landscape Archieven - Pagina 121 van 155

Film / Films

Nieuwe dvd’s

recensie: 3 Days of the Condor / Little Fish /Capote / Transamerica

maandag 13 november 2006 / 0 Reactiesdoor: Paul Boon, Tessa Overbeek, Paul Caspers, Petra Winkes0 Sterren

.

3 Days of the Condor

Wie een film maakt waarin het hoofdpersonage een transseksuele vrouw is, hoeft in conservatief Amerika niet op veel enthousiasme te rekenen. Regisseur Duncan Tucker heeft zich daar gelukkig weinig van aangetrokken en levert met zijn film Transamerica een buitengewoon ontwapenende roadmovie af over een hoogopgeleide transseksuele vrouw (Felicity Huffman) die ontdekt dat ze vroeger (toen ze nog een man was) een zoon heeft verwekt: Toby (Kevin Zegers).

~

Hoewel de film door sommige critici onterecht aangemerkt wordt als een alternatieve filmhuisfilm, is het thema ‘ontdekken wie je zelf bent’ en ‘acceptatie van en door de wereld om je heen’ juist erg universeel. De film is nu uit op dvd en bevat naast de film en bloopers een aantal interessante interviews met de regisseur en hoofdrolspelers over de thematiek van de film. Zo komt in het interview met Huffman duidelijk naar voren dat het een film is over opgroeien binnen moeizame familieverhoudingen en dat de transseksualiteit van de hoofdpersoon in feite een bijzaak is.

Het is volgens de makers van de film de bedoeling de karakters te zien zoals ze zijn, niet zoals ze getypeerd kunnen worden. Door natuurlijk te acteren en niet te verzanden in stereotypes blijft de film heel persoonlijk en intiem. Gooi er vervolgens een beetje ironie doorheen en je hebt een luchtig, onverwacht subtiel en buitengewoon interessant verhaal. (Petra Winkes)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.

3 Days of the Condor / Little Fish / Capote / Transamerica

Regie: Diverse regisseurs
Jaar: 2025

Film / Films

Nieuwe dvd’s

recensie: 3 Days of the Condor / Little Fish /Capote / Transamerica

maandag 13 november 2006 / 0 Reactiesdoor: Paul Boon, Tessa Overbeek, Paul Caspers, Petra Winkes0 Sterren

.

3 Days of the Condor

Wie een film maakt waarin het hoofdpersonage een transseksuele vrouw is, hoeft in conservatief Amerika niet op veel enthousiasme te rekenen. Regisseur Duncan Tucker heeft zich daar gelukkig weinig van aangetrokken en levert met zijn film Transamerica een buitengewoon ontwapenende roadmovie af over een hoogopgeleide transseksuele vrouw (Felicity Huffman) die ontdekt dat ze vroeger (toen ze nog een man was) een zoon heeft verwekt: Toby (Kevin Zegers).

~

Hoewel de film door sommige critici onterecht aangemerkt wordt als een alternatieve filmhuisfilm, is het thema ‘ontdekken wie je zelf bent’ en ‘acceptatie van en door de wereld om je heen’ juist erg universeel. De film is nu uit op dvd en bevat naast de film en bloopers een aantal interessante interviews met de regisseur en hoofdrolspelers over de thematiek van de film. Zo komt in het interview met Huffman duidelijk naar voren dat het een film is over opgroeien binnen moeizame familieverhoudingen en dat de transseksualiteit van de hoofdpersoon in feite een bijzaak is.

Het is volgens de makers van de film de bedoeling de karakters te zien zoals ze zijn, niet zoals ze getypeerd kunnen worden. Door natuurlijk te acteren en niet te verzanden in stereotypes blijft de film heel persoonlijk en intiem. Gooi er vervolgens een beetje ironie doorheen en je hebt een luchtig, onverwacht subtiel en buitengewoon interessant verhaal. (Petra Winkes)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.

3 Days of the Condor / Little Fish / Capote / Transamerica

Regie: Diverse regisseurs
Jaar: 2025

Theater / Voorstelling

Vlakke vertelling

recensie: Schitterend gebrek (De Tijd)

maandag 30 oktober 2006 / 0 Reactiesdoor: Ruth van Beek / beeld: Willy Wtterwulghe 0 Sterren

.

Dat doen ze inderdaad, maar zonder ook maar een moment te suggereren dat zij de pijn van zo’n passionele liefde kunnen begrijpen of uitbeelden. Het is juist die afstand – in leeftijd, gevoel en tekstbehandeling – die maakt dat deze theatervoorstelling anders is dan het boek, van de gevierde auteur Arthur Japin. De actrices nemen dan ook geen echte rol aan, maar vertéllen de geschiedenis van Lucia en Giacomo Casanova (die Casanova, ja).

