Birth

Tien jaar na het overlijden van haar eerste echtgenoot heeft Anna, een rol van Nicole Kidman, een beslissing genomen. Ze wil niet verder rouwend door het leven, heeft haar jawoord gegeven aan haar vriend Joseph en denkt daarmee een keuze te maken voor het geluk. Op dat moment stapt een 10-jarige jongen haar huis binnen. Hij zegt haar overleden echtgenoot Sean te zijn, adviseert haar niet te trouwen en beweert smoorverliefd op haar te zijn. De jongen weet details die Anna alleen met haar overleden echtgenoot heeft gedeeld. Hij neemt haar onder meer mee naar de tunnel.

Kortsluiting

Nicole Kidman heeft al verschillende prijzen gewonnen voor haar rol in Birth. In 2004 behaalde ze een nominatie op het filmfestival van Venetië. Kidman lijkt een garantie voor succes en is een van de hedendaagse actrices die rollen voor het uitzoeken heeft. In Birth speelt Kidman, ondanks de prijzen en de juichende recensies in Amerika, nogal vlak. Als een soort prijswinnares van een anorexiawedstrijd schrijdt ze door het beeld en door het in het scenario geschreven leven. Kidman geeft weinig invulling aan emoties, raakt op een ongeloofwaardige manier in de war van de verhalen van de jonge Sean en lijkt bij elke verhaalwending van haar stuk gebracht.

Zenuwen

De rol van Sean wordt gespeeld door de jonge Cameron Bright. Hij veroorzaakt kortsluiting in een aantal levens om zich heen. Hij is de enige die bij alle spanningen, onduidelijkheden en beschuldigingen rustig blijft. Hij is de rust zelve, althans zolang hij Sean speelt. In een van de scènes belandt hij in bad bij Anna en legt zijn hand op de rand. En dan ziet de kijker in de bioscoop de nageltjes van deze acteur. Een filmrol spelen, naakt in bad met Kidman, het blijkt veel van de zenuwen te vergen. Bright bijt in het echte leven nagels en doet dat tot over de nagelriem. Het is grappig dat dit soort details aan de aandacht van regisseur Jonathan Glazer zijn ontsnapt.

Branding

Terug naar het verhaal. Uiteindelijk lijkt het huwelijk tussen Anna en haar vriend Joseph plaats te kunnen vinden. Regisseur Glazer tovert een aantal bochten uit de hoge hoed. Via een geheime minnares, een aantal begraven brieven en andere verhaalwendingen komt het verhaal ten einde. Voor de toeschouwer blijft er slechts verbijstering over. Bij de aftiteling is er slechts het woord “onzin” dat blijft hangen. En daarmee is Birth rond. De eerste en de laatste scène lopen vrijwel naadloos in elkaar over. De toeschouwer heeft 100 minuten naar gebakken lucht en “onzin” gekeken. De enige die op tijd de juiste beslissing heeft genomen is de overleden echtgenoot. Na een fris partijtje joggen is hij erbij gaan liggen om verder geen deel te hoeven uitmaken van deze film.