/ door: Sietske Marres / beeld: Anatomy of a Fall, Copyright Les Films Pelléas 4 Sterren
In Anatomy of a Fall wordt echtgenoot en vader Samuel dood aangetroffen voor zijn Franse chalet. Wat volgt is een ingewikkelde opgave: inschatten wie er schuldig is, terwijl enkel de halfblinde zoon en zijn blindengeleidehond getuige waren van de feiten. Afgelopen mei won het mysterieuze drama al geheel terecht een Palme d’Or in Cannes.
In Anatomy of a Fall vallen we binnen in het afgelegen chalet van succesvol schrijfster Sandra Voyter (Sandra Hüller), oud-academicus en schrijver Samuel Maleski (Samuel Theis), hun 11-jarige deels blinde zoon Daniël (Milo Machado-Graner) en zijn hond Snoop. Wanneer Sandra wordt geïnterviewd door een studente, knalt de instrumentale versie van 50 Cents P.I.M.P. hard door de kamer. Doordat het geluid steeds harder en treiteriger wordt opgevoerd, wordt de studente onsubtiel het huis uit gejaagd en verdwijnt Sandra naar boven. Wanneer Daniël even later terugkomt van zijn wandeling met de hond, vindt hij zijn vader voor hun chalet in een plas bloed. Met maar één persoon aanwezig in de wijde omgeving wordt Sandra al snel als verdachte aangewezen.
Van rechtbankthriller naar familiedrama
Na een bombastische inleiding komt de eerste helft van het verhaal wat langzaam op gang. De tweede akte pakt je daarentegen bij de lurven. Wat Triest erg knap doet, is van een rechtbankthriller een mysterieus familiedrama maken. De eerste glimp van Samuel vangen we pas op wanneer hij dood wordt gevonden. Ervan uitgaande dat híj de muziek aan het draaien was op zolder, hebben we al een messcherpe indruk van het imperfecte huwelijk van Samuel en Sandra nog voordat Samuel überhaupt in beeld is geweest. Ook weerhoudt Triest zich ervan de clichés van het genre te volgen. Nadat Samuel is gevonden, zien we geen vertrouwde politieagenten op de voordeur kloppen. In plaats daarvan volgen we hond Snoop in een lage camerahoek, die de plaats delict verlaat en ons zo door het huis van stukjes informatie voorziet.
Schaamrood op de wangen
Al snel belanden we in de rechtszaal. Als blijkt dat Sandra een blauwe plek op haar arm probeert te verdoezelen en dat Samuel een uit de hand gelopen ruzie van de dag voor zijn dood heeft opgenomen, lijkt het gedaan met Sandra. Hoewel de gehele cast de sterren van de hemel speelt, kan je echt niet om Hüller heen. We ontwikkelen een soort haat-liefdeverhouding met haar en worden heen en weer geslingerd in ons oordeel. Zou ze er toe in staat zijn? Wanneer de verdediging de opgenomen ruzie afspeelt – die de arme Daniël ook moet aanhoren – zijn we getuige van een meesterlijk gespeelde clash, met teksten die realistisch, pijnlijk, narcistisch en egoïstisch zijn. Het is een scene die in ieder geval voor ongemak en schaamrood op de wangen zorgt. Wederom kunnen we Sandra niet volledig plaatsen.
Het huwelijk onder vuur
Behalve dat er in Anatomy of a Fall antwoord wordt gegeven op de ogenschijnlijk simpele vraag of er sprake is van moord of zelfmoord, ligt het instituut huwelijk ook onder vuur. Ken je werkelijk de persoon waarmee je getrouwd bent? Wie bepaalt de balans binnen een huwelijk? Hoe ga je er als koppel mee om als je in elkaars vaarwater zit? In een huwelijk van twee schrijvers; wat is feit en wat is fictie? Triest verkiest duidelijk personage-ontwikkeling boven plot. Hoe zij van een rechtbankthriller dit spannende en mysterieuze drama heeft gemaakt, is waanzinnig om te zien. En als dat je niet overtuigt, zou je alleen al voor het acteerwerk van Hüller absoluut deze film moeten zien.
Anatomy of a Fall
Regie:Justine Triet Jaar:2024 Distributeur:Paradiso Films imdb:https://www.imdb.com/title/tt17009710/
/ door: Sietske Marres / beeld: Anatomy of a Fall, Copyright Les Films Pelléas 4 Sterren
In Anatomy of a Fall wordt echtgenoot en vader Samuel dood aangetroffen voor zijn Franse chalet. Wat volgt is een ingewikkelde opgave: inschatten wie er schuldig is, terwijl enkel de halfblinde zoon en zijn blindengeleidehond getuige waren van de feiten. Afgelopen mei won het mysterieuze drama al geheel terecht een Palme d’Or in Cannes.
In Anatomy of a Fall vallen we binnen in het afgelegen chalet van succesvol schrijfster Sandra Voyter (Sandra Hüller), oud-academicus en schrijver Samuel Maleski (Samuel Theis), hun 11-jarige deels blinde zoon Daniël (Milo Machado-Graner) en zijn hond Snoop. Wanneer Sandra wordt geïnterviewd door een studente, knalt de instrumentale versie van 50 Cents P.I.M.P. hard door de kamer. Doordat het geluid steeds harder en treiteriger wordt opgevoerd, wordt de studente onsubtiel het huis uit gejaagd en verdwijnt Sandra naar boven. Wanneer Daniël even later terugkomt van zijn wandeling met de hond, vindt hij zijn vader voor hun chalet in een plas bloed. Met maar één persoon aanwezig in de wijde omgeving wordt Sandra al snel als verdachte aangewezen.
Van rechtbankthriller naar familiedrama
Na een bombastische inleiding komt de eerste helft van het verhaal wat langzaam op gang. De tweede akte pakt je daarentegen bij de lurven. Wat Triest erg knap doet, is van een rechtbankthriller een mysterieus familiedrama maken. De eerste glimp van Samuel vangen we pas op wanneer hij dood wordt gevonden. Ervan uitgaande dat híj de muziek aan het draaien was op zolder, hebben we al een messcherpe indruk van het imperfecte huwelijk van Samuel en Sandra nog voordat Samuel überhaupt in beeld is geweest. Ook weerhoudt Triest zich ervan de clichés van het genre te volgen. Nadat Samuel is gevonden, zien we geen vertrouwde politieagenten op de voordeur kloppen. In plaats daarvan volgen we hond Snoop in een lage camerahoek, die de plaats delict verlaat en ons zo door het huis van stukjes informatie voorziet.
Schaamrood op de wangen
Al snel belanden we in de rechtszaal. Als blijkt dat Sandra een blauwe plek op haar arm probeert te verdoezelen en dat Samuel een uit de hand gelopen ruzie van de dag voor zijn dood heeft opgenomen, lijkt het gedaan met Sandra. Hoewel de gehele cast de sterren van de hemel speelt, kan je echt niet om Hüller heen. We ontwikkelen een soort haat-liefdeverhouding met haar en worden heen en weer geslingerd in ons oordeel. Zou ze er toe in staat zijn? Wanneer de verdediging de opgenomen ruzie afspeelt – die de arme Daniël ook moet aanhoren – zijn we getuige van een meesterlijk gespeelde clash, met teksten die realistisch, pijnlijk, narcistisch en egoïstisch zijn. Het is een scene die in ieder geval voor ongemak en schaamrood op de wangen zorgt. Wederom kunnen we Sandra niet volledig plaatsen.
