Dolf Jansen is scherp, maar mist hier en daar finesse

‘Lebbis’ Sibbel. Ter promotie van deze editie heeft hij zichzelf laten fotograferen in een krantenpak, rennend naar nieuws. De link met zijn hardloopverleden komt subtiel terug. Jansen spreekt net zo snel als hij denkt, al laat hij ook ruimte voor een poëtisch intermezzo. Er zijn voldoende lachmomenten en Jansen toont zich een bekwaam nieuwsduider. Toch is de balans niet altijd even aanwezig.

Dolf Jansen is overal. Staat hij niet in het theater, dan presenteert hij wel voor de radio (Spijkers met koppen) of schrijft hij columns voor diverse media. Dat komt handig uit voor zijn huidige theaterprogramma; hij hoeft niet geforceerd op zoek naar opmerkelijke nieuwsfeiten. De oudejaarsconference is namelijk geen gemakkelijk genre en past niet iedere cabaretier. Vorig jaar ondervond Theo Maassen grote moeite met het concept en praatte openlijk over zijn twijfels en worstelingen, volgend jaar mag Herman Finkers, toch niet bekend om zijn actuele grappen, het stokje overnemen van de meester Youp van ’t Hek. Jansen is zeker geschikt voor de klus en voelt zich dan ook als een vis in het water, maar is niet voldoende in staat om de balans in het programma te bewaken. Zo begint hij heel aardig met een nummer van Roy Orbison als startpunt van zijn pleidooi om positief te blijven denken. Vervolgens maakt hij de zaal warm met enkele verwijzingen naar het WK voetbal in 2014, met op de achtergrond een levensgroot doek van Jansen zelf. Hij imiteert de zweefduik van Robin van Persie als hét symbool van 2014. Met enkele rake grappen gaat het publiek er goed voor zitten en het lijkt een gezellige avond te worden. Helaas lijkt Jansen dat niet aan te voelen en wil hij per se vasthouden aan zijn verhaal. Zo spitsvondig als hij begint, zo belerend wordt hij in het uur daarna. Dat haalt de vaart eruit. Ondertussen probeert hij de band met zijn vader te verweven in het verhaal, zonder dat het echt iets toevoegt. Bovendien is het niet bijster origineel, met iets meer creativiteit had het nog een meerwaarde kunnen hebben. Een zin als ‘de wind waait gaten in mijn dagen’ wordt met het nodige drama gebracht, maar de kitscherigheid spat er vanaf.

De noodzaak om in de chaos van het nieuws een rustpunt in te bouwen is begrijpelijk, al was een lied beter op zijn plaats geweest. Laat desnoods muziek op de achtergrond spelen of werk het lichtplan verder uit, zodat het programma diepgang krijgt. Nu komt het wat gekunsteld over en dat is jammer. Toch redt Jansen de avond met zijn onderzoekje naar woningcorporaties, geeft hij Limburg een veeg uit de pan en weet hij de dubbelzinnigheid van Westerse ethiek goed uit te leggen. Inhoudelijk klopt het allemaal, maar Jansen moet oppassen dat hij zich niet vertilt aan het engagement én de noodzaak tot persoonlijke en poëtische verhaallijnen. Een iets hogere grapdichtheid zou de avond zeker goed hebben gedaan. Volgend jaar opnieuw proberen?