De sound waarmee Damien Jurado zich bedient op Saint Bartlett klinkt door de rijkdom aan instrumenten lekker vol. Met zijn licht hese stem doet hij bij vlagen denken aan Jeff Buckley maar doordat hij een beetje achter in de keel zingt (de bekende hete aardappel), verdwijnt dat zweempje Buckley als sneeuw voor de zon.

Lichte extremen

~

Triestheid overwonnen?

Damien Jurado wist op zijn vorige werk vooral uit te blinken in een triestheid die voor velen niet licht verteerbaar was. Denk aan Ghost of David en Where Shall You Take Me? uit zijn beginjaren. Op Saint Bartlett heeft hij zijn verleden zeker niet verloochend, maar is het werk wel lichtvoetiger geworden door een wat opgewektere begeleiding en een iets vrolijker stemgebruik, al is Jurado natuurlijk niet direct een vrolijke frans geworden. De veranderingen zullen de muziek voor een groter publiek toegankelijk maken dan voorheen, simpelweg omdat er minder van de luisteraar gevraagd wordt. De schoonheid van de melancholie is gebleven maar weet zich nu omringd door een lichtvoetiger en kleurrijker verpakkingsmateriaal.

Damien Jurado live in Nederland:

9 september: Ko’Doooooooor, Middelburg
12 september: De Roepaen, Ottersum
14 september: Ekko, Utrecht
18 september: Take Root Festival, Groningen
19 september: Incubate Festival, Tilburg

We zijn wel wat gewend van bandleider E. Zware albums worden afgewisseld met lichtere. Bandleden worden veelvuldig ingeruild. Elektrisch wordt afgewisseld met akoestisch. E trekt ook zonder moeite een rits strijkers uit de kast. Kortom, bij Eels is er eigenlijk altijd wel wat te beleven. Een koerswisseling betekent nooit dat er moet worden ingeboet aan kwaliteit. Experimenteren is aan de Amerikaan dus wel besteed en een miskleun zal er van de hand van E waarschijnlijk nooit verschijnen.

Optimistischer

~

Qua geluid ligt Tomorrow Morning het meest in het verlengde van de dubbelaar Blinking Lights and Other Revelations. Zowel dit hoogtepunt uit E’s oeuvre als de nieuwste telg worden gekenmerkt door goed uitgewerkte nummers met veel aandacht voor de muzikale invulling. Je hoort dan ook veel verschillende instrumenten en geluiden langskomen. Opvallend voor Tomorrow Morning is wel dat er meer gebruik is gemaakt van elektronica, zoals bijvoorbeeld op ‘This Is Where It Gets Good’. Of dat het geluid ten goede komt, valt te betwisten.

Simpele, krachtige popsongs

Drie albums in twee jaar. Dat is knap, zeker als ze alle drie zo’n hoog niveau halen. Ondanks het verschil in geluid en stemming liggen de albums van het drieluik in elkaars verlengde. Drie platen vol met simpele, maar krachtige popsongs voorzien van pakkende melodieën. De zo kenmerkende soepele en rake gitaar- en pianoakkoorden maken de cd’s typische Eels-albums. Een absolute kracht van Tomorrow Morning is de afwisseling tussen uptempo nummers en meer ingetogen songs en tussen het gebruik van gitaar en piano. Iets wat op enkele oudere cd’s te weinig gebeurde. Tomorrow Morning is dan ook absoluut een waardige afsluiter van de trilogie.

The Coral is zo’n band die rustig van een kwaliteitskeurmerk voorzien mag worden. Ook op het vijfde album, Butterfly House, klinkt de muziek erg verzorgd en zijn de liedjes stuk voor stuk van een hoog niveau. Daarentegen leunt de band zo langzamerhand wel heel erg op het jaren zestiggeluid ten tijde van de Britse invasie op het Amerikaanse vasteland.

De vijf leden van The Coral hebben hun domicilie in het Engelse Hoylake, gelegen in het vermaarde graafschap Merseyside. Alleen daarom al mag het geen verwondering oproepen dat de mannen tijdens hun jonge jaren de Merseybeat met de paplepel ingegoten hebben gekregen.

Deze illustere muziekstijl binnen de rockmuziek kende in de jaren zestig haar hoogtijdagen. De mix van Amerikaanse rock-‘n-roll, R&B en Britse skiffle werd vertegenwoordigd door klinkende namen als The Hollies, Gerry & The Pacemakers en The Searchers.

Mearsybeat als fundament

~

De laatste jaren zijn sporen van het genre terug te vinden in de muziek van nieuwlichters als Fleet Foxes en The Last Shadow Puppets. The Coral is zelfs zo ver gegaan om de Merseybeat als fundament voor haar sound te gebruiken. De band weet sinds jaar en dag die basis op te leuken met psychedelica en folk die doet denken aan The Byrds, wonderschone harmonische samenzang in de stijl van Crosby, Stills, Nash and Young en hedendaagse indierock. Ook op de nieuwe plaat lukt het de Britten om een verzameling vrolijke liedjes voor te schotelen die omlijst worden met een dun, rafelig en sentimenteel randje.

Fris, zomers en optimistisch

Het gros van de pennenvruchten op Butterfly House heeft een fris, zomers en optimistisch karakter. Van extra invloed daarop is de spaarzame, maar geraffineerde toepassing van instrumenten als tamboerijn, keyboards, xylofoon en mellotron.

Zanger James Skelly toont zich in zijn voordracht weer eens een ware crooner en dat geeft de up-temposongs extra distinctie. Rustpunten zijn er ook. Zo lijkt ‘Walking in the Winter’ daadwerkelijk tijdens het koudste jaargetijde aan het brein ontsproten te zijn. Sleutelwoorden bij het beluisteren van dit nummer zijn: knusse winteravond, coltrui en open haard.

‘Falling all Around You’ is een ontroerend pareltje waarin The Coral een perfecte balans heeft weten te vinden tussen ingetogen zang, akoestische gitaar en een passend slotakkoord op de piano.

Gevoelige bombastische muziek

Met ‘1000 Years’ grijpt de band terug naar het geluid van Moody Blues in zijn vroege periode. Ofwel: weelderige, lyrische en bombastische muziek, die de gevoelige snaar regelmatig raakt.

Zowat alle songs vertellen een verhaal over zee, verlangen en romantiek. Ze klokken gemiddeld zo’n drie minuten, met uitzondering van ‘North Parade’, dat als waardige afsluiter wat meer van leer trekt.

Door de hoge kwaliteit en de onweerstaanbare aantrekkingskracht van de liedjes, valt er in eerste instantie weinig op Butterfly House aan te merken.

Monster van voorspelbaarheid

Toch moet er ook een kritische kanttekening geplaatst worden. The Coral melkt op de nieuwe plaat wel heel erg haar muzikale roots uit. In voorgaande jaren wisten de mannen de jaren zestiginvloeden wat gedoseerder voor het voetlicht te brengen, maar nu baseren ze er een heel album op. De pedalen die zorgen voor een ruigere benadering en daardoor voor een welkome afwisseling, worden amper ingetrapt of zelfs compleet genegeerd.

Ondanks dat de liefhebber zich zeker geen buil zal vallen aan het aanschaffen van deze plaat, is het voor The Coral wellicht raadzaam om de volgende keer eens voor een verrassende stijlbreuk te kiezen. Puur en alleen om op tijd te ontsnappen aan het monster van voorspelbaarheid. De band zou niet de eerste in de geschiedenis zijn die daar baat bij heeft.