Verstoord geluk

Richard Gere speelt John Klein, een sterjournalist die op het punt staat om met zijn vrouw een huis te kopen. Na een dag huisjesjagen rijdt het tweetal terug naar Washington D.C.. Klein’s vrouw schrikt van iets, raakt de macht over het stuur kwijt, en de twee belanden naast de weg. Klein’s vrouw komt in het ziekenhuis terecht waar een zeldzame vorm van kanker wordt geconstateerd. Verder beweert ze iets “bovennatuurlijks” gezien te hebben. Wanneer ze sterft vindt John een boekje met tekeningen van afzichtelijke wezens, allen getekend door zijn vrouw.

Geheimzinnige wezens

Twee jaar later is John onderweg naar een interview als hij in het plaatsje Pleasant Point terechtkomt. Daar gebeuren de laatste tijd veel geheimzinnige dingen, en worden wezens gezien die verdacht veel op de tekeningen van John’s vrouw lijken. Samen met de plaatselijke politieagente Connie (Laura Linney) probeert John een antwoord voor al zijn vragen te vinden, maar hoe meer hij te weten komt, hoe meer raadsels hij vindt.

Angstaanjagend

The Mothman Prophecies is een film die zich qua spanning kan meten met The Others. De spanning komt niet zozeer van schrikmomenten, maar juist door strakke claustrofobische regie. Er wordt veel “over de schouder” van de acteur meegefilmd, waardoor we constant het gevoel hebben dat iets of iemand de hoofdpersoon volgt, terwijl er niets te zien is. De muziek, die soms uit astmatisch ademgehaal lijkt te bestaan, verhoogd de spanning voelbaar. Verder wordt door suggestie in sommige scènes de spanning zo hoog opgevoerd dat de kijker zelfs in de rustige momenten niet weet wat het kan verwachten.

Geen grande finale

Al met al is The Mothman Prophecies een zeer geslaagde film geworden. De finale van de film valt misschien een beetje tegen. Anderhalf uur lang heb je de meest ijzingwekkende gebeurtenissen mogen observeren, en dan verwacht je iets baanbrekends. Dat wordt het dan net niet, The Mothman Prophecies laat een hoop vragen onbeantwoord. Maar eigenlijk past dit wel, tenslotte hebben we hier met bovennatuurlijke zaken te maken. Een aanrader, ook voor mensen die niet van horror houden.

Jaren later is er niets van de kinderen terechtgekomen. Allemaal depressief en neurotisch als de pest. Chas (Ben Stiller), het voormalig zakenmannetje, heeft zijn vrouw verloren in een vliegtuigongeluk Samen met zijn twee zoontjes waren zij enige overlevenden. Zijn zoontjes mogen niets en worden getraind tot nieuwe zakelijke monsters. Richie (Luke Wilson) kreeg een zenuwinzinking op de tennisbaan en vaart sindsdien met zijn schip de wereld rond. In zijn Björn Borg-uitrusting kijkt hij gelaten voor zich uit, niet wetende hoe te leven.

Oliver Sacks-kloon

Na eenmalig vijftigduizend dollar ontvangen te hebben voor haar eerste toneelstuk is er van de beloftes als toneelschrijfster weinig terechtgekomen voor Margot (Gwyneth Paltrow). Ze is getrouwd met een Oliver Sacks-kloon. Margot kan alleen nog maar tv kijken in bad en stiekem haar sigaretten roken. Dit is dan wat er overblijft van een leven waar zulke hoge verwachtingen van waren.

Smeerlap

Wanneer Royal na twintig jaar uit zijn hotel wordt gezet, besluit hij zijn gezin weer op te zoeken. Ten eerste voor gratis onderdak en hopelijk om het verleden weer wat recht te kunnen zetten. Met de boodschap dat hij ongeneeslijk ziek is meldt hij zich bij zijn vrouw Ethel (Anjelica Huston). Al gauw weet Royal zich weer een plaatsje in het huis te bemachtigen. Zoals altijd roeit hij op zijn eigen wijze tegen de stroom in, maar langzamerhand wordt hij geconfronteerd met de schade die hij al die jaren heeft aangericht. Zich schuldig voelend, probeert hij het verleden ongedaan te maken. Dat dit een onbegonnen zaak lijkt voor een man die van nature een smeerlap is moge duidelijk zijn. Toch zet hij alle zeilen bij om er nog iets van te maken.

Kolderiek

The Royal Tenenbaums is de derde film van Wes Anderson. Na Bottle Rocket en het onvolprezen Rushmore lijkt Anderson op weg te zijn een van de grote regisseurs van de toekomst te worden. De sfeer die hij in zijn films weet op te roepen in combinatie met de inhoud is uniek. De combinatie tussen tragiek en komedie, surrealisme en werkelijkheid zorgt steeds voor kijkverschuivingen. Waar we in het begin een stel kolderieke excentriekelingen aan het werk zien, worden deze personen aan het eind van de film uitgekristalliseerd tot verlengstukken van onze eigen persoonlijkheden. Anderson weet feilloos tussen deze twee uitersten te laveren.

