We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Het slotakkoord
Wat goed is hoeft niet altijd van ver te komen. Terwijl gans muziekminnend Nederland zich laaft aan Amerikaanse bandjes of luistert naar Scandinavische import, maakt Krang uit Diepenheim muziek die eens niet gemakkelijk is: “nit in ut gareel en nit vanzelf.” Krang roept op tot verzet, tot actief luisteren. Zelfs voor begrip van de teksten zal de luisteraar zich moeten inzetten, want Aait is (net als voorganger Gluut) in het Twents gezongen en gekreund.
~
Doe Wat
Krang (Twents voor binnenstebuiten) heeft haar wortels in de Nederlandse klei, maar de muziek is haast buitenaards. In navolging van grote invloed Captain Beefheart heeft Krang in haar achtjarig bestaan, door nimmer de geijkte paden te bewandelen, een geheel eigen muzikaal spectrum opgebouwd waarin rock ’n roll binnenstebuiten en op zijn kop gespeeld wordt. Deze rebelsheid komt al meteen in het eerste nummer duidelijk naar voren, als André Manuel zingt: “Gijzel mie, verdrink mie. Negeer mie, onderdruk mie. Doo wat!” En dat is exemplarisch voor Aait: muziek die geen moment comfortabel is, waarop Krang constant bezig is de luisteraar te verassen en op het verkeerde been te zetten. De opener Doo Wat komt nog het dichtst bij Captain Beefheart, dankzij het gitaarrifje en de trombone van Joost Buis. Verder is de plaat moeilijk te definiëren; natuurlijk waart de geest van Tom Waits rond, maar dan vooral diens eigenzinnigheid. Aait ligt voor een groot deel in het verlengde van Gluut (zij het dat ze iets melodieuzer is), omdat het wederom in het dialect is gezongen, maar ook vanwege het aardse geluid, die deze platen wat minder transparant maken dan eerdere.
Taal
Manuel (naast zanger van Krang ook cabaretier) heeft naar eigen zeggen gekozen voor het Twentse dialect omdat de taal dan dichter bij hem staat. Dat resulteerde op Gluut af en toe in gekreun en gesteun die eigenlijk alleen omschreven kan worden als een privé-taal. Op Aait is deze reflectie op het (tekst)schrijverschap weer een belangrijk thema: “Vannacht weer dronkn dak Reve was. Vanmorn weer gewoon nun Mullisch.” Wat de schrijver doet is “ut opbloazen van de warkelukheid, en ut noa ofloap weer bie mekare veegn.” Dit resulteert in liedjes die op een afstandelijke manier heel persoonlijk zijn. Zo zingt Manuel in Feest over de “nudist toen met Maxima”, wat refereert aan ’s mans actie om, toen Maxima in Diepenheim langs kwam, naakt naar haar te zwaaien vanuit het raam. En Vjoeln (violen) bevat een heel aparte liefdesbetuiging: “Mien drinken liederluk, de oogn te groot. Ma wal elke nach, bie oe op schoot.”
Slot
En zo betekent Aait nooit meer Krang. Het heeft een erg indrukwekkend oeuvre opgeleverd, energieke optredens en evenzo mooie cd-hoesjes, geschilderd door drummer Karsenberg. Krang kan met Aait de arena in ieder geval met opgeheven hoofd verlaten.
Krang
Album: AaitMisschien ook iets voor u
Shit, Goddamn!
De woestijn. Dat is broeierigheid, hitte, dorst, zand, paranoia, zompigheid en zweet. Kyuss, de grondlegger van de stonerrock, kwam uit Palm Desert. Na vier broeierige platen kwam er een eind aan de band, uit onvrede met het pushwerk van de platenmaatschappij. Maar frontman Joshua Homme is een bezig bijtje en na verschillende volumes Desert Sessions en drie platen met Queens of the Stone Age is er dan nu het project Eagles of Death Metal. De stoere bandnaam wordt gecompenseerd door de titel van de plaat: Peace Love Death Metal.
