Een nieuw jaar met een nieuwe tournee betekent in dit geval ook een nieuwe selectie liedjes, aangevuld met een paar die gewoon niet mochten ontbreken. Van sommige liedjes krijgt zelfs een terugkerende luisteraar immers geen genoeg als ze goed worden uitgevoerd. Dat we hier te maken hebben met kwaliteit wordt andermaal onderstreept door de medewerking van Dan Cassidy, een van de schatbewaarders van het postume repertoire van Eva Cassidy.

~

Goed kan beter

Het verhaal mag bekend zijn, maar een resume kan toch geen kwaad. Margriet Sjoerdsma pakte het idee op een eerbetoon te geven aan de veel te vroeg overleden zangeres Eva Cassidy. Ze bestudeerde haar interpretaties van liedjes van anderen, want Cassidy schreef zelf geen liedjes; ze bewerkte en interpreteerde composities van anderen en wist die vaak naar veel grotere hoogtes te brengen dan het origineel. Sjoerdsma wilde de liedjes daarom exact zo zingen als Cassidy dat deed. Ze kroop als het ware in diens huid waardoor ze de sympathie voor het project won van Dan Cassidy – die zelfs zijn medewerking verleende aan het in eigen beheer opgenomen album.

De eerste tournee met dit werk en met Dan werd in 2014 gehouden en leverde lovende kritieken op. Maar wat goed is kan soms toch nog beter, moet Sjoerdsma gedacht hebben en ze vatte het plan op om in 2015 een reprise aan het concert toe te voegen. Opnieuw beloofde Dan Cassidy zijn medewerking. Hij is overgekomen uit IJsland, zijn huidige woonomgeving.  

Daar waar vorig jaar nog het voorzichtige gevoel ontstond dat er bijna heiligschennis gepleegd werd op het erfgoed van Eva Cassidy, is die schroom nu volledig weggevallen. Margriet Sjoerdsma vertolkt als een herboren Cassidy zelfverzekerd de liedjes met veel eerbetoon, terwijl Dan Cassidy zijn viool uitbundig laat klinken.

~

Zelfverzekerde waardigheid

Ingeklemd tussen twee uitvoeringen van het prachtige ‘What A Wonderful World’ speelt Sjoerdsma met haar band een dik uur liedjes die Eva Cassidy in haar korte leven opnam. De band, bestaande uit Arie Storm (gitaar, drum, zang), Cord Heineking (bas, piano, zang) en Dan Cassidy (viool, zang), begeleidt Sjoerdsma (zang, piano, banjo) op uitmuntende wijze, terwijl ze genieten van het onderlinge spelplezier.

Hoogtepunten zijn er genoeg te melden, zoals het Curtis Mayfield-nummer ‘People Get Ready’, of het direct na de pauze op de kruk zittend gezongen ‘Autumn Leaves’. Wat te denken van het a-capella gezongen ‘Tennesse Waltz’, dat de goede stemmen van de heren ook even onderstreept. ‘Say Goodbye’ is de persoonlijke favoriet van Sjoerdsma en gaat aan de publiekslieveling – het door Sting geschreven  ‘Fields of Gold’ – vooraf.

Maar na de afsluiter ‘What A Wonderful World’, dat Eva Cassidy ooit als laatste lied bij leven in het openbaar zong, is de koek nog niet op. Als echte afsluiter, na een instrumentaal intermezzo van Django Reinhart, is er nog het overbekende, maar o zo mooie ‘Songbird’, dat Sjoerdsma met veel overtuiging en klasse ten gehore brengt.

Wie Eva Cassidy een warm hart toedraagt, kan absoluut niet om een bezoekje aan een van de shows van deze tournee heen. Sjoerdsma wekt haar bijna weer tot leven met veel gevoel, eerbetoon en dus waardigheid. 

Live in Nederland:

6 maart Kennemertheater, Beverwijk
7 maart North Sea Jazz Club, Amsterdam

ëtische teksten sluiten aan bij de setting van het theater en het duo getuigt van een grote muzikaliteit.

Bij binnenkomst staat het decor bomvol instrumenten met onder andere een basgitaar, cello, koto, akoestische gitaar, saz, trom en toetsen. Hiertussen hangen drie grote gloeilampen. Daaromheen staan grote lampen opgesteld, zoals je ze normaal gesproken in een fotostudio aantreft. Het duo bedient de lichten zelf; zo bespelen ze het licht op het podium, net zoals ze de muziekinstrumenten bespelen. Bij elk nummer verandert het lichtontwerp en nemen de twee muzikanten andere posities aan op het podium. Zo zingt Spinvis het nieuwe nummer ‘Wat blijft’ onderuitgezakt in een stoel en tijdens het tevens nieuwe nummer ‘Mijn huis’ staat Saar al zingend met haar rug naar Spinvis toe. Het veranderende lichtontwerp en de verschillende posities op het podium geven de voorstelling een speels en afwisselend karakter. Ook worden we later tijdens een krachtig instrumentaal cellostuk getrakteerd op een heuse lichtshow, die bijna epileptisch aanvoelt.

Een prettige afwisseling van dansbare en ingetogen muziek
In eerdere producties stond Spinvis vaak met een grote bezetting op het podium. Zo maakte hij in 2014 de dansopera Kintsukuroi en tourde hij met band door Nederland. Oogcontact Van De Eenzaamste Soort is met twee man op het podium een kleine en intieme voorstelling, maar doet aan kracht zeker niet onder. Met het nummer ‘Lotus Europa’ opent Spinvis de avond: ‘Ik zweet als een otter, begon het al eerder, wat heb ik gegeten, ik heb geen gevoel in mijn tenen’. Spinvis’ muziek past goed binnen de theaterzaal omdat er geconcentreerd naar de mooie, poëtische teksten kan luisteren. Desalniettemin heb je niet altijd door waar de nummers over gaan. Zo was de toelichting op ‘Overvecht’, een nummer over de gelijknamige Utrechtse wijk, een welkome verassing. Spinvis groeide op in Tuinwijk en keek als jongetje naar een maquette voor de nieuwbouwwijk Overvecht. De kleine poppetjes waren vrolijk, blank en gingen een mooie toekomst tegemoet. Het nummer gaat, aldus Spinvis, over dat de toekomst anders zal zijn dan je denkt. En als je wilt ook beter.

Opvallend aan de voorstelling is ook het veelvoudig gebruik van de loop, zoals bij de bekende nummers ‘Bagagedrager’ en ‘Club Insomnia’. Live gespeelde instrumentale stukken spelen zich zo repeterend via de band af. Oude nummers zijn op deze manier in een ander arrangement gespeeld, waardoor je aangenaam verrast wordt, vooral als je al bekend bent met de muziek van Spinvis. Tevens kent de voorstelling een vloeiende afwisseling van dansbare en ingetogen muziek gespeeld met een breed scala van muziekinstrumenten. Oogcontact Van De Eenzaamste Soort is een intiem liedjesprogramma waar zowel voor de leek als de doorgewinterde Spinvisfan een hoop uit te halen valt.