Het huwelijk onder vuur
Behalve dat er in Anatomy of a Fall antwoord wordt gegeven op de ogenschijnlijk simpele vraag of er sprake is van moord of zelfmoord, ligt het instituut huwelijk ook onder vuur. Ken je werkelijk de persoon waarmee je getrouwd bent? Wie bepaalt de balans binnen een huwelijk? Hoe ga je er als koppel mee om als je in elkaars vaarwater zit? In een huwelijk van twee schrijvers; wat is feit en wat is fictie? Triest verkiest duidelijk personage-ontwikkeling boven plot. Hoe zij van een rechtbankthriller dit spannende en mysterieuze drama heeft gemaakt, is waanzinnig om te zien. En als dat je niet overtuigt, zou je alleen al voor het acteerwerk van Hüller absoluut deze film moeten zien.
Anatomy of a Fall
Regie:Justine Triet Jaar:2024 Distributeur:Paradiso Films imdb:https://www.imdb.com/title/tt17009710/
Uit nood is So-Young met haar zoontje vertrokken uit Zuid-Korea en geëmigreerd naar Canada, waar ze met vallen en opstaan een nieuw leven opbouwen. Moeder wil het verleden het liefst helemaal vergeten. Totdat een tragische wending haar doet besluiten nog eenmaal terug te keren. Het intieme drama Riceboy Sleeps (2022) heeft terecht lovende kritieken en diverse prijzen in de wacht gesleept.
Puttend uit eigen ervaring – de regisseur is zelf een Canadees met Zuid-Koreaanse roots – schildert Anthony Shim in de film een realistisch en ontroerend portret van een klein immigrantengezin in de jaren negentig van de vorige eeuw. Wat Riceboy Sleeps vooral boeiend maakt, is de gelaagdheid van het verhaal. Alleenstaande moeder So-Young (Choi Seung-yoon) en zoon Dong-Hyun (gespeeld door Dohyun Noel Hwang als klein jongetje en Ethan Hwang als tiener) slaan zich dan wel door de nodige biculturele uitdagingen heen, maar onder de oppervlakte schuilen grotere problemen.
Knokken voor je plek
De film begint met een korte voice-over waarin de achtergrond van moeder So-Young uit de doeken wordt gedaan. Deze intro verschaft je belangrijke informatie over haar harde jeugd in Zuid-Korea, de tragische relatie met een jonge student, en de reden waarom ze ver van haar thuisland een nieuw bestaan wil opbouwen. Het zijn gegevens die absoluut bijdragen aan een goed begrip van het verhaal.
Het eerste deel van Riceboy Sleeps maakt vooral duidelijk hoe de nieuwkomers moeten knokken voor hun plek. Op haar werk kan So-Young zichzelf wel kranig weren: dat ze buiten de groep valt, kan ze wel aan en tegen handtastelijkheden is ze verbaal goed gewapend. Maar zoontje Dong-Hyun – nu ‘David’ gedoopt, al had hij zelf liever ‘Michael Jordan’ als nieuwe Canadese naam gehad – wacht een wrede leerschool in het basisonderwijs. Voor zijn klasgenootjes is hij al gauw de riceboy, een scheldnaam die in het Nederlands wordt vertaald als ‘poepchinees’. Met zijn afwijkende uiterlijk en lunchtrommeltje is hij een mikpunt van pesterijen, waartegen ook de lessen van moeder weinig uitrichten. Van je afslaan is not done op deze school en brengt je alleen maar meer in de penarie.
Prachtig acteer- en camerawerk
So-Young en de jongere en oudere ‘David’ worden uitstekend neergezet door de gecaste acteurs. Juist door het drama klein te houden en niet te overdrijven, geven ze de film een sterk realistisch karakter. De camera speelt hierbij ook een belangrijke rol. Die beweegt vaak met de acteurs mee, zit ze dicht op de huid en de opnamen lijken soms wat snel en onbeholpen geschoten. Dit wekt de indruk dat je kijkt naar amateurbeelden, naar werkelijke scènes uit het dagelijks leven.
Fantoompijn
In het tweede en laatste deel van de film is ‘David’ een puber geworden. Hoewel het samenleven ook de gebruikelijke wrijvingen met zich meebrengt, lijken moeder en zoon ondertussen redelijk gesetteld. Maar onderhuids speelt er meer dan je ziet. Dat So-Young haar verleden consequent afwijst en doodzwijgt, legt een blijvende druk op het gezin. Wie niet in het reine komt met het eigen verleden – en dat is extra relevant voor mensen met een migratiegeschiedenis – wordt geplaagd door ‘fantoompijn’, zo zou je de strekking van de film kunnen samenvatten.
Misschien ligt de symboliek er een beetje dik bovenop, maar alles verandert wanneer So-Young erg slecht nieuws van een geconsulteerde arts krijgt. Aan haar tenslotte de keuze. Wil ze zoonlief in onwetendheid houden en alles laten zoals het is? Of is de tijd toch gekomen om samen de confrontatie met pijnlijke maar essentiële ervaringen in het familieboek aan te gaan? Haar besluit om nog eenmaal terug te keren, geeft de film een hartverwarmend einde. Heel mooi is ook de manier waarop regisseur Shim een Koreaanse parabel over onvoorwaardelijke moederliefde in het slotstuk verwerkt. Met Riceboy Sleeps heeft hij een klein juweeltje aan filmliefhebbers geschonken.
Gezien op Picl, de film is daar nog te streamen tot 11 maart 2024
Riceboy Sleeps
Regie:Anthony Shim Distributeur:September Film Distribution imdb:https://www.imdb.com/title/tt13456340/
/ door: Anne-Martine van den Akker / beeld: 2023 CTMG Inc, All Rights Reserved, All images are property of Sony Pictures Entertainment Inc 2 Sterren
De langverwachte Napoleon van regisseur Ridley Scott toont ons de turbulente opkomst en ondergang van de beroemde Franse keizer Napoleon Bonaparte, gespeeld door Oscar-winnaar Joaquin Phoenix. De film is visueel groots en meeslepend, maar hij blijft onpersoonlijk.
We zien Napoleon voor het eerst wanneer de strijdbare Marie Antoinette naar de guillotine wordt geleid. Hij maakt gebruik van de roerige tijd na de Franse Revolutie om zijn entree te maken en zichzelf te positioneren als briljant militair en politiek strateeg. Dat lukt en vele veldslagen volgen. Zo meedogenloos als Napoleon in de oorlog is, zo kwetsbaar is hij in zijn relatie met Joséphine (gespeeld door Vanessa Kirby). Waar hij op het slagveld uitgroeit tot een legende, wordt zijn privéleven bepaald door zijn obsessie voor zijn geliefde.
Dualiteit van Napoleon
2023 CTMG Inc, All Rights Reserved, All images are property of Sony Pictures Entertainment Inc
Ridley Scott heeft getracht beide kanten van Napoleon in beeld te brengen: zijn genialiteit als militair strateeg en zijn obsessieve liefde voor Joséphine. Tot op zekere hoogte is hij daarin geslaagd, mede doordat Joaquin Phoenix de rol van Napoleon fantastisch vertolkt. Phoenix zet een Napoleon neer die meedogenloos is op het slagveld en waar je soms ook hartelijk om kan lachen. Als kijker mis je een psychologische kijk in het karakter van deze beroemde Franse keizer: wat drijft deze man, waarom maakt hij de keuzes die hij maakt en waarom is zijn liefde voor Joséphine zo obsessief? Deze vragen worden niet beantwoord.
