Tag Archief van: film

Film / Serie

De eigenaardige nasmaak van La Dolce Vita

recensie: The White Lotus (seizoen 2, 2022)
lxzjQbfMDfOhT8niGBYhvV6Y3cqThe Movie Database

The White Lotus, geregisseerd door Mike White, debuteerde in 2021 en was meteen een daverend succes. De tragikomische serie trok aanzienlijke kijkcijfers en oogstte lof van kijkers en critici die de reeks van begin tot eind enthousiast hebben gevolgd. Is het tweede seizoen van The White Lotus, met zijn nieuwe vakantiebestemming en volledig nieuwe cast, weer zo’n succes?

Ja! Het tweede seizoen van de veelgeprezen serie stelt wederom niet teleur; het blijft trouw aan zijn kenmerkende satirische stijl en biedt een nóg diepere verkenning van thema’s als klassenongelijkheid, privilege en de tekortkomingen van de kapitalistische samenleving. The White Lotus is een artistiek meesterwerk dat kijkers uitdaagt om te reflecteren op maatschappelijke ongelijkheid.

Doordrenkt van oncomfortabele ongelijkheid

Wat The White Lotus zo’n krachtige serie maakt, is de manier waarop het machtsverhoudingen binnen de samenleving zorgvuldig ontleedt. De reeks ontrafelt hoe gasten en personeel gedwongen worden om nauw met elkaar in contact te komen binnen een luxueus Caribisch resort doordrenkt van oncomfortabele ongelijkheid. Het toegewijde, hardwerkende personeel van het resort, vaak afkomstig uit lagere klassen, staat in schril contrast met de verwende, rijke gasten die van ver komen om te genieten van hun vakantie. Het verschil in sociale status leidt tot talloze emotionele confrontaties, die de spanningen binnen onze maatschappij aan het licht brengen. Opvallend is hoe de cinematografie naadloos aansluit op de verbloemde dramatiek in de serie. De heldere kleuren van het exotische landschap, het vloeiende camerawerk en de natuurlijke belichting staan haaks op de duistere interacties tussen de personages van uiteenlopende sociaal-economische achtergronden.

Geld maakt gelukkig. Of toch niet?

De kijker zal beslist opgetogen zijn om Tanya McQuoid, gespeeld door Jennifer Coolidge, opnieuw te zien in seizoen 2. Tanya is een intrigerend personage dat op zelfontdekkingsreis gaat en worstelt met existentiële vraagstukken in het weelderige resort waar de serie zich afspeelt, vaak met een komische twist. Jennifer Coolidge slaagt erin een authentieke vertolking neer te zetten: hoe Tanya, ondanks haar overvloedige rijkdom, er maar niet in streeft écht geluk te vinden. De kijker bevindt zich gedurende het hele seizoen in een emotioneel spanningsveld, balancerend tussen ergernis en mededogen voor dit boeiende personage. Tanya is absoluut een van de meest gedenkwaardige personages van de show, en voegt met haar uitmuntende acteerprestaties een nieuwe dimensie toe aan de ensemblecast die met zorg en diepgang is uitgewerkt door de productie.

Een antropologische spiegel

De serie confronteert kijkers met ethische dilemma’s en dwingt hen tot kritische zelfreflectie. Is het moreel aanvaardbaar om te genieten van een luxueuze vakantie in een omgeving waar anderen dit voorrecht niet hebben? In hoeverre zijn degenen in een bevoorrechte positie verantwoordelijk voor het oplossen van sociaal-economische ongelijkheid? Dit soort vragen wordt subtiel maar krachtig naar voren gebracht in The White Lotus. De serie fungeert als een antropologische spiegel die kijkers prikkelt om hun eigen vooroordelen onder de loep te nemen: een waardevolle toevoeging aan het hedendaagse televisielandschap dat een cruciale rol speelt in het vormgeven van ons ideologische gedachtegoed. The White Lotus zal ongetwijfeld de sluimerende discussie over maatschappelijke ongelijkheid weer aanwakkeren.

Film / Serie

De eigenaardige nasmaak van La Dolce Vita

recensie: The White Lotus (seizoen 2, 2022)
lxzjQbfMDfOhT8niGBYhvV6Y3cqThe Movie Database

The White Lotus, geregisseerd door Mike White, debuteerde in 2021 en was meteen een daverend succes. De tragikomische serie trok aanzienlijke kijkcijfers en oogstte lof van kijkers en critici die de reeks van begin tot eind enthousiast hebben gevolgd. Is het tweede seizoen van The White Lotus, met zijn nieuwe vakantiebestemming en volledig nieuwe cast, weer zo’n succes?

Ja! Het tweede seizoen van de veelgeprezen serie stelt wederom niet teleur; het blijft trouw aan zijn kenmerkende satirische stijl en biedt een nóg diepere verkenning van thema’s als klassenongelijkheid, privilege en de tekortkomingen van de kapitalistische samenleving. The White Lotus is een artistiek meesterwerk dat kijkers uitdaagt om te reflecteren op maatschappelijke ongelijkheid.

Doordrenkt van oncomfortabele ongelijkheid

Wat The White Lotus zo’n krachtige serie maakt, is de manier waarop het machtsverhoudingen binnen de samenleving zorgvuldig ontleedt. De reeks ontrafelt hoe gasten en personeel gedwongen worden om nauw met elkaar in contact te komen binnen een luxueus Caribisch resort doordrenkt van oncomfortabele ongelijkheid. Het toegewijde, hardwerkende personeel van het resort, vaak afkomstig uit lagere klassen, staat in schril contrast met de verwende, rijke gasten die van ver komen om te genieten van hun vakantie. Het verschil in sociale status leidt tot talloze emotionele confrontaties, die de spanningen binnen onze maatschappij aan het licht brengen. Opvallend is hoe de cinematografie naadloos aansluit op de verbloemde dramatiek in de serie. De heldere kleuren van het exotische landschap, het vloeiende camerawerk en de natuurlijke belichting staan haaks op de duistere interacties tussen de personages van uiteenlopende sociaal-economische achtergronden.

