~

Michel (Laurent Lucas) is een goede jongen. Hij is getrouwd en heeft drie dochtertjes. Zijn vrouw mag er wel zijn, en over zijn maatschappelijke status hoeft hij zich niet te schamen. Het is niet zo dat we zouden willen ruilen met hem, maar al met al leidt hij een respectabel leven. Michel zouden we kunnen typeren als een brave burgerman, die zijn dromen en verlangens omwille de lieve vrede, aan de kant heeft geschoven.

~

Wanneer Michel met zijn gezinnetje op vakantie gaat, komt hij bij een tankstation een oud schoolgenoot tegen. Hij herkent hem niet meer, en moet erg lang denken voordat er ook maar iets begint te dagen. Zo maken we kennis met Harry (Sergi Lopez). Hij heeft de schaapjes op het droge, heeft een geile vriendin en een vette Mercedes. Harry lijkt alles te hebben waar iedere man van droomt. Harry weet van geen ophouden en helpt Michel zijn herinnering weer op het juiste pad. Uiteindelijk nodigt Michel Harry en zijn vriendin uit voor een bezoek aan zijn zomerhuis.

Eenmaal daar aangekomen, wordt Michel geconfronteerd met zijn verleden. Harry vertelt over Michel’s seksuele kwaliteiten en vooral over zijn schrijverstalent. Harry weet zelfs nog een gedicht van Michel te reciteren. Dit wordt als zeer merkwaardig opgevat, maar Harry blijft er nuchter bij en vertelt doodleuk dat dit gedicht gewoon het beste is dat hij ooit gelezen heeft. Het verbaast Harry dan ook dat Michel niets met zijn talent gedaan heeft.
En lief en aardig als hij is besluit hij Michel weer aan het schrijven te krijgen. Er moet gezegd worden dat Harry een uitstekend gevoel voor oorzaak en gevolg heeft. De redenen dat Michels schrijverschap nooit van de grond gekomen zijn duidelijk: een relatie met zijn ouders waarin Michel niet als een volwaardig mens wordt gezien, maar als een afhankelijk zielig mannetje die zonder de hulp van paps nergens is en nooit ergens zal komen. Dan ook nog zijn vrouw, die Michel’s kunnen niet naar behoren weet te waarderen. Met zulke mensen om je heen kan een talentvolle schrijver nooit tot volle wasdom komen.

~

Harry heeft dan ook het beste met Michel voor en besluit hem eens een handje te gaan helpen. Maar Harry heeft zo zijn eigen ideeën, en weet van geen wijken.
Zijn de gedichten van Michel wel zo goed, en was zijn eerste hoofdstuk van zijn pseudo sciencefiction roman “Vliegende Apen” niet van een erbarmelijke kwaliteit? Hier komt er een laag in betekenis bij. Harry fungeert als alter ego van Michel. Harry heeft de dingen gedaan waar Michel van droomde, maar niet het lef of vermogen voor had. Harry staat gedurende de hele film te dicht op Michel, om zodoende de gevolgen van een “gekozen” levenspad te contrasteren. De ontmoeting tussen Harry en Michel is de aanvang van een zoektocht naar de ware identiteit van Michel. Hij heeft Harry nodig om zijn eigen plaats te vinden en af te rekenen met het verleden.

Harry, un ami qui vous veut du bien is een buitengewoon geslaagde film. De spanningsopbouw van de film is zeer goed in de hand gehouden, hier heeft Dominik Moll goed gekeken naar Hitchcock. Ofschoon het alter ego motief wel erg voor de hand liggend is, verveelt de film absoluut niet. Sergi Lopez (Une liaison pornographique, Rien à Faire) is uitstekend als de geilachtige en kleverige Harry. Alleen al om Harry rond te zien rennen op het doek, maakt deze film een bezoek waard.

Al snel groeit en verspreidt de roddel zich tot onaangename proporties. Het meisje denkt dat ze inderdaad verkracht is. Er lijkt geen weg meer terug en Gossip ontwikkelt zich hier tot een thriller met mogelijkheden. Deze elementen zouden voor een degelijke film kunnen zorgen ware het niet dat de film volgegooid wordt met zinloze twists and turns. Dit heeft tot gevolg dat er op het einde niets van de hele film overblijft; de film vernielt zichzelf.