Geloof in de liefde

~

Toen zij elkaar ontmoetten, op een landgoed vlak buiten Venetië, waren ze nog jong en vol geloof in de liefde. Casanova moest op reis, maar beloofde terug te komen om Lucia te trouwen. Maar bij terugkomst was het meisje met de noorderzon vertrokken. Casanova besloot bitter het gevoel van een brekend hart nooit meer te hoeven ervaren en werd de beruchte hartenjager, cynisch en berekenend.

Lucia intussen is na omzwervingen in Amsterdam terecht gekomen. Haar gezicht is mismaakt door een ernstige ziekte en zij verbergt zich achter een voile sluier. Jaren later, in een schouwburg, ontmoeten de twee elkaar weer en ze verbazen zich over hoe de ander veranderd is en betreuren het verloren gaan van het jonge, onschuldige geloof in waarachtige liefde.

Puur verteltheater

~

Vandervost en Grootenhuis springen in hun verhaal heen en weer tussen die twee ontmoetingen waar zo veel jaren tussen zitten. Ze wisselen daarbij voortdurend van perspectief, dan weer de eerste, dan weer de derde persoon. Maar altijd vertellen ze het bloedserieus, met uitgestreken gezichten en vlakke stem. Slechts heel af en toe is er een flintertje emotie op hun gezicht te bespeuren. Het is puur verteltheater.

De extra dimensie die regisseur Lucas Vandervost met deze aanpak creëert, lijkt te werken. De zakelijke, maar tegelijk tedere behandeling van de tekst door de twee jonge actrices intrigeert. Doordat zij op zo’n afstandelijke manier te werk gaan, ontstaat er een contrast tussen verhaal en vertelling, die prima in balans is. Maar de spanning die dat veroorzaakt, sijpelt tegen het einde van de voorstelling steeds verder weg. Een laatste kunstgreep van de regisseur – waarvan de functionaliteit niet helemaal duidelijk is – kan daar niets aan veranderen. De vlakke verteltrant die in eerste instantie de kracht van het stuk was, gaat op het laatst irriteren en leidt uiteindelijk alleen maar af van het mooie verhaal.

Schitterend gebrek van De Tijd speelt op tournee tot 2 december. Klik hier voor meer informatie.

Schitterend gebrek (De Tijd)

Artiest: De Tijd
Gezien op dinsdag 24 oktober 2006 in Toneelschuur, Haarlem

Link: De Tijd

Theater / Voorstelling

Cats blijft een terechte klassieker

recensie: Cats (Joop van den Ende Theaterproducties)

donderdag 26 oktober 2006 / 0 Reactiesdoor: Ruth van Beek / beeld: Joris-Jan Bos 0 Sterren

My Fair Lady, The Wiz, Grease, Cats: voor het musicalaanbod van dit seizoen zijn weer de nodige klassiekers afgestoft. Maar Cats neemt toch wel een bijzondere plaats in in dit rijtje. Niet alleen spreken de cijfers boekdelen (hij speelde 21 jaar op West End en 17 jaar op Broadway, aan één stuk door), ook qua opzet is deze musical uniek in zijn soort. Volledig doorgecomponeerd, geen duidelijk verhaal, geen mensen als personages, en toch enorm tot de verbeelding sprekend. Zelfs na vijfentwintig jaar nog.

Het regisseren van Cats kan geen flinke uitdaging genoemd worden. Geen muzieknootje, geen danspasje, geen streepje make-up mocht veranderd worden sinds de musical in 1981 vormgegeven werd. Dat maakt het voor de liefhebber – die de langspeelplaat uit zijn hoofd kent en de dvd vele malen aandachtig heeft bekeken – een feest van herkenning. Maar voor een regisseur is de uitdaging in zo’n strak keurslijf ver te zoeken. Bovendien kun je je afvragen of de musical, net als zoveel theaterstukken, op een gegeven moment niet onderhevig is aan ouderwetsigheid en smeekt om een verfrissende update.

Tijdloos

~

Nee dus, niet Cats. Want juist vanwege het mystieke en tijdloze karakter heeft de musical geen last van actualiteiten als politieke spanningen, terrorisme, broeikaseffecten of de opmars van reality tv. Alles aan de voorstelling ademt ‘klassieker’, waardoor zelfs de poëtische teksten zoals Gerrit Komrij ze ooit vertaalde nog op hun plaats lijken. Al zal de kenner opmerken dat er op een enkel plekje toch wat aan de teksten is gesleuteld – al is het maar een woordje. Vreemd is dat deze tekstuele ingrepen het rijmen niet altijd ten goede komen. Bijvoorbeeld in het nummer Lorrenjopie en Scharrelnelis, hier om de een of andere reden omgedraaid naar ‘Scharrelnelis en Lorrenjopie’.

