~

Iel

Toch mist er duidelijk iets op deze opwarmer voor het komende festivalseizoen. (Bettens stond onder meer al op The Music In My Head). Het geluid is minder zwaar dan vroeger en regelmatig mis je de typische tweede stem van Gert Bettens om meer steun te geven aan de vocalen van Sarah. Haar stem staat nu wel erg alleen en is te iel om echt interessant te worden. Ze weet mij nog niet te overtuigen door gebrek aan vernieuwing, lef of overtuiging.

Dat is het dan

Op de cd staat nog wel een leuke bonus in de vorm van twee versies van de video Fine. Dit zijn wel aardige video’s en deze beelden zorgen er wel voor dat de muziek meer begint te leven, maar dit maakt het nog geen spetterend album. Volgens mij kun je dan beter wat live-nummers op de plaat zetten, of desnoods wat demo’s. Deze video’s kijk je een keer en dat is het dan.

Bescheiden

Helaas klinkt Go dus nog wat bescheiden. Ik ben benieuwd of Bettens in de komende maanden inspiratie op kan doen voor nummers die meer vernieuwend zijn dan wat op Go te horen is. Dit najaar verschijnt haar eerste volwaardige solo-album. Ik hoop dat zij daarop krachtiger uit de hoek komt als op dit tussendoortje, zodat ze daadwerkelijk die horizon kan verbreden.

~

Weergaloos

Sides begint waar Radiohead’s magnum opus OK Computer eindigde. De bloedstollende opener Vomit Sea, die klinkt als een donkerder versie van The Tourist, de afsluiter op die plaat van Thom Yorke en de zijnen die zo belangrijk is geweest voor de rest van de jaren negentig en het begin van de eenentwintigste eeuw. Vervolgens haalt Holywater alles van stal om een grootse luistertrip neer te zetten . De band rond zanger Ricardo Rodriguez lijkt daar in eerste instantie zeer goed in te slagen. Met weergaloze emocore in Six-String Throat, perfect gevoel voor drama en emotie in Your Breakable Hands, bijna klassiek singer/songwritersvakmanschap á la Jeff Buckley met een twist in Cloudy Sky en de capaciteit om de luisteraar op te jagen in Electric Shock (4 A Dead Body). Naast Radiohead en Buckley hoor ik absoluut Muse terug: ziehier het canon waaruit de laatste jaren veelvuldig inspiratie wordt geput door ontelbare bands. Holywater doet dat met respect.

Zeventig minuten pure intensiteit

Zou Sides dan nog kunnen tegen vallen na al die loftuitingen hierboven? Het antwoord daarop is moeilijk te geven omdat ik oprecht vind dat deze plaat bij vlagen geniaal is. Het grote probleem zit hem in de lengte. Denken die jongens nou echt dat ze het de luisteraar makkelijk maken door meer dan zeventig minuten pure intensiteit af te vuren? De tweede helft van het album kent zijn mindere momenten, maar is vooral niet zo interessant omdat de spanning op den duur gewoon teveel wordt. Misschien noemde men de plaat wel Sides omdat je de twee helften niet tegelijk moet horen maar apart, zodat je geen overkill krijgt. Holywater laat gedeeltelijk een verpletterende indruk achter, maar van mij had het allemaal een stuk korter gemogen. Doseren is ook een kunst.

~

Genie van vroeger

En ja hoor, ook de veel te frequent voorkomende ballads (wederom à la BJ) zijn saai en duren veel te lang. Kravitz lijkt niet meer over de capaciteiten te beschikken om nummers interessant te houden. Met name ballads als Calling All Angels, The Other Side en What Did I Do With My Life doen deze plaat geen goed. Deze tearjerkers steunen vaak op een traag gitaar- of baslijntje en een flinterdunne, weinig geïnspireerde zanglijn. Jammer dat de oude energieke, rauwe Lenny Kravitz niet vaker om de hoek komt kijken. Slechts zelden hoor je iets terug van het genie van vroeger. Het funky Sistamamalover is een te gek swingnummer à la Prince en het poppy California is net zo lekker als de rock ’n rollsingle Where Are We Runnin’?. Verder is Storm samen met Jay-Z nog het vermelden waard, maar dan is het ook echt gebeurd met de hoogtepunten.

Op deze manier wordt Kravitz niet mooi oud. Voor iemand die in de jaren negentig toch een bijna legendarische status heeft opgebouwd met albums als Let Love Rule, Mama Said en Are You Gonna Go My Way? is dit zevende album ver onder de maat. Zijn geluid uit die tijd is nu bijna geheel verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een middelmatige rocksound. Ook het imago van dit voormalige stijlicoon is niet meer wat het geweest is. Maar het publiek blijft komen. Ik vraag me echter af of men op Pinkpop wel zit te wachten op Baptism. Elk nummer dat Lenny van deze plaat speelt gaat nou eenmaal ten koste van een oudje als Mr. Cab Driver of Are You Gonna Go My Way.