Gossip is de debuutfilm van Davis Guggenheim en het lijkt erop dat hij teveel gewild heeft. Het verhaal is te veel van het goede. De beelden zijn eveneens too much: diepe kleuren en veel contrasten zorgen voor een ongemakkelijke sfeer die niet uitnodigt het verhaal binnen te treden. De acteurs dragen niets bij, lopen wat rond met hun vervelende kapseltje en arrogante smoeltjes en vallen weg bij beeld en muziek.
Zonder alles overhoop te halen was Gossip een redelijke film geworden. Het idee is namelijk best leuk.

Met wat meer bescheidenheid komt Davis Guggenheim vast nog wel eens met een aardige film.

De reis duurde enkele weken en Lynch neemt alle tijd om alle aspecten ervan in beeld te brengen: de mensen die Alvin tegenkomt en op wie hij bijna zonder uitzondering een indruk achterlaat, de weidse, schitterend gefotografeerde landschappen en natuurlijk het door de tijd en vele rimpels getekende gezicht van Alvin zelf.

Meer dan tien jaar lang heeft David Lynch rondgewroet in de onderbuik van de Amerikaanse samenleving met films als Blue Velvet, Wild At Heart, de televisieserie Twin Peaks en de nachtmerrie Lost Highway. Niemand had na het zien van die laatste een film als deze kunnen verwachten en toch maakt David Lynch met The Straight Story één van de mooiste films uit zijn carrière.

Op het eerste gezicht lijkt Billy Elliot geen film voor een groot publiek; een jongetje dat graag wil balletdansen maar van zijn vader moet boksen. Dan ook nog gezet in een klein mijnwerkers dorpje in Engeland in het midden van de jaren tachtig. We zouden kunnen denken dat we te maken hebben met een staaltje gay-cinema met een sociaal-economische inkleuring. Maar met Billy Elliot hebben we te maken met een hele andere film.

Waar kerels in de mijnen werken, bier drinken en zich verlekkeren aan de buurvrouw kan ik me voorstellen dat er weinig plaats is voor een eigengereide natuur. Als je dan ook nog wilt balletdansen dan ben je zeker homoseksueel. Billy kampt met dit probleem. Hij zit op boksen maar vindt er geen zak aan. Hij is gefascineerd door ballet en neemt stiekem les. Als blijkt dat Billy talent heeft en audities mag doen voor de balletacademie in Londen is het hek van de dam. Hoe moet Billy het zijn vader vertellen en hoe krijgt hij zijn medewerking?

Billy zit op een leeftijd waar kinderen hun seksualiteit ontdekken. Hij wordt geconfronteerd met zowel jongens als meisjes. Billy heeft daar eigenlijk nooit over nagedacht; hij wil dansen en niets anders. Voor Billy heeft dat niets te maken met homoseksuele perikelen. Hij stelt dan ook terecht dat er genoeg “gewone” jongens op ballet zitten.

Billy Elliot is eigenlijk een zeer eenvoudige film met een simpel en voorspellend plot. Maar wat maakt Billy Elliot tot de fantastische film die hij is?
Ten eerste is dat Billy zelf. Billy wordt gespeeld door Jamie Bell. Hij acteert schitterend in zijn debuutrol en kan op de koop toe nog dansen ook.
Ten tweede is er een prachtig evenwicht gevonden tussen emotionaliteit en humor. Waar pathetiek en kleverigheid op de loer liggen, straalt Billy Elliot oprechtheid uit. Vertedering en goed getimede grappen wisselen elkaar in cadans af. Billy Elliot blijft op deze manier boeien tot de laatste minuut.
Als laatste is het de muziek van T Rex die de avonturen van Billy ondersteunt. Het klinkt lekker Brits en zorgt voor een ontspannen sfeer. Het thema van de film wordt op deze wijze op een zeer heldere en frivole manier uiteengezet. Het verlangen van Billy is uiteindelijk geen privé-aangelegenheid meer; de verlangens en dromen van een arbeidersjongetje zijn universeel geworden.