Kattenhemel

~

Cats speelt zich af tijdens de nacht van het Jubikelbal. Daar wijst de oude, wijze Oom Deuteromium (Marco Bakker) de kat aan die mag opstijgen naar de ‘ionosfeer’, de kattenhemel, waar hij aan een volgend leven mag beginnen. De katten laten zich een voor een van hun beste kant zien, Deuteromium paaiend om deze mythologische gunst. Jonge, rotzooiende katten als Lorrenjopie en Scharrelnelis. De tapdansende Spikkelpikkelmies. Abelkouw de Spoorwegkat. De oude en versleten theaterkat Koos en natuurlijk de verlepte Grisabella, de glamourkat.

Het verhaal zal, ondanks de mythische status, niet iedereen bekend zijn. Het is dan ook een aanrader die van tevoren even tot je te nemen, want met name de zang van het ensemble is regelmatig onverstaanbaar. Dat heeft ook te maken met het tempo waarop de literaire teksten van Komrij regelmatig worden gezongen, maar dit is een mankement dat helaas veel musicals kennen.

Dezelfde vuilnisbelt

In een decor dat ook al vijfentwintig jaar bestaat uit dezelfde vuilnisbelt, dansen, zingen en feesten de katten alsof hun leven ervan af hangt – letterlijk. Het is de eenvoudige maar effectieve kracht van deze musical: de muziek van Andrew Lloyd Webber is fenomenaal, de dans is volledig op de muziek ingespeeld en de soepele lichamen en zeer goede stemmen van de cast doen de rest. Want ook hier bewijst Nederland over een fikse vijver musicaltalent te beschikken. De ensemblezang is een lust voor de oren en de dansnummers zijn soepel. Met een eervolle vermelding voor de Brit Marc John Richardson: zelden iemand zo perfect zien dansen.

Minpuntjes

~

Ze raken zo bijna het niveau van het origineel aan. Bijna, want het lijkt erop dat deze katten nog een paar weken speeltijd nodig hebben om echt lekker in hun vel te zitten. Het tempo is soms wat te sloom alsof de acteurs de spanning niet helemaal kunnen vasthouden. Op andere momenten is het juist wat te gejaagd. Zo maakt de Tuk-stuk-rukker zijn favorietenrol niet waar als de uiterst coole, relaxte kater, want hij neemt veel te weinig tijd om het juiste effect te creëren; die van een ’teaser’. De muziek tenslotte is ook niet om over naar huis te schrijven. Omdat de orkestbak ver weggestopt (achter een muur?) zit, klinkt de muziek veelal bedompt, op de momenten na dat men echt voluit gaat. Ook is het blikken geluidje van de synthesizer erg aanwezig, wat niet staat bij een productie van naam als Cats.

Niettemin heeft producent Joop van den Ende de hooggespannen verwachtingen weten te vervullen. Met Anita Meijer als verrassing, die zich de rol van Grisabella helemaal eigen maakt, tot het hartverscheurende ‘Memory’ aan toe.

Cats is nog tot en met juni 2007 te zien. Klik hier voor meer informatie.

Cats (Joop van den Ende Theaterproducties)

Artiest: Joop van den Ende Theaterproducties
Gezien op dinsdag 17 oktober 2006 in Nieuwe Luxor, Rotterdam

Link: Musicals

Film / Films

Piekerende pubers

recensie: Tigers on Tour: Glue

dinsdag 24 oktober 2006 / 0 Reactiesdoor: Tessa Overbeek0 Sterren

Hoe weet ik of een meisje me leuk vindt? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze me opmerkt? Als mijn ouders een maand voordat ik verwekt werd de liefde hadden bedreven, was ik het dan geweest die geboren werd? Of een andere jongen? Dit zijn slechts een aantal losse gedachten die door het hoofd van de vijftienjarige Lucas spoken terwijl hij tijd verdrijft in een klein dorpje in het Argentijnse Patagonië.

~

Er valt genoeg te piekeren voor de altijd slaperig ogende Lucas; over zijn ruziënde ouders of zijn eigen opspelende hormonen bijvoorbeeld. Hij en z’n beste vriend Nacho zijn behoorlijk geobsedeerd door alles wat met seks te maken heeft, maar zodra er daadwerkelijk een leuk meisje in de buurt komt laten hun versiertechnieken het afweten. Hun ongemakkelijke gestamel tegen vrouwelijke leeftijdsgenootjes is grotendeels geïmproviseerd en komt daardoor erg authentiek over. Met de mooie, warme shots van de stoffige, winderige omgeving wordt een dromerig maar lamlendig sfeertje gecreëerd.

