We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Nicjelback neemt het heft in eigen handen
Na twee zeer succesvolle albums, The State (2000) en Silver Side Up (2001) komt het Canadese Nickelback nu met het album The Long Road. Een gelikt rockalbum, dat overduidelijk uit de Noord-Amerikaanse rockschool komt, ook al heeft de band de gehele productie op zich genomen. En dat zegt iets over de muzikale koers die deze band voor zichzelf heeft uitgestippeld. Kennelijk hebben deze heren, zanger/schrijver/gitarist Chad Kroeger, gitarist Ryan Peake, bassist Mike Kroeger en drummer Ryan Vikedal de kunst in de vingers zonder producer een (ongetwijfeld) zeer populaire pop/rock plaat te maken. Als dat hun bedoeling was, dan zijn ze daar zeker in geslaagd.
~
Echter, het maken van een plaat die, net als de vorige albums, waarschijnlijk een zeer breed publiek aanspreekt, wil nog niet zeggen dat er ook kwaliteitsmuziek op het schijfje staat. Ongetwijfeld kunt u zich nog het totaal grijs gedraaide How You Remind Me herinneren. Op ieder radio- en televisiestation kwam dit nummer tot vervelens toe voorbij. Van eenzelfde kwaliteit als dat bewuste nummer is dit nieuwe album van Nickelback. Een mix van popmuziek en rock ’n roll, ook al lijkt de laatste te overheersen.
Gillende pubermeisjes?
Lijkt te overheersen, want pure rockmuziek is niet op deze plaat te vinden, ook al doet opener Flat On The Floor anders vermoeden. Het nummer is vlot van tempo en heeft een lekkere drumpartij. Maar bij het tweede nummer, Do This Anymore beginnen de bedenkingen toch op te borrelen. De melodische zanglijnen, de zware gitaren en de gitaarsolo die de zanglijn uit het refrein continueert klinken aangenaam, maar de boosheid van zanger Chad Kroeger komt niet geloofwaardig over op de een of andere manier. Net als je denkt dat het nummer toch wel rockt, slaat het om in zoetsappige meisjes-rock. Je ziet in principe de eerste rij van de Ahoy al vol staan met gillende pubertjes. Het lijkt me niet dat een zichzelf respecterende rockband iets dergelijks ambieert.
~
Damn
Tot aan het hi-hat accent in de nummers mist er iets, omdat er zo veel aanwezig is. Zo ook de bij deze muziek verplichte rock-ballad: Feelin’ Way Too Damn Good. Let op het gebruik van het woord ‘damn’. Is dat nou niet iets tè? Het klinkt stoer, maar ook middelmatig, misschien zelfs wel lachwekkend, als een gemaakte emotie. Hetzelfde geldt in principe voor Should’ve Listened. Je krijgt een beeld van een stoere vent die naar een ballad luistert, rijdend in zijn stoere Ford Mustang door de Amerikaanse vlaktes, maar hij heeft een lekke band zonder dat hij het in de gaten heeft.
Met Because Of You wordt de luisteraar weer een beetje wakker gemaakt, maar ook hier is het manco weer de opgelegde dramatiek. En dat geldt voor de resterende nummers eveneens. Kleine uitzondering daarbij is Another Hole In The Head, dat lekker opent, de aandacht lang weet vast te houden, maar helaas jammerlijk slecht wordt afgesloten. Hoe dan ook, zoals eerder gezegd zal deze plaat waarschijnlijk een hoop mensen aanspreken. Iedereen bepaalt uiteindelijk zelf wat hij of zij goede muziek vindt, en zo hoort het ook. Maar waar rock ’n roll om vele redenen kan appelleren aan een lekker onderbuikgevoel, voelt dit album van Nickelback als een strakke onderbroek die de hele dag omhoog kruipt: behoorlijk irritant.
Nickelback
Album: The Long RoadMisschien ook iets voor u
Lekkere melodische rock?
