The Twilight Samurai
~
(Yoji Yamada, 2002 • Total Film)
Dat samoeraifilms niet altijd hoeven te gaan over virtuoze zwaardvechters die geraffineerd met hun vijand afrekenen, bewijst The Twilight Samurai van de Japanse regisseur Yoji Yamada. De film speelt zich af in de 19e eeuw, de nadagen van de samoerai. Iguchi Seibei is een groezelige en verarmde samoerai die door de ziekte en begrafenis van zijn overleden vrouw diep in de schulden zit. Daarbij draagt hij ook eens de zorg op zich voor zijn twee dochters en zijn seniele oude moeder. Als zijn jeugdvriendin Tomoe van haar dronken echtgenoot scheidt en bij haar broer komt wonen, raken de twee opnieuw bevriend en wordt er zelfs gezinspeeld op een huwelijk. Nadat Iguchi in een gevecht Tomoe’s echtgenoot heeft verslagen en haar eer heeft gered, verspreidt zich het gerucht dat hij een uitermate goede zwaardvechter is. Dit leidt ertoe dat Iguchi erop uit wordt gestuurd om een oude samoerai te doden die het bevel van zijn clan om hari-kiri (eervolle, rituele zelfmoord) te plegen, weigerde op te volgen. Hij worstelt met deze opdracht omdat hij heimelijk wel weet dat de oude samoerai niks misdaan heeft. Dit alles wordt heel geduldig en minutieus in beeld gebracht, wat leidt tot een prachtig en verstild portret van een wereld waarin de samoerai zijn betekenis heeft verloren en zich, met hard werken en een enkele heldendaad, slechts ternauwernood staande weet te houden. De extra’s op deze dvd zijn te verwaarlozen, wat echter niets afdoet aan deze subtiele en gevoelige film. (MB)
Tupac Resurrection
~
(Lauren Lazin, 2003 • Paramount)
“I got shot.” Het is de eerste zin van deze dvd over de vermoorde rapper Tupac Shakur. De camera glijdt door wolken aan een blauwe hemel. De stem vervolgt: “I always wanted to live my life as an angel for God.” Komt dit uit de mond van een rapper die bekend stond als agressief en gewelddadig? Over de doden niets dan goeds, maar dit klinkt wel een tikkeltje schijnheilig voor een rapper die rapt over geweld, drugs en seks. Naarmate de film vordert, zien we dat ook die andere kant belicht wordt, maar bovenal is Tupac Resurrection een verhaal over een jongen uit een Black Panther-nest die zeer sociaal bewogen was en zich actief inzette voor ‘de zwarte gemeenschap’. Wie een film verwacht waarin Tupacs muziek veel aan bod komt, is hier aan het verkeerde adres. De film is een schets van de rapper als persoon. Zijn stem fungeert als voice-over, terwijl fragmenten uit zijn leven voorbij glijden. Ook zien we historische beelden van de Black Panthers, Jesse Jackson en Ronald Reagan, wat een interessant tijdbeeld schetst van de maatschappij waarin de rapper opgroeide. De film doet wat subjectief aan, maar is mooi in elkaar gezet. Voor de liefhebber. (MvD)
Les Valseuses
~
(Bertrand Blier, 1974 • Homescreen)
Pierrot en Jean-Claude zijn twee mannen die de verveling te bestrijden met klein crimineel gedrag. Ze hebben totaal geen respect voor de maatschappelijke normen en waarden en al helemaal niet voor de andere sekse. Samen met een sexy blondine trekken de met de dag levende outlaws al plunderend, joyridend en aanrandend in deze geweldig humoristiche buddy-/road-movie door Frankrijk. Naast het feit dat dit de doorbraakfilm van Gerard Depardieu betekende, is de film met name van belang voor het naakt en de seks die onverbloemd in beeld worden gebracht. Toen de film in 1974 uitkwam, zorgde Les Valseuses voor een ongekende golf van protest onder de conservatieve pers maar de film bleek, net zoals Easy Rider en Blow Up de tijdsgeest perfect weer te geven. Op het eerste gezicht lijkt er redelijk vol menu aan extra’s op te staan, maar deze stellen weinig voor. De film zelf is wèl de moeite waard. (HdV)
Tokyo Godfathers
~
(Satoshi Kon, 2003 • Columbia/TriStar)
Tokio, kerstnacht. Drie zwervers, de gok- en alcoholverslaafde Gin, de homofiele én transseksuele Hana en de 16-jarige van huis weggelopen Miyuki, vormen een wel heel bijzonder gezin. Tussen het vuilnis vinden ze een ter vondeling gelegd baby’tje en ze besluiten op zoek te gaan naar de ouders. Deze zoektocht voert hen niet alleen langs de meest duistere hoekjes van Tokio maar ook langs hun eigen, zware verleden. Deze animatiefilm, gebaseerd op John Fords Three Godfathers (1948), vertelt met erg veel humor en drama een prachtig maatschappijkritisch verhaal. Travestieten, hoeren, zwervers, aids, moord, het is allesbehalve het standaard kerstevangelie. Naast het sterke verhaal is Tokyo Godfathers (teken)filmisch ook bijzonder origineel. De mise-en-scène, het kleurgebruik, de soundtrack, alles lijkt op een sfeerondersteunende wijze exact te kloppen. De enige extra’s zijn de trailers van de andere (jap)anime’s uit de sterke Animeserie van Columbia en deze verraadden dat er op dit gebied nog veel meer moois is. (HdV)