Beginnend regisseur en scenarioschrijver Alexis Dos Santos koos voor een realistische setting en zit de personages dicht op de huid, waardoor de film een heel intiem karakter heeft. Er is veel met een handcamera gefilmd, waardoor de beelden soms desoriënterend werken. Alsof je als kijker beneveld bent door lijmdampen, om maar wat te noemen. Het afwisselen van Super8-film met digitaal materiaal en de duidelijke montage dragen eveneens bij aan deze ervaring. Delen worden soms nét lang genoeg getoond om een gevoel op te wekken, waarna het beeld alweer verspringt of overloopt in een nieuwe situatie, met een nieuw gevoel. Zo ga je al snel mee in de stemmingswisselingen van de tieners. De personages worstelen letterlijk en figuurlijk met zichzelf en elkaar, en willen soms niets liever dan hun leven ontvluchten. Toch is er ook troost te vinden; bij familie of vrienden, maar vooral in de muziek, die in deze film een belangrijke rol speelt.

Humor en hoop

Veel recente Argentijnse films (bijvoorbeeld La ciénaga en El abrazo partido) bevatten een zekere troosteloosheid, en dat geldt ook voor Glue. In deze broeierige film is er echter meer ruimte voor humor en hoop – er schemert zelfs tederheid door. Het is duidelijk merkbaar dat de film met liefde gemaakt is. Het verhaal is dan ook gebaseerd op de jeugdervaringen van Dos Santos zelf.

~

Glue is weer een mooie aanvulling op de Nuevo Cine Argentino, die het internationale filmpubliek al een aantal jaren weet te verrassen met jonge, veelbelovende regisseurs die ondanks de kleine budgetten indrukwekkende en originele films afleveren. Het Hubert Bals Fonds helpt regelmatig bij de financiering van de vaak kleinschalige projecten, en speelt zo een belangrijke rol bij de bloei van de Argentijnse cinema. Hopelijk kan deze verder groeien en op eigen benen leren staan, want er is aan jong talent geen gebrek.

Deze film vormt samen met Un matin bonne heure en La perrera de Tigers on Tour, een selectie van het afgelopen IFFR die tot en met februari volgend jaar op tournee is door de Nederlandse filmhuizen. Klik hier voor meer informatie en voor het bestellen van kaartjes.

Glue

Regie: Alexis Dos Santos
Jaar: 2025

Link: Tigers on Tour 2006

Voor u geselecteerd door de auteur:

Film / Films

De lamlendigheid van een klein dorp

recensie: Tigers on Tour: La perrera

donderdag 19 oktober 2006 / 0 Reactiesdoor: Jenny Hoogeboom0 Sterren

“Je kunt niet je hele leven studeren, van banen wisselen en genieten van het goede leven. Je bent 25: je moet iets nuttigs doen”, aldus de vader van David. De jongen uit een klein dorp in Uruguay zit het liefst de hele dag te rukken en wiet te roken; er gaat zelfs het gerucht dat hij zo veel masturbeert dat hij eens is flauwgevallen en naar het ziekenhuis moest. Wanneer Davids vader hem dwingt zijn eigen huis te bouwen, is dat dan ook een enorme opgave.

Bij La perrera, een van de drie films over jongeren die genomineerd waren voor een Tiger Award (waarvan La perrera won), draait het vooral om de lamlendigheid van hoofdpersoon David. Hij woont in een prachtig dorpje aan zee, waar het altijd mooi weer lijkt te zijn, maar wat heb je aan die natuurlijke schoonheid als er niets te doen is? Terwijl zijn leeftijdsgenoten naar de grote stad gaan om te studeren of hard te werken om aan geld te komen, is David niet vooruit te krijgen. En tot overmaat van ramp heeft het dorp ook nog eens een chronisch gebrek aan vrouwen…

~

Met een droog gevoel voor humor vertelt regisseur Manuel Nieto Zas het verhaal, dat hij baseerde op de ervaringen van een vriend. Nieto Zas, die toegeeft dat hij een paar jaar geleden net zo was als David en het niet erg zou vinden zijn oude dag in een saai dorp te slijten, werkte eerder als assistent-regisseur aan een vroegere Tiger Award-winnaar, 25 Watts. Met La perrera levert hij zijn eerste lange speelfilm af.