~
Luchtig
Love Peace Death Metal is een luchtige plaat geworden, die bol staat van de humor en zichzelf geen moment te serieus neemt. Maar het ook geen niemendalletje. De intelligentie die zo goed hoorbaar is in Queens of the Stone Age valt ook hier te horen. De basis van de nummers is de drum van Homme, waar overheen meestal een rauwe gitaar is te horen. Hierop zingt en hijgt de zanger teksten als “It’s so easy”. Hier overheen horen we dan weer licht psychedelische gitaarloopjes of een piano. De constante groove werkt zo aanstekelijk dat het bijna onmogelijk is om stil te blijven zitten tijdens het luisteren en halverwege de plaat worden we ook nog getrakteerd op een wel heel aparte cover van Stuck In The Middle With You. Doordat het zo low-budget is opgenomen klinken de nummers wel erg hetzelfde maar wat maakt het uit: als het zo lekker is, who cares!
Eagles of Death Metal
Album: Love Peace Death MetalMisschien ook iets voor u
Liedjes van de nacht
Homesongs is de eerste plaat van Adem Ilhan, de bassist van de post-rock elektro-experimentele (een hele mond vol) band Fridge. Degenen die bekend zijn met Fridge mogen gewaarschuwd zijn; Adem heeft in de nachtelijke uurtjes met een paar vrienden, een barrelcomputer, twee microfoons, een glockenspiel, een harmonium en akoestische gitaren een warme low-fi plaat gemaakt. Domino records, het label waar ook Bonnie ‘prince’ Billy en Smog op uitkomen, zal geen moment hebben getwijfeld over het uitbrengen van het eerste eigen werk van Adem.
Want Homesongs is een heerlijke plaat geworden, waar de rust en stilte van de nacht in doorschemert. Het is een plaat over relaties en soms de sores die daarmee gepaard gaan. Maar gelukkig is Adem, in tegenstelling tot vele collega slaapkamermuzikanten, nooit tè zwaar op de hand en blijft in de teksten luchtig en speels: ‘it sunned, and it rained, and it sunned again’.
Klein en oprecht
De opener Stuatued zet de toon voor vijfenveertig minuten met Adem Ilhan, lome muziek, aparte percussie en zijn warme stem, die wat iel is maar de nummers wel een oprechte sfeer meegeeft. Op het eerste gehoor is het misschien wat vlak en bijna achtergrondmuziek, maar als je er wat beter voor gaat zitten nestelt de stem van Adem zich en werkt het enthousiasme waarmee Homesongs is gemaakt aanstekelijk. Wanneer we verder luisteren blijven de liedjes, die geconstrueerd zijn rondom Adems akoestische gitaar, steeds verrassend en worden verrijkt met aparte geluidjes uit de computer of een harmonium. Dit laatste instrument komt prachtig naar voren in het country-achtige Gone Away, dat weer gevolgd wordt door het aanstekelijke These Are Your Friends, waar een spanningsboog van drieëneenhalve minuut zit op de repeterende zin ‘everybody needs some help sometimes’, die iedere keer als ze gezongen wordt oprechter klinkt, alsof Adem het heeft tegen zijn beste vriend, ook hier lijkt het positief, want: ’these are your friends, they give out a nice warm glow’.
Eigen
Waar lijkt Adem nu op? Je zou wat namen kunnen laten vallen: Tim Buckley, Damien Rice, misschien zelfs (af en toe) Coldplay of Ben Christophers. Gelukkig heeft Adem er niet voor gekozen om een producer in de arm te nemen. De liedjes zijn sterk genoeg zonder de overbodige opsmuk van een producer, die mijns inziens de platen van Christophers geen goed hebben gedaan. Al met al lijkt Homesongs eigenlijk nergens op, wat wil niet zeggen dat het een revolutionaire plaat is geworden. Het is allemaal niet nieuw en klinkt best vertrouwd. Wel heeft ieder nummer, iedere sectie, een eigen geluid, daarvoor heeft Adem genoeg aparte ritmes en instrumenten gebruikt. Dit, en de verassende en ontwapenende luchtigheid van zowel tekst als muziek, maakt dat Adem een erg sterke plaat heeft afgeleverd, gespeeld in de nacht, met de verwachting van de zonsopkomst. Homesongs zal geen bestseller worden, maar voor de liefhebber is het een heerlijke traktatie.