Guncrazy
~
(Tamra Davis, 1992 • Dutch Filmworks)
Drew Barrymore speelt Anita, een woonwagenparksletje met bijbehorende hoererende moeder en alcoholische en verkrachtende stiefvader. Voor een schoolopdracht moet ze een penvriend zoeken en zo komt ze in contact met Howard, een gedetineerde. Nadat Anita haar stiefvader vermoordt en Howard vrijkomt, sleuren ze elkaar mee in een white trash road movie vol seks, geweld en wapens. Deze vreselijk slechte True Romance / Natural Born Killers rip-off bevat helemaal niets goeds. Het verhaalverloop is te suf voor woorden, de dialogen zijn stupide en de slecht gecaste acteurs spelen zo vreselijk belabberd dat je je ogen uit je hoofd wilt pulken. De dvd op stop zetten helpt gelukkig ook. (HdV)
The Last Victory
~
(John Appel, 2004 • Total Film)
Het was voor mij een totaal onbekend fenomeen, maar in de Italiaanse stad Siena lijkt het het dagelijkse leven van de inwoners 24 uur per dag bezig te houden: de Paleo, een jaarlijkse paardenrace op het centrale plein. Elke wijk van de stad levert een ruiter, krijgt een paard toegewezen en kan gaan strijden voor de eeuwige roem. In deze documentaire volgt John Appel de laatste weken voor de Paleo bezien vanuit de ogen van inwoners van de wijk Civetta die al 24 jaar wachten op een overwinning. Het fanaticisme bij de Italianen is van ongekend niveau. Serieus: het is echt ongelofelijk hoe het leeft bij de Siennezen, hoe de dagelijkse beslommeringen in het niet vallen bij de race, hoe hun hele leven zich rond deze 80 seconden per jaar lijkt te concentreren. Appel is voornamelijk bekend van de Hazes-documentaire Zij gelooft in mij. Zijn stijl is bekend: geen voice-over, een zo klein mogelijke rol voor de sprekende interviewer en rustig camerawerk. En met The Last Victory raakt hij exact de juiste snaar. Een van de inwoners van Civetta zegt: “Als je als buitenstaander deze race en onze beleving ziet, moet je ons wel voor gek verklaren.” Appel is erin geslaagd om dit fenomeen zo neer te zetten dat je de beleving als buitenstaander wèl begrijpt en dat je na afloop je tranen voelt branden. Of dit van verdriet of geluk is, laat ik in het midden. (HdV)
“Een Van Gogh steek je niet neer, die hang je op”
“Alle Nederlanders worden op den duur Tokkies.” Zo spreekt Guzman het publiek in de Theaterfabriek bemoedigend toe. “We vreten ons gewoon vol en hebben helemaal geen terroristen meer nodig om de bevolking uit te roeien, dat doen we zelf wel.” Guzman mest zijn publiek vet met een groot aantal grappen en vuurt die met een grote snelheid af. Na drie kwartier sta ik weer buiten. Eigenlijk is deze sinterklaasconference de perfecte manier om alle idioterie die de laatste maanden ons land teistert te relativeren. Als er nu veel mensen op pakjesavond op Nederland 3 afstemmen, wordt ons land een stuk rustiger, daar durf ik wel wat op in te zetten.
~
Javier Guzman komt uit het Spaanse Gran Canaria, maar emigreerde op zijn zevende naar Nederland. In 2002 won hij zowel de jury- als de publieksprijs bij het Leids Cabaretfestival, en sindsdien weet hij zich handig te ontrekken aan de discussie over wie er dit jaar de oudejaarsconference mag doen. Hij doet niet mee aan het gekibbel, maar heeft gewoon zijn eigen eindejaarsconference ingevoerd. Bijna een maandje eerder neemt hij sinds drie jaar scherp en eigenzinnig onze samenleving op de korrel.
Verschrikte zucht
~
Populaire, relaxte gastje
Los van zijn inhoudelijk sterke humor moet Guzman het ook duidelijk hebben van zijn verschijning op het toneel. Hij dirigeert het publiek en kan bijna zonder een woord te zeggen de zaal aan het lachen krijgen. Het valt echt op hoe goed hij de mensen in de greep heeft. Zo sterk zelfs dat hij de lachsalvo’s van het publiek af moet remmen. Nadeel is echter wel, dat als je een aantal programma’s van hem hebt gezien hij op het theatrale gebied niet echt veel vooruit gaat. De uitdrukkingen die hij met zijn gezicht weet te maken zijn fenomenaal, maar voor de rest is hij nog altijd het populaire, relaxte gastje die harde grappen uit zijn mouw schudt. Het algemene verhaal in zijn show is wel een stuk steviger dan bij zijn oudere werk, maar je blijft de wortels in de stand-up comedy ook tijdens de Sinterklaasconference duidelijk zien.
Lebbis en Jansen
Het is mooi om te zien dat Guzman voor de derde keer op rij een goede conference neer kan zetten. Zijn grappen blijven inhoudelijk sterk, maar hij moet oppassen dat zijn verschijning op het podium op den duur niet gaat vervelen. Voorlopig ligt echter het publiek de hele tijd in een deuk en is er geen moment in zijn conference dat Guzman de aandacht verliest. Ik ben benieuwd of Lebbis en Jansen er in zullen slagen om dit op 31 december te evenaren.