Geen moment zoetsappig

Hoewel het tempo vrij laag ligt en de film net iets te lang duurt, kent La perrera toch zijn momenten. Door de droge humor wordt het geheel geen moment zoetsappig: David begint aan het bouwen van zijn huis (dat uiteraard symbool staat voor zijn eigen leven) maar de vraag is of hij er uiteindelijk iets van leert. Hij krijgt in ieder geval wat meer verantwoordelijkheidgevoel. “Als ik er niet bij ben, verpesten ze het”, zegt hij over de jongens die hem helpen met de bouw, nadat hij zelf het scheefste muurtje ooit heeft gemetseld. Het is overduidelijk dat David niet gemaakt is voor harde arbeid: hij loopt overal maar een beetje onhandig achteraan. De jongens helpen hem dan ook alleen omdat Davids vriendinnetje uit de stad een buslading vrouwen naar het dorp zal brengen.

La perrera is een ingetogen coming of age-film over een jongen die het waarschijnlijk nooit zal leren. Hier geen Hollywoodmomenten waarbij David het licht ziet en van nietsnut verandert in een succesvol huizenbouwer. Het is het verhaal van een jongen die in de grote stad wil gaan studeren. Niet om te leren, maar om de hele dag niets uit te hoeven voeren.

Deze film vormt samen met Un matin bonne heure en Glue de Tigers on Tour, een selectie van het afgelopen IFFR die tot en met februari volgend jaar op tournee is door de Nederlandse filmhuizen. Klik hier voor meer informatie en voor het bestellen van kaartjes.

La perrera

Regie: Manuel Nieto Zas
Jaar: 2025

Link: Tigers on Tour 2006

Muziek / Album

Een verschil van dag en nacht

recensie: Pete Yorn – Nightcrawler

woensdag 18 oktober 2006 / 0 Reactiesdoor: Michiel Witlox0 Sterren

Toen singer/songwriter Pete Yorn zo’n vijf jaar geleden zijn debuut Musicforthemorningafter uitbracht, lag een zonnige toekomst in het verschiet. De romanticus uit Montville, New Jersey leek net als Ryan Adams een ongelooflijk talent. Het was slechts wachten op een definitieve doorbraak. De tegenvallende opvolger Day I Forgot deed zijn status echter weer wankelen. Nightcrawler biedt uitzicht op betere tijden, maar is nog geen Musicforthemorningafter .

~

Nightcrawler is het laatste album van een trilogie die gebaseerd is op de gemoedstoestand tijdens drie willekeurige dagdelen uit Yorn’s leven. Musicforthemorningafter was ooit het veelbelovende begin van zo’n dag. Een uitstekende cd die volgens de toepasselijke titel bij voorkeur gedijt in de morgen, als de gordijnen nog niet geopend zijn. Gitzwarte koffie, vage herinneringen van de vorige avond, het slikken van aspirines tegen de kater en mijmeren wat de nieuwe dag in petto heeft: geloof, wanhoop, liefde? Musicforthemorningafter stond symbool voor de leegte in de morgen, na een avondje stevige rock-‘n-roll.

Weinig sterren aan de hemel

Hoewel opvolger Day I Forgot tegenviel, zijn de verwachtingen van een spannende albumtitel als Nightcrawler toch hoog. Nummers die zich in het donker afspelen, teksten waarin dromen en nachtmerries de boventoon voeren, vol verlangen, drank, verdriet en eenzaamheid. Songs die schitteren als sterren in de nacht. Na een aantal luisterbeurten kun je concluderen dat hij aan dit verwachtingspatroon slechts ten dele heeft voldaan. Het blijft zoeken met een zaklampje naar songs die het hoge niveau van het debuutalbum evenaren. Had hij maar even íets langer aan het refrein geschaafd (Alive) of net even iets meer bezieling getoond (Undercover), denk je dan. Hitproducer Butch Walker (Avril Lavigne/Pink) en het drumwerk van ene Dave Grohl (daar is ie weer!) hebben er weinig aan kunnen veranderen.
Een aantal nummers mist de spanning en diepgang. De melodielijntjes zijn nét even wat minder pakkend. Om niet te eenvormig te klinken, heeft Yorn hier en daar een dappere poging ondernomen zijn muzikale horizon te verbreden. In het Beck-achtige Georgie Boy slaagt hij daarin, maar met een draak als Policies slaat hij de plank behoorlijk mis.

