Muziek / Album

Pretpunk voor herkauwers

recensie: Simple Plan - Still not Getting Any

De jaren ’90 kenden een enorme punkrevival. Haast elke jongen van 15 liep toen in t-shirts van bands als The Offspring, Greenday, NOFX en Pennywise. Die hype heeft een paar jaar geduurd waarna meer of minder geïnspireerde navolgers als paddestoelen uit de grond schoten, bijvoorbeeld Blink 182 en Good Charlotte. Anno 2005 komt een soortgelijk bandje, Simple Plan, met haar nieuwe album, Still not Gettin’ Any. Ik kreeg van te voren al een mosterd na de maaltijd-gevoel. Maar niet te snel oordelen, eerst even luisteren.

~

Dus de cd in de stereotoren en op play. De cd draait nog niet of de catchy pretpunkgitaren schallen uit de boxen. Het blijkt de single Shut Up!, Neerlands eerste kennismaking met de vijf jonge heren uit Montreal, Canada. Zoals vele nummers die zullen volgen, is het een pakkende pretpunkpopsong, getapt uit het vaatje van Blink 182. Punky gitaartjes, up-tempo drummetje, lekkere baslijntjes en een quasi-boos schreeuwend pubertje. Klinkt lekker, maar wel heel erg bekend. Luisterde ik hier een jaar of tien geleden ook niet naar?

TMF-punk

Zoals gezegd, het grootste deel van de cd houdt zich aan de boven beschreven formule. Regelrechte TMF-punk. De heren hebben echter ook iets serieuzere en rustigere op Still not Gettin’ Any gezet, bijvoorbeeld Perfect World en de zeikerige afsluiter Untitled. Deze nummers moeten de luisteraar het vermoeden geven dat het leven van een rockende tiener niet over rozen gaat maar dat ze veel pijn, problemen en zware tijden hebben gekend. Nee, dank u, dat lijkt nergens op. Uit de monden en handen van welgestelde Canadezen die miljoenen cd’s verkopen, aanbeden worden door lieve blonde meisjes en die met al hun jeugdhelden op het podium hebben gestaan, komt dit niet erg overtuigend over. Doe me dan maar meer pretpunk.

Ken ik al

Gelukkig heeft Simple Plan daar nog wel wat van in huis. Thank You, Jump en Everytime nemen je mee naar gelukkiger tijden. Zon, feest, puber-anarchie, meisjes, het leven is zo zwaar nog niet. Ongetwijfeld zal een grote (doel)groep jongeren deze verhalen herkennen en dus zeer gecharmeerd zijn van de gezellige muziek van Simple Plan. Deze glad maar goed geproduceerde plaat is dan vast ook voor zo’n groep gemaakt en klinkt naar die maatstaven ook erg lekker. Maar het had net zo goed niet gemaakt kunnen worden want dit kennen we al. Het voegt niets toe aan cd’s die al jaren in mijn platenkast staan. De heren zelf zeggen dat ze van deze kritiek niet wakker van liggen en lekker hun eigen gang gaan. Vooral doen, mannen, maar mij win je er niet mee.