Vanessa Kirby, bekend van The Crown, speelt de rol van Joséphine met verve, maar ook bij haar blijf je gissen naar motieven en kom je niet veel dieper dan de bovenste laag. Alleen als Napoleon en Joséphine de scheidingspapieren tekenen, vooral omdat Joséphine niet in staat blijkt om kinderen te krijgen, wordt de film heel even ontroerend en krijgt de kijker toch een kijkje in hun innerlijke leven.
Geweldige spektakelscenes
Ridley Scott is een genie in het organiseren en in beeld brengen van grootse massascenes. Daarvoor gebruikt hij echte figuranten en laat de aantallen niet digitaal vermeerderen. Dat hij dit ‘analoog’ aanpakt is terug te zien in de beelden. Je ziet echte mensen die elkaar bevechten. De veldslagen zijn een genot voor het oog, met name die in Austerlitz, maar ook de laatste veldslag in Waterloo is schitterend in beeld gebracht.
2023 CTMG Inc, All Rights Reserved, All images are property of Sony Pictures Entertainment Inc
Visueel is Napoleon geweldig. Als geen ander kan Ridley Scott grote historische taferelen in beeld brengen. Maar bij een film die ruim 2,5 uur duurt heb je meer nodig. Scott probeert té veel te vertellen in té weinig tijd en daardoor is het een ietwat saaie opsomming van wapenfeiten en leer je Napoleon nergens echt kennen, waardoor je als kijker op afstand blijft. Door zo’n feitenrelaas duurt de film te lang en gaat hij vervelen.
Volgens veel critici vertoont de regie van Scott een grote zwakte: terwijl zijn films visueel zeer indrukwekkend zijn, lukt het hem vaak niet om solide personages te ontwikkelen. Deze kritiek geldt ook zeker voor Napoleon. Wat mist is diepgang, dat kan door prachtige beelden en een (te) lang, gedetailleerd verhaal gewoon niet worden goedgemaakt.
Napoleon
Regie:Ridley Scott Distributeur:Sony Pictures imdb:https://www.imdb.com/title/tt13287846/
/ door: Laurens Wanders / beeld: Killers of the Flower Moon, Copyright 2023 Paramount Pictures 4 Sterren
Martin Scorsese is terug op het grote scherm, met wellicht de meest opzichtige en wrede maffiabende die hij tot nu toe heeft gepresenteerd. De film vertelt een waargebeurd verhaal over liefde en hebzucht, dat de hoofdpersonen waarschijnlijk graag in de doofpot hadden gestopt
Wanneer de Osage, een stam Native Americans, in Oklahoma op olie stuiten, balen de Amerikaanse bezetters dat ze de rechten van het land bij de originele bewoners hebben gelaten. Onder leiding van William ‘King’ Hale (Robert De Niro) besluiten de Amerikanen om vrienden te worden met de Osage, hen van financieel advies te dienen en huwelijken te sluiten. Hun einddoel is de olierechten over te nemen wanneer de Osage komen te overlijden.
Net teruggekeerd van het front van de Eerste Wereldoorlog, moet de niet zo snuggere Ernest Burkhart (Leonardo DiCaprio) re-integreren in het gebied waar zijn oom King steeds meer touwtjes in handen krijgt. King geeft Ernest de taak om het hart te veroveren van Molly (Lily Gladstone), een Osage vrouw. Bij de eerste versierpoging van Ernest laat Molly al blijken dat ze weet dat hij uit is op haar geld, maar toch begint er een onwaarschijnlijke liefde te bloeien.
Grootsheid alom
De film, gebaseerd op het gelijknamige boek, bestaat grotendeels uit dialogen. Het scheelt dat Scorsese een van de meest gerenommeerde regisseurs is en daardoor over een onuitputtelijke bron van acteertalenten kan beschikken. Frequente medewerkers De Niro en DiCaprio dragen deze film door een groot bereik te tonen in hun rollen. King benadert de Osage met erg veel liefde, iets waarin hij bijna zelf lijkt te geloven, maar kan ook flink intimiderend en meedogenloos uit de hoek te komen. Ernest, zoals zijn naam al doet vermoeden, draagt zijn hart op de tong. Meermaals benoemt hij zijn liefde voor vrouwen, geld en gokken. Op momenten wanneer hij moet kiezen tussen zijn familie en Molly (en daarmee de veiligheid van een heel volk), weet DiCaprio ijzersterk de machteloosheid die deze zware keuze met zich meebrengt te vertolken.
Gladstone zal voor velen het meest verassende element van deze film zijn. Een groot deel van het verhaal rust op haar schouders, wat een uitdaging is wanneer zelfs de minder grote rollen vervuld worden door sterke acteurs als Jesse Plemons, Brendan Fraser en John Lithgow. Gladstone zet Molly neer als een charmante, warme vrouw in de eerste helft van de film. Wanneer Molly’s gezondheid verslechtert en haar familie een voor een om het leven wordt geholpen, laat ze een niet eerder vertoonde vechtlust en gedrevenheid zien.
Een lange zit
Martin Scorsese vraagt veel van de kijkers met deze drie en een half uur durende film, die vooral bestaat uit emotionele interacties van zijn cast. Het geweld waar Scorsese bekend om staat, komt in Killers of the Flower Moon in kleine uitspattingen. Deze schaarste maakt de momenten meer memorabel, maar het gebrek aan actie kan het een uitdaging maken om de concentratie vol te houden. Waar – de iets kortere – Oppenheimer (Christopher Nolan, 2023) de kijker de hele tijd op het puntje van de stoel houdt met de epische muziek door Ludwig Göransson, omarmt de kalme soundtrack van Robbie Robertson de rust.
De film is zeker niet saai. Ondanks de zware materie wordt er gebruik gemaakt van humor om de kijker bij het verhaal te houden. Ernest schiet uit zijn slof op een manier die alleen DiCaprio kan spelen, Kings coureursbril verveeld geen moment en Frasers intonatie in de rechtszaal is hilarisch. De FBI kan alleen maar lachen over hoe absurd de hele geschiedenis is voordat ze er een eind aan maken. Hoewel het tijdens de film dubbel voelt om te lachen om de gebeurtenissen, sluit Scorsese het verhaal op bijna magische wijze af door de kijker persoonlijk met de neus op de verschrikkelijke feiten te drukken. Hij weet zichzelf op 80-jarige leeftijd wederom als auteur te bewijzen. Killers of the Flower Moon is te zien in de bioscoop en zal daarna op Apple TV + verschijnen.
In een verrassend drama van Matías Bize zien we hoe ouders Mateo en Ana na een impulsief besluit in een tragedie belanden wanneer ze hun 7-jarige zoon Lucas kwijtraken in het bos. Tijdens hun zoektocht worden we meegenomen in de worstelingen van modern ouderschap en blijven we als kijker enigszins verbluft achter.
In El Castigo (‘De straf’) lukt het Bize om in een doorlopend shot en op één locatie met enkel vijf personages een nijpende spanning te creëren. Vanaf het begin van het verhaal krijgen we een beklemmend gevoel als we Ana en Mateo in de auto zien. Mateo vraagt zijn vrouw om alsjeblieft om te keren. Het stel is aanvankelijk onderweg naar Ana’s moeder, maar na een incident hebben ze zoontje Lucas twee minuten achtergelaten aan de rand van een verlaten bos in Chili. Als ze terugkomen is Lucas weg. Vragen die Bize laat opkomen in deze eerste minuten; wat heeft zich zojuist in de auto afgespeeld en waar is Lucas?