Adem
Album: HomesongsMisschien ook iets voor u
Er is alleen maar liefde in de religie van De Bloeiende Maagden
Het ware verhaal van Jezus Christus. Dat is wat De Bloeiende Maagden hun publiek beloven in de aankondiging van hun nieuwste show: I.N.R.I. Het publiek in het overvolle Zaantheater is dan ook vol verwachting: wat hebben Minou Bosua en Ingrid Wender ditmaal in petto? Wat volgt is een wervelende show over God, zijn zoon Junior en tien apostelen. Minou Bosua speelt God, Ingrid Wender neemt de rol van zoon voor haar rekening. God heeft de touwtjes nog stevig in handen, het is de bedoeling dat zoonlief het overneemt, maar vooralsnog is Junior nog te abstract en te wetenschappelijk bezig. En dat moet-ie eerst maar eens afleveren, vindt vader Minou.
~
Wonder op zijn tijd
De Bloeiende Maagden zijn erin geslaagd een totale theatervoorstelling op het podium te zetten. Zo nu en dan heb je het gevoel dat je bij Jesus Christ Superstar bent beland. I.N.R.I. heeft een enorm tempo, het publiek wordt meegesleurd in de verschillende dilemma’s en de zware thema’s worden afgewisseld met luchtige grapjes en gebeurtenissen. Er is feest, er is verdriet, er is een wonder op zijn tijd, het publiek moet regelmatig meedoen, de apostelen rennen zelfs het publiek in om hun boodschap te verkondigen. En als Junior aan het kruis genageld wordt, kun je een speld horen vallen in de zaal. Een indrukwekkend moment.
Naakt door de vla
De Bloeiende Maagden zijn controversieel. Bij hun vorige show Lege Maag liep het publiek regelmatig de zaal uit en ook hun optreden in het BNN-programma Neuken doe je zo leidde tot discussies. De dames nemen geen blad voor de mond en schuwen functioneel naakt niet. In Lege Maag gleden ze naakt door de vla, nu hangt Ingrid Wender bebloed aan het kruis. Officieel vallen hun shows onder het kopje cabaret, maar feitelijk gaan ze verder dan dat. In 1995 wonnen ze de publieksprijs van het Leids Cabaret Festival. In die tijd maakte Anemoon Langenhoff nog deel uit van De Bloeiende Maagden. In 1997 hield zij het voor gezien en zijn Minou Bosua en Ingrid Wender samen verder gegaan. Ze kennen elkaar van de theateropleiding in Eindhoven, Minou Bosua heeft die opleiding afgemaakt, Ingrid Wender kon na 1 jaar al vertrekken.
Jonge mensen
De Bloeiende Maagden zijn inmiddels oude rotten in het vak en met deze zesde show hebben ze een echte theatervoorstelling neergezet, compleet met muziek, zang en dans. Ze zijn zelf verantwoordelijk voor het idee, de regie én het spel, maar ze worden bijgestaan door een groep studenten van de kleinkunstacademie. Er staat daardoor een hele grote groep jonge mensen op het podium, waar het enthousiasme en de energie vanaf spat.
Folders
I.N.R.I. is een boeiende show, met een gedurfde thematiek. Een thematiek die al voor veel discussie heeft gezorgd. Zo heeft de fractie van de SGP-ChristenUnie in Barendrecht geprobeerd om de voorstelling te verbieden. Dat is niet gelukt. Maar ook bij het verlaten van het Zaantheater staat er een man folders uit de delen. Om het verhaal compleet te maken, zoals hij zei. Hij kan beter eens naar de voorstelling gaan kijken, dan zal hij zien dat de visie van De Bloeiende Maagden een stuk optimistischer is dan hij denkt!
I.N.R.I. is nog te zien tot 12 mei.
De Bloeiende Maagden - I.N.R.I.
Artiest: De Bloeiende MaagdenGezien op zaterdag 24 april 2004 in het Zaantheater, Zaandam
Misschien ook iets voor u
Glimlachhumor
.
~
De serie is kortweg gesitueerd rond psychiater Frasier Crane (gespeeld door Kelsey Grammer, die dezelfde rol vervulde in de serie Cheers), zijn jongere ongelukkig getrouwde broer Niles Crane en hun cynische vader Martin Crane. Frasier heeft een succesvolle talkshow op de radio waar hij luisteraars een psychisch hart onder de riem steekt. Zijn vrouwelijke assistente Roz (Peri Gilpin) zet hier regelmatig Frasier op zijn plaats door met echt nuttige adviezen te komen. Ondertussen huppelt de Britse huishoudster Daphne nog door het gezin om Niles tot trieste versierpogingen te verleiden en tevens aangename beeldvulling in het mannenbolwerk van Frasier en Martin Crane te zijn.
