika. In de Verenigde Staten is het allemaal een stuk makkelijker: je stemt Democraten of Republikeinen. En als je het niet eens bent met de uitslag vraag je een hertelling van de stemmen aan. En als dat niet helpt, dan rest er altijd nog de satirische site.

~

George W. Bush leent zich bijzonder goed voor parodieën en satires. De gelaatsuitdrukkingen van de president vertonen een opvallende gelijkenis met een chimpansee, zoals iedereen inmiddels weet. Verder raken veel anti-republikeinse sitebouwers maar niet uitgesproken over de vermeende domheid van POTUS (President Of The United States). Ze halen er zelfs de voorspeller Nostradamus bij. In 1555 zou hij al gewag hebben gemaakt van de dorpsgek die leider werd: “Come the millenium month 12, in the home of the greatest power, the village idiot will come forth to be acclaimed the leader.

Misunderestimated

Deze dorpsgek laat de wereld al maanden lachen met zijn onnavolgbare talent voor sappige quotes. De linkse intelligentsia van de VS jaagt op onjuiste en domme uitspraken van ‘Dubya’, en dan wordt het nog lastiger om correcte dingen te zeggen. Zeker voor een president is het lastig presteren wanneer iemand je de hele tijd op de vingers kijkt!
Democraten en andere tegenstanders sparen zijn quotes, van simpele grammaticale verhaspelingen tot uitspraken die blijk geven van totaal wanbegrip en onbenul: “Dick Cheney and I do not want this nation to be in a recession. We want anybody who can find work to be able to find work.” Wat Dubya hier zegt, komt erop neer dat hij wil dat iedereen die werk kan vinden ook werk moet kunnen vinden. Ach, kniesoor die daarop let, toch?
Een ander onnavolgbaar bushisme: “They misunderestimated me.” Vast staat inmiddels dat Bush ‘misunderstood’ wordt. ‘Underestimated’ lijkt me echter maar de vraag.

Geïnhaleerd en gearresteerd

~

Toch is Bush niet alleen maar dom. Hij heeft, volgens serieuze lefties, heel wat op zijn kerfstok. Werd de door de democraten geliefde Clinton al aangevallen op het jointje dat hij ook in zijn mond had gehad (niet geïnhaleerd, natuurlijk niet), de republikeinse voorman is gearresteerd en wel voor het rijden onder invloed.
Ook strijdt een groep veteranen en oud-strijders tegen Bush omdat hij zomaar van zijn dienstplicht is weggebleven. Of is hij geschorst en ontslagen? De berichten zijn nog onduidelijk, maar hier hangt een luchtje aan.

“Limits to freedom”

~

En na die dienstplichtverzaking, stiekem gerook van het een en ander en rijden onder invloed zijn er nog vele andere dingen die Dubya allemaal heeft gedaan, of juist nagelaten. Op deze site staan massa’s verhalen over een Bush die aan corruptie doet, cocaïne bezat, handelde met voorkennis en kritische journalisten de mond snoerde met geld of bedreigingen. Zoals Bush zelf al zegt: “There ought to be limits to freedom.

Gaatje

Maar maakt het wat uit, al die verhalen waar ook nog eens bewijzen voor zijn. Bush maakt zijn ambtstermijn gewoon af. In de tussentijd vermaken de democraten en andere Dubya-tegenstanders zich gewoon met het ridiculiseren van de machtigste man op aarde. Vervorm zijn hoofd naar je eigen zin, of knip er een passend gaatje in, al is op deze laatste site onduidelijk of Bush dat gaatje van zichzelf in zijn hoofd heeft, of dat de maker hem dat toewenst.

Dagboek

Ook kun je online lezen in het dagboek van de jonge Bush. Zijn papa helpt hem met veel dingen, net als

~

Uncle Tony (Blair). George Jr. houdt van wapens en van schieten. En vliegtuigen.
Op een andere site is George iets ouder en krijgt hij zijn eerste lessen in speechen. Jij kunt hem helpen een intelligente en goed doorwrochte toespraak te houden. Of je laat hem gewoon de waarheid zeggen…

Barbie Bush

Echte diehards kunnen zich zelfs vermaken met een sprekende Bush-Barbie. Het eerste action figure in de serie Talking Presidents spreekt maar liefst zeventien zinnen wanneer je op het knopje drukt! “I come from Texas!
Voor de rest van de Amerikanen blijft het wachten op de volgende verkiezingen. Hoe lang dat nog duurt wordt tot op de seconde nauwkeurig bijgehouden.

Muziek / Album

Van Dik Hout – ’s Nachts in mijn dromen

recensie: 's Nachts in mijn dromen

.

~


Vandikhout brak door en het duurde niet lang voordat hun platenmaatschappij besloot om direct ook de verkoop van het debuutalbum Vandikhout een impuls te geven. Daarom werd de single van ’s Nachts in mijn dromen in een live versie uitgebracht en tevens als extra CD aan het album gevoegd. Het gevolg was natuurlijk dat de single op zich niet erg hoog in de hitlijsten terecht kwam, maar het album wel weer hernieuwd onder de aandacht kwam.

De single begint met het titelnummer en tevens het slechtste nummer wat op dit plaatje staat. Slecht is misschien een groot woord, maar dit eerste nummer is zeker niet de spetter van het album.

Op de rest van de nummers komt de uitstekende live reputatie van de band wel duidelijker naar voren. Nummers als Meer dan eeen ander en Eén geloof later het talent van Vandikhout zien om het publiek volledig mee te krijgen met de muziek. Zonder fouten, maar toch met passie worden de nummers neergezet.

Vandikhout - 's Nachts in mijn dromen
Verder is het nummer Stil in mij opvallend. De live versie van deze hit is met een stuk meer dynamiek gespeeld dan de originele versie. Vandikhout sluit het concert af met het nummer Dichterbij. Een mooi besluit van een leuk concert.

Deze single valt natuurlijk op, omdat er een grote hoeveelheid aan bonustracks op staat. Het komt helaas niet zo vaak voor dat je een CD single van meer dan een half uur te pakken krijgt, in zo’n geval is het plaatje die zestien piek zeker wel waard!

’s Nachts in mijn dromen is dus een mooie single, dat op enkele uitzonderingen na een mooi verslag geeft van het concert dat de band op 2 mei 1995 in de Patronaat in Haarlem gaf. Absoluut de moeite waard om te kopen.

Boeken / Strip

Toen we van de Duitsers verloren

recensie: Toen we van de Duitsers verloren

~

Tekenaar en schilder Guido van Driel is sinds zijn eerste stripalbum Vis aan de wand niet meer weg te denken uit de Nederlandse stripcultuur. Met name zijn vorige boek De fijnproever werd alom met bewondering ontvangen. Zijn nieuwste werk laat zich lezen als een autobiografische roman. De auteur neemt ons mee terug naar zijn jeugdjaren. Om precies te zijn 8 juli 1974: de dag na ons desastreuze verlies van de Deutsche Mannschaft op de groene mat.

De stijl waarin het verhaal is uitgebeeld is onnavolgbaar. Met fraaie schilderachtige platen creëert de auteur een kleurrijke en adembenemende momentopname in ons zo roerige tijdsgewricht.

Nieuwbouwwijk

Het album bevat een aantal lagen. In eerste instantie maken we uitgebreid kennis met Jonas, een jongen uit een nieuwbouwwijk in Zaandam. Het is mooi om te zien hoe Guido van Driel de belevingswereld van deze jongen vormgeeft: de nieuwsgierige ietwat bevreemdende kijk op de wereld en de drang zich hierin een eigen identiteit en plaats te verschaffen. Jonas is vooral een dromer die moeite heeft het tempo van de tijdgeest bij te houden. Dit levert een paar mooie ontroerende scènes op die de lezer op een treffende manier laat kennismaken met de wereld
gezien door de ogen van een tiener.

Ziekelijke obsessie

~

Onder al dit jeugdsentiment broeit nog iets anders: de verdwijning van Heleentje Donkers, een meisje uit de buurt. Deze geschiedenis vormt de tweede laag van het verhaal. Haast onmerkbaar maken we stapje voor stapje kennis met de moordenaar van Heleentje. Via fragmenten wordt ons uit de doeken gedaan dat deze 43-jarige vrijgezel als tiener in de oorlogsjaren zijn enige liefde bruut verloor, hetgeen hem heeft opgezadeld met een ziekelijke obsessie.

De scènes waarin de beweegredenen van deze man worden ontrafeld, vormen het minst geslaagde deel van het verhaal. Door Nabokov’s Lolita er bij de haren bij te slepen, doet het nogal geforceerd aan. De man zelf blijkt een wat eendimensionale pedofiel te zijn, die langzaam verteerd wordt door zijn verboden verlangens. Verder was het mooier geweest als de ultieme daad niet zo ver was uitgewerkt. Laat het onheil maar sluimeren, onderhuids maar o zo gruwelijk.

Zo spelen de oorlogsgevoelens duidelijk door alle verhaallijnen heen; drukken een inktzwarte stempel op het leven van de personages.

Aan het eind komt alles tenslotte samen. Op intelligente wijze worden de onderlinge verbanden duidelijk gemaakt, waarna alle puzzelstukjes op hun plaats vallen. Wat volgt is de berusting dat alles gaat zoals het gaat. Onomkeerbaar en onaantastbaar.