Noodlottige vermissing
Nu de ouders in een erg benarde situatie zijn verzeild, komen ook de imperfecties van hun huwelijk duidelijk aan het licht. Antonia Zegers zet als moeder Ana een ijzersterke rol neer en oogt als een harde en kille moeder. In tegenstelling tot haar panikerende man denkt Ana dat Lucas wraak probeert te nemen door zich te verstoppen. Haar koelte maakt langzaam plaats voor zichtbare paniek. In een bos dat steeds kouder en donkerder wordt, besluiten de ouders uiteindelijk de politie in te schakelen. Wanneer ze horen dat er ook poema’s in het bos leven, raken ze helemaal ten einde raad.
Complexe thema’s
Terwijl de ouders veroordeeld zijn tot afwachten in hun auto en de politie hun zoektocht overneemt, komt steeds meer oud zeer van de twee naar boven. Bize snijdt complexe thema’s aan waar menig gezin van nu mee worstelt. Ouders die bijvoorbeeld heel verschillend over opvoeding denken. Of waarvan de een (de vrouw) veel meer heeft moeten opgeven voor het grootbrengen van een moeilijk opvoedbaar en hoogbegaafd kind. De setting van de film houdt Bize eenvoudig. Onder de druk van schokkende bekentenissen wordt helder dat de ouders geen gezamenlijk front vormen en denken we als kijker na over de vraag: wat zijn de gevolgen als de verhoudingen binnen een huwelijk te scheef zijn geworden?
Taboes over opvoeden anno nu
Wat El Castigo zeer scherp etaleert, zijn thema’s omtrent het ouderschap waar nog steeds taboes over bestaan en die menig ouder niet zou durven aanroeren. Bize kaart universele vraagstukken aan omtrent opvoeding, vraagstukken die veel mensen toch schuwen, en dat doet hij allemaal binnen enkele vierkante meters van het Chileense bos. El Castigo laat je op verrassende wijze nadenken over je mogelijke eigen rol als ouder en houdt je aandacht vast tot aan de laatste genadeklap. De gevolgen van het hardop uitspreken van je ware gevoelens en durven zeggen wat eigenlijk niet gezegd hoort te worden, blijven lang na het kijken van deze film nasudderen. Een confronterende film voor eenieder die over de perikelen van het ouderschap mijmert.
El Castigo
Regie:Matías Bize Distributeur:MOOOV Film Distribution imdb:https://www.imdb.com/title/tt21905940/
Hoe is Corolianus Snow geworden tot wie hij is in de latere films van The Hunger Games? Dat wordt uitgelegd in de langverwachte prequel. Deze bijna 3 uur durende film verveelt niet en legt het karakter van de latere president van Panem feilloos bloot. ‘Snow lands on top’.
We kennen Corolianus Snow (eerder gespeeld door Donald Sutherland) als zeer wrede dictator van Panem, die uiteindelijk wordt geklopt door Katniss Everdeen. Maar de vraag waarom en hoe hij zo wreed is geworden, bleef altijd onbeantwoord. Tot nu. De film start net na de eerste rebellen-opstand. We zien Corolianus, samen met zijn nichtje Tigres, zoekend naar eten. Bij thuiskomst blijkt zijn vader net overleden: hij laat zijn eens zo voorname familie berooid achter. Alle hoop is nu op Corolianus gevestigd om de familienaam weer in ere te herstellen.
Corolianus, uitmuntend gespeeld door Tom Blyth, doet er werkelijk alles aan om zijn familie te onderhouden. De tiende hongerspelen staan voor de deur en Corolianus en zijn studiegenoten worden gedwongen allemaal een tribuut bij te staan. Degene die zijn of haar tribuut het beste door de competitie loodst, krijgt een prijs en die kan Corolianus goed gebruiken. Corolianus wordt – met tegenzin- de mentor van Lucy Gray Baird (gespeeld en vooral ook gezongen door Rachel Anne Zegler), een tribuut uit het arme district 12. In eerste instantie lijken zijn kansen klein tot niet-bestaand, maar dan begint Lucy Gray als een ware songbird te zingen. Samen weten ze de hongerspelen naar hun hand te zetten, maar levert het hen op wat ze hopen?
Dilemma’s
Het personage van Corolianus Snow, met al zijn goede en slechte kanten, wordt geweldig neergezet. Regisseur Francis Lawrence heeft de durf en de kunde om de camera letterlijk lang te laten stilstaan bij de emoties en innerlijke dilemma’s van Corolianus. Ook hulde voor Tom Blyth, die de rol werkelijk uitmuntend speelt.
Zo is er het dilemma van zijn familie en zijn loyaliteit naar hen toe, maar ook de druk dat híj de aangewezen persoon is die zijn familie weer in vroegere glorie moet herstellen. En ook het dilemma van vriendschap. Doordat Corolianus zijn klasgenoot Sejanus Plinth tolereert, lijkt het voor de buitenwereld alsof zij dikke vrienden zijn. Daardoor belandt Corolianus in een tweestrijd wanneer de plannen van Sejanus zijn eigen plannen in de war dreigen te gooien. Kiest hij voor vriendschap of voor zijn eigen gewin?
Tenslotte is er het dilemma van liefde – want gaandeweg ontstaat er een liefdesrelatie tussen Lucy Gray en Corolianus. Is de liefde groot genoeg om de hunkering naar invloed en macht te weerstaan?
Must-see
The Ballad of Songbirds and Snakes verveelt, hoewel hij lang duurt, geen moment. De film laat de gruwelijkheid van de hongerspelen zien, zoals je verwacht na de vorige vier films – maar de film geeft ook inzicht in de innerlijke psychologische strijd van Corolianus. Welke keuzes maak je, waarom en welke gevolgen heeft dat? Doordat Lawrence deze strijd mooi in beeld brengt door extra lang de camera close op Blyth te houden, krijg je sympathie voor Corolianus en begrijp je wat hem drijft.
Het enige minpunt van deze film is het acteerwerk van Rachel Zegler. Ze zingt fantastisch, maar in haar spel legt ze het er met een ‘Texaans’ accent en dito country mimiek, té dik bovenop, waardoor haar personage niet pakt.
Al met al is de film een absolute must-see. Zeker voor fans van The Hunger Games, die niet teleurgesteld zullen worden.
The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes is vanaf donderdag 16 november 2023 in de bioscoop te zien.
The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes
Regie:Francis Lawrence Distributeur:Independant Films
De Finse term ‘sisu’, die ‘volharding/hard werken/doorzettingsvermogen’ betekent, is een perfecte titel voor deze film. Over precies deze karaktereigenschappen beschikt de hoofdpersoon Aatami immers.
De film vertelt het verhaal van een zwijgzame goudzoeker die zich heeft teruggetrokken in het desolate landschap van Lapland. Nadat hij een grote goudader heeft gevonden, moet hij naar de bank om het goud op te slaan. Het is eind 1944. Lapland wordt verlaten door de nazi’s. Zij passen de tactiek van verschroeide aarde toe en branden alles af dat ze achterlaten. Op zijn weg naar de bank komt de hoofdpersoon, Aatami Korpi, een grote groep nazi’s tegen.
