~

Orgels zijn de baas

De band is dus niet zo zeer een gitaarband, zoals The Strokes of Hot Hot Heat. In de meeste nummers zijn het orgeltjes die de melodielijn aangeven. Deze synthesizers en orgels weten het 80’s-geluid verder te perfectioneren. De gitaarriffs die zo nu en dan wel duidelijker aanwezig zijn, zijn een beetje fout. Ze zitten qua geluid en snelheid namelijk tegen de hardrock aan. Toch staat de gitaar voornamelijk in dienst van de andere instrumenten en de zang en dat is vrij bijzonder, want vaak hebben gitaristen een flink ego en dringen ze zich naar voren op. Swollen Summer bewijst echter dat gitaren niet helemaal vergeten zijn.

Grote jongens

De zang van Endicott houdt het midden tussen die van Julian Casablancas van The Strokes (kennelijk hebben ze beiden een typisch New Yorks accent) en Robert Smith van The Cure. Mede door dit typische stemgeluid, dat in het heel Cure-achtige Give In goed te horen is, heeft The Bravery een duidelijk new wave-geluid. De daarbij behorende look is natuurlijk door de band aangemeten, waarbij vooral Endicott de kroon spant door er uit te zien als een eclectische versie van een jonge Elvis uit de 80’s met zo’n uiterst hip Strokes-jasje aan. Dit imago is goed te zien in de sterk door de videokunstenaars Fischli en Weiss beïnvloedde videoclip van An Honest Mistake. Deze video zit bij de cd, net als die van het nummer Unconditional. Dat nummer lijkt heel erg veel op de oudere U2. Het lukt maar weinig bands om die superband op een goede wijze in hun eigen muziek te stoppen, maar het lukt The Bravery zeer overtuigend. Het gerucht gaat dan ook dat U2-zanger Bono een fan is van de band. Of The Bravery zelf ooit zo’n superact wordt, is moeilijk te zeggen, maar Bono heeft een uitstekende smaak. Dit debuut is zonder twijfel een van de leukste platen tot nog toe dit jaar.

~

Dood

“Veel over de dood? Dat kan toeval zijn hoor…” reageert de nuchtere noorderling. Toch wordt er vanuit verschillende hoeken gefluisterd dat dit wel het thema van de nieuwe cd lijkt te zijn. De nummers Datst du net mear bestiest en Een smerig karwei zijn beiden nogal realistische nummers over een sterke drang tot moorden. Gelukkig valt er voor de vaste aanhangers van de Friese zanger ook weer veel te lachen, zoals in het nummer Buslijn 1, 17.35 uur:

Ik wil een lekker gezond warm prakje
Gemaakt door zo’n mooie dame in zo’n sexy mantelpakje
Met daaronder een zwart slipje
Als een draad tussen haar kuiten
Die ze zo nu een dan speciaal voor me uitdoet

Uniek

De vertellende manier van zingen die Meindert altijd opnieuw gebruikt maakt zijn muziek uniek. Om deze reden vallen de nummers niet te vergelijken met welke artiest dan ook. Het klinkt af en toe alsof hij een tekst in zijn hoofd heeft die hoe dan ook in een nummer verwerkt moet worden. Hierdoor krijgt een liedje soms een ietwat absurdistische inslag, wat de luisteraar wakker houdt. De cd is het type dat, net als de vorige vijf, erg geliefd is bij een selecte groep mensen. Geen hitgevoelige Top 40-plaat, hoewel Talma wel hoopt dat zijn nummers meer op de landelijke radiozenders gedraaid zullen worden.

Walsje

Een van de nummers komt hier waarschijnlijk in ieder geval voor in aanmerking; Dûnsje Wyldekat Dûnsje, tevens het winnende nummer van Liet 2004. Het is een kwestie van heel hard op je lippen bijten om niet automatisch mee te gaan neuriën met dit Friese nummer, zo aanstekelijk is het. Het lied zorgt voor de perfecte afwisseling op de cd; het is een lieflijk walsje met een deuntje dat je dagenlang niet meer uit je hoofd krijgt. Het zou niet verbazingwekkend zijn als Meinderts droom werkelijkheid wordt en dit lied binnenkort landelijk uit de radio schalt.