Bambi als hysterische diva

In Bambi van Toneelgroep Oostpool is de ‘titelheld’ een beetje als een gevallen kindster. Zeg maar à la Lindsey Lohan en Justin Bieber: een kindsterretje dat onschuldig begon maar door alle roem van het pad raakte en wanstaltig gedrag begon te vertonen. Dat lot treft ook de reebok in dit tweede deel van de serie What’s in a fairy tale, geregisseerd door Sarah Moeremans en geschreven door Joachim Robbrecht. Waar Bambi in de Disneyklassieker vooral  een aandoenlijk, niet al te spraakzaam personage oproept (met natuurlijk die grote onschuldige ogen!), heeft de ree in deze Oostpoolbewerking (gespeeld door Benny Claessens) al het zwijgzame en onschuldige verloren.

Van hert naar ree, van bok naar diva

Deze volwassen Bambi is fors, bijna naakt en clownesk geschminkt. Slechts een staartje en enkele vlekken op de rug, herinneren ons nog aan het aandoenlijke hertje uit de tekenfilm. Van het beeld dat Disney van hem heeft geschapen wil hij af. (Een leuk weetje: volgens de gelijknamige roman uit 1923 van Felix Salten is Bambi, in tegenstelling tot in de Disneyfilm, geen hert maar een ree). Bambi maakt daarom een nieuwe film – rauwer, oprechter – om de ‘echte’ Bambi te laten zien.

Vanaf het begin maakt Claessens van deze Bambi een hysterische diva. Dat werkt aanvankelijk goed. De energie waarmee het stuk begint, geeft er een interessante schwung aan. Om het minste of geringste gaat Bambi tegen crew en publiek tekeer. Dit levert soms komische momenten op. Claessens is vooral sterk in zijn reactie op het publiek. Bij een kuch of een lach vanuit het publiek begint hij al te razen. Daarmee verbiedt hij het publiek om nog een keer te reageren. Zijn sterk gespeelde woede maakt het alleen maar grappiger, waardoor een lach niet te onderdrukken is.

Bambi wordt steeds minder een onschuldig dier. Naarmate het stuk vordert vervaagt de schmink op Claessens’ gezicht en verliest hij zijn dierlijke karakteristieken. De (slechte) mens komt in hem naar boven. Hij koeioneert zijn crew en manipuleert iedereen om zijn zin te krijgen. Wanneer de cameraman (gespeeld door Kharim Amier) na de zoveelste belediging ontslag neemt, voert Claessens de Bambi-ogen en wat krokodillentranen op en drijft Amier in een hoek om hem aan te randen. Zo speelt het stuk niet alleen met de ambivalente scheidslijn tussen dader en slachtoffer, tussen schuldig en onschuldig, maar betrekt het daar ook actuele thema’s zoals #MeToo bij.

Een lange zit

Hier zit tegelijkertijd het probleem van de voorstelling. Zeker, het is interessant om oude verhalen aan de huidige tijd te verbinden, maar dan moet het verhaal an sich niet uit het oog worden verloren. Dat gebeurt in deze voorstelling wel. Sterker nog: er is nauwelijks sprake van een aantrekkelijk verhaal. Moeremans en Robbrecht hebben zoveel nadruk op de filosofie achter het stuk gelegd, dat de personages gereduceerd worden tot klankborden van die theorieën. De personages discussiëren met elkaar over de essentie van het leven, over het schijnbare onderscheid tussen mens en dier, goed en slecht, over machtsverhoudingen en ga zo maar door. Erg leuk allemaal, maar voor een voorstelling van twee uur heeft het te weinig om het lijf.

Alleen wanneer Claessens op het toneel verschijnt ontstaat de hoop dat zijn hysterie het verhaal de nodige kwinkslag geeft, maar na anderhalf uur is ook zijn divagedrag uitgewerkt. Cameraman Amiel doorziet dat goed. Hij geeft aan dat zijn spanningsboog verdwenen is en gaat ervandoor. Het laatste half uur benijd je hem.