Om bij wakker te blijven

~

Toch valt er ook op dit album gelukkig het nodige te genieten. Yorn beschikt nu eenmaal over een uitstekend beheerst stemgeluid met een warm, sexy timbre. Hij kan daarmee vele octaven op en neer en klinkt dan gewoonweg prachtig, zeker wanneer hij zich in rustiger vaarwater begeeft. In nummers als Vampyre, The Man en zeker in Ice Age blijft de ware songsmid in Pete Yorn bij zijn leest en levert en passant toch een aantal prachtige melancholieke liedjes af met refreintjes die zich dreinend in je hoofd nestellen. Ja, ook ’s nachts. Nightcrawler is een album om bij wakker te blijven, maar vooralsnog blijft Pete Yorn een typisch ochtendmens.

Pete Yorn

Album: Nightcrawler

Link: Pete Yorn
Link: Sony/BMG Music Entertainment
Link: Columbia Records

Film / Films

Melige tijdscapsule

recensie: What's Up, Tiger Lily?

woensdag 18 oktober 2006 / 0 Reactiesdoor: George Vermij0 Sterren

In de filmografie van Woody Allen geldt What’s Up, Tiger Lily? (1966) als zijn eerste film, maar eigenlijk is dat niet helemaal correct. What’s Up, Tiger Lily? is de Japanse über-B-film International Secret Police: Key of Keys (geregisseerd door Senkichi Taniguchi) voorzien van nieuwe, door Allen geschreven en overgedubte dialogen. Allen heeft met deze methode geprobeerd om commerciële pulp te exploiteren voor zijn eigen komische doeleinden. Ondanks zijn humoristische aanpassingen blijft What’s Up, Tiger Lily? steken in zijn eigen flauwheid.

~

Woody Allen, de neurotische auteur/cineast, duikt drie keer op in What’s Up, Tiger Lily?. Net na de openingsscène van de oorspronkelijke film vertelt hij in een nepinterview over het idee achter zijn persiflage. Vervolgens interrumpeert hij het verhaal plotseling op een spannend moment en sluit hij de film af met een typische Woody Allen-grap. Alle andere scènes zijn afkomstig uit de oorspronkelijke film, die gezien kan worden als een Japanse James Bond-kloon en door het campgehalte zelfs Austin Powers zou doen blozen. Allens aangepaste verhaal draait om een recept voor eiersalade wat moet worden teruggevonden. Daarnaast worden de standaardelementen van het spionagegenre op de hak genomen.

Pulppret

De charme van de film zit hem voornamelijk in het tijdscapsule-effect, waarbij vreemde details weer even tot leven komen in al hun verouderde glorie. De verheerlijking van deze pulpesthetica is na Tarantino’s hommages aan B-films uitgegroeid tot een ware cultus. What’s Up, Tiger Lily? is vanuit die optiek een flauwe curiositeit, waarbij de meligheid al snel vervalt in een trucje. Een irritant element vormen de tussenstukjes van de band The Lovin’ Spoonful die muzikale intermezzo’s – compleet met gogo-danseressen – verzorgen. Deze scènes moeten ongetwijfeld als inspiratie hebben gediend voor de intermezzo’s in de Austin Powers-serie, waar de nepband Ming Tea zorgde voor swingende pret van vergelijkbaar niveau. Allens pastiche lijkt daarmee op een voorloper van betere parodieën. Zo zet het filmpje A Fistful of Yen (een van de filmpjes uit John Landis’ Kentucky Fried Movie) een stap verder in het genre door een Bruce Lee-film op hilarische wijze te persifleren.

What’s Up, Tiger Lily? had leuker kunnen zijn als Allen zich niet zo had beperkt in het gebruik van de originele film. Maar voor de echte fans van Woody moet het een geruststellende gedachte zijn dat hij niet is blijven steken in het genre dat met films als Airplane, Top Secret en The Naked Gun zijn hoogtepunten kent.

De dvd bevat geen extra’s.

What's Up, Tiger Lily?

Regie: Woody Allen
Jaar: 2025
Distributeur: A-Film

Theater / Voorstelling

Zussen tegen wil en dank

recensie: Nationale Toneel - Drakengebroed

donderdag 12 oktober 2006 / 0 Reactiesdoor: Ruth van Beek / beeld: Deen van Meer 0 Sterren

“Daar is het potje. Met het plakje. Met dat plekje.” De alliteratie die schrijver Gerardjan Rijnders maakte van het voorwerp waar de voorstelling Drakengebroed over gaat, heeft een wat al te humoristische toon voor het stuk. Aan de andere kant geeft het luchtige ook wat relativering aan een verhaal dat vol zit met pijn, verdriet, onbegrip en woede.