Eerst lijkt het erop dat ze hem met rust laten, maar de groep nazi’s verderop heeft zin in een verzetje en wil zien wat de oude man bij zich heeft. De Duitsers rekenen zich al rijk als ze het goud vinden, maar Korpi laat dat niet zomaar gebeuren.
Nadat hij heeft afgerekend met deze groep, krijgt hij weer te maken met degenen die hem in eerste instantie met rust lieten, onder leiding van een meedogenloze SS-officier. Zij hebben lucht gekregen van het goud en willen het koste wat kost bemachtigen. Dat lukt ook. Maar ondanks zijn zware verwondingen laat Korpi het er niet bij zitten en gaat in de achtervolging.
Briljant
Helander heeft een film neergezet die op verschillende punten briljant is. Bijvoorbeeld wat betreft het hoofdpersonage Aatami Korpi, uitstekend gespeeld door Jorma Tommila. Deze zegt in de hele film bijna niks, maar laat zonder woorden heel sterk het verhaal van een verharde, gedesillusioneerde veteraan zien die nooit meer een oorlog wil meemaken. Ook briljant gekozen is de locatie. De door cameraman Kjell Lagerroos vastgelegde vergezichten in Lapland en het lege, ruige gebied laten zien dat je je nergens kan verschuilen. Er is niks meer dan dood, verderf en verschroeide aarde.
Helander is duidelijk geïnspireerd door westerns en door Quentin Tarantino’s Inglourious Basterds. Maar waar bij de laatste film diepere lagen en vooral subtiliteit te vinden zijn, missen die bij Sisu. Het verhaal blijft vlak, doordat Helander de personages heel zwart-wit neerzet: de nazi’s zijn slecht en Aatami is goed. De strijd om het goud is de enige verhaallijn, waardoor liefhebbers van bloederige actiescènes hun hart op kunnen halen, maar er geen ruimte is voor verdieping. Zo kom je ook niet goed achter het verhaal van Aatami zelf: wat maakt hem tot wie hij is?
Voor liefhebbers van westerns en Quentin Tarantino is Sisu een niet te versmaden film. Hij is mooi gemaakt en bevat gruwelijke, bloederige en inventieve actiescènes. Hoe meer hoofdpersoon Korpi verwond raakt, hoe ongeloofwaardiger het wordt en misschien wel hoe leuker de film. Want daardoor wordt alle gruwelijkheid een beetje verzacht. De strijd tussen goed en kwaad wordt echter té vlak verteld om interessant te worden.
Sisu is niets anders dan het verhaal van een vechtersbaas die afrekent met nazi’s en dat is en blijft vermakelijk om te zien.
Sisu
Regie:Jalmari Helander Distributeur:Nordisk Film, Lionsgate & Sony Pictures imdb:https://www.imdb.com/title/tt14846026/
Kleine magazines worden groot, zo ook 8WEEKLY. Ter ere van het jubileum van 25 jaar 8WEEKLY zijn hier 25 interessante (en soms bizarre) weetjes uit de filmgeschiedenis. Wist je bijvoorbeeld dat …
Vroege cinema
#1 … cinema al sinds 1895 bestaat maar misschien zelfs wel ouder is dan dat?
De gebroeders Lumière in Frankrijk en Thomas Edison in Amerika staan algemeen bekend als de uitvinders van de cinema. Echter, er was ook nog ene Louis Le Prince, een Franse uitvinder die naar verluidt al in 1888 de eerste bewegende beelden kon projecteren. Hij verdween echter op mysterieuze wijze op 16 september 1890 en werd zeven jaar later dood verklaard. Zou zijn dood samenhangen met de uitvinding van de eeuw? Meer over zijn leven is te lezen in het boek The Man Who Invented Motion Pictures door Paul Fischer.
#2 … een van de eerste ‘films’ zó populair was dat er direct een adaptatie van gemaakt moest worden?
Tegenwoordig zijn adaptaties niet meer weg te denken uit onze cultuur. Boeken worden verfilmd, of originele films worden uitgegeven als boek. Er zit een hele marketingstrategie achter en dit verklaart waarom veel films actief promoten dat het adaptaties zijn. Workers Leaving the Factory van de gebroeders Lumière, misschien wel de eerste bewegende beeldenreeks uit de filmgeschiedenis, is tevens de eerste filmadaptatie. In het 40 seconden durende shot zien we werkers de Lumièrefabriek uitlopen. Vandaag de dag klinkt dat als niets bijzonders, maar de beelden werden in deze periode zo geliefd dat de analoge filmstrip door de vele vertoningen ging slijten. De broers moesten dus een nieuwe versie maken. Door het succes van de eerste versie vonden ze dat de nieuwe ook wel een wat chiquere uitstraling mocht hebben. De werkers verlaten om die reden de fabriek in hun zondagse kleren. De eerste adaptatie was geboren.
#3 … in Rusland stille films tussen 1910 en 1930 dikwijls twee eindes kregen?
In Rusland prefereerden de toeschouwers namelijk een tragisch einde. De reden hiervoor is waarschijnlijk dat de tragedie de maatstaf was in de hoge kunsten zoals theater en literatuur. Aangezien de misère niet zo succesvol was in het buitenland werd er voor films die zouden worden geëxporteerd een ‘happy end’ gefilmd. Andersom werd er bij bepaalde Hollywoodfilms die naar Rusland geëxporteerd zouden worden juist een tragisch einde geschoten.
#4 … Nickelodeon meer is dan enkel een tv-kanaal voor kinderen?
Nickelodeons waren kleine theaterzalen die vanaf 1905 in sneltempo Amerika veroverden. De naam komt van het Engelse woord nickel, de prijs die je moest betalen, en odeion, het Griekse woord voor een overdekte theaterzaal. Er was vaak een filmprogramma van 50 tot 60 minuten van meerdere korte films met daartussenin muzikaal entertainment.
#5 … kattenvideo’s al populair waren in de 19e eeuw?
In 1894 bracht Thomas Edison, de man die in Amerika de camera uitvond, een korte ‘film’ uit waarin te zien is hoe twee katten zogenaamd met elkaar aan het boxen zijn. De eerste kattenvideo was hiermee een feit.
Cinema en geluid
#6 … de eerste officiële geluidsfilm The Jazz Singer was uit 1927?
The Jazz Singer is eigenlijk een stille film waarin maar vijftien minuten gesproken wordt maar het feit dat dit volledig is gesynchroniseerd zorgde voor een enorme impact bij de toeschouwer. De gevolgen van gesynchroniseerd geluid zouden de filmwereld en de filmtaal volledig op z’n kop zetten, want geluid bracht nieuwe mogelijkheden om het verhaal te vertellen. In de jaren die volgden zou volop geëxperimenteerd worden met de mogelijkheden van geluid.
#7 … in deze beginperiode van geluid toeschouwers niet konden wennen aan ondertiteling en dus acteurs hun rollen tijdens het filmproces in meerdere talen opnamen?
Een van bovengenoemde experimenten met geluid was het opnemen van een scène in meerdere talen. Deze films werden ook wel multiple-language version films genoemd. Het script werd vertaald en de grote sterren moesten de scène eerst in het Engels opnemen en vervolgens in een andere taal. Soms spraken acteurs deze andere taal ook daadwerkelijk, bijvoorbeeld Marlene Dietrich voor The Blue Angel/Der Blaue Engel (1930) maar vaak was het louter fonetisch, zoals bij het comedy duo Laurel and Hardy.
Scènes uit een aantal Laurel en Hardy in het Engels, Spaans, Duits en Frans.
#8 … geluid eigenlijk al mogelijk was in 1895 met de zogenoemde Kinetophone?
Wederom was het Edison die met dit concept kwam. Het idee was om het geluid op te nemen met zijn fonograaf (voorloper van de grammofoon) en deze vervolgens af te spelen samen met de beelden. Het was echter geen gesynchroniseerd geluid, maar eerder geluid dat paste bij de beelden. Om deze reden werd de Kinetophone dan ook geen succes: de beelden zouden later namelijk worden vergezeld door live-muziek.
#9 … Charlie Chaplin niet naar geluid wilde overgaan?
Chaplin dacht dat de geluidsfilm gewoon een korte trend zou zijn die wel weer over zou waaien (een kleine misschatting). Om die reden probeerde hij geluid, en voornamelijk dialoog, zo lang mogelijk uit te stellen, ook uit angst dat zijn stem niet in de smaak zou vallen bij het grote publiek. Voor meerdere acteurs betekende deze overgang hierdoor namelijk het einde van hun filmcarrière. In zijn bekende film City Lights (1931) wist Chaplin op vernuftige wijze gesynchroniseerd geluid aan zijn film toe te voegen zonder te hoeven praten. In de film komt Chaplin op een feestje terecht waar hij per ongeluk een fluitje inslikt. Vervolgens krijgt hij de hik, waardoor hij iedere keer onbedoeld fluit op het ingeslikte fluitje. Zijn eerste volledige geluidsfilm zal The Great Dictator (1940) zijn, 13 jaar nadat geluid in Hollywood werd geïntroduceerd.
Kleurencinema
#10 … The Wizard of Oz (1939) niet de eerste kleurenfilm was?
Vaak wordt beweerd dat Oz de eerste wereld is die de kijker in kleur zou hebben gezien. Dit is echter niet waar. In het prille begin werden korte beeldenreeksen al door grote firma’s zoals Pathé handmatig ingekleurd (door middel van stencilkleuren). Volledig filmen in kleur was mogelijk vanaf 1908. Echter, dit was een duur proces en het publiek vond dat kleuren juist minder realistisch waren. Hierdoor is zwart-witcinema heel lang de standaard gebleven.
#11 … Technicolor films tot 1965 de enige kleurvaste films waren?
The Wizard of Oz (1939), Singin’ in the Rain (1952) en het overgrote deel van Hitchcocks films hebben vandaag de dag nog altijd diezelfde ongelofelijk intense kleuren als op de dag dat ze uitkwamen. Dit heeft te maken met het unieke proces dat Technicolor gebruikte om kleur te filmen. In 1932 werden door Technicolor drie filmstrips gebruikt om te filmen. Dit was echter een omslachtig proces dat door de benodigde belichting, de drie filmstrips en de onhandig grote camera al snel in onbruik raakte toen Eastman Kodak in de jaren 50 de 35mm-kleurenfilm introduceerde. Decennia later zou blijken dat de kleurvastheid het grote voordeel van Technicolor was.
Intens kleurgebruik draagt bij aan de betoverende sfeer in deze droomscène uit Singin’ in the Rain. Let bijvoorbeeld op het gele gilet van Gene Kelly, de groene jurk van Cyd Charisse en de rode achtergrond. Door de intense verzadigde kleuren lijkt alles van het scherm af te spatten.
#12 … gekleurde pellicule (de filmstrip) gebruikelijk was voor zwart-witfilms van 1905 tot ongeveer halverwege de jaren 20?
Dit was een proces waarin de filmstrip in een kleurenbad werd gelegd om zo een bepaalde tint te krijgen. Deze tinten hadden allemaal een betekenis: zo stond donkergeel voor een scène binnenshuis, groen voor een scène buiten, blauw voor een scène in de nacht en rood voor vuur. Omdat analoge film in meerdere oplagen werd geproduceerd om zo op meerdere plekken vertoond te kunnen worden, is het mogelijk dat eenzelfde film in zowel zwart-wit als kleur bewaard is gebleven.
Vrouwen en filmgeschiedenis
#13 … de eerste vrouwelijke filmmaker in 1896 haar eerste film maakte?
Alice Guy-Blanché maakte La Fée aux Choux (‘de koolfee’). Eigenlijk was ze secretaresse bij een bedrijf dat camera’s produceerde. In 1895 werd dit bedrijf overgenomen door onder andere Gustave Eiffel en werd de naam veranderd naar Gaumont. Gaumont richtte zich op producties van film en Alice Guy-Blanché zou een van de pioniers worden van de vroege cinema. In haar films staan dans en reizen centraal, twee onderwerpen die behoorlijk populair waren in deze periode. De eerstvolgende vrouwelijke regisseur was de Zweedse Ebba Lindkvist in 1910.
#14 … volgens het Guinness Book of World Records Annie Oakley de eerste vrouwelijke actieheld op film was?
Hoewel de historische Annie Oakley, een scherpschutster in de wildwestshow van Buffalo Bill, stierf in 1926 werd ze de actieheld in de series Annie Oakley (van 1954 tot 1957). Haar personage redt iedere aflevering het dorpje waar ze woont van bandieten en schurken. Ze wordt in de serie neergezet door actrice Gail Davis.
#15 … Mary Pickford, een van de grootste sterren op het stille witte filmdoek in Hollywood, al vóór haar 25e verjaardag meer verdiende dan de president van Amerika destijds?
Mary Pickford (ook wel ‘America’s Sweetheart’) begon op 17-jarige leeftijd met het vertolken van kinderrollen en zou tot het einde van haar filmcarrière (toen ze al in de dertig was) in deze stereotype rol vast blijven zitten. Alle films waarin ze een volwassen personage vertolkte flopten volledig. Sterker nog, toen ze uiteindelijk besloot op haar 36e haar haar kort te knippen om zich op deze manier te ontdoen van haar ‘kinderlijke lokken’ waren haar fans woedend; ze konden maar niet accepteren dat Pickford eigenlijk een volwassen vrouw was. Op het hoogtepunt van haar filmcarrière verdiende ze 500 dollar per week (omgerekend is dat nu meer dan 9000 dollar!).
Mary Pickford (langste van de drie meisjes in witte jurk) op 17-jarige leeftijd in een van haar eerste kinderrollen. Dit was overigens een van de films die in Rusland werd vertoond met een einde dat slecht afliep.
#16 … in 2022 33% van de films uitgebracht in Amerika een vrouwelijke hoofdpersonage hadden?
In 2021 was dit 31%. Het totale percentage van vrouwen in de filmindustrie ligt iets hoger, dit wordt op dit moment geschat tussen de 24 en 36% te liggen.
#17 … Barbie (2023) van Greta Gerwig de eerste film is, volledig geregisseerd door een vrouw, die meer dan een miljard dollar opleverde?
Andere producties die ook over de miljardenstreep gingen waren co-geregisseerd. Dit waren Frozen (2013) en Frozen 2 (2019), beide geregisseerd door Jennifer Lee en Chris Buck.
Filmgenres
#18 … er in de periode 1930-1945 in Rusland een genre bestond dat nu de tractor musical wordt genoemd?
Musical comedies (met een sterk socialistische inslag) waren erg geliefd in Rusland, onder andere bij Stalin. De tractor musical vloeide voort uit dit overkoepelend genre en verheerlijkte het leven van boeren die vol enthousiasme probeerden de werkquotas van hun collega’s te overtreffen. De belangrijkste regisseur voor de tractor musical was Ivan Pyriev. Hij maakte onder andere The Rich Bride (1938), en Tractor Drivers (1939).
#19 … de eerste horrorfilm uit Duitsland kwam?
In een periode waarin genres nog niet duidelijk ontwikkeld waren, is het moeilijk om één film als eerste van zijn soort aan te wijzen. Toch wordt Das Cabinet des Dr Caligari (1920) door zijn spookachtige visuals (die later een grote invloed zouden hebben op Tim Burton) en verhaal over krankzinnigen gezien als de eerste echte horrorfilm. Later zullen er meerdere horrorachtige verhalen volgen uit Duitsland zoals Nosferatu (1922) en Orlacs Hände (1924). Tijdens de Tweede Wereldoorlog vertrokken veel Duitse regisseurs naar Hollywood, waar ze de horrortraditie bij Universal Studios voortzetten.
#20 … we zonder Mary Poppins (1964) misschien wel helemaal geen blockbuster film zouden hebben gehad?
Dit heeft allemaal te maken met de speciale effecten. Al sinds 1940 werd er geëxperimenteerd met de blue screen, de voorloper van de green screen. Echter filterde de camera vaak niet volledig de blauwe kleur weg waardoor je in films uit deze periode een vreemde blauwe gloed ziet rondom de personages. Voor Mary Poppins werd besloten niet met een blue screen te werken, maar met een andere kleurtoon: de gelige kleur van de natriumlamp op een wit scherm. Dit wordt tegenwoordig de Sodium Vapor Process genoemd en werd bedacht door Petro Vlahos. De acteurs kwamen door dit proces veel realistischer op het doek en konden zelfs blauwe kleding dragen. Vlahos zou na Mary Poppins zijn techniek verder uitwerken wat blockbuster hits als Star Wars en Titanic (1997) mogelijk maakte.
#21 … de eerste sci-fi film al in 1902 verscheen?
George Méliès, pionier in de filmgeschiedenis door zijn experimenten met special effects, maakt in 1902 Le Voyage dans la Lune (‘De reis naar de maan’). In de film reizen een aantal sterrenkundigen in een capsule naar de maan. De maan, vol met paddestoelen en planten, wordt bewoond door duivelse maanmannetjes. De sterrenkundigen vluchten maar weten een maanmannetje te vangen dat ze mee terug nemen naar de aarde.
#22 … filmgenres pas achteraf bedacht zijn?
Het feit is: genres verkopen. Dit was ook een van de redenen van Hollywood om zich zo sterk op genrefilms te gaan richten. In de vroege periode was er nog helemaal geen sprake van genres! Paradoxaal genoeg zijn speelfilms uit de vroege periode pas bij een bepaald genre gaan horen nadat het genre later bepaald werd. Toen bijvoorbeeld de eerder genoemde Das Cabinet des Dr Caligari uitkwam in 1920 werd het nog helemaal niet gezien als horror (er was dus ook geen Kijkwijzeradvies voor). Overigens kun je films op een oneindig aantal manieren classificeren. Zo kun je kijken naar verhaallijnen, acteurs, locaties, manier van filmen of juist het gevoel dat de film bij de toeschouwer moet oproepen.
Moderne cinema en de toekomst
#23 … Tom Cruise het record heeft voor best betaalde acteur uit de volledige filmgeschiedenis?
Door het grote succes van Top Gun: Maverick (2022) verdiende Tom Cruise meer dan 100 miljoen dollar voor deze film.
#24 … de komst van laptops, tablets en mobiele telefoons ervoor heeft gezorgd dat er tegenwoordig meer gebruik wordt gemaakt van de close-up?
Doordat de schermen waarop wij zijn gaan kijken kleiner zijn geworden (van bioscoop naar televisie naar laptop naar tablet naar telefoon), komt een indrukwekkend landschap minder over. Tegelijkertijd worden gezichten van acteurs ook kleiner, waardoor het moeilijker wordt om emoties te lezen. De close-up is hierdoor een belangrijkere rol gaan spelen.
#25 … wij straks door AI misschien wel zelf onze films kunnen samenstellen?
Stel je eens voor, een avondje Netflix op de bank met je partner. In plaats van eindeloos door het aanbod te moeten scrollen, vul je gewoon een paar gegevens in: welk genre, welke acteurs erin mee moeten spelen en waar het zich moet afspelen. Netflix genereert de gevraagde content en huppakee, je zit in de gekozen film. Dit klinkt misschien onwerkelijk en met de huidige technieken onbegonnen, maar het zou wel tot een van de mogelijkheden van AI-gegenereerde films kunnen behoren.
De ondertitel die de Duitse filmregisseur Wim Wenders aan zijn documentaire over het werk van zijn vriend en beeldend kunstenaar Anselm Kiefer meegeeft, is raak: Das Rauschen der Zeit, het ruisen van de tijd.
Ruisen en tijd. Het eerste komt in de film op verschillende momenten en manieren terug. In het ritselen van de bomen met hun jonge, groene blaadjes aan het begin van de film en in de ijle mobile met glaspegels die zachtjes tinkelen op de circulatie van de lucht. Het is iets dat je niet snel met Kiefer in verband brengt. Ten onrechte, zal blijken. Het tweede, de tijd, vooral die van de Tweede Wereldoorlog, speelt een hoofdrol in het werk van de kunstenaar. Hij staat vooral bekend om zijn monumentale werk waarop de lagen verf met een spatel dik zijn opgebracht.
Licht, zwaar en zwart
Mensen die zijn tere waterverftekeningen in het boek Zomer van de Noorse schrijver Karl Ove Knausgård kennen (uitg. De Geus, 2017) hebben weet van deze zachte kant van de kunstenaar. Maar pas op: er zijn ook tekeningen in het boek opgenomen van houtskool en gips op karton. Een draagt de titel böse Blumen. Licht, zwaar en zwart.
Dat is misschien wat Wenders ons in het werk van Kiefer wil laten zien, en wat de componist Leonard Küssner ons in zijn filmmuziek wil laten horen. Licht, zwaar en zwart gaan een gesprek met elkaar aan, zoals de twee sopranen met orkest in het aan Mahler herinnerende openingsnummer van de film: An die Sonne.
Je zou zelfs kunnen zeggen dat die dialoog de as is waarom de hele documentaire van Wenders draait. Geschoten met behulp van geavanceerde 3D-camera’s en in 6K. Zo trekt hij de toeschouwer het beeld in. Je kunt geen buitenstaander blijven in het werk waarin de herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog zo nadrukkelijk aanwezig is. Daar is 3D bij uitstek de aangewezen techniek voor die Wenders op z’n best inzet en die soms adembenemend uitwerkt.
In gesprek met het verleden
Maar de dialoog in de film gaat verder dan alleen tussen schoonheid en vernietiging, licht en donker, zon en duisternis. Of – in de visie van Kiefer – tussen vernietiging en schoonheid, donker en licht. In die volgorde, want het begint allemaal in Donaueschingen, waar hij in maart 1945 wordt geboren en als jongetje speelt op de recente puinhopen van de stad na een bombardement. Een rol die wordt gespeeld door Anton Wenders, een neefje van de regisseur. Als jongen bezoekt Kiefer in Frankrijk de streek waar Van Gogh woonde en werkte.
