~

Tien jaar na het overlijden van haar eerste echtgenoot heeft Anna, een rol van Nicole Kidman, een beslissing genomen. Ze wil niet verder rouwend door het leven, heeft haar jawoord gegeven aan haar vriend Joseph en denkt daarmee een keuze te maken voor het geluk. Op dat moment stapt een 10-jarige jongen haar huis binnen. Hij zegt haar overleden echtgenoot Sean te zijn, adviseert haar niet te trouwen en beweert smoorverliefd op haar te zijn. De jongen weet details die Anna alleen met haar overleden echtgenoot heeft gedeeld. Hij neemt haar onder meer mee naar de tunnel.

Kortsluiting

~

Zenuwen

De rol van Sean wordt gespeeld door de jonge Cameron Bright. Hij veroorzaakt kortsluiting in een aantal levens om zich heen. Hij is de enige die bij alle spanningen, onduidelijkheden en beschuldigingen rustig blijft. Hij is de rust zelve, althans zolang hij Sean speelt. In een van de scènes belandt hij in bad bij Anna en legt zijn hand op de rand. En dan ziet de kijker in de bioscoop de nageltjes van deze acteur. Een filmrol spelen, naakt in bad met Kidman, het blijkt veel van de zenuwen te vergen. Bright bijt in het echte leven nagels en doet dat tot over de nagelriem. Het is grappig dat dit soort details aan de aandacht van regisseur Jonathan Glazer zijn ontsnapt.

Branding

Terug naar het verhaal. Uiteindelijk lijkt het huwelijk tussen Anna en haar vriend Joseph plaats te kunnen vinden. Regisseur Glazer tovert een aantal bochten uit de hoge hoed. Via een geheime minnares, een aantal begraven brieven en andere verhaalwendingen komt het verhaal ten einde. Voor de toeschouwer blijft er slechts verbijstering over. Bij de aftiteling is er slechts het woord “onzin” dat blijft hangen. En daarmee is Birth rond. De eerste en de laatste scène lopen vrijwel naadloos in elkaar over. De toeschouwer heeft 100 minuten naar gebakken lucht en “onzin” gekeken. De enige die op tijd de juiste beslissing heeft genomen is de overleden echtgenoot. Na een fris partijtje joggen is hij erbij gaan liggen om verder geen deel te hoeven uitmaken van deze film.

~

Het verhaal is simpel. Vader en moeder hebben vier dochters. De meisjes zijn mooi, hebben gestudeerd en zijn – vooral – maagd. Moeder wil haar dochters laten trouwen met vooraanstaande mannen. Deze kandidaten moeten over een goede naam en over veel geld beschikken. Vader is de relativerende factor binnen het gezin. Hij is degene die verbaal zijn vrouw van repliek dient en zorg draagt voor het gevoelsgeluk van zijn dochters. Vader is een goede sul, maar heeft het hart op de juiste plaats.

Verliefd

~

Saturday Night

Regisseur Gurinder Chadha heeft te weinig keuzes gemaakt. Hij lijkt te hebben gekozen voor een soort uitbundige vakantiefilm over India, een combinatie van de televisieserie Fame en de film Saturday Night Fever. En die keuze werkt twee of drie keer. De scènes zijn kleurrijk en er is gebruik gemaakt van veel figuranten. Na twee of drie keer deze truc te hebben uitgehaald, is het wachten op andere oplossingen, op creativiteit in beeld. Dat blijkt in de film niet te gebeuren. Bride And Prejudice is vanaf dat moment een voorspelbare film. Natuurlijk komen de meiden aan de man, zweet moeder peentjes over de beurzen van de kandidaten, ziet vader alles gelaten en relativerend aan en komt alles op zijn pootjes terecht. Chadha heeft de locale kleur van India naar de grandeur van Hollywood geknipt, elke locatie kan van het ene op het andere moment veranderen in een dansvloer en elke acteur of actrice blijkt ook te kunnen zingen. Camp, kitsch, glamour, glitter en dat alles bij elkaar en voor 100 procent voorspelbaar.

Bollywood

Bride And Prejudice heeft een hoog campgehalte. Als bezoeker in de bioscoop is het aanvankelijk vermakelijk om de verwachte keuzes te volgen, de verwijzingen naar Fame en Travolta te herkennen. De toeschouwer weet echter binnen 10 seconden of er uiteindelijk een huwelijk uit een eerste contact zal komen. Bride And Prejudice is een film die de Bollywoodmarkt in Nederland moet gaan vergroten. Volgens kenners gaan er miljoenen om in deze Bollywoodwereld. De film flopte echter in Amerika. Te veel clichés en te weinig origineel. De film lijkt ook in Nederland weinig kans te hebben. Deze poging om te komen tot een bestuiving van Indiase culturele normen en de financiële Amerikaanse ranzigheid is volkomen mislukt.

~

Losers

In Sideways komen een aantal vreemde talenten bij elkaar. Regisseur Alexander Payne maakte in 2003 About Mr. Schmidt met Jack Nicholson. Paul Giamatti maakte vorig jaar indruk in American Splendor. Een regisseur die een film maakt over een loser, een acteur die vooral bekend is door zijn rollen als loser. Sideways is een film over eenlingen, over einzelgängers. Payne heeft een script geschreven over twee mannen, die denken vrienden te zijn. Ze lijken te zorgen voor elkaar, maar gaan compleet hun eigen gang. Het is een verhaal over twee mannen, vrienden, die weinig meer gemeen hebben. Samen op pad, maar vooral alleen. Er is terechte twijfel over de vriendschap, de onmacht om elkaar de waarheid te vertellen en de zekerheid van respect voor elkaar.

~

Gewone mensen

Sideways is een simpel, maar prachtig verteld en gefilmd verhaal. Sideways is zo’n film waarbij het einde zich langzaam aankondigt en de toeschouwer bij elke scène meer gaat genieten. Zo’n film die met gemak een half uur langer zou mogen duren, en daarvoor vooral complimenten verdient. Sideways verdient niet alleen complimenten, maar ook volle zalen. Regisseur Payne heeft met behulp van een fantastische cast een prachtige film gemaakt. Sideways is een film over gewone mensen in eerlijke avonturen. In Hollywood is dat uitzonderlijk. In de Nederlandse bioscopen ook.