Geld maakt gelukkig. Of toch niet?

De kijker zal beslist opgetogen zijn om Tanya McQuoid, gespeeld door Jennifer Coolidge, opnieuw te zien in seizoen 2. Tanya is een intrigerend personage dat op zelfontdekkingsreis gaat en worstelt met existentiële vraagstukken in het weelderige resort waar de serie zich afspeelt, vaak met een komische twist. Jennifer Coolidge slaagt erin een authentieke vertolking neer te zetten: hoe Tanya, ondanks haar overvloedige rijkdom, er maar niet in streeft écht geluk te vinden. De kijker bevindt zich gedurende het hele seizoen in een emotioneel spanningsveld, balancerend tussen ergernis en mededogen voor dit boeiende personage. Tanya is absoluut een van de meest gedenkwaardige personages van de show, en voegt met haar uitmuntende acteerprestaties een nieuwe dimensie toe aan de ensemblecast die met zorg en diepgang is uitgewerkt door de productie.

Een antropologische spiegel

De serie confronteert kijkers met ethische dilemma’s en dwingt hen tot kritische zelfreflectie. Is het moreel aanvaardbaar om te genieten van een luxueuze vakantie in een omgeving waar anderen dit voorrecht niet hebben? In hoeverre zijn degenen in een bevoorrechte positie verantwoordelijk voor het oplossen van sociaal-economische ongelijkheid? Dit soort vragen wordt subtiel maar krachtig naar voren gebracht in The White Lotus. De serie fungeert als een antropologische spiegel die kijkers prikkelt om hun eigen vooroordelen onder de loep te nemen: een waardevolle toevoeging aan het hedendaagse televisielandschap dat een cruciale rol speelt in het vormgeven van ons ideologische gedachtegoed. The White Lotus zal ongetwijfeld de sluimerende discussie over maatschappelijke ongelijkheid weer aanwakkeren.

Film / Films

Anthony Hopkins ontroert tot tranen toe

recensie: One Life - James Hawes
Still One LifeFilmdepot

Het ongelofelijke verhaal van Sir Nicholas Winton, die 669 kinderen uit de handen van de nazi’s redde, maar zich 50 jaar later nog steeds beschaamd en teleurgesteld voelt over de kinderen die hij niet heeft kunnen redden. Dit mooie verhaal van een bescheiden, maar slagvaardige man is prachtig verbeeld in deze film. Tranen over je wangen.

One Life vertelt het waargebeurde verhaal van Nicholas ‘Nicky’ Winton, die in 1938 als jonge effectenhandelaar uit Londen een week vrijwilligerswerk gaat doen in Praag. Daar bezoekt hij vluchtelingenkampen en ziet hij gezinnen die de opkomst van de nazi’s in Oostenrijk en Duitsland zijn ontvlucht. Deze gezinnen leven in erbarmelijke omstandigheden met weinig of geen onderdak en voedsel en steeds onder dreiging van een nazi-invasie. Jonge Nicky, gespeeld door Johnny Flynn, besluit meteen dat er iets moet gebeuren, met name met de kinderen. Hij beseft echter dat het een race tegen de klok is. Hoeveel kinderen kunnen hij en zijn team, waar zijn moeder deel van uitmaakt, redden voordat de grenzen dichtgaan?

Vijftig jaar later, het is nu 1988, wordt de oudere Nicky achtervolgd door het lot van de kinderen die hij niet in veiligheid heeft kunnen brengen in Engeland. Hij verwijt zichzelf dat hij niet genoeg gedaan heeft om alle kinderen te redden. Totdat de BBC-televisieshow That’s Life hem uitnodigt om in hun programma te verschijnen. Daar lukt het Nicky eindelijk met zijn schuldgevoel en verdriet in het reine te komen.

Geweldige cast

Niet alleen het verhaal zelf, dat op zich al fascinerend en ontroerend is, maar ook hoe het verhaal gespeeld wordt, is fenomenaal. Academy Award-winnaar Anthony Hopkins zet een oudere Nicky neer, die bescheiden is en niet inziet hoeveel hij heeft gedaan, maar alleen maar meer had willen doen. Hij heeft een plakboek bijgehouden over zijn tijd in Praag en alle kinderen die hij heeft willen helpen. Hij beseft dat dat plakboek bewaard moet worden als historisch document, maar als hij aanklopt bij de plaatselijke krant willen ze een artikel over hém schrijven. Nicky, bescheiden als hij is, zegt dan ‘it is not about me’, het gaat voor hem over de kinderen, niet over zijn daden.

Still One LifeJohnny Flynn (in Nederland vooral bekend als Dolf Vega in de film Kruistocht in Spijkerbroek) laat ook die bescheidenheid zien, maar ook de slagvaardigheid in de jongere Nicky.

Alle acteurs zijn goed, maar Helena Bonham Carter, die de moeder van Nicky, ‘Babi’, speelt, moet echt even genoemd worden. Zij speelt de rol zó goed dat je vergeet dat zij acteert: je ziet alleen het karakter.

1938 en 1988

De film is opgebouwd door steeds tussen de twee jaren te schakelen. In 1938 zie je de hectische, snelle actie die Nicky, zijn moeder en de rest van het team ondernemen om zoveel mogelijk kinderen te redden. De race tegen de klok. Daar volgen de gebeurtenissen elkaar snel op, de beelden zijn snel op elkaar gemonteerd en ook de muziek neemt je mee in de snelheid.