In 1976 werd de Duitse Ulrike Meinhof, boegbeeld van de gewelddadige terreurorganisatie RAF en moordenares, begraven. Alleen haar hersenen niet, die lagen al lang en breed onder de microscoop van medische wetenschappers. De tweelingdochters van Meinhof, inmiddels 45 jaar en nog steeds getekend door het verleden van hun moeder, mogen het stukje brein ophalen: het potje met het plakje met dat plekje. Want de deskundigen menen te hebben aangetoond waarom Meinhof in zo’n gewetenloze moordmachine veranderde en haar twee kindjes in een terroristenkamp in Palestina dumpte: het brein vertoont een afwijking die overeenkomt met dat van een notoire seriemoordenaar uit het begin van de 20e eeuw.

Trauma

~

Die wetenschap verandert niet veel aan hoe de twee vrouwen zich voelen. Ze hebben elkaar in geen jaren meer gezien en zijn blijkbaar op heel andere wijzen met hun trauma omgegaan. Bettina, gespeeld door Marie-Louise Stheins is rationeel, hardvochtig en vooral heel erg kwaad op haar moeder. Dat botst voortdurend met haar zuster Regine (Antoinette Jelgersma), die haar vooral als een liefhebbende moeder herinnert en probeert begrip te kweken voor haar daden.

De botsende helften van de tweeling wordt ook in het toneelbeeld meegenomen: hun haarlok zit precies de andere kant op, hun kleding weerspiegelt zacht tegen zakelijk. Maar diezelfde enscenering doet verraden dat dit wel degelijk zussen zijn tegen wil en dank, ook al staan ze nog zo lijnrecht tegenover elkaar: in een stille scène, zonder dat ze elkaar kunnen zien, voeren de vrouwen hun badkamerritueel uit. En dat blijkt tot in de details gelijk. Van het spastische handje tijdens het tandenpoetsen tot de witte slaapsokken voor in bed. Erg subtiel is het niet, aangezien ze ook precies hetzelfde ondergoed hebben, maar niettemin mooi gedaan.

Cirkel

~

Die onderhuidse band wordt echter niet verder uitgewerkt, en is te weinig aanwezig om een echte rol te kunnen spelen. Dat is ook meteen het mankement van de voorstelling. De emotionele reis die de twee vrouwen gedurende het stuk hebben gemaakt, levert te weinig op, hoewel beide actrices een ingeleefde en solide acteerprestatie neerzetten. De voorstelling zit, wat betreft de historische feiten, dichtgetimmerd, maar de psychologische ontwikkeling van de zussen springt van de hak op de tak zonder ergens echt een stap vooruit te maken: aan het einde is de cirkel weer rond.

En dat is niet goed. Het is zelfs denkbaar dat ze elkaar over tien, twintig jaar weer ontmoeten en een zelfde soort avond zullen beleven. Na een nacht van praten en aftasten, vervreemding en herkenning, toenaderingen en woede-uitbarstingen, zijn het verdriet en de kwaadheid nog steeds even sterk. En zijn zowel de zussen als het publiek nauwelijks een stap verder gekomen.

Drakengebroed van Het Nationale Toneel speelt nog tot en met 23 november in verschillende theaters. Klik hier voor een uitgebreide speellijst.

Nationale Toneel - Drakengebroed

Artiest: Nationale Toneel
Gezien op zaterdag 07 oktober 2006 in Theater aan de Haven, Scheveningen

Link: Nationale Toneel

Muziek / Album

Sprankelend geweld

recensie: Cerys Matthews - Never Said Goodbye

zondag 08 oktober 2006 / 0 Reactiesdoor: Jurgen Tiekstra0 Sterren

Cerys Matthews is een popzangeres. Hoe diep ze zich ook ingraaft in Nashville, aan die geaardheid ontkomt ze niet. In haar vorige leven – in 1998 – zong ze met rollende r het liedje Road Rage als frontvrouw van het Britse Catatonia. Op het hoogtepunt van haar roem belandde ze in een afkickkliniek voor alcoholverslaving, waarna ze Groot-Brittannië voor het Amerikaanse Nashville verruilde.

In de countryhoofdstad aangekomen, nam ze Cockahoop op: een goed ontvangen americana-plaat. Deze stijlbreuk zal voor Matthews wel een muzikale én sociale bevrijding van de Engelse poplijsten en bijbehorende muziekscene zijn geweest. En juist nu ze speculeert over terugkeer naar Groot-Brittannië komt ze met haar tweede soloplaat: Never Said Goodbye. Een opgetogen popalbum dat de folks back home minzaam toeknikt.

Het is weliswaar een traditioneel popalbum, toch is het ook een idiosyncratisch werk. Dit komt ten dele door Matthews’ herkenbare, lijzige meisjesstem. Opvallender is evenwel dat het hele, voornamelijk akoestische, album gevuld is met bonkende drums. Het siert Matthews dat het haar niet deert om door haar eigen ritmesectie omver gelopen te worden. Ook tikt er altijd wat percussie mee, waardoor het album opvallend ritmisch geörienteerd is voor een singer/songwriter.

~

Ingetogen is Never Said Goodbye in geen geval, wat niet alleen door de opvallend aanwezige drums komt. In Oxygen speelt een flinke hoeveelheid blazers mee en in de buurt van Matthews’ leadvocals zijn altijd wel een koortje, een toetspartij of een toefje elektronica te vinden. En tussen dit beukende, maar sprankelende geweld springen in vrijwel elk nummer die paar knap gevonden hooks er uit: die één of twee melodielijntjes die van het ene op het andere moment het liedje memorabel maken.

Soms slepen de nummers iets te veel, dan is de vanzelfsprekendheid die een goed nummer altijd in zich heeft er even niet. Bovendien is afsluiter Elen een wat al te gewoon einde, ondanks de steun van Gruff Rhys (Super Furry Animals). Liever hoor je Cerys Matthews voortgestuwd worden door die prominente drumpartijen, zodat ze met de beste melodieën moet komen om niet te verzuipen.

Cerys Matthews

Album: Never Said Goodbye

Link: Cerys Matthews

Muziek / Album

Verslavend

recensie: Ghost Trucker - The Grand Mystique

woensdag 04 oktober 2006 / 0 Reactiesdoor: Jan Lettinga0 Sterren

Ook zin in een bizar muzikaal ritje? Rij dan mee met het mysterieuze Ghost Trucker. Stijg langzaam op, mijlen ver recht omhoog, dwars door de wolkenmassa heen en blijf een half uur rondtollen boven het aardse gefriemel. Voor de finale haal je diep adem en daal je in volle vaart af om vervolgens abrupt, maar gecontroleerd op beide voeten te landen. Na zo’n ruige tocht met de Ghost Trucker maakt zich een rijk gevoel van je meester. Mysteries blijven mysteries, maar de wereld is er wel een stukje mooier op geworden.

Foto: Sal Kroonenberg

Ervaar het allemaal zelf op The Grand Mystique, het debuutalbum van Ghost Trucker. Het is een heerlijk album, een luistertrip die je meeneemt naar grote hoogten. Ghost Trucker is de nieuwe groep van Roald van Oosten (Caesar-bandlid van het eerste uur), Asta Kat (zangeres van Seesaw), Ralph Mulder (zanger en gitarist van Alamo Race Track) en Rik Elstgeest (Kopna Kopna). De band Ghost Trucker begon vanuit de wens van onder anderen Roald van Oosten om filmmuziek te gaan maken. Op de debuutplaat The Grand Mystique staan daarom ook twee songs die concreet zijn voortgekomen uit filmopdrachten (I’ve Got The Strangest Thoughts en If This Would Be The Death Of Me). Alle dertien tracks van het album zijn als band gecomponeerd en gedurende de afgelopen jaren opgenomen in The Animal Kingdom, de eigen studio van Roald van Oosten.

Filmmuziek voor de discotheek

The Grand Mystique bevat echter geen stereotype filmmuziek. Dus op dit album geen instrumentale dweepliedjes, maar “echte” (electro)popsongs. Ghost Trucker verstaat daarbij de bijzondere kunst om “moeilijke liedjes” toch gemakkelijk in het gehoor te laten klinken. The Grand Mystique klinkt dan ook toegankelijk met overwegend dansbare, melodieuze en soms zelfs hitgevoelige nummers. Een song als I’m Hanging On knipoogt zelfs verleidelijk naar de Top 40.

Knisperend fris geluid

Ghost Trucker roept qua samenzang herinneringen op aan Caesar en bepaalde nummers schuren tegen het typische Caesar-geluid aan (Twentyfirst Century en Under the Stars).
Maar grootste verschil is toch wel de prominente rol voor de elektronica (onder anderen door Caesar-muze Marit van Loo). Dankzij de slimme inzet van beats en samples klinkt de band dynamisch, swingend en waar nodig lekker loom en zwoel. Samen met stroperige basloopjes en subtiele gitaar riffs heeft de band een eigen, knisperend fris en verslavend geluid te pakken. Dus mocht de Ghost Trucker binnenkort bij je voor de deur staan: stap met gerust hart in en geniet zo vaak je kunt van dit ritje. Ghost Truckers The Grand Mystique is de perfecte soundtrack voor de donkere dagen die komen gaan.