Ervaren acteurs
~
Slap
De serie is minder indrukwekkend dan ik me herinnerde. Elke grap wordt uitgelegd en de humor is meestal wel grappig, maar zelden echt bijzonder. Zo wordt er bijvoorbeeld in de aflevering You Scratch My Book om de volgende grap hartelijk gelachen, maar ik snap hem eerlijk gezegd nog steeds niet:
Natuurlijk worden er ook best betere grappen dan de bovenstaande gemaakt, maar het is eerder een soort glimlachhumor dan echte schaterhumor. Frasier Crane is dan ook wel een sympathiek man, maar te normaal om tot echte hilarische momenten te komen. Hier komt dan nog bij dat het in de serie opvallend vaak over seks gaat, maar dat dit steeds zijdelings wordt aangehaald. Ik zal hier geen monoloog over de Amerikaanse fatsoenscultuur gaan houden, maar deze terughoudendheid om het beestje bij de naam te noemen maakt de humor vaak erg slap en impliciet.
Extra’s
De kwaliteit van het beeld is vergelijkbaar met wat er op televisie te zien is. Gevolg is wel dat op de vier dvd’s maar liefst 24 afleveringen passen. Het is jammer dat je niet alle afleveringen in één keer kunt bekijken. Zeker als afleveringen ongeveer twintig minuten zijn vind ik het aangenaam om gewoon een aantal achter elkaar door te kijken, maar die optie mis ik in het menu. Daarnaast bevat de set wel een paar uitgebreide extra’s. Zo is het commentaar van regisseur David Lee en schrijver Joe Keenan bij enkele episodes opgenomen. Ook zijn de radio-optredens waarbij bekende mensen de telefonerende partij zijn nog eens op de plaat gezet, met dit keer de naam van de bekende persoon er bij. Ik heb helaas vaak de namen niet herkend, dus misschien is deze optie voor ons Europeanen niet even relevant, of had in de ondertitels aangegeven kunnen worden waar wij een persoon van hadden kunnen kennen.
Een paar bier
De serie heeft op mij niet zo’n geweldige indruk achtergelaten als in de nachtelijke uren van mijn studentenleven. Het is duidelijk een serie waar je met een paar bier in je maag een stuk beter naar kunt kijken. De humor is meestal te flauw om je direct in schaterlachen te doen uitbarsten. Desondanks is de glimlachhumor van Frasier aangenaam en zijn de moralistische elementen in de serie niet echt storend. Het is goed dat dergelijke series voor het nageslacht vastgelegd worden op de zilveren plaat, met aanvullend commentaar van de makers. Het is heerlijk om na een nachtje doorzakken die herhalingen van het journaal weg te kunnen zappen en een dvd’tje van Frasier te kunnen draaien.
Frasier: The 2nd Season
Jaar: 2024Distributeur: Paramount
Misschien ook iets voor u
Een plaat voor op de stapel ‘prachtig’
Onder de rook en stank van de industrie die het uitgestrekte en trieste heuvellandschap verstoren, ligt Glasgow, de meest bruisende muziekstad van Europa. Al vanaf de eerste noten van the Pastels, die Belle & Sebastian, the Delgados en Arab Strap in hun kielzog troffen, gaat het goed met de Schotse popmuziek. Met een gezonde motivatie van “als zij het kunnen, dan kunnen wij het ook” veroverde het ene bandje na de andere de harten van vele muziekminnende mensen. Snow Patrol moet op dit moment de reeds rollende kar sturen en wel met hun derde album Final Straw. Of de kar vast komt te zitten in de modder is bij dezen de vraag.
~
Het leek alsof de platenmaatschappij bang was voor de mening van de rest van Europa over Final Straw. Het album werd namelijk vorig jaar al uitgebracht in Engeland, waar de plaat op dit moment een grote hit is. Het vreemde is dat de rest van Europa een jaar heeft moeten wachten. De Europese muziekpers smult immers van alles wat op muzikaal gebied uit Glasgow komt. Bands als Mogwai, Belle & Sebastian of dat schitterende samenwerkingsverband tussen allerlei bandjes uit Glasgow, the Reindeer Section, staan altijd hoog in allerlei eindlijstjes. En onlangs verscheen Franz Ferdinand aan het firmament. Dat die gasten deze zomer alle festivals platspelen is nu al zeker. Hoe groot kan de buil dan zijn die ze eventueel vallen aan Snow Patrol?