Eigenzinnig

De cast is voor een film van 21 miljoen dollar uniek te noemen. Volgens Anderson was het slechts een kwestie van goed onderhandelen. Zoveel bescheidenheid is niet nodig: het is een aanduiding dat grote acteurs graag met het talent Anderson willen samenwerken. En dit is dan ook volkomen terecht. The Royal Tenenbaums is de commerciële doorbraak geworden voor Wes Anderson. Hij heeft hiermee niet alleen een van de beste films gemaakt van het jaar, maar heeft ook bewezen dat je met talent en doorzettingsvermogen een groot publiek kunt bereiken met een eigenzinnige film.

Over de legende van Jack the Ripper zijn sindsdien talloze films, tv series, strips, boeken en computerspelletjes gemaakt. Het sinistere en geheimzinnige aspect van Jack en zijn evil deeds spreekt mensen erg aan. Jack beging zijn moorden op een moment dat de mensheid afscheid nam van een tijdperk. Sprookjes, legendes, sagen en mythen hadden hun bovennatuurlijke kracht en geloofwaardigheid verloren. De mensheid was nu geciviliseerd geworden, en voor spoken en heksen was geen plaats meer in onze beleefwereld. Misschien dat een moordenaar als Jack daarom zo populair werd bij de media en haar lezers, de mens wil nu eenmaal graag een stukje geheimzinnigheid in zijn leven.

Geschiedvervalsing

From Hell moet het vooral hebben van sfeer en beelden, want het verhaaltje is een beetje rommelig en gezocht. Met heeft geprobeerd een politieke intrige in de Ripperlegende te bouwen, en daar is de film niet bij gebaat. Voor Ripperfans zal deze geschiedvervalsing namelijk afbreuk doen aan de mythe, en horrorfans zitten er evenmin op te wachten.

Misschien dat dit project beter tot zijn recht was gekomen in de handen van bijvoorbeeld Tim Burton. Het is sowieso al vrij duidelijk dat de Hughes broertjes met deze film Burton’s werk in mind hadden. De casting van Johnny Depp versterkt dat alleen maar. Depp is in From Hell goed op zijn plaats. Zijn rol in Sleepy Hollow zal menig kijker weer in de herinnering schieten bij het zien van From Hell. In deze film probeert Depp niemand minder dan de vermaarde Jack the Ripper te pakken te krijgen. De originele Ripper is nooit gepakt, dus of dat in deze film zal gebeuren… kijkt u zelf.

Geen killer

Al met al is From Hell niet de sinistere film geworden waar ik op had gehoopt. Het mist gewoon net dat beetje diepgang en kunst die Burton wel in zijn films weet te leggen. Heather Graham is als hoertje en love-interest van Depp absoluut niet overtuigend. Waar haar vriendinnen bijvoorbeeld de ene klant naar de andere afwerken blijft zij de hele film door de moeder Theresa van de straatprostitutie. Wel leuk is Robbie Coltrane (speelde vroeger in de geweldige serie Cracker), een inspecteur met een voorliefde voor Shakespeare-quotes. Een leuk tussendoortje, maar geen echte killer.

Het verhaal van de film lijkt nog het meest op een computerspelletje. Naast ons eigen universumpje zijn er nog maar liefst 123 andere waar allemaal een evenbeeld van ons leeft. Door heen en weer te reizen en deze evenbeelden af te maken worden we steeds sterker, als het eenmaal geslaagd is, de 123 andere ikken uit te schakelen ben je “The One” met de kracht van 124 man!

Dat was het dan eigenlijk met de film. Yulaw (Jet Li) is goed op weg om alle anderen uit te schakelen. Alleen weer die laatste – immer een moeilijke zaak. De laatste is Gabe (ook Jet Li). Gabe is geen machtswellusteling als Yulaw, maar een brave burger met een gezond verstand. Een strijd tussen goed en kwaad met als eindgevecht Jet Li die zichzelf op zijn flikker geeft.

De film zit slordig in elkaar. Het gebrek aan verhaal wordt niet gecompenseerd door leuke grappen of scherpe dialogen. Het is elke keer wachten op de kunsten van Jet Li. Li weet met zijn eigen kunnen de kijker dan toch een paar minuutjes te vermaken. De special effects zijn bij tijd en wijle boeiend, ware het niet dat je ze wel beter gezien hebt.

Wat blijft er dan nog van deze film over? Weinig, verdomd weinig. De hardcore Jet Li-fans zullen teleurgesteld de bioscoop verlaten met slechts een paar aardige Li-acties in hun achterhoofd. Wanneer je deze mensen over een maand vraagt waar de film over ging, dan zullen ze slechts zwijgen.