Natuurlijk kun je van alles verwachten van Quentin Tarantino. Alleen hij zou het in z’n hoofd halen om bijvoorbeeld de blonde hoofdpersoon (Ulma Thurman) in het begin van het tweede deel toch te laten overlijden tijdens een van haar wraakacties. En hij zou het zelfs durven om de legendarische Bill in leven te laten. Maar helaas of gelukkig (het is maar hoe je het bekijkt) blijft het verhaal redelijk voorspelbaar en draait het voornamelijk om de vraag hoe The Bride haar voormalige baas, Bill, om zeep gaat helpen.

En dan kun je op alles voorbereid zijn, maar toch weer verrast worden. Tarantino heeft een bijzonder goed gevoel voor onverwachte momenten, die direct worden aangegrepen om iemand spontaan neer te knallen of er andere dingen mee uit te halen. Maar het meest verrassende van deel twee is dat de film toch een tikje anders is dan je zou verwachten na het eerste deel. Je mist iets en toch is de film bevredigend. Je zou verwachten dat de twee films in dezelfde stijl zijn gemaakt (het zou toch in eerste instantie één film zijn?), maar Tarantino heeft er weer een draai aan gegeven. Waren we bij deel één nog zeer te spreken over de animescenes, nu zijn ze weggelaten. Onbegrijpelijk, want het maakte de film extra bijzonder en jammer genoeg bevat Vol. 2 geen goed alternatief.

Zoetsappig

Aan de andere kant: wat je in deel 1 miste, maakt deel 2 goed. Tarantino neemt rustig de tijd om het verhaal en de personages uit te werken. De film krijgt diepgang – niet dat je die persé nodig had om Kill Bill een goede film te vinden, maar het voegt wel iets toe. Moorden op de manier waarop Tarantino het in beeld bracht was leuk, maar niet goed genoeg om in een tweede deel te herhalen. Gelukkig heeft hij die balans gevonden, al zullen sommige mensen deel 2 maar sloom en zoetsappig vinden.

Eén ding is zeker: hij heeft zijn gevoel voor humor niet verloren. Heerlijk walgelijke zwarte humor. Maar wat eigenlijk nog veel belangrijker is: de muziek! Ook in deze film wordt beeld en muziek weer subliem met elkaar gecombineerd. Geen muziek in deze film zou onmogelijk zijn, de verschillende klanken versterken juist het beeld wat je ziet. Ook aan het beeld is veel aandacht besteed; soms kleur, soms zwart-wit. Het camerawerk is duidelijk naar Tarantino’s hand gezet.

Beste kant

De ijzersterke cast mag er ook zijn: Uma Thurman, Michael Madsen, Daryl Hannah en David Carradine. Eindelijk krijgt Carradine (Bill) de kans om te laten zien wat hij waard is, want in dit deel kan je niet meer om hem heen. En hoewel de arme meid het nog steeds zwaar te verduren heeft, laat ook Uma Thurman in Vol. 2 haar beste kant zien.

Verpletterende indruk

Ontkennen kun je het niet: Kill Bill, Vol. 2 voelt anders aan en ik vraag me af of het toch niet beter was geweest om te besluiten om de film iets in te korten en er één geheel van te maken. Dit had waarschijnlijk voor meer eenheid gezorgd. Toch zit deel 2 meesterlijk in elkaar met genoeg onverwachte situaties, een perfecte soundtrack en goede dialogen. Misschien laat de film niet de verpletterende indruk achter waar je op gehoopt had na het zien van deel 1, maar toch is het een film die je niet mag negeren.

Zoals het een klassieke politiethriller betaamt, lopen er in de film twee verhaallijnen naast elkaar, die steeds dichter samenkomen. De aan de ziekte van Alzheimer lijdende huurmoordenaar Angelo Ledda (Jan Decleir) wordt door een opdrachtgever op pad gestuurd om een aantal vooraanstaande mensen uit Antwerpen uit de weg te ruimen. Wanneer Ledda een in zijn optiek onmogelijke opdracht moet uitvoeren, krijgt hij last van gewetensnood en komt hij in conflict met zijn opdrachtgever. Het is hem dan duidelijk geworden voor welk smerig karwei hij is ingehuurd. In de andere vertelling spelen de rechercheurs van de Belgische gerechtelijke politie Vincke (Koen de Bouw) en Verstuyft (Werner de Smedt) de hoofdrol. Zij onderzoeken de moorden op de Antwerpenaren en proberen een verband te vinden tussen de gebeurtenissen. Hierbij raken zij verwikkeld in een competentiestrijd met de Belgische Rijkswacht over de vraag welke politiedienst het onderzoek leidt. Uiteindelijk komen Vincke en Verstuyft meer te weten over de werkelijke schuldigen van het misbruik van kinderen.

Oppervlakkig

De boodschap die regisseur van Looy met De Zaak Alzheimer lijkt te willen overbrengen, is dat niet altijd het pure speurderswerk van de agenten op straat bepalen of een misdrijf succesvol wordt opgelost. Er zijn kennelijk allerlei hogere machten die, handelend vanuit eigen belang, de oplossing van een delict in de weg kunnen staan. Niet integriteit, eerlijkheid, oprechtheid en rechtvaardigheid zijn bepalend bij de oplossing van een misdaad, maar list en bedrog, competentiestrijd, chantage en ongerechtigheid spelen een voorname rol, zo wil de film duidelijk maken. Helaas worden zowel deze visie als het maatschappelijk uiterst serieuze probleem van kindermisbruik zeer oppervlakkig behandeld in de film en slechts als decor gebruikt, een achtergrond waartegen moord en doodslag in de film plaatsvindt.

Wapengekletter

De nadruk in De Zaak Alzheimer ligt te veel op het nastreven van effect en maakt daardoor een te gestileerde en geforceerde indruk. Er wordt met beeldversnelling gewerkt om de spanning kunstmatig op te voeren, sommige beelden zijn groen en blauw om het geheugenverlies en gevoel van vervreemding van huurmoordenaar Ledda te benadrukken, de muziek is keurig onheilspellend op de juiste momenten en het bloed is te geraffineerd zichtbaar op de lichamen. De personages komen amper tot ontwikkeling en blijven figuranten in een spel van actie en veel wapengekletter. De film mist rauwheid en echtheid. En de klasse van een ingenieus plot om daadwerkelijk geloofwaardig over te komen als geslaagde politiethriller.

Ozzy mist de drank. Hij heeft zichzelf en vrouw Sharon beloofd om alcohol niet meer tot zich te nemen en we zien hem dan ook een aantal afleveringen lang worstelen met zijn afhankelijkheid van de drank. We zien hem op het podium staan, wankelend, meer een oude man dan een spetterende rockster. Zeker als zijn vrouw Sharon aan darmkanker blijkt te lijden, stort de voormalige zanger van Black Sabbath bijna in. Zijn manager houdt hem overeind tijdens de concertreeks Ozzfest, waarvan de man zelf het middelpunt is. Ozzy moppert en is ontevreden: ook deze rockster is een verrassend normaal mens. Intussen heeft dochter Kelly een hitje behaald met de Madonna-cover Papa Don’t Preach en is zoon Jack de entertainer die van tijd tot tijd voor enige practical jokes zorgt. Mama Sharon zit thuis of wordt in een kliniek aan haar kanker geholpen. En het gezin leeft door, net als miljoenen gezinnen op de wereld.

Heldere verhaallijn

Dit bovenstaande klinkt op het eerste gezicht niet echt spannend. Binnen de context van een redelijk normale familie als The Osbournes zorgt dit grote aantal verhaallijnen echter wel telkens weer voor een boeiend half uurtje. Er gebeurt constant wel iets grappigs. Er is duidelijk voor gekozen om een heldere verhaallijn uit de overtuigend grote stapel met materiaal te boetseren. Elke aflevering heeft een duidelijke hoofd-verhaallijn met een heldere titel. Dit mis je bij de navolgers van The Osbournes als Patty’s posse, De Bauers, Adams family regelmatig. Het alleen vertellen wat er de afgelopen week met een beroemd persoon is gebeurd volstaat niet. De makers van The Osbournes hebben dit heel duidelijk wel begrepen.

Ozzy translator

Zoals al eerder gezegd is de eerste indruk van de box erg jolig. Ook de vormgeving van de menu’s lijkt er vooral op gericht het melige publiek te trekken. Dit is echter wel mooi uitgewerkt en de DVD staat bol van de extra’s. Zo is bij acht afleveringen commentaar van de familie zelf opgenomen en zit er bij elke aflevering een Ozzy translator waarmee ook het gemurmel van de oude rocker te vertalen is. Tevens staan er nog 15 extra clips op die tijdens het snijden van de serie verloren zijn gegaan, plus een aantal games op en ga zo maar door.

Elegante middelvinger

Ik persoonlijk vond het een genoegen om naar de familie Osbourne te kijken. Sharon is de spil waar de familie om draait. Kelly is verwend en Jack ook, maar beiden zijn toch door de aanwezigheid van Sharon redelijk normaal gebleven. Ozzy is een held en zal dit ondanks zijn lichamelijk aftakeling altijd blijven. De scène waar hij een vuurtje op het strand bouwt en vervolgens de golven begint uit te schelden dat ze zijn vuur uitmaken is briljant. Overigens moet me wel van het hart dat de box niet echt ongecensureerd is, zoals levensgroot op de voorkant staat. Het grote aantal keer “fuck” is niet weggebliept, maar zodra een meisje haar elegante middelvinger opsteekt, of Ozzy zijn overjarige achterwerk aan het publiek toont is dit wel degelijk weggeveegd. Wat mij betreft hoef je in het liberale Nederland een dergelijke fysieke omgangstaal niet weg te vegen, dat vestigt er alleen maar de aandacht op.