Beregoed
Snow Patrol is een duidelijke exponent van de bandjescultuur in Glasgow. Hoewel de heren van Snow Patrol iets meer peper in hun kont hebben, is het niet vreemd dat zanger Gary Lightbody zijn diensten verleende aan the Reindeer Section. Ook Snow Patrol weet namelijk schitterende composities te schrijven. Op deze plaat lukt het ze perfect om op een zeer toegankelijke manier verrassend en spannend uit de hoek te blijven komen. Catchy en poppy songs worden met een vervormde gitaar heerlijk ingekleurd tot de maatstaven van de indiepop, waarvan het beregoede Spitting Games het beste voorbeeld is.
Braaf
Een ander nummer dat boven de rest uitsteekt is Wow, dat bijna tegen het geluid van Foo Fighters aanschurkt. Verder is het braafheid troef. Dit is zeker niet slecht, maar die braafheid komt mede door het inhoudende stemgeluid van zanger Lightbody, dat soms in de buurt van luid fluisteren komt. De rustige nummers Grazed Knees en Somewhere a Clock is Ticking krijgen daardoor iets extra’s, terwijl dat beetje extra soms ontbreekt bij de wat hardere nummers. Bij How To Be Dead valt alles precies op zijn plek en dan klinkt Snow Patrol prachtig.
Ongekunsteld
Ook in tijden van economische donderwolken boven de muziekindustrie, waarbij het afstoten van slecht verkopende bandjes bijna onvermijdelijk lijkt te zijn, hoeft Universal zich geen zorgen te maken over Snow Patrol. De band laat zien dat het ongekunsteld toegankelijk en rocky kan zijn. Snow Patrol bewijst dat het mee kan doen met andere toppers uit de stad en het heeft alles in zich om niet alleen in Engeland een hit te zijn. Om Europa een jaar te laten wachten was lichtelijk overdreven, want Snow Patrol kan die kar van Glasgow onmogelijk laten ontsporen.
Snow Patrol
Album: Final StrawMisschien ook iets voor u
Kamphues redt de mensheid… of toch niet?
.
~
Het is een vraag die Rob Kamphues niet beantwoordt in het uur dat ie gekregen heeft. Sterker nog, naarmate het uur vordert vraag je je af waar de show over gaat en wat hij wil vertellen. Er komt van alles voorbij: vergezochte heldenverhalen, liedjes, zelfs persiflages op Toon Hermans, Ron van Reijn en Jules Deelder worden uit de kast getrokken. Coen Jutte en Peer van den Berg staan Kamphues bij, met typetjes en muzikale ondersteuning. Het mag helaas niet baten. Ook het publieksslachtoffer kan niet helpen: de mensheid is gedoemd tot vernietiging.
Oerbrei
Het is niet voor het eerst dat Rob Kamphues zijn geluk beproeft in het theater. Oersoep is zijn vijfde show. En ook zijn medespelers zijn geen onbekenden: Coen Jutte deed ook in de vorige show van Kamphues mee en Peer van den Berg heeft zijn sporen verdiend bij theatergroep Suver Nuver. De regie is in handen van Don Duyns, een van de mensen van Growing Up In Public. Je zou mogen verwachten dat deze groep mensen inmiddels een beetje weet wat wel en niet werkt op het podium. Maar bij Oersoep slaan ze de plank volledig mis. Het stuk is onsamenhangend, gedateerd en het blijft compleet onduidelijk wat Kamphues nou eigenlijk te melden heeft. Hij behandelt zowel het kleine als het grote leed (zo komen zijn privéleven én de problemen in het Midden-Oosten voorbij), maar hij had beter een keus kunnen maken tussen die twee. Daarnaast is er nog het gekokketeer met zijn televisiecarrière, en ook dat doet de show geen goed. Kamphues maakt met deze show zeker geen vrienden en De plagen van Kamphues krijgt opeens een heel andere betekenis. Deze Oersoep heeft meer weg van een Oerbrei.
Oersoep is nog te zien tot 15 mei.
