We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
De selfie door de tijd heen
Dat fotografie een populair middel is om jezelf te laten zien, heeft de hedendaagse selfie wel bewezen. Maar hoe origineel is de selfie eigenlijk? Dat maakt het Tropenmuseum duidelijk met een reeks portretten uit drie verschillende tijdsperiodes.
selfie eigenlijk? Dat maakt het Tropenmuseum duidelijk met een reeks portretten uit drie verschillende tijdsperiodes.
De tentoonstelling bestaat uit foto’s van de eigen historische collectie van het museum. De portretfoto’s zijn onder te verdelen in drie periodes: Het 19e-eeuwse koloniale Indonesië, de onafhankelijkheidsperiode in de jaren 50-60 in West-Afrika en het hedendaagse multiculturele Westen. Deze periodes zijn uitgekozen omdat tijdens maatschappelijke verandering of spanning de behoefte om uit te dragen wie je bent of wilt zijn sterker is. Fotografie was voor mensen tijdens deze periodes al een sterk middel om vorm te geven aan hun eigen identiteit.
Hélène Akouavi Amouzou, ‘Self-portrait’, 2009, met dank aan de kunstenaar
Kwetsbaarheid
Opvallend zijn de ‘kwetsbare patronen’ van Hélène Akouavi Amouzou. Op deze portretten, gemaakt op haar zolderkamer, is niet meer dan een schaduw van Amouzou te zien. Ze vervaagt zo dat ze in haar omgeving verdwijnt. De portretten zijn gemaakt in de periode dat zij illegaal in België verbleef, in afwachting op een verblijfsvergunning. De foto’s reflecteren haar onzekere status en het onvermogen om zelf over haar eigen identiteit te beslissen. Deze emoties worden extra benadrukt door de koffer, als symbool voor haar reizende bestaan. Akouavi Amouzou laat haar roots zien door middel van Afrikaanse patronen, maar net als zijzelf staan deze patronen niet centraal in haar portretten. Een behang met Afrikaans motief op de achtergrond is bijvoorbeeld gescheurd op een van de foto’s, wat haar kwetsbaarheid nogmaals lijkt te benadrukken.
Hélène Akouavi Amouzou is niet de enige die twee culturele identiteiten mengt. De Amerikaans-Nigeriaanse Iké Udé speelt met de culturele betekenis van kleding. In zijn portretten draagt hij een mix van kleding, waarin ieder onderdeel verwijst naar een specifieke cultuur. Zo combineert hij een ouderwetse blazer met Oosterse print met een Amerikaanse joggingbroek. Niet alleen brengt hij verschillende culturen samen, ook verschillende tijden worden samengebracht.
Zaaloverzicht. Foto: Roxanne Hofman
Mooie identiteiten
Hoewel bij binnenkomst wordt gewezen op de verschillende tijdsperiodes, komen de ‘spanningen’ van deze tijden niet sterk naar voren in de tentoonstelling. De link met de maatschappelijke veranderingen moet je als bezoeker dan ook zelf zien te leggen. Er had meer diepgang gecreëerd kunnen worden op dit punt. Desalniettemin zijn de foto’s op zichzelf mooi, voornamelijk door de dubbele lading die wordt gecreëerd door het samenvoegen van meerdere identiteiten.
Look at me!
Gezien in: Parkzaal van het Tropenmuseum, AmsterdamNog te zien tot: maandag 16 maart 2015
Misschien ook iets voor u
Archeologie rond de dorpspomp
Acht jaar geleden debuteerde de Bosnisch-Duitse schrijver Saša Stanišić met het overdonderende Hoe de soldaat de grammofoon repareert. In Nacht voor het feest, zijn tweede roman, stuwt hij zijn poëtische schrijfstijl naar een nieuw hoogtepunt, ditmaal in een diepgeworteld verhaal dat zich afspeelt op Duitse bodem.
Verzot op geschiedenis, zo noemt Stanišić zichzelf in een uit 2007 stammend interview. Dat heeft hij bewezen met zijn debuutroman waarin hij als kameleontische ooggetuige zijn persoonlijke verleden verweeft met de gruwelen van de oorlog in voormalig Joegoslavië. Een boek waarin kinderlijke verwondering en brute geweldsuitbarstingen op een intrigerende wijze samenklonteren.
Fürstenfelde
En dan duurt het even: Stanišić leeft in Duitsland, broedt op zijn tweede roman en de literaire wereld wacht in spanning af. Dan bedenkt de schrijver in het Oostbrandenburgse landschap het fictieve dorp Fürstenfelde – losjes geënt op het bestaande Fürstenwerder. Hij begint aan een vertelling die een keur aan personages en beelden samenbrengt en slechts één nacht beslaat: de nacht voor het feest.
Dat feest is het jaarlijks terugkerende Annafeest, een gemeenschappelijke viering zoals in vele dorpen ter wereld plaatsvindt, vanwege oogsten, heiligen of andere gedenkwaardige momenten. De dorpsgemeenschap maakt zich op voor de grote dag; Stanišić volgt verschillende personages en doet verslag van hun gemoedstoestand en achtergrond. Zijn betrokkenheid wordt versterkt door de doorlopende wij-vorm waarin hij zijn observaties optekent.
Drinkers
Meneer Schramm is een oud-militair en jarenlang in Oost-Duitse dienst verantwoordelijk geweest voor de nabijgelegen luchtdoelraketbasis. Hij is vereenzaamd en, met een pistool in het handschoenenkastje, op weg naar ‘nergens’ met het plan zelfmoord te plegen. Als er onderweg gerookt moet worden en de sigarettenautomaat weigert, schiet hij een kogel door het mechaniek. ‘In Wilfried Schramms huishouden bevinden zich gemiddeld meer redenen tegen het leven dan tegen het roken.’
Mevrouw Kranz is de kunstenares van het dorp. Ze heeft haar hele leven schilderijen gemaakt van het dorpsleven, de natuur en de bewoners. Bij nacht en ontij trekt ze erop uit om voor het grote feest een allesomvattend werk te schilderen dat de volgende dag onthuld en geveild zal worden.
In de omgebouwde garage van Ulli verzamelen de drinkers zich ‘omdat nergens anders zitgelegenheid en leugens en een koelkast zo bij elkaar komen’.
Ook is er nog mevrouw Schwermuth van het Heemkundig Museum, haar zoon Johann de klokkenluider en het hardloopmeisje Anna.
Moervos
Alsof het filmscènes zijn, zo beschrijft Stanišić telkens een episode vanuit een ander personage, waardoor de verhalen zich verweven tot een opmerkelijk beeld van een leefgemeenschap. Hij gaat zo ver dat zelfs de in de omringende bossen verblijvende moervos een stem krijgt. Die sluipt ’s nachts rond het dorp op zoek naar het best toegankelijke kippenhok.
Hier en daar zijn fragmenten opgenomen van gebeurtenissen die eeuwen geleden hebben plaatsgevonden. De auteur kiest ervoor – en stelt de vertaler daarmee voor een probleem – deze teksten in een quasi-oude taalvorm weer te geven die, vooral bovenop de verhalende oorspronkelijkheid van het boek, nogal gekunsteld aandoet.
Ook andere typografische grapjes zijn er aan de haren bijgesleept: een grotendeels handgeschreven hoofdstuk, een naam van een energiedrankje in een Oudduits lettertype, het zijn overbodige details die afbreuk doen aan de verfijnde ironie van deze roman. Wat Stanišić daarentegen goed verbeeldt, in zijn versnipperde, haast dromerige verteltrant, is de betekenis van het tijdsverloop in een klein Duits dorp. De sprookjesachtige legendes die daardoor ontstaan. Als een archeoloog van het geschreven woord verbindt hij oude tijden, perioden van oorlog, de eenwording van Duitsland en de komst van de ‘Wessies’ met het gezapige leven rond de dorpspomp.
Dat er een feest op komst is, doet vermoeden dat Nacht voor het feest uitmondt in een spektakel, maar Saša Stanišić is geen man van plots en ontknopingen. Hij laat zijn personages liever doormodderen in hun biotoop en neemt zelf de rol op zich van exclusieve chroniqueur van een eeuwigdurend dorpsleven.
Prijs: 19,99
Bladzijden: 310
ISBN: 9789026328923
Misschien ook iets voor u
Mensen en paarden met een missie
.
De debuutfilm van Benedikt Erlingsson is opgebouwd uit de belevenissen van de inwoners van een kleine IJslandse gemeenschap en een verdwaalde toerist. De andere hoofdrolspelers van de film, de paarden, fungeren als spiegels. Een schitterende bijrol is weggelegd voor de uitgestrekte en ruige landschappen.
Episodisch
~
Kolbeinn is een ijdele man en erg trots op zijn merrie Grána. Een bezoek te paard aan de buren is voor hem een demonstratie van de schoonheid en kracht van de merrie. De hengst van de buren is ook onder de indruk van Grána en onderneemt actie. Buurvrouw Solveig heeft haar zinnen gezet op Kolbeinn, maar hij heeft vooralsnog geen oog voor haar. En er zijn meer kapers op de kust…
Dronkenlap Vernhardur heeft de missie zijn geliefde wodka aan te schaffen, Grimur ziet zijn weg versperd worden door de hekken van boer Egill en, de eigenzinnige Johanna smeedt plannen om een wilde merrie te vangen. Toerist Juan loopt deze mooie jongedame tegen het lijf en krijgt ineens zin om te leren paardrijden.
Absurdistisch en mooi
~
Paralellen
Door het lot van de mensen en dieren aan elkaar te verbinden, trekt de film interessante paralellen. De menselijke personages blijken, naast dat ze vooral gemotiveerd worden door hun instincten, net zo eigenwijs en stoer als de sterke IJslandse paarden. Of Horses and Men levert bijzondere filmmomenten die doen denken aan personagevertolkingen van Alex van Warmerdam en aan de sfeer in Fargo. De film blijft wel erg schetsmatig om voortdurend te blijven boeien. Hierdoor blijft de kijker helaas op afstand , maar er valt genoeg, al dan niet ongemakkelijk, te gniffelen.
~
Of Horses and Men
Regie: Benedikt ErlingssonJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Radicaal visueel
Erik Lindners gedichten hebben vaak iets weg van een extreme extrapolatie van het aloude en inmiddels enigszins clichématige show, don’t tell-principe, zo laat zijn vijfde bundel Acedia zien.
Vooral in de reeksen gedichten wordt er veel, heel veel getoond, alsof een drone met een camera boven een stuk land vliegt. Toch blijkt al vrij snel dat de gedichten zeker niet zo objectief zijn als ze op het eerste oog lijken: vrij vroeg in de bundel staat al ‘Een boomstronk kronkelt als touw’. Dat is een vergelijking, een manier om grip te krijgen op een observatie en/of daar iets over te zeggen, en derhalve subjectief.
Beeldrijm
Er wordt bovendien wel degelijk verteld. Lindners gedichten zijn geordend, op een manier waarop beeldende kunst soms geordend is: eerder visueel dan duidelijk betekenisdragend. Het taalgebruik is kaal, maar de gedichten zitten vol beelden die kort en effectief neergezet worden. Neem bijvoorbeeld het volgende, titelloze gedicht:
Op het eerste gezicht is dit een collage van verschillende, willekeurige observaties. Toch zijn er sterke onderlinge verbanden tussen de beelden: ze zijn ontleend aan de natuur (bijvoorbeeld zee, wind, duif, zand), of verwijzen specifieker naar water (zee, hengel, visser, branding, ‘alsof hij plast’). Bovendien zit er veel beeldrijm in het gedicht: de vlag in de wind en de opbollende kraag, de gerekte vormen van de vlag(genstok), toren, tak, bureaula, hengel. Vergelijk het met bijvoorbeeld een schilderij van de latere Mondriaan: het kunstwerk verwijst naar zichzelf, het draait om verhoudingen tussen lijnen en kleurvlakken en niet om zoiets als (allegorische) betekenis.
Meer woord naast beeld
De compositie van de bundel zelf is ook prikkelend. Acedia is, zoals dat in de Angelsaksische wereld heet, een new and selected poems-uitgave. Na de nieuwe gedichten (nog niet de helft van het boek) volgt een selectie uit Lindners vorige vier bundels. De ordening is opvallend: de bloemlezing begint bij Lindners vijfde bundel en loopt in omgekeerd chronologische volgorde tot en met zijn debuut. Dat is niet alles: alleen in de verantwoording achterin wordt aangegeven welke gedichten waarvandaan komen. Verdere markeringen ontbreken, alsof alles samen een geheel vormt. Let ook op de neutrale ondertitel van de bundel: Gedichten, in plaats van iets in de trant van Gedichten 1996-2014.
De aparte volgorde confronteert je op een interessante wijze met Lindners poëzie: die lijkt opener, voller en minder kaal te worden. De verteller is duidelijker aanwezig, wandelt als ik-persoon steeds vaker het gedicht in. De gedichten zijn prateriger, door zinnen als ‘Alles wat ontstaan is kan verdwijnen’ en ‘Toets de pioniers niet, / ik vraag je’. Het beeldende van het latere werk is al duidelijk aanwezig, maar minder extreem uitgewerkt. Er staat nog veel woord naast beeld. Daarom maakt het oudere werk (uit de eerste drie bundels) iets minder indruk.
Acedia is een mooi carrièreoverzicht dat zijn best doet om geen carrièreoverzicht te lijken. Lindners radicaal visuele werk maakt de meeste indruk, maar de gedichten uit zijn eerdere bundels mogen er absoluut ook zijn. Bovendien zorgt de bijzondere opzet van de bundel voor nieuwe perspectieven op Lindners poëzie.
Prijs: 19,90
Bladzijden: 120
ISBN: 9789023487685
Link: Website Erik Lindner
Misschien ook iets voor u
Dolf Jansen is scherp, maar mist hier en daar finesse
In al het geweld van oudejaarsconferences mag die van Dolf Jansen niet ontbreken. Al sinds 2001 is hij bekend met het genre, zowel solo als in combinatie met zijn maatje Hans ‘Lebbis’ Sibbel. Ter promotie van deze editie heeft hij zichzelf laten fotograferen in een krantenpak, rennend naar nieuws. De link met zijn hardloopverleden komt subtiel terug. Jansen spreekt net zo snel als hij denkt, al laat hij ook ruimte voor een poëtisch intermezzo. Er zijn voldoende lachmomenten en Jansen toont zich een bekwaam nieuwsduider. Toch is de balans niet altijd even aanwezig.
‘Lebbis’ Sibbel. Ter promotie van deze editie heeft hij zichzelf laten fotograferen in een krantenpak, rennend naar nieuws. De link met zijn hardloopverleden komt subtiel terug. Jansen spreekt net zo snel als hij denkt, al laat hij ook ruimte voor een poëtisch intermezzo. Er zijn voldoende lachmomenten en Jansen toont zich een bekwaam nieuwsduider. Toch is de balans niet altijd even aanwezig.
Dolf Jansen is overal. Staat hij niet in het theater, dan presenteert hij wel voor de radio (Spijkers met koppen) of schrijft hij columns voor diverse media. Dat komt handig uit voor zijn huidige theaterprogramma; hij hoeft niet geforceerd op zoek naar opmerkelijke nieuwsfeiten. De oudejaarsconference is namelijk geen gemakkelijk genre en past niet iedere cabaretier. Vorig jaar ondervond Theo Maassen grote moeite met het concept en praatte openlijk over zijn twijfels en worstelingen, volgend jaar mag Herman Finkers, toch niet bekend om zijn actuele grappen, het stokje overnemen van de meester Youp van ’t Hek. Jansen is zeker geschikt voor de klus en voelt zich dan ook als een vis in het water, maar is niet voldoende in staat om de balans in het programma te bewaken. Zo begint hij heel aardig met een nummer van Roy Orbison als startpunt van zijn pleidooi om positief te blijven denken. Vervolgens maakt hij de zaal warm met enkele verwijzingen naar het WK voetbal in 2014, met op de achtergrond een levensgroot doek van Jansen zelf. Hij imiteert de zweefduik van Robin van Persie als hét symbool van 2014. Met enkele rake grappen gaat het publiek er goed voor zitten en het lijkt een gezellige avond te worden. Helaas lijkt Jansen dat niet aan te voelen en wil hij per se vasthouden aan zijn verhaal. Zo spitsvondig als hij begint, zo belerend wordt hij in het uur daarna. Dat haalt de vaart eruit. Ondertussen probeert hij de band met zijn vader te verweven in het verhaal, zonder dat het echt iets toevoegt. Bovendien is het niet bijster origineel, met iets meer creativiteit had het nog een meerwaarde kunnen hebben. Een zin als ‘de wind waait gaten in mijn dagen’ wordt met het nodige drama gebracht, maar de kitscherigheid spat er vanaf.
De noodzaak om in de chaos van het nieuws een rustpunt in te bouwen is begrijpelijk, al was een lied beter op zijn plaats geweest. Laat desnoods muziek op de achtergrond spelen of werk het lichtplan verder uit, zodat het programma diepgang krijgt. Nu komt het wat gekunsteld over en dat is jammer. Toch redt Jansen de avond met zijn onderzoekje naar woningcorporaties, geeft hij Limburg een veeg uit de pan en weet hij de dubbelzinnigheid van Westerse ethiek goed uit te leggen. Inhoudelijk klopt het allemaal, maar Jansen moet oppassen dat hij zich niet vertilt aan het engagement én de noodzaak tot persoonlijke en poëtische verhaallijnen. Een iets hogere grapdichtheid zou de avond zeker goed hebben gedaan. Volgend jaar opnieuw proberen?
Dolf Jansen - De nieuwsjager
Artiest: Dolf JansenGezien op zaterdag 20 december 2014 in De Kleine Komedie, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Beste album
In de winter van 2013 nam Navarone op één dag twee sets op in de kapel van Roepaen. Samen met een orkestraal collectief bracht de band hun rocksongs ten gehore in speciale akoestische arrangementen.
Met het uitkomen van A Date At The Chapel trekt Navarone het land door om de akoestische versies die op dit album staan live uit te voeren. De arrangementen zijn gemaakt door Chris Christodoulou, Minhkel Zilmer en Robin Assen. Assen is tevens producer van dit werk.
Rockoptreden in schaapskleding
De filmploeg schoot op de opnamedag in december als tweede ploeg in de wereld in 4K-kwaliteit. Veel acts zullen jaloers zijn op die voorsprong. Deze superkwaliteit komt overigens niet tot zijn recht op de bijgesloten DVD, maar een bijgeleverde toegangscode geeft toegang tot de vertoning op het internet waarbij alle mogelijkheden van deze kwaliteit wel zichtbaar zijn. De beelden zijn in de fraaie ambiance van de kapel erg sfeervol en vol afwisseling geschoten. De cameraploeg heeft duidelijk zijn best gedaan om van dit rockoptreden in schaapskleding wat bijzonders te maken en is daar bijzonder goed in geslaagd!
Toch gaat het uiteindelijk om de muziek van Navarone. Het repertoire is afkomstig van beide studioalbums van de band. Het zwaartepunt ligt daarbij op het debuut. Alle composities van A Darker Shade of White zijn vertegenwoordigd. Het eerder dit jaar verschenen album Vim and Vigor is leverancier van een minderheid van de liedjes, maar vormt door de arrangementen een fraaie eenheid met het oudere werk.
Staat als een kapel
Het album A Date At The Chapel is misschien wel het mooiste werk dat Navarone tot op heden wist vast te leggen. Natuurlijk zijn ze als rockband niet te versmaden op tal van festivalpodia, maar in de akoestische verpakking komt de kwaliteit van de composities nog beter tot zijn recht en met de ingehouden speelkracht laat de band horen en zien dat ze hun instrumenten uitstekend weten te hanteren. De geschoolde krachten van het orkest The Wooden Collective steken daarbij niet af tegen de kwaliteit van de bandleden. Wel vormen ze een fraaie aanvulling op het rockgeluid, dat met strijkers, harp, fluit, klarinet en vleugel een bijzondere bewerking krijgt, die staat als een huis. Of, in dit bijzondere geval, moet ik eigenlijk zeggen: ‘als een kapel’.
Navarone
Album: A Date At The ChapelPrijs: 25,99
Link: De platenmaatschappij
Misschien ook iets voor u
Weerzinwekkende body horror
.
Nathan en Naomi zijn geen doorsnee koppel. Als ‘embedded journalists’ bijten ze zich helemaal vast in hun onderwerp. Zo is Nathan bezig met een artikel over louche artsen in Oost Europa die, al dan niet gezonde, organen en andere lichaamsdelen amputeren. Naomi op haar beurt doet onderzoek naar een Frans filosofenechtpaar Célestine en Aristide Aresteguy, van wie wordt vermoed dat Aristide zijn vrouw heeft vermoord en deels heeft opgegeten. Naar mate Nathan en Naomi nauwer betrokken raken bij hun subjecten, blijken hun casussen meer en meer met elkaar verweven te zijn.
Vormen van consumentisme
Nathan en Naomi zijn hightechfetisjisten ten top. Het overgrote deel van hun communicatie vindt plaats via hun laptops en telefoons. Dat ze voor elkaar gemaakt zijn, blijkt uit hun consumptiepatroon. Zo hebben ze merktrouw gezworen: beiden gebruiken een Nikon waardoor ze naar hartelust microlenzen kunnen uitlenen. Nathan beschouwt het dan ook als verraad wanneer Naomi ineens haar Apple-producten lijkt te prefereren.
Cronenberg werkt zijn titel op ingenieuze wijze uit. Nathan en Naomi hebben consumeren tot een kunst verheven door vol overgave de kassa’s van elektronicawinkels op vliegvelden te spekken. Hun seksleven en voorliefde voor technologische snufjes vloeien naadloos in elkaar over. Tegelijkertijd ontvouwt zich het verhaal van Célestine die vrij letterlijk door haar man geconsumeerd zou zijn. Een sterke maag is geen overbodige luxe bij deze passages.
Te veel van het goede
Cronenberg heeft veel roem vergaard met films die binnen het zogeheten body horror-genre vallen. Op papier bezit Geconsumeerd alle elementen voor zo’n verhaal: apotemnofilie (een sterke wens om een of meerdere ledematen te amputeren), zeldzame seksueel overdraagbare aandoeningen en een sappige kannibalistische moord. Geconsumeerd is duidelijk door een filmmaker geschreven, getuige de vele cinematografische beschrijvingen.
Toch ontbreekt het dit debuut wat aan overtuigingskracht. Allereerst doordat de relatie tussen Nathan en Naomi erg aan de oppervlakte blijft – terwijl deze juist zo essentieel is. Verder lijkt Cronenberg zóveel van zijn fascinaties in de roman te willen proppen dat sommige onderwerpen hierdoor niet goed tot hun recht komen. De echte Cronenberg-fan komt zeker niet bedrogen uit maar voor andere lezers ligt een overkill aan indrukken wel op de loer.
Prijs: 19,90
Bladzijden: 350
ISBN: 9789023486893
Misschien ook iets voor u
Warme klanken
/ 0 Reactiesdoor: Joost Festen4 SterrenHet verlangen om de band Martinus ook live te horen kan niet beter aangewakkerd worden dan door te luisteren naar deze in eigen beheer uitgebrachte EP. Met warme klanken stookt Martinus het haardvuur stevig op.
Het zestal dat samenwerkt onder de naam Martinus maakt muziek die tot de melancholische folk en Americana gerekend kan worden, zo schrijft de groep zelf in de bij hun EP geleverde persnotitie. Naast de broers Ashwin (zang, gitaar en tekstschrijver) en Aäron Steps (bas), spelen Yannick Hermans (gitaar, zang), Ingo Jetten (gitaar, zang) Joost Koevoets (drum) en Astrid van Kerckhoven (viool) op deze debuut-EP. De vier nummers ademen een grote mate van vakmanschap en rust uit. De warmte van de composities neemt samen met de sound en de productie al snel bezit van de luisteraar. De meerstemmige zang van de goed bij elkaar kleurende stemmen klinkt als een klok.
‘Move On’, ‘Whose Choice’, ‘Drugs’ en ‘True Love’ doen in kwaliteit niets voor elkaar onder. Alle composities gaan over de liefde tussen twee mensen, al is dat in ‘Drugs’ over de liefde tussen ouders en hun zoon die verloren is door de drugs.
Het enige wat helpt om meer te genieten van dit kleine juweeltje, is de repeatknop van de cd-speler indrukken.
Live in Nederland:
11 januari 2015 Butterfly Moves, Sittard
10 februari 2015 Studio Tilburg, Tilburg
6 maart 2015 Poppodium Volt, Sittard
Martinus
Album: MartinusPrijs: 10,00
Aantal tracks: 4
Misschien ook iets voor u
Meester der observatie
Ter gelegenheid van het festival Literaire Meesters verzamelde uitgeverij Het Literatuurhuis vroege teksten, columns en essays van en over een van de meest tot de verbeelding sprekende schrijvers van de vorige eeuw: Ernest Hemingway.
Noem de naam Hemingway en velen roepen in koor: drank, jagen, boksen, vissen en vrouwen en o ja, is dat niet die schrijver die zelfmoord pleegde? Inderdaad, dat is de schrijver die zichzelf in 1961 door zijn bebaarde kop schoot. Hij was het leven zat, een wrak na jaren van excessief drankgebruik. Maar wordt, ondanks het macho beeld dat men van hem heeft en dat de schrijver overigens zelf rijkelijk voedde, Hemingways werk nog wel gelezen? Iedereen zal de titels van zijn boeken kunnen noemen, maar wie kan iets zinnigs over de inhoud zeggen? Het Literatuurhuis doet met Een mekka voor veinzers een poging het leesvuur weer wat aan te wakkeren.
Eerste teksten
Met zijn eerste vrouw, Hadley Richardson, vertrekt Hemingway naar Parijs, het literaire mekka van dat moment. Hij weet met de Toronto Star, een krant waarvoor hij in Amerika reeds schrijft, een deal te sluiten zodat hij ook in Parijs voor haar mag werken. Het boek begint met veelal niet eerder gepubliceerde stukken die hij schreef voor deze Toronto Star. Het is meteen het beste én interessantste wat het te bieden heeft. Columns vanuit Parijs, reisverslagen en teksten over onderwerpen die later ook in zijn romans regelmatig terugkeren. Hemingways typische stijl is al licht aanwezig, maar vooral in de thematiek vindt men de schrijver zoals wij hem kennen.
Observator
Wie Hemingways romans leest, moet verbluft zijn over het enorme observatievermogen dat de schrijver tentoonspreidt. Ook in zijn vroege werk laat hij blijken deze signaleringskunst te bezitten. Hij schrijft over zijn bohémien landgenoten die in de jaren twintig in groten getale naar Parijs trekken en zich de godganse dag in haar cafés ophouden. Het kost weinig moeite je de tafereeltjes voor te stellen. De rokerige, overdrukke ruimten waarin iedereen een eind weg kakelt en de een er nog vreemder uitziet dan de ander. Hemingway observeert en trekt de conclusie dat in hun streven naar individualisme ‘ze een soort uniformiteit in de excentriciteit bereikt hebben’.
Ditzelfde vermogen etaleert hij in zijn stukken over de op de vlucht geslagen bevolking van Thracië. Tevens zien we hier de gevoelige Hemingway die, hoewel aanwezig in zijn fictie, vaak onderbelicht blijft:
Herhaling
Het grootste deel van Een mekka voor veinzers gaat op aan essays over de schrijver. Helaas, want na zo’n veelbelovend begin verlang je naar meer onontdekte pareltjes van de meester zelf. Ton de Kok schreef het boeiendste essay, waarin hij een verbinding legt tussen De oude man en de zee en het Bijbelboek Prediker. Bovendien laat hij Santiago (de oude visser uit de novelle) en Salomo (de schrijver van Prediker) elkaar op het strand ontmoeten. De overige essays zijn onderhoudend, maar de Hemingwaykenner en -liefhebber zal niet veel nieuws opsteken. Daarnaast worden feitjes uit schrijvers leven in verschillende teksten te vaak herhaald. Voor een eerste kennismaking met de zelfbenoemde macho vormen de essays echter een goede opmaat.
Prijs: 12,50
Bladzijden: 212
ISBN: 9789491869082
Misschien ook iets voor u
Droom komt uit
/ 0 Reactiesdoor: Ellen op de Weegh0 SterrenTheatermaker Manon Ossevoort bedacht een verhaal: ‘Meisje dat op een tractor naar de Zuidpool rijdt’. Nu, twaalf jaar later, is haar verhaal werkelijkheid geworden.
~
In haar gastenboek kun je nu bijvoorbeeld lezen: ‘Hi Manon! I am so glad to hear that you really made it!!! We met in 2008 in Namibia at the Kunene River! I thought your story was so inspiring and I read it in the news today that you arrived at the South Pole. That really touched me and I just wanted to say that I am very happy to be a little part of it. Thanks for taking our wishes with you. Love, Stefanie’.
‘Het is belangrijk om dromen te hebben, maar misschien nog wel belangrijker om voorbeelden te hebben dat dromen uit kunnen komen. Het heeft me 12 jaar gekost, maar ik ben zo blij om hier te zijn met al deze dromen. Ik hoop dat velen al zijn uitgekomen.’ aldus Manon. ‘Ik wil mensen in de kracht van hun dromen laten geloven – ze laten weten dat met doorzettingsvermogen en vastberadenheid je je dromen waar kunt maken. Ik had de schijnbaar onmogelijke droom om met een tractor naar de Zuidpool te reizen. Dat is nu gelukt! Geloof in je dromen!’ Een mooie nieuwjaarswens voor 2015.
Het hele expeditieteam is inmiddels veilig thuisgekomen voor Kerst.
Tractor Girl maakt sneeuwpop op de Zuidpool
Link: Manon Ossevoort bij TED
Link: Eerdere artikelen Manon Ossevoort bij 8WEEKLY
Misschien ook iets voor u