~

This Beautiful Mess is een band die op geen enkele manier past binnen het oer-Hollandse geluid van de stroming die wij nederpop noemen en waarvan Bløf een duidelijk voorbeeld is. Nee, deze jongens maken op hun religieus getinte debuutalbum Falling On Deaf Ears geen gebruik van het standaard plug-and-play gitaargeluid van vele andere bands. Het zijn de effectpedaaltjes die overuren maken. This Beautiful Mess metselt alle elf liedjes op het album dicht door het gebruik van een scala aan effecten, met als resultaat een behoorlijke geluidsmuur, ook in de rustiger nummers.

~

Falling On Deaf Ears is toch zeker geen slecht debuut. Het is een echte groeiplaat, om maar eens een clichéwoord te gebruiken. De zeer zwaarmoedige liedjes lijken bij eerste beluistering redelijk vlak (net als de zang van frontman Arjen van Wijk) en blijven zeker niet hangen. Pas na meerdere luistersessies geeft dit album haar bescheiden kwaliteit prijs.

Als This Beautiful Mess zich een beter uitgebalanceerd geluid aanmeet en haar muziek meer rustpunten laat bevatten, kan de band best groot worden in Nederland (in ieder geval in het religieuze circuit). Tot dan moeten wij het doen met deze moeilijk te beluisteren plaat en blijft Bløf de Zeeuwse trots: “Vlissingen ademt zwaar en moedeloos vannacht.”

~

Gelukkig hebben de Kecks met deze CD duidelijk een verandering ondergaan ten opzichte van hun oudere werk. Waren de oudere platen vaak gebaseerd op sterke, wat hardere gitaarpartijen, de nieuwe plaat is het toonbeeld van ingetogenheid. Rustig begint de band de CD met het nummer “Op de vlucht”. Af en toe vraag je je zelfs af wanneer de grote uitbarsting van gitaargeweld blijft, maar Rick de Leeuw weet op zijn manier een climax te brengen. Gitaargeweld blijkt hier niet meer voor nodig te zijn, want de Leeuw is zo in zijn rol als zanger te zijn gegroeid dat hij met zijn stem de luisteraar weet te leiden.

“Niemand thuis” brengt ons door de verlaten straten waar de Kecks graag over lijken te willen schrijven. Melancholiek en verliezen van vrienden blijken keer op keer weer de inspiratie voor menig goed Kecks nummer. Bij het zesde nummer “Winnaars, verliezers” heb je even het gevoel dat de plaat afgelopen is. Een heerlijk rustig einde. Rustig overzien de Kecks de wereld.

Dit is echter niet meer dan een intermezzo. De band gaat verder en nog sterker dan in het eerste deel van het album. Los van de zang die een stuk sterker is blijkt nu ook dat de andere musici zeker niet stil zijn blijven staan. Was het vroeger eerder het aanslaan van een heel accoord, nu heeft men het geduld gevonden om beheerst snaren aan te blijven slaan. De nummers worden door dit alles een stuk complexer en afwisselender dan voorheen. “Zou je niettegenstaande de recente gebeurtenissen toch nog een verblijf op amoureus gebied in overweging willen nemen alsjeblieft” vragen de Kecks zich aan het einde nog af. In deze laatste paar nummers gaan de gitaren nog even los, als was daar het hele album op gewacht.

Dit alles overziend kunnen we zeggen dat de Tröckener Kecks heel erg gegroeid zijn de laatste jaren. Teksten worden complexer en de muziek is lang niet zo direct als voorheen. Dit alles maakt deze plaat tot de beste die de Kecks tot nog toe hebben gemaakt.