Rob Kamphues - Oersoep
Artiest: Rob KamphuesGezien op vrijdag 23 april 2004 in de Schouwburg, Amstelveen
Link: Harry Kies.nl
Misschien ook iets voor u
Filmnerd met hart en ziel
/ 0 Reactiesdoor: Jenny Hoogeboom0 SterrenIn 1992 was hij er opeens: Quentin Tarantino. Zijn regiedebuut Reservoir Dogs opende op het Sundance Film Festival in de States en werd een wereldwijd succes. Het maakte van de brabbelende film-nerd in één klap één van de meest bejubelde filmmakers ter wereld. Ondertussen heeft Tarantino naast acteer-, productie en schrijfwerk in totaal vier films geregisseerd – Reservoir Dogs, Pulp Fiction, Jackie Brown en Kill Bill. Het tweede deel van de vierde, Kill Bill Vol. 2, draait vanaf 22 april in de Nederlandse bioscopen.
~
De films
Zoals gezegd heeft Tarantino tot nu toe vier films geregisseerd. Belangrijkste kenmerken: Tarantino die zelf ook een rolletje voor zijn rekening neemt, shots vanuit de kofferbak van een auto, speciale verteltechnieken (flashbacks, niet-chronologisch, in hoofdstukken), fantastische typerende muziek, snelle dialogen, veel bloed en vooral heel veel geweld.
~
In 1997 was daar vervolgens Jackie Brown. De film was dit keer gebaseerd op een boek – Rum Punch van Elmore Leonard. Na het lezen van het boek schreef Tarantino speciaal voor de zwarte actrice Pam Grier de rol van Jackie Brown, om er later achter te komen dat haar personage in het boek toch echt blank was… De resultaten waren een beetje teleurstellend: de film werd niet verschrikkelijk enthousiast ontvangen, werd wel genomineerd voor prijzen, maar wist er slechts enkelen in de wacht te slepen.
En toen werd het heel erg stil rondom Tarantino. Zes jaar lang vroeg iedereen zich af wat het volgende project zou zijn van het wonderkind van de jaren ’90 en zelfs of dat project er wel zou komen. Totdat Tarantino in 2003 terugkwam met zijn film Kill Bill. Opgesplitst in twee delen vertelt de film het verhaal van The Bride die wraak neemt op de mensen die haar door het hoofd schoten en haar ongeboren kind vermoordden. Een ode aan oude martial arts films met veel bloed, veel geweld en veel Uma Thurman in een geel trainingspak – hetzelfde trainingspak trouwens dat Bruce Lee draagt in Game of Death uit 1978. Het personage van The Bride was al ontstaan in 1994 tijdens de opnamen van Pulp Fiction en bedacht door Tarantino en actrice Thurman. In 2003 verscheen Kill Bill Volume 1 in de bioscopen en het was duidelijk: Tarantino was terug.
De legende
~
Quentin Tarantino is een regisseur die zich met zijn hele hart en ziel in zijn films stort. Een filmfan tot op het bot en een expert in briljante dialogen, brute actiescènes en fantastische muziek. Hij heeft dan misschien nog niet zo veel films op zijn naam staan, maar wat er staat is goed. Want, zoals hij zelf zegt: “When I make a movie, I want it to be everything to me; like I would die for it.”
Misschien ook iets voor u
Zoveelste wannabe
Illeana Scott (Angelina Jolie) is een succesvolle FBI-profiler die naar het Canadese Montreal afreist met de opdracht een gruwelijke moord op te lossen. Al snel blijkt er een seriemoordenaar aan het werk die de identiteit van zijn slachtoffers overneemt. Aan Illeana en de enige getuige (gespeeld door Ethan Hawke) de taak de killer te pakken.
~
Blijven steken
De vraag is of dit is gelukt. Het antwoord is nee. Taking Lives slaat de plank mis en het lukt niet de sfeer uit het meesterwerk van Fincher na te bootsen, hoeveel shots van kapotgeslagen hoofden er ook tegenaan worden gegooid. Dat de sfeer niet verschrikkelijk duister wordt, is vooral te danken aan de wispelturigheid van de makers. De ene keer doen ze er alles aan een beklemmende sfeer te creëren, om vervolgens niet te duister te willen worden en daarom wat lichtere, soms zelfs grappige scènes toe te voegen. Dat is verder geen probleem, maar echt beklemmend wordt de film er niet op. Het lijkt alsof de makers gewoonweg niet zo ver durfden te gaan als Seven, en dus ergens onderweg zijn blijven steken.
Wendingen
~
Storende gaten
Want ongeveer halverwege gaat Taking Lives echt de mist in. Bij het in elkaar zetten van het script zijn de schrijvers één klein dingetje vergeten: het moet wel geloofwaardig blijven. Dat is in Taking Lives dus niet het geval. De plotwendingen zijn zo verschrikkelijk vergezocht dat ze gewoonweg nergens op slaan en hierdoor al hun geloofwaardigheid verliezen. Bovendien worden er een aantal goedkope pogingen gedaan de kijker op het verkeerde been te zetten: personages doen dingen die uiteindelijk helemaal niet in het verhaal blijken te passen en dit zorgt voor storende gaten in het plot.
Uit de kleren
De cast van Taking Lives doet het aardig. Naast Jolie en Hawke zien we onder andere Kiefer Sutherland. Laat het wel even duidelijk zijn: de ster van 24 is welgeteld minder dan drie minuten in beeld. En helaas voor hem is het geen memorabel optreden zoals dat van Kevin Spacy aan het einde van Seven. Verder goed nieuws voor de mannen onder ons: Jolie gaat in Taking Lives uit de kleren, dus mocht je er behoefte aan hebben…
Wannabe
De makers van Taking Lives hebben helaas iets te veel hun best gedaan om verrassend en schokkend te zijn en zijn hierbij enigszins ontspoord. Begrijp me niet verkeerd: het begin is sterk en ook ik had het einde – in deze vorm – niet zien aankomen. Maar zijn gewoonweg te veel belachelijke plotwendingen, fouten en ongeloofwaardigheden om van de film een goede thriller te maken. Taking Lives is dan ook zeker geen match voor Seven, eerder een zoveelste wannabe.
Taking Lives
Regie: D.J. CarusoJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Uitdagende luistertrip
Het nieuwe album van het Nederlandse collectief Electric Barbarian heeft wel een naam; ik kan enkel het oosterse teken dat de titel vormt (naar een schilderij van Ignasi Sumoy: prachtige hoes!), niet vinden op mijn tekstverwerker. Ik verwijs je bij deze dan ook graag door naar de website van de band en nog veel liever naar dit album, want dat liegt er niet om. Het in 2000 opgerichte Electric Barbarian maakt op dit debuut een verpletterende indruk met een ondefinieerbare mix van jazz, hiphop, drum ’n bass, turntablism en spoken word. Bandleider Floris Vermeulen speelde in Couxin X en schreef alle composities voor deze huiveringwekkende plaat.
Het is een plaat die wordt gekenmerkt door een waanzinnige brij van geluiden en stemmen. Met name de spoken-wordbijdragen van de legendarische Amerikaan Kain, die in de jaren zestig en zeventig al actief was met zijn rap/poetry, zijn overdonderend. Als een ware snakecharmer bezweert hij de luisteraar met zijn absurde woorden over “Mickey Mouse in an alley and kicking his royal derriere” (X-cuse Me! featuring Kain) en de kleur oranje (Molecule). Het is jammer dat de teksten van deze man niet op de site of in dat prachtige digipack te vinden zijn. Dat zou alles toch nog wel iets begrijpelijker maken. De vraag is echter in hoeverre begrip noodzakelijk is. Deze muziek moet je ondergaan, die moet je voelen.
Broeierig
Er is een cruciale rol weggelegd voor de Belgische turntablist Grazzhoppa. Samen met de bas van Vermeulen, de drums van Harry Arling (presenteerde vorig jaar samen met zijn broer Gerry een grote multimedia-spektakelshow) en de trompet van Bart Maris jaagt hij de luisteraar op en geeft hij de muziek aldoor een mysterieuze klank mee. Ik zou de muziek niet zozeer prettig noemen, eerder uitdagend. Dit is geen jazz voor op de achtergrond, dit is een continue broeierige luistertrip, waar ik in elk geval helemaal weg van ben.
Nanne Tepper
De tekst die Nanne Tepper over Electric Barbarian schreef in het cd-boekje is veelzeggend. Zelfs deze schrijver en columnist die menige, al dan niet poëtische, woorden wijdde aan muziek, kan niet de vinger leggen op deze plaat en noemt dit het probleem van de luisteraar. Ik kan me daar alleen maar bij aansluiten. Je moet je maar gewoon laten meeslepen met de waanzin die deze jongens voor ons hebben geconstrueerd. Dan komt het allemaal wel goed, als je maar niet in deze trip blijft hangen. Ik waarschuw je!
Electric Barbarian
Misschien ook iets voor u