.
~
De band Dreamtheater klinkt soms duidelijk door in bijvoorbeeld het nummer I know. Zo heeft elk nummer wel duidelijk zijn invloeden van buitenaf. Marillion, Queensryche, White Lion, alles heeft zijn plaats gekregen in de muziek van Somewhere into nowhere (SIN). De symfonische rock wordt degelijk ondersteund door de Britse zang van Jason Marks, wat maakt dat de muziek erg klassiek klinkt. Een warme douche van herkenning zou ik het noemen.
Onduidelijke teksten
De teksten van SIN zijn wat onduidelijk. Vaak speelt de liefde een hoofdrol, maar heel vaak belandt het dan ook in enkele zinnen die al regelmatig uitgekauwd zijn. De teksten zijn door de klassiek klinkende stem van Marks ook niet echt goed te verstaan. Zang is dus duidelijk meer een instrument dan een methode om een boodschap naar de wereld uit te dragen. Een gemiste kans.
Nostalgisch
Maar het is te gemakkelijk om het debuutalbum van de band als een goedkope recycling van al bestaande muziek af te doen. De band heeft wel degelijk een eigen geluid, dat dan helaas met heel veel klassieke bands te vergelijken valt. De mix is uniek en zorgt voor mooie melodische rock, die overloopt van emotie en passie. Nostalgische rock is misschien wel de beste omschrijving.
Raakt me niet
~
Bekend
Melodische rock, die eigenlijk vooral heel bekend in de oren klinkt. Zo is SIN het best de omschrijven. We kennen alle geluiden al, maar toch zijn ze door SIN weer tot leven gewekt. Dit is een mix die zeker de moeite van het beluisteren waard is. Het album verrast je geen moment, omdat platen als deze al vaker gemaakt zijn, maar daarom ligt het niet minder lekker in het gehoor.
Link:Officiële website – http://www.sin-band.com
S.I.N.
Album: Somewhere into nowhereAantal tracks: 10
Misschien ook iets voor u
Muse in de overtreffende trap
Absolution, de nieuwe van Muse. Mensen lopen er mee weg en zijn veelal laaiend enthousiast. Het zou een gedurfde en geslaagde kunstzinnige doorbraak betekenen tussen onze wereld en het paradijs dat voorman Bellamy heeft gezien. Het is een sneer in de richting de mensen die zonder problemen genoegen nemen met de vervreemde, beklemmende wereld waarin we leven. Muse legt de lat behoorlijk hoog, maar heeft totaal geen moeite het door haar gewenste niveau te halen. Dit is over het algemeen de mening over het nieuwe album van de jonge Britten.
~
Maar hoe geweldig dit ook allemaal klinkt, ik hoorde het er in ieder geval niet aan af. De plaat liet mij met gemengde gevoelens achter. Ik zal het nog sterker vertellen. Na zeven luisterbeurten was bij mij het spreekwoordelijke kwartje nog niet gevallen en de twijfel of het wel zou vallen werd per luisterbeurt groter.
Sterke punten
Natuurlijk kent Absolution wel sterke punten. Bijvoorbeeld de intro. Marstrommels, bevelen en stampende soldatenlaarzen leiden het prachtige eerste nummer, Apocalypse Please, in. Bellamy zingt in dat nummer met tergende stem over de Apocalyps die volgens hem binnenkort bereikt wordt. De song Time Is Running Out heeft alles in zich wat een goede single nodig heeft. Het pareltje Blackout zet mij op het puntje van mijn stoel. Dat nummer zou niet misstaan op Radiohead’s Hail To The Thief, waardoor Muse opnieuw laat zien dat ze nog steeds moeite heeft om van de stempel ‘klinkt als Radiohead’ af te komen. Het nummer Butterflies & Hurricanes weet een heerlijke spanning op te wekken en in Endlessly experimenteert Muse een beetje met wat dance-invloeden.