Het programma van Guzman is half december op dvd verschenen. De mooie opnames van het programma worden vergezeld van een half uur durend interview. Hierin gaat Guzman dieper in op zijn werk en het afgelopen jaar. Guzman blijkt een heel serieuze man te zijn. Naast dit interview is er ook een ‘making of’ van het programma op de dvd te vinden. Deze extra’s zijn een waardevolle aanvulling. Ik ben benieuwd naar Deel 1 en 2.
Guzman deelt uit deel 3 (Javier Guzman)
Artiest: Javier GuzmanGezien op maandag 29 november 2004 in de Theaterfabriek, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Help: een midlifecrisis!
.
~
Sublieme mimiek
Drama alom, maar het stuk deed me vaak meer aan een klucht denken. Er wordt ook veel gelachen. De dialogen die de acteurs met elkaar voeren worden afgewisseld met monologen voor het publiek. Hierdoor is het duidelijk wat er door de hoofden van de acteurs spookt: je hoort al hun twijfels en onzekerheden., maar ook hun soms onterechte waarheden en vreemde hersenspinsels. Dit maakt hen kwetsbaar en menselijk. En bovendien erg grappig, vooral door de lekkere zelfspot van de karakters. De situaties en de typetjes zijn wel wat overdreven. Desondanks is alles heel herkenbaar, ook al is het voor mij persoonlijk nog wat te vroeg voor een midlifecrisis! Het stuk is jammer genoeg wel erg voorspelbaar. Deze materie wordt in zoveel films, theaterstukken en boeken behandeld, dat het niet meer echt fris en verrassend is. De acteertalenten en sublieme mimiek van de acteurs daarentegen is een lust voor het oog en oor. Ze vinden de perfecte balans tussen drama en scherpe cynische humor.
Vlaams in NYC
Toch kan ik mij de hele voorstelling er niet van weerhouden een beetje te verlangen naar de film van Woody Allen. De Tijd laat me die niet helemaal vergeten. De spot drijven met Newyorkse intellectuelen komt in het Vlaams niet helemaal lekker over. Al is de thematiek universeel, het Vlaams maakt het voor mij stijf en wat afstandelijk. Het is namelijk niet echt Vlaams, maar Vlaams in NYC. De namen zijn ten opzichte van de film enigszins veranderd, maar waarom dan niet gewoon Vlaamse namen en waarom speelt het zich niet in Antwerpen of Brussel af? Dat had het allemaal wat minder afstandelijk gemaakt. Misschien had ik hetzelfde als de karakters in dit stuk met liefde hebben, namelijk onrealistische verwachtingen.
Husbands and Wives toert nog tot 12 december door Nederland.
Husbands and Wives (De Tijd)
Artiest: De TijdGezien op woensdag 24 november 2004 in Theater Frascati, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Laat die aflaten maar zitten
De voorboden van Summer in Abaddon waren dit jaar onder andere te horen tijdens het onvolprezen Dour-Festival. En het had weinig van de weg naar de hel. Deze zomer was voor ondergetekende meer een langverwachte ontmoeting met, op een aantal EP’s na, het derde en nieuwste meesterwerkje van Pinback. Deze ontmoeting had echter meer weg van een weerzien met een oude bekende. Het optreden was warm en goed, maar ook harder en minder subtiel dan de nummers van de voorganger Blue Screen Life. Toch is het, wanneer je Summer in Abaddon door je speakers laat komen, een bekende die in de jaren van afwezigheid nauwelijks veranderd is. Pinback is heelhuids terug.
~
Het opbouwen van een sterke spanningsboog
Summer in Abaddon heeft niet een single die het niveau kan halen van Penelope, afkomstig van Blue Screen Life. Toch is de nieuwe Pinback-plaat rijk belegd met juweeltjes van songs. De nummers zijn vergeleken met de vorige plaat een stuk subtieler en rijker van kleur. Sender en Syracuse zijn perfecte opvolgers van de sterke opener Non Photo-Blue en worden afgelost door het dromerige en rustige Bloods on Fire. Deze ingrediënten dienen om een spanningsboog op te bouwen die zonder in te storten het laatste nummer haalt. De tussenstations zijn gelukkig boeiend genoeg om niet meteen naar dat laatste nummer te verlangen. Fortress, bijvoorbeeld, dat in de coupletten veel van R.E.M.’s Binky the Doormat heeft, is het luisteren meer dan waard. Net als het nummer Soaked, dat een verwijzing oproept met een nooit uitgebracht nummer van Tears for Fears.
De B-kantjes
Het is niet allemaal applaus en het stampen van enthousiasme houdt ook zo nu en dan op, want de plaat kent ook zijn B-kantjes. Deze vallen ten deel aan This Red Book en The Yellow Ones. Deze nummers hadden een betere plaats kunnen vinden in de prullenbak van Rob Crow of Zach Smith. Summer in Abaddon had dan slechts acht nummers gekend, maar zeker het niveau van “magistraal” kunnen halen. Nu slaat de wijzer iets minder ver door, maar toch nog ver genoeg om de grens van “geweldig” te halen. Als de zomers in de voorportalen van de hel zo klinken, hoeft niemand meer een aflaat aan te schaffen.
Pinback
Album: Summer in AbaddonMisschien ook iets voor u
Het orgel de kerk uit!
/ 0 Reactiesdoor: 0 Sterren.
draagt de bekende Groninger dichter Rutger Kopland voor uit eigen werk. Zijn podium is voor de kansel van de Lutherse kerk in Groningen, waar in het kader van de concertserie Orgel Anders een gezamenlijk optreden van organist Theo Jellema en Kopland is georganiseerd.
Materie en kunst
In de inleiding op de eerste serie gedichten geeft Kopland aan dat hij gefascineerd is door de vraag hoe materie wordt omgezet in kunst. “Orgelmuziek is trillende lucht, die in ons hoofd wordt omgezet in muziek.” Het gedicht ‘Koraal’ sluit hierop aan wanneer het besluit met
Daarna ‘De kunst van het doodgaan’,
~
Eenzijdig
Er zijn zo’n zestig á zeventig mensen op het concert afgekomen, veel vijftigplussers en een tiental studenten. Het stemt Tymen-Jan Bronda, vaste bespeler van het orgel in de Lutherse kerk en spil in de organisatie van de concerten, tot tevredenheid. ‘Orgel Anders’ is een logische stap in een ontwikkeling die erop is gericht om het kerkorgel onder de aandacht van een breed publiek te brengen. Orgelmuziek wordt vaak gezien als ouderwets, oubollig, saai, of uitsluitend behorend bij kerkdiensten die door steeds minder mensen worden bezocht, en orgels als relikwieën uit een voorbij verleden.
De onbekendheid van orgelmuziek is volgens Bronda het grootste probleem. “Het lijkt alsof er een soort taboe op orgelmuziek ligt in de wereld van de klassieke muziek. Het wordt vooral geassocieerd met kerk en religie. Op de radio zijn de laatste orgeluitzendingen ook verdwenen, zelfs op zondagochtend. Hierbij spelen commerciële overwegingen mee. Maar zoals met alle andere muziek moet je het ook leren luisteren. Pas na een aantal keer kun je het gaan waarderen.”
‘Zijn’ orgel is volgens Bronda te klein en te eenzijdig om er regelmatig concerten voor alleen orgel op te geven, zoals in bijvoorbeeld in de Martinikerk gebruikelijk is. Met steun van gemeentelijke en provinciale overheden en een aantal fondsen werd daarom een concertserie in het leven geroepen die het orgel in heel andere contexten plaatst. Het orgel wordt hierin gecombineerd met diverse andere kunstvormen zoals film, jazz, poëzie en combinaties van diverse moderne instrumenten.
~
De Lutherse kerk is overigens niet de enige plaats waar dergelijke activiteiten worden ontplooid. Door diverse vooraanstaande organisten in Nederland wordt gezocht naar middelen om het instrument buiten de gebruikelijke kerkelijke setting om aantrekkelijk te maken. “Het orgel moet de kerk uit, de wereld in.” De afgelopen jaren werd hiervoor een aantal festivals georganiseerd, waarvoor een toenemende belangstelling is.
Gothic
Eén van de voortrekkers van deze beweging, de Nijmeegse organist Joost Langeveld, had in september op het orgel geïmproviseerd bij de film Nosferatu, over de mythische graaf Dracula. Nosferatu is een zwijgende film, een type dat vooraf ging aan de film zoals nu bekend. Een stille film is een onaf product, dat pas in een voorstelling met live spelende musici een afgerond geheel wordt.
De filmmuziek werd, afhankelijk van de status van een filmtheater, geproduceerd door een orkest, een klein ensemble, een pianist of een organist. In veel filmtheaters werden (pijp)orgels geplaatst waarop de organist passende filmmuziek ten gehore bracht.
De voor de jaren ’20 revolutionaire special effects laten de moderne kijker allang niet meer de rillingen over de rug lopen. Toch ontstonden door de film en de klanken van het orgel een bijzondere, haast spookachtige sfeer. Ook hier weer een zeer divers publiek. De één was op de muziek afgekomen, de ander overduidelijk op de film. Op de achterste rij nam een aantal mensen gehuld in lange zwarte jassen en broeken plaats, het gezicht voorzien van zwarte mascara. Gothic, op een orgelconcert, Bronda kan tevreden zijn.
Op het programma staan de komende maanden onder meer optredens van de Duitse organist Wolfgang Zerer, een jazz-improvisatieconcert en een concert van orgel met een blaaskwintet.
Misschien ook iets voor u
Niet zwart en niet wit
Wie Sonny Boy zomaar openslaat, zonder eerst de achterflap te lezen, zal zich na een paar bladzijden achter de oren krabben. Is dit een roman of is het non-fictie? We worden voorgesteld aan twee hoofdpersonen, maar de beschrijvende toon van de verteller houdt afstand. Toch is die afstand niet zo groot dat de personages vreemden voor je blijven. De verteller schetst, interpreteert, en vertelt een lopend verhaal. Het is literair en tegelijk non-fictie.
Literaire non-fictie lijkt een heel duidelijke benaming, maar er zijn verschillende soorten. Je hebt de romans van Per Olov Enquist, die op zakelijke toon vertellen over waargebeurde gebeurtenissen en daarin ook dialogen monteren. Annejet van der Zijl pakt het anders aan. In Sonny Boy, en eerder ook in Anna, de biografie van Annie M. G. Schmidt, smeedt ze bronnen naadloos aaneen door vrijelijk te interpreteren. Het resultaat is een roman waarin de hoofdpersonen met een zekere distantie betracht worden, of, als je het omdraait, een biografie waarin de controleerbaarheid minder belangrijk is dan een goed lopend verhaal.
~
Schandaal
Sonny Boy is de bijnaam van Waldy, de zoon van Rika van der Lans en Waldemar Nods, en hoewel het boek zijn naam draagt, gaat het verhaal over Waldy’s ouders. Zij hebben namelijk een bijzonder leven geleid. Rika is bijna veertig als ze de zeventienjarige Waldemar ontmoet en ze verliefd op hem wordt. Nu is dat al opzienbarend en schandalig in de jaren twintig, maar er komt nog bij dat Rika vier kinderen heeft en bij haar man is weggelopen, en dat Waldemar een neger is. Schande alom, helemaal als Rika ook nog eens een kind van haar zwarte minnaar krijgt: Waldy, Sonny Boy.
Het eerste deel van het boek gaat over hoe Rika probeert haar familie, haar ex-man en haar ontnomen kinderen probeert te verzoenen met haar eigen keuzes. Het pension van Rika en Waldy floreert, ondanks de crisistijd, maar haar persoonlijke beslommeringen staan in schril contrast met de feestelijke sfeer in huize Nods-Van der Lans. Maar wanneer de oorlog uitbreekt, komen Rika en Waldy voor andere problemen te staan: bij het verbergen van onderduikers worden ze verraden en begint een lange weg van gevangenis naar kamp naar kamp, steeds verder van huis en steeds verder van elkaar.
Klein
Sonny Boy is een schitterend verhaal. Het is een klein verhaal, over onbekende mensen. Het is niet opzienbarend omdat Rika en Waldemar grootse dingen deden of meemaakten, maar het is opzienbarend omdat het een verhaal is van twee kleine mensen die tegen de grote stroom in zwemmen. Van der Zijl heeft dat menselijke en herkenbare verhaal gelukkig ook ‘klein’ gehouden: Rika en Waldemar, maar vooral Rika, spelen de hoofdrol. Af en toe, vooral wanneer Van der Zijl de oorlogsjaren beschrijft, wordt wat al te veel ruimte gegeven aan de karakterbeschrijvingen van verzetsmensen die een marginale rol spelen, maar dat gebeurt gelukkig niet te veel. De basis voor Sonny Boy is kleurrijk genoeg.
Zwart en wit
Als je één ding onthoudt van Sonny Boy, is het uiteindelijk wel dat de scheidslijnen tussen zwart en wit, goed en kwaad, zeden en zonde, helemaal niet zo duidelijk te trekken waren in de jaren twintig en dertig. En dat verbaast, vooral omdat Rika en Waldemar leefden in een tijd die wij nu zien als streng, moralistisch en burgerlijk. Discriminatie lijkt bijvoorbeeld helemaal niet zo’n heet hangijzer als nu. De nazi’s joegen vele malen feller op joden dan op zwarten en de manier waarop Waldemar bejegend werd, was veel meer geworteld in fascinatie en verbazing dan in angst of afkeer.
Annejet van der Zijl begint haar boek met op het schutblad een citaat van de historicus Sebastian Haffner: “Wie iets van een bepaalde tijd wil begrijpen, moet biografieën lezen, en dan niet die van staatslieden, maar de in aantal veel te schaarse biografieën van onbekende burgers.” Het is een citaat dat goed bij Sonny Boy past, maar toch ook niet helemaal. Aan het einde van het boek ken je in de eerste plaats twee mensen. Zij zijn het belangrijkst. Hun tijd en een interpretatie van hun tijd zijn ondergeschikt aan het opmerkelijke verhaal van Rika en Waldemar. Natuurlijk bepalen historische factoren hun leven, maar in enig andere tijd en in enig ander land zou hun geschiedenis net zo prachtig zijn. Het verhaal van de ouders van Sonny Boy is tijdloos.
Prijs: € 17,50
Bladzijden: 235
ISBN: 90 388 8735 3
Misschien ook iets voor u
Uit de oude doos
.
~
Dries Rustenburg (Rudi Falkenhagen) is directeur van een suikerfabriek. De weduwe van de oprichter, mevrouw van Gorkum (Andrea Domburg) heeft de meerderheid van de aandelen van de fabriek in handen. Dries is getrouwd met haar dochter Mary (Pleuni Touw). Deze Mary doet het echter met de bestuursvoorzitter André Hageman (Jeroen Krabbé) en van echte liefde lijkt in haar verstandshuwelijk geen sprake te zijn. Ondertussen heeft concurrent Johan Campers (Guus Hermus) nog interesse om de verouderde fabriek over te nemen en is, je raadt het al, Andre Hageman een fanatiek voorstander van deze overname.
Meiden
~
Trucjes
Het succes van De Fabriek in de jaren tachtig is verklaarbaar, want deze antieke serie is nog steeds verslavend om naar te kijken. Schrijver Hans Keuls had het trucje al vroeg door en weet je door een aantal parallelle verhaallijnen aan de buis te kluisteren. Dat dit nog steeds zo goed werkt is zeker verrassend, want de decors, de aankleding en het tempo waarin de serie is gemonteerd zijn duidelijk gedateerd. De Fabriek is zeker niet zo hip en snel als wat er tegenwoordig van de buis spettert, maar dit doet niets af aan de spanning die de serie in zich heeft.
Entertainment
De serie is voorzien van een hele schijf extra’s. Zo staat er een interessante reportage over de serie op, tien minuutjes interviews uit De show van Nederland van SBS6 en nog een vooruitblik naar seizoen twee. Tot slot zijn er nog twee interviews met Rudi Falkenhagen en Diana Dobbelman. Grappig is dat regisseur Andrew Wilson volgens Falkenhagen gezegd heeft dat De Fabriek volgens hem “geen drama is, maar entertainment.” Deze definitie is in de loop der jaren blijkbaar veranderd. De Fabriek kan zich qua acteerprestaties bijvoorbeeld goed meten met de beste dramaseries van dit moment en ik zou het zeker geen ‘lange soap’ noemen. Daarvoor is de verhaallijn te doordacht en zijn de personages te goed uitgewerkt. Deze dvd is een welkome en goed gedocumenteerde kennismaking met een tv-icoon.
De Fabriek: Seizoen 1
Regie: Andrew WilsonJaar: 2024
Distributeur: Dutch Filmworks
Misschien ook iets voor u
Eerlijk portret van de jonge Che
The Motorcycle Diaries is gebaseerd op geschriften van Alberto Granado en de latere vrijheidsstrijder Ernesto “Che” Guevara. De twee boezemvrienden maakten op jonge leeftijd een reis, dwars door een verziekt en verzwakt Zuid-Amerika. Van die confronterende reis deden ze verslag in hun dagboek. De film toont op overtuigende wijze die ontnuchterende reis, en hoe Guevara zich ontwikkelt van naïeve charmeur tot historisch materialist.
~
Tegelijkertijd heeft regisseur Salles er, terecht, voor gewaakt om van The Motorcycle Diaries een politiek pamflet te maken. Che was in zijn latere leven bepaald geen lieverdje. Maar Guevara’s latere politieke engagement wordt door de uitgekiende opbouw van de film op een heel organische manier verklaard. Na het eerste half uur maken de prachtige natuurplaatjes in toenemende mate plaats voor de sporen van het koloniale verleden en de sociale onrust. De personages – en de kijkers met hen – krijgen zo op den duur respect voor het unieke karakter van Latijns Amerika en haar bevolking. Uiteindelijk beseffen de twee vrienden dat verhuizen naar een rijker deel van de wereld niet nodig is. Voor een bevredigend leven zijn er in Zuid-Amerika genoeg misstanden recht te zetten.
Lepralijders
~
Icoon
Walter Salles’ The Motorcycle Diaries heeft een goede opbouw, uitstekende spelers en respect voor de materie, zonder dat de film vervalt in onverdiende verering. De stijlvolle beelden van director of photography Eric Gautier maken deze film niet alleen maar interessant, maar tevens een oogstrelende ervaring. The Motorcycle Diaries is een integer en geslaagd portret geworden van een belangrijke periode in het leven van een icoon van de twintigste eeuw. Een portret dat de kijker nog lang zal heugen.
The Motorcycle Diaries
Regie: Walter SallesJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Videotapes op een schijfje
.
The Twilight Samurai
~
(Yoji Yamada, 2002 • Total Film)
Dat samoeraifilms niet altijd hoeven te gaan over virtuoze zwaardvechters die geraffineerd met hun vijand afrekenen, bewijst The Twilight Samurai van de Japanse regisseur Yoji Yamada. De film speelt zich af in de 19e eeuw, de nadagen van de samoerai. Iguchi Seibei is een groezelige en verarmde samoerai die door de ziekte en begrafenis van zijn overleden vrouw diep in de schulden zit. Daarbij draagt hij ook eens de zorg op zich voor zijn twee dochters en zijn seniele oude moeder. Als zijn jeugdvriendin Tomoe van haar dronken echtgenoot scheidt en bij haar broer komt wonen, raken de twee opnieuw bevriend en wordt er zelfs gezinspeeld op een huwelijk. Nadat Iguchi in een gevecht Tomoe’s echtgenoot heeft verslagen en haar eer heeft gered, verspreidt zich het gerucht dat hij een uitermate goede zwaardvechter is. Dit leidt ertoe dat Iguchi erop uit wordt gestuurd om een oude samoerai te doden die het bevel van zijn clan om hari-kiri (eervolle, rituele zelfmoord) te plegen, weigerde op te volgen. Hij worstelt met deze opdracht omdat hij heimelijk wel weet dat de oude samoerai niks misdaan heeft. Dit alles wordt heel geduldig en minutieus in beeld gebracht, wat leidt tot een prachtig en verstild portret van een wereld waarin de samoerai zijn betekenis heeft verloren en zich, met hard werken en een enkele heldendaad, slechts ternauwernood staande weet te houden. De extra’s op deze dvd zijn te verwaarlozen, wat echter niets afdoet aan deze subtiele en gevoelige film. (MB)
Tupac Resurrection
~
(Lauren Lazin, 2003 • Paramount)
“I got shot.” Het is de eerste zin van deze dvd over de vermoorde rapper Tupac Shakur. De camera glijdt door wolken aan een blauwe hemel. De stem vervolgt: “I always wanted to live my life as an angel for God.” Komt dit uit de mond van een rapper die bekend stond als agressief en gewelddadig? Over de doden niets dan goeds, maar dit klinkt wel een tikkeltje schijnheilig voor een rapper die rapt over geweld, drugs en seks. Naarmate de film vordert, zien we dat ook die andere kant belicht wordt, maar bovenal is Tupac Resurrection een verhaal over een jongen uit een Black Panther-nest die zeer sociaal bewogen was en zich actief inzette voor ‘de zwarte gemeenschap’. Wie een film verwacht waarin Tupacs muziek veel aan bod komt, is hier aan het verkeerde adres. De film is een schets van de rapper als persoon. Zijn stem fungeert als voice-over, terwijl fragmenten uit zijn leven voorbij glijden. Ook zien we historische beelden van de Black Panthers, Jesse Jackson en Ronald Reagan, wat een interessant tijdbeeld schetst van de maatschappij waarin de rapper opgroeide. De film doet wat subjectief aan, maar is mooi in elkaar gezet. Voor de liefhebber. (MvD)
Les Valseuses
~
(Bertrand Blier, 1974 • Homescreen)
Pierrot en Jean-Claude zijn twee mannen die de verveling te bestrijden met klein crimineel gedrag. Ze hebben totaal geen respect voor de maatschappelijke normen en waarden en al helemaal niet voor de andere sekse. Samen met een sexy blondine trekken de met de dag levende outlaws al plunderend, joyridend en aanrandend in deze geweldig humoristiche buddy-/road-movie door Frankrijk. Naast het feit dat dit de doorbraakfilm van Gerard Depardieu betekende, is de film met name van belang voor het naakt en de seks die onverbloemd in beeld worden gebracht. Toen de film in 1974 uitkwam, zorgde Les Valseuses voor een ongekende golf van protest onder de conservatieve pers maar de film bleek, net zoals Easy Rider en Blow Up de tijdsgeest perfect weer te geven. Op het eerste gezicht lijkt er redelijk vol menu aan extra’s op te staan, maar deze stellen weinig voor. De film zelf is wèl de moeite waard. (HdV)
Tokyo Godfathers
~
(Satoshi Kon, 2003 • Columbia/TriStar)
Tokio, kerstnacht. Drie zwervers, de gok- en alcoholverslaafde Gin, de homofiele én transseksuele Hana en de 16-jarige van huis weggelopen Miyuki, vormen een wel heel bijzonder gezin. Tussen het vuilnis vinden ze een ter vondeling gelegd baby’tje en ze besluiten op zoek te gaan naar de ouders. Deze zoektocht voert hen niet alleen langs de meest duistere hoekjes van Tokio maar ook langs hun eigen, zware verleden. Deze animatiefilm, gebaseerd op John Fords Three Godfathers (1948), vertelt met erg veel humor en drama een prachtig maatschappijkritisch verhaal. Travestieten, hoeren, zwervers, aids, moord, het is allesbehalve het standaard kerstevangelie. Naast het sterke verhaal is Tokyo Godfathers (teken)filmisch ook bijzonder origineel. De mise-en-scène, het kleurgebruik, de soundtrack, alles lijkt op een sfeerondersteunende wijze exact te kloppen. De enige extra’s zijn de trailers van de andere (jap)anime’s uit de sterke Animeserie van Columbia en deze verraadden dat er op dit gebied nog veel meer moois is. (HdV)
Guncrazy
~
(Tamra Davis, 1992 • Dutch Filmworks)
Drew Barrymore speelt Anita, een woonwagenparksletje met bijbehorende hoererende moeder en alcoholische en verkrachtende stiefvader. Voor een schoolopdracht moet ze een penvriend zoeken en zo komt ze in contact met Howard, een gedetineerde. Nadat Anita haar stiefvader vermoordt en Howard vrijkomt, sleuren ze elkaar mee in een white trash road movie vol seks, geweld en wapens. Deze vreselijk slechte True Romance / Natural Born Killers rip-off bevat helemaal niets goeds. Het verhaalverloop is te suf voor woorden, de dialogen zijn stupide en de slecht gecaste acteurs spelen zo vreselijk belabberd dat je je ogen uit je hoofd wilt pulken. De dvd op stop zetten helpt gelukkig ook. (HdV)
The Last Victory
~
(John Appel, 2004 • Total Film)
Het was voor mij een totaal onbekend fenomeen, maar in de Italiaanse stad Siena lijkt het het dagelijkse leven van de inwoners 24 uur per dag bezig te houden: de Paleo, een jaarlijkse paardenrace op het centrale plein. Elke wijk van de stad levert een ruiter, krijgt een paard toegewezen en kan gaan strijden voor de eeuwige roem. In deze documentaire volgt John Appel de laatste weken voor de Paleo bezien vanuit de ogen van inwoners van de wijk Civetta die al 24 jaar wachten op een overwinning. Het fanaticisme bij de Italianen is van ongekend niveau. Serieus: het is echt ongelofelijk hoe het leeft bij de Siennezen, hoe de dagelijkse beslommeringen in het niet vallen bij de race, hoe hun hele leven zich rond deze 80 seconden per jaar lijkt te concentreren. Appel is voornamelijk bekend van de Hazes-documentaire Zij gelooft in mij. Zijn stijl is bekend: geen voice-over, een zo klein mogelijke rol voor de sprekende interviewer en rustig camerawerk. En met The Last Victory raakt hij exact de juiste snaar. Een van de inwoners van Civetta zegt: “Als je als buitenstaander deze race en onze beleving ziet, moet je ons wel voor gek verklaren.” Appel is erin geslaagd om dit fenomeen zo neer te zetten dat je de beleving als buitenstaander wèl begrijpt en dat je na afloop je tranen voelt branden. Of dit van verdriet of geluk is, laat ik in het midden. (HdV)
The Twilight Samurai, Tupac Resurrection, Les Valseuses, Tokyo Godfathers, Guncrazy en The Last Victory
Regie: DiverseJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Kundig geregisseerde prachtplaat
Nothing’s Lost, het nieuwe album van het Belgische Styrofoam, is een gouden greep voor degenen onder ons die houden van warme elektronische popsongs. In feite staat Styrofoam gelijk aan Arne van Petegem, een man met veel krediet binnen het circuit. Zo is de Brusselse Club Ancienne Belgique zo gecharmeerd van Styrofoam dat het zijn studio uitleende voor de opnamen van de plaat. En dan was er ook nog de hulp van een aantal vooraanstaande vrienden uit verschillende landen.
~
Bliepsessie
Veel talent in een project dat een uitstekend geheel is geworden. Geen moment heb je het idee dat een song of bijdrage er op een storende manier uitspringt. Nothing’s Lost is een spontane plaat die voor een groot deel is ontstaan uit een grote jam of bliepsessie, maar klinkt als een kundig geregisseerde prachtplaat zonder zwakke momenten. Het is ook helemaal niet zo dat de nummers die enkel door Arne van Petegem werden vervaardigd minder zijn dan die met zijn sterrencast. Het zijn vooral ook van Petegems eigen songs die eruit springen naast prachige vocale bijdragen van Gibbard en Van Looy.
Leve de laptop
Onder het motto ‘leve de laptop’ maakt Styrofoam een van de mooiste albums die ik de laatste tijd heb gehoord, met een negental diepe, meeslepende popsongs die je stevig in hun greep houden. Een mooi geheel en een uitstekende gelegenheid kennis te maken met het talent van deze Belg. Op zestien december speelt Styrofoam met speciale gasten in Ancien Belgique. Geen gek idee om eens een kijkje te nemen.
Styrofoam
Album: Nothing's LostLink: Morr Music.com
Misschien ook iets voor u
Gauw weer vergeten
Terry is een vrouw die bij hoog en laag volhoudt dat ze een zoon heeft gehad: Sam, die veertien maanden geleden bij een vliegtuigongeluk om het leven kwam. Alle anderen in haar leven ontkennen dat namelijk. Het is een uitdagend uitgangspunt dat een prachtige film had kunnen opleveren. Memento en Eternal Sunshine Of The Spotless Mind zijn recente voorbeelden van een geslaagde uitwerking van dit thema. Maar The Forgotten is geen goede film geworden.
~
Waarschuwing: deze recensie bevat spoilers!
Het begin is niet slecht. Goed geacteerd ook, door Julianne Moore, een actrice die zelden in de fout gaat. Zij speelt Terry en Gary Sinise (luitenant Dan uit Forrest Gump) is dr. Munce, de psychiater die haar behandelt. Dit eerste deel gaat over verlies en hoe om te gaan met een verpletterend verdriet. Dan komen er steeds meer barsten in het bewijsmateriaal voor Sams bestaan. Foto’s geven alleen nog Terry en haar man te zien, niet het kind. Niemand in haar omgeving – zelfs haar man niet – blijkt zich nog iets van Sam te kunnen herinneren. Videobanden blijken uitgewist. Het is allemaal aardig creepy. Je vraagt je zelfs even af of Terry niet werkelijk gestoord is en alle herinneringen aan haar zoontje bij elkaar hallucineert.
Onwaarschijnlijk
~
Aliens
In het tweede uur ontspoort de film namelijk volkomen. Het is alsof we naar de X-Files zitten te kijken, maar dan één van de mindere afleveringen. Inclusief complottheorieën en sinistere (maar voor het verhaal overbodige) geheim agenten. Je hoopte nog dat de makers niet hun toevlucht zouden nemen tot hét afgekloven cliché in dit soort situaties, maar nee: natuurlijk gaat het om aliens. Het stuk waarin die hun aanwezigheid definitief kenbaar maken is veel te dik aangezet. Deze anticlimax doet afbreuk aan de fraaie rolopbouw die Moore tot dan toe heeft neergezet als wanhopige maar krachtige vrouw die vastbesloten is achter de waarheid te komen. De sterke band die Terry met haar zoon heeft, wordt uiteindelijk haar redding. Haar herinneringen aan hem vallen met geen mogelijkheid uit te wissen.
Kluwen
Ik begrijp dat dat de boodschap is die de film ons mee wil geven. Allemaal leuk en aardig, maar het gebeurt in het kader van een plotontwikkeling die zo chaotisch is dat het belachelijk wordt. Waarom de aliens dit soort experimenten überhaupt uitvoeren blijft volkomen onduidelijk. En de slotscène ontbeert iedere logica. Het is alsof de scenarioschrijver een film heeft willen schrijven naar het recept van M. Night Shyamalan, maar tenslotte verward is geraakt in de kluwen van zijn eigen verhaallijn. Ik ben gek op onverwachte plotwendingen, maar zó bruin werden ze zelden gebakken. Ik geef toe, het is een flauwe woordspeling, maar The Forgotten is zo’n film die op het moment van de première al vergeten is.
The Forgotten
Regie: Joseph RubenJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur: