We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Stratenpatroon van oude Fès in verhalenbundel
Een man met haar als een suikerspin, die als dandy obert in een café. Een oude man die langs de deuren gaat om oud brood te verzamelen. Of de blinde zanger/bedelaar, die twee vrouwen heeft. Deze bijzondere ontmoetingen in de kleine straatjes van Fès, Rabat en Tetouan vormen de bundeling verhalen De man met suikerhaar. Verhalen uit Marokko van Sjoerd Venema.
Tien jaar lang was Venema correspondent vanuit Parijs voor onder andere de Volkskrant, maar in deze bundel staan zijn impressies van enkele Marokkaanse steden centraal. Het boek houdt het midden tussen een verhalenbundel en een reisverslag. Venema is namelijk wel vaak de bewoner van de stad, maar staat daarentegen niet erg dicht bij de bevolking, en waarschijnlijk heeft hij daar ook niet zo’n behoefte aan, want hij portretteert zich graag als een (rijke) buitenlander, die de stad probeert te leren kennen als een inwoner, hoewel de nodige vooroordelen hem in de weg zitten.
Associatief schrijven
Hoewel je door de arrogantie van Venema heen kunt zien, vraagt de structuur van zijn verhalen meer, en dan vooral negatieve, aandacht. In alle verhalen probeert hij meer dan één verhaal te vertellen. Het beschreven moment vormt vaak de aanleiding voor een ander verhaal dat al eerder plaatsvond. Je kunt dit alles een ketting van verhalen lezen, die door associaties aan elkaar geregen worden, maar aan de andere kant is het nog al rommelig en van de hak op de tak.
Chaotisch
~
Maar ook de stad komt veelvuldig ter sprake, zoals in het verhaal ‘Terra incognita’ over Venema’s zoektocht naar een gedetailleerde plattegrond van de medina van Fès. Hij wil de straatjes te kunnen volgen, of de stad op kaartniveau te kunnen doorgronden. De uiteindelijke kaart die hij te zien krijgt, is zo gedetailleerd dat hij uit de droom geholpen wordt van dat mysterieuze gangenstelsel van straten, steegjes en overhangende huizen, dat hij zelfs iets teleurgesteld is. Maar zijn liefde voor de medina is niet verdwenen uit zijn beschrijving.
Als de straten van Fès
Het boek wil geen reisverslag zijn – Venema benadrukt vaak dat hij vooral bewoner is van de steden waar hij over schrijft – maar Een man met suikerhaar heeft op bepaalde momenten het karakter van een reisdagboek. De gebeurtenissen die beschreven worden, hebben meer een toeristisch karakter dan dat ze een uitsnede zijn van het dagelijks leven in een Marokkaanse stad. Wat dat betreft lijkt de bundel niet helemaal aan de verwachtingen van de schrijver te voldoen. Het bekoort de lezer wel, maar een goede redacteur had de stroom van momenten die leiden tot al die verhalen misschien beter gekanaliseerd. Nu voelt de lezer zich soms als in de medina van Fès; je weet dat je je in een straatje bevindt, maar er is geen licht meer door de huizen die dicht op elkaar staan, je weet niet meer zo goed waar je bent, of in – Venema’s geval – waar het heen gaat.
Prijs: 15,-
Bladzijden: 128
ISBN: 9057590174
Misschien ook iets voor u
Pornografische fantasieën van bejaarde lesbische dames
Twee dames op leeftijd genieten in de tuin van het eerste lentezonnetje. De ene zit zolang op het deksel van een ouderwetse zinken vuilnisbak, de andere op een keukenstoel. Ze zemelen over niks, zoals oude mensen dat doen; over dat het weer zo lekker is, maar toch ook nog een beetje fris – zo’n gesprek-over-niets. Arjan Ederveen en Joop Admiraal spelen deze dames in Echt iets om naartoe te leven in de regie van Gerardjan Rijnders. Ze brengen het verhaal van een dodelijk zieke kinderboekenschrijfster en haar vriendin. Het idee is goed en de start is hilarisch grappig. Maar gaandeweg ontspoort de voorstelling in gênante, oubollige nichtenhumor.
~
Mooie Joop Admiraal
De voorstelling gaat heel sterk van start, met een heldere karaktertekening en maffe oneliners zoals: “Ik heb altijd het gevoel dat ze op alles valt, zolang ’t maar 37 graden is.” Ederveen is Ankie, de zeurende zieke lesbische schrijfster die weliswaar dominant lijkt, maar in feite is overgeleverd aan de zorgzaamheid van anderen. Joop Admiraal zet hartverscheurend mooi en overtuigend vriendin Jo neer. Een oudere dame met klasse, met een dure smaak voor kleren en kappers. Ze zitten in een extreem realistische setting: een klassieke boerderij compleet met staldeuren en klimop. Zelfs de vogeltjes en de arriverende auto van Ankies uitgever (Raymonde de Kuyper) staan op de geluidsband, de toeschouwer hoeft er niets bij te fantaseren.
Ranzig
~
Tuthola
Echt iets om naartoe te leven is een stuk dat eigenlijk schreeuwt om een verstandige scriptdokter. Het gegeven is namelijk goed gevonden: zo’n over het paard getilde, dominante tuthola die aan het eind van haar leven ondraaglijk vervelend wordt voor haar omgeving. Maar Ederveen cum suis laten dat gegeven ontsporen doordat ze de vrouw laten uitbarsten in een waterval van flauwe pornofantasieën die voorspelbaar botsen met het imago van de keurige, bejaarde kinderboekenschrijfster. De goede smaak gaat definitief voor de bijl wanneer het stuk ontaardt in een van onderbroekenlol doordrenkte revue waarin alle bouwvakkers een kinderjurkje aan moeten. Tegen die tijd is het lachen mij allang vergaan.
Echt iets om naartoe te leven wordt gespeeld tot en met 28 mei 2005.
Echt iets om naar toe te leven (Toneelgroep Amsterdam)
Artiest: Toneelgroep AmsterdamGezien op zondag 17 april 2005 in de Stadsschouwburg, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Pretpunk voor herkauwers
De jaren ’90 kenden een enorme punkrevival. Haast elke jongen van 15 liep toen in t-shirts van bands als The Offspring, Greenday, NOFX en Pennywise. Die hype heeft een paar jaar geduurd waarna meer of minder geïnspireerde navolgers als paddestoelen uit de grond schoten, bijvoorbeeld Blink 182 en Good Charlotte. Anno 2005 komt een soortgelijk bandje, Simple Plan, met haar nieuwe album, Still not Gettin’ Any. Ik kreeg van te voren al een mosterd na de maaltijd-gevoel. Maar niet te snel oordelen, eerst even luisteren.
~
TMF-punk
Zoals gezegd, het grootste deel van de cd houdt zich aan de boven beschreven formule. Regelrechte TMF-punk. De heren hebben echter ook iets serieuzere en rustigere op Still not Gettin’ Any gezet, bijvoorbeeld Perfect World en de zeikerige afsluiter Untitled. Deze nummers moeten de luisteraar het vermoeden geven dat het leven van een rockende tiener niet over rozen gaat maar dat ze veel pijn, problemen en zware tijden hebben gekend. Nee, dank u, dat lijkt nergens op. Uit de monden en handen van welgestelde Canadezen die miljoenen cd’s verkopen, aanbeden worden door lieve blonde meisjes en die met al hun jeugdhelden op het podium hebben gestaan, komt dit niet erg overtuigend over. Doe me dan maar meer pretpunk.
Ken ik al
Gelukkig heeft Simple Plan daar nog wel wat van in huis. Thank You, Jump en Everytime nemen je mee naar gelukkiger tijden. Zon, feest, puber-anarchie, meisjes, het leven is zo zwaar nog niet. Ongetwijfeld zal een grote (doel)groep jongeren deze verhalen herkennen en dus zeer gecharmeerd zijn van de gezellige muziek van Simple Plan. Deze glad maar goed geproduceerde plaat is dan vast ook voor zo’n groep gemaakt en klinkt naar die maatstaven ook erg lekker. Maar het had net zo goed niet gemaakt kunnen worden want dit kennen we al. Het voegt niets toe aan cd’s die al jaren in mijn platenkast staan. De heren zelf zeggen dat ze van deze kritiek niet wakker van liggen en lekker hun eigen gang gaan. Vooral doen, mannen, maar mij win je er niet mee.
Simple Plan
Album: Still not Getting AnyMisschien ook iets voor u
Kinderspel met Cleopatra
Sterke vrouwen zijn in geschiedenisboeken op één hand te tellen. Zeker in overzichtswerken van de wereldhistorie zijn ze tussen alle grote witte mannen met een lampje te zoeken; na de Egyptische verleidster Cleopatra houdt het al gauw op. Toch heeft zij door de eeuwen heen altijd tot de verbeelding gesproken en zijn de mythen die over haar rondwaren – van de baden met ezelinnenmelk tot haar dramatische einde – mooi en opwindend. In de versie van Aluin lijkt ze echter niet meer te zijn dan een grillige bakvis.
~
Redeloze passie
In All 4 Love is niet Cleopatra, maar haar geliefde Antonius de hoofdpersoon. De legerleider is geen jonge held, maar een verslagen veertiger. Vol zelfmedelijden kijkt hij terug op zijn geknakte carrière als Romeins veldheer en troonpretendent van Caesar. Tijdens de drie uur durende voorstelling proberen alle personages voortdurend deze willoze, uitgebluste Antonius voor hun karretje te spannen. Ze hebben allemaal hun eigen belangen en Antonius voelt zich heen en weer geslingerd tussen zijn redeloze passie voor Cleopatra, zijn zelfmedelijden en zijn grenzeloze eerzucht. Uiteindelijk maakt hij precies die keuzes die tot zijn bekende, noodlottige einde leiden.
Dubbele zelfmoord
In de traditie van de klassieke Engelse tragedie worden humor en drama in All 4 Love met elkaar vervlochten tot een hecht geheel. De acteurs beheersen de tekst vol woordgrapjes en punchlines uitstekend: alle mogelijkheden tot een lach worden uitgebuit. Vooral Dennis Coenen laat zien wat hij in huis heeft in zijn komische dubbelrol als slinkse eunuch van Cleopatra en goedhartige Dolabella. Het eerste deel van het drie uur durende stuk is dan ook, ondanks de hoog oplopende emoties van Cleopatra en Antonius, lichtvoetig en grappig. Het vervolg is met confrontaties tussen alle deelnemers tragischer, zeker als Antonius uiteindelijk zelfmoord pleegt, ervan overtuigd dat Cleopatra de hand ook zichzelf heeft geslagen
Naïeve bakvis
Ondanks alle romantische en tragische hoogte- en dieptepunten weet het stuk je maar weinig te raken. Wanneer Cleopatra met de stervende Antonius in haar armen verhaalt over haar passie voor hem stroomt wel een enkele traan, maar veel meer pakkende momenten kent het verhaal niet. Het spel tussen Cleopatra en Antonius blijft een soort liefde die maar weinig met de werkelijkheid van doen heeft; kinderspel door twee volwassenen. Cleopatra is in All 4 Love niets meer dan een naïeve, verliefde bakvis, maar toch slaagt actrice Maaike van der Meer er in de rol goed aan te kleden en windt ze uiteindelijk ook ons om de vinger. Na afloop verlaten we de zaal een beetje verliefd, maar toch vooral teleurgesteld: All 4 Love is als een eeuwenoude soap, waarbij grote vragen luchtig worden aangestipt, maar waarin grote emoties de boventoon voeren.
All 4 Love wordt nog tot en met 11 juni 2005 opgevoerd.
All 4 Love (Theatergroep Aluin)
Artiest: Theatergroep AluinGezien op vrijdag 08 april 2005 in het Kruithuis, Groningen
Misschien ook iets voor u
Oldies going strong!
Het is dit jaar precies vijfentwintig jaar geleden dat ras-Manchester Ian Curtis een einde aan zijn leven maakte (mei 1980), waarmee hij zijn band Joy Division postuum de cultstatus bezorgde. Anno 2005 zijn er concrete plannen om het door zijn weduwe Deborah Curtis geschreven boek Touching From A Distance uit 1995 te verfilmen. Een regisseur is al gevonden: Neerlands sterfotograaf Anton Corbijn, die we als regisseur vooral kennen van zijn videoclips voor bands als U2, Mercury Rev en Depeche Mode. Dat Corbijn nooit eerder een speelfilm maakte bleek niet doorslaggevend, zijn fascinatie voor Joy Division was dat wel.
~
Rock & Dance
Waar Sumners vocalen op vroege albums als Power, Corruption, Lies (1983) en Low-Life (1985) op zijn zachtst gezegd nogal breekbaar overkomen, is er vanaf Republic (1993) een duidelijke kentering hoorbaar. De nonchalance blijkt een geducht wapen en het is duidelijk te merken dat Sumner zich steeds beter thuis gaat voelen in de rol van zanger. Sirens’ Call is te beschouwen als een mix van ‘dance album’ Technique en ‘rocker’ Get Ready. De danceritmes van weleer zijn gebleven, wellicht iets minder mechanisch dan vroeger, maar verder weinig verschil ten opzichte van de New Order van de jaren 80/90, al lijken de composities nu iets evenwichtiger en wordt er af en toe zelfs gebruik gemaakt van een sample (Jetstream, met een gastbijdrage van Scissor Sisters-zangeres Ana Matronic).
Mijmeren
Gebleven zijn ook de karakteristieke hoge basloopjes van Peter Hook, de ijle gitaar en de warme synthesizerklanken. In vergelijking met het rauwe Get Ready is Waiting for the Sirens’call vooral iets luchtiger. Who’s Joe zet wat dat betreft de toon; een aanzwellende melodielijn, de karakteristieke nonchalante en geknepen stem van Sumner die mijmert zoals geen ander lijkt te kunnen mijmeren, een simpel rockrefrein, dito drums, hier en daar een gitaartje (nooit overdadig), warme synthesizerklanken en Hook met zijn hoge basmelodieën. Een heerlijke lenteplaat! Je betrapt jezelf er al snel op dat je aan het meeneurieën bent. Blijkbaar zijn alle onderlinge meningsverschillen definitief uit de wereld. In deze vorm kan New Order nog jaren mee.
New Order
Album: Waiting for the Sirens' CallMisschien ook iets voor u
Geen moeilijke tweede
De bandleden van Eastern Lane groeiden op in Berwick-Upon-Tweed, een Engels gehucht tegen grens met Schotland. Vanuit die geïsoleerde plek kwam men tot het unaniem goed ontvangen debuut Shades of Black. Een plaat met hoogstaande teksten die zich kenmerkten door de soms hysterische zang van Derek Mains. Een opvallende plaat voor een band waarvan de gemiddelde leeftijd enkele jaren onder de twintig lag. Het debuut schiep hoge verwachtingen voor de toekomst. De vraag was of de Britse adolescenten de hoge standaard in de toekomst konden handhaven. Het antwoord ligt er nu in de vorm van The Article.
~
Sterke singles
Deze nieuwe plaat is ondertussen alweer een tijd uit. De eerste single Saffron lag al in maart 2004 in de winkels en was een verassend catchy nummer met sterke hooks. Daarna was het lang wachten op nieuw materiaal. Dat volgde uiteindelijk in november 2004 in de vorm van I Said Pig On Friday. Een opvallend nummer, met puntig gitaarspel ondersteund door strakke drum en een constante tokkel op de bas. De singles behoren tot de betere nummers op The Article. Naar aanleiding van de singles had ik verwacht dat de band wellicht een andere muzikale richting gekozen had. Dit bleek maar gedeeltelijk bewaarheid. Inderdaad bevat The Article songs die qua sfeer en tekst minder deprimerend zijn, maar toch ligt het uiteindelijke resultaat meer in de lijn van Shades of Black dan verwacht. De nummers zijn iets beter uitgewerkt, en er is veel variatie.
Van ballads tot punkchaos
Na de explosieve en maniakale opener Daffodils For My Mother volgen drie sterke rocksongs, waarbij For The Sun er uitspringt. Het fijne terugkerende gitaarloopje, niet eens bijster origineel, met de soms wat schelle zang van Mains erbij, maakt dit een van de betere Eastern Lane-nummers tot dusver. De stevigere nummers worden afgewisseld met mooie piano- en gitaarballades, respectievelijk I Feel Liberated en Goodbye Rose Garden. Er wordt afgesloten met de punkchaos van Pretty Good en het weirde They Gave Me Scripts To Read, dat met ruim vijf minuten, inclusief hysterisch gekrijs van Derek Mains, wat mij betreft wel had mogen worden geschrapt. Toch is The Article zeker een goede tweede. Vooralsnog voldoet Eastern Lane aan alle verwachtingen.
Eastern Lane is eind april te bewonderen op enkele Nederlandse podia:
April
27. Utrecht, Ekko
28. Rotterdam, Rotown
29. Amsterdam, Paradiso (London Calling)
30. Amsterdam, Buitenpodium bij Paradiso.
Mei
1. Groningen, Vera
Eastern Lane
Album: The ArticleLink: Platenmaatschappij
Misschien ook iets voor u
De naakte waarheid
Verdriet, treurnis, echtscheiding en zelfmoord. Perfecte onderwerpen voor een komische avond met Hans Dorrestijn en Martin van Dijk. Hoe meer leed, hoe meer vreugd. Zwartkijker Dorrestijn en pianist Van Dijk komen na Cirkels terug met hun tweede programma, Het naakte bestaan.
~
Illusie?
In Het naakte bestaan zijn Dorrestijn en Van Dijk opgenomen in dezelfde kliniek. Ze proberen er het beste van te maken samen in dit gekkenhuis. Het is niet duidelijk of deze theatershow alleen in het hoofd van deze twee gekken bestaat of dat we mee mogen genieten met de voorbereiding op de bonte avond in het gesticht. Het feit blijft echter dat we meer dan anderhalf uur mee mogen genieten met de hersenspinsels van de twee heren op gebied van proza, poëzie en muziek.
Visueel
~
Samen
Beroepspessimist Dorrestijn en muzikant Van Dijk hebben onafhankelijk van elkaar al veel roem verworven. Dorrestijn staat al sinds 1973 op de planken, heeft menig boek gepubliceerd en verschijnt regelmatig met zijn hoofd op tv. Van Dijk was o.a. muzikaal leider van Adèle Bloemendaal, Jenny Arean en Purper. Hun samenwerking is precies wat je ervan zou verwachten. De typische pianoklanken van Martin van Dijk ondersteunen de bizarre, quasi-droevige teksten van Hans Dorrestijn op ideale wijze. Het geheel is beduidend meer dan de som van de delen. Tekst en muziek completeren elkaar en stuwen elkaar op naar nieuwe hoogten. Het is echter niet allemaal rozengeur en maneschijn wat ze hier presteren. Misschien ook wel logisch gezien de setting van het stuk.
Toon
Soms doet Martin van Dijk me denken aan Herman Finkers, maar dan voornamelijk door zijn Drents gekleurde uitspraak. Inhoudelijk halen sommige nummers het niet bij diezelfde Finkers. Het lied Panda is daar een goed voorbeeld van. Het klinkt heel erg Finkers, maar mist de absurditeit. Het is eigenlijk maar een flauw antipanda-liedje, dat niemand zou missen als het niet in het programma had gezeten. Ook de zeevaardersgedichten die her en der door de voorstelling worden voorgedragen slaan de plank geheel mis. Aan de reactie van het publiek is ook duidelijk te merken dat ik niet de enige ben die zich met deze teksten geen raad weet.
Leuk
Maar daar tussendoor is het toch voornamelijk leuk vermaak wat de klok slaat. Hoewel hier en daar behoorlijk flauw, zijn er genoeg momenten waarop de negatieve gevoelens van de twee gestoorden je een grote grijns op je gezicht opleveren. Het levensloze Ede, de chauffeuse en de stijlvolle danspasjes van Dorrestijn laten je je eigen zorgen snel vergeten. Niets is mooier dan het verdriet van een ander. En wie kan dat beter tot uiting brengen dan Dorrestijn? Plaats daar dan ook nog eens de muzikale escapades van Van Dijk naast en je hebt een prima stuk entertainment.
Misschien ook iets voor u
Zonnebrillen, Hummers en forensische wetenschap
Crime Scene Investigation (CSI) begon in 2001. Niemand geloofde dat een serie over science-nerds die de plaats delict onderzoeken voor hoge kijkcijfers kon zorgen. Maar niets bleek minder waar. Binnen korte tijd was de serie met William Peterson en Marg Helgenberger een doorslaand succes en dat heeft tot nu toe geleid tot twee spin-offs: CSI: Miami en CSI: New York. Het eerste seizoen van Miami is sinds kort op dvd verkrijgbaar, maar het is de vraag of deze serie aan het origineel kan tippen.
~
Oneliners
Alles aan Miami is overdreven. De zaken, de apparatuur en de oneliners: het is allemaal net iets te ‘cool’. Zijn de personages uit de originele CSI nog enigszins dorky en daardoor juist sympathiek en grappig, het team dat de straten van Miami veilig maakt bestaat uit een stel schietgrage supercops. Vooral teamleider Horatio Caine kan er wat van: met zijn eeuwige zonnebril, spontane helderziendheid (vaak weet hij binnen een minuut wat er is gebeurd op de plaats delict) en teksten die volledig bestaan uit oneliners (‘THIS is not a suicide… THIS is a murder’) is het moeilijk de man serieus te nemen.
Overdreven
~
Vogelvlucht
De extra’s op de dvd-box bestaan uit twee audiocommentaren, een ‘production of handling evidence’ en een rondleiding door het ‘autopsy theatre’ en het wapenlab. De laatste twee beloven op het eerste gezicht veel, maar stellen in werkelijkheid niet veel voor. De rondleidingen worden verzorgd door actrices Khandi Alexander (lijkschouwer Alexx Woods) en Emily Procter (wapendeskundige Calleigh Duquesne) en zijn op zich best interessant. Helaas duren beide slechts zo’n twee minuten en is het meer een vogelvlucht over de set dan een informatieve rondleiding.
Commentaar
Hetzelfde geldt voor de ‘production of handling evidence’, waarin aan de hand van scènes uitleg wordt gegeven over het verzamelen van bewijs. Die uitleg van technisch adviseur John Haynes voegt echter zeer weinig toe, aangezien in de serie zelf al veel informatie wordt gegeven en Haynes vrijwel alleen maar dingen vertelt die de kijker al weet. Tot slot geven regisseur David Grossman, schrijfster/producent Elizabeth Devine en adviseur Haynes commentaar en uitleg bij afleveringen Dispo Day en Freaks and Tweaks. Vergeleken met de overige extra’s zijn dit de meest interessante bonussen.
Dubbel betalen
CSI: Miami is een serie over zonnebrillen, Hummers en forensische wetenschap. Af en toe een aflevering kan vermakelijk zijn, maar het is verstandiger de serie gedoseerd toe te dienen, om overmatige irritatie aan met name hoofdpersoon Horatio Caine te voorkomen. Ondertussen doet de distributeur van de series zijn best zo veel mogelijk aan het succes over te houden: na de twee spin-offs en diverse computergames is elk seizoen van CSI en CSI: Miami ook nog eens opgedeeld in twee delen: aflevering 1-12 en 13-24. Wanneer je dus het gehele seizoen wilt hebben, moet je dubbel betalen. De originele CSI is dat nog wel waard, maar Miami blijkt na het zien van seizoen één weinig meer te zijn dan een goedkope spin-off.
CSI: Miami: Seizoen één
Jaar: 2024Distributeur: Indies
Misschien ook iets voor u
Weemoed en vuigheid
Geloofwaardig blijven terwijl je snoeiharde beukrock melancholiek maakt èn terloops met een hoescover Nick Drake eert (of belachelijk maakt), daarvoor moet je van goeden huize komen. Met hun zelfverzekerde laatste album slaagt het Japanse trio Boris er wonderwel in.
~
In het rood
Net als landgenoten Mainliner lijkt Boris even te geloven in het adagium dat harder gelijk staat aan beter- ook al betekent dat dat alle meters in het rood slaan. Op het slotnummer, dat weer begint met een slepende, overdonderend zware riff, wordt dezelfde truc gebruikt. Met succes, afhankelijk van je waardering voor zulke praktijken. Maar het onvoorspelbare trio neemt net zo lief gas terug voor een prachtig weemoedig instrumentaaltje (Naki kyoku) dat uitmondt in een meeslepende jam van tien minuten.
Speelplezier
Zulke afwisselingen maken het album interessant, maar de hoofdmoot van Akuma no uta is knalharde, punk-achtige rock, met heftige riffs, een eeuwig gierende solo-gitaar (soms zijn het er zelfs twee) en luid gebrul. Zingen kan bassist/vocalist Takeshi niet echt, maar net als de zanger van Electric Eel Shock, die andere beestachtig rockende Japanners, zet hij het zeer enthousiast op een schreeuwen. Boris weet het uiterste te halen uit een degelijke riff en een sologitaar, en steekt daarmee bands als Natas en Acrimony in hun oudere dagen naar de kroon. Het gruizige geluid, het speelplezier, de energieke drums en de jam-sfeer doen denken aan de glorietijden van de stonerrock: Boris mag zich meten met het allerbeste uit dat vergane tijdperk, en voegt er nog eens een flinke dosis variatie en eigenzinnigheid aan toe. Een vloeiend geheel vormt Akuma no uta daarmee misschien niet, maar een eigengereide en verrassende rockplaat wèl.
Boris
Album: Akuma no utaLink: Platenmaatschappij
Misschien ook iets voor u
Bandai-held van de neurotische zelfbeklagers
De misdaad tiert welig in het Tokio van 2010. Maar vanaf de Afrikaanse steppen betreedt een zwart-wit gestreepte held het strijdperk: ZEBRAMAN! Met die woorden kondigde de Japanse televisie eind jaren zeventig een nieuwe kinderserie aan. Wegens teleurstellende kijkcijfers wordt Zebraman, over een crossmotor rijdende superheld, reeds na dertien afleveringen stopgezet. De held in het zwart en wit blijkt te weinig overtuigend. Maar zijn legende leeft door in de fantasie van schoolmeester Shin’ichi Ichikawa (Sho Aikawa). Tussen de mislukte opvoeding van zijn kinderen, de verkilde relatie met zijn vrouw en het lesgeven aan een onwillige derde klas is het werken aan zijn eigen Zebraman-kostuum het enige dat het leven nog de moeite waard maakt. Alleen met een kleine aan zijn rolstoel gekluisterde leerling deelt Ichikawa zijn fascinatie.
~
Als altijd staat regisseur Takashi Miike ook in Zebraman garant voor avondvullende krankzinnigheid. De gestoorde Dead or Alive-cyclus, het ver-(héél ver)-strekkende sadomasochisme in Audition en Ichi the Killer: de man is onnavolgbaar. Zebraman is een stuk minder gewelddadig maar even gek. Archetypische ‘groen slijm’ plantinvasies, sukkels worden superhelden en toeval en noodlot zijn ondergeschikt aan voorspellingen in oude, teruggevonden televisiescripts. Alles kan en mag.
Maatschappijkritiek
~
Eindeloze gesprekken
Naast de melige hoofdfilm staan er op de dvd verder nog een making of en een stuk of vijf, zes trailers en televisietrailers. Ook staat er een voortkabbelende sfeerimpressie op van de première van Zebraman op het Filmfestival van Rotterdam. Een paar enthousiaste festivalbezoekers mogen aan de zeer instabiele camera zeggen wat ze van de vertoning verwachten. (Dus als je in Rotterdam was, en in de filmzaal ondervraagd werd door Japanse journalisten: wie weet sta je erop!) En verder nog eindeloze gesprekken met regisseur Miike Takashi, hoofdrolspeler Sho Aikawa en het liefje van de held, Kyouka Suzuki. De drie kletsen ieder afzonderlijk van elkaar maar door en door over hoe dit de honderdste film is voor Aikawa, en waarom dit de honderdste film is voor Aikawa, en dat dit de honderdste film is voor Aikawa enzovoort enzovoort enzovoort. Misschien iets voor de Aikawa-liefhebber, maar voor de Takashi-fans een beetje teleurstellend, omdat de film, althans in ons land, toch gepresenteerd werd als Takashi’s nieuwste film (ik deed het zelf ook, trouwens; had u het door?).
Power Rangers
Ten slotte bevat de dvd nog een trailer van de televisieserie van Zebraman. Het grandioos stompzinnige filmpje roept vooral connotaties op met de eindeloze Power Rangers-series: mannen in schuimrubberpakken die met de beheersing van een peuter martial arts-achtige armbewegingen maken. Grappig, maar ik vind de film beter.
Zebraman
Regie: Takashi MiikeJaar: 2024
Distributeur: Total Film
Misschien ook iets voor u