Deceptie
~
De DVD The Making of Absolution laat zien hoe inventief de band in de studio te werk gaat, maar door overproductie valt die inventiviteit voor een groot deel in het water. Als een nummer dreigt te verzanden zet Bellamy zijn favoriete speeltje, het distortion-pedaal, aan, maar vergeet het daarna iets te vaak uit te zetten. Met als gevolg dat de details nauwelijks te horen zijn.
Het lijkt er op dat Muse het album te vroeg heeft uitgebracht. De band geeft wel aan dat het een ontwikkeling doormaakt, maar die ontwikkeling is op dit moment nog te mak, te gemaakt en komt bovendien sporadisch naar voren. Maar waar het naar voren komt, bewijst Muse haar klasse. De overtreffende trap, die met Showbiz werd ingezet en met Origin Of Symmetry zijn vervolg kende, wordt met Absolution niet doorgezet. En dat is jammer.
Link:
www.muse.mu
Muse
Album: AbsolutionMisschien ook iets voor u
Stripdagen 2003
/ 0 Reactiesdoor: Jan Geerling0 SterrenIn mijn beginjaren als stripverzamelaar was er altijd één weekend waar ik naar uit zat te kijken. We schrijven begin jaren 90, en elk jaar toog ik een dag naar Breda om daar de Stripdagen te bezoeken. Elk jaar had ik mezelf een paar doelen opgelegd: Suske en Wiske nummer zoveel vinden (om de collectie compleet te krijgen), en stripalbums laten signeren door grootheden als Don Lawrence, Henk Kuijpers en Peter de Wit.
De stripdagen worden al jaren georganiseerd door het Stripschap, een vereniging met het doel om de waardering voor het beeldverhaal te bevorderen. Het Stripschap werd opgericht op 11 oktober 1967. De stripdagen werden aanvankelijk door het hele land georganiseerd, maar kregen uiteindelijk in de jaren 80 een vaste locatie. Verder werkt het Stripschap mee aan de ontwikkeling van het Stripdocumentatiecentrum Nederland, in samenwerking met de Universiteit van Amsterdam.
Pijnlijke anekdotes
De stripdagen bestaan inmiddels 35 jaar. Vijf jaar achtereen ben ik in Breda geweest. Ik heb er leuke dingen meegemaakt. Bijvoorbeeld een gesprek met één van de makers van Sjors en Sjimmie. Maar er zijn ook erg pijnlijke anekdotes; zoals het herkennen en aanduiden van Kamagurka door een reisgenoot van me (die keihard door de zaal brulde: ‘Heej, Kamagurka!). Hoewel er van alles op het gebied van strips te koop was bleef het voornaamste doel toch altijd het bemachtigen van een persoonlijke krabbel is je stripboek. Een handtekening is wel aardig, maar een tekening erbij staat zoveel beter. De plaats van handeling is inmiddels niet meer Breda: tegenwoordig kan de zichzelf respecterende stripofiel naar Alphen aan de Rijn.
Op 18 en 19 Oktober van dit jaar zullen de stripdagen plaats vinden. Wat is daar allemaal te doen? Behalve talloze stands waar je de ontbrekende delen van jouw collectie kunt vinden zijn vele uitgevers en tekenaars aanwezig. Verder kun je er terecht voor tentoonstellingen, stripveilingen (ook voor de jongsten onder ons), stripmobielen, muziek, film en theater. Verder zal de het Stripschap diverse prijzen uitreiken. Natuurlijk is onder die prijzen de onuitspreekbare Stripschapsprijs, de bekendste oeuvreprijs van Nederland. Deze zal dit jaar zijn voor de geestelijke vaders van Fokke en Sukke.
Krabbeltje scoren?
Welke tekenaars kan je zomaar tegen het lijf lopen in Alphen aan de Rijn? Op de info site van de stripdagen pikten we alvast even de volgende namen op: Don Lawrence (Storm en Trigië), Jan Kruis (Jan, Jans en de kinderen), Marc Verhaegen (Suske en Wiske), Jean Marc van Tol (Fokke & Sukke), Henk Kuijpers (Franka), Jesse van Muylwijck (De Rechter), Robert van der Kroft (Sjors & Sjimmie en Claire), Peter de Wit (Sigmund), Martin Lodewijk (Agent 327), Gerrit de Jager (Familie Doorzon en Mik) en tekenaars van de stripbladen Donald Duck, Tina en MYX. Verder zal ook Juniorpress aanwezig zijn, de Nederlandse uitgever van O.A. Spiderman, X-Men en Spawn.
Meer info op:
www.stripdagen.nl
Misschien ook iets voor u
BarcodeXL toont de toekomst van dance
.
~
BarcodeXL is werkelijk een uniek project, dat de dancemuziek als geheel op een geheel nieuw niveau tilt. Basis van deze DVD is de korte animatiefilm Barcode The Movie van Adriaan Lokman (VJ Finister). Deze met prijzen overladen film is een opzichzelf staand kunstwerk, ondersteund door (dance)muziek. Daarmee wordt een geheel nieuwe dimensie aan het fenomeen VJ gekoppeld. Waar de VJ met zijn werk in de afgelopen jaren zijn opwachting maakte als ondersteuner van dancemuziek, is met deze film bewezen dat dancemuziek ook kan dienen als ondersteuning van beeldmateriaal, gemaakt door een video jockey. Een omgekeerde wereld dus, die minder logisch is dan het klinkt. Want natuurlijk, muziek is essentieel voor de emotionele ervaring van film. Maar in het geval van dance was er eerst de muziek, en toen pas het beeldmateriaal dat getoond werd bij dancefeesten, waar de nadruk absoluut lag op de muziek. Barcode geeft nu aan dat die nadruk aan het verschuiven is.
Beeld en geluid
~
De DVD sluit af met een registratie van een optreden van Finister en Secret Cinema tijdens het Internationale Film Festival in Rotterdam, waarbij tijdens de set in zowel het beeld als in de muziek geïmproviseerd wordt. Het aardige aan dit deel van de DVD is de interactie tussen het audiovisuele en het aanwezige publiek, maar de boventoon wordt ook hier gevoerd door de notie van de kijker dat beeld en geluid zo mooi hand in hand gaan. En dat is juist wat het label NOTV aan de man wil brengen.
Zelf doen
~
BarcodeXL
Album: Finister vs. Secret CinemaMisschien ook iets voor u
Duits-Slavische lessen op Turkse wijze
De CD bestond natuurlijk rond 1900 nog niet. Dat was logisch, want niemand had een CD-speler. Wat heel veel mensen wel hadden, was een piano. Zo’n staand geval, model kasteel Dracula met twee kandelaars voorop waar het gezin zich verzamelde om te zingen, zoonliefs onvermijdelijke lessen af te handelen of met vrienden lam te worden. Als gevolg daarvan ontstond er een levendige markt in gedrukte pianomuziek en één van de mensen die daar de meeste vruchten (en Reichsmarken) van plukte was Franz Xaver Scharwenka.
~
Schwarwenka (en zijn broer Philipp) werd vooral bekend als muziekpedagoog en de succesvolle uitbater van erg goed boerende muziekopleidingen in Berlijn en New York. Hij werd geboren in Posen, tegenwoordig diep in Polen maar toen op het grensgebied van het Duitse en het Slavische gebied. Die tweespalt kenmerkt Scharwenka’s muziek ook: enerzijds een Duitse helderheid van structuur en melodie, maar ook een duidelijk Slavisch aandoende melancholie en bravoure. Dat is vooral te horen in zijn (vier) pianoconcerten, die vol zitten met roffelende solo’s, solistische waaghalzerij en grootse intro’s.
Mahler als solist
~
Lesprogramma
Vooral met de Poolse Dansen, waarvan Scharwenka er een aantal series afleverde, voorzag hij in een stijgende behoefte naar speelbare pianomuziek en in zijn eigen, bijzonder forse, inkomen. Er zijn series met vrij eenvoudige muziek en met lastiger varianten; het totaal kwam neer op een soort lesprogramma voor piano, een beetje op de manier zoals Bach met het Wohltemperierte Klavier en Bartók met de Mikrokosmos voor ogen stond. Tot ver in de twintigste eeuw waren de Poolse Dansen standaard oefenmateriaal voor elke pianist.
~
Tanyel heeft dat begrepen, doet geen gekke dingen, en laat haar virtuoze aandrang wachten tot de overige stukken op de CD, waarbij acrobatiek wat meer kans krijgt. Vooral het korte Scherzo in G is zo’n stuk, waarbij Tanyel iets meer van haar vaardigheden kan tonen.
Gevoel voor drama
Het meest opmerkelijke deel van deze CD wordt gevormd door een serie variaties voor piano, opus 48. In tegenstelling tot de Poolse Dansen zijn dit stukken geschreven voor de professionele solist en ook vaak door Scharwenka, zelf een beroemd concertpianist, uitgevoerd. Na de Dansen werd het dan ook zijn meest bekende werk. Tanyel lijkt zich er meer in thuis te voelen dan in de Dansen en speelt de stukken voluit, met gevoel voor drama en het pedaal. Dat ze daarbij af en toe struikelt over de rode draad van de sentimentaliteit kun je haar eigenlijk niet echt kwalijk nemen, maar het toont wel aan dat ze meer affiniteit heeft met Scharwenka’s Slavische gemoed dan met zijn Duitse degelijkheid. Aan Tanyels vakmanschap kan echter nergens worden getwijfeld.
De opname is een beetje aan de donkere kant, waardoor met name de (‘zware’) linkerkant van de piano soms onduidelijk wordt. Deze opname is oorspronkelijk gemaakt door het inmiddels ter ziele gegane label Collins classics, en Hyperion/Helios heeft een goede keuze gemaakt toen het besloot om deze serie van in totaal vijf CD’s opnieuw uit te brengen, vooral tegen deze prijs.
Xaver Scharwenka
Album: Piano Music (deel 3)Prijs: ca. € 12,50
Misschien ook iets voor u
Van de pantippel en de blauwbilgorgel
.
~
De blauwbilgorgel is al in 1943 ontstaan in een sanatorium in Soest. Cees Buddingh’ lag daar met tbc en bedacht de eerste van zijn gorgelrijmen, zo staat te lezen in een uitgebreid nawoord. Er volgden nog 72 gorgels, en die staan nu bij elkaar in de verzamelbundel Alle gorgelrijmen. De gorgelrijmen gaan over fantasievolle dieren als de pantippel, de simmelot, de wasseneushoorn en het zilverzandhaasje.
Niet alle rijmen zijn even sterk als de originele blauwbilgorgel. Soms lijkt een dier alleen maar verzonnen als rijmwoord, zoals de uffel (op knuffel), of gaat het om woordspelingen: de tralalama, de forelmuis en de vijfvooreenhoorn bijvoorbeeld. Maar sterk of niet, de verzen klinken als een klok, vooral bij het voorlezen.
Vakkundig
De gorgelrijmen van Buddingh’ zijn niet doortrokken van diepere levenslessen of allerindividueelste expressies van alleruniverseelste emoties. Ze zijn er vooral omdat ze leuk zijn en vakkundig in elkaar zitten. Maar de gorgelrijmen hebben nog een onverwachte, derde kant: ze zijn namelijk enorm goed voor de creativiteit. Bedenk maar eens hoe het wiffelklaasje eruit ziet, of de evel, de pippel of de juul. Buddingh’ berijmt nu eens eigenschappen, dan weer karaktertrekken, en steeds zijn het menselijk herkenbare vormen, maar dan met een eigenaardige draai eraan. Wat dacht je bijvoorbeeld van deze:
~
Verbeelding
Alle gorgelrijmen is door Wim Hofman voorzien van houtsnedes. Bij enkele gorgels heeft hij fraai gestileerde plaatjes gemaakt. De kracht van die plaatjes zit ‘m – alweer – in de grote mate van verbeelding die de lezer zelf nog toe moet passen. Hofmans houtsnedes zijn precies goed en nergens opdringerig: ze laten meer aan de verbeelding over dan menig omslagillustratie bij andere boeken. Alle gorgelrijmen is een verplicht werk voor op de (kinder)boekenplank.
ISBN: 90 234 1187 0
Misschien ook iets voor u
Wat te zien?
/ 0 Reactiesdoor: Nathalie van Eck0 SterrenDe bladeren vallen van de bomen en jij zit binnen met een theatergids in je hand. Het theaterseizoen 2003-2004 is nog jong en je hebt dus keuze genoeg. Maar welke voorstelling mag je niet missen? 8WEEKLY ging op onderzoek uit en heeft alvast een paar tips voor je op een rij gezet.
Orkater: La Voix Humaine
~
Speelperiode: 15 oktober tot en met 20 december 2003.
Nationale Toneel: Cyrano de Bergerac
Het Nationale Toneel presenteert in dit theaterseizoen in totaal vijftien verschillende producties, waarvan twee reprises. Een tip is Cyrano de Bergerac, een van de grote theatrale liefdesverhalen uit de geschiedenis over uiterlijke schijn en innerlijke oprechtheid. Een stuk van Edmond Rostand in een regie van Franz Marijnen. Meer dan vijfentwintig acteurs, inclusief figuranten en schermers, werken mee aan deze voorstelling. Stefan de Walle speelt de titelrol.
Speelperiode: 1 november 2003 tot en met 27 maart 2004.
Toneelgroep Flint: De dichter is een koe
~
Speelperiode: tot en met 21 december 2003.
ZT Hollandia en Het toneelhuis: Tim van Athene
Een nieuw toneelstuk van Gerardjan Rijnders. Tim van Athene is de hedendaagse variant van Shakespeare’s Timon van Athene. Hier is Tim geen Atheens patriciër zoals bij Shakespeare, maar een intellectueel én de oprichter van een plotseling heel populaire politieke partij. Hij wordt Van Athene genoemd omdat hij de ‘Griekse beginselen’ is toegedaan. Net als Timon wordt Tim omringd door kunstenaars en financiers die hem graag willen ondersteunen, maar daar wel iets voor terugwillen. Net als Timon gaat Tim failliet. En net als bij Timon slaat bij Tim het noodlot toe. Maar uiteindelijk gaat het in dit stuk, zoals vaak bij Rijnders, over het onvermogen tot liefde en het onontkoombare van verval.
Speelperiode: in België van 6 tot en met 22 november en in Nederland van 4 tot en met 20 december 2003.
Wetten van Kepler: Witlox
~
Speelperiode: 31 oktober tot en met 26 december 2003.
Het Toneel Speelt: Braambos
In Braambos is een zestienjarig meisje slachtoffer van een walgelijke misdaad, die haar leven tekent. Haar tweelingzus ontmoet jaren later de dader, die om vergeving smeekt. Een onmenselijke vraag. Deze aangrijpende ontmoeting vindt plaats in de ruimte waarin zij model staat voor een jonge, talentvolle schilder die werkt aan een spectaculaire opdracht: een groot schilderij met als onderwerp de kruisiging. Een emotionele explosie volgt en de gevolgen zijn ingrijpend.
Speelperiode: 4 januari tot en met 27 maart 2004.
Meer aanraders volgen! En als jij ook een theatertip hebt, laat het ons dan weten. Stuur een mailtje naar: nathalie@8weekly.nl
Theaterseizoen 2003-2004
Misschien ook iets voor u
Dirty Pretty Things
.
~
Rauw
Het eerste half uur had Frears zo gemakkelijk uit kunnen breiden tot een detective thriller, waarin Okwe steeds dieper verstrikt zou raken in het geheim achter het gevonden hart. En natuurlijk zou Okwe dan de grote held zijn van Londen, omdat hij de wereld gered heeft van de wanpraktijken van Sneaky. Laten we de man op onze blote knietjes bedanken dat hij dat niet gedaan heeft. De beginscene duurt op zijn langst een half uur, waarna het Frears lukt om zich verder te verdiepen in de immigranten-problematiek. Het verhaal focust zich op de wanhoop waarmee immigranten proberen te overleven, al is het om hun leven te riskeren voor geld. Geen horror of thriller die deze gruwelijke wandaden beter had kunnen visualiseren. De rauwe stijl van Frears blijft nog lang op je netvlies hangen.
~
Aanrader
Dirty Pretty Things is een aanrader. Frears geeft je een kijkje in de smerige keuken van de achterbuurten van Londen, waarin nog wel wat te verdienen valt, zoals twee paspoorten, een vliegticket naar Amerika en een naar Nigeria. Prettige vlucht!
Dirty Pretty Things
Regie: Stephen FrearsJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Bad Boys II
“Bad boys, bad boys, what’cha gonna do when they come for you?” Je moest er acht jaar op wachten, maar ze zijn terug: narcotica agenten Mike Lowrey (Will Smith) en Marcus Bennett (Martin Lawrence). Met nog meer humor en actie, actie en nog eens actie.
~
Je hoeft Bad Boys I er niet voor gezien te hebben. De ingrediënten zijn in deel twee daarentegen wel hetzelfde. En dat zorgt voor het feest der herkenning bij de mensen die het eerste deel hebben gezien. En dat zou ook de reden zijn waarom je deze film zeker wél gaat zien. Toen was het verhaal dat er voor 100 miljoen dollar aan heroïne was gestolen, nu moeten de heren een xtc-bende oprollen. Ze krijgen te maken met een gevaarlijke drugsbaron die over lijken gaat. Uiteraard ontbreken de snelle auto’s, rondvliegende kogels en een mooie dame in het spel niet.
Over de top
~
Achterwerk
De manier van filmen is overigens wel mooi gedaan. De camera zwenkt steeds heen en weer tijdens de achtervolgingen en kan heel goed versnellend en vertragend werken. Het mooiste filmmoment is als een afgevuurde kogel wordt gevolgd (in slow-motion) die uiteindelijk, hoe pijnlijk, in het achterwerk van Marcus terecht komt.
Oenige blik
De actie wordt dus weer afgewisseld met humor. De ‘bad boys for life’ stellen je niet teleur. Will Smith (Men in Black, Enemy of the State) en Martin Lawrence (Big Momma’s House) acteren prima en vullen elkaar perfect aan. Ze kraken elkaar constant af, maken de meest stomme fouten en hebben nog steeds die oenige blik in hun ogen. Maar zelfs met de humorscènes slaat Bay wel eens door. Het lachen vergaat je even als de agenten in lijken blijven graven om xtc op te snorren.
Grote doek
Je snapt het al: Bad Boys II haalt het niet bij zijn voorganger. Bay heeft jammer genoeg niet de moeite genomen om weer origineler uit de hoek te komen, wat ook wel een lastige opgave was na het succes van deel I. Een teleurstelling dus voor de echte fans, maar desondanks wel vermakelijk. Door de actiescènes en de special effects is het wel een film die je zeker op het grote doek gezien moet hebben. Gewoon lekker onderuitgezakt alles over je heen laten komen en lekker lachen.
Bad Boys II
Regie: Michael BayJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur: