Over het americana genre raken we niet snel uitgepraat en het is nooit saai in deze muzikale hoek. Verwar het niet met een genre dat beperkt is tot country en folk, het is veel breder dan dat. Tegenwoordig mag hier ook vaak een blues-randje toe gerekend worden waardoor de muzieksoort bijna een encyclopedie op zich aan het worden is, waar veel liefhebbers hun muziekdorst aan kunnen laven.

Tweede in een kwalitatieve trilogie

Voor wie het nieuwe album van Jim Keller beluistert en hem nog niet zo lang geleden zag optreden in het Witte Kerkje in Terheijden, kan het niet anders dan dat je meteen weer daarnaar teruggevoerd wordt. Daar wist de meester met zijn band te excelleren.

Muzikaal tapt Keller uit hetzelfde vaatje als op de voorganger uit 2022. Naar wat we nu weten was Spark & Flame de eerste van een trits albums die hij samen met sterproducer Mitchell Froom opnam. De release info belooft ook meteen dat begin volgend jaar deel drie van de trilogie zal verschijnen.

Froom kennen we natuurlijk van zijn band Crowded House (waar hij o.a. de toetsen beroert) en zijn werk als producer voor Richard Thompson, Los Lobos en Suzanne Vega.

Laten we vooral met aandacht luisteren naar Daylight dat nu voor ons ligt. Een album vol heerlijke composities die gedragen worden door de donkere stem van Keller met een ruw randje. Denk daarbij aan de stem aan Mark Knopfler gemengd met JJ Cale en de afdronk van een rokerige whiskey. Gitaarwerk dat fraai ondersteunt en een band die puur in dienst staat van de liedjes.

Het is meteen raak als het album aftrapt met het titelnummer ‘Daylight’ waarmee Keller zijn kwaliteit keihard en standvastig etaleert. Het album ademt vakmanschap in een rustige setting waardoor de draaibaarheid van het album op alle momenten van de dag als een weldaad zal aanvoelen. Als dit album niet in jaarlijstjes gaat eindigen dan moet er wel heel veel moois gaan volgen in 2024.

Brits-Noors versneden met vele anderen

De Brits-Noorse Krissy Matthews verraste ons in mei 2024 met een heus dubbelalbum vol met vrienden die hem vergezellen. De 22 composities houden ons geruime tijd gekluisterd aan de luidsprekers. En luid is het met regelmaat bij deze gitaarvirtuoos, bij wie je al snel snakt naar een rustpunt. En die zijn er zeker. Het eerste rustgevende lied vinden we al als derde nummer, ‘Why Are You Ashamed Of Me?’, dat meteen de geest van Stevie Ray Vaughan oproept en dat de Hammond heerlijk doet jammeren onder de virtuoze gitaarklanken. De zang van Heidi Solheim verrast halverwege het liedje en kleurt heerlijk bij die van Matthews. Wat een zegen om dit te mogen beluisteren. De rust vinden we echter alleen terug in het intro en ergens vlak voor het midden van de song terwijl Matthews en Solheim de stemmen laten excelleren om vervolgens in het slot weer Vaughan op te roepen. Heerlijke staalkaart van een gevarieerd album in de categorie bluesklanken.

Dubbele van The Hello Darlins, dubbel zo goed?

De verwachtingen bij het nieuwe album van The Hello Darlins waren erg hoog gespannen na het schitterende debuut uit 2021. De herinnering aan het concert dat zij gaven in Bergen op Zoom in het Vestzaktheater op 24 oktober 2022 zit nog vers in het geheugen; daar tilden zij reeds een tipje van de sluier op door een paar nieuwe composities te spelen. Het optreden begon die avond overigens iets later omdat ze helemaal tevreden wilden zijn met het geluid in zaal. De kwaliteitseisen die de band stelt zijn heel hoog.

Die belofte die de band deed, waardoor we reikhalzend uitkeken naar deze release, maken ze grotendeels waar. Alleen al om het feit dat ze komen met een dubbelaar vol nieuwe muziek. De nieuweling The Alders & The Ashes kreeg twee gezichten mee die toch samen een geheel vormen. De zeventien tracks die het album vullen zijn allemaal van fraaie kwaliteit zoals we zouden verwachten. Overal weet de band ruim voldoende te scoren. Alleen aan het einde van de eerste cd worden we getrakteerd op een jodelnummer ‘Died With His Boots On’ dat eigenlijk beter achterwege gelaten had kunnen worden. Het ontsiert deze dubbelaar.

Mooie liedjes noemen gaat makkelijk als we luisteren naar ‘Laydown Love’, ‘Sea that Meets the Sky’ en ‘Better Days’ die de eerste cd sieren. Op het tweede schijfje genieten we verder onder andere van de rustige opener ‘Reasons To Cry’.

Toch had de band kwalitatief waarschijnlijk hoger gescoord als ze er één plaatje van had gemaakt; nu gaat kwantiteit boven de ultieme kwaliteit. Maar stel dat we weer drie jaar moeten wachten, dan hebben we gelukkig twee schijfjes om te koesteren. Ze steken ver boven de middelmaat uit,

Wat is het toch heerlijk om binnen het Americanagenre te zoeken naar verschillen maar ook naar overeenkomsten. Het genre is zo breed dat het soms verwonderlijk is dat al die verschillen binnen één muziekgenre te vatten zijn. Ook in deze negende editie is de variatie heel groot.

Bootleg Betty

Het dameskwintet Bootleg Betty maakt een aanstekelijke soort muziek, die referenties oproept aan het geweldig gekke damescollectief Katzenjammer uit Scandinavië, dat we als 8WEEKLY jaren geleden spotten op Eurosonic in Groningen. Hopelijk houdt dit Nederlands collectief langer stand, zodat we als muziekliefhebbers nog lang kunnen genieten van muziek zoals op dit debuut: Soul Searching. Voor wie Katzenjammer niet kent is natuurlijk wel enige uitleg op zijn plaats. Bootleg Betty maakt muziek, die we wellicht in de soul en vooral in de rootsmuziek moeten duiden, met een enorme drive en lol in het musiceren. Alle vijf dames zingen samen zodat we met regelmaat een fijne samenzang horen. Karlijn Wolsing neemt naast de toetsen ook de leadzang voor haar rekening. Vanaf het eerste liedje zet de band het feestgevoel aan. ‘Seven Sins’ spreekt over een vurige en totale liefde om in te verdrinken. Bij het daaropvolgende ‘Mocking Bird’ nemen de dames in het tempo even het gas een beetje terug, maar van een echte ballad is geen sprake. Dit is tevens de tweede single, die van het album is getrokken.

Het album van Bootleg Betty hunkert ernaar veel gedraaid te worden in de cd-speler, maar ook zeker naar een live-uitvoering op een podium. De maatregelen maken het helaas lang wachten tot we deze dames in levenden lijve kunnen gaan bewonderen. Tot die tijd koesteren we dit fijne album!

The Mystix

Met Can’t Change It heeft the Mystix een album gemaakt dat je of direct kan bekoren of je als luisteraar snel links laat liggen als de zangstem van de leadzanger je niet aanspreekt. De indringende en soms rollende zang met een lichte tremor kan afstoten, maar ook aantrekken. Instrumentaal en qua sfeer zit deze blues-rock met countryrandje heel solide in elkaar. In een aantal liedjes krijgt de band hulp van North Mississippi Allstars en één met Charlie McCoy. Vooral de eerstgenoemde band zal velen het hart sneller doen kloppen en meteen skippen naar ‘Jumper On the Line’, dat zelfs in twee versies te vinden is op dit album.

Maar laten we niet te vlug door het album heen schieten, want dan zouden we zomaar ‘Ain’t Gonna Cry’, dat als tweede liedje op de cd te vinden is, kunnen missen en dat zou heel zonde zijn. Deze slow blues gevatte melodie is een echt pareltje.

De studiomuzikant Charly McCoy speelt gitaar op ‘Bottle of Whiskey’. McCoy speelde met vele groten, waaronder Bob Dylan, Al Kooper, Gordon Lightfoot, Paul Simon, Joan Baez en Leon Russell, om de lijst niet te lang te maken.

Mocht je in eerste instantie twijfels hebben over de kwaliteiten van The Mystix en toch tot hier aangeland zijn bij de eerste beluistering, dan zul je de zang steeds meer gaan waarderen, zeker in combinatie met de kwaliteit van de composities.

Su Andersson

De naam Su Andersson zal bij velen geen belletje doen rinkelen. Ook bij 8WEEKLY was deze dame tot op heden een grote onbekende. Maar bij beluistering van haar fijne stem met een vleugje van de klank van Chrissie Hynde (The Pretenders) neemt de waardering voor haar liedjes snel toe. Een iets minder bekende referentie is wellicht die naar Edie Brickell. Of het die referentie is die de aandacht vraagt of de sterke liedjes op zich is natuurlijk moeilijk te scheiden van elkaar.

Andersson komt uit Zweden; toch gaat haar album Train Movies over een treinreis die ze door de USA maakte langs een 15-tal staten. Referenties naar grote singer-songwriters als Janis Ian, Joni Mitchell en ook Dusty Springfield rinkelen in het rond. Instrumentaal valt op dat we met regelmaat prachtige celloklanken horen, gespeeld door Maja Molander, maar we horen verder een breed palet aan instrumenten, zoals piano, orgel, contrabas, harmonica en lapsteel, naast de standaard instrumenten

Door sommige critici wordt dit album van Su Andersson gezien als een van de mooiste van het bizarre jaar 2020. Het liedje ‘A Bunch of Flowers in San Francisco’ werd begin september losgelaten op YouTube. Het album Train Movies van Su Andersson verdient zeker en vast nog een breder bereik.