Vanaf dat moment komen zonnebloemen in zijn werk voor. Uitgebloeide, geknakte zonnebloemen. Die jongen wordt weer gespeeld door Daniel Kiefer, zoon van Anselm.
De oudere Kiefer is de kunstenaar zelf, die op sloffen en al fluitend door zijn enorme atelier, een loods, bij Parijs fietst. Afgezien van Daniel, laat Wenders niets van het privéleven van Anselm Kiefer zien. Dat kan ook haast niet, want de kunstenaar schermt dat zorgvuldig af.
Verschillende vormen van kunst
Kiefer bewondert niet alleen Van Gogh. Het zijn ook dichters als Ingeborg Bachmann en Paul Celan. We zien ze wanneer zij eigen gedichten voorlezen. Wat lichter van toon dan je uit de teksten op zou kunnen maken. Zo is er op die manier ook een dialoog gaande tussen verschillende vormen van kunst: beeld en taal.
Niet alleen op de mobile met glaspegels zien we tekst, ook op ander werk van Kiefer is dat nadrukkelijk aanwezig. We zien Kiefer op een hoogwerker de titel van een gedicht van Celan wijzigen. Is het een verbetering, of wil hij de (opzettelijk?) foute titel nog onder de doorstreping laten staan?
We zien de kunstenaar veel aan het werk in zijn atelier en daarbuiten in de ruimte eromheen, die overigens beide toegankelijk zijn voor publiek. Hij is in de weer met een brander op de verf, stro en gips van een nieuw kunstwerk, zodat het zwartgeblakerd wordt. Er zijn twee assistenten met een blusser paraat. Wij staan haast naast ze, met onze 3D-brilletjes op. De film valt tussen twee haakjes ook in 2D te zien.
Allemaal samen is het een aanmoediging om de tentoonstelling Bilderstreit in Museum Voorlinden te gaan bekijken (t/m 25 februari 2024), waar in een zaal Kiefer in gesprek gaat met schrijvers en denkers uit de romantiek. Overigens is het niet ver gezocht om de documentaire van Wenders ook als een kunstwerk op zich te zien. Zoals Wenders al in zijn film Paris, Texas het filmische oprekte, door de techniek van binnenuit te lijf te gaan, zo doet hij dat nu weer en gaat daarbij nog een stap verder, al valt de hoge resolutie 6K in onze bioscopen nog niet te ervaren.
Begin 2019 maakte de Britse schrijver en regisseur Laurie Nunn furore met de serie Sex Education. Het werd meteen een grote hit, wat goed uitpakte voor Netflix. De streamingdienst kon namelijk wel wat exclusieve titels gebruiken, zeker gezien het beperkte aanbod van films en series in combinatie met de zwakker wordende grip op de markt van de streamingdiensten.
Netflix moet inmiddels flink opboksen tegen de andere streamingdiensten die terrein winnen met ofwel hoogstaande producties (HBO MAX met The Last of Us, Succession, en House of the Dragon) ofwel de significante uitbreiding van de catalogus waaruit men films kan kiezen om te huren of kopen (Amazon Prime en AppleTV+). Helaas voor zowel Netflix als de fans is het pas uitgekomen seizoen ook meteen het laatste. Krijgen de hartverwarmende scholieren een gepast afscheid? Je leest het hier.
Het begon allemaal bij…
Sex Education gaat over de scholieren van Moordale Secondary School, waar de hormonen door menig lijf gieren en ieders seksualiteit vrijelijk ontdekt wordt. Behalve bij Otis. Hij voelt zich ver verwijderd van de begeerten van al zijn leeftijdsgenoten. Daardoor heeft Otis wel iets wat anderen niet hebben: hij kan, net als zijn moeder, erg goed therapie geven voor problemen rond seks en intimiteit. Samen met de rebelse Maeve en zijn beste vriend Eric beginnen ze een kliniek. Grappig, ontroerend, en met een verrassend volwassen kijk op seksualiteit.
Het probleem van de sitcom
Sex Education is een hartverwarmende coming of age komedie, begeleid door popmuziek uit de jaren 80. De afleveringen duren bijna een uur, maar het kijkt weg als een sitcom. En dat is precies waar deze serie zich weet te onderscheiden van de rest. Series als New Girl, Friends, en How I Met Your Mother kijken ontzettend makkelijk weg, maar missen een sterk uitgedachte verhaallijn. De sterkste seizoenen zijn doorgaans de eerste, waarna de personages karikaturen van zichzelf worden en dezelfde problemen (‘We were on a break!’) telkens weer terug komen zonder opgelost te worden. En dat terwijl er ook gebeurtenissen plaatsvinden die invloed hebben op de rest van de serie, met name betreffende relaties. Daarnaast geven sommige afleveringen de illusie van karakterontwikkeling, die dan bij het begin van de volgende aflevering uit het raam gegooid wordt.
Zo werkt het niet bij Sex Education. Alle karakters, hoe klein hun rol aanvankelijk ook lijkt, hebben een duidelijk, op voorhand bedachte karakterontwikkeling. Het begin is de eerste aflevering van seizoen 1 en het einde is de laatste aflevering van seizoen 4 (om en nabij, niet iedereen komt in elke aflevering voor). De beproevingen zijn exact hetzelfde als bij elke andere sitcom. Ze hadden voorkomen kunnen worden als mensen gewoon eens goed met elkaar zouden communiceren. Maar het is ook voor dit drama dat we terugkomen. Daarnaast is Sex Education, in tegenstelling tot series als Friends of How I Met Your Mother, of met name Two and a Half Men, verassend informatief en genuanceerd op het gebied van seks. Hoe belabberd de personages ook communiceren, de problemen omtrent intimiteit blijven reëel en worden op een volwassen manier opgelost.
Tranentrekkend afscheid
Seizoen 4 vindt het wiel niet volledig opnieuw uit. Gelukkig hoeft dat ook niet. De gebeurtenissen uit seizoen 3 hebben voor genoeg vers materiaal gezorgd, inclusief de introductie van een aantal nieuwe personages. Geen zorgen, verdere details over het verhaal zullen hier niet behandeld worden. Wat wel opvalt aan dit seizoen is de verhouding tussen drama en komedie, waarbij het eerste de overhand neemt. Dit is niet per se frustrerend, eerder melancholisch en ontroerend. Veel gaat natuurlijk over dingen die eindigen, dingen die iets hadden kunnen worden, dingen die pijnlijk maar noodzakelijk zijn. Het laatste hoofdstuk van Sex Education heeft een bitterzoete smaak gekregen, waarbij er genoeg tranentrekkende ontwikkelingen plaatsvinden. Ieder personage krijgt een klassiek, zij het ietwat voorspelbaar, coming of age einde. Alle verhaallijnen worden netjes afgerond. Wat dat betreft is het een gedurfde en eervolle zet om na vier seizoen een punt achter een serie te zetten die nog langer had kunnen doorlopen. In plaats daarvan kan Netflix zich nu in de handjes knijpen met vier seizoenen aan kwalitatief, hartverwarmend, maar voornamelijk binge-waardig materiaal.
We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Essentiële Website Cookies
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Google Analytics Cookies
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
Overige externe diensten
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
Andere cookies
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
Privacy Beleid
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.