In 1988 ligt het tempo juist laag en gaat het meer over Nicky’s herinneringen, overdenkingen en innerlijke strijd, met name door zijn schuldgevoel. De camera volgt de oudere Nicky, die een laag tempo heeft nu hij ouder is. Dit schakelen geeft je het gevoel dat je midden in het verhaal zit, omdat je oorzaak en gevolg afgewisseld ziet.

ActueelStill One Life

Helaas sluit deze film aan bij de actualiteit: er zijn enorm veel vluchtelingen door onder andere de oorlog in Oekraïne en het conflict tussen Israël en de Palestijnen. De gebeurtenissen destijds in Engeland zetten aan tot denken. Die 669 kinderen die Nicky naar Engeland haalde, zijn opgevangen en uiteindelijk opgegroeid in Engelse pleeggezinnen. Je hoopt dat er ook nu een Nicky Winton is die de kindervluchtelingen in bescherming neemt.

Een verhaal als dit, zo mooi verbeeld, blijft je bij, zet je aan het denken en geeft je hoop.

One Life draait vanaf 4 januari in de bioscoop.

Film
special: Allemaal uit 1998

Iconische meesterwerken: 5 films die de filmindustrie ons 25 jaar geleden bracht

Dit jaar heeft 8WEEKLY zijn zilveren jubileum mogen vieren en dat verdient een felicitatie! Niet alleen dit platform werd geboren in 1998, maar het was tevens een jaar waarin opmerkelijke films het levenslicht zagen. Op de valreep van 2023 vieren we ons jubileum nog een keer door een vijftal vervlogen parels te belichten die de tand des tijds hebben doorstaan.

1. Saving Private Ryan

Een van de eerste films die in 1998 op de markt werd gebracht, is Steven Spielbergs Saving Private Ryan. Deze oorlogsfilm volgt een groep Amerikaanse soldaten die op missie gaan om een paratroeper genaamd James Francis Ryan (Matt Damon) te redden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Private Ryan is de laatste nog levende zoon van een gezin waarvan de andere drie zoons tijdens de oorlog al zijn omgekomen.

Het acteerwerk van Tom Hanks, die de rol van Captain Miller op zich nam, is van cruciaal belang geweest voor het succes van de film. Hanks weet perfect de vermoeide en door oorlog getekende soldaat neer te zetten, waardoor het publiek een meer intieme en realistische kijk wordt geboden op de gruwelen van oorlog. Zijn prestatie, waarin de focus minder op de fysieke kwaliteit en meer op de emotionele impact ligt, heeft enorme invloed gehad om de manier waarop acteurs historische oorlogsfilms benaderen.

2. Buffalo 66

De door Vincent Gallo geregisseerde Buffalo 66 is eveneens een spraakmakende film die in 1998 in de bioscoop verscheen. Deze tragikomedie gaat over het hoofdpersonage Billy Brown (Vincent Gallo). De film volgt het leven van Billy nadat hij is vrijgelaten uit de gevangenis en vervolgens de danseres Layla (Christina Ricci) ontvoert om indruk te maken op zijn ouders. Ondanks dat het geen enorm commercieel succes was, heeft de film een welverdiende cultstatus bereikt door de gedurfde en unieke benadering van Gallo.

Door een ongewoon verhaal te creëren en hierin zelf een cruciale rol als zowel acteur, regisseur, componist als schrijver te spelen, slaagt Gallo erin de kijker mee te slepen in de troosteloze wereld van Billy. Gallo’s acteerwerk is zowel intens als overtuigend, waarbij hij de complexiteit van tegenslag en wanhoop van het personage krachtig weet over te brengen. Gallo vervolgde zijn debuutfilm Bufallo 66 met vele andere filmprojecten.

3. Shakespeare in Love

De romantische komedie Shakespeare in Love onder regie van John Madden behaalde eind jaren ’90 een ongekend succes bij zowel critici als het publiek. De film speelt zich af in het Londen van de zestiende eeuw en laat het fictieve verhaal zien van de liefde tussen William Shakespeare (Joseph Fiennes) en de actrice Viola de Lesseps (Gwyneth Paltrow).

De acteerprestaties in Sharespeare in Love zijn buitengewoon, met name die van Paltrow. Haar rol als Viola de Lesseps is hartverwarmend en wordt met humor en drama tot leven gebracht. Paltrow won uiteindelijk de Academy Award voor Beste Actrice met haar rol, wat haar carrière verder stimuleerde en haar naam vestigde in de filmindustrie. Haar talent en doortastendheid zijn inspirerend geweest voor andere actrices om de leiding te nemen in romantische komedies en historische drama’s.

4. The Big Lebowski

Als vierde op het lijstje staat de absurdistische komedie The Big Lebowski, geregisseerd door de Coen Brothers. Deze neo-noirfilm speelt zich af in Los Angeles en vertelt het verhaal van Jeffrey ‘The Dude’ Lebowski (Jeff Bridges). Wanneer deze baliekluiver wordt aangezien voor een steenrijke zakenman met dezelfde bijnaam, raakt hij verstrikt in een complot vol bizarre personages en gebeurtenissen.

Jeff Bridges’ vertolking van ‘The Dude’ is onvergetelijk en heeft hem een enorme schare fans opgeleverd. Zijn relaxte, nonchalante houding maakte van ‘The Dude’ een iconisch personage en inspireerde andere acteurs om vergelijkbare rollen te verkennen. Bridges’ prestatie werd alom geprezen en heeft de film zelfs een cultstatus gebracht. Zijn onconventionele acteerwerk kreeg een schitterend vervolg in latere films van de Coen Brothers (en andere regisseurs).

5. Dark City

Ook het sciencefictiongenre kende in 1998 een fantastische vertegenwoordiger, genaamd Dark City. Onder regie van Alex Proyas biedt deze film een visueel verbluffend en duister stadslandschap. Het verhaal volgt John Murdoch (Rufus Sewell), die tot de ontdekking komt dat hij een sleutelrol speelt in een experiment. Terwijl Murdoch probeert te achterhalen wie hij is, nadat hij zijn geheugen heeft verloren, leert hij dat de wereld waarin hij leeft constant wordt veranderd door wezens genaamd ‘Strangers’. De gotische en noir-achtige cinematografie creëert een naargeestige en beklemmende sfeer die perfect aansluit bij het mysterieuze plot.

Dark City maakte impact door het vermengen van verschillende genres en het onderzoeken van filosofische en psychologische thema’s, wat van invloed is geweest op sciencefiction- en fantasiefilms. De visuele vernieuwingen hebben daarin duidelijk hun sporen nagelaten. Na de aanvankelijk gemengde ontvangst heeft Dark City in de loop der jaren een groeiende cultaanhang gekregen. De indrukwekkende beelden en innovatieve thema’s maken de film tot op de dag van vandaag de moeite waard om te kijken.

 

Nu we afscheid nemen van de afgelopen 365 dagen, is er geen betere manier om 25 jaar filmmagie te herdenken. Verzamel je favoriete mensen, creëer een gezellige sfeer en laat deze waardevolle films je door de tijd voeren, tonen hoezeer de filmindustrie zich is blijven ontwikkelen en ons herinneren aan de kunst van verhalen vertellen. Alvast proost op het nieuwe jaar en de onvergetelijke verhalen die ons leven blijven vormgeven.

Film / Films

De complexiteit van onvoorwaardelijke liefde

recensie: Maestro - Bradley Cooper
Still MaestroFilmdepot

Een levensgenieter, musicus en heimelijk homoseksueel; de Joodse Leonard Bernstein geldt als een van de grootste Amerikaanse dirigenten van de twintigste eeuw. Bradley Coopers Maestro vertelt een intrigerend verhaal over de liefde tussen een man die nooit volledig zichzelf kon zijn en zijn vrouw die haar leven lang in zijn schaduw stond.

De film opent met Bernsteins debuut in Carnegie Hall, waar hij halsoverkop invalt voor een uitgevallen dirigent. Het concert is een groot succes en de gehele wereld van de klassieke muziek maakt die avond kennis met de maestro. De film lijkt hiermee richting de biopic te gaan, wat niet gek is in een tijd van succesvolle biopics zoals Bohemian Rhapsody (2018), Rocketman (2019) en Tár (2022). Maar wie de film als traditionele biopic beschouwt, zal teleurgesteld zijn. De film is geen spectaculaire documentaire over Bernsteins leven en carrière en probeert al helemaal geen voorgekauwd oppervlakkig verhaal te vertellen. Veel eerder gaat de film over de complexe liefdesrelatie tussen Leonard Bernstein (Bradley Cooper) en zijn vrouw Felicia María Cohn Montealegre (Carey Mulligan); want hoewel Bernstein niet zonder haar kan, is hij eigenlijk een verbloemde homoseksueel die met regelmaat affaires met mannen erop nahoudt. De film laat hun bijzondere huwelijk zien waarin Felicia haar man accepteert en gedoogt, maar waaraan ze tegelijkertijd volledig ten onder gaat.

Indrukwekkende beelden en prachtige muziek

Aanvankelijk zou niemand minder dan Steven Spielberg de film regisseren, maar na het zien van Coopers regiedebuut A Star Is Born (2018) heeft hij het regiestokje teruggegeven. Een terechte beslissing. De cinematografie van Maestro is verbluffend (mede dankzij de director of photography Matthew Libatique), de zwart-witscènes zijn fenomenaal en er wordt veel geëxperimenteerd met belichting en beeldcompositie. Alles is uiterst zorgvuldig uitgemeten. Zodra de jaren voorbijgaan en de film overgaat van zwart-wit naar kleur lijkt het eerste shot zo uit een magazine uit de jaren zestig geknipt te zijn. Samen met de prachtige sets, kleding en grime weet de film de decennia authentiek te verbeelden, waardoor de film een gestileerde tijdcapsule lijkt te worden.

Veel shots versterken daarnaast het verhaal door hun symbolische lading. Zo wordt niet alleen tijdens een interview duidelijk dat Bernsteins echtgenote haar eigen carrière heeft opgeofferd voor hun gezin, ze staat letterlijk in zijn schaduw terwijl hij dirigeert. De fantastische dansscène waarin Bernstein zelf een van de dansende matrozen uit zijn werk Fancy Free is, is niet alleen mooi om naar te kijken, maar ook een verbeelding van zijn homoseksualiteit (binnen de kunsten is er namelijk een connectie tussen de matroos en homoseksualiteit). Opvallend is overigens hoe homoseksualiteit nauwelijks benoemd wordt en maar heel sporadisch in beeld is. Subtiliteit en discretie zijn het uitgangspunt. Hiermee onderstreept Cooper op ingenieuze wijze het taboe in deze periode zonder het tot een hedendaags spektakel te maken.

De adembenemende beelden worden ondersteund door prachtige muziek, vrijwel helemaal door Bernstein zelf gecomponeerd, die perfect past bij de emoties die de scènes over willen brengen. Dit alleen al maakt de film een genot om naar te kijken en te luisteren. De climax van de film, de buitengewoon mooie finale uit Mahlers tweede symfonie, toont Coopers oprechte ontzag voor de muziek en voor Bernstein als dirigent.

Het slotakkoord

Wordt Maestro als traditionele biopic bekeken, dan schiet hij absoluut tekort. Na het einde van de film weten we als toeschouwer nog altijd vrij weinig over Bernsteins carrière of drijfveren. Wordt de film echter gelezen als een essay over acceptatie en de complexiteit van liefde, dan valt hij veel beter op zijn plek. Zonder oordeel schetst Cooper een verhaal over twee zielen die nooit volledig gelukkig zullen worden met elkaar, maar tegelijkertijd ook niet zonder elkaar kunnen. Zowel Cooper als Mulligan zijn absoluut fantastisch in hun rollen. Coopers bewondering voor Bernstein is even duidelijk zichtbaar als Bernsteins liefde voor muziek en werkt aanstekelijk. Maestro is een absolute parel om het jaar 2023 mee af te sluiten.

Film / Films

Mysterieus en gelaagd

recensie: May December - Todd Haynes
Elizabeth en GracieFilmdepot

May December is de nieuwste film van regisseur Todd Haynes, voornamelijk bekend van de romantische dramafilm Carol uit 2015. May December heeft inmiddels vier Golden Globe-nominaties te pakken, waarvoor drie voor de acteerprestaties van de hoofdrolspelers en één voor beste film in het genre musical of komedie. Is dit terecht? Je leest het hier.

In het verhaal volgen we actrice Elizabeth (Natalie Portman), die de hoofdrol mag vervullen in een film over Gracie (Julianne Moore). Enkele tientallen jaren terug was zij het middelpunt van een schandaal. Om zich goed te kunnen voorbereiden op de rol, heeft Elizabeth toestemming gekregen om Gracie op de voet te volgen en onderzoek te doen naar het verhaal. Wat is er nu eigenlijk precies gebeurd? Naarmate Elizabeth meer betrokkenen spreekt, krijgt ze meer perspectieven op het verhaal. En dit is precies waar de film zijn tegendraadse aard laat zien. Er is geen spetterende derde akte waarin alles duidelijk wordt. Dat maakt ook niet uit. Er is geen personage dat als een soort detective gemotiveerd is om de waarheid te achterhalen. Er is geen waarheid, alleen maar mensen. En daarin zit nu net de kracht van de film.

Topje van de ijsberg

Alle personages zijn menselijk boven alles. Het zijn complexe, gelaagde karakters die tot op zekere hoogte ook lastig te peilen zijn. In detail treden over deze personages en wat hen interessant maakt, zou afdoen aan de filmervaring. Het verhaal en de personages voeren de boventoon, zij het op een subtiele en abstracte wijze. Het lastige aan het maken van een film die willens en wetens onduidelijkheid schept, is het vasthouden van de aandacht. Regisseur Todd Haynes slaagt hier bijzonder goed in aan de hand van de personages. Dat gebeurt op twee manieren. Ten eerste zijn er voldoende interacties tussen verschillende personages, ieder met zijn eigen intriges. Ten tweede wordt vrijwel elk personage overtuigend overgebracht door de desbetreffende acteur/actrice. De combinatie van deze twee elementen zorgt ervoor dat de film interessant blijft.

De prikkel van arthouse

Toch blijft veel onduidelijk. De kijker zal na afloop met meer vragen dan antwoorden de bioscoop uitlopen. Sommigen zullen dit waarderen. De film houdt zich niet aan klassieke vertelstijlen en zet iets unieks neer. Dat zet je aan het denken en maakt de film memorabel. Anderen zullen niet gediend zijn van de verwarring waarmee de film ze achterlaat. Hoewel de film lovende kritieken ontvangt, zal het oordeel per kijker enorm uiteenlopen.

Er is maar één manier om erachter te komen of de tegendraadse aard van May December in de smaak valt: er zelf naartoe gaan. Hoeveel de individuele beoordelingen ook zullen verschillen, het valt niet te ontkennen dat Todd Haynes een memorabel en uniek verhaal weet neer te zetten. Tel daar het sterke acteerwerk van Julianne Moore, Natalie Portman en Charles Melton bij op en een prikkelende arthousefilm is geboren.

Film / Films

Ontroerend, aandoenlijk en oh zo herkenbaar

recensie: Jippie No More! (2023) - Margien Rogaar
Jippie en WillemFilmdepot

In deze zeer mooi gemaakte familiefilm zie je de spanningen binnen een familie hoog oplopen als iedereen samenkomt om de bruiloft van oudste dochter en zus Gail voor te bereiden. Zeker wanneer er door de verliefdheid van Jippie een interessante wending ontstaat. Maar gelukkig, uiteindelijk komt iedereen op de trouwdag weer samen door de liefde.

Regisseur Margien Rogaar (Lampje) wilde een film maken met personages waarin iedereen zich kan herkennen, of je nu 9, 39 of 90 jaar bent. Scenarist Fiona van Heemstra (Knor) put uit eigen ervaring door voor een van de hoofdrollen iemand met downsyndroom te kiezen. Bij haar dochter zat namelijk Gert Jan in de klas, die met al zijn energie zorgde voor drama en chaos in de groep, maar ook voor heel veel liefde en plezier. Hoewel downsyndroom niet het hoofdthema van deze film is, zet Wesley van Klink als Jaap Peter, alias JP, alias Jippie, de familiedynamieken op scherp en maakt ze heel herkenbaar.

Als wat je zegt of doet anders uitpakt

Iedereen heeft, zowel als kind als op volwassen leeftijd, wel eens iets gezegd dat hij/zij eigenlijk niet had moeten of willen zeggen. Gedreven door gevoelens die je op het moment zelf nog niet goed kan plaatsen. Dit gegeven is in deze film heel mooi uitgewerkt: een vader en zoon (Guido Pollemans en Aus Greidanus Sr.) die elkaar proberen te vinden nu de verbindende factor, namelijk de moeder, overleden is. Een tienerdochter die vol in de puberteit zit. De bruid die de avond voor de bruiloft twijfels heeft.

Het thema van verliefdheid ongeacht sekse wordt op een zeer hartverwarmende manier behandeld als blijkt dat de verliefdheid van Jippie voor Lily niet beantwoord wordt, omdat zij verliefd is op de zus van Jippie. En die verliefdheid is ook nog eens wederzijds.

Liefdevolle familie

De acteerprestaties zijn heel goed, de acteurs zetten hun personages zo levensecht neer, dat je meteen helemaal in de film zit. Daarnaast klopt alles, van het verhaal tot de locatie – het huis van opa Willem met bijbehorende schuur, waar het trouwfeest gevierd wordt, is zeer goed gekozen. Je krijgt ook een goed beeld van de familie: een beetje chaotisch, kunstzinnig, trouw aan tradities en vooral heel liefdevol. En ook de manier van filmen klopt. Vaak veel close-ups, zodat je als het ware de film ingezogen wordt en de emoties zo intens meekrijgt dat het lijkt alsof je er zelf bij bent.

Afgelopen oktober opende Jippie No More! het Cinekid Festival en won geheel terecht de Publieksprijs en de Jeugd Jury Award.

Kortom, een film waar iedereen blij van wordt, waar iedereen zichzelf in herkent en waardoor je met een glimlach de bioscoop verlaat. Aanrader voor de komende feestdagen, voor jong en oud.

Film / Films

Flinterdunne verhaallijn, maar toch vermakelijk

recensie: De Tatta’s 2
De-Tatta-s-2_st_1_jpg_sd-lowFilmdepot

Was De Tatta’s 2 nodig? Die vraag komt boven na het zien van dit tweede deel, hoewel deze film prima door te komen is. Maar dat komt vooral door de glansrol van John Buijsman, die de pater familias der Tatta’s speelt.

De Tatta’s gaat over de rijke familie van Kampen uit ’t Gooi. Ze raakten in de eerste film hun fortuin kwijt en moesten verhuizen naar een flat in de Hollandwijk. In dit tweede verhaal krijgt de familie het flink te verduren als ‘hun’ wijk met sloop wordt bedreigd en tot overmaat van ramp de vader van Erik ook nog komt logeren.

Bij de eerste Tatta’s film waren de recensies niet mals. Op een enkele uitzondering na was de algemene opinie in de media dat het een flutfilm was, die alle clichés uit de kast trok en waarin slecht geacteerd werd. Tel daar nog bij de ophef die ontstond doordat de Bijlmer in Amsterdam bijna als decor werd gebruikt en je hebt een flop in handen, dacht iedereen. Maar het tegendeel werd ruimschoots bewezen: De Tatta’s was een absolute bioscoophit die ook nog een Gouden Kalf Publieksprijs won.

Vervolg

Heel begrijpelijk dat de makers in waren voor een vervolg. De familie van Kampen, gespeeld door Leo Alkemade, Leonie ter Braak, Sterre Koning en Sem van der Horst, komt voor een aantal uitdagingen te staan: niet alleen komt de vader van Erik (een geweldige rol van John Buijsman) ‘eventjes’ logeren, maar ook heeft een projectontwikkelaar (Margot Ros) haar zinnen gezet op de Hollandwijk, om mooie nieuwe woningen voor de rijken neer te zetten.

John Buijsman een grotere rol geven was een gouden zet. Hij speelt de vader van Erik met zoveel humor dat je niet anders kan dan glimlachen. Dat, samen met Margot Ros (zij speelt de projectontwikkelaar), die haar rol ook met verve speelt, zorgt dat De Tatta’s 2 een prima film is, zolang je van de verhaallijn niet te veel verwacht.

Gemiste kans?

Regisseur Jamel Aattache (Zwaar Verliefd) probeerde in de eerste Tatta’s zijn eigen positieve kijk op de Nederlandse multiculturele samenleving over te brengen. In de tweede film is dat helaas op de achtergrond geraakt. De focus ligt nu meer op de moeilijkheden van de familie van Kampen, die toevallig in een multiculti wijk wonen. Dat is jammer, er zijn vast nog veel meer misverstanden in onze multiculturele samenleving waarop ingespeeld had kunnen worden. Wie weet hadden we er, op zijn minst, iets van op kunnen steken?

Dus was het een goede keuze om een tweede deel te maken? Of hadden ze het beter bij de eerste kunnen houden? Zonder De Tatta’s 2 had iedereen kunnen leven, maar aan de andere kant is het een luchtig en vermakelijk tijdverdrijf in deze koude, grijze wintermaanden. Kortom, verwacht bij dit tweede deel van De Tatta’s geen diepgaande verhaallijn, maar voor een vermakelijk anderhalf uur ben je aan het goede adres.

 

Vanaf 14 december in de bioscoop.

Film / Films

Beter af in Japanse handen

recensie: Godzilla Minus One - Takashi Yamazaki

Hollywood heeft de afgelopen jaren niet stilgezeten wat Godzilla-producties betreft. Twee films, een cross-over met King Kong (waarvan het vervolg binnenkort zal verschijnen), en een serie. Met Godzilla Minus One is het iconische monster weer terug in Japanse handen. Is dit een welkome afwisseling of draagt het alleen maar bij aan de Godzilla-moeheid? Je leest het hier.

Het verhaal begint in Japan, 1945. De oorlog is net voorbij en het land is in rouw. Langzaam begint de wederopbouw. In de nasleep van de atoombommen verschijnt het reusachtige monster. Het land dat al op een dieptepunt zat, krijgt nog een ramp te verduren. En in die chaos begint het verhaal van Koichi Shikishima, een kamikazepiloot, schuldig aan desertie tijdens de oorlog. Verrassend genoeg is dit verhaal het meest meeslepende en overtuigende element van de hele film. Regisseur Takashi Yamazaki bewijst dat de nadruk bij een Godzilla-film niet noodzakelijk op epische gevechten tussen monsters en grootschalige vernietiging hoeft te liggen. Het verhaal heeft vanaf de eerste scènes al emotionele diepgang en een volwassen karakter. Bekende thema’s als opoffering, traumaverwerking en eer vormen de rode draad van de film. Het is een verhaal met memorabele personages, vurig vertolkt door de bijzonder getalenteerde cast. Dit verhaal gaat niet over monsters. Het gaat over mensen.

Een nieuw perspectief

En dit perspectief werkt bijzonder meeslepend, wat grotendeels te danken is aan de technische kant van deze productie, met name de cinematografie. Cinematografie draait om het opbouwen van spanning, zeker bij films in deze categorie. Bij films als Godzilla (2014) en King Kong (2005) wordt de spanning opgebouwd door het grote wezen langzaam en slechts gedeeltelijk in beeld te brengen. In zulke opbouwende shots is dan een gebouw of een handvol mensen in hetzelfde shot te zien, zodat de kijker referentiemateriaal heeft. Het beeld is beperkt, maar het wekt de illusie op van iets reusachtigs. Godzilla Minus One doet het anders. Het camerawerk bouwt weinig spanning op voor Godzilla zelf, die vrij snel in zijn volledigheid te zien is. Alleen volgt de camera, net als het verhaal, het perspectief van de geliefde personages. Zo wordt zowel de grootsheid van Godzilla als het gevaar dat hij vertegenwoordigt op een overtuigende manier in beeld gebracht. Het verbluffende sound design en de schitterende visuele effecten maken die impact alleen maar groter.

Niet episch genoeg?

Is dit hoe een Godzilla-film hoort te zijn? Of zijn de liefhebbers van de eerdere Amerikaanse films hier niet over te spreken? Gezien de zeer positieve ontvangst lijkt het antwoord meer te neigen naar het eerste. Hoewel een epische titanenstrijd à la Pacific Rim (2013) uit blijft, voelt Godzilla Minus One significant minder leeg dan de Hollywoodproducties van de laatste jaren, zeker wat betreft de personages. Het perspectief op Godzilla is ook radicaal anders. Waar hij in eerdere films als een soort redder werd gezien, is hij in Minus One de grote antagonist. Daarnaast zorgt de nadruk op drama tussen personages ervoor dat de epische derde acte meer panache krijgt en nog beter tot zijn recht komt. De hoeveelheid negatieve reviews zal hoogstwaarschijnlijk zeer klein blijven.

Prijs-kwaliteit

Godzilla Minus One is een van de beste films van het jaar. Zowel de technische als de narratieve elementen staan als een huis. Het verhaal is meeslepend, de personages overtuigend, en de hele film bouwt op tot een spectaculaire finale. Het sound design, de cinematografie, de visuele effecten: het vakmanschap spat van het scherm af. En dat alles voor een luttele 15 miljoen dollar. Even ter vergelijking, het budget voor Indiana Jones and the Dial of Destiny was 295 miljoen. Het is te hopen dat de productie van Godzilla-films vaker in Japanse handen zal vallen. Wie liever een grote titanenstrijd wil aanschouwen, kan beter wachten tot de release van Godzilla x Kong: The New Empire in april 2024.

Film / Films

Vizier op perfectie

recensie: The Killer - David Fincher

Michael Fassbender speelt een uitzonderlijk ‘georganiseerde’ huurmoordenaar in David Finchers The Killer (2023). Naar zijn eigen zeggen heeft hij al 10.000 uur in het vak zitten, wat hem een expert zou maken. Koel en beheerst neemt de Killer de kijker mee door elke stap die bij zijn werk hoort. Wanneer een van zijn aanslagen voor het eerst niet volgens plan verloopt, moet hij improviseren om al zijn sporen te verwijderen.

De eerste twintig minuten van de film gaan puur over de voorbereiding van de Killer tijdens een van zijn missies. Tijdens het dagenlange observeren van de omgeving wordt er via innerlijke monologen weinig duidelijk over wat de missie inhoudt, maar blijkt uit alles dat we te maken hebben met een obsessieve perfectionist. Iedere handeling van de Killer is doordacht en gecalculeerd. Wanneer hij zijn lichaam strekt, gebeurt dit met atletische zelfbeheersing. Elk gesprek dat hij aangaat met een ander verloopt met minimale woorden en maximale efficiëntie. Het moment dat hij voor het eerst in de film zijn langeafstandsgeweer op zijn doelwit richt, twijfel je geen moment aan zijn kunde. Maar dan mist hij.

Even intens als Fincher zelf

The Killer, gebaseerd op een stripboek met dezelfde naam, lijkt Fincher op het lijf te zijn geschreven. Een expert in zijn werkveld daagt zichzelf uit om te laten zien dat, ondanks een misser, hij wel degelijk een meester in zijn vak is. De regisseur, bekend van o.a. Se7en en Fight Club, staat bekend om hoe meedogenloos hij op de set kan zijn. Acteurs die aan andere projecten met Fincher hebben gewerkt, beschrijven allemaal dat de regisseur niet bang is om een shot tientallen keren opnieuw te doen als het niet precies zo op film staat als hij het heeft bedacht. Fassbenders stem blijft dezelfde statements over perfectie als mantra’s herhalen, waardoor het bijna lijkt alsof Fincher zichzelf aanspreekt.

Scherp geschoten

Fincher laat in zijn cameravoering en vlijmscherpe mono- en dialogen zien dat hij de fundamenten van filmmaken als geen ander begrijpt. Alle nette, stabiele shots maken plaats voor dynamische handheld shots wanneer de Killer moet improviseren. Wanneer we door de kruisharen van de Killers geweer kijken, blaast de soundtrack van The Smiths net zo hard door de boxen van de kijker als in de oortjes van de schutter. Er wordt haarscherp geschetst hoe de Killer naar de wereld kijkt en Fincher weet de kijker hier feilloos in mee te nemen.

In een innovatieve vechtscène, waarin de Killer het huis binnenvalt van iemand waarmee hij wil afrekenen, wordt er met zo min mogelijk licht en geluid ontzettend veel spanning gecreëerd. Het feit dat je niet van elke slag of stoot kan zien of hij landt, zorgt voor meer impact wanneer beide gewonde partijen het licht instappen.

Perfecte moord maakt geen perfecte film

The Killer is een genot voor het oog, maar qua verhaal gebeurt er weinig nieuws. De wraak-actiefilm kent geen worldbuilding à la John Wick of The Bourne Identity, waardoor The Killer in vergelijking kaal aanvoelt. Na een interessante scène met Tilda Swinton lijkt het hoogtepunt van de film ook wel bereikt te zijn, maar het einde is verre van memorabel.

Fans van Fincher en filmmaken kunnen eindeloos genieten van hoe ver elke actie van de Killer is doordacht. Mensen die de film starten in de hoop op een spannende actiefilm, zullen wellicht teleurgesteld raken. Mocht je zelf een oordeel willen vellen, dan is The Killer te zien op Netflix.

Film / Serie

Radio als lichtpunt in een donkere oorlog

recensie: All the Light We Cannot See

Na All Quiet on the Western Front verfilmt Netflix nu ook het populaire boek All the Light We Cannot See. De streamingdienst weet in vier afleveringen een pakkend verhaal neer te zetten over personages die normaal gesproken in de marges van andere oorlogsverhalen leven, maar dat verhaal is niet zonder gebreken.

De serie volgt de levens van Marie (Aria Mia Loberti), een blind meisje uit Parijs, en Werner (Louis Hofmann), een jong genie die in een weeshuis in Duitsland woont. Het zijn twee personen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben. Toch is er één ding dat hen verbindt: de radio. Ze luisteren allebei naar een zender waar een professor vertelt over onder andere het belang van het licht dat we niet kunnen waarnemen en helpt hen de wereld om hen heen te begrijpen. Wanneer de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, komen hun landen recht tegenover elkaar te staan. Kan de radio hen dan nog steeds helpen?

Een andere frequentie binnen het oorlogsgenre

Ook al wordt het beluisteren van niet-Duitse zenders illegaal als de oorlog uitbreekt, nog steeds staat de radio centraal in de serie. Werner komt in de problemen wanneer hij wordt gevraagd de radio van een officier te repareren. Voor Marie is het apparaat de enige manier om de donkere wereld om haar heen te begrijpen terwijl ze met haar vader (Mark Ruffalo) naar het kustplaatsje St. Malo vlucht. Door een blind meisje de hoofdrol te geven, biedt de serie een bijzonder nieuw perspectief op de oorlog en speelt geluid een grotere rol dan ooit.

De radio is daarnaast steeds het verbindende element tussen Werner en Marie, zowel in de verhaallijnen als in de montage. Het schakelen tussen perspectieven en karakters is meesterlijk gedaan en zorgt voor continuïteit, zelfs wanneer de personages zich op een andere locatie bevinden of in een andere tijd. Deze mozaïek van tijdlijnen die elkaar afwisselen geeft het verhaal de context die het nodig heeft en zorgt voor een constante spanningsboog, waardoor je op het puntje van je stoel blijft zitten.

Een wirwar van accenten tussen bekende en onbekende gezichten

Hofmann weet in zijn eentje de reis van de timide en inventieve Werner Pfennig op een emotionele manier te vertolken. De rest van de cast komt beter uit de verf in samenspel met de meer doorgewinterde acteurs Mark Ruffalo en Hugh Laurie. Loberti brengt de dialoog soms wat droog en emotieloos, je merkt dat dit haar eerste rol is. Toch laat ze de hoopvolle en krachtige Marie schitteren op de meest intense momenten van de serie. Vooral de directheid die Marie karakteriseert weet ze over te brengen. Een minpuntje dat vaak opvalt, is het gebruik van verwarrende accenten. Dat verzwakt de geloofwaardigheid van het verhaal en is een element waar je doorheen moet kunnen kijken.

Een zee van vuur in St. Malo

Regisseur Shawn Levy en zijn team brengen het Franse stadje St. Malo tot leven op het scherm. De decors zijn prachtig en representeren de vertrouwdheid die Marie in deze stad moet hebben gevoeld dankzij de maquette die haar vader voor haar bouwde. Hier vinden hevige bomaanslagen plaats die als vurige achtergrond fungeren. Wanneer alle verhaallijnen uiteindelijk samenkomen, wordt de kwetsbare kern van de serie helaas enigszins overschaduwd doordat er een spektakel van wordt gemaakt.

De serie heeft dus zeker haar gebreken, maar de emotionele invulling die de hoofdrolspelers eraan geven, is niettemin boeiend, evenals de vraag of Werner en Marie elkaar ooit zullen ontmoeten en of zij de oorlog zullen overleven. Benieuwd naar het antwoord? All the Light We Cannot See is nu te zien op Netflix.