Richard is een soort neo-hippie, die net als veel van zijn generatiegenoten het “gewone leven” voor een tijdje achter zich laat om avontuur en verlichting te zoeken in Thailand. Hij vindt allebei in overvloed nadat hij een kaart van de behoorlijk gestoorde “Daffy” krijgt. Op die kaart is de lokatie van een paradijselijk eiland aangegeven, met daarop een perfect strand.

Samen met zijn hotelgenoten Etienne en Francoise (de onwaarschijnlijk mooie Virginie Ledoyen) gaat hij naar het eiland op zoek. Als ze het vinden, lijkt het een paradijs te zijn. Maar na verloop van tijd gaan er bepaalde dingen goed mis.

Richard is geen aardige jongen en hij liegt tegen de aardigste mensen. Hierdoor identificeren we ons vrijwel niet met hem, maar blijven we observerende buitenstaanders, met als grootste effect dat we zijn motivaties en beweegredenen niet altijd goed begrijpen.

Dit is een bekend effect bij onsympathieke filmpersonages, en de regisseur moet dit in zo’n geval met andere middelen proberen te compenseren. Boyle heeft dat op visueel terrein gedaan. De film ziet er fantastisch uit: de Thaise lokaties zijn ten volle benut en het schitterende camerawerk van Darius Kondhji (vooral bekend van zijn stijlvolle werk in Se7en) bevat een paar hele mooie visuele vondsten.

Tel hierbij op een paar gruwelijk realistische make-upeffecten, één enorm schrikeffect (je weet waar ik het over heb als je het ziet) en een erg goeie soundtrack van vaste David Lynch-kracht Angelo Badalamenti, aangevuld met de Grote Vier van de Britse dancescene (Leftfield, Orbital, Underworld en de Chemical Brothers), en je hebt met The Beach een topper in handen.

Baise-moi is de eerste film in twintig jaar die in Frankrijk verboden werd. Daarmee werd Baise-moi bestempeld als pornografie. Maar ondanks de expliciete seksscènes heeft de film meer te bieden dan rauw seksueel vermaak.

Nadine (Karen Bach) pleegt in een impulsieve daad een moord. Zij vlucht en ontmoet toevallig Manu (Raffaëlla Anderson), en ook zij heeft het een en ander meegemaakt. Beide vrouwen gaan op reis door het Franse land. Ze laten alle normen en waarden varen en proberen met behulp van muziek, seks en geweld te ontkomen aan het alledaagse leven.

Met dit idee in het achterhoofd heb je al meteen een hele andere film voor je neus. Niet de geile en gewelddadige pornofilm waar je stiekem op hoopte, maar juist een grauwe vorm van realisme waar alles juist expliciet wordt benadrukt. Karen en Manu vinden geen genot in hun seksuele daden. Baise-moi, ofwel in het Nederlands ‘neuk me’, wordt het motto van de twee vrouwen. Ze neuken eerder omdat ze het goor vinden, net zo goor als hun eigen leven. Ze maken gebruik van de mannen die ze tegenkomen. De man is het zwakkere en dommere geslacht. Ze neuken ze en maken ze vervolgens af.

De droom van elke hardcore feministe? Nee: Baise-moi is allerminst een feministische film. Het gaat er niet om dat de vrouw sterker is, of dat er een statement gemaakt wordt voor de eigen wil van de vrouw. Het tegendeel is eerder het geval. De twee vrouwen zijn ernstig teleurgesteld door het leven. Ze hebben “besloten” op hun eigen harde manier het leven te bevechten. Dat dit een reis richting hel wordt geeft de film een somber en verloren gevoel. De existentiële angsten worden overwonnen door daden die bij nadere inspectie eigenlijk zo ontzettend banaal zijn dat er niets anders overblijft dan vechten. Waarvoor, dat weten Karen en Manu eigenlijk zelf ook niet meer.

Het is dan ook niet eerlijk deze film als pornografisch te bestempelen. Natuurlijk zijn de seksscènes gewoon pornografisch, maar deze vervullen een andere rol dan andere pornografische beelden. De expliciete beelden benadrukken de morele vervallenheid van de twee vrouwen. Op dit gegeven is veel commentaar geweest, het zou te makkelijk zijn om de kijker in een bepaalde hoek te duwen. Mij lijkt dat dit niet het geval is, nogmaals benadruk ik dat je deze film niet met een pornoblik moet aanschouwen. Baise-moi is gefilmd met een digitale camera. Deze geeft een rauw beeld dat uitstekend bij de film past.

Baise-moi is een eerlijke film met een hard standpunt. Maar hoe eerlijker je bent des te meer je wordt afgewezen. De film zelf is hier jammer genoeg het zoveelste voorbeeld van.

Om met de deur in huis te vallen: Autumn In New York is een vreselijke film.

Uit piëteit voor een regisseur of acteur is het lullig om alle gedane moeite in een keer weg te vegen, maar soms kan het niet anders.
Het maakt mij niet uit waar een film over gaat, zolang het maar goed gedaan wordt. Juist dit is niet het geval bij Autumn in New York. De taglines beloven veel goeds: “She learned him how to love… He learned her how to live” en ook mooi: “He fell in love for the first time… she fell in love forever.”

Maar dat is allemaal gelul, niets van dit alles klopt!

Richard Gere is de rijke, succesvolle en o zo aantrekkelijke restaurateur Will Keane. Alle vrouwen vallen natuurlijk als een blok voor hem en zien hem als de ideale man. Will denkt hier anders over, hij ziet een vrouw slechts als sexpartner, om haar na een paar keer neuken weer in te ruilen voor een nieuwe. Winona Ryder is de jonge, lieve, naïeve maar ongeneeslijke zieke Charlotte – een mooie prooi voor sexy Gere!

Wat liefde en romantiek moet worden gaat niet verder dan wat dom gegrijns en slechte seksscènes. Onze Richard Gere houdt zoveel van Winona dat hij op slag een leuke andere vrouw op het dakterras neukt (“She learned him how to love…”) En waarom? Jawel: zoete lieve Richard Gere is bang voor de liefde! Kunnen we nou echt niets beter verzinnen!? Gelukkig excuseert Gere zich uitmuntend: “You’re a kid and I’m a creep.” Touché Gere – ik had je niet beter kunnen typeren.

Maar dan komt Gere erachter dan Winona ziek is, ongeneeslijk ziek! Winona is cool en wil niet geholpen worden, maar Richard vindt dit niet leuk en gaat op reddingstocht. Maar Richard, vergeet je niet iets? “Too much sex melts the brain!”
Natuurlijk gaat Winona dood. Het allerergste is dat Richard verdrietig alleen achterblijft… Richard heeft veel geleerd van de liefde.

Eerlijk is eerlijk, de cinematografie van Changwei Gu is prachtig maar niet besteed aan deze film; het is zoiets als urine in een mooi kristallen wijnglas schenken: het ziet er mooi uit, maar valt niet te drinken.

Al Pacino speelt Tony D’ Amato, coach van de Miami Sharks. Hij moet als sportman van het oude stempel op zien te boksen tegen een wereld van machtsspelletjes, hebzucht en geld – veel geld.
Maar het verhaal is niet zo belangrijk bij Stone: dat vormt zoals gewoonlijk voor hem een kapstok om zijn meningen over Amerika aan op te hangen en die in beeld te brengen met zo veel mogelijk visuele flair. De manier waarop Stone in de montage beeld en geluid integreert dwingt bij iedere film opnieuw respect af; de manier waarop hij schijnbaar willekeurige beelden in vrijwel elke scène snijdt en het toch een coherent geheel laat zijn is op zijn minst indrukwekkend te noemen.
Zoals vrijwel elke film van Stone wordt ook Any Given Sunday bevolkt door een sterrencast: naast Al Pacino spelen ook Cameron Diaz, James Woods, Matthew Modine mee en zien we zelfs Charlton Heston in een dubbelrol voorbijkomen.

Any Given Sunday is door zijn rijke beeldtaal en flitsende montage geen clichématige sportfilm, maar bevat wel een aantal bekende elementen uit films die dat wel zijn: de oude trainer, de harde zakenman (in dit geval een vrouw), de briljante speler en natuurlijk de onvermijdelijke slotoverwinning. Mensen die van een goed verhaal houden, komen bij Any Given Sunday wellicht niet aan hun trekken; liefhebbers van technisch briljante en visueel overweldigende films moeten daarentegen zeker gaan kijken, want beter dan Oliver Stone zijn ze tegenwoordig bijna niet te vinden.

‘Evil never looked so damn good’, luidt de slogan waarmee American Psycho wordt aangeprezen. Na een uitgebreide marketingperiode is het dan zover en kunnen we de verfilmde versie van het omstreden boek van de Amerikaan Brett Easton Ellis zien.
Hoofdpersoon Patrick Bateman, belichaamd door Christian Bale, laat zich het best karakteriseren als de totale yup. Zevenentwintig jaar oud, woonachtig in Manhattan, vlak bij zijn werkgever Pierce & Pierce Banking Corporation, doet hij alles om fit te blijven. Maskertjes en poeders zorgen ervoor dat de coke en de drank hun sporen in ieder geval niet lichamelijk nalaten. Mooi zijn en blijven telt. Eten gebeurt nooit thuis, maar in zeer stijlvolle ettablissementen, die ‘in’ moeten zijn. Dat is belangrijk. ‘In’ zijn. Erbij horen. Over stijl praten met relaties (of zijn het vrienden?). Dit wat betreft het eerste gedeelte van de titel.

Wat maakt deze goed geklede held dan tot een psychopaat? Verrassend genoeg zaagt hij meisjeslichamen aan gort (een kettingzaag wordt door het trappenhuis op het slachtoffer gegooid), praat aanvankelijk sympathiek met een zwerver om hem vervolgens glashard in zijn buik te steken. Scheldt wat op de Chinezen van de stomerij, omdat ze geen raad weten met de bloedvlekken in zijn double-breasted suits. Et cetera.

Deze film is heel misschien wel interessant voor hen die het boek niet gelezen hebben. Vierhonderd bladzijden worden nu omgezet in bijna twee uur film, waardoor de strekking wat vetter aangezet moet worden. Psycho is in deze film toch wel echt psycho, terwijl de contrasten in het boek veel minder scherp zijn. Daar heeft Patrick Bateman meer het karakter van een geniale overheerser, een sadist, ook over zijn vrienden, terwijl hij verfilmd ‘gewoon’ een gefrusteerd ventje is, met een grote afwijking, natuurlijk.
Lees het boek, zou ik zeggen en laat de film maar zitten. ‘Evil’ heeft er vaak